в (предл.) - гроб (имн.)

— На лицето ѝ се оцрта задоволство, дамарите ѝ се разработија и доби сила и кураж што побргу да стигне до постелата, да легне и да го погледне тоа стаорче што сакаше да ја отера в гроб.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега во век и во вечни векови прими раба тоего Анѓела и душа его од руках чуждих упокоившивсја насилнически, изговорува Максим Акиноски, вамавнува уште еднаш со каделницата, ја затвора книгата, ја прибира под мишка и иставајќи се од над главата она стрика Анѓела вели: Дајдте, луѓе, положете го в гроб, зашто после не е добро да го сохраниме во снег.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
В гроб темен испратила мнозина Фотина клета.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Натаму - в поле битолско чемрее врба проклета - под врбата незнаен гроб, в гроб лежи војник непознат.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Паднаа ѕидови, паднаа и влади паднаа кралеви заминаа в гроб отидоа едни, но дојдоа нови а човекот сѐ уште остана роб
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Париз `ржи ранет, Варшава до појас в гроб и го копа гробот на смртта, Прага се грчи в мрак.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Луѓето рекоа: - Ете, отидоа и тие... Злото си го понесоа в гроб...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Секој, пријателке златна, кој ќе му наштети на добродушниот и оној што не нанесува зло, со едната нога е веќе е в гроб. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
При секој погреб, музиката одеше напред, по неа децата со бајрачиња, па попот; по попот мртовецот, а по него фамилијата гледајќи в земи, подофнувајќи си и придржувајќи се под мишките еден со друг; зад нив одеа роднините, блиските, потшепнувајќи нешто меѓу себе за клетата судбина на покојниот и издивнувајќи, по нив одеа подалечните пријатели и роднини, зборувајќи дека овој живот е ништо, ветер, сон, дека еден ден и нив ги чека ова; најодзади, раштркани без ред, чекорат, се влечкаат далечни пријатели, познајници, соседи, луѓе што од грев или милост дошле, зборуваат гласно меѓу себе за сè и сешто: за злобноста на овој свет, на овој живот, за лакомштијата на луѓето, за глупоста, за јаландуњата за лажовниот век; ја прекинуваат поворката кај што сакаат, стрчнуваат во продавницата да купат нешто, и пак се враќаат, клоцаат со нозете и по добиците што рикаат и се мешаат со поворката, се пулат во жените што запрегнати во кошулите перат алишта на езерото; разговараат за војните, за времето, за бериќетот; носат срп или вила со себе, и штом ќе стигнат до црквата, не чекаат да го стават мртовецот в гроб, туку се распрснуваат кој каде по работа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Јас в гроб. А ти? - И јас, Фиданке. (Крик, Пцост ...).
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А и ова со нас. Некој определил чија кола кога да се распадне под камењава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе појдам со тебе. - Каде, во која пустина, арамијо? - Каде ти, таму јас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кој некој? Се знае. Судбината од која можеш да се сокриеш само в гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во Мартовските демонстрации во Белград, тој беше на чело на една поворка, го носеше знамето и викаше: - Поарно „рат“, отколку пакт! Поарно в гроб отколку роб!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
И душата ми бара вода. Ама од каде вода в гроб? Ништо, Ќе чекам да заврне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)