ќерка (имн.) - му (зам.)

Оние други сто биле на зет му од ќерка му Менка и тие коњи од практични причини ги чувале во ист обор заедно со неговите и често ги користеле во заеднички работи, формирање заеднички карвани и слично.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Модри од лутина, тие не ја споменуваа водата, туку нешта поврзани со меѓусебна завист и омраза - дека Сотир му купил стан на зетот в град, дека Михајло живее од наполеоните на дедо му украдени од компањони во Америка, дека Бамбо му ја дал кобилата на Бориза Штопар со мана, дека ќерка му на Бориза е вратена три месеци по мажачката сосе машината за шиење, дека Васко Бурзаноски клавал шеќер во комината за ракија, дека голем проклетилак има во сојот Куцалев, што ќе земе на заем никогаш да не врати...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќерка му фаќа леб што некој го фрла преку оградата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ќерка му немо го гледа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тука Пискулиев најпосле се извести дека има едно создание што го следи со љубов, а тоа е неговата хазјајка, ќерка му на дедо Ивана.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој разбра дека има нешто меѓу ќерка му и него, само толку, ништо повеќе, но тоа му беше доста.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ах, на другава страна му пишува ќерка му.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ќерка му се качува горе по скали, пратена од една сурова волја да исполнува колку бесмислена толку смртоносна задача.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Галантноста на таткото - што и покрај своето колаборантство останува џентлмен од стар ков - е секако во тоа што во моментот кога ќе го чуе автомобилот со којшто ќерка му се враќа дома, и со тоа ќе го открие блефот на јунакот, не се разлутува, туку мирно си ја продолжува работата, и му кажува дека „му ги прочитал картите” во самиот облик на признанието.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Оттука е исто така јасно зошто филмот ги изневерува нашите очекувања, зошто не е „хичкоковски”: недостасува за него специфичната внатрешна, вертикална удвоеност на ситуацијата, кога постепено се појавува грозната содржина, што се крие зад површинската идилична маска - во Чамецот за спасување е речиси од самиот почеток сѐ јасно, веќе самата појдовна ситуација е грозна и егзистенцијално заострена, единствената „тајна” е дека е Вили уште позлобен отколку што се чини, и дека ги водел во погрешна насока, кон германскиот брод за снабдување...
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- да го споменеме само следниот духовит пресврт: еден од јунаците се обидува од колаборантскиот татко да изнуди признание за неговото делување со тоа што ќе го излаже дека ја грабнал ќерка му (за којашто знае дека во тој момент не е во градот); таткото попушта и пишува нешто на лист, очигледно признание, и му го дава листот на јунакот, но кога тој ќе го погледне листот, гледа дека 154 Margina #22 [1995] | okno.mk на него пишува: „Жалам, но штотуку го чув автомобилот на ќерка ми...“.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Со еден збор, Чамецот за спасување спаѓа во сосема друг вид филмови од оние на Хичкок: оној вид психолошки драми, кадешто групата луѓе се наоѓа на ограничен простор и егзистенцијално заострената ситуација ги присилува да ги „откријат картите”, да го докажат својот вистински карактер, да смогнат доволно сили за спасувачката одлука или да пропаднат.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Колку згодни нозе имаше ќерка му на стопанот која севезден поттрчуваше кога се качуваше по мермерните скали на старата куќа во еврејското маало! (море, не ќе да поттрчуваше, таа беше ептен флегматична!?) И сѐ така, воздишки и исчудувања, колку извичници, толку прашалници.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Колку убави мермерни скали имаше старата куќа во еврејското маало и колку змиулесто беа поставени!
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ете, кај Дамчевци се настрвил Булиман; нема недела да не дојде со десетина парталковци, маната на лов по Лигураса, слегуваат долу в село и со дни и недели беснеат со таа кучка — ќерка му Ѓурѓа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Син му, кој беше информатичар, во потрага по побогат живот заминал за Нов Зеланд, а ќерка му се омажи за еден Црнец во Америка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ако биде така, на коџобашијата од град ќе му ја побараме ќерка му...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Се зарадував што над нив, лета пердувеста и синкава фигура на ангел со гулабови крилја и со мазно лице слично на ќерка му на даночниот инспектор заради која коњичкиот капетан, женски подвижен во полните колкови, минеше двапати дневно низ улицата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во тоа попладне со праќа скршив прозорец на гимназијата а кога се вратив во улицата дознав де новости: ноќта биле затврени тројцата весели студенти а ќерка му на инспекторот се свршила неочекувано со некој непознат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Како што признава и самиот Дилејни, имала право ќерка му.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вака: кој кому мајка му карал, кој кому жена му свртел, кој кому ќерка му тртел.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Додека се собираа за заедничка семејна фотографија, а неговата поранешна жена се правеше дека воопшто не го гледа, ќерка му, шушкава и намирисана, свежа и радосна, му притрча и го бакна во образот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Надвор ги пречека прекрасен сончев ден.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Je t’aime! Je t’aime, papa!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Широко насмеана, ќерка му излегуваше од катедралата, држејќи го под рака својот маж.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не, не сакаше Никодин ќерка му дури ни во сенката да се изметне на неговата сестра, која во името на љубовта свесно ја ставаше „главата на трупец“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А дедото додаде: „И волкот сит и овците на број“, што на него му значеше дека ќерка му раат ќе си лежи на патологија, а мажиштево од зет, ете, со нивниот благослов и пари ќе може да си ја задоволи страста.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Митра беше најпрва убавица во Потковицата и околните населби, гордост на сиот сој Ризески и посебно на татка си Анѓелета, а овој Алексо, може не по своја вина, имаше искршкан живот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш Митра Ризеска, ќерка му на Анѓелета Ризески Козето отиде бегалка за Алекса Станкоски Брчето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Друг еден маривет беше измислил царот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Коа разбрал царот оти толкуа дни 'и пасло момчето зајаците и токму му биле, се уверил оти ќе 'и допасит до четириесет дни и ќе му ја земит ќерка му.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Коа му 'и пребројале, пак му биле токму четириесет, бидејќи момчето, откоа му го дало зајакот на син му од царот, беше му дал многу пари на еден ловџија та беше му ватил еден друг зајак жив и беше му ја прекршил ногата и на тој зајак како на друзите за да не можи да бега.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Маката на овој човек беше во тоа што ќерка му, грдата Савка, влезе во години а на неговите порти не тропна ни стројник, ни сват.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Стрико Благоја почувствува дека ќерка му е разбудена.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Од старост или од жал за стопанот, во една ноќ липса и Благоевото куче Клисар, а ќерка му Савка, се омажи во своите триесет и две години за еден вдовец со пет деца, во некое село, чинам, Челопек.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ќерка му се превртува во својата постела и залипува, а човекот не знае - на сон ли плаче таа или будна е.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Андон, ќе ја земеше ќерка му за снаа, но тогаш тој ќе си го дадеше и коњот и ќе останеше сам со сонливото куче што ноќе се дави во кашлица.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Си зборуваме со Григора, а очите ми бегаат кон ќерка му, Левтерија, застаната пред маските.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќерка му, Левтерија, ги задржува маските, а Григор само бае.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќерка му се превртува во својата постела и залипува, а човекот не знае - на сон ли плаче или таа е будна.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Стрико Благоја почувствува дека ќерка му е разбудена.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Од старост или од жал по стопанот, во една ноќ пцовиса и Благоевото куче Клисар, а ќерка му, сипаничавата Савка, се омажи во своите триесет и две години за еден вдовец со пет деца, во некое село, чинам, Челопек.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Андон, ќе ја земеше ќерка му за снаа, но тогаш тој ќе си го дадеше и коњот и ќе останеше сам со сонливото куче што ноќе се дави во кашлица.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го повикаа стариот главен лекар, беше тоа љубезен човек, рече дека ќерка му се разболела.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Кај стрина ми Риска, ќерка му, и чичко ми Павле, убаво си проживеа до крај на живот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Слушнав домаќинот ѝ велеше на ќерка му, таа беше на возраст од околу четиринаесет години: Сите, утре рано да станете, ќе ја викнам тетка ти да меси леб за партизаните а тебе ќе те разбудам водата да ја згрееш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нѐ распоредија кај селскиот одборник, а јадење немавме и легнавме гладни, а не знаевме ни колку ќе се задржиме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Првата година му се роди ќерка му Кала, а втората син му Мил.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На ќерка му Кала и на зетот Дукле им рече: - Не јадосувајте се што немате чедо.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
VII Појавата на чадот ја заплаши и ќерка му на Илка, Кала, која беше премногу дебела: се заплаши и не одеше веќе на брегот да се лечи од дебелштијата, како што тоа го правеше, одејќи на она место каде што топлата вода правеше вир и легнуваше во него.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Попот наш, тетин ми, од сабајле си а зел торбата со крстот и киската и ти побегнал од Жиовчеви — дури кај ќерка му Бисера.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нарачал, вели ќерка му, нека се врати, та коа сака нека а зима.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
A кога ќе купи за новата невеста, ќе купи и за старата, за ќерки му што се одамна мажени, па и за бабата, и сама да се позачешлува, да не чека само на невестите итн. итн.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Сѐ нешчо и виде, и чу безбеле. Ете, јас чу оти поп Петко, излегол од Жиовчевите и си дошол кај ќерка му Бисера, најсна ли било?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Слушај, Бисеро (ќерка му беше крстена на баба си Бисера) — јас знам оти ти подваќаш по нешчо од маѓиа страна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Не е лошо да а натрата на невестата Малова да ѝ жугне на ќерка му на попот да си а имаат муата на капата — си велеше Доста и пак ја гледаше нејзината Нешка, сега веќе невеста на коњ, како се исплачува со неа, со татка си и брата си, оти ќе ја остави нивната куќа и ќе стане попова снаа, на младо ѓаче невеста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не спомнав дека со ова што го кажувам застапувам еден свој принцип, инаку да бев искрен ќе го речев уште веднаш она што навистина го мислам, дека не верувам оти тој, што ја одвел ќерка му, ќе се усреќи!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Некој му рекол на Милошевски дека манукот на ќерка му е едно обично шпионче, и дека братот на неговиот директорот, другарот од УДБА можел убаво да го подисплаши, се разбира ако го повика кај себе и му укаже дека младото девојче што го има заведено е ќерка на свештено лице, угледен граѓанин.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Им реков дека ќерка му Маре ме водеше сè до Кошево, под врвот на Плачковица, каде што ме чекаше врската.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тие всушност се зачудиле, како се случило во сите години што изминале никој од нив ништо да не узнае за однесувањето на Чардаклија и на ќерка му во текот на војната пред ослободувањето.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Син му и ќерка му бучно влегоа внатре, смеејќи се, и кога го видоа како седи, застанаа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој час ете ја и ќерка му – ручек му носи.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дед Павел долго време додека беше мала Аксја тврдеше дека ќерка му сè уште го наговарала да заминат за Одеса и да ја побараат мајка ѝ.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На сиот глас на одморите им расправаат на децата како јас на Бала, ќерка му на соседот Лешо, сум ѝ купил некни на панаѓурот огледалце.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Покрај толку девојки во Скопје зошто решивте да водите љубов токму со ќерка му Сара. Па таа е Еврејка.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Точно ли е дека Трајко го убиле долу на пазар со железна шипка затоа што стапнал на ногата на некое турско ловџиско куче. (Пауза) А Марко го обесчестиле и ќерките му ги грабиле трговици. (Пауза) И Горно Село запалено, а селаните заклани? КИРО: Точно е.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Почина кутрата при породувањето со ќерка му Германија, после што Германија ја зеде да ја гледа сестра му Галица, Гала и со неа се пресели во Охрид зошто тука не можеше да ги издржи озборувањата на луѓето кои уште со прст не покажуваа на неа поради нејзината толку јавна врска со германскиот офицер...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа, за среќа на Еда и на ќерка му Германија, и таа убавица, остана немажена.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој човек од Црвениот крст јас не го видов, Сврделот на прекар го викале, ама еднаш кога бев во Кочани, ја видов ќерка му.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)