во (предл.) - глас (имн.)

Некој тропна на вратата: беше мајка Ленче: „Сине мое, ајде да станиш, ќе излегваме.“ влегувајќи рече со грижа во гласот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Ги мразите Французите?“- праша претседателот со чиста нотка во гласот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На Хенри Морис поради нешто му остави впечаток електричното мрморење, чудната, студена светлина што одненадеж се појави низ пукнатината на вратата, чудниот мирис и туѓиот тон на потреба во гласот на Минк.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И мама многу се зарадува кога ја слушна мојата желба.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Молчев. Тој долго гледаше во мене, а потоа, со наредба во гласот, рече: „Доаѓаш со мене.“ „Останувам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако еден народ само постепено си го изработува своето писмо и него го преработува и притоа во неговата историја нема такви настани што ја преполовуваат и прават цела пропаст помеѓу едната, т.е. старата, и другата или новата половина, -писмениот јазик и правописот содржат во себе многу такви особини што немаат реална вредност во гласовите во сегашната состојба на јазикот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Незнаењето на неговите пријатели уште повеќе го поттикна стариот професор со патетичност во гласот да рече: „Па... Можеби и не постои“, рече господинот Гроздановски.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Еден мој познајник, геј-маж и мој врсник, сѐ уште си ја преснимува говорната порака на телефонската секретарка едно триесетина пати, сѐ додека не биде сигурен дека во гласот не му се познава ни трошка женственост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мека повела му ѕвечеше сега во гласот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Така погледнато“, рече со мала иронија во гласот Владе, „работите изгледаат вистинити.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Знаеш – одговори тој со сигурност во гласот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го наслути. Стои во бел мантил пред здрвените пралуѓе и им објаснува без грч во гласот и во ликот каков е, кој е, каде се наоѓа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Освен до темелните карактери“, рече вујко ми Герман со некоја необична цврстина во гласот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Доволно пиев,“ рече, и одново плати да му налеат во празната чаша, па се оддалечивме од масите на кои точеа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Попот се мачи да зборува, ама и нему нешто во гласот му трепери, му го потсекува зборот. Не му е баш сигурно - кажувањето. Како и тој да не си верува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега веднаш ќе поминам кај твоите да им кажам - со нескриена радост во гласот, рече Елена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Направи неколку чекори кон бирото на Волнаровски и, надвиснувајќи се над него, со подбивна сериозност во гласот, му рече: „Нејзиното име го очекувам од вас!“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со кикотот замолкна за кратко, а потоа направи изненадувачки пресврт во гласот и над мене го слушав нејзиното кажување со зборови раскршени како срча: „Еве, цицај и мисли дека ја задоволуваш мојата потреба за мајчинство само за да се ослободиш од вината која, знам дека ти тежи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Што ти е. Оче Симеоне?“ го прашаа со млака тага во гласот. „Ништо“, им одговори зачуден од нивната тага. „Зошто?“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во гласот немаше веќе шеговитост. – Зошто сакаш да работиш?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Можам ли уште да останам? - го праша Марија, со страв од негативен одговор во гласот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не, не, и тој, без упатства и без совети го избра оној пат што и ние го избравме кога тргнавме да се избориме за она што го посакувавме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас се вовлеков, сиреч, во пазувите на татка, сопирајќи го здивот, затворајќи ги очите за да не го здогледам јарето, иако веќе му ја чувствував тучтежината и студенилото во гласот на Арето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но таа збунетост пред мојата исповед , барем на неговото лице, траеше само еден момент.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На старата и крупна жена ѝ дојде да вресне на сиот глас Ова не е на арно! си помисли, и празната врата и снагата на Костадин пак се направија во неа и ѝ ја сопнаа мислата, ја запреа да се претвори во глас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А потоа, по малку време и сосема неочекувано насмевката му ја врати на лицето ведрината!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Поточно и не сум крал, немам круна и замок.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Нѐ собраа и нѐ одведоа, а зад нас остана недовршената приказна во гласот на дедо и баба...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Повторно мачорот го влечеше за ногавиците од панталоните и пак мјаукна, со знак на важност во гласот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Го слушнав како со топлина во гласот го изговори моето име и истовремено ми ја пружи раката за поздрав.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Само иронии можам да претставувам, да шлакам по платното, тоа заслужуваат овие неранимајковци – со возбуда во гласот додаде. –Во трите галерии пројдов!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
„Момче, да те прашам нешто: ти со шо се занимаваш? Шо работиш?“ праша газда Таки заинтересирано, но со извесна леснотија и ноншалантност во гласот, префрлајќи го десниот лакт позади потпирачот од столицата на која седеше.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ти, со прекор во гласот ми рече: „Што не влезеш и ти?“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Зборуваше збор по збор, зачкилен, а сѐ поотворена фалба му ѕвечеше во гласот, заради подвизите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Со закана во гласот тој уште еднаш го повтори прашањето и јас безволно одговорив: - За книги. Ме праша што читам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На пример гледачот никогаш нема читајќи да ја сфати авторската карактеристика на Љуба (“со посебна осанка, со посебен тембр во гласот”), или тоа, дека слугите го нарекуваат Ревшин “влакнеста глиста”, или забелешките за “махиналната рака на министерот”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Од класја што лежеа расфрлени во стрништето...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И додава, со некоја пукнатина во гласот: А и сам јас некако поинаку си мислам за божјите работи, откако што се тие запишани во книгите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Ами, како ги даде, мори мајко?.. - со прекор во гласот праша Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не се фати за глава и ги праша дали веруваат во се а тие, со некој потсмев во гласот, рекоа дека веруваат во се и во него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Исти сме во гласовите, исти сме во краците, сепак сум поинаков, крал сум на пајаците.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А и што би можело да ги стивне сега децата, штом во дворот се смее убав сончев ден?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но ако во неговиот јазик има гласови што ги нема во јазикот од којшто се позајмува азбуката, тогаш позајмувачот на туѓата азбука ќе направи некои изменувања и дополнувања на неа, со кои ќе биде означена разликата во гласовите меѓу двата јазика.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Му рече со строгост, и во гласот, и во погледот: - Ти, Илија, синко, што велиш?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Не заслужувам, рекол со незабележлива возбуда во гласот. - Ги носам на душа сирачињата на Јаков Иконописец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во молк го ислушав раскажувањето на сега осумдесетгодишната и некогашна партизанка на ДАГ, која неочекувано, со горчина во гласот, ме праша: - Како ли да го наречеме тоа време на кое често му се навраќаме во нашите спомени?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Можеби не знаеше да ја изрази љубовта со доволно благодатност во гласот, можеби сакаше да ја открие љубовта, но се плашеше од неа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Слушаш жено: авто да купиме - а не фиќо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Некако бев вкоренета во гласот, го чувствував како ми минува низ телеото, како жива духовна мисла, штотутку осознаена, која се распрснува насекаде низ телото и ме чини свесна за мигот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Осетив љубомора во гласот на Димка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Немаше во гласот и во погледот негов ниту фалба ниту пак некаква нијанса на презир за тоа дека, ете. другар му заборава на долгот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Бунтовништво можеше да се изрази со поглед во очи, со нагласок во гласот; во најдобар случај со некој тивко изговорен збор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Сега ќе го гледаме изгревот на соцето – рече таа подзаспана во гласот, се издига од под покривката почна да се соблекува потопло за надвор.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- За жал, во моментов не можеме да ги издадеме вашите книги - со искрено жалење во гласот ми вели уредникот на третата уредничка куќа.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- А кон пладне намина божем случајно доктор Пачев за да прашал кога последен пат сум ја сретнал Пеперутката. Реков: вчера. Со несигурност во гласот. Иако можев да бидам уште понеодреден.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Ќе те пуштат,“ ѝ велеше Клара, со истиот доверлив тон во гласот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Што сакаш?“ Во гласот немаше лутина; беше студен и спокоен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Фар на Милдред и затемнување. ‌Сѐ уште го слушам призвукот на уживање во гласот на мојот поранешен дечко кога ќе речеше, никому посебно, со најдобриот изговор на Џоан Крафорд што можеше да го извади (сосе мекото Л), „Губи се.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Животното во тебе… Она реткото, рисот!“ ми рече со зајадлив тон во гласот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Мораме да ѝ ја истиснеме водата! - со необична сигурност во гласот рече Денко. - Триј ѝ ги рацете и нозете!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Земи, - со лутина во гласот му рече Луман. – Земи!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Со треска во гласот потоа некое од децата ќе се осмелеше да праша: - Ами ги нашол ли човекот своите деца, чичко Лентен?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„За што ќе наздравиме овој пат“? праша тој со истото навестување на потсмев во гласот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во гласот страв од осаменост, од долга, вечна ноќ без придружник.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
По додека ќе трае“, му рече со сосема благ трепет во гласот, како да се чувствуваше виновна за тоа што го рече, а сепак го рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чорбаџи-Дико знаеше сѐ за Бошка и затоа, кога овој седна спроти него, не го дочека ни да почне да се поплакува, туку си сркна од кафето што тој час му го донесоа момците и офолито, со потсмев во гласот, му рече: - Зарем на еден Лумана најде да му одмаздуваш, бре главо будалска.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И кога за првпат ја посетив таму, видов дека во погледот, во држењето на телото, во гласот, полека ѝ се враќа некогашната сигурност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Божем откриваше тајни што не треба никој да ги знае, говореше тивко со крајно поверлив призвук во гласот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Крстовица го погледна со молбен поглед и колку што можеше помеко и помилно го замоли: - Жити се најмило, човеку не прави ми го тоа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ќе мораме да купиме авто, сакале или нејќеле.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зборувај! –налутен во гласот како никогаш порано викаше дедо Ѓорѓи, а мустаците се нишаа горе- долу.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Продолжи, те молам, и со малку повеќе чувство во гласот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се кренав и јас, но овој пат со она чувство на задоволство, но и со малку нетрпеливост па дури и со лутина во гласот: - А што очекуваше да ти кажам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Учителката стоеше достоинствено, насмевната и со некоја чудесна мајчинска топлина во гласот, со меко и долнавесто лице, со големи, тркалезни црни очи и едноставно Пела во себе ја замени со Богородица онаква каква што ја знаеше од црквите!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Малку поблед отколку што мислев во дворот, и не блед колку варовничав или изветвен од подмолен јад на човек со товар несреќи на срцето, домаќинот ги потпираше тешките дланки на софрата со секакви трошки од вечерата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Кој, дедо?“ „Ороспијата... Смртта...“ мрдна со усните и испушти душа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Брат ми веќе беше пијан; се беше вцрвенил во лицето, движењата на телото му беа побрзи од обично, зборуваше со онаа топлина во гласот што ја имаше кога беше момче, а јас дете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Прв и, можеби, последен пат, - со тага во гласот рече доктор Коста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ах, да, - реков со сигурност во гласот, иако ништо не разбирав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Пее птицата, се истура, што се вели, како сите полиња и планини да ѝ се ставени во гласот. 11.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Конечно го најдов својот дом,“ ми рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Полека, со трепет во гласот реков: - Ти си апаш.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И сѐ така - вие ќе си доаѓате и ќе си заминувате, а јас ќе ве пречекувам и ќе ве испаќам...“ не ја забележаа тагата во гласот, премногу беа радосни дека нивниот сакан Еко ги пофали.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Да не сме задоцнети со копањето, докторе? - со сомневање во гласот рече инженер Александар!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Иако признава дека во гласот на контратенорот е вградено андрогино својство, г.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој продолжи, со поголема сигурност и категоричност во гласот: - Јас, сине, почнав да ги бележам жртвите на Балканот, низ историјата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Синко, слушај ме, со сериозност и загриженост во гласот рече старецот, - не барај од мене да те пуштам онаму!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Очите на адвокатот горат, образите му пламтат, во гласот се слуша солза...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Последните зборови ги додаде со револт во гласот, но и како да е готов да се расплаче.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кажувај, - ми нареди строго и со значаен призвук во гласот, како што им доликува на мажите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Ах, Петре, црни Петре, му го збрлаи умо на чупето!“ му се сврте Костадин на Петар со прекорен тон во гласот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Додека ручаа сепак ѝ потшепна на Пелагија дека е многу зачудена колку добро се разбираат Пеличка и Мурџо, и додаде со тага во гласот Кутрото, сигурно многу му е тешко што не може вистински збор да изусти!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Здраво - ѝ подаде рака на Лиле, со извесно колебање во гласот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Умееше да ти се умилкува, да те задева и да те повлекува сè додека не го добие она што го сакаше, знаејќи дека навистина не мислеле да го казнат и дека лутината во гласот била лажна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се разбравме? - нѐ праша со укор во гласот. – Простете - рече - јас ќе одам зашто во ресторанот ми се порачани сите маси.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
“ сега тој подзастана малку, а потоа потивко, како да се сети на нешто, и со ужас во гласот, праша: „Грешев ли?...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од поаѓањето до враќањето поминале три години, три месеци и три дни“, велеше Моне Хенџо со чудно спокојство во гласот, со занес во очите, со чуден сјај на лицето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Велат - фиќо не било авто!“ во гласот му трепереше лутина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Чудно, и таму некаде далеку луѓе, и живот со копнежи и со страсти, исти како и нашите овде, како и моите, со ист чемер што напукува во гласот како врела карпа удрена од бран на море.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пак се поткрена на столицата, но во гласот не покажа нервоза.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја... - Ако е така, тогаш одиме, војводо! - со почит и со сериозност во гласот рече доктор Коста. ***
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Навистина ќе ме пуштат,“ и тоа го повторуваше како некоја утеха – како кога дете повторува некоја лага не за да поверува во неа по постојаното повторување, туку за да не мисли на вистината. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И кога потсобра сили во гласот, додаде: „Остави ја сликата и пали ја колата”.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Што си ти: дух или нешто слично? – продолжи со зачудувачки тон во гласот да прашува Еразмо, додека срцето од страв му биеше како лудо, чекајќи го одговорот на старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
5. . Сите нормални луѓе се нормални на ист начин, секој луд човек е луд на свој начин. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Конкретно, во поглед на прашањето за кои лица се однесуваат одредбите на овој закон, со првата измена и дополнување на ЗВИЛ, од 2004 година, беше прецизирано дека за инвалидни лица, во смисла на овој закон, ќе се сметаат лицата со оштетен вид, оштетен слух, со пречки во гласот, говорот и јазикот, телесни инвалидни лица, лица со лесни пречки во психичкиот развиток, лица со комбинирани пречки и лица со психози кои поради степенот на инвалидност имаат специфични потреби во работењето (чл. 2, ЗИДЗВИЛ/04).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Гледа Бог дека таа не е виновна!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Знајш шо, тато, ти мисли и зборвај шо сакаш, јас не се мажам без љубов.“ рече Томето со силен интензитет во гласот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Му зборувам ете така, прилично горчливо, но без лутина во гласот, а тој ме гледа како првпат да го видел моето лице. И не е многу е среќен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дечките, мајко!? - со уплав во гласот праша Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не помина многу време и ситното лице на Пена се рашири во радосна насмевка во исто време претворајќи се и во глас полн со милина и топлина Пелагија!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Наликуваше на лице на овца а и во гласот, исто така имаше некаков овчешки квалитет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Отец Симеон гледаше со иста рамнодушност; дури ни во гласот не можеше да му се открие возбуда. „Смешно е, докторе, да верувате дека сум луд.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Рашири нозе, се потпре на дебелиот стап и со гаврење во гласот, ја праша: - Од каде вака, жено?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Со вистинска тага во гласот рече: - Кутриот Лем, кутриот Лем!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Со тепачки, или смешен? - ја прашав, повторно со истиот непријателски тон во гласот, иако бев веќе многу порасположен од пред малку.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Повелете, седнете, - ја покани наставничката со благост во гласот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Она, дека и Иван пропуштил да се обиде со главата в ѕид?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Раскажуваше полека како да се плаши да не се засркне од многуте зборови, го гледаше настанот и се гледаше себеси во тој настан, со жестока горчливост во гласот се исповедаше пред седуммина гости.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога еден ден престана и тоа да го прави, шепна со бес во гласот: „Ах, ме начека, мамето... Ме најде на тесно...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се чувствувал посигурен в мрак, можел да биде поискрен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но Димче не му поверува. Имаше нешто тажно во гласот на неговиот другар.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Среќно, Кротка! - викна по неа Бојан. - Отиде - со тага во гласот, како да се дели од најмилото, изусти дедо Димо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Со некаква тага во гласот првпат кажа како имала голема желба да учи клавир, ама во нејзиното детство тоа било многу скапо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Можам – рече Петре со сигурност во гласот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Па, мислам да, се разбира - рече Хелвиг, со извесна несигурност во гласот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Нејзината мака е најголема, жими тебе“, со сочувствителност во гласот рече баба Севда.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Или поприфатливо ќе ти прозвучеше ако речев дека наш Иван го избрал тунелот за патека верувајќи дека и таа негова јунаштина ќе му помогне да го открие она по што можеби и со години трага?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Сепак дојде! - со прекор во гласот ја изрази Величковски својата зачуденост, но истовремено беше и насмеан, и во таа насмевка беше содржано и објаснувањето дека токму мене ме очекувал.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Ќе морам, низ наметот - несигурно и со страв во гласот рече десетарот и почна со раце да го исфрлува снегот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Боб почувствува како му доаѓа трепет во гласот, и го обзеде бран самосожалување.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ја немаше вообичаената живост, тивкото задоволство што ќе го чувствував во гласот, кога неколку пати пред тоа ѝ се јавував од Арл.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Каде ќе ми оди душата?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега, кога авторот ѝ се јави по завршувањето на својот ракопис,таа вообичаено со оѕва со одушевеност во гласот: „Ѕвониш токму на време“, му рече Летка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како е, потпрашуваше старата, а во гласот потреперуваше надевањето дека не е полошо од вчера.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Рангел живна. - Како си од некни, госпожо? - праша тој со малку подбив во гласот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но тие и во гласот имаат некое измрдано место кое постојано им се покажува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Во едно семејство се родиле братче и сестриче - почна Вера, а во гласот и се слушаше голема возбуда, толку голема што некои зборови ги изговараше до половина.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Откако стави ново цигаре во килибарното чибуче и добро го вовлече димот, со цврстина во гласот, продолжи: - Земи нѐ, сине, на пример, нас, среде народите на Балканот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Потоа, дури и лавна. Му лавна очигледно на господинот Гроздановски, но не со заканувачки тон во гласот. Предизвикувачки. Лавна како нешто со збор да му кажа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Немаше ништо злонамерно во гласот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но без лутина во гласот. Туку така, колку да се викне. По навика.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Имаше и повеќе од тоа! - овој пат во гласот и Рада ја препозна неговата искреност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со прекор во гласот ми вели дека сум премногу критичен спрема себеси, дека ги бројам само промашените пенали, дека ги потценувам сопствените чекори, дека плукам на сето она што сум го правел во стариот крај, дека заборавам дека имам потпишан договор за својот прв холивудски филм, дека умеам да бидам патетичен, да се сожалувам, да уживам во сопствената меланхолија...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Добар ден... - со прекин во гласот зборуваше Петар.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Те боли? И таму си удрена? - со болка во гласот праша Фимка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Мутер“, праша Германецот со соучевство во гласот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Другар Василопулос, - се излигави Кузе - женава, другар, ја фатив горе, на крадење...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)