човек (имн.) - кој (зам.)

Ах, тој е најубаво облечениот човек кој живеел во нашата куќа!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во моментот кога ќе се открие нешто сомнително, тој има дозвола да ја прекине музиката и да го објави тоа, советувајќи ги луѓето да го идентификуваат и да го исфрлат дилерот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Согласно со извадокот од житието, во текот на Ха­зар­ската мисија Константин го посетил Херсонес (на Црно море) и пронашол таму Евангелие, напишано со, како што вели житието, роски букви.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Враќајќи се кон масите на Safe House, имав среќа да налетам на Франц, човекот кој го создаде киселинскиот тест за Екстази.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Како човек кој се најал убава чоколада!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Старецот: Дами и господа! Вечерва се собравме на ова прекрасно место за да му одадеме признание на човекот кој еве веќе 15 години (погледнува кон таванот), фала му на Бога, ја тресе и потресува оваа зачмаена средина! (Се слушаат извици на одобрување)
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Нели има плишан глас?!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бабата (ѝ се заканува со показалец): Слушај, ти, Краста е благочестив и сериозен човек и се обложувам дека пред него стои голема иднина!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Натаму се раскажува како Константин во Херсо­нес пронашол човек кој го зборувал роскиот јазик, стапил во разговор со него и прилагодувајќи се кон неговиот јазик започнал кон својот говор да при­менува разни букви, така што набргу читал и пишувал на роски, на што „мно­гумина се чудеа“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во тој момент музиката престанува. Старецот го зема микрофонот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тажен е податокот дека, ретко кој од денешните наши судии посветува внимание на „потчинетоста која ѕирка зад фасадата на наводната договорна еднаквост“ (Пол Дејвис) – оти купувачот и продавачот вообичаено, барем во економска смисла, се еднакви, ама работникот и работодавачот не се.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ни се чини умесно, попатно, да се потсетиме на Кропотки- новиот спис Апел до младите [правници].
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ним, како од раце да им се лизна Правичноста, според која договорот направен помеѓу човек кој ручал добро и човек кој го продава својот труд за гола егзистенција, помеѓу силниот и слабиот, помеѓу богатиот и сиромавиот, помеѓу господарот и робот – не е воопшто ‘договор’.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Смел е само оној човек кој животот може да го одржи!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Отварајќи ги очите Трајанка за прв пат се пробуди покрај човекот кој беше нејзина судбина.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Слободен е само оној човек кој на смртта ќе ѝ се спротистави!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И еве, Луан Старова, македонски државјанин од албанско потекло, е вистинскиот претставник на балканскиот соживот и на балканската отвореност, човекот кој во текот на целиот свој живот го инкарнира балканското братство без каква и да е етничка затвореност, спротивставувајќи им се на ексцесите на идеолошката апстракција, подеднакво спротивставен на изнасиленото етничко и религиозното однесување.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој често забораваше дека пред себе има човек кој штотуку се описменил и дека треба да ги избира поимите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Еден крупен човек кој го крши своето тело преправајќи се дека е никој и ништо, кој знае како се нашол тука поради тоа што е близок пријател на некој од послугата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Сега ќе ни биде уште позабавно, - вели човекот кој со помошта на моите научни сознанија успеа да им втера страв во коските на повеќемина од своите современици со кои сега се забавува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Иако никогаш не може да се согледа до крај зашто е ограничен од она од што неговиот чип во форма на лост е зависен како што компјутерот не може да ја има моќта на човекот зошто колку и да е совршен тој е зависен од човекот кој никогаш целосно нема да се предаде зашто тогаш би бил готов.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Човек кој би ме посматрал ако се загледа поскоро би видел како стрелката на часовникот се движи. Сепак морам да одам. Не смеам да застанам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Разликата меѓу столот и Бога е во тоа што столот е една потреба на човекот која тој успеал да ја материјализира, а Бога не може.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тоа е човекот кој на прашањата од луѓето која е неговата мајка, секогаш имал само еден одговор: Мојата мајка е земјата македонска.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кој бил тој чуден човек?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Жабе и натаму џвакаше јатки од млади ореви, гласовито зборуваше дека во светот се вади жива вода на сто метри длабочина, понекогаш и жешка, рацете, вели, да си ги изгориш, а Паско Бачо, како човек кој не чувствува потреба да бара прецизна причина за да каже нешто кое не мора да е во вистинскиот контекст, па уште и со некое спокојство, се сврти кон мене: „И така, Симон“, вели, “во 1956 година, дури се копаше вака каналот за наводнување Камадаречко, беше среда, 21 септември, дванаесет и десет или дванаесет и петнаесет часот, не ме фаќај за зборот...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во долниот дел од фотографијата, во две колони, со нејзин ракопис, беа испишани стихови кои зборуваа за човек кој од својата педесетгодишнина го гледа во себе детето како се искачува по ридот, торбето назад, усните издадени напред, брза кон високата прозрачност од каде што се гледа светот, големите кули и градови, се искачува упорно и постојано, за да го дофати и да го осознае она што сѐ уште му е скриено, далечно и тајно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Боже, ти колку го сакаше, без резерва, без отстапница, ама ти си мислела ако појдеш со човек кој има само едно рало чевли, загарантирана ти е љубовта и преданоста, како секогаш да има две страни, од едната богатство, од другата доблести со верна љубов како круна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ама, брату“, реков смрзнат, „зар ти?“ Тој ме погледна зачудено како што се гледа човек кој не го сфаќа она што треба да се сфати, а кое е толку просто.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како ова да го пишува човек кој, ако не успеал да го воспостави таквиот склад во секојдневниот живот, секако си го поставил во редот на своите вредности и се стремел да го оствари!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Подоцна видов дека неговата посета беше сврзана со една душевна потреба на човек кој дошол во посета на својот крај по многу години и ништо друго посебно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, по пат, изгледа, изумив да спомнам дека барајќи го проклетиот влез на зградата, каде придавката „проклет” има многу повеќе од само доопишувачка епитетна вредност, размислував за човекот кој беше толку музички талентиран што не можеше да го издржи притисокот и товарот на славата, па реши да се повлече во манастир и целата своја неродена музика, сиот талент што Бог толку дарежливо му го беше доделил, реши да му го врти нему.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Откако сите се сложија дека „мозокот” му припаѓа, токму на татко ми, како глава на куќата, како наш стопан, но и човек кој имаше склучено најмногу работни договори за оваа година, тој со победнички израз на лицето, со мозочето во едната рака и со жолтата кумановска во другата, го посоли добро и во еден здив и залак, го стрпа во неговата уста од која вирееа тазе направените вилици, скапо платени со зделките кои го беа фаворизирале неговиот бизнис годинава.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Токму на Лимиеровата линија се филмовите на Енди Ворхол, чиј концеп­туализам е сличен - насловите на овие дела ја чинат неговата очекувана содр­жина; Eat, на пр., 45-минутна снимка на човек кој јаде печурки (човекот е Роберт Индиана, њујоршки поп-артист) може да го споредиме со Лимиеровиот 94 Margina #15-16 [1995] | okno.mk Појадокот на бебето (1895), или, уште подобро, Kiss, 50-минутна серија со автентични бакнежи од различни парови, со Бакнежот на Меј Ирвин и Џон Рајс (1896) на Едмонд Кун, чиј продуцент бил Едисон, првиот филм кој отворено прикажува еден вид на сексуал­ ност, и играјќи на сензација, веројатно и првиот концептуален филм воопшто (овде актерите кои го изведуваат бакнежот се професионални актери).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Пол не беше тип на човек кој би висел пред огледало, но секогаш кога излегу­вавме некаде со Нико, не можеше да не се забележи како фрла поглед во огле­да­лото за да го провери својот изглед.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нико им ги испеа на Дилан и Брајан двете нови песни кои Лу и Џон ги напишаа за неа - Ill Be Your Mirror и All Tomorrows Parties.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И покрај обидот за елементарна инсенација (на пр. бурлеската Наводене­тиот наводнувач од 1895.), Лимиер во своите филмови негува фактографски документаризам: на расколот Мелиас-Лимиер се базираат двете основни струи во филмот, фикција/илузија и документ/стварност.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ќе се покаже, како и со сите други нешта во нашиот живот, дека и овде без отстапки треба да му веруваме на човек кој денес е наш водач и којшто знае по кој пат треба да се тргне германската уметност ако сака да ја исполни својата голема задача, да биде весник на германскиот начин и суштество.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во својата гротескна природност изгледаше како човек кој станал идентичен со својата желба, како отелотворен, чекоречки day dream, како фантазам што зборува.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Беспомошно замолче изгледајќи како човек кој ништо не разбира, кој не знае зошто дошол ваму, а уште помалку умее да го употреби слушнатото.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Еве неколку фрази што требаше да ги напишам деновиве, но немав време, инаку под влијание на еден безгрижен Џек кој знае зошто егзистира Овде, ја знае ништожноста на своето битие, и ги одбира двете варијанти што во случајов (негов или мој) би биле (или се) најдобри(?) На човек кој излегол од затвор подарено му е правото да живее.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Се сврте и го здогледа брзо фрлениот поглед на еден човек со кратка брада, долго црно палто и паларија со широк раб на главата, кој брзо го поздрави градочалникот гледајќи да продолжи по својот пат.  „Елеазар”, викна Лука Карер по забрзаниот човек кој застана и го сочека со збунета насмевка.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Брзам бидејќи те знам од школски денови, Лука”, му одврати тивко Елеазар, рабинот на едната од двете градски синагоги.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сакам вашето лице да го има само она што сакаме да ѝ го соопштиме на публиката - она што го мислите”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Прикажете човек кој гледа во нешто, го прикажувате она што го гледа, и пак се враќате на човекот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Овој начин на работа со еден единствен објект Хичкок го донесе до совршенство во Прозорец во дворот (1954), мајсторски работен, возбудлив и духовит трилер за опасностите што ги носи ѕиркањето во туѓите станови; целата приказна е раскажана од страна на човек кој заради скршената нога е врзан за столица на тркала.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Младите режисери секогаш се појавуваат со идеја: „Пуштете ја камерата да биде некој, пуштете ја да се движи како личност, поставете човек пред огледалото за да го видите”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Овој тип на човек кој бега од непосредното, кој ја сака темнината, кој емотивната сликовитост ја прифаќа само низ една брза метафора, кој она чудесното (meraviglia) настојува да го дофати со еден интелектуален знаковен систем на крајно стилизиран јазик, не е ниту историски ниту социолошки тотално посебен и оригинален тип.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
— Еве како: ти си Прочуен војвода, те познаваат и ти веруваат селаните.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете, јас су пратен од таа организациа да ти го кажа воа и тебе, како шо го кажуам на секој наш човек кој шо сака да му помогче на својот народ. A јас су уверен дека ти сакаш, и се гледа дека сакаш, ама не умееш најарно да работиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, другари, одовде натамо јас ќе ве вода. — Проговори Толе и се ококори како човек кој си ја постигнал целта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Помина и еден човек кој другему му објаснуваше дека тукушто се враќа од масажа (а на масажа, нели, одат само оние од големото добро утро).
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
За да се видат локалните карактеристики треба да ја набqудуваме мрежата како што тоа би ггоправел некој кусоглед човек кој, на пример, не би можел да види нешто повеќе од еден јазол одеднаш; наспроти ова, за да ги видиме глобалните карактеристики треба да употребиме птичја перспектиива, без да се задлабочуваме во ситниците.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
За шеф на мисијата бил одреден Морган, човек кој во периодот меѓу двете светски војни бил директор на рудниците Алатини и добро го познавал српско-хрватскиот јазик.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Но според него Светозар Вукмановиќ-Темпо бил “недвосмислено човекот кој ги даваше одговорите на ДА и НЕ.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Конзервативец е човек кој пропагира семејни и конзервативни вредности, а во меѓувреме дели тендери, брка швалерки, плаќа абортуси и нема ниедно дете, а од религиозност практикува само крст кој му стои закачен на ретровизорот од џипот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Човекот кој у целата транзиција закопуваше фирми и Македонци во Бутел.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Татко беше човек кој, како што велеше и Мајка, не знаеше ни да прави а ни да прима комплименти.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Слушајте, само слушајте што сме испратиле во Федерацијата: Имајќи ја предвид неговата досегашна истражувачка дејност врз оригинални документи кои се однесуваат на нашиот народ, како и нивното преведување и обработување, сметаме дека нашиот кандидат за орден е единствениот човек кој работел во Македонија на полето на истражувачката дејност и на обработката на ориенталните документи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тогаш се роди идеја за планинскиот човек -Маклабас (името го даде Поп) некаков балкански еквивалент на тибетанскиот снежен човек -Јети или на северноамериканскиот Big Foot или Sasquoshe како што го нарекуваат северноамериканските индијанци - примитивен шумски човек кој живее во непрегледните шуми на државите Орегон и Вашингтон. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 35
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Насекаде настапуваше отворено, бодро, со самочувствие на човек кој знае што е и што може да биде.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој пак се усмевна и затрепка со очите, како човек кој одлага да си ја допие чашата за повеќе да ѝ се насладува...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Залудно се трудеше да ја ослободи од тие авети, - да ја ослободи од чувството на човек кој залутал во страшна, непреодна пустина, каде што се секнати сите извори, изгубени секакви надежи... Залудно...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ја преброди кризата! Гледаше само напред.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Беше пријатно да се седи крај огнот, беше пријатно и да се задреме, но тоа му е дозволено само на човек кој нема работа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Амбициозниот човек кој живее во Јавел“, може да се однесува делумно на сексуалната активност (или на она што Лебел го опишува како малична функција).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Целиот проект стануваше апстрактен и тој не беше човекот кој во него ги внесе своето тело и душа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А сега оддеднаш тој се одвои од неа и стана одвоен, лицето му се измени, цртите му се преобразија во црти на човек кој одвај личеше на Милан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во тој миг Даниел се почувствува како човек кој, откопувајќи, нашол стара монета и сега мора да побрза да биде сам за да го разгледа она што го нашол.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Беше човек кој, кога зборуваше, имаше што да каже.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Даниел Адам не беше тип на човек кој многу размислува или се самоиспитува.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Со време, сигурно и поради очајот во којшто тој сè подлабоко тонеше, Спиро Испустениот стана препобожен човек кој почна прво да оди по црквите околу селото, а наскоро потоа тргна и по манастирите до Демир Хисар, до Струга и Охрид, па дури и до Костур.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На човек кој го има изгубено спокојството обично му е здодевно. Здодевноста раѓа непромислености.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Татко ѝ на баба Севда, тогаш уште беше човек кој добро се држеше на своите нозе за да му треба патерица, но ја имаше земено зашто во тоа време овде, по овие села, таква беше модата, луѓето од средни години натаму да одат на гости со патерица и во преплатата од џамаданот да имаат бројници со чие броење ќе си го одржуваат ритмот на достоинственоста на разговорот со домаќините.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој не беше човек кој немаше навикнато на осама, но сепак - тој тоа сега го открива - едно вакво живо суштество, суштество какво што се покажуваше неговиот, сега неговиот, грифон, Грифи, таа негова осама сепак не само што нема да ја нарушува, туку и не ја ни осиромашува...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога едно време му го видов лицето на тој човекот кој така леташе по небото, ми се присторе како да го познавам, како некој брезничанец да беше, ама не можев да го препознам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој кој себеси се сметаше и кого го сметаа за исклучително стабилен и промислен човек, човек кој знае што прави, сега не можеше да си ја прости фриволноста што си ја дозволи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јасно беше дека е ова еден црн човек кој одамна се пројавил како таков и кому сега не му останува ништо друго освен да биде наметливо опасен.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Единствен човек кој ме мисли и редовно ме посетува е братучед ми Герман.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Таа суровица, човек кој имаше само тело, се подбиваше со мене: „Како го велиш ти тоа, во една песна – умножение, а?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков дека војската нема никаква врска со патриотизмот; се повикав на Ајнштајн, кој има речено дека човек кој може да маршира на воена музика, во строј, очигледно добил голем мозок по грешка, и дека за тоа му е сосема доволен малиот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми се чини дека со мало задоцнување сепак научив да не грешам, и покрај фактот дека одамна веќе никој не чувствува потреба да ми ги лови грешките.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Знаеш дека за тоа не втасав да го прашам човекон кој ме доведе во планинава“, одговори мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таква ја паметам мајка ми од она време кога ќе ја заварев седната до потокот на оној син камен што можеби војникот на бел коњ го дотуркал. (Кога го спомнувам војникот на бел коњ всушност мислам на човекот кој ја качил на планинава а никогаш не ја венчал!) А можеби каменов го дотуркал таткото на тој војник на бел коњ кога првпат му се посакало седнат да си ги лади нозете во потокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Остана за момент замислена а потоа повторно беше ведра и задоволна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја замолив мајка ми да ми каже кој точно го дотуркал каменот, а таа се насмеа веројатно изненадена и самата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Станувам сѐ повеќе таков поединец, кој претпочита да проба, да вкуси, со еден збор човек кој првин ќе ја испита стоката а потоа ќе ја одредува нејзината вредност.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи, газам внимателно иако тоа не мора да значи дека понекогаш не ги избирам лошите премини.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој ја отфрли нејзината забелешка.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Што значи ‘интелектуалец’? Тоа можеби, значи човек кој повеќе размислува за нештата отколку другите луѓе”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Според неа, Еразмо беше поприлично плашлив човек, слаб по дух и човек кој е ограден со материјални вредности и се плашеше да не ги загуби, исто како што се плашеше од откривањето на својата љубов пред неа...
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Замислата на татко му Дедал била дека човекот, како и птицата, може да лета. Лет на човек кој не е птица.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Зар постои човек кој не сака да остари? – веднаш праша Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Промислен може да биде човек кој е богат со знаење.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Човекот кој е секогаш во конфликт со околината, нема услови за убав живот: тој е полн со отпор, омраза, напнатост.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Главниот принцип во владеењето на небото и земјата е дека тие се во договор: пленот, човекот кој тие го одгледуваат, да си го делат – рече старецот. – Човекот е нели составен од тело и душа: телото секогаш го зема земјата, а душата ја зема небото.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Твојот татко. Човекот кој ме знае подобро и подлабоко од било кој.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Со жедта на посветен безумник барем едно од моите писма да пронајде таков процеп, и на зајдисонце да допре до собата со стар часовник, до човекот кој легнат во фотелјата како во постела од изгниени лисја, со замаглен поглед го ослушнува струењето на тишината, го отворам дневникот со корици уредно навлечени во кожна обвивка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Според мене, скептичниот пубертетлија, за човек кој дотогаш водата ја почувствувал во ленинградските бели ноќи, на Нијагарините водопади или во оазата сред Сахара, ова беше пресмела изјава.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Новото име го носи по презимето на човекот кој од Атина со една шепа платеници (и тој платеник) тргна да ја ослободува Македонија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во истиот момент забележав еден човек кој ни доаѓаше во пресрет со две помали деца.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сите тие нешта се среќаваа во мене, во моите болувања, во нејзиниот страв за мојот живот, затоа и ме мразеше толку, говорејќи со глас со каков се изрекува смртна пресуда, “Ќе беше подобро да не те родев,” затоа и ме сакаше толку, ме сакаше до заборав на сопствената несреќност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш заедно ги гледавме неговите портрети кои ги имаше изработено човекот кој му беше бил како татко.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рече дека ден пред тоа запознал галерист кој бил добар пријател со човекот кој го нарекуваше свој татко, човекот кој го беше одгледал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му го кажал она што го знаел – го родила девојка која тогаш имала петнаесет години, се викала Гертруда, и во тоа време, пред осумнаесет години, живеела на улица која Рајнер ја имаше запишано на парчето хартија кое го држеше во раката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оној млад човек кој и додека чекори се чеша од стапалата до главата и назад ќе стигне до бедемите на друг град, и ќе посака таму да влезе, но ќе го убие еден витез, кој неколку дена пред тоа ја освоил својата сакана на витешки натпревар и ѝ испеал песна, со рими искажувајќи ја својата љубов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мама можеби и не можеше да не ја засече таа рана во мене – јас бев точката во која се среќаваа и се разделуваа сите нејзини болки: предвреме завршените мечтаења и бракот со човекот кој тукушто станал дедо, смртта на вториот син и одгледувањето на своите деца во беда, постојаните преселувања во сѐ помали станови, рибањето на подовите во домовите на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Носам дете,“ реков. „Од Рајнер.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас ја оддалечив раката од човекот кој крвареше на крстот и од неговата мајка која безутешно гледаше кон него, а брат ми и натаму гледаше во таа убавина, во таа утеха.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Онаа жена што си го бараше своето детенце ќе ја силуваат друмски разбојници, ќе ја водат со себе, а потоа ќе ја остават, и таа ќе умре во сон, покрај едно дрво, гушкајќи го врзопчето партали, кое ѝ беше дете. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ова е сѐ што ќе остане од мене,“ рече Рајнер собирајќи ги портретите, „а и тоа еден ден ќе се претвори во прав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Човекот кој ме гледаше, имаше умисла врз челото, тага во очите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Помалку чудна и неочекувана изјава од човек кој во минатите години се прослави со креирање на најбрутална бука во светот на рокенролот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Кога оние што ги затвораше му зборуваа за Исус, го мразеше и ги презираше што следат човек кој ги учи дека треба да им се спротивстават на учителите, да бидат непослушни кон рабините и да се бунтуваат по синагогите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но Петар, како човек кој во душата никогаш не го засака пишувањето, оти се раѓаш или како писател или како рибар, не сфати дека не е важно дали сите тие луѓе кои жедно ги голтаа нивните проповеди и поуки ќе им ги разберат зборовите токму онака како што тие, проповедниците на Радосната Вест, сакаа да бидат разбрани.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од интимно исповедните ноти како продукт на човек кој припаѓа на редот на авторите во егзил (од 1938 година ја напушта Романија и живее во Франција), она што ми остана во трајно сеќавање е ламтежот од натисокот на проблемите од егзистенционален карактер.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, како што би рекол Апдајк за својот најнов роман „Терорист“ - „Јас мислам дека сите романи звучат помрачно за човекот кој што ги чита отколку за човекот кој што ги напишал“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Едноставно не можев да го сфатам човек кој не сака задоволството од рецепцијата на уметничкото дело да го сподели со други.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Мислам дека човекот кој не може да се корегира е во многу непријатна ситуација.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, јас знам еден човек кој и во такви мигови, својата мисла, својот израз на лицето не го споделува со другите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тој е како лека шлаканица на оние од партерот по лицето на човекот кој на сцената се предава на творечкиот занес.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Потоа паднал нудејќи ѝ ја крвта на смрзнатата земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бил повеќе во исчекување отколку исплашен - очите му се стиснале како на човек кој наслушува непознат глас од далечина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пак и нема човек кој би ти одговорил на тоа твое прашање.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Го проколнувам човекот, човекот кој со дланки душата ми ја стопи... и ме остави ко ранета птица вечно да патам...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Го проколнувам јас човекот човекот кој со дланки душата ми ја стопи ме остави ко ранета птица вечно да патам... а црвените патеки оставаа траги на згаснато тело траги на мртва љубов и затворено срце кое пати и чека го чека човекот со белиот коњ.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
„Ексклузивно за Канал 6 зборуваме со човекот кој имаше неверојатна среќа“, рече, и му се вдаде со микрофонот.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Во провинциско гратче, мрзеливецот библиотекар заедно со мрзеливците од месниот културен оддел дигна раце од својата работа и престана да се грижи за барем малку осмисленото снабдување на работниот човек со книги.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Првите мои чекори беа сврзани со основаното од нас списание “Сатирикон” и јас досега го сакам како сопствено дете, тоа прекрасно, весело списание. (Годишна претплата 6 рубли, полугодишна - 3 рубли.) Неговиот успех напола беше мој успех, јас сега со гордост можам да речам дека редок е културниот човек кој не го знае нашиот “Сатирикон” (годишно 6 рубли, полугодишно 3 рубли.) Но, на ова место јас � приоѓам на најдоцната, најблиска ера и нема да речам, но секој ќе сфати зашто јас на ова место смолкнувам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Еден млад работник, упорен човек кој мечтаеше за универзитет, му го труеше животот на библиотекарот, барајќи од него совет што треба да чита.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Михаил Зошченко - човек кој во 1917 година имаше дваесет години, кој замина да се бори за Советската власт, ги опиша луѓето од истата таа власт во својата „Сина книга“ (мал извадок од неа токму презентираме во нашиот избор) - за подоцна советската власт да му се одмазди на веќе познатиот начин, со затварање, прогонство и смрт.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И ете, јас го започнав.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Иља Иљф, Јевгениј Петров - најпознат тандем во историјата на литературата воопшто, единствено перо на двајца автори, творци на “Дванаесет столици”, руски пикарски роман (од каде е извлечена една глава во нашиот избор), со главен лик Остап Бендер - заедничка именка за сите луѓе од определен ков, кои се занимаваат со потера по своето дванаесетто столче. А такви, барем денес, има колку сакаш. okno.mk 209
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Претпоставуваше што значи тоа за човек кој секој ден го крадеше од бога.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Требаше само да најде човек кој ќе може да ѕирне во тие списоци.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нејзиниот поглед беше закован за тилот на човекот кој за глава се извишуваше над другите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со еден мал дел од својот мозок се обиде да ја премости бариерата, да се провре, да најде проѕирка и да стаса до човекот кој мирно уживаше во сонот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Арсо сакаше да му каже некој утешен збор, просто да се досети дека тука има човек кој ја знае неговата мака и му е близок.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Тогаш си мокар оѕверен човек кој нешто бара.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во купето од втората класа, од учтивост или плашливост, тој податливо ги потврдува здодевните зборови на сребренокосиот човек кој патува до некоја блиска станица и кој при слегувањето не заборави да си го каже името: Етхем-паша.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мрачно му било денес и на човекот кој висеше на дрво, во паркчето карши Нова Македонија... сонцето не го видел.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Баба Роска го гледаше во чудо - тој човек кој со години ги фасцинираше сите со бистрината на својот ум и со беспрекорното паметење на ликови, имиња и датуми, како се претвора во физичка и психичка рушевина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И затоа кога во зорите, нешто посетен од трети петли, Јанческите со запалени вивки и гламни истрчаа на срецело и нададоа лелеци дека ајдутин го одвел Бошета нивни. (Велеа на измама; божем само за да го изнесе на пат за Прилеп, а оттогаш од сред полноќ, и покрај што изминало толку многу време, Бошета го немало да се врати, а за јамка дека ќе го пушти да се врати им оставил едно чупале, петгодишно и сето завиткако во коприна и во кожуви, небаре е цариче, и еден коњ, ат, ист небаре е царски.), сите, трчајќи накај срецело, велеа Ама ајдутин, ни пците, ем што се пци, не го сетија, не пак човек кој е со помали дарбини од нив за тие работи, да го сети!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако се придодаде на ова и тоа дека навистина таа ноќ, во вторникот спроти средата, помеѓу Богојавление и Свети Јован Крстител, Јосиф Акиноски и Васил Митрески видоа човек кој во Потковицата дојде по Градишки Пат, по себе водејќи коњ а в раце носејќи нешто завиткано небаре дете, сѐ друго остана да биде зачудувачко и да биде тајна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лазор, кутриот, сиот онемен и сиот пожолтен, не од страв од борење со Иса, беше сигурен дека нема, не се родил човек кој не може да биде кутнат од него, туку од еден сон што го сонуваше ноќта помеѓу средата и четвртокот (тогаш, во сонот, од една џган, од сите вери и раси, насобрани на една непозната ледина се зададоа две црни кучиња и едното еднаш го укаса долу во слабината, а другото двапати горе за левата плешка, а од песните и од кажувањата на стари се знае дека ако те укаса на сон црно куче, значи те укасал душман, поправо те укасал нож или куршум од рака на душманот) само гледаше во Максима и затоа се почувствува многу олеснето кога тој рече Не сме дошле да правиме борачки, Хаџи Ташку; имаме да свршиме многу работи а една и со тебе, да се измириме, но првин да ја свршиме оваа со Мустафа ефенди.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Човек кој остава ваков коњ и вакво чупале, рече, сигурно не е ајдутин, сигурно е некој чуен трговец кој навистина мислел да го врати Бошета ваш, и сам да се врати по коњов и чупалето, но може пореди снегов и студов го згрешиле патот па сега двајцата заедно лежат удавени или замрзнати, јали во некој дол јали во некој вир.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И знајеќи дека таму кај што има борачка има и плачка, и знаејќи дека таму кај што се собрале Арнаути има и кавги кои секогаш со лошо завршуваат за христијаните, ги одведе потковичаните на ан кај Стомнаровци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И поткрепа имаат од прилепските и битолските првенци, и согласност од овдешните Турци, и мајстор кои ќе им ја соѕидаат црквата, и човек кој ќе им го направи живописот внатре во црквата, и камење и вар, и песок и сè што е потребно за ѕидање црква имаат дотерано на Рамник на Горник, и иако одовде до Стамбол имаат сè поткупено, и турско и каурско, одобрение за ѕидање црква не стигнува од Стамбол од султанот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На пример вака: Во нашиот клас влегува овластениот дистрибутер на значки со потписот на човекот кој што во раната младост бил љубител на свињски глави-Јоже од Кумровец.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Тоа е човекот кој што има врскички, од родители да ти кажам многу фини луѓе, и чија што работа се состои од тоа да пишува нешто во тевтерче.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
СР Македонија во Војници е застапена со човекот кој што во својата чета го викаат Тавче (без гравче).
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
НИШАН - знак, белег ОБЈАЛО - обувки ОДГРИБАТ - раскопување, разривање, расчепкување на лозјето ОЛАЏАК - т.е. со други зборови; (татка си олаџак) ОМАУДРЕН - зашеметен ОН ЈАША - десет години (Он јаша кадија кај сум) ОСКОРБЕНА - натажена, нажалена ПАГУРЧЕ - сад за ракија; бакарна буклица за ракија, обично плоска ПАКОС - штета, беља ПАЛАВРА - измама, лага (палавраџи'а - човек кој многу зборува) ПИЗМИ - мрази ПИР - старешина, духовен водач на еден еснаф; основно значење "старец“ ПОВИДЈА - (...јазат повидја), растенија Што се обвиваат околу дрвјата (бршљан, на пр.) ПОРИЗА - послуша ПОСПАЛ - прав од брашното при мелење на житото ПОШТАЏИЈА - поштар ПОШТУК - исчезна, го снема, од него нема трага ;( фана поштук) ПРЕЛЕЗ - премин (обично со вратичка) на оградата, плетот од нивата ПРЕПСА - личи, прилега, наликува; (Дали преспи дете на татка?) ПУСУЛ - писмо, белешка РАЗГЕЛЕ - случајно, токму на време (дојде) РАКИ - САПУН - миризлив сапун Што се произведувал во Ирак.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А никој не се интересира како му е на еден млад човек кој мора да го капе кучето на својата станодавка, да го чешла со часови, да го носи на лекарски преглед, само за да не биде исфрлен на улица.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Чекори еден човек кој е кловн, еден кловн кој е човек.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Само Ернест никогаш не заигра: тој беше голем.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Какво право имаш на тоа? Поседуваш некаква земја, или бар нешто?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Колку ќе се успокоиме кога камените ѕидови ќе нè разделат од калешава...’ А најмладиот се вратил под својот шатор, пеплосан и помирен со судбината, како човек кој на својот пат ја сретнал Смртта лично, со коса на рамо, како кога оди да ја собере својата жетва.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Поминаа неколкумина. Помина и човекот кој се враќаше дома на крајот од улицата; му го чу тапкањето од чекорите по бетонскиот плочник, а потоа чкрипежот во згурата од патеката пред новите црвени куќи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Љубовната страст, незнајна дотогаш, диво пламна во срцето на овој човек кој со години беше надвор од животот, па и оваа жена ја оттргна од домот и ја понесе како водовртеж.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас сè растоварив, а тој гледа во мене со оние зелени очи, веѓите му се наежиле, би рекол ќе те лапне.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ова беше оној човек кој стариот Елисон го сретна на патеката.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А бидејќи се заколна во името на господа Исуса Христа, не можеше да го прекрши ветувањето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А потоа пак се запали светлото над тажната трпеза на која еден татко, зашеметен од болка, ги набљудуваше вомјазените лица на трите деца коишто не се осмелуваа да погледнат накај вратата низ која мајката влегуваше секоја вечер, носејќи чинија што испарува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Селим, Циганот, кој на својот коњ му ги пренесе неговите работи од Вишеград и беше единствениот човек кој влегуваше во неговата колиба, седеше по дуќаните и раскажуваше, којзнае по кој пат, сè што знаеше за странецот. – Асли, тој и не е човек како другите луѓе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Жената на средниот брат ја наполнила тавлијата со алишта и тргнала, па клекнала пред жената на најстариот: „Сестро, ѝ рекла, сестро мила, денес јас сум редница, мене ми е редот да им однесам храна на мажите, арно ама маж ми ми рече оти ќе ме убие ако не му ја исперам преслеката, а тавлијава ми е полна, дури и преполна.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зборувајќи така со мазен тон на човек кој насамарил некого, врагот мошне учтиво се поклони пред трговецот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но во тој случај Маргарита, ако било што можев да предвидам, тоа е дека во еден момент расеано ќе се сврти кон прозорецот и дека тогаш, во тој случај, Маргарита ќе го види мојот одблесок, вкрстување на погледите на ликовите од тоа стакло врз кое темнината на тунелот става одлики на придушено огледало, го става својот виолетов плиш што се движи давајќи им на лицата живот во некои други рамништа, одземајќи им ја онаа ужасна маска на креда што им ја навлекува комуналното осветлување на возилата а особено, е да, тоа не можеше да го порекнеш, Маргарита, кое ве приморува вистински да го погледнете она друго лице на стаклото бидејќи во магновението на двојниот поглед нема цензура, мојот одблесок на стаклото не е исто нешто со оној човек кој седи наспроти Ана и во кого Ана не смее отворено да гледа во вагонот на метрото, 59 а освен тоа онаа што токму го гледа мојот одблесок веќе не е Ана туку Маргарита во моментот кога Ана брзо го тргна погледот од човекот кој седи наспроти неа бидејќи не е згодно да го гледа, но кога се сврте кон прозорското стакло, таа го здогледа мојот одблесок како демне на тој момент, за благо да се насмевнам, без дрскост а и без надеж кога погледот на Маргарита како птица ќе падне во неговиот поглед.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нејзиниот сопруг бил тип на човек кој ѝ овозможил добар семеен живот и материјална сигурност.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Психотерапијата е место каде се очекува терапевтот и учесниците да бараат објаснувања за проблемите од психолошки домен, додека пак човекот кој што бара помош од медицински практичар, објаснувањата на проблемите ги бара во физиолошкиот домен.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не е грешно да се сака, макар да е тоа човек кој има друго име за Господ.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Така, дел по дел, ќе се створи една целина, бидејќи е тешко да се најде еден човек кој сам ќе успее да го пополни тоа цело.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
ПОГОВОР Оскар Вајлд, писателот, е првиот човек кој ги побарал своите права како хомосексуалец.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Го сакам тој човек кој е сега толку далеку од мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Нема човек кој во младоста не поминал преку тие мостови.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тој наоѓа човек кој може да го излечи под услов да влезе во еден високо сигурносен компјутерски систем и да ги добие клучните информации.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Помислил дека човекот кој нашата врска го видела е можеби Менер, „Хосакиниот” главен генетичар.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
„Impacientissime al pennelo (...)”: како оваа особина да не му ја припишеме на пустиникот на современата уметност, кој, откривајќи, според сопствените зборови, колку сликарите станале „глупави”, можел само да посака да се одвои од нивното братство, па и тој оттогаш да живее ден за ден, одалечен од светот, во повлеченост чија што тајна остана зачувана, да им се предаде на активностите толку необични и разновидни што вечно мораат да носат промена, на човекот кој одвај да е уметник, едвам писател, малку шахист, повремено музичар - кому и чуму всушност?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Овој Codex всушност содржи (во втората книга) цртежи за човечкото движење - така Фолио 22 ги илустрира различните положби на човек кој преминува од лежечка во стоечка положба, со низа испрекинати кружни линии кои ги опишуваат поместувањата на значајните точки на телото - и кои мошне потсетуваат на студиите на Duchamp.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Харнад: Всушност, би рекол дека активноста на некој човек кој прави кулинарски формални пресметки со молив и хартија би можела да е поинакво имплементирање (иако краткотрајно) на истата програма како она изведено од калкулатор (ако ги употребува истите рецепти).
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
XI Во Париз од мостовите на Сена се наѕираше изгревот можеби на најубавиот ден во животот на Климент Камилски. Има денови во постоењето на човекот кои се како цел еден живот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Времето брзо минуваше. Татко имаше чувство дека присуствува на автентичните, неповторливи часови на еден единствен универзитет, од човекот кој му беше и толкувач и протагонист во историјата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко со восхит го слушаше својот вујко Али Фети, човекот кој имаше кариера на воен заповедник, дипломат (воен пратеник во Париз и амбасадор во Софија, каде што на служба како воен пратеник беше и Мустафа Кемал, во десеттите години на XX век), министер за внатрешни работи на Османската Империја, но и министер за внатрешни работи на нова Турција, (подоцна и премиер откако во 1923 година ќе биде прогласена за Република Турција).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беше подготвен да го слуша цела ноќ, но во кажувањето на вујко Али Фети имаше цела стратегија Татко да се придобие да се приклучи кон семејната традиција да стане нов кадија во Република Турција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со огромно задоволство раскажуваше интересни анегдоти или интересни доживувања од неговиот живот, најчесто од периодот на неговите студии во Скопје: еднаш во текот на некое предавање по литература од страна на познатиот српски писател Бранислав Нушиќ (со влашко потекло, исто како Димовци, човек кој ја обожаваше Битола, неколку години живееше таму, дури и се ожени со битолчанка!), Петар скришно нацртал негов портрет – карикатура.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Впрочем, просудете самите! Александар Бошковиќ е човек кој подолго време не престојува во Македонија (докторирал Културна антропологија во Англија), но - можеби како некаква најава за негово враќање во нашата земја? - во Маргина е присутен со еден свој понов текст за „Мултикултуралноста”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Југославија, со своите делови кои биле под Османската империја (Србија, Босна и Херцеговина, Црна Гора, Србија, Косово, Македонија), но и под империјата на Австро-Унгарија (Словенија, Хрватска, Војводина), можеби повеќе од било кои делови на Европа и светот, опстануваше во жилава инерција, се метаморфозираше, понекогаш се обновуваа рецидивите на синдромот на јаничаризмот, на невозможните манипулации на монархистичката, републиканската или идеолошко-тоталитарната власт со идентитетот на човекот кој живееше во различна јазична, етничка, верска, идеолошка и друга заедница.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пред мене беше човекот кој во својата богата личност ги помируваше сите противречности, а останувајќи секогаш тивок, близок, со лесна, ослободувачка насмевка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бургиба ќе живее уште неколку години со митот на својата ограничена величина, но сигурен дека ќе заземе високо место во историјата
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И јас верувам во таа заедничка татковина! - прифати Дарвиш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Дојде времето, за жал тоа мораше да дојде и за Арафат, кога човекот кој во својата душа и врз своите плеќи ја чувствуваше сета тежина на големиот мит, на легендата, колку и да беше силен духот во својата алхемија, хемијата на телото имаше свои крајни граници, особено кога беше нагризено, тоа мораше еднаш да попушти, да се урне...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат, минувајќи низ пеколот, ќе живее со митот, идеалот, да влезе во историјата како човек кој му дал татковина, независна држава на својот народ, без оглед на нејзините димензии.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XV Речиси нема човек кој не заборава дека на овој свет сме дојдени по чиста случајност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но, за волја на вистината, мора да се рече дека изненадувањата кои ги приредува животот се вон метафизичките сфери, тие се и во жестоката реалност на антагонизираниот свет, во судирот на протагонистите на непомирливите разлики.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во регионот не стивнуваа експлозивните настани, радикалните пресврти.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Охрабрен продолжив: - Во дел од мојот живот живеев со палестинското прашање, првин поетски (откако ја открив вашата поезија), па неочекувано дипломатски (откако станав амбасадор во Тунис првин при вашата палестинска Централа, а потоа и при прогласената независна држава Палестина) и на крајот како човек кој продолжува да го разбира другиот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тешко можеше да се дојде до историски компромис меѓу Израелците и Палестинците.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Чукнал на вратата, влегол сосе вреќите товарени со брашно и се прегрнал со побратимот и се поздравил со другиот човек кој му бил брат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На другата страна од просторијата, седејќи сам покрај една маса, еден ситен човек кој необично потсетуваше на бубалка, пиеше кафе додека неговите ситни очиња фрлаа сомничави погледи час на една, час на друга страна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој го спушти гласот, како човек кој мора од здравствени причини да изговори непристојност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога се однесува на противник, тој означува човек кој без стеснување тврди дека црното е бело, спротивно на очигледниот факт.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Се сеќаваш ли дека на едно место во твојот дневник напиша“, рече тој, „ дека не е важно дали јас сум пријател или непријател, затоа што сум барем човек кој те разбира и со кој може да се разговара ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа слобода ѝ ја подари Стево Трајчов со своите постапки на човек кој знаеше во тие мигови да ја фрли од лицето службената маска, да ја раскопча кошулата, да отвори вино и седнат на фотелјата нога преку нога, со високо крената глава, од извесна дистанца, да го гледа нејзиното слекување.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се обиде (веќе два месеца во Истражниот затвор самиот се убедуваше дека сè што ќе направи овде е само обид) да ја зачува сликата раздробена меѓу зарѓаните квадрати и да ја протолкува на начин што му прилега на човек кој е прочитан од самиот себе и не дозволува никој повеќе да го помрдне од таквата положба која му даваше слобода да гледа (онолку колку што му дозволуваше затворската решетка) и да размислува дотаму до каде што му стига умот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Глупости,” рече, „ова се глупости, Круме Волнаровски да се теши со воспалените хемороиди на некојси европеец, и така натаму, значи јас да си ја зашијам устата, да не офкам затоа што некогаш страдал и некој голем човек кој бил голем колку и мене, оти бил затвореник.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На гробот на Борко немаше крст, туку онака, една дрвена пирамида, како за човек кој не бил верник.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Не вреди, - рече докторот, - се работи за човек кој веќе си се приготвил за смртта. Тргнал по неа...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мил беше човек кој се занимаваше со наука.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Им ја стисна раката во знак на сочувство, утеха и восхит: - Не сум видел досега ваков човек кој така спокојно ѝ приоѓа на смртта...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Пламенчињата и спузата од спотнатиот оган открија дека тоа е мажот на Добра, човекот кој многу малку пушташе зборови од својата уста.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Момата на Роса си седнува во топлиот брлог, а Чана веќе сфаќа дека човекон кој по сѐ изгледа е железничар, ги враќа луѓето во вагоните.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Или е тоа еден град кој се содржи самиот себе, или еден човек кој се содржи самиот себе? (Да спомнеме патем дека илузијата која се среќава во Качување и слегување и Перпетуум-мобиле не е измислена од Ешер, туку од Роџер Пенроуз, британски математичар, во 1958.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Немаше човек кој не ја паметеше по добрина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Немаше човек кој ја минуваше границата, барем за малку време, да не поверува во Бога.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Требаше уште да сонува, да доживува посилно отколку во стварноста, како да не е в колиба, по една смрт на човек кој сепак имал веѓи и не бил слеп.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Со страв на човек кој не сака да го остави своето месо на метални боцки, не знаеше каде да зачекори.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Студен човек кој има само презир за неговиот мрак.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Татко му се воодушевуваше на овој човек кој во времето на војна и неизвесност, по големиот пат, толку силно им се предаде на овие живи суштества на Езерото коишто другите и не ги есапеа за живи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И тогаш човекот кој е сега мртов, татко ми, рече: - Ох! тој е „убиец”!
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Исто така може да се каже дека човекот кој ќе гризне животно се третира како одговорен за своето однесување и може да биде казнет за својот насилен чин, додека во спротивниот случај не можеме да зборуваме за одговорност.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Пронаоѓач на ready made, професионален демобилизатор на артистичките креда и на наследниот фолклор, човекот кој ја потресе уметноста на крајот на векот влезе во Историјата носејќи ја маската на теориски џелат, леден егзекутор како емајлот на неговата Фонтана, ладнокрвен убиец на последните остатоци од чувствата и инспирацијата во уметноста.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Да поспекулираме што би се случило Куликовиот случај да заврши на суд и судијата стварно да го прифати како куче а не како човек кој глуми пес.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Како што Диоген велел за Платон: „Зошто ни е човек кој веќе го посветил сето свое време на филозофирање без да вознемири никого?“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Што се однесува до Јана и Катерина, нив ги сметав за обични марионети во рацете на големиот мајстор на манипулациите, на човекот кој според моите сознанија влезе во животот предводен од својата машкост!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како да живееш со човек кој повеќе е на небото одошто на земјата? Нели: глупости на кубик!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А малку подоцна не бев сигурен од каде наиде и она, најпрвин сосема нечујни а подоцна сѐ појасни и појасни гласови : - Не, навистина немам уште сретнато човек кој сонува буден – беше тоа глас на позната жена, а не можев да се сетам која?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Навистина те познавам – ѝ велам – но многу си далеку.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Паметам, јас и моите врсници бевме уште деца кога истиот тој Бунде нѐ искачи во високата кула среде градот со единствена цел да не фрапира вадејќи ја од панталоните назрејаната скапоценост со глава на лисец.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И, барем да ги рашетував тие глупости онака, за себе си, само за занимација; а јас шлап! Право нему в лице!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што можете да очекувате од човек кој во својот живот никогаш не го сетил мирисот и вкусот на слободата?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дојденецот ни се прикажа како весел човек кој сака да се пошегува најнапред со себеси а потоа и со другите.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Девојката, што ја имам милувано како најпосакувана вистина и по оние места кои обично ги сметаме за незаситни, наеднаш излегува од под меката сладострастна покривка на интимниот чин и со корбач в рака го казнува човекот кој и ја приредил неповторливата екстаза!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Како што тврдеше и самиот Раде, Крстиќ умеел да сослуша, имал разбирање за туѓите неволи, личел на човек кој знае што сака а и татко му на тој Крстиќ кој изградил многу палати во Белград бил човек од нашите краишта.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Замисли си дека во тој сон ме гледаш како лежам покрај човек кој веќе негде и некогаш ме искористил.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Мислите, не е во ред ова што се случува?“, му се обрати гласот на човекот кој изгледа подолго време стоел зад него.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сртовите да не нѐ изневерат оти предолго пешачиме по нив не за да им ја ублажиме стрмнината но очите за да си ги тревожиме со штотуку окутрени глетки оние кои не го испуштаат првиот плач на човек кој ќе блуди оттогаш па натаму!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
СРЕДБА В ШУМА Тешко му е на човекот кој има што да каже, а не наоѓа слушатели.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Коста веќе четири месеци му е доделен на овој човек кој за фронтот знае онолку колку што чита во весниците и колку што му раскажуваат оние што се враќаат оттаму.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тоа беше погреб на срамежлив човек кој стана строг и кој прв пат избегнува публицитет бидејќи тој повеќе не може да му служи, човек кој уште од младоста вежбаше да ја „контролира ситуацијата”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А на другата страна - хор од дваесеттина луѓе за погребната поворка, како и човекот кој требаше да ги изведе ефектите со митралезот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нему баш му беше гајле, не беше тој човек кој се пува, ама им беше важно на луѓето, им требаше церемонијал.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога внимателно ќе се погледне Хичкоковата кариера, од неговите неми англиски филмови до холивудските филмови во боја, во неа ќе најдеме одговор на неколку прашања кои секој синеаст треба себеси да си ги постави, а од кои следново не е баш безначајно: како да се изразиш на чисто визуелен начин? Margina #21 [1995] | okno.mk 13 Овој човек кој најдобро од сите го пренесе стравот во филмот, и самиот е плашлив и претпоставувам дека неговиот успех е врзан за оваа одлика од неговиот карактер.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нему, да признаеме, не му беше лесно: за него сега немаше ни селски празници, ни излегувања на сретсело како некогаш; мораше да седи дома плашејќи се од заслужената одмазада од луѓето кои, ако не друго, сигурно безмилосно ќе го мајтапеа онака како што умеат само селани.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Никому не му е грижа за тоа како е создадена полумесечината што никнала од вратот на човекот, туку што се има случено со вистинската глава на човекот кој прифатил да си игра дојденец од месечината?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но кога таа ми објасни дека не можела да поднесе да биде жена на човек кој станал кодош, слуга и полицаец на туѓинска држава, каков што беше и оној кај нас Црн Киро, не можев а да не ја оправдам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ако ја приредеше прославата, Иван Степанович, негде долу на корзото, да речеме во Кралска круна, или во некој друг таков локал, никој немаше да размислува за девојкине ниту пак за тоа од каде се парите за прославувањето!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И уште додадов оти нема друга таква ѕверка освен човекот која покрај добриот анѓел што го има покрај себе, самиот си ја нарачува придружбата и на оној другион, црниот анѓел, кој постојано очекува работите да ги преземе во свои раце.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Затоа реков дека на одреден начин дури ѝ заблазнував и се восхитував од нејзината постапка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А потоа онаа гнасна напомена не вознемирувајте го дојденецот од месечината!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Човек кој се плаши и со рака да го допре она што би можело да нѐ насмее. Зар грешам?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа не се прсти на човек кој е создаден за да удира, или за да дава, туку прсти на човек упатен само за да зема“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Младиот човек кој таа година ја доби честа да управува со бродот, сѐ уште веруваше во Обновата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Молете го господа”, им велеше тој, „да не дојде до лек, зашто ако дојде до лек - тој не е веќе добиток: ќе заприлега на човек кој не може без апчиња да заспие...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ете го идеалниот рецепт за лудата Стоуновска парабола за алчноста и злоупотребата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога пред две години разговарав со Дишан, рече дека се наоѓа педесет години пред своето време.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И покрај тоа, се женел двапати - и тоа не е единствената противречност во животот на човекот кој на сопственото тело го искусил дејството на јаките дроги, а сепак признава: „Никогаш не сум зажалил заради своето искуство со дрогата“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За московскиот underground, плодно земјиште кое веднаш реагираше на сѐ што се однесуваше на современата уметност од западна Европа, Бојс претставуваше вистинско откритие.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овие сликари кои живееа заедно и сочинуваа своевидно социјалистичко гето, збунето го насетија познатиот отпечаток, оној кој бидува втиснат еднаш засекогаш, отпечатокот на човекот кој го почувствувал, макар и за кратко, притисокот на тоталитарниот режим.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Откачениот управник (Tommy Lee Jones) е предодреден да се прослави како човек кој ги однел во смрт.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Штотуку го уби коњот, кога, гледај чудо, овој се преобрази во принц кој, да не беше јунаковата послушност, ќе мораше засекогаш да остане бедно истрошено коњче. 18.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Актерите се сѐ повиртуозни, камерата е постојано под агол, дречливите бои се спојуваат и судираат создавајќи визија на усвитена Америка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но неколку години подоцна, кога се разведуваа, таа му рече дека кога биле кај златарот да купат венчални прстени, таа се издвоила за момент додека тој ја проценувал вредноста на двата прстени и незабележливо, земала еден рачен часовник. Оваа девојка беше голема убавица. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 185
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Едната се завршува со претстава за Ништото, а другата со слика на дебел човек кој се смее враќајќи се во 192 Margina #11-12 [1994] | okno.mk селото и носејќи подароци со себе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еден млад човек кој водеше сметка за својата позиција во општеството и кој се подготвуваше за женидба, ја натера својата идна жена да вети дека нема повеќе да се занимава со клептоманија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во тоа време, московските интелектуалци страсно се интересираа за зен- будизмот, го читаа и препрочитуваа Карлос Кастанеда.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Постојат две верзии на серија слики за терањето на волот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Едноставно да се биде човек во свет на хаос во кој ја проектираме хармонијата, човек кој во секоја пора од постоењето, низ олујата на времето ја бара својата совршена форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Разурнат град и без ѕидови таков е човекот кој нема власт над себеси.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во тоа невреме ја чистам својата душа од нечистотијата на гревот, го чувствувам летот на пеперутката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Листовите на фикусот поставен на балконот трепереа и од најслабо ветре, а сенките што играа на прозорецот секогаш личеа на човек, лош човек кој демне и чека погоден момент да ме грабне.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Беше човекот кој правеше да заборавиш која беше твојата земја, а која беше неговата, но сепак, според изреката на Монтењ за пријателството, јас си останував јас, а тој си остануваше тој.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не сум имал досега во животот човек кој толку трпеливо ќе ме чита.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Читајќи го вашето последно писмо одненадеж открив дека меѓу вашите тројца починати браќа, бил и неустрашливиот млад човек кој еден ден ќе $ го открие името на козата Сталинка.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За измамници, манипулатори, За нечовек беден, човек кој не е човек, кој чудовиште е, е реалност, Станува збор.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Ама Крстовица не се осмели да го праша човекот кој и го читал писмото што носело царски знак - зошто триесет и шестата него, сега јyнакот од Иван Планина, заради едно „добро утро“ изречено на македонски, шест месеци прележа на еден од камените и суви острови во Егејско Море?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дедо беше убав висок човек кој сѐ уште носеше селски алишта што веќе станаа реткост и за селото.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Го здогледав него. Млад, шармантен човек кој со сета своја жар свиреше. Нешто во мене се пробуди.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Го гледав пред мене човекот кој како долго да чекал некој соговорник да ја отвори душата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
ВОРХОЛ ВО МАРГИНА Во овој број Маргина ја почнува серијата тематски блокови за најконтраверзната личност во последниве триесетина години, човекот кој длабоко го промени мислењето за уметноста воопшто, разбрана како творење или восприемање, сеедно.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И. К.: Јас бев едноставно човек кој живее во Советскиот Сојуз.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Јас не бев “Советска” фигура. okno.mk | Margina #10 [1995] 115
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Каљостро: Вечерва со нас се и вам познатиот угледен граѓанин на околијата Маусдонија, господинот Трифолио и, плус, вам тотално непознатиот господин Оникс, првиот експлицитен алхемичар во нашава емисија, човек кој илјада пати повеќе од нас, бедните драгстор-каубои, знае за целата фармаколошка длабочина на нашите минорни мозочиња.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тоа овде го има насекаде, тоа е најтажната сцена на светот, потажна од бедата; потажен од оној кој проси е човекот кој јаде сам пред другите.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Осаменоста на човек кој јавно го подготвува својот оброк, врз некое ѕитче, врз капакот на некој автомобил, покрај некоја ограда, сам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дулитл, инаку доктор по медицина и фармација, сопственик на неколку аптеки во градов и човек кој тајно (како инаку?) се бави со алхемија.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Само што тргнав кога човекот кој ми ја донесе теглата стана, ми пријде и ми кажа дека во соседната соба има клозетска шолја.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во паролите, се разбира, не се споменува името на Бога, но тие се составени во името на човекот кој станува Бог.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Останува само еден човек кој платил голема цена за да го избори своето право да пишува: „Ако излегов од овој Атеистички музеј скршен, но жив, тоа беше само затоа еден ден да сведочам за неговото трагично постоење.”
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Подоцна тој падна во стапицата на користење една единствена придавка, на очигледен начин, за да го восхити читетелот, понекогаш претворајќи го делотворното средство во недостаток.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
25. Не се заколнувај, бидејќи секоја заклетва е претерување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дадов отказ. Човекот што ме вработи се закануваше дека ќе ме убие ако заминам. Не ме уби, најдов друга работа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На оној што ќе те удри по десниот образ, можеш да му го свртиш и другиот, доколку на тоа не те наведува стравот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се вљубив. Човекот во кого се вљубив не ме сакаше. Ми рече да се чистам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дали Борхес знаеше дека неговото наследство ќе бидат точноста и строгоста во јазикот, односно, повеќе кодот отколку пораката, стил а не суштина, естетските артефакти отсечени од светот на искуството?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дерида се осмелил да укаже, на сложен начин изложен овде, дека Борхес е еден од неговите извори; дека претставникот на скорешна, маргинална литература се наоѓа внатре средишната традиција, нагризувајќи ја, а пак и правејќи ја можна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
26. Спротивстави му се на злото, но без страв и без гнев.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За ставот на еден човек кој, кога пишува реченица, мошне внимателно размислува, не за тоа која придавка да ја додаде, туку која да ја исфрли.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас на тие работи гледам како од стојалиште на човек кој се бави со книжевна критика и со историја на литература, а не од стојалиште на филозоф, и, се разбира, не ме интересира состојбата на критичкиот дискурс на трагата на Дерида и Борхес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но во почетокот, Борхесовиот став кон напишаната страница беше став на еден Маларме, став на крајна строгост и прецизност.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Секој ден заминував од дома за да заработам за живот, но ја мразев работата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
24. Не претерувај со вера во вистината; нема човек кој на крајот на денот не лажел, со причина, многу пати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се омажив за човек кој со себе ги донесе двете свои деца. Многу ги сакаше. Остана дома да се грижи за нив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Имаше едно време во мојот крај еден човек кој не умееше да седи.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Не верувам дека има човек кој, кога бил на твоја возраст, барем еднаш во животот не учествувал во некаква тепачка, - ми рече тато.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Вовезан со дрва е човек кој носи нарамник дрва со јажето врзано преку рамена и градите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Авторот скоро ја врза работата со сопственикот на ресторанот „Пушка“ кој се покажа како човек кој во младоста и самиот пишувал поезија. Оттаму и неговата љубов кон Пушкин.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Всушност, заклучи авторот, Митко Кривашија воопшто и не беше комунист туку само наивен човек кој важеше за добар и чесен, за кого практично непостоечката и неостварлива правда беше идеал од којшто тој не можеше да се откаже и истовремено беше уверен дека само комунистичката доктрина би била способна правдата како што тој ја замислуваше да стане стварност на секојдневието.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во лицето изгледа како човек кој гладува, како само тенка кожа да му е навлечена преку черепот, образите му се пропаднати, цели длапки се гледаат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој знаеше дека ќе нема пречки да престојува до кога сака, но исто така знаеше дека ќе биде одблиску набљудуван од човек кој има неверојатно остро и проникливо око.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој е човек кој никогаш нема да се определи за некоја политичка партија или макар која и каква општествена опција.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа беше една лоша, скоро матна фотографија на која можеше да види човек кој на прв поглед изгледаше како подгрбавен бидејќи главата како да му беше повлечена меѓу рамениците.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На авторот му остави впечаток на човек кој како да беше едне од оние битолчани од песната: „Море на кафеана седеа И газети чатеа...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Диме се покажа човек кој кога еднаш ќе почне да зборува просто не може да престане.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш ми кажа дека утредента ќе дојдел човекот кој бил сведок на погибијата од нејзиниот девер, а помал брат на дедо Петре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Шетаме по селата, организираме: им кажуваме на луѓето која линија да ја држат, да не ја пуштаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Меѓу Германците има еден помлад човек кој само молчи и погледнува во мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа моја физичка промена беше многу тешко да се сфати и, на крај, не постоеше човек кој може да се носи со фактот дека оваа атрактивна убавица следниот момент може да се претвори во грда, очајна трапавка без ни трошка достоинство и самодоверба.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таа велеше дека тој е човек кој не може да се справи со сопствените комплекси и затоа ги лечи повредувајќи ги луѓето кои го сакаат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Знаев јас дека тешко ќе пронајдам човек кој ќе може да се носи со приказната за принцезата која дење се претвора во жаба.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ме убеди тој мене еднаш кога требаше да се враќам дома од кај него, попатно така чисто да провериме што се случува со мене кај тој човекот кој, демек, чистел од зло и од црни магии.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Почнав да ѝ зборувам на мајка ми, да ѝ раскажувам што ми се случи, дека Змејко ме носеше кај тој човек кој ми даде некаква водичка за да ми биде подобро.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Така, во овој случај, бев со човек кој имаше огромен излив на секаков вид емоции кои ни самиот тој никако не можеше да ги спастри, ниту пак некој друг за него можеше да ги контролира.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Нема да заборавам, убаво беше да заспиеш држејќи го за рака човекот кој го сакаш. Исто така да се разбудиш покрај него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Современиците го знаат како човек кој лесно ги трошел парите (и за лично задоволство, но и за други потреби), но и кој умеел на разни начини да ги набави.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)