Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Комуникацијата со успиеното тело е остварена со радикалната метода на соочување на човекот и техниката. 26 okno.mk

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Вистина е дека веројатно никогаш повторно нема да го почувствуваш истото, зашто тоа било тогаш и тие услови никогаш нема да бидат истите.“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Иако запрашан неколку пати, Херман никогаш нема да каже дали некоја таблета е „добра“ - едноставно затоа што ефектот варира од човек до човек и од едно до друго време.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тие добро го познаваа балканскиот менталитет во кој беше всаден синдромот на самоуништувањето, на проклетството, кога му е арно на човекот и на народот со козите, да му умре козата на соседот без длабоки, суштински причини.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Човекот и низ населбата го пушти гласот и почнаа луѓето да доаѓаат кај сопственикот на кучето, да го тераат да се одмазди, ама сопственикот се колеба.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Зар не ме познаваш? - зачудено одговори човекот и се насмеа.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Не идам јас така? - одговори човекот и извади полномошно од султанот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Командирот го прочита полномошното и како крпа побеле.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Андриќевиот и Селимовиќевиот онтолошки хоризонт е препознатлив во тематскиот корпус на романот: единката и заедницата, човекот и историјата, индивидуата и политиката етичкото и психолошкото димензионирање на ликовите во поширок контекст во кој архетипското проблеснува под романескниот дискурс.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас знам, бидејќи Симон ми пишуваше за тоа, дека не само што нема вистина во она што му го смислиле селаните, не само што не станувало збор за некаква продажба и проценти, туку обратно, човекот и самиот сакал да даде за Маказар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Имаше нешто гротескно во судбината на сега веќе куциот човек и на уште неколкумина негови пријатели кои, во една вејава зимска ноќ, во времињата кога земјата беше затворена за патувања и преселби, тргнаа да бегаат преку граница, преку Каба Планина, кон Грција, а оттаму, како што веруваа, во Америка или во некоја друга слободна земја.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Веќе не е сигнификантен полниот однос на мажот и жената, туку интерфејсот меѓу човекот и машината. Телото е застарено.“ 40 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Не се работи за зачувување на човечкиот вид преку репродукција, туку за тоа да го степенуваме индивидуумот преку нов проект.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ај сега сестро, да си ми жива и здрава и да славиме многу пуримски славја”, ја кревам чашата со лимонада.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Не чини, си велам, да е човек и пречестит и прескромен”, и со таа мисла станувам да ја спасам ситуацијата која од пресраменост влегла во ќорсокак, кога гледам - имам што да видам: тие се држат за раце, гувеат и немаат сила да си погледнат ни в очи, а камо ли да се поканат да танцуваат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Никогаш на него не паднал зол укор, го почитаа, беше добар човек и добар татко, имаше ќерка врсница со Богдановото девојче, а ова му дојде како болест.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Доаѓаа На полноќ Чиниш По договор: Стравот на еден Осамен човек И стравот На еден Осамен Збор. Корен Некаде во мене Шири и расне Длабок еден корен Огнозборен. Овошник Дрочен а мал Овошник Во кој сум се Пресоздал вода си „Вода си, Рече ноќта, Можеш Низ мене Да течеш“ „Веда си, Рече громот, Усти низ мене Сѐ што посакаш Да речеш“ ***

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Феноменот на поезијата постои за да се воспостави ред меѓу нештата, ред помеѓу човекот и времето, зашто вистинската традиција не е завршено минато.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Во оваа смиспа тој не пишува за да ја замени својата жива реч туку поради тоа што постои несовладлива разлика меѓу човекот и напишаното: тоа е, пред сѐ, големата, егзистенцијална оддалеченост меѓу него и - записот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Трајко си беше пристар и тевеќелен човек и не подозираше никакво сомнение во Толевото често навраќање.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мотивот за споменатото преуредување беше очекувањето дека споменатото мислење е „адекватно“ за спознавање и совладување на околината, можеби дури и за совладување и спознавање на човекот и општеството.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

А му веруем на чоекот и мислам дека 90% погаѓа само што мојот скромен џебен буџет не ми дозволуе 10 минути да ги одрапам на телефонска линија.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Во таа смисла уметноста која би се развивала во сајбер просторот, то ест во виртуелната реалност, би се соочила со истите оние проблеми со кои се соочуваше и уметноста на пештерскиот човек и уметноста на сите генерации по него заклучно со нашата генерација, а тоа е идејниот контекст, стилскиот и амбиентален дизајн, референцијалната потенција, интерактивната стратегија итн.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

А и не беше Гого таков, човек и сликар, за да му додели Градското собрание еднособен проширен стан со ателје место со балкон на последниот, тавански кат од некоја новоградба, иако на младиот сликар му останаа пусти соништа париските мансарди.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се чувствуваше слаб и немоќен за да може болката повторно да се бори со множеството детали, со нештата што требаше да се координираат, една работа да се вклопи во друга, прво ова да се направи, а потоа другото да следува, целата конструкциска скица да напредува со точен редослед, и соодветниот човек и соодветниот материјал да бидат на соодветното место и соодветното време.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

147 „Темелни вредности на уставниот поредок на Република Македонија се: - основните слободи и права на човекот и граѓанинот признати со меѓународното право и утврдени со Уставот; - хуманизмот, социјалната правда и солидарноста.“

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Таков беше татко му на Орде. Тој беше сиромав човек и често одеше по другите села да спечали нешто.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Го паметам како добар човек и уште подобар шегаџија. Не знам дали неговите шеги беа толку шеговити и секогаш нови кога ги правеше со возрасните, но нас децата тој секогаш знаеше да нѐ изненади и да нѐ засмее до пукнување.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

„Кој бев јас да им кажувам на овие луѓе што и како да мислат?“ се сеќава на размислувањата во својата книга од 1978 година Science in a Free Society.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Нивните предци развиле самосвојни култури, колоритни јазици, хармонични погледи за односите помеѓу човекот и човекот и човекот и природата чии остатоци се жива критика на тенденциите за одвојување, анализа, само-центричност инхерентна на западната мисла”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Нацртав на белиот ѕид човек и после го размачкав та тој личеше на весел црнец со големи уши и малку танки нозе.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- Што!? Мене ли ми зборуваш на тој ... - се засркна човекот и исплука - на тој ѓупски јазик?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ти знаеш дека татко ти е сталожен, сериозен човек и нема да брза со која било да се ожени.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Татко ми никогаш не бил многу друштвен човек и кај нас ретко навраќаа негови пријатели и познати.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

На тие прашања ќе ни одговори крстувањето на човекот и значењето на неговото име за другите и за самиот него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Околностите создаваат културна и национална близост меѓу луѓето и околностите ги раздвојуваат роднинските елементи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Да работи и да се труди може човек и при постеснети политички услови.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, јазикот е главно физиолошко – психолошка способност на човекот и како таква зависи од сѐ што прави да се менува човекот, т.е. со развивање на еден човек и еден народ се развива и неговиот јазик, со нивното опаѓање – опаѓа и нивниот јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Секакви прикаски му ги пијат дробовите на човека и му го копаат гробот. Се сеќавам, батко Онисифоре.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе запеат подоцна без тој човек и песната ќе куца и ќе се влече сакато; доколку им се придружи трет, можеби Трипун Караѓоз, со нос кој како да раснел на плодно земјиште за цвекла, и болвите преплашено ќе им избегаат од пазуви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Прикаски“, воздивна. „Секакви прикаски му ги пијат дробовите на човека и му го копаат гробот. Се раѓаш да буташ некого кон гроб додека друг и тебе те бута зад грб.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дванаесет години по раѓањето на Нобел, пронаоѓачот на динамитот, се раѓа Рендген, првиот добитник на Нобеловата награда; до денес „Х“-зраците не ја откриле тајната на човековата душа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На наддланката му лазеше пролетна бубачка под црвен оклоп, она за која се веруваше дека е предабер на гости.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Им било жал: заедно со Васко Тушев убаво пееле во три гласа јуначки и свадбарски песни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гореше човек и врескаше, паѓаше и стануваше. И пак трчаше кон ветерот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се сеќаваш, Герасим од Побожјане ни раскажа чудна прикаска.“ Се сеќавав за она што ми го рече Онисифор Мечкојад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ашколсун, ги подал кон арамиите рацете да му ги целиваат, ги облекол во арапски антерии и им дал анџари и наџаци да се бранат патем, при враќањето, од човек и од ѕвер.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пашата, вљубен во крстена младост, а и самиот млад, ги пратил девојките со товар азно, со дукати малку помали од сонцето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Малку пред или по вториот Нобелов роденден, во илјада осумстотини триесет и петтата година, завршува гимназија Карл Маркс и Лермонтов им ја подава на рускиот човек и на светот Маскарада.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред моите очи се вртеше в круг жив пламен, тоа го видов, не зелен каков што можев да го сонувам, туку, ти велам, жив, од куп лелеави и жолтоцрвени знаменца.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гледај, синко, да живееш како човек и да умреш за неа, ако треба. Та ти за друго и нема зошто да живееш“.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

САВЕТКА: Никако не кинисуваше... Но после, како што ти кажав, дојде еден човек и кажа, дека, Селман-ага имал собрано дома си Арнаути да ја граби...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Тој пречекорил некоку пати натаму, а кога застанал, пак расколебан од својата несигурност, мечката ја подигнала малку главата кон своето малечко до себе, го подушила малку и чиниш му дошепнала нешто притоа, како жена, покажала кон него, малото се свртело кон човекот и како дете, испратено да послуша нешто, дошло до него, завртело неколку пати околу него, со наведнат поглед што моли, а после седнало малку подалечку и го гледало, сосема исто како расплакано дете, дури така и бришејќи си ги солзите од своето лице со големите питоми шепи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога би бил на нивно место тој сигурно не би можел да погледне в очи на човека и целото време би молчел, но кај нив тоа беше вакво и тој тука не може да измени ништо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И таму лежи човек и плашливи одблесоци од батеријата отскокнуваат по лицето и рамото, се лепат на каскетот, покриен со танок слој земја.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо така совршено го изучи звучењето на неговиот глас од дворот, што по него познаваше карактерот на човекот и неговото место во ова мало општество.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Па шеретски се смешка и ми прогледува низ прсти како мангуп зашто и Бог е само човек и, бидејќи беше – не беше кога ми требаше, сега и мене и на сличните на мене безрезервно ни ги напојува батериите, па дури и кога меѓу две тесни здолништа не можам да одлучам, како да го слушам него и неговата поддршка за оваа, во левата рака, со повисокиот шлиц.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Примањето во пионерската организација беше првиот степен на иницијација кон станување на работен човек и граѓанин на нашето самоуправно општество.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Умира човек и директива дава, а жена како жена: што ќе рече мажот, тоа мора да биде.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Си беше еден човек и си садеше грав, пиперки и босилек, сееше ’рж и јачмен, ораше, влачеше, едниот вол му бегаше од браздата, и волот го тепаше по муцка, му пушташе крв од муцката на волот, и после муцката му ја држеше в раце и го милуваше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се прокуди човекот и не може и да зборува без ракија. Да му се урне гробот на тој што ја измисли! Ковче од ковче да му се разневиди!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

JOH Кога се свапери Сребра Лишка дојде еден човек и на татка му вели: - Се сваперила дека не сме префрлиле вода преку рамена, вели, и дека со немиени раце сме ручале по закопот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ќе те дупат муви и горештината и ќе скапуваш, да не можеш да се мрднеш, и во Серес им ги турнавме куќите за да правиме окопи, и земјата е секаде празна, народот бега, а окопите ни беа покрај пругата, оти полето беше под вода, а почна и маларија, трески големи и секое утро врви човек и ти дава кинин во окопите и ние го пиеме ко ракија, а горчи, леле мајко и ти даваат некој пченкарен леб, може човек да отепаш со лебот и некогаш ќе сварат грав, ама грав нема, само неколку зрна се бркаат во казанот, и не можат да се сретнат, да се видат

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Зашто некои работи остануваат запаметени и за по смртта, рече Дуко Вендија, и зашто староста го расчинува човекот и затоа никој не ја сака, рече и зеде варена пченица од жените коишто раздаваа за душа. За испустената душа од Велика Мегленоска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Море молчи кога не те заклале, ми вели човекот и си заминува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

После го одврзавме човекот и го нападивме. По години, се разбра дека избегал во Америка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Алхемичарите ова го нарекувале rubedo, процес во кој доаѓа до консумирање на бракот помеѓу црвениот човек и белата жена, Сол и Луна.”

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но, постепено, тој води кон “топењето”, или синтезата на спротивностите.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

На крај решив да се помирам со чудниот човек и да се молам дека при утрешното спортување во влезот нема да го сретнам тоа бедно суштество. ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Рецепционерот го виде Камилски без митското куферче, му се виде како друг човек и нешто запишуваше без да го покаже изненадувањето.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Го сочекаа кога излезе од станот и со вештина на рибари кога ја фрлаат во вода својата мрежа го сплеткаа во долг платнен оклоп, а тој, пред да се почувствува како мумија, сфати сѐ што може да сфати здрав човек и крикна, се разбесни, пожали што не му се рацете слободни со громови да ги милува ниските чела и полните бели усни, сфати дека му е наместена игра и дека е волк в стапица.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Татко ми беше многу фер човек, кога дозна дека татко ѝ на стрина ми работел кај еден Србин, тој ѝ рече на стрина ми: Да одиш да си го земеш татко ти, тој е стар човек и да си го гледаш тука, има за сите леб.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ги прекинавме врските меѓу детето и родителот и меѓу човекот и човекот и меѓу мажот и жената.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ужасна екстаза од страв и од одмаздољубивост, од желба за убивање, за тортура, за смачкување на лица со ковачки чекан, изгледаше како да тече низ целата група како електрична струја, претворајќи го човекот и против неговата волја во размавтан и разврескан лудак.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кај Симона можела да се јави завист и накнадно, со фактот што Борко станал познат човек и фактор, одлучувал за важни работи и во Војната и подоцна, можел да влијае, можел просто да одлучи, ете, да се изгради и една брана и да го потопи Долнец.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- ПРОСТИ ИМ, ОЧЕ, НЕ ЗНААТ ШТО ПРАВАТ! - воздивнал ХРИСТОС - СИН БОЖЈИ - ама ЧОВЕК и со болки ЧОВЕЧКИ... ********

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Зашто Рацин е тој што нѐ учеше и сѐ уште нѐ учи како се боледува и тагува, како се мечтае и копнее и како се верува и надева во иднината на човекот и во убавината, волшепството и во моќта на зборот.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

И знам. Не ќе најдам никојпат збор за да ти кажам што си ми, колку Не ќе разберам никојпат што сум - се привиѓам човек и земја И не ќе ми одгатне никој кое е твоето и кое моето име Зашто бегај, бегај чинам Во некоја корија легни На некој камен седни На некое стебло потпри се па здогледај те, прегрни те Израсната по распаќињата вишнееш низ вековите - За твоите корени сите неба се ниски!

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Домашните, село, селани, го пречекаа како што се пречекуваа божовен човек и сите со почит го поздравија.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но кога Трајко му рече дека е испратен од селаните, а кога подвлече со особен тон дека носи и пари за тоа, владиката го промени тонот на својот разговор и му вети дека ќе им ја исполни желбата на селаните, толку повеќе што го познава човекот и лично, та сака и нему да му направи добро, верувајќи дека со тоа ѝ прави добро на црквата, на верата и народот, бидејќи Петко беше сигурен во секој однос.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас не го ни виду човекот и кандисана су.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Стариот поп Трајко, како стар човек и вреден слуга божи, секоја недела става рано.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Значи, Стале, по планот што го скрои уште првата година кога стапи на работа кај отец Арсенија, треба да биде игумен на овој манастир, а тоа значи веднаш да стане богат човек и да си заживее како што живееше самиот отец Арсенија и редица такви како него „испосници" и „божи угодници".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Отец Иларион по малку молчење и отпивање на чашата, рече: - Меѓу душата на човекот и душата на животните постои огромна разлика; тие души се неспоиви.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

По малку време беше се собрале сите куќни луѓе и дури некои од комшиите и курдисале муабети да го прашаат Силјана. – "Е, Силјане, како е татко ти Божин со здравјето?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ах Боженце, и ти златна Богородице, ви се молам, душата да не ми ја земете дури не се сторам пак човек и тогаш ќе познае татко ми и мајка ми како ќе работам во куќава и како ќе ги слушам“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Кулик така е заговорник на нова агрокултурна револуција, која ќе донесе нова симбиоза помеѓу човекот и животното; тој сака да ја ограничи човечката популација на третина од сегашниот број за да се воспостави нова рамнотежа во биосферата; но, посебно, тој сака да ги поттикне истражувањата на психологијата на животните кои би резултирале со нов дијалог меѓу животните и човечките суштества.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Еден осамен човек и тагата влегуваат во пејзажот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Како чума да минала низ градината како офтика црна во домот та гасне полека сѐ во беспомошноста на векот и човекот и радоста на човекот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Обрезан, се соочи со природата мајката, морето, Марија младата се возбуди горешто ко огледало блескотна обелискот од искон создаден во него, близнак се преслика бесконечноста о, срцето на немоќта ритамот и смртноста - опсцената, ласцивната обелискот се вивна во интимниот кат, во еонот од похота по постоење со вродена моќ и смисла да биде проблесок на еросот нишан - алхемија трепетно писмо меѓу човекот и космосот веда устремена кон небесната матка за да го одрази идеално недопирливото овоплотувајќи се себеси сѐ она кое не се прикажува но може да се види со голо око створителу Куросе.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Го зеле кутриот човек и со џипот го пренеле во Смрдеш, а оттаму во Брезница го наполниле со олово...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Стопанот, кај кого работел, бил некој добар човек и извадил петолирка, им ја дал на неговите другари за да го гледаат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ќе му сработи човекот и, се знае, пак нема да му плати данок.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Ќе биде, Зоки. - Не. Јас прв направив човек и тој е најдобар.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Куќата е една од најстарите во селото; направена од петаври: од штички и плитар, од лескови прачки исплетени од дирек до дирек како што се плете кош и облепени со кал измешана со плева, слама и козина за поцврста да биде; на многу места калта и испадната од ѕидот и зјапаат дупки низ кои ветерот се провира и свири; во тие дупки птиците се пикаат и прават седела клувкајќи го и користејќи го истиот материјал со кој е облепена куќата; чардакот од куќата виси над патот како дрвено корито спуштено од небото; куќата е затетеравена на едната страна како пијан човек и, изгледа секој миг ќе падне.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Колку што настојуваше генерално да го согледа текот на настаните во светлината на ангажманот на Европската унија и САД, заплашена тие да не се претворат во војна како претходно во Босна, Хрватска и Косово, таа беше силно внесена и вникната во мојата судбина како човек и писател на една балканска семејна хроника во текот на XX век.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Се разбира дипломатскиот балет е необична синтагма, но никогаш не сум помислувала дотогаш колку е смешна нејзината конотација во контекстот што го означува.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ова тој го поткрепил со констатацијата дека во случај да биде „обелоденето дека Британците се во контакт со него на кој и да е начин, преку кој и да е канал, на најважните политички односи што јас ги изградив во Бугарија во изминатите четири месеци би им била нанесена непоправлива штета“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тој посебно нагласува: „основно е дека ниту еден член од нашата организација не треба да има ништо со овој човек и секој интерес што би произлегол како резултат на локалните контакти или обиди да се заинтересираат нашите членови за него мора енергично да биде обесхрабрен.“

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Си бил еден човек и си носел една ракатка сено, една коза и еден волк.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Му пресуди на агрономот и го плати тоа со ново страдање не толку од љубов кон мене, туку затоа што е правичен човек и се плашел дека правдата нема да го стигне агрономот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Се бараат луѓето и се препознаваат по слики, по лузни, по белези, по зборови...