човек (имн.) - ја (зам.)

Со векови човекот ја гледал Месечината и горел од желба да се искачи до неа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Човекот ја одметна забратката и на загореното од сонце и ветришта лице се белнаа јадри заби.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не ги додржа солзите дури на крајот кога човекот ја извади петолирката и ѝ рече: - А овие пет лири аманет ти се за среќа на Трајанка.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Книгата, ако човек ја сака, како брат знае да подаде рака.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Замолча и за миг одново го доби изгледот на учител кој испрашува ученик што ветува: „Како еден човек ја воспоставува својата власт над друг, Винстоне?“ Винстон размислуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Човекот ја стисна долната усна со предните нерамни заби и се поткрена на лакот, нејасно надевајќи се на нешто.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Брадјосаниот човек ја префати пушката, со другата рака го поткрена појасот на кој му тежеа пиштолите и откако се подисправи, рече: - Чии сте вие?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Вратата веќе беше затворена. Човекот ја фаќаше, ја тресеше и истураше тупаници.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не бој ми сја, мила бабо, не с'м з'л човек ја.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)