А на човек некогаш стварно му се оди во ВЦ. Нужда ради, закон измењава. **
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Ниту животот ниту некој човек некогаш го понижил, никој досега не му го зарил носот во кал.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Или оној Стивен Содерберг: награда во Кан на 28 години, 28 режирани филма на 45 години, над 45 филма како продуцент и директор на фотографија... Спие ли тој човек некогаш?
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Дали е вистина дека единствената несебична љубов што човек некогаш ја дава и ја добива во животот е родителската?
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Па и разликите меѓу самите папоци: помеѓу оние коишто човек некогаш одамна возбудено ги бакнал во знак на запознавање и од кои сега мора нежно да се прости со бакнеж и оние во чијшто само помалку-повеќе невин изглед човекот уживал, во живо или на фотографии, на плажи или филмски екрани или на средните страници на „Плејбој” или во новинските реклами за долни алишта - не заборавајќи ги, во категоријата „еј, здраво”, милите папоци на своите деца, сеедно дали тие (папоците) се свртени навнатре или нанадвор, пред децата да го достигнат она доба на протест поради родителското папкољубие.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)