Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

А сега за да те испратиме како што треба Тики ќе ти изрецитира нешто свое. (Кон Тики) Маестро, повели!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го чувствуваш ли мирисот на вкусна ванила во воздухот?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Со ЛСД 25, се разбира. (Старицата почнува да мавта со рацете во воздухот борејќи се за воздух) Тики добро знае што е тоа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тики: Благодарам, Еди. (ѝ се поклонува на бабата и театрално ја подигнува раката во воздух) Тики: Секогаш сам по паркови се мотам на мали дечиња бонбончиња им давам некои од нив веќе не ги видов белки не заради она што во бонбоните го ставам.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сакав и цвеќе да ти донесам но не знаев кои цвеќиња најмногу ги сакаш. (Старицата почнува да се гуши) Затоа решив да те пратам на еден супер трип.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Само биди смирен!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Живи не се давајте! – викаше пукајќи пред него, а во воздухот одѕвонуваше гласот на Никола, како двоен повик: еден на јуриш за дофат на слободата, а друг за скок кон смртта но храбар, бестрашен скок, скок кој носи слава.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Не се гледа стапката на ногата, летаат чиниш во воздухот...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Молк. Одненадеш! Еден силен плач се изви во воздухот, па кога се разлеа низ куќата како песна! Силно викаше, девојчето не запираше. - Аа, аа, аа... аа..

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Прчот, запален, се изви во воздухот, небаре со акробатски скок, и ја прифати Сталинка во својата широка прегратка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Е, оваа голема мина ќе го дигне Алипашиниот мост во воздух - вели четвртиот работник.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И така купот расте ли, расте...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Ахаа ... сакате да кажете, ќе ме сослушате, но тоа ќе биде како монолог во ветер, шепот во воздухот, здив во студено зимско утро, кој остава трага само додека дишете?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Дента кога го закопавме Трајко заврши и животот на Доника.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Спомените за Борис беа средби на кои во воздухот се вееше некоја леснотија, спокојство, носталгија, тага, но не и мачнина.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Нептун“ - тоа е супер модерно изграден хотел и ресторан меѓу Созопол и Китен, кој се надвиснал над самиот брег, сиот во стакло и на столбови, во една чудна линија, па се чини некако овој објект да не стои на земја, туку „плива“ во воздухот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Од нив, во оваа тивка вечер, исфркнаа звуци, се распрснаа во воздухот, се разбија од калдрмата и асфалтот на уличката и се оформи тажната арија на Виолета од операта „Травијата“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Навечер, штом ќе зајде сонцето ( а тоа во Трново малку порано се сокрива зад високите ридишта што опкружуваат) и ќе се запалат првите светилки, во бучавоста на Јантра се создава една визија, дека на дофат на раката се испружил некој град, град кој, чиниш плива во воздухот на некој волшебен килим, град од приказните.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Зашто Софија со својата индустрија, со своите фабрички оџаци е голем извор на чад, на дим, на пепел, кој секојдневно виси над софиското небо, се напластува по нејзините покриви, виси во воздухот и допира до луѓето.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тогаш, наеднаш замавна со гудалото во воздухот и почна полека да се оддалечува.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Нејзиниот парфем останува уште некое време да виси во воздухот, колку да му ги дразни изострените сетила на К*, кој со носот ги лови последните атоми на, веројатно, скапиот мирис што го носи младата сосетка.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Лифтот застанува, висејќи во воздухот и вибрирајќи, на десеттиот кат.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Исплашен, орелот го подигна високо во воздухот и почна да кружи околу замокот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

За нивниот вид никогаш не размислувам како да е жив, туку како целиот да се состои од оние мртви бубачки на нашиот тепих, сите новозагинати создадени со дејството на некоја таинствена животинска трага - можеби таа прашина во која понекогаш лежат - којашто лебдее во воздухот, којашто преку ноќ зацврснува и спонтано преминува од една телесна форма во друга, како што бил случајот со ларвите пред научното доба.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Паѓањето е толку нагло што им се причинува како да лебдеат во воздухот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Повеќе од еднаш сум ја видела нашата мачка како, подвлекувајќи ја шепата под оклопот, ја фрла бубачката во воздух, па потоа клекнува додека инсектот паѓа, симулирајќи скокови - но тогаш беше ден; инсектот е мртов и таа веќе не е заинтересирана; веднаш ќе се оддалечи. Таа слика го замени скокањето.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во собата владее молк. Мертен во воздухот ја чувствува мешавината од шок и надеж. Мајснер насмевнато го поддржува.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во текот на паузата тој одново погледнува во својот униформиран алтер его и на лицето на Мајснер ја забележува пресликана истата онаа здржана насмевка што и самиот ја чувствува како сака да се појави и едвај ја притиска назад.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сакав да му пријдам на небото, да ти цртам мурали во воздухот, да ти напишам писмо над писмата. Со собното сонце не муабетам.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Тој е во состојба да го дигне во воздух Спрингфилд, само за да го задржи семејството заедно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

На цртаните филмови се гледа како на медиј за деца; луѓето се навистина вчудоневидени кога ќе откријат дека не ги притискаме истите копчиња, што повеќето цртани го прават со цел да предизвикаат одреден ефект.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ќе има ли некој Да нè дочуе? (1989) луѓето Минеа низ мене Минат низ нив И на сетен здив Сознавам: Боже мој Колку ли не сум ги Познавал? скица за автопортрет Пламнат, грешен Безутешен Пукнат, стушен Болнодушен Клупнат, чукнат Брзотечен Немир вечен: Не- до- ре- чен. песните што ме болат Капе Мракот: Врела Смола Од мене Така капат Песните Што ме Болат. опомена Не влегувај Низ тие врати Оттаму Враќање нема Нив вечноста ги зема Зашто се за Про кол на ти. збор Виси во воздухот Чудно камче: Збор Чии букви Почудно Треперат и Јаснат.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

И долго кружеше птицата, наслушуваше нешто, се занишуваше во воздухот како што некогаш се нишаа и гранките сосе гнездото а потоа ќе откликнеше и ќе полеташе во насока во која некогаш полетуваа и нејзините пилци.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Метонимија На Иванка Со години и години и откако го сосекоа до корен стеблото во дворот секое утро тука долетуваше птица и застануваше во воздухот кружејќи точно на местото каде што во круната на некогашното стебло беше свиено нејзиното гнездо.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ах, таа волшебна птица на радоста која на животот му се свети - живеејќи го!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Се заврте кон сите четири страни на светот и ги повтори истите зборови во воздухот, се издиши длабоко и му олесни на душата, како на работник, кога успешно ја свршил својата тешка работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Шо мислат, ѓавол да и знае шо мислат, ама арно сигурно не мислат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Колку што почесто на левото рамо ти се откриваше прерамката, боја чоколадна, толку во воздухот што среќно си го делевме се множеа нечитливи пораки: среде ловостој, започнала новата сезона на ловот, на пример.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

За ова Мекдоналд во својот извештај до Force 399 ќе истакне “дека капетанот Диксон во почетокот на мај дигнал во воздух два моста, секој 25 метри долг на линијата Кичево-Струга.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Исто така партизаните кренале во воздух два воза во гостиварската област.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Ќе извести дека партизанските единици ги освоиле “Ботун, Мешеишта, Сливово, Пресека“ и пресекле два железнички моста.190 На 29 август била спуштена поголема пратка експлозив кај Првата македонска ударна бригада со што Мекдоналд се надевал да ги крене во воздух “сите мостови на патот Струга-Дебар“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Ни се чинеше дека сѐ ќе почне да се разврзува кога би го нашле само почетниот јазол, но тој се криеше; загатката се топеше во воздухот, исчезнуваше како трубењето на бродот. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 147

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Наѕирнувавме во берберницата каде што меѓу кафезите со канаринки и олеографиите што претставуваа сцени од „Отело“ висеа несмасни гравури со бродови: на нив се гледаше пропаста на „Титаник“, кревањето во воздух на „Гвадалкивир“, потопувањето на „Луизитанија“. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 146

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Двете фигури што наликуваа на две големи кнедли почнаа да се соединуваат во нешто што наликуваше на големо кравјо виме, кое набрзо се крена во воздухот и молскавично се изгуби зад хоризонтот.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Но, каде застанав: ни останува, значи, многу малку време, можеби два часа - да отидеме во воздух сосе целата зграда, или последниот куршум да си го струполиме себе си во муцката, или пак да ѝ се предадеме на полицијата. (на Боб) Без треперење изговорив прилично долга реченица.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Сребрените монети се распрснаа, се белнаа во воздухот и се истркалаа со ѕунење по подот и масите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Мелодијата помеко надира, трепери во воздухот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Како да извираше и како да се креваше од бистрата, мирна езерска вода со безброј чисти, светли души - утрото заигра во воздухот, се крена над стариот град, стегнат од сите страни со дебели ѕидови за миг го искапи, го осветли и го оживеа со својот трепетен сјај.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Потоа... Чекор во воздухот и... страшен крик ја потресе Преспа...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во воздухот се крена облак прав и земја и го скри сонцето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Последна мрежеста кошула на утринската магла се крена и се стопи во воздухот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само во воздухот трепереше здивот на првите мугри.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Високо во воздухот, се позлатија и пламнаа кубињата од црквата Свети Климент.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А босите нозе, како да не ја допираа земјата - лебдеше таа во воздухот и танцуваше во чудесен унес...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дедо Димо ја фрли секирата настрана и ја крена раката да замавне Раката му остана во воздух.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Го загрижуваше нешто друго. Нешто што сѐ поизразито се чувствуваше во воздухот, ниски облаци, како капа, седеа над Чукарот, некаде во височините над долината се чувствуваше невидлива брканица на ветровите, а во воздухот веќе можеше да се насети близината на снегот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан скрши по едно парче од тричникот, што тие уште во воздух го дочекаа в заби и пак се вратија во тремот, пред плевната, на суво да го уживаат својот појадок.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Така таксономиите, водата, пејзажите, птиците во воздух или во готвачки лонец, близнаците, женското сојузништво, сите типови телесни реакции, внесувањето на храна и геометризирањето кадарот со архитектура, стомак или наместена маса - се чинови на една сепроникнувачка цивилизациска посвета.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Треба само да бидам релаксирана, да се визуелизирам себеси како летам, да го запрам здивот, да се сосредоточам на движењата, да ја визуелизирам дестинацијата и да се обидувам да останам во воздух што подолго...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И чекорите на анѓелот, горе во воздухот, оставаат трага.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Следниот миг мачорот го тресеше глушецот во воздух, како гумена топка, и скокаше и правеше салта по него, со победоносен восхит.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Црвеношијки, златошијки, врапчиња беа вгнездени и доаѓаа во грмушките; верверички и шарени верверички се искачуваа и спуштаа по гранките на дрвјата; ласици скокаа од ѕид на ѕид; млади крастави жаби потскокнуваа во воздухот за да уловат инсекти, и неотровни змии посегнуваа по краставите жаби; бубачки и инсекти брмчеа на сонце; а ноќе воздухот шушкаше од ноќните пеперуги кои со своите крилца удираа во прозорците, во месечевите и запурничави ноќи атмосферата светкаше и танцуваше со милиони трепкачки фосфоросцентни светулки кои на местото му даваа небесен изглед.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се чинеше дека птицата не е свесна за нејзината близина и продолжи да трепери пиејќи од чашката на цвеќето и, пред да го брцне клунот во друга чашка, паузира неколку секунди во воздухот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Да дошла само една минута подоцна, мостот ќе бил кренат во воздух.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И навистина, во тој миг птицата излета нагоре, како некој метеор, и се изгуби во воздухот потопен во сончева светлина.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа го виде руното од бело крзно на грбот на мачорот, како се згрчува, и во следниот миг мачорот беше седнат на задните нозе, а забите му беа откриени, злобно ржеше и дивјачки удираше со предната шепа во воздухот кон неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Може да биде облачно претпладне во јули: Вкус на пепел може да се чувствува во воздухот; може да се насети и мирисот на дрвото што се топи на огништето; да се почувствуваат натопени цвеќињата; да се прошета усаменички низ опустошени шеталишта...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Оваа патека сега треба да сврти лево, Да почне да се искачува, Да те доведе под едно исушено стебло, Испотен да седнеш крај него, Да се сетиш на својот некогашен дом што веќе го нема, И во воздухот, на светлината што бие откај црквата,

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Само две-три ситни пердувки се занишаа во воздухот и полека слетаа на снегот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Заробениот гулаб сѐ уште преташе со крилата. Пердуви се ронеа од неговото телце и се нишаа во воздухот како снегулки.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Од десно, од зад покривот на една подалечна куќа се издигна една врана, се заниша малку во воздухот и брзо пак потона зад белиот покрив на куќата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Дури потоа ќе го чуев гребењето на нивните метли, по што знаев на која страна се движи струјата во воздухот која го носи смогот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Вера ја почувствува празнотијата што висна во воздухот помеѓу нив, така што долгата пауза стана неизбежна.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И затоа не размислувам, на тоа што ме кочи, стравот од мене бега, летам во воздух, јастреб без милост, без непребол.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Се случи вака: јас, за да се покажам подобар од Земанек (иако првпат седнував на мотоцикл), одеднаш притиснав на гаста, и веќе следниот миг предното тркало на мотоциклот се крена во воздух; газдата вресна, скокна, се исплаши, но ништо не се случи: јас продолжив да возам само на задното тркало без никаков проблем, и така возев неколку минути, на рамниот дел од патеката, напред и назад!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Публиката паѓаше од смеа; беше пазуза, сите јадеа пуканки, пиеја „Кока-кола“, но се смееја; на еден голем, висок кревет, лежеа Ина и аѓутантот, и божем водеа љубов, со гротескни движења под една покривка; јас се качував, сакав да ги фатам на дело, но никако не ми успеваше: скалите стоеја во воздухот, јас ќе се качев до врвот и потем, кога требаше да ја ставам раката над очите и да видам, одеднаш ќе сјурев надолу.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А кога слушнале отците што ме нашле дека дете половингодишно знае најразчични собитија да преподава, и дека тие собитија корен немаат во стварноста, туку се дрво во воздух, измислица чиста, ме нарекле Сказник.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Чувствував дека тонам; сонцето беше сосема ниско паднато во пејсажот, и сите нешта беа обоени со сосема чудни, невообичаено згаснати бои; како да висеше нешто во воздухот, некаков електрицитет; чувствував и некаква телесна возбуда; во еден миг го повлеков Лудвик кон себе и потем долго се бакнувавме на пругата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја изведов точката беспрекорно; на еден необично, гротескно висок кревет, што го бевме направиле специјално за таа намена, лежеа, во прегратка Луција и Земанек, а јас со скалата, потпрена на ништо, во воздух, се обидував да се качам и да видам што прават; јас бев, наводно, глупавиот сопруг на Луција, а Земанек нејзиниот љубовник. Луција П беше Петрунела.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Но, можеш ли да ни го објасниш значењето на гласовите, за секој глас одделно?!“, рече сега веќе сосема заинтересирано логотетот, кој во воздухот насетуваше чудо, миракула Божја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но јас, во својата болест (навистина мислам дека тој месец се наоѓав во еден вид бунило), што денес ја нарекувам поленово лудило (беше пролет и многу полен имаше во воздухот, и целиот свет зуеше како кошница), напишав петнаесет песни за Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме одби поради него, и сега го нема во мене, а го има секаде: во класјето крај патот, во билките и животните, во рибите во водата и птиците во воздухот, во очите на луѓето, во сите створови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дури тогаш станав; погледнав кон кругот и видов дека и Ина гледа со љубопитство кон нас двајцата, проценувајќи кој од нас е Јан Лудвик, лудакот без мерка; за да се декларирам, ѝ испратив еден бакнеж од устата со рака во воздухот; таа се закикоте, ми возврати на ист начин, возврати и сестра ѝ, и јас и Земанек излеговме од шаторот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тргнав во еуфорија кон скалата, со чувство дека сум семоќен, ја зедов (а и самиот не знаев, во тој миг, зошто ја земам), ја кренав и на ум ми дојде луда идеја: „Ако можам со моторот, зошто не би можел да стојам во воздух и со скалата?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Една пчела зуеше во воздухот, бараше расцутени гранчиња.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Црквата им е срушена, во воздух ја кренаа - се прозевна Пилипчук, затворајќи ја устата со дланката со истетовиран син број на зглобот. - Едно, триесеттина куќи ќе има.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Фјодор е сѐ повеќе во воздух; имено, неговите лебдеења се се подолги.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Пилипчук, што е тоа Озери? - праша наведнатиот без да се сврти. - Село, обично...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дедо Васја колку што имаше сили, се загледа во речната темнина и нерешително рече: - Мост, веројатно. Железничарски.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се плаши да отвори прозор за да Фјодор случајно не одлета над стреите Келнски и да не се насука на врвот на Келнската катедрала каде што живее малиот но недопирлив бог на рационалноста и мајсторството, кој е многу кавжлив и терсене иако има долга бела брада како Дедо Мраз.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кхм, откаде тој кај вас? Јас такви мостови во воздух дигав, во војната, кога бегавме...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тој ги дигна рацете божем лови нешто невидливо во воздухот и се ничкоса на калдрмата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

-Времево како да сака да врне, се чувствува напнатост во воздухот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Температурата што произлегува од горењето, од вриењето во воздухот, создава илузија зеленилото да ни изгледа сино, на поголема далечина кога пластовите на топлина се еден врз друг како завеса создадена кај ситните делови на материјата.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Така, ако бара риби, рибите живеат во водата, ако бара птици, птиците се во воздухот, но ако бара човек, ќе мора да го побара во себе: тој е таму, затоа што таму се наоѓа, таму мора да го има.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Во длабочината на џунглата повикот на тигрите, звукот и ултразвукот се пренесува со вибрација во воздухот и им помага да се пронајдат, на огромна далечина.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Еразмо брзо погледна угоре: виде јато ластовички што весело пееја, превртувајќи се, кружно во воздухот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Хорацио со испробан гест лежарно ја крева десницата и нацртувајќи две-три елипси во воздухот, ми се обраќа како да сум во првиот ред во партерот: - Тоа веќе стана локална бајка.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Некои ги замрзнуваат движењата, со лубеницата надената на вилушка високо во воздух стрпливо чекајќи опасноста да се оддалечи.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

- Слушаш? – удира тој со лажичката, час тивко, час погласно, само за миг прекинува и одгласот се разлева, трепери во воздухот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И наеднаш голема бучава. Отиде во воздух мостот на Пероо и многу луѓе останаа во водите што почнаа да го поплавуваат полето...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Две деца фрлаа високо во воздухот скршени рачки од метли, а потоа ги фаќаа пред да паднат на земја, и одново ги фрлаа кон небото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледаше во својот син, и како да гледаше во лице подеднакво живо какво што беше нејзиното.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А оној ден во пеперуткарникот, кога Клара, Сара и јас зборувавме за мајчинството, Сара покажа на две пеперутки кои, соединети, летаа во воздухот, зачнувајќи го своето потомство. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еден човек гледа пред себе во воздухот како во некакво огледало во кое не може да го најде својот лик, и вика: „Кој сум јас? Кој сум јас? Кој сум јас?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги слушав зборовите на моите сестри кои најавуваа ужаси – а пред моите склопени очи, наместо апокалиптичните настани за кои зборуваа тие, се појавуваше само испружениот заврзан показалец на брат ми, кој мафташе во воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Секојпат кога чуварите ни велеа дека времето за прошетка во паркот е завршено и треба да се вратиме во своите соби во болницата, една девојка го прегрнуваше најблиското дрво легнувајќи на земја, и долго се бореше додека не ја одвоеја, врескајќи: „Јас сум сон на ова дрво!

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Секогаш потоа кога ќе се сетев на разделбата и на раскрварениот прст на брат ми, помислував на неговото дело “Мојсеј и монотеизмот”, кое во ракопис пред заминувањето ни го остави нам, на своите сестри, веројатно плашејќи се да не го изгуби својот примерок од ракописот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мајка се стресуваше и велеше: „Никогаш не било постудено.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рајнер ги праша дали можеби знаат во која од куќичките живее жена по име Гертруда.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Доктор Гете испиша со показалецот едно „не“ во воздухот, а потоа со глас го повтори тоа „не“ неколку пати, и продолжи: „До неодамна таа беше сама во соба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Едно од децата се оддели од мажот, и направи два чекора во правец кон жената, два чекора кои можеа потоа да се претворат во трчање, но одеднаш запре.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во онаа истата во која некогаш мина години.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имаше луѓе кои постојано бараа спас од демонски сили, но не од оние кои се претставуваа себеси за такви, туку од, за нас другите, невидливи ѓаволски суштества: плукаа во воздхот, бегаа пред воздухот, удираа во воздухот, му се закануваа на воздухот, врескаа преплашено гледајќи во воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми ја крена раката да поздрави; едниот прст му беше завиткан, другите четири прсти му беа свиткани и така, со испружениот показалец и раскрвавеното марамче околу него, мафташе во воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Околу нас сѐ испаруваше од врелина, улицата беше празна, муви летаа во воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во тие мигови кои ги минуваше со синот во очите на таа жена имаше чудесна живост, и во старечките усни кои говореа, и во движењата на онаа рака која не почиваше на раката на синот, туку нежно и весело мафташе во воздухот, следејќи ја интонацијата на зборовите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во месеците по заминувањето, понекогаш од Лондон ни се јавуваа Марта и Ана, ни кажуваа дека Зигмунд има нови операции на усната шуплина, дека заздравува, но повеќе не може да зборува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа исто прашање на сосема друго место го поставува некој друг човек, тоа исто прашање во некое друго време го поставува некој трет човек, тоа исто прашање на различни простори и низ разни времиња го поставуваат неброено многу луѓе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа ја крена раката како со неа да крева некаков тежок предмет, направи во воздухот едвај видливо движење кое наликуваше на мафтање, и бавно ја спушти раката покрај телото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Зигмунд знаеше колку Сара ја сака поезијата, и при една посета ѝ донесе тукушто објавен препев на песни од Адам Мицкиевич.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Летнаа камења и суви кожи во воздухот како што летаат лилјаци или црни пеперуги.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Песовите постојано ја слееа, мирисајќи ѝ го здивот во воздухот, душкајќи по реата посеана по земјата, лижејќи ја следата сива и леплива како полжав голак.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Не. Не се стрча Сане Сандин, туку подлетна, со леснина се поткрена над патот и зачекори во воздухот. Почна бргу да се оддалечува.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Не просаскав како змија, туку крикнав, гласно рикнав од што занеме сѐ по полето: и жегалците, и пилците, и ветрот од дрвјето, и жегата во воздухот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Го вртев во рацете и се чудев, зашто такво писмо, без печат, со букви што светеа со чуден сјај и од кое се тегнеше конец пареа и исчезнуваше во воздухот, од кое павкаше миризба, тоа писмо како да беше дојдено од некој друг свет, од некој друг живот. Зад живот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Партијците уста не отвараа, ниту се спротивставуваа, ниту одобруваа. Седеа по канцелариите замолчени и исплашени од мечот Господов што веќе висеше во воздухот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Долго го вртев во рацете тоа необично, чудно писмо, влажно, прозрачно, маглесто, на кое буквите му светеа со чуден сјај и од кое се теглеше конец- пареа и исчезнуваше во воздухот, од кое пафташе реа и миризма како од некој друг свет, како од некој друг живот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Лежеше над постелата спокојна, речиси бестелесна, чита, воздушеста, лесна, свената, во воздухот поткрената.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И така стотина деца, со ред. Во воздухот се слушаа само смрзнати детски плачови, наместо благогласни ангелски труби да го слават животот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Некоја набожност трепереше во воздухот. Ни глас ни викот се слушаше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Петлите своите утрински песни ги лигавеа како скочанети реси или како мразни синџири ги фрлаа во воздухот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Мирис на гниеж висеше во воздухот, како вермут, му се чинеше на Ливајн, откако си го пиел цела ноќ.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Џони се закашла од чадот и меланхолично се загледа во воздухот околу себе.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

„Има нешто во воздухот околу тебе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Му се чинеше како тие зборови секогаш да лебделе во воздухот околу нив двајцата, а мајка му само го чекала најпогодниот миг за да му ги каже.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Веќе ништо немаше никаква смисла, а понижувањето поради некој национален пораз што веќе подолго време висеше во воздухот сега се спушти на него и му ја зароби душата како диво животно во стапица.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Испукал во воздухот, ама бидејќи се викал Сталин, то ест немал вообичаена судбина, кравата паднала покосена.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Имаше повеќе ноти отколку кислород во воздухот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Цвркот силен бранува во воздухот ко згужвана свилена тканина во летната спарнина, штурецот љубов дели низ песна со магични нитки ја победи тагата од минатото...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Требаше да бидат задоволни, но нешто во воздухот околу нив мирисаше на незадоволство.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Јасно е, голем е соблазнот да го дигнеме во воздух и да го запалиме.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Од друга страна тоа е и почетен навестувачки знак за моето согледување на проблемот на “архитектониката”, како некаква замислена прва цигла во овој скромен обид да се создаде “нехендикепирана куќа” во текст, то ест некаква нејзина анаморфоза, одблесок што го нарекувам “Децентриран дом” и кого што, колку и да е “виртуелен”, повеќе го преферирам како “место за живеење” од навестената сигурност (стерилност) на “нехендикепираната куќа”. (узбуна, паника, “веќе шизоидно станува ова преплетување на жанровите”, велат прасињата и ги затнуваат нежните уши; но волкот продолжува да дува и да дрдори сеќавајќи се на зборовите оставени во аманет: МОЈОТ ДОМ Е МЕМОРИЈА Е ТЕКСТ Е ПРИКАЗНА) Виртуелно-реално, централно-странично, (не)хендикепирано, ете веднаш пар потпорни столбови во форма на поларности, дихотомии и дистинции, се чини неизбежни дури и при обидите да се “градат кули во воздух”, што отприлика е намерата на овој текст; зборот “хендикеп” (вон своето примарно “коњско”, т.е. спортско значење кое потекнува од англиските коњски трки), од една страна асоцира на тнр.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Браво, бе, машко!“ го чув и видов Стојан Козето седнат на триножното столче едно педесетина метри над мене во воздухот, со престилка на себе и шило и чеканче в раце, “ама поќе ништо не ми треба! Сѐ имам дестур!“ и широко насмеан покажа на куповите ѓон до себе.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јас гледав сеништа...гледав големи грозни okno.mk 109 110 okno.mk нешта како висат во воздух, ќе ги видев тие нешта како лебдат, и тие едноставно беа многу убави.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Значи, со мавзолејот е готово. Што да правиме со Кремљ?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Му се стори како да си ги чу сите свои три зрна како се слизнаа од кожата на нерезот и како иссвиреа во воздухот, рикошетирајќи, чиниш погодиле во гол камен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека беше потребно само да не биде зачуван навикот пушката да се подигне толку бавно, за притоа да не биде предизвикано ни најмалечко бранче во воздухот наоколу, за да остане со празни очи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој се почувствува бестелесно, како да е во воздух.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во една од студените вечери додека го пиеја чајот со рум, Јана прва ја начна темата која речиси два месеци висеше во воздухот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Иако Рада никогаш не му се пожали за односот на неговата мајка, Томо тоа несогласување го чувствуваше во воздухот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се чини дека нивната наклонетост како да трепереше во воздухот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Зградата ќе летне во воздух само по две минути.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Го гледа зарчето како отскокнува од јадрата црвена рака, се превртува во воздухот и за миг ја остава трагата на својата белина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Само го попуштија вентилот на парното, а тој летна во воздух и врелата, валкана вода од радијаторот плисна до плафонот!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Колата и коњите најнапред, а ние, сватовите, пред фрижидерот, со рака на половината - жените потклекнати, а мажите час во воздух, час на коленици, во „листер“ костуми.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ја гледаше Водата од височина, со изобличено лице и насмевка што грми, а ехото од смеата грдо се повторуваше во воздухот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Главно, ретко слегуваа во населбата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ноќе и во лето, кога се домашните во полето, пенџерињата се поклопуваат со дрвени капаци но тие во мигов се раскрилени па низ замрзнатите џамови во одајата навлегува, зрачен, самракот: во меѓувреме надвор стивна виулицата, стегна сув студ и сега на небото и во воздухот се најавуваа јасник.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Беше тоа колку величествена толку и мачна глетка, штрковите се сјатија врз него и уште во воздух го убија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се биеше и во воздух и на земја.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Стражарот кој старжарел на портата на касарната, бугарски часовој, кога дошол за да ја претресе колата, која ја видел бомбата, се исплашил силно и трипати едноподруго пукнал во воздух.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од замрзнатата кора на снегот, која е оптегната небаре штавена кожа и врз која расчателените сенки на дрвјата изгледаат како гребаници, во воздухот се креваат осилки и боцкајќи во очите предизвикуваат солзи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш, во истиот миг кога падна Лазор Перуноски, во дворот муслиоски, искачен на Мурата, достаса Тахир бег Јаузоски и стрелајќи во воздух викаше да престанат да се бијат, зашто лично тој сите ќе ги избие.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мноштво божурики се извишуваа и се вееја од двете страни на Пазарџиски Пат, а над нив, над јаганцата и житјата, високо во воздухот и до под самоти небо, зуејќи и црцорејќи сноваа инсекти и птици.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Секаде до каде што допира погледот, и горе, по сртовите на ридиштата, и долу, на дното на Потковицата, и во воздухот, помеѓу земјата и небото, се преметнува и небаре изгладнета глутница завива сиво бела пустелија...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сето тоа во душата на човека налева радосни чувства, но тишината, ох, таа, дебела и напластена, без луѓе, без овчарски свирки и довикувања во гората, без момински одзив преку песни и смеа од градините, од бунарите и чешмите, без думани прав од гојда кои се враќаат од паша по Голем Пат, разбудува помисла за тоа колку многу човек е поводлив, кревок и неотпорен спрема сè она, убаво, што се случува надвор од него, во природата, додека останува беспомошен да влијае на својот сопствен живот - не успева, или не му е дадено, или не му даваат, само да го одреди неговиот ток, па се џари во празно со насолзени очи низ самракот, и му се причинува дека тука некаде, над него и околу него, во воздухот, притаено чукаат срцата на отидените ближни, на самовилите, на легендите и преданијата, на војните и војводите, срцето на животот што беше, што се закоренил некогаш одамна тука и се ископачи, па му иде да отрча на Молитвена Вода, да се плесне пред кладенецот и да нададе глас, не против непревдите што му се сторени лично нему, туку против неправдите што му се сторени и што му се прават воопшто на животот... ...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А понекогаш, дали од уѕур и здодева, дали само за да го потврдат своето присуство на Чауле, или само тераа шака со жителите на Потковицата, туку ќе истрелаа по некоја граната во воздух.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш, до пред десетина и повеќе години, во лето, и додека сè уште не беа раштркани по градиштата и низ светот, жителите на Потковицата излегуваа да спијат надвор, во дворовите, под отворено небо.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Околу колата и околу нив дотрчале многу бугарски војници и офицери, но и тие, кога ја виделе бомбата и кога дознале дека не е експлодирана, пцуејќи ги Ѓорета и мајка му и нарекувајќи ги Мрсници се разбегале на сите страни.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Другарот Јул Бринер го дигна во воздух и му еба мајката на стотици тони железо.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

На оваа точка подоцна Август Рицман ќе крикне во воздух, подоцна ќе се лизне од жицата и ќе знае, иако нема да види, дека сета публика ќе го прифати неговиот крик, дека сиот циркус ќе стане само крик и ништо друго.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ретките снежни ѕвезди повеќе висеа во воздух, отколку што ја сосипува земјата, а и кога ќе паднеа, таа, тврда и презаситена, ни ги држеше, ни ги впиваше; нивната влага просто како да испаруваше.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Освен шумолењето на лисјата, во воздухот се движеа и други ноќни шумови - ут ќе писнеше, еж ќе зашушкаше во сувата трева, осамен стар лисец ќе залаеше.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Посака да рипне со сета сила во воздух, како кога беше дете, кога родителите ќе му купеа некоја долго посакувана играчка.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Фармерот љубопитно го загледуваше коњот. – Добро утро, синови на моите пријатели, – рече тој. – Како му е името на вашиот коњ? – Мое срце, – рече братучед ми Мурад на ерменски. – Убаво име, – рече Џон Биро, – за убав коњ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ја фрли птицата во воздух.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се спуштиле од своите небесни канцеларии-организери на земја и испуштаат во воздухот мали димни крукчиња хаос.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Никогаш не слушнала како свињата зад бедемите кричи низ пробиениот врат; не видела како неколку пати треперејќи и смирувајќи се, рибата умира нурната во воздухот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Затапувањето од сликите го намалуваше стравот кој налик на невидливи јамки се затегнувше во воздухот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Го спичкавме Лондон влегувајќи од такси во бар, па во такси до една случка па друга па трета па до гаражата за на крај да го кренеме во воздух Essex Road во три сабајле.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Беше спарно, гласовите остро одекнуваа од звучниците, градските гулаби во воздухот нервозно замавнуваа со крилјата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Подоцна, не можеме да престанеме со зуење; не можеме да седиме мирно; нема да верувате колку бевме откачени; мастиките ги џвакавме толку брзо што ни се растопија во уста.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ретките снежни ѕвезди повеќе висеа во воздух отколку што ја сосипуваа земјата, а и кога ќе паднеа, таа, тврда и презаситена, ни ги држеше, ни ги впиваше; нивната влага просто како да испаруваше.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Освен шумолењето на лисјата, во воздухот се движеа и други ноќни шумови - ут ќе писнеше, еже ќе зашушкаше во сувата трева, осамен стар лисец ќе залаеше.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Непоколеблива среќа знам дека ме сакаш но сето тоа лебди во воздухот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тие нека останат во воздухот, пулсирајќи и менувајќи се како тивок огномет.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Дали тоа беше случајност или тоа беше во воздухот?

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Како помош на тимот, Жари пишува, „труболика летечка машина”, им претходи 4 Прецизно „магарешко” и стаклено дело. 28 Margina #3 [1994] | okno.mk „вртејќи се околу сопствената оска бушејќи во воздухот како со одвртувач за тапи веднаш над тлото, пред нас, додека здивениот ветер нѐ вшмукуваше кон неговата инка”.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Во втор план се гледаат два гулаби летнати во воздухот токму над главата од Богдан и Марија како божји дух; Богдан има мали, тенки мустаќи, убаво дотерани.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Пеперутките штом ќе го забележат Богдана во градината, започнуваат да облетуваат околу него и му застануваат на главата, на рамењата, на рацете, на телото; а ги има секакви: златици, медарки, аполонки, синолички, кадифики, ѕвездарки, жарулки, сребренки и какви ли не; сребрениот прав им се рони во воздухот и се меша со сончевиот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Токму така, во водата е, во земјата во каменот, во дрвјата, во куќите, во воздухот, во допирот, во нашите раце, усти, во нашиот здив.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Златни пчели почнаа да ѕунат во воздухот, сигурно подмамени од мирисот на најубавите цвеќа (лакомо збираа сладок прав), во воздухот најубави, најшарени балони летаа, се случуваа најнеможни нешта, златни рипчиња ви запливале пред очи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Набргу сета училница предеше, во воздухот се слушаа секакви звуци, хорови, музики.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Високо во воздухот се распрснуваа тробојни ракети, се раѓаа со татнење и умираа треперливо и шушкаво во изгаснат лак.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А во ноќта, пијан и зол, удираше по вратите на станарите од Нојовиот ковчег, се кикотеше и липаше, беше страв и ревење за судбината на некаков коњ (Слушате ли, бројки: тој коњ сум јас!) за некаков кловн што умирал секој ден (И тој кловн сум јас!), за Јана (Мајко божја, зол е твојот син Исус!), за се, за се, и се колнеше дека никому не му донел добро - се до својот кошмарен и немирен сон простувајќи се од својата будност со закана дека ќе го дигне во воздух Нојовиот ковчег.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Пие неуморно земјата, жедна седум педи под својата кора, во воздухот се нишаат мали сребрени кандила.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се чувствува дека одлуката лежи во воздух и сѐ се движи горе, доле.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Падот на Бургиба висеше во воздух.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бевме водени од пареата што се испаруваше во воздухот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Стигнавме навечер и веднааш ми раскажаа дека еден партизан од Кавадарци, мислам дека се викаше Крсто, дента пред нашето доаѓање, бил разнесен од мина и таму го закопале, а истиот ден кога пристигнавме падна друга мина и чудно, по вторпат го крена во воздух.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Одвај ни отворија, седнавме, се одморивме и се згреавме.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Против неа можеш да се бунтуваш само со тајна непослушност или, најмногу, со поединечни чинови на насилство, како на пример со нечие убиство, или со кревање во воздух на некој објект.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мирисот на нејзината коса, вкусот на нејзините усни, допирот на нејзината кожа како да беа влегле во него или во воздухот околу него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаше и една прекрасна снимка на една детска рака како лета високо високо во воздухот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И со бомбардираните места од кои прав од малтер се виореше во воздухот, а трње стрчеше над купиштата отпадоци; и со местата на кои бомбите беа расчистиле поголеми парцели и на кои никнеа сиротински колонии од дрвени живеалишта како кокошарници ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да бидеме невидливи, да рееме во воздухот - сѐ.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во мислите се движеше од едно место на друго и се обидуваше, според чувството во телото, да утврди дали е нацуцулен високо во воздухот, или пак е закопан длабоко под земјата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Онака џуџест по раст, изобличен од омраза, тој со едната рака го стегаше вратот на микрофонот, додека со другата, огромна шака на крајот од долгата тенка рака, гребеше заканувачки високо во воздухот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас, молчејќи, во воздухот со показалецот се обидував да ги бележам нивните рабови што беа во движење.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Потоа се свртев кон Ема и ѝ реков: „Пропаѓаш во жива песок! Да те задржам?!

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Овие прашања излегуваа од мојата уста со крв што се засируваше пред мене во воздухот и ми го замаглуваше погледот. Така по цели ноќи.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ема, молчејќи, во воздухот со показалецот се обидуваше да ги бележи нивните рабови што беа во движење.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ги гледаше сенките на нашите тела на ѕидот што ги формираше светлината од столната ламба и, молчејќи, во воздухот со показалецот ги бележеше нивните рабови.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Понеделник Октомври Чекори по ова безпатие ѕвук на ножици, гребаници во воздухот.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

Седевме така еден наспроти друг, а во воздухот лебдеше страшната вест, тој збор што предизвикува таков страв и ужас кај луѓето - РАК.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Но, побрза да излезе додека во воздухот сѐ уште лебдеше таа реченица.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

19. Велес, колцето негово Во домот на Рацин А еден ден во нејасата измаглина се подадоа неговите раце од пресушената грутка од изронетата во заборавената темнина Дамнешни кристали растурени по почвата земна Линии складни во воздухот ги обновуваа некогашните форми дури се будеше мемлата од тркалото Со нив почнуваше земјата да се врти околу зборовите изречени во невреме И пладнето повторно ја воспеваше глината што се раѓа во неговите дланки и сите крикови несекнати и дални и кликот небесен и сончевиот оган нараснуваа во благото тесто на ломната материја на надежта Израстуваше од неа зборот во светла преобразба Зрачниот хоризонт пак над чардаците ги прибираше помнењето и смртта со затрчаноста на водите и времето

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Зашто, несоницата, велеше, е последица на тоа што со појавата на чадот се смали поранешната количина на сулфур во воздухот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Еден светилник залета во воздухот и падна врз главата на омбашијата, а од неа бликна крв. – Пукај, сечи, коли! – се разрева раскрвавениот омбашија и сам се загна напред со голиот јатаган во забите и кубурите во двете раце. – Еј, Ристосеееее!

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Танаско и Друже Србине како пердув да креваат, веднаш го сместија сандакот со дедо Костадин во колата и Тарзан не чека некој нешто да му рече, туку пукнува со камшикот во воздухот и коњот тргнува.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Еве ние седиме овде, беснееме како во Пир во време на чумата, а јас имам такво чувство, дека можеби секој момент ќе летнеме во воздух. (На Барбошин) Заради Христос, побргу допијте го тој ваш идиотски чај!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Од оваа црна планина Кон сонцето раце ќе кренеме На погибел В сонце дур да се најдеме Ако не стигнеме Во црната трошка закопајте нѐ, Ако не стигнеме во воздухот угушени побарајте нѐ, Ако не стигнеме Рацете отсечете ни ги, На сонцето однесете му ги, Место нас.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Кај нас за такво нешто би немало шанси - не затоа што ни е мала пистата, туку затоа што немаме доволно небо, па авионите нонстоп во воздух би ни се судирале.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Човек можеби и би успеал да ја идентификува миризбата на секоја од овие кујни поединечно, но вака топтан измешани во воздухот тие творат еден неидентификуван облак, којшто во мене не буди ништо освен апетит.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Беспрекорна тишина лебдеше во воздух алкохолот во мене да делува почна да, тоа е мојот најдобар пријател ја знаеше мојата дијагноза точна

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

– А беше време пред бура. Во воздухот трепереше неизвесноста.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка, охрабрена од смирувањето на Татко, стана, го засили гласот на радиото во форма на паун, од кое се ширеше тивка музика, па продолжи со нежен, ведар глас: – Се сеќаваш ли, мили, се навестуваше крајот на зимата на 1939 година, беше чинам крајот на февруари, пролетта се насетуваше во воздухот кога дојде дома, еден ден, со писмо од градоначалството, испратено за нас, од Тирана, упатено на мое име? – Се сеќавам, како да не се сеќавам. Писмото беше адресирано од Рим.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сѐ е осветлено како на Сведен, Во воздухот лелее глас молитвен Утро е.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Кружат јата на секакви мршојадни птици како од цел свет да се собрале; се бијат во воздухот пред да слетаат на земја за да останат што помалку на пленот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кметот ги остави полковниците и стрчна напред: застана пред вратата на црквата, спука со пиштолот во воздух и почна да вика: - Стој!

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

XXVIII На положаите над селото и манастирот започна силно пукање; луѓето исплашени истрчуваа надвор и гледаа накај положаите да видат што се случува; најпосле дознаа дека војниците се веселат што ќе си заминат дома, што не дојде до војна; пиеја од чутурките ракија купена од селото и пукаа; се пукаше и од албанската страна, се веселеа и албанските војници што ќе си одат дома; изгледаше дека се натпреваруваа кој повеќе ќе пука или можеби така, со пукање се поздравуваа едни со други; излегуваа и едните и другите од рововите и земјаниците да се видат подобро, да си ги видат униформите, оружјето, да си ја видат радоста што куршумите не си ги вперуваат еден во друг, туку во воздух; се пукаше во бранови или зачестено.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Живеат места озарени од зори, железни остатоци во воздухот, соништа обликувани од чекан, папараци што нѐ препознаваат, мостови што се дават во реки, часовници навиени за горе во Книгата на смртта.

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Гледај ги капките што ги истиснувам во воздухот, говорам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Најпосле: тоа беше нож кој на својот благ виножитен пат само за миг се вкочани во воздухот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Бремето го повлече кон грубата калдрма и тој, не ширејќи ги рацете и не барајќи со нив потпир во воздухот, невешто, скоро театрално падна.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се мешаа во воздухот и миризбите на другите печени јагули во маалото.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

...затоа овие текстови настанати колку што е можно повеќе во процесот на сопственото ослободување од дистанцата ги чувствувам како разоткривање на мојот пат кон новата проза па ја молам почитуваната редакција да ги прифати како мој предлог во поттикнувачката дискусија што започна да се води на страниците од вашето значајно литерарно гласило... искрено свој, зошто ги сакам кроки цртежите или како да се претрча тревогата од разделбите ...сочноста на зрелиот плод впиена во белината на хотелските соби сокот од нутрината излиен попатно танц фигури во постелината во воздухот допира против вечноста летот на недопуштената цигара кон езерото жарот и водата во неподносливоста куса и жешка средба...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

И сите ја чувствуваат големата промена што го навестува плодот и итаат веќе по млечниот пат на латиците во воздухот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

- Кога се сети дека е ноќ се насмеа со чуден глас: - Штета, беше темнина, нели? - праша и ми ја пушти раката.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Негде при крајот на месечевата ноќ Пеперутката втрча во мојата соба и водена од насмевката на возбудата долго раскажуваше за некое чудесно лелеење во воздухот што самата таа го чувствувала; ми ја објаснуваше состојбата на привидното летање во кое и сега се наоѓала а од кое произлегувала и оваа нејзина воодушевеност: - Виде - прашуваше таа а лицето ѝ гореше - виде колку високо се качив? Дури меѓу ѕвездите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Можеше и да ме повреди додека се затвораше!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Така е сепак подобро - дошета уште еднаш до мене непознатиот глас и во тој час тресна некоја врата која изгледа стоеше пред мене; зјаела пред моето лице а јас дури сега ја видов, и тоа затворена; некоја врата која изгледа висеше обесена во воздухот!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И тогаш дури забележа како речиси истовремено многу гроздови се одделуваат од лозниците и висејќи во воздухот се придвижуваат удолу по една нова патека што досега ја немаше откриено.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Како и да е, во ноќта за која зборуваме Ѓошо Савев заспал со прекрасното разбирање за „пепругата - душа“ што претпочита да лета поттикнувајќи ја во размислите претставата за единствениот цвет во природата кој може да си го менува местото и положбата и да се лулее во воздухот без помош на ветерот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Дури мене ми се пристори дека од тоа нејзино испарување во воздухот остана само трага од миризлив чад, кој, за жал, овојпат мене ми нагорнуваше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Како да виси во воздухот, како да лета.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

4. Меѓусвет: габи Нивните форми ни сраснуваат за погледот и се огледуваат, привидни призраци, во воздухот: чадорчиња затворени со сласна слузокожа во бела мека лека обвивка памучни жизнерадосни белутраци млечни фереџиња повлечени, со тек на време како лажни ветувања демодирани манири на постоење; дволики појави, многуглави ламји - сенките предвреме да се насетуваат со флуид на влекачи и глодари за да биде кошмарна прошетката да има наезда на невестулки да има сѐ на претек: царски ѓубрарки, сончарки или „кукмарки“ (име за сѐ!) галапки, пупавки, млечки, рујни рујници јајчарки со боја на манго на папаја, јапонско лале или јаболко летни вргањи распукани како петици како суводолица збувнати небаре херпес по грозница.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

КУРТА: Мириса во воздух.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Во воздухот над градот, околу луѓето што се примолкнуваа се распростираше слаб, одвај забележлив мирис и тој дојде до Носот на градот, разложувајќи се во сеќавањата како млеко, сирење, сладолед, масло. Клик-клак.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Рамнотежа, вистинска рамнотежа требаше за да не паднеш и да ги одржуваш сите оние блескави предмети во воздухот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Да“, одговарам, хипнотизиран од тоа како настануваат зборовите, како вода на јазикот, и паѓаат надолу, во воздухот, со воздржана убавина.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Да“, возврати царот тажно. „Знам дека тоа е вистина. Моето срце беше со тебе во воздухот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

По планинскиот друм, низ реткиот студенкав дожд, исфрлувајќи во воздухот големи облаци пареа, бревташе еден стар Форд.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И додека загрижените членови на семејството гледаа, тој го дофати памучниот опаш на едниот од малите змејови, го врза околу појасот, го дофати клопчето од конец, ставајќи го едниот крај во уста, им го даде другиот на децата и се вивна горе, горе во воздухот, далеку во мартовскиот ветер.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сите тие јунии и јулии и августи што некогаш постоеле, сега во воздухот околу тебе одеднаш, цврсто ти ги допираат рацете, летаат, задржани, а ти, смеејќи се меѓу нив.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во воздухот се чувствуваше мразот, а кристалчињата го потврдуваа тоа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сламената шапка мирисаше на грст свежо сено, растресено во воздухот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Излезе од телефонската кабина. Полека тргна по улицата и слушаше како телефонските кули шумолат во воздухот, живи, уште недопрени.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Боже, колку прекрасно ни беше кога ја разнесувавме во воздух!“ рече Григзби.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Невидливиот хлорофил се лелееше во воздухот и кружеше околу луѓето што стоеја. „Аххх.“ Чекорите продолжуваа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Церемонијата беше куса, како кога ќе се запали свеќа, а потоа веднаш ќе се изгасне, додека чадот сѐ уште останува во воздухот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Потоа царот се сврте кон главниот слуга што го видел летачот во воздухот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Немаше никакви струења во воздухот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Го видов во воздух, човек, со крилја, лета!

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Седеше осамена во црното поткровје, вдишувајќи го последниот преостанат мирис, како нежен здив на радоста во воздухот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во некои утра можеше да си го види здивот во воздухот, а во некои не.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Потоа ќе го вклучи моторот и авионот ќе се вивне во воздух.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ја знаеш песната. Тркало во тркалото. Право во воздухот. Се засмеав повторно.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Милост, Боже!“ Копјето удри под откриеното око, се изви и го отфрли човекот во воздухот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„А потоа го пронајдовме дрвото за весници и магацинот за муниција, па ги кренавме заедно во воздух. Ме разбираш ли, Том?“ Том се збрка малку. „Мислам, да.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Каја слободно се вивна во воздухот, потоа слета наблизу , во една градината, но, таму имаше само неколку мали цвеќиња, речиси исушени.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Сѐ оживеа во природата. Дрвјата расцветаа, замириса во воздухот на убаво.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Истрелав во воздух, ама ништо.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

“Нервниот слом” траеше три месеци.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Дедо ми лебдеше во воздухот.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Пролетва, од 20 април, кога меѓу 17:30 и 19 седам пред „Багдад кафе“ и се обидувам да уживам во макијатото, секогаш едни исти брборливи мисли ми се раздвижуваат низ главата.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Тргнав да го подигнам југовинилот, кога цел рој се дигна во воздух. Начисто се исплашив.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А ројот стои во воздух и не се мрда.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Толку години професор, а не ми текна.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И нив не можеше да ги дохрани; квичеа, лаеја, завиваа, гризеа на штиците од котарите, гребеа со нозете; нивното квичење ги потсети луѓето на некогашната Кучешка касарна, ги потсети на грозната смрт на Дуке, син му од кафеџијата Јандро, и една ноќ му ставија динамит во дворот и му ги кренаа во воздух котарите.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Им кажал дека насила бил мобилизиран од Бугарите, им кажал дека ниеден куршум од фронтот не испукал во човек, туку само во воздух, им кажал, дека негова љубов е добитокот, а не убивање луѓе - и тие го пуштиле.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

11 Мотив: рана пролет: Брегот на Профим зазеленет; неколку јаболкници и праски избрзале, порано расцутеле, се преливаат во алови и бели бои; по падините на брегот излетале и првите жолти цветчиња расфрлени како распукани жолчки; белее куќата на Профим, која е скоро варосана, а покривот црвенее како тукушто пресечено месо; по брегот пасат неколку овци, кои, чиниш, не се движат, небаре стојат во излог за детски играчки; еден коњ слегува по патеката со крената опашка како да лебди во воздухот; две шареникави добичиња, крава и вол, со издолжени вратови брстаат по зеленилото спуштено ниско и се допираат, се чешкаат со колковите; по коњот оди човек (веројатно Профим) со лимена кофа в рака; на кофата е паднато сонцето и облеснува; нишајќи ја кофата, човекот како да сака да го брецне сонцето; друг некој (веројатно Скрче) се шета низ бавчата, оди од стебло на стебло и ја потпира главата на нив, како да ги гризе.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тие се во воздухот; тие ни припаѓаат на сите нам.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа не е игра: тоа ни овозможува да кружиме надвор од гробовите во кои се наоѓаме (дамки светлина и звук во воздухот кој го вдишуваме). 2.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

3. Една вечер шетав по булеварот Холивуд, без некоја одредена цел. Застанав пред излогот на една печатница.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Со помош на некој механизам едно перце висеше во воздухот и како што една ролна хартија, исто така со помош на механизам, поминуваше покрај него, така перцето ги правеше истите движења кои ги учев во третто одделение основно училиште при вежбите за убаво пишување. 182 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Играчите тоа го докажуваат: потоа, зад сцената, ми кажуваат кои приказни најмногу им се допаднале. Kако да поминеш, удриш, паднеш и потрчаш.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Перцето ја кинеше хартијата на ситни ленти и распрскуваше мастило насекаде по излогот и рекламата, која и покрај тоа и понатаму можеше да се чита.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Прашањето е дали тоа делува.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А бидејќи тоа е Уметност, каква е тоа Уметност?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Многу работи, каде и да се наоѓа човек и било што да работи, се случуваат одеднаш.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Можеби крајната линија по која одиме како златна сребрена нишка која се лелеае во воздухот со боси стапала фокусирајќи се како да го изведеме тој чекор кон помирување по кој толку долго копнееме е напор кој ја издига целата сила од нас за да ја вратиме рамнотежата за да не паднеме во бездната и да си го вратиме животот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Обвинет сте за терористички напад, сте кренале во воздух цел кварт.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Кога се движеше, горниот дел од телото ѝ се испакнуваше нанапред во воздухот, како да сака да бакне некој минувачки патник.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Смрдиш - Смрдиш, - ѝ рече Ирена на Ема едно попладне кога се враќаа од училиште.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Носот навистина ѝ беше во воздух.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Како не ти е срам да ја оставаш мајка ти толку долго да чека, - рече Бистра и ја погледна Мони, која кимна со главата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Не си веќе мала, ако сакаш да бидеш голема ќе мораш да се однесуваш како да си голема, - рече Мони со носот во воздух.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Присуството на сулфурдиоксит во воздухот предизвикува оштетување на слузницата и на белите дробови.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Што емитува?“ „Емитува во воздухот штетни гасови од согорувања на неоргански и органски материи. Сѐ до крајот на процесот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ете, сега е тука, во тој прекрасен пејсаж, со месеци сонуван, посакуван, далечен, недостижен, мирисен - трча низ ливадата... не, денес нема да ѝ попушти на Јана... тој ќе втаса прв до крајот... до реката... до тополите... трча со подмижени очи низ синозелениот акварел... трча небаре низ сон, кога ти се раскрилува душата, па си лесен... лесен... не, не гривест коњ... трепериш во воздухот помеѓу земјата и небото - како вилино коњче трепериш...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ама Вардариште во воздухот постојано емитува.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Сѐ може да се разреши: од холандската фирма „Филипс“ има понуда за модернизирање на мониторинг - мрежа, подвижна станица што моментално ги одредува штетните материи во воздухот, на секоја точка каде се движи станицата.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Театарска пасија во три става. (Го фрла текстот во воздух. листовите летаат на сите страни. Пауза.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ВЕРА: Ми се чини дека му го слушам срцето. (Стево пука во воздух.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

АЦО: Стево имав намера да кренам во воздух едно 100 луѓе во Скопје.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

- Јуриииш!!! - громовит глас се растури во воздухот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Силна експлозија го разнесе во воздух насипот што ги дели цвете преспански езера.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А во воздухот сѐ уште лебди подадената рака со дланката во окрвавениот завој и вика - довикува, та пека: - Дојди... дојди.... дојди... мајкооо...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се враќаат за миг, со гранати ја дигаат во воздух.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Полетаа во воздух трите мостови пред селото.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Браво!!! - И рафал во воздух. Шарко сокри глава под мишката на Лефтера.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Заплака со лелек, плач и липтеж на мајка којa изгуби дете и свиреж - извик извишува до врв планина, изговара се што в душа се крие, се стишува, трепери во воздухот и стивнат легнува врз меката трева...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Гледајќи во правец на планината, го гледа сонцето кое заоѓа и ја слуша својата симфонија: тоа се само звуци кои се случуваат во воздухот околу него.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

На пролет, кога има влага во воздухот, сѐ уште можеше да се осети мирисот на коњската урина, бидејќи тој мирис, едноставно, никогаш не избледува.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Празната свилена вреќичка ја фрли во воздух и страстно ја улови со забите.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

„Под импресија си на она за што пишува печатот“, вели и му подава „Нова Македонија“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Паѓа, паѓа отец Лаврентиј, тврда е земјата, топла пред летен дожд, и здивот е топол што ѝ го вдахнува тој.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го сонуваше отец Лаврентиј: еве го, сам на вечерна ги лови буквите во воздух, додека силен ветер ги позема и ги дува накај езерото, на сите страни на светот, околу големата вода.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Библиотекарот Филип Филиповски скока, мавта со раце во воздух, ги брани ретките книги од наездата, но попусто: сите книги се уништени, дури и уникатите, без страници во црните стари корици.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А потем сите книги останаа празни, без ниедно слово во нив.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Оти, виде отец Лаврентиј сѐ: виде некое друго време, друг век виде, и виде дека во подрумот на некаква чудна, студена библиотека, окован во пранги седи жив последниот македонски ректор, преблажен отец Климент, столчен, поразен; и виде дека сите негови книги се избришани, страниците празни, без букви, додека тој умира со корка леб и чаша вода а над него стојат некакви други луѓе, заговорници и измамници со подуени мешиња и сало на вратот и му се смеат оти словата одлетале во воздух, та ред не останал за него сочинет од други времиња; “Толку си бил важен”, му велат, „толку те сакал и те почитувал народот“. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 125

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И потоа, целиот кревет, со отец Лаврентиј излета низ прозорецот, уривајќи го ѕидот и исчезнувајќи во далечините, таму каде што веројатно се спојуваат небото и земјата во темно, ноќно ветно.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А јас потем ги бркав во воздух словата што летаа кон небото, додека не се разбудив во страшен страв.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Утредента отец Ангелариј влезе во одајата на отец Лаврентиј задишан и му соопшти дека ноќта исчезнало пофалното слово за блажен отец Климент, кое тој, отец Лаврентиј, го беше составил со своја рака и душа, а чие исчезнување се дознава и од биографот на Климента, премудриот Теофилакт Охридски. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 123 2.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа пет пати се има јавено во железничката компанија: чекаше одговорниот да се врати од одмор, да се врати од боледување, да дојде во канцеларијата и на крај сепак излезе дека не може да се предвиди кога возот поминува преку овој мост. Тоа е локален воз.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И виде библиотекарот Филип Филиповски: лето е, 918 година, а по пустите падини на Источна Македонија ита во претсмртен час отец Лаврентиј, во искината мантија, кон Бело Езеро.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Еве го, еве го пак, доаѓа по мене!“ викаше отец Лаврентиј на сет глас.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Потем отец Ангелариј го изведуваше од храмот и го смируваше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И додека плачев над празните сочиненија, ветрот се стори кикот и ми рече: “ Така ти било пишано, Лаврентиј :едно друго време да видиш, и други народи, и други луѓе што со туѓи букви ќе ги сочинат твоите празни книги, други имиња на нештата што ќе им дадат, а ќе им ги заборават вистинските, природните.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Секогаш гледаат птици кога во недела преминуваат преку железничкиот премин, со реката Снејк под нив и ќелави орли, сини чапји, ластовици, врапци, златки и страчки во воздухот крај рамениците им. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 171

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Свеќите страшно потпукнуваат, само што не се изгаснале од силниот, студен ветар, страниците страшно шуштат, и како што дува ветрот, така буквите од писанијата испаѓаат од страниците, подлетнуваат во воздух, а ветерот ги позема и ги носи угоре, го крева покривот од црквата и ги развејува по небото.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Овој плачеше како дете и го молеше Ангелариј да појдат заедно во Бугарија и да слезат во визбата на библиотеката на кнез Борис.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пријателот на Филип Филиповски се насмевнува. „Ништо, ништо не значи тоа.“ Вели.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А немаат возен ред.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Виде Филип Филиповски дека и отец Лаврентиј го видел тоа зло време, летајќи окован за својот кревет, како Филип што е заробеник на својот; виде Филип дека отец Лаврентиј виде сѐ и дека затоа сега трча кон манастирот крај Бело Езеро, да каже што видел, трча отец Лаврентиј и сѐ почесто паѓа по скржавите падини на испустена Македонија, и најнакрај, со првиот попладневен гром стигнува нестварен како виножито до брегот на Езерото.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Отец Ангелариј скокна на нозе и здогледа кобна глетка: среде одајата, високо во воздух лебдеше креветот на кој беше врзан отец Лаврентиј и целата одаја се исполни со розова светлина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Влегуваше на сред богослужение во храмот и почнуваше да мавта со рацете во воздух, како да лови муви. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 124

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На 2 февруари 1962 година, во кафеаната “Балкан” библиотекарот на Филозофскиот факултет Филип Филиповски му раскажуваше на еден свој пријател каков сон сонил: седи тој во библиотеката, лето е, доцна попладне, си пивнува ракија и го чита Прличев; во еден момент, низ отворениот прозорец забележува рој скакулци: ситни се, разнобојни - зелени, кафени, црни.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Очите му светат како јагленчиња, лицето му се издолжило, чиниш кожата ќе му се дупне секој миг од острите јаболкца и брадата. @еден е отец Лаврентиј, гладен е, измачен; трча и паѓа, колената му се жива рана, табаните - камен, жолт е отец Лаврентиј, жолт како свеќа, но носи абер во манастирот во кој мора да стигне.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој е стар, ама сѐ уште е силен и може дамче дигне во воздух...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Понекогаш тие можат да забележат дека во воздухот скокаат, и пак кон водата се враќаат, позлатени риби, а едната од нив, најголемата, има глава и тело исти како оние на принцезата, само што, наместо нозе, има перки од риба.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Неколку птици првнаа во воздухот, една верверичка скокна во гранките на блиското дрво, па потоа повторно врз планината се спушти тишина исполнета само со шумење на боровите и реката.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Кога се бориме, со два прста може да ме фрли далеку, а за кревање во воздух - да не зборуваме.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Тепајте се вака во воздух, ако сте ерап.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ме кренаа дури и на раце, и ме фрлија трипати во воздух.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Се употребува за гаѓање на цели во воздухот (ниско летачки авиони и падобранци) на далечина до 500 метри.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Војниците подзапираат, мирисаат нешто во воздухот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Цели во воздухот до 300 метри.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Излегуваат двајца карабинери ко зелени гуштери и пукаат нагоре во воздухот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И уште едно колце од моторот се врти во воздухот пругоре.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се фрлаат луѓето како пливачи во воздухот, се извираат, потскокнуваат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ми подигруваат некакви скокалчиња во воздухот и од секаде ми бучи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Снегот веќе престанал да врне, ама студот си останал во воздухот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ја наполнила пеглата со жарје и ја мавта во воздухот, ја разгорува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Никој немаше да знае, но неверството ќе лебдеше во воздухот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тој лик, тоа нешто што во делот од секундата ми се појави на белиот ѕид, тоа не беше цртеж на хартија, тоа беше сенка во воздухот, тродимензионална слика од магла и чад.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Одеднаш се крена цела бура околу нивното сознание чија ќерка сум, кои ми се сестри и целата гордост ми се крена во воздух.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тоа беше убаво од него, но нешто во воздухот лебдеше и зборуваше дека ништо не е како порано.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Дури ми ја пееја „Кој да ти каже, Ивана“, како сите да криеја нешто, а тоа нешто што не сакаа да ми го кажат лебдеше во воздухот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Не им стигаше ли на востаниците да ги атакуваат Турците, впрочем нивни угнетувачи, туку отидоа да фрлаат во воздух пароброди, установи и друго, при што речиси исклучиво настрадаа не Турци, туку други невини лица?