човек (имн.) - ќе (чест.)

Таа препречена брана, брана накосо поставена, за да се одбрани од сето она што животот го носи, од бурната животна река, големата вода, која ако не се одбрани, човекот ќе го завлечка во лош правец.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Така, универзалната Божица, природата, постанува машина. Човекот ќе предизвика лудории.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во една голема книга, што сега стои на масата заедно со куп други, и кои ја имаат заградено мојата машина за пишување, а со неа и мене, прочитав: „Зар мислите дека човек ќе го постигне она што го сака?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ако не се може поинаку, вели, ако е преголема ихтиза, човекот ќе бара некого од спротивниот табор со кого има горе-долу муабет, и ќе го моли тој да оди во дуќанот да му купи, но овој самиот никако не оди.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Човек ќе се понадева да замине, ќе го побара мирот, а потоа тој мир еве го претвора него во суштество тапо и исплашено пред одговорноста на одлуката што им ја соопштил на другите, како единствена и целосна вистина, дека заминува, ни помалку ни повеќе, заради пишување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зашто, независно колку пати човек ќе наврати на Изложбата, во кој и да е павилјон, при секое влегување открива нешто ново, што завчера или вчера окото не го забележало.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, такво чувство опфаќа кога воланот се ослободува од рацете и кога човек ќе се ослободи од дневната возачка психоза на напнатост и кога ќе престане да се тркала и да мисли на машината.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И кога еден човек ќе ме изневери, имам право да му судам.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ако се исправи човек ќе ги види колјата, камењата пред куќата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сметам дека кога човек ќе навлезе во оваа територија се здобива со наследство кое бара истенчено чувство за рамнотежа за да не се повредат духовите на минатото.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Се сетив како пријателите ми укажаа на фактот дека во оној момент кога црниот човек ќе биде идентификуван, тој се компромитира и може да престане да биде тоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во моментот кога нецрниот човек ќе стане свесен за тоа, тој единствено може да види дека битката ја изгубил пред да сфати дека воопшто влегол во битка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Другарот Ѓурчин се надева дека ќе го затворите случајов бидејќи тој го смета за расчистен - рече човекот од зад ламбата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Го сфаќаме настанатото недоразбирање, и веруваме дека младиот човек ќе размисли за своите грешни заклучоци а со тоа ќе извлече и соодветна поука.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се наоѓаме всушност во дворот на затворското здание.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ова е кацеларијата на другарот директор - ме сепнува гласот на човекот што ме спроведува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
САЗДО: А знаеш, пријателе, подобро е кога човек ќе најде сили да се откаже од таквите глупости.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Дури и сите тие подвидови на машката геј-култура означуваат многукратни култури, а човек ќе треба секоја конкретна машка геј-култура да ја разграничи од другите, кои си создаваат сопствени, карактеристични одлики, кои со тоа ги определуваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, вистинската среќа се запознава дури откога човекот ќе се просветли, ќе се отвори кон животот, ќе се поврзе и ќе се спои со него – одговри старецот. – Дотогаш човекот не е среќен, или само мисли дека е среќен.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Доколку е примена пораката, човекот ќе почувствува: повратната реакција исто така се чувствува.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога длабочината на човекот ќе биде недопрена од раката на Светоста, тој ќе се обвитка во лушпите на земските илузии, влегува во сплетки со другите луѓе или сам создава непотребни грижи за време на своето живеење и останува заробен во нивните канџи.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Но кога човек ќе сака да седне врз тој килим, ќе види дека во него има многу жив свет: мравки, штурчиња, разни ситни бубачки, трнчиња, ситни камчиња.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Туѓите врескања се казна за моето молчење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш ме изнесуваат од нашата соба,” и се насмевна, како кога човек ќе си спомене на добрите стари времиња, “и ме носат во некоја од оние соби каде што врескаат, врескаат, врескаат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дупката во градите му се прошири и како страв од смрт, како морници што минуваат по ’рбетот кога човек ќе помисли на своето идно непостоење, бесмислата го остави скаменет.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Самиот тој најдобро сфати дека вистинската слобода доаѓа тогаш кога човек ќе сознае дека Бог му го открил својот лик и му дал избор – да поверува во Него и во Радосната Вест и така верувајќи да се врати кон духовноста, кон божјата суштина на својата човечка природа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На присутните, изнесувајќи им елементи од биографијата кои во бившиот систем го дефинираат како субверзивна личност (поради што и бил санкциониран), изнесе став што во моја слободна интерпретација, би гласел: Кога човекот ќе се најде во безизлезна ситуација или кога ќе ги потроши сите средства што можат да го извлечат од лошото, тој изрекува пцости на секого и на секаде.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во ноздрите ми се стврднуваше врел воздух.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никола спомена болест што доаѓа кога човек ќе се најде под игли на темнолилав дожд среде планина, нешто што е и мраз на коските и срам на слабост во месото, но јас, како да не сфаќав за кого се говори, не прашав какво име има таа болест и која света трева ја извлекува со пот од болниот, ти велам: бев само сам, самјак, осаменик, се грчев под тежина и се сеќавав на жената што ме најаде или се обиде да го стори тоа пред да ѝ го видам грбот во отворената врата на собата во која се влегуваше преку чардак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ПОЧИВАЈ ВО МИР голем човеку ќе те славиме вечно!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во моментот кога човек ќе сфатеше дека е веќе неспособен да ги разликува зборовите по вид, род и број, кога ќе станеше свесен дека тие се претвораат во лигав куп бесмислени звуци кои за него немаат никакво значење, тогаш знаеше дека нема враќање.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Дали, во прилог на ослободување од тоа, човекот ќе биде погоден од молњата на разурнувањето или од молњата на Љубовта?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дали денешниот свет, денешната уметност, денешниот “проблематичен” и оној наводно “среден”, во себе хармоничен човек, не стојат пред истата дилема?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Да биде средено сѐ, мислеше, тоа е еден од најголемите предуслови од кој зависи дали човек ќе може да работи онолку, колку што би требало.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше најстрашно што во продолжение на целата година пред оној ден, јас, некаде потајно од себе, се ребрев постојано од нешто такво, дека не сакав да се обѕрнам наоколу, само за да не откријам нешто такво, да не ме убие нешто такво, зашто нема ништо покревко од она, кога човек ќе потера кон една страна со сите свои дамари, полетал натаму, нема ништо покревко од него тогаш, кога ќе погледне во своите нозе и кога ќе види дека коренот му е - разјаден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Денес сме четврток... в недела човек ќе нѐ спроведе одовде, - заврши Глигор, мазнејќи ја со врвовите на прстите наедрената џумка врз главата на Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И намерно не знаат како се викал, едни го крстат Григорие други Георгие, и намерно не знаат ни од кое колено на Акиноските бил, дали од првото што се доселило во Потковицата или од некои од подоцнежните (и покрај што настаните, видовме, укажуваат на првото, врзано е за првите доселеници Турци во Потковицата, конкретно за Арслан бег, но кога човек ќе му обрне внимание на тоа, тие, за да му дадат уште поголема зачуденост на сето ова, за да ја изедначат сета таа историја со божје претсказание, си плукаат во пазувите, крстејќи се бошотат нејасни зборови и избегнувајќи да одговорат или да го продолжат разговорот, итро и брзо ја менуваат темата) но бил стар, мошне стар, и праведник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Спуштајќи се право прудолу од Чауле и рамно по средината негова, по добро натратено патче, го разгазиле овчарите и сите желници кои од Потковицата се искачуваат на врвот за оттаму да ја гледаат околната, во заветрината што ја сочинуваат јужниот и источниот лак, длабоко во шумата, човек ќе наиде на густиж од диви рози, капини и бршлан.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Над густижот се разгранува див орев, на неговите гранки и на капините наоколу скапува разна облека, машка и женска, и според везот празнична, а внатре, во густижот, во една спила, се таи, во усама, Молитвена Вода. спилата целата е исчадена и искапана со восок, а од кладенецот, место бразда, прудолу низ шумата и низ полето, спрема наслебата во Потковицата, води добро разгазено патче.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се разбира дека човек ќе се запраша дали и самиот тој не придонел кон ваквиот тек на настаните.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Јас потскокнувам и си го прераскажувам сонот што треба да ти каже кое момче ќе го земеш, за кој човек ќе се мажиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не гледа и дали свој човек ќе изгази.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Кога човекот ќе истине, крвта испарува од него.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
После пак ми пророкуваше: едната нога ќе ми ја разнесе динамит, ушите ќе ги изгубам в битка со овчарски пес, љубоморен човек ќе ми го ископа бубрегот со нокти...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ако мислиме на иднината наша заедничка, твојо брак со тој човек ќе биди многу поволен за целата фамилија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Глобализацијата на пазарите ќе ја зајакне планетарната солидарност но ќе зајакне потрагата и потврдувањето на идентитетот со зголемувањето на бројот на државите-нации, кој ќе стаса до над две илјади.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во една од верзиите на ова верување, човекот ќе се потпре на дијалектиката, претпоставена како објективна, која според Маркс треба да го, создаде новиот човек.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Човекот ќе продолжи да го бара излезот, приклештен од идејата за прогресот и за варварството!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Западниот човек со векови ќе го оправдува своето постоење на земјата во рамките на Историјата и историското време, создавајќи го своето општеството и силните личности.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Толку сакав да проживеам убаво и среќно откако ќе се омажам, па макар само леб и сол да јадам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Многу е тешко во животот кога човек ќе го промаши она за кое живеел.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога некој човек ќе ми се допаднеше на прв поглед, редовно по неколку дена ќе откриев толку работи што не ми се допаѓаат кај него и се плашев дека тој ќе помисли дека го сакам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во некое време од денот, на улица, еден човек ќе ве допре по мишката и ќе рече: „ Мислам дека ја испуштивте вашата актовка“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кутриот. Да му го направам ќејфот? Барем и човекот ќе биде спасен.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Знам, човек ќе си рече дека се жалам на нешто што треба да ме радува, на едно пријателство.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Колку јаде човек? Треба да јадеш, нормално, но колку еден сам човек ќе изеде?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ако на неа се изврши интервенција за подоцна да се развие, подоцна да ги активира и лачи хормоните, човекот ќе има подолг живот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Не е уверена дека старичката не сфатила што се има случено таму, на север, во рамната земја, туку таа, веројатно, сака да има една лажовна искра, една студена надеж, како секогаш, дека нејзиниот човек ќе допруса до неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Хаику е јапонска поема што се состои од 17 слогови - или минипоема ако сакате - и кога човек ќе ја прочита или слушне обично тоа во него евоцира некакви чувства како на пример кога помирисал роза, или видел некаква птица на небото.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во овој случај имаме една необична трансформација на мелодијата, но откако човек ќе преслуша повеќе вакви инвертирани теми, ќе почнат да му изгледаат сосема природно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Навистина големи пари ќе се вртат кај Облекувањето филмовите, ТВ емисиите и книгите тогаш, кога компјутерска облека ќе малиот човек ќе може да купи евтини помагала, биде во историјата на со кои што ќе може самиот на екранот да човештвото исто толку го направи она што го прават ѕвездите и важно, колку што било режисерите. важно нагрнувањето Денешниот просечен Американец минува седум кожа во палеолитот. часа дневно пред “идиот-кутијата”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Го знајте, зет му на дедот Ѓура. Токо, јас се плаша дали ќе кандиса, сирома, оти децата му се ошче малечки, та може човекот ќе бара некоа сиромашка, да се прежени, а канонот црквени не дава преженет човек да застане на алтарот и да служи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Впрочем кога човек ќе истурка еден сонувачки век Најнакрај има право малку и да се разгаќи Да ги пушти соновите да се нишаат по езерската шир И да ги крепат охридските маратонци А и другите пливци и скокачи во водени сонови
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Кафе у хамер Кога човек ќе стапне на ова тло, прво што му паѓа на памет е изобилието на кафулиња, ресторани, барови...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Цветан Горски со внимание го слушаше секретарот, кој продолжи: - Новиот човек ќе се кали само во градба на големи, гигантски објекти!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Слушајќи ги овие зборови, во мислите на Цветана Горски му придојде омилената изрека на Игора Лозински, дека човекот ќе загосподари со природата, дека ќе ја дополни, само ако умее и да ѝ се потчини...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И не бери гајле, пак јас ќе те однесам и ќе те донесам и пак човек ќе те сторам; арно беше сега да не го окршиш шишето, ама откога ќе се стори едно лошо, не се враќа лесно.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Меѓу нечовечките животни, одредени домашни галеничиња (освен, можеби, тропските рипчиња во аквариум кои положуваат јајца и обично се бањаат во анонимни јата од приближно пет-шест, за разлика од повеќе индивидуа­лизираните животни што раѓаат живи младенчиња), но претставници на класа за сите други видови од кои човек ќе реши да се прости: по еден син рак или кралска пеперутка или црноглава сеница наместо сите, итн.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во спротивно вистината ќе ја снемало а човекот ќе исчезнел.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Впрочем знаете и од порано дека зборот е самиот човек, кога човекот ќе го снема во некој од идните денови зборот ќе го објаснува и него но и времето во кое е создаден, укажувачки истакна професорот Седларски.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Господи, се чини човеков ќе се искрши од услужност.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Човекот ќе продолжи, како што вселената продолжува, засекогаш.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но, тој друг човек ќе има ѓаволско срце и ѓаволско лице, и убавината ќе исчезне. Од таков човек се плашам.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Комбинација на комично дејствие со конец кој се прекинува во моментот кога човекот ќе падне мртов”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
После ќе се потуриш со водата и пак човек ќе се сториш. Ами како...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Вака почнува животот во новите населби, зјапаше, низ дождливата завеса, во застаклените дупки на прозорците, без жива душа зад нив.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Штом го допи, издивна и се задиши како кога човек ќе се искачи на некој висок рид, но сепак радосно и гордо им рече на другарчињата: - Деца, испив десет шишиња!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
СПИРО: Сега ќе стаса.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Еј, бреј брат Арсо, што тоаф човек си! И отруен човек ќе насмееш. И кога самиот си отруен...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Овој човек ќе го стори тоа.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Прифаќањето на ваквите појдовни точки и заклучоци можеби не би било можно кога не би биле свесни дека Кејџ своите ставови секогаш ги изнесуваше со свест дека ги изнесува своите ставови и кога не би ја имале во предвид познатата забелешка на Костеланец дека “во Америка, за разлика од поголемиот број европски културни средини, не постои утврден пат за постигнување на интелектуален и уметнички успех, еден единствен културен естаблишмент кон кој младиот и амбициозен човек ќе може да се насочи, нема одредена публика која донесува конечен суд, институции кои издаваат конечна потврда за успехот, признание или награда која ужива општо почитување“. 174 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Според нив, музиката е прекумерно поедноставување на ситуацијата во која се наоѓаме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Предавањата во училиштето за Кејџ беа начин да се направи себеси достапен на сите коишто сакаа да работат со него. (На сличен начин, издавањето на своите книги тој го објаснува како доследно спроведување и проширување на тој принцип кој неговите искуства ќе ги направи достапни до поголем број почитувачи и следбеници).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Без обзир на нашата свест за бесконечното, истовремено го задржавме и потполното чувство за секојдневните работи... COLD TURKEY 3 Не бенигна жед Која работникот го повикува на вино: Ниту жедта на телото (Иако со лудост проколната) Кога устата е полна со песок И очите слепени, и ушите Ја мамат душата да слуша Вода, вода на дофат од раката, Кога човекот ќе ги забие ноктите Во своите гради, и ќе пие крв Иако веќе се потсирува и мати Додека со јазикот дотекува со нејзиното течение, Неговиот мозок се врати во детството. 110 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога човек ќе постави такво прашање, обично очекува одговор во стилот: “Дај, не биди параноичен” и слично.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Така, кога човек ќе се качеше горе на чардачето, можеше да ја види не само камбаната над него туку и крстото долу.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
17. Еден ден, еден човек ќе ми рече: — Знаеш кој е тука, Небеска?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се рекло дека, ако си го најдеш, најмногу од својот човек ќе си го најдеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И луѓето ќе почнат да ми стануваат и познати и непознати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Утре ќе го закопаме на закон, рече баба, зашто човекот ќе дојде и ќе ни раскаже како е убиен, дали многу се мачел и дали нешто рекол, дали нешто порачал кога умирал.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)