човек (имн.) - му (зам.)

Таа надворешна еднергија делумно влегува во човековото тело како храна, а делумно е привид што на човекот му се покажува како стварност.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но корените на „модерниот“ кончетизам, по наше мислење, сепак се во Италија, онаа Италија на Фичино и Пико дела Мирандола, кога во Фиренца беше промовиран човекот како deus in terris, и кога потоа хелиоцентризмот стана научен факт, кога откритието за бескрајот на светот на тогашниот човек му создало такви проблеми какви нам денес квантната теорија.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Работата е најубавото задоволство, само кога е чиста, кога е подредена, кога мислите на човекот му се слободни.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Впрочем и привидите ги сместуваат во оној несовладан дел од вистината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На човекот му се чини дека секогаш му е потребно малку повеќе вистина од онаа што ја има.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Кога ги открив помеѓу нејзината облека розовите гаќички и свилениот црвен комбинезон што пред малку ти го пробував си реков зарем може да е грев ваквите убавини ако ѝ ги облечам место на Натето Дуково на Огнена што уште не сум имал среќа да ја допам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ти, речиси, веќе си втасан таму“, ми беше рекла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едно утро наеднаш се загледа во мене изненадена: „На човекот му требаат многу години за да израсте од дете во човек.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На човеков му требаше многу, многу борина за да спотни поубаво гламната.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако човекот му верува на својот ум, ќе стигне многу повисоко отколку што мисли дека може: ќе стане натчовек.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Лошото пред човекот му е дадено да го види, како репер, да го „стави на кантарот“ за да ја процени тежината на доброто – ја заврши мислата старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Така многу бргу секоја активност на човекот му станува здодевна и тој се откажува лесно, го губи својот ентузијазам.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Мислам дека подобра доктрина што на човекот му го покажува патот кон мирниот и безгрижен живот, нема.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И на крајот, сé невозможно се преплете.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ако на човекот му велеа дека надвор е многу топло, тој ја облекуваше бундата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Чудно, но ненадејно, без некакво објаснување овој човек му стана драг.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Му се стори дека на овој човек му е студено, зашто потреперува и од неговото лице удира нездрава бледнина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо сѐ уште не беше дојден до онаа јасност кога на човека му е можно и лесно да го сфати реалното постоење на својата личност.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Овој млад човек му се допаѓаше на Глигора.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Секако на овој човек му се слоши - вџашено ги врти очите и бледилото на неговото лице се крши во гримасите на преплашено изненадување.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- На човек му е убаво кога не го пушта работата, велам јас, кога не му дава да мисли на лошо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но состојбата со нејзините главоболки значително се подобри уште по првата тераписка консултација, кога таа за прв пат на друг човек му зборуваше за проблемите што ја мачат.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Од двата европски модели за нацијата, Третиот свет во најголем број случаи го усвои оној полошиот и тоа со активен благослов на учените луѓе од Запад. (...) Имено, токму во моментот кога на другиот човек му се враќа неговата култура, му се одзема слободата: неговото сопствено име исчезнува во име на неговата заедница; отсега тој е само примерок, безличен претставник на еден посебен вид суштества.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се виде дека човекот не е од сојот на газдата на арабаџиите, се гледа дека е еснаф човекот му дошепна Афз Б. на Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко ми ме носеше в раце и плачев толку силно и клоцав со нозете што еден човек му викна на татко ми: Лазо, зошто детето не го остави дома, само го мачиш!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А има ли оружје човекот?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тогаш човекот му рече на командирот дека шмајзерот му е кај мене, а командирот ми вели: Браво бре, Милке!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Та и тој е човек. Знае како се бунтува душата, како мозокот на човека му кркори на таква закана.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Изненадувањето беше уште поголемо кога човекот му влезе во очите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
По неколку денови, откако допатувал во Њујорк, и практично станал непознат писател, Набоков во малиот филозофски есеј „Определби“ ја нарекол Франција бескрајно шармантна земја, каде на рускиот човек му е најлесно да си ја спомнува својата изгубена татковина...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Многу е експресивно - ако на човек му се допаѓаат такви нешта.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Па на секој човек му бара душата да ѕирне отаде: Македонците ѕиркаат преку жива ограда, Германците преку дрвени тараби, Кинезите преку Кинескиот ѕид, а американскиот граѓанин си го гледа сеирот ѕиркајќи преку она што го нарекува "порч".
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Често се сеќавала невестата Ервехе на една мисла од Библијата која, по часовите кај лазаристите, си ја коментирала со вујна Клементина, според која „на човека му се знае точниот број на влакната од косата”, како и кажувањето од Куранот дека „човекот си ја носи судбината обесена на вратот!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Е, море, Јован, командире мој. Ние сме едноселани, а ти ме праќаш таму.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Чизмите, Сотире, коланите, Сотире, брилјантинот, Сотире, јајцето, мајката твоја, е тврдо, а сум ти рекол да биде меко, и на човекот му дошло преку глава и му го попарил скутот со жешка вода небаре котлето му паднало од раце...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Настапи тишина од која на човека му се присторува дека ќе потоне којзнае во каква бездна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Секој се бори, секој настојува да се искачи на брегот на спасот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Навистина, кога ќе погледнеш околу себе, мал е бројот на оние кои веднаш им се покоруваат на тешкотиите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но кога на еден човек му е дозволено и љубовта да си ја смени зошто да не може во една иста песна да се смести и друго презиме?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дека на човекот му нема рамен во тој однос во природата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога се сврте кон него, човекот му се насмевна: - Сончево е денес...
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Понекогаш единствен начин за опоравување од траумите на детството е повторното раѓање, кое ја рекапитулира траумата, но на човекот му дава и можност за нов почеток.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова било симболично враќање во неговата када од детството.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А неговиот воз на спасувачки санки во Das Rudel, 1969, ја сугерира потребата за спасување и за исцелување на раните од детството.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А Едо треба да го земе куферчето што човекот му го подава, траба грб да ѝ сврти на Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој чичко, како што тој ми раскажа, имал посебна моќ и можел да види кога на некој човек му е нанесено зло.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Златко мислеше дека човекот му се потсмева.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)