Овде, на дофат на нивната игра го кревам ѕидот под кој можеби еднаш и тие ќе стојат.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Не знаеше и не се бореше да за не сонува ли или повторно доживува или сега за прв пат влегува во оној настан што можеби еднаш го дожевеал само како мисла, како колебливост, како туѓ настан, што расне во ассоцијации на сетилата-од линија или звук или мирис, или се заедно, и стои како недогледен пламенен столб збуцан во темнината. Како вжарен нож.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој е можеби симболичен глас на несреќната нација која испаднала од големата историја а својата улога можеби еднаш ќе ја пронајде во малата.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Во споредба со фолклорно-племенската литература на Таџикистан, нѐ теши нашиот соговорник, српскиот егзотичен писател и литерарен херој се котира сосема добро.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Тој со симпатија гледаше на нејзиното обожавање, но таа беше малечка и можеби еднаш ја штипна за обравче, онака само.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)