Да, тоа беше страв, закоренет длабоко во него, роден од нешто што било љубов некогаш, а што е сега станато тврда себичност.
               
             
           
            
            
              „Послание“
               од Блаже Конески 
              (2008)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  По патот  што го отвораше зборот  во сива небиднина Се рони веќе молкот  бигорот набран в грло од око нечекано  од кое блескал биљурот благ  на љубовта Некогаш  Се развева во разденот чемерот на осамата  погледот дури се извива  над мрачната шума на бидноста Свртено сѐ е веќе  кон небесната роса на виделото
               
             
           
            
            
              „Елегии за тебе“
               од Матеја Матевски 
              (2009)