Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ние дојденците немавме блиски, роднини во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога виде дека неговите сопланинци ги тераат да слезат во градот со козите, да се фатат за тешкиот алат и да станат железна работничка класа, Чанга мислеше оти некој сака нарочно да го растури природниот поредок на земјата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Зар со нив ќе живеете и ќе работите во градот?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да не беа козите... – Разбирам, разбирам... – го прекина со смирен тон градоначалникот. – Вие никогаш не ќе разберете што претставуваа козите за нас... ќе ги видите нивните добрини и во градов! – ја доврши мислата Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но досега не беше се соочил со ваков жесток отпор ниту во војната кога беше воен комесар, ниту во слободата како прв човек во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во градовите се произведуваше малку храна. Селаните тешко стануваа работничка класа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сакавме да земеме многу храна, па со козите да се скриеме во блиската планина со пештери, да живееме едно време од млекото на козите па, кога ќе се смират работите, да се вратиме во градот, кога ќе се врати и слободата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За секое семејство во градот можеше да се напише хроника, во која најзначајно место ќе заземеа козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

II Во градот настапи времето на козите...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А Чанга тогаш не беше кој и да било во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Козарите слегуваат со козите во градовите. Со нив ќе преживеат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А таа логика ќе доведе до пасивен отпор на козарите, до нивниот транспорт и до депортирање во градот, до последната станица на нивната бела револуција.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Еден ден сите ќе ни платат, и козите и козарите, ќе заврши, еднаш засекогаш, ова проклето козјо време, дополнуваа утешно партиските функционери во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Зашто вакви и многу поблаги јавно изречени алузии за режимот, партијата, класите, социјализмот, беа незамисливи за сите смртници во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Без Чанга, без козите и прчовите негови беше тажно во Козар Маало, во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не беше подготвен никој освен Чанга за ваков пресврт во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Немаше сила што можеше да ги помести, освен можеби катастрофалните земјотреси кои се повторуваа во градот на секои петстотини години.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Длабоко во ноќта секретарот и градоначалникот со своите задолжени помошници дојдоа на плоштадот да им ја објават на Чанга и на другите козари одлуката за привременото сместување на луѓето и на козите во расположивите станбени капацитети во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми и порано претпоставуваше, но сега имаше и конкретни укажувања дека во центарот за борба против козите во градот, била присутна варијантата за можното криење на Чанга во Калето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој тогаш рече оти нашето семејство заслужува цело стадо кози поради добрините на татко ми сторени за сите кози и за луѓето во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во градот сите политички раководители, сите до кои беше стигната „тајната директива за трансформација на козарите (со милиони во сета земја) во работничка класа“, притеснети од гладот, но и од среќните решенија на козарите, се плашеа севезден да не стигне извршната директива, па да се бара конечна ликвидација на сите кози во земјата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во градот во кој пораснавме и ги посадивме засекогаш корените на животот, вистинските големи снегови исчезнаа засекогаш.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во времето на дејствието на романот владее сталинизмот, идеологија преку која се настојува козарите кои живееле во блиските планини да ги трансформира во работничка класа, но главниот проблем биле козите донесени со козарите во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но, не би така! Козарите брзо се снаоѓаа во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Зашто Чанга може да избега со неколку кози и со некој прч, некаде да се скријат, па во друго време козите да се размножат и повторно да се вратат во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

По вакви блескотни празници, обично во градот настапуваше, како по правило, тага, неизвесност.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Беше упорен како река, ги донесе козите во градот заедно со луѓето и не сакаше да остане на пол пат...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Беше готово да се усвои идејата на сите нивоа во градот и во Републиката, но не ги издржа критиките на партискиот врв и власта во Федерацијата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А тој, довчерашниот прв човек во градот, би завршил трагично.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На партиските стратези на развојот во градот им стануваше сѐ појасно дека козарите неповратно се оддалечуваат од глобалната директива наложена од федералниот центар – по секоја цена во првата петолетка на развојот да станат дел на работничката класа. ***

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но таа веруваше дека во книгите, можеби токму во тие книги, се крие нешто посвето, посудбинско за семејството, отколку во единствениот таков апарат за јуфки во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга очекуваше мегдан, на бината на плоштадот, со претставниците на власта и на партијата од градот, како што беше и дента кога дојде во градот со козите и со козарите кога запреа во центарот на градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А и наредбите од републичката власт, засновани на партиските директиви, беа генерално јасни: козарите, мора да се прифатат во градот, по никоја цена не смеат да се вратат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Длабоко во себе тој можеше да се согласи со новата власт: за што ги растура куќите, имотите, семејствата, па одново ги обединува во нови неприродни врски, заедници, а преостанатите планинци, кои нема од што да ги раздели освен од козите, ги тера да слезат во градовите и прекуноќ да станат нова класа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во романот Времето на козите, козарите се донесени во градот, за да се преобратат во хомогена работничка класа; верувањето во животот и земјата се алтернира со восхитот на Танатофиловите карактери на Сталин.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И нивна стана нашата радост. Веста се расчу и во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Макар сѐ што се случувало дотогаш, во врска со козите во градот, добиваше благослов од Федерацијата, се случуваше овие погорни власти најчесто да спорат со самите себе.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми, впрочем како придојденик во градот, без рода и блиски, ако се исклучат козите, тие туѓи организми во семејството кои со времето толку соживејаа и станаа дел од него имајќи го на ум брат ми партиец, сметаше дека не е толку мудро да се мешаме во политиката на домородците, зашто и кога ќе имаме право за некоја работа, тешко сите да ни поверуваат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Главниот козар почна често да доаѓа кај нас, па и тоа придонесе видливо да расте угледот на нашето семејство меѓу козарите во Козар маало, и пошироко во градот, макар што имавме само едно кревко, но за нас децата златно козле.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Најмногу страхуваше од помислата, инаку најблиску до вистината, да не бил пуштен Чанга едно време да лудува со козите во градот, да ги собере околу себе, во тој заносен марш, сите свои истомисленици, несудени припадници на козјата „работничка класа”, па еднаш засекогаш да се стави крај на козарското прашање во социјализмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Времето на козите течеше бурно во градот и јужната република. Земјата минуваше низ судбоносни и трагични премрежја.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не минаа ни три дни, а недостигот од козјо млеко беше очигледен: образите на децата веќе беа бледи зашто млекото од козите беше главната, ако не единствената храна на многу семејства во Козар маало, во градот, насекаде во пасивната сиромашна јужна република, која мораше веднаш, небаре по наредба да доживее брз индустриски развој.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но на општа жалост, освен на правоверните партиски идеолози, брзо изминуваше времето определено од партијата и власта за задржување на козите во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во градот се веруваше оти ова чудо може да донесе и други чуда. Се враќаше надежта.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ноќта бавно се спушташе во градот. Во далечината се палеа светилките на тврдината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сега тие кози излегуваа како од под земи за да му се придружат на Чанга и на неговото разиграно стадо во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Партискиот секретар на градот не спиеше по цели ноќи, откако се населија козите во градот, размислуваше, сакаше да открие од која глава е дојдена директивата за уништување на козите – од градот, републиката, федерацијата или од братската социјалистичка заедница.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Реши, по многу разговори со татко ми и со другите угледни козари во градот, да оди во Федерацијата, кај централните власти на земјата, да разговара, ако треба со главниот стратег за козјото прашање, сонуваше и дури да го посети Водачот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но во градот, за среќа, течеше и белата благородна крв, наспроти злата крв на сите разлики, млекото на козите која зближуваше луѓе од различни националности, вери, социјално потекло.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга се врати! Ечеше неговата песна во градот, како некогаш револуционерните, победничките. Долетаа и козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Читателката Елен Лејбовиц, во преписка со авторот Младиот наратор, кој води потекло од едно балканско откорнатичко семејство, гледа како еден ден во градот слегуваат маса селани од планинските предели... со нивните кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Некои ширеа гласови во Козар маало и во градот дека татко ми е уфрлен од власта во Козар маало, а останал во тајни врски со партијата, наводно за да ги следи релациите помеѓу козите и луѓето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Човекот во градот заедно со овие кози беше поблиску до корените на животот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во градскиот комитет започнаа да пристигнуваат поплаки од основните организации на партијата за недоличното однесување на козите на разни јавни места во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога беше сигурен оти наполно ја има довербата на Чанга, татко ми почна да му ги кажува своите страхувања за козите и за „незавршената класна борба”, како што често пишуваше на главните пароли во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И така кога заживеавме во градот и кога ги однесоа последните остатоци од војната, во нас децата се будеше желбата, или тоа беа пориви на неопределен инстинкт по поразите нешто да освојуваме.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во изминатото време на големи искушенија, уште повеќе се засили врската помеѓу луѓето и козите, наспроти сите очекувања и желби на партиските и државните власти во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Подзастанат во влезната врата, помислувам на тоа каде сѐ ќе одам в град, по кои улици ќе поминувам, во кои кафеани ќе навратам и, како на кое место помислувам, така приближно погодувам кого каде ќе го сретнам и што би можел од него да очекувам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Откога ќе се увереа дека не носи тутун, го пуштаа да влезе во градот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој му ја доближи кошницата на заптијата и му рече: - Празникот наближува, ефенди!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Среде во градот имаше мермерна чешма.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Секој, којшто ќе влезеше во градот, тие го претресуваа да не носи контрабанден тутун.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Во февруари Ролинг Стоунс беа во градот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Џим токму тогаш беше во градот и требаше да игра во нашиот филм I, a Man.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Денешниот Париз е поставен така што луѓето во арондисманите, односно во градовите на Париз, живеат на едно, а работат на друго место.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во исто време, меѓутоа, во градот се слива река од нови луѓе - излетници од земјата или странци кои овде допатувале по деловна работа или како туристи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во градот на Босфор не се пие многу алкохол. Затоа пивниците се вистинска реткост.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Оние што имаат свои коли, ретко ги возат во градот, и тоа само во итни случаи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Овде патникот се чувствува како во град.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но тој впечаток брзо се брише, штом ќе се стигне во градот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

ВО ИСТАНБУЛ има многу знаменитости и интересности, па во градот на Босфор, времето лета и денот минува за миг; чиниш штотуку се разденило, а веќе гледаш дека се палат неонските светла.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Без патен налог и патна сметка - се слуша шегата - „такси-службата нема да го превезе дури ниту Дедо Мраз, кој во градот доаѓа еднаш во годината“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Всушност, каде да се намине во градот, човек среќава акчии и малебиџии; без нив не може да живее овој град, зашто се и една од неговите специфичности.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во градот кој го сочинуваше мнозинското грчко население, покрај припадниците на други народи, постоеше и сосем одвоено еврејско гето, опколено со цврсти ѕидови, додуша наследени од минатото и уште во тоа време почувствувани за непотребни.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На јаве му се случува страшниот сон во кој ветрот и тој блудат низ испразнетиот град и се печат на тивкиот оган на неодамнешното живо присуство и сеќавање, на довчерашниот, додуша сè помалуброен, но сепак постоен џагор на живиот град, на Солун, што сега исполнет само со бивш живот некој еднаш го нарекол Втор Ерусалим. Кој сега е нов Гехином.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Така го собраа и семејството на Алегра, токму во време кога во градот почнаа диверзии.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И сега: Низ Гехиномскиот отвор на градските ѕидишта продира ветар со топол, пеколен здив и непопречен од ништо навлегува во градот носејќи зажарен пустински песок што го фрла на сите страни и ги опсипува тесните улици некогаш полни со детски гласови и човечки џагор, сипејќи по куќите што сега ги населува пустош, по палатите во кои царува тишината и храмовите во кои песочни псалми виуличаво испева ветрот, татко на празнината, брат на исчезнувањето, двојник на гибелот...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И покрај добрите односи на христијаните и јудејците коишто впрочем со векови живееа заедно на островот, ѕидините остануваа како наследство што потсетува на едно некогаш јасно и цврсто подвојување.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Спротивно од него, мајка ми, и не сакајќи кога одеше в чаршија или по некоја од службите во градот, својот македонски наместо да го проткајува со бугарски, како за инает, но всушност неконтролирано, почнуваше да зборува - со српски примеси. Низ градот сѐ повеќе се расшетуваа луѓе со жолти ѕвезди по палтата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Јон, значи, продолжи да доаѓа, а во градот се случуваа чудни промени.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Што се случи со нив? Алегра ја поставиле пред стрелачки вод со татко ѝ, мајка ѝ и други Евреи од Дорќол и Јалија и пукале во нив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Проклетство”, помислува 45-годишниот советник на воената управа на Егејот, „треба одново да се навлекува онаа маска од добронамерност, тој сигурно влече делегација од Чифути со себе”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Потем, одново: Јад и чемер завладеа во Градот и глад голема и беше темно, ноќ прва, а сивите Чувари се примирија и спиеја на небото, и го видоа тоа силите небесни и им беше многу жал и пуштија маана врз гладниот народ, но мааната беше црна та паѓаше од небото, не како храна, а како закана...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Еден ден во куќата дојде комисија од управата за еврејски прашања во градот, да види дали во куќата имаме Евреин. Татко ми беше занемен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Каква ќе биде таа моја проектирана вистинска љубов, не можев да си претставам, или сосем сматно си претставував, но бев внатрешно уверен дека сепак тоа на село станува полесно и попросто отколку во градот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ова дете го викаат Корилче, зашто само пред една година е дојдено в град и уште не ги износило кошулите со везен корил.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Берберницата е најстара во градот; пред да ја отвори Боце, берберската работа се вршела на сокак - муштериите седнувале на самар и сами си го држеле ваганот со вода.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

ЛИЦА ЧОРБАЏИ ДИМО МАНОИЛ, негов син ТЕМЈАНА, жена на Маноил ДУХОТ НА СЛОБОДАТА, убава жена БАБА ЛЕНКА, стројничка ТОДОР, слуга ВЕТА, слугинка Гости, мажи, жени, девојки, едно дете и други Дејствието се случува во куќата на чорбаџи Димо, вечерта на 20 јули 1903 година во град Крушево-Македонија*)

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Добиле наредба да го пренесат в град.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Учителот го повикале на состанок в град.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Уште рано взори го спотерале в град.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Добро би било да слезеш утре в град...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И подоцна учителот го молевме да нѐ одведе в град, но тој постојано наоѓаше по некоја причина или ни ветуваше кога ќе учиме за езерото и рибите...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А тоа се случува еднаш или двапати во месецот: ќе одјури учителот в град или некаде каде што го викнале по работа, а тетка Анѓа тогаш ни станува учителка.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Некни неколкумина луѓе забраа од селово и ги спотераа в град.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Во градот е страшно, - рече. - Затворите се преполни.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Секој миг би можеле татко му да го пренесат в град.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Секој ден по некого ќе одвлечкаат в град.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Го однесоа на носилка в град.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Па сите в град така ги чуваат.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Кој ти вели не можело да се чува животинче во зграда?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сите што поминале низ портата над која пишува дека Сиена ви го отвора своето големо срце знаат, сите без исклучок знаат, дека да одиш од град во град низ Тоскана е како да облекуваш различни костуми од еден ист кројач.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Или тие служат само за украс, колку да ги нервираат умрените кошарџии, бојаџии и комарџии – живо сведоштво за тоа дека сепак имало минато без сегашност и дека ќе има сегашност без иднина.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И Шаќир како Бајракот не малку се изненади кога го виде Ѓура в град, но овој веднаш им ја објасни работата на обајцата: — Me пратиа војводата и Бешот да и донеса и виа пари; — и бркна во пазамарката од мариовската кошула, та извади и тој црно шамивче и му го подаде на Шаќира.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пере слезе в град да се крие и да работи на подигање духот кај старите работници, а Ѓорче намисли да отиде во Битола.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И ќе речам дека навратив кај побратимов Јордана да се одморам, а ти дојде да ме бараш и да ме заколиш како шпиун.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По познатиот канал Беловодица — односно Ливада и Вепрчани, една ноќ ја прејде Црна и преку Врпско, по ридот, каде што се извлечкаа Златков и Железаров, се најде уште утрото на Кравица, откаде можеше да го види и Солун, не само Битола.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да и пратите и ниј во Софија за пушки.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Тогаш вака ќе направиме: Јас ќе ја претставам работата дека слегов в град да и се пријавам на власта оти си дојдов од Бугарија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во бројни текстови тој ги објаснуваше корисностите што ги нуди таквото зазеленување на фасадите: 1. стеблата произведуваат кислород 2. подобрување на микроклиматските услови (во градот и становите), бидејќи се намалува острината на климатските промени (топло-ладно, влажно-суво итн.) 3. задржување на ситниот песок и сличните нечистотии 4. смалување на уличната бука 5. скриеност од надворешни погледи 6. сенка во топлите месеци, пропуштање на светлина во ладните (токму затоа „дрвата-потстанари“ се листопадни дрва, кои во зима оголуваат и овозможуваат поголем проток на светлина низ крошната) 7. можно е доаѓање на пеперутки и птици, значи радост при враќањето кон природата 8. симболично покажување на новиот однос кон природата - за разлика од кровните градини, „стеблата-подстанари“ се видливи и за минувачите.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во Кавадарци била формирана комисија како месна власт во градот и месна вооружена полиција.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Во меѓувреме во близината на Кавадарци била стационирана српската Тимочка дивизија чија команда на почетокот соработувала со месната власт, а своето присуство го објаснувала како привремено.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

По ослободувањето на Скопје дел од членовите на британските воени мисии се стационирале во градот и оттаму ги следеле сите настани што се случувале во градот и оттаму ги следеле сите настани што се случувале на територијата на Македонија и со тоа го запознавале шефот на британските воени мисии во Југославија Фрицрој Маклин.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

- Абе ја не сакајќи слушнав еден муабет на едни цури што се клештеа за некое место во кое забегале не сакајќи коа искачале во град.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Оваа „високообразовна” и профитабилна институција од спортски карактер започна да се развива пред околу 15 години и денеска може да се каже дека спаѓа во редот на најатрактивните и најпосетени места во градот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Скопската шмизла е снобист и најчесто дома јаде ајвар, но затоа кога е излезена во град и во јавност таа не пуши ништо испод Марлборо бело и Карелиа слим со цел да биде подобро забележана од околината.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тука беше, првин, неговата цариградска диплома, со која стана кадија, па нејзината нострификација во монархистичката родна земја, па потоа нејзината валидност од времето на окупацијата, во градот на истекот на реката од Езерото.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Во еден период, кога Татко, во градот, на истекот на реката од Езерото, собираше книги и записи за јагулите, потоа за козите... и за што уште не.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Натовари кола с жито, спрегна си волове, па си тргна в град на пазар жито да продава.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Во градовите илјади безработни топеа сили крај високите, угаснати оџаци на фабриките и под пустите посивени ѕидишта од напуштените градилишта.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Со каква пустош во душата стигнав во градот на моите мечти?...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Чорбаџи Карче... - од време почнаа вака да го викаат и да му се поклонуваат и оџата и попот во градот...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дали ќе сака да ја погледне и да остане покрај неа или ќе отиде да живее в град, а може да се ожени и за друга...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- А во градовите не им е чист, а? - Па не им е.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од село сум, но животот в град го стори своето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Но ти не си бил в град! - рече Денко.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Иако во градот често трчаше со другарите по топката, возеше велосипед по улиците на населбата, вежбаше на справи во фискултурната сала на училиштето, не можеше да стане ни збор за некаква споредба меѓу издржливоста негова и на Бојана.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Во градот ваш, Да не ми замерите, смрди на зелка, на манџи, на бензин, не знаеш на што, а? - рече дедо Димо.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Приквечер, исто облечен како за на работа, излегуваше в град да се напие кафе - наут со другарите од младоста во една иста меана и да се договори со нив дали в недела ќе се качат на врв Водно или ќе појдат на Солунска Глава.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Татко му најпосле, колку со молење толку и со инаетење, го одведе в град и го запиша во едно средно училиште, каде што се изучувуваа нови градски занаети.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Со тие мисли Баге се врати в град, да се подготви за потфат што остануваше уште единствено на него.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Кого сретна деновиве во градот? - Никого. Освен еден стар професор, што ни намина во библиотека.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Од неговото повратничко расположение не остана ни желбата да се распакува, да измие врат, да промени кошула и да појде в град.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но сега беа в град и уште млади, но убави како изворски води, и некому можеа да му личат на една двојна капина израсната на еден трн.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се врати на штицата за седење, извади цигара, не да ја витка туку да ја омекнува меѓу прстите, па се сети: - Еден средношколец, врска меѓу одредот и илегалата, падна во рацете на полицијата кога се враќал од планина в град, не го издржал тепањето во затвор и еден ден, поправо ноќ, не се вратил откај иследникот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Домашните, за кои уште беше Дуде, немаа ништо против новите другарки што ја викаа Горде; и тие го одмолчија и не го изустија повеќе она Груда, што некако одеше на село ама никако не личеше за в град, особено што кумот повеќе ни се објави ни се појави од туѓина и неговото кумство некако само од себе отиде по вода.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Затоа измислуваше секакви начини не само да не ја викаат туку и да не ја пишуваат така; во тоа ѝ појдоа на рака невремињата што дојдоа и честите преселби; па така, додека се симнуваа од планинското село и одеа од едно место во друго, на Дуде и успеа кога слегоа в град да се запише на училиште под друго, всушност малку изменето име, изговарајќи се дека крштелното ѝ е изгорено во војната.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Разбирливо, не одеше, повеќе на работа; не излегуваше од срам ни в град ни на улица; се шуткаше дома до полите на мајка си како мрсулав кабаетлија, чекајќи да го заберат да одговара за својата неодговорност.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Со години имаше гостилница за храна, потоа имаше и скараџилница на една од ѕвездестите авении во градот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Го знаеја сите Белиот дуќан во градот Украсен со црни гредички по ѕидовите.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Живее и никогаш не смее да се врати в град.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Му се одзема дозволата за живеење в град и сета имовина што ја има и се протерува в поле.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Со останатиот свет одржувам врска само благодарение на некои роднини и пријатели кои редовно ме посетуваат и ми кажуваат што има ново во градот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Во градот се појавиле некакви необични луѓе. Во ова време на необјаснети појави, овој глас ми предизвика наежување на целото тело.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Мајка му, питома жена, ме чуваше како да сум ѝ син; од кај неа одевме во град или скитавме по блиската пруга во предградието и мечтаевме за жени, пари и патувања.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме одведе на периферијата, и јас, штом слеговме од автобусот, видов дека во градот гостува циркус.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А потем оние луѓе ги собраа во ковчеже, го запечатија ковчежето и со голема чест и слава ги принесовме во храмот, во градот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со Земанек, ако требаше, ќе поделевме и еден пар чевли, што се вели: ако требаше тој ќе го облечеше левиот, а јас десниот, и ќе излезевме во град.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Некаде пред зори, замолив да влеземе под шаторот и да ми најдат една скала (донесоа една прекрасна, алуминиумска скала, одлична за еквилибристика); им ја покажав мојата циркуска точка со Петрунела, љубовникот и мажот со рогови; тие се смееја до бесвест, бараа да ја повторувам точката, и на крајот, Ина рече: „Зошто не ја изведеш таа точка неколкупати, додека сме во градот?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Треба убаво да си ги отвораш очите".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Фустаните беа толку погодени што можев да ги однесам в град и на нив добро да заработам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А пак приказните на Огнена Гулева, дека низ моите одаи прошетале многумина... ме потсетуваат на снегот: напаѓал напаѓал а по него безброј траги, но само до утрината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Она наше прво патување со мајка ми в град.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само како напомена еднаш му спомнав дека ќе треба да внимава, да си седи мирно; додека си ја средува иднината да не буричка премногу наоколу; добро, мислам дека ми се отпушти и она, ако буричка тоа да го прави со усул.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Мислам дека тоа се случи во оној утрински воз за Штип - реков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Бидејќи и самиот помислив дека можеби сум згрешил и дека можело да се случи да сум го упатил во лоша насока со спомнувањето на она буричкање следеше напомената: „Ова е град, момче.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира дека се шегувам? Крадец на сопствената радост! Нели, грдо звучи!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Додека бевме во Бањи беше спомнуван татко му, Иван потпрашуваше, но овде, во градов, не верувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури кога поминале некои од нив да служат во новоизградениот хотел во градот а другите во куќата за разонода на И. Мали, јас сум се нашла во полето, близу до ќерамидницата, но кој ме довел таму и со каква цел останува да се разреши во некое друго време кога на вистината ќе ѝ тргне од рака да ја намота измрсената преѓа на настаните во чист здрав клопец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пак и мустаќине ги бричел, како сега овде в град, та ела познај го.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Не кажуваш, да речеш: мори, жено, што правиме што немаме писмо од детето, да одиме в град и да се распрашаме ако некој има дојдено да разбереме што е работава, туку си се замислил за свадба.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Не е како в град, и лето и зима таа ти е работата.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ПАНДЕ: Кога влегуваше в град биеше камбаната...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Пак в село сме, не сме в град...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ПАНДЕ: И така стигнавме в град.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Тој објаснува како се формирале династиите, како тие изградиле институции, како луѓето се преселиле од селските подрачја во градовите, како создале институции на моќ и како постепено династиите се губеле, а се создавале нови.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Багремите и дрвјата во градот пожолтеа и почнаа да оголуваат.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Но тоа само така изгледаше: бездомниците уште повеќе се чувствуваа во градот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Има голема разлика меѓу живот во геј-гетото на некое градиште жариште, како Сиднеј, и растење во гратче во Северен Мичиген додека да заминете на студии во Ен Арбор.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Еве, пријателче, есенва полнам триесет и верувам дека сум меѓу најмладите, најперспективни доктори на науки во градов.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Таа навистина беше една од најубавите девојки во градот. Каде исчезна, моја драга ведрино?

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тивок полжав Транзисторот Кога појдовме в град по вода, кафе и цигари (во Ѓавато нема продавница) купивме и едно транзисторче на батерии, од оние на кои некогаш се слушаше народна музика на излети, или натпревари пред зграда кинеско, само 250 денари.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

- Во град живееме, ама родени сме во тукашно село. - Во кое?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Така пишува и на голематата сообраќајна табла пред влезот во градот кој прво изненадува со големата црква и веднаш потоа со прекрасно уредениот нов плоштад кој на градот му додава дополнителна убавина и привлекува со својата одлично обмислена поставеност.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Еден наш роднина во градот порача кафе и кога виде дека нема кајмак, му се пожали на келнерот, а тој, пезевенкот, се врати во кујната и во филџанот плукна неколкупати.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Без ниеден испукан куршум во градот влезе грчката војска и славеше голема победа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Слушав како зборуваат некои од постарите, дека други згради во градот паднале веднаш.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сега ќе одам в град да завршам некои работи - рече таа - па ќе дојдам по Ели.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Можеби поради тоа не можевме да сфатиме дека некаде на друго место во градот се случуваше нешто уште пострашно.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Оваа прва Нова година по земјотресот знаев дека скоро никаде нема да се пречекува во градот така како други години.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Едно претпладне кога Вера и Ели беа излегле в град да купат нешто од продавниците, ја здогледав како влегува во дворот помалата сестра на мајка ми, мојата тетка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Нашите родители, доаѓајќи во Виена, имаа решено, како и многу други Евреи во градот, да им го пренесат еврејството на своите деца само преку крвта, но не и преку религијата; се надеваа дека тивката асимилација и сочувувањето само на невидливите белези на нашето потекло – оние кои се во крвта - ќе направи да бидеме рамноправни со останатите граѓани, а самите тие остануваа во својата вера онака бесшумно како што татко ги изговараше зборовите додека гледаше во „Талмудот“.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ним доктор Гете им објаснуваше дека одењето в град лошо би влијаело на нивното психичко здравје.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше септемвриски ден кога во нашиот дом дојде еден од синовите на братот на мојата пријателка Клара, и ми кажа дека таа умрела во психијатриската клиника Гнездо, во која живееше со години.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И потоа замина во друго гратче.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И тие на портата од Гнездо ги чекаа да се вратат оние на кои им беше дозволена прошетка, ги дочекуваа со поглед со каков се чека вест од далечна земја, а потоа ги молеа да им раскажуваат за градот, за луѓето, за сето она што започнуваше на неколку чекори од местото каде што спиеја. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во салонот на Берта Ауербах, сместен на спратот над собата на Сара, секоја среда навечер се собираа десетина млади луѓе кои се докажуваа едни пред други, обидувајќи се да кажат нешто умно за животот, за љубовта, за музиката и за литературата, и скоро се натпреваруваа кој ќе остави посилен впечаток.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На ракавите моравме да носиме давидова ѕвезда, за да бидат регулирани забраните кои важеа за сите Евреи: повеќе не смеевме да одиме во театар, опера, на концерт; не смеевме да одиме во ресторани и паркови; не смеевме да се возиме во такси; дозволено ни беше да се возиме со трамвај, ама само во задната кола; смеевме да излегуваме од дома, ама само во точно определени часови; телефоните ни беа укинати, а смеевме да користиме само две пошти во градот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше крадец кој одеше од гратче во гратче за да не биде фатен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Низ книгите откривавме и сликари кои никогаш не беа стапнале во градот во кој мечтаевме да живееме брат ми и јас; во оние за Бројгел и Дирер, меѓу фигурите на нивните слики, ги баравме будалетинките, тој веќе со векови исчезнат подвид на хомо сапиенсот, ги препознававме по чудните капи, најчесто со магарешки уши, или со две или три испупчувања налик на рокчиња, понекогаш со туфнички на нив; будалетинките, кои уште во времето на фараоните ги забавувале владетелите кажувајќи глупости, а скривајќи ги во нив најголемите мудрости, будалетинките кои секогаш се наоѓале во европските дворови покрај кралевите, кнезовите, грофовите; будалетинките кои сѐ до шеснаесеттиот или седумнаесеттиот век можеле да се најдат насекаде по Европа, се шуткале од град во град, од село во село, земале по некој грош на прославите на празниците; будалетинките, оној дел од човечкиот род кој можеби со мудрост се откажал од разумот, тие можеби свесно решиле да бидат за потсмев на останатите луѓе, потсмевајќи му се така на целиот свет, а и на оној кој светот толку погрешно го составил; токму таа свест дека светот е погрешно составен била можеби главната причина да се откажат од разумот. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од глувонемата Кијмет најсамотната самотничка во градот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе дојде ден и вие ќе слегнете во градот, зашто градот тешко се качува тука.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сите што тргнаа да го испратат Сане до гробот, се вратија назад во градот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Штом ќе здогледаа гулаб и младо и старо од сите маала во градот помислуваа на русата глава и сините очи на Мише, штом ќе запролетеше сите помислуваа на дворот негов на разгугутените гулаби и белиот гулабарник.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Деветтиот ден по овој настан (дотогаш пак не го гледавме нашиот другар), во градот пристигна гостот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ако селското население и сега си зборува како што си зборувало и понапред и зборува одред низ цела Македонија само на еден словенски јазик, – во градовите, редум со бугарските машки и женски гимназии и основни училишта; насекаде ќе најдеме и српски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И така, првото нешто што ќе треба македонската интелигенција да го извојува тоа е: отстранувањето на недовербата меѓу интелигенцијата со разно национално и религиозно образование; обединувањето на таа интелигенција како во самата Македонија така и зад нејзините граници; заедничкото опсудување на општите интереси на Македонците; отстранувањето на национално-религиозната омраза; воспитувањето на Македонските Словени во чисто македонски национален дух; задолжителното изучување на македонскиот јазик и литература во средно-учебните установи во градовите со словенско население; обучувањето во селските училишта со словенско население на македонски јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Власите повеќе живеат во градовите и се трговци, а ние повеќе сме во селата и сме селски стопани.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Колку и да не сакаше да си признае, и тој го чувствуваше гневот на претпоставениот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сите овие денови, додека се шушкаше дека некаде се крчка некој политички договор за примирје, од нивната позиција преку двогледи гледаа како долу во градот секојдневно минуваат возила, бели џипови со црни таблички и по патот се искачуваат нагоре кон селата, па потоа повторно слегуваат надолу, побргу отколку што се качуваа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во историјата на театарот постојат податоци кои зборуваат дека театрите и театарџиите многу одамна ги сметале како чума во градовите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Така им било пишано на овците - да станат умни и смели односно да живеат во централните паркови во градот. Овците од Торино!

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Имено, власите во градот одлучиле, за да заштедат пари, тревата во парковите да ја „поткаструваат“ со две стада овци.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Понатаму, статијата ни открива уште поинтересни историски податоци: Миграцијата на луѓето од село во град во 13-от век предизвикала значителни промени во начинот на облекување...

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И по кој знае кој пат ќе се почувствува "заглавено", во град на дивоградби и лоши луѓе, во јануари кој никако да мине, во минус на тековна, во плус на килажа, во свет кој станува сè понесигурен и понапнат, во сопствената кожа.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

„Башмајсторе“ рече оној: „дојдов да ми го исплатиш акот, јас си најдов друга работа во градов“.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Траеше една-две години, сѐ додека оној не замина пак во градовите да печали, како сите. ... Не спечали. Беше војна.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Змејко ниеднаш не чувствуваше дека му недостасува нешто, кога имаше една таква жена, како Мара, еден таков син, кој на крајот од секоја завршена година во гимназијата во градот носи сведоштва со одлични оценки и по некоја книга награда, но Мара ниеднаш не се ослободи од сенката на таа тага.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа се повторуваше при секое повторно излегување во градот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Целото свое војникување го мина на бродот всидрен во пристаништето. Ретко излегуваше во град.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Слушај, Росо, и ти малку повеќе си претерала, не мораше сето ова да го купиш во најскапиот бутик во градот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се напикавте во градовите - зајадливо говореше Светлана која беше горда на своето градско потекло.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Бремето што Рада го носеше со себе беше преголемо, па реши да ја посети црквата во градот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во градот си завиткува гнезденце.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Едип слегува во градот, се бави таму со рибарите крај морето и, скриено во пазувата, секој пат донесува по една ортома.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Отпрвин како лага, пуштена и ширена од пакосници, недоверливо се прима од луѓето во градот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо нема да се врати, мајко! Го смени и станот во градот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Многу е рано наутро да се бакнуваат по автобуските постојки, ама под железничка има двојки кои се разделуваат пред пат, или се сретнуваат по одмори, па денов ми продолжи во слики на љубовни изливи и страсни прегратки, и, судејќи по тоа на колку вљубени им бев „позадина“, утрово има љубов во градов наш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ѝ беше драго што мајка ѝ е среќна, што таа веќе не е трудна и не мора да ги убедува комшиките дека, ете, таму, во градот, сѐ е поинаку, па дури и бременоста трае многу пократко, само три месеци!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Навечер одевме на свирки по бродови каде што забави правеше кој друг ако не Фуфо (имаше и своја пицерија во градот, со коцкестите црвено-бели чаршафчиња), а свиреа Робертино од Ластовица, и други дечки од Македонија.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, додека сватовите ја полнеа куќата, комшиите ја полнеа улицата и се редеа по групи (кој со кого зборува и си има муабет, нели), па така, по двајца или по тројца во група, стрпливо чекаа да видат како ќе биде стокмена невестата и дали по нешто ќе се разликува, зашто мајка ѝ веќе беше раскажала по цела улица дека „ќерка ѝ ќе оди во град“ и ќе се мажи за некој што во куќата има мебел од некој што не знае како се вика (Луј ли, Муј ли, 15-ти, 16-ти... така некако).

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тоа многумина натера да си заминат во градовите, да се заработат таму што и да е, само да добијат купони.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Набрзо во 1834 година, кога се распадна военоспахискиот поредок во империјата, и по 1839-та кога со Џалханскиот Хатишериф беше гарантирана личната безбедност, имотот и вероисповедта, а со тоа создадени и можности за преселување на луѓето од едно место во друго, од селата во градовите и од помалите градови во поголемите, во Потковицата се случија некои промени кои, подоцна, имаа големо влијание врз севкупниот живот во неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Веќе момите, и градските и тукашните, кога ќе дојдеше на сведен или во Света недела, за да се види со своите, се обѕрнуваа по него, веќе сама мајка му Илинка, загрижена, го потпрашуваше, оддалеку, дали нема некоја во градот, и каква е таа, кога тој, за чудење на сите, предвреме, доброволно, замина војска, морнарица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој ден, кога Атанас Дамчески молеше и лелекаше на Молитвена Вода, остана за приказ во Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По затворањето на овие двајца и уште на неколцина граѓани „истрагата заврши“.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога се врати од војска, по три години, не поседе в град ни три недели, туку еднаш, во делник, сред лето, во време жетва, неочекуван од никого достаса во Потковицата; првин бил дома си, се видел и се избакнал со деда си Блажета, потоа собрал фотографии од сите домашни, и - се огласи од Молитвена Вода.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога Турците сопственици на чифлизи почнаа да си заминуваат од сета Пелагонија и од Потковицата и да се населуваат во градовите, тоа стана по бојот помеѓу орлите и штрковите кој во 1901-та започна на Алилово и се пренесе во Беговски Ловаѓе, односно тоа произлезе од страв од она опачно претсказание што го срочија христијаните по победата на штрковите над орлите, дека му е блиска пропаста на царството, жителите на Потковицата од своите бегови купуваа земја во близина на чифлизите или во дворните места на чифлизите и на новооткупената земја подигаа живеалишни куќи и се делеа на клонови.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ете тоа него го јадосува, одењето в град.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Последниов се пресели в град божем за да биде на посигурно.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Вечерта, за к'сметот од Силјана, дошол еден дуовник на анот, од Божигроб, да проси милостина по виљаето Прилепцки и по друзи.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Многу пати татко му го скаруаше задека се забаал в град и не му идел да му помага во работата; арно ама Силјан беше ватил еден лош пат, тики ич не го слушаше татка си и мајка си, што тие велаат: вај, бај да не се настрвит пес на касапница, да после мачно је да се одучит.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ете лели со инаетлак татко ми ме вати, чекај да ме види што маж сум јас.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Ете како: откоа влеговме в гемија во град Солун, коа н¯ забра еден силен ветар, та коа ја спотераа талазите гемијата, една недела што ја носи силно морето и на неделата кога ја удри од едни спили, парче по парче се стори и, за к'сметот мој, ме исврли на една штица морето на суо.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

„Ако се раздени, ќе ти кажам јас тебе клетва ќе добијам и друзи маслаати, што ми 'и кањариш ти мене - си велел сам со себе Силјан - дури да си појдам в град, да ќе ме видиш ти овде да ме тераш ти на жниење на оваа силна горештина, бидејќи имат в град ладни меани да седам и ќев да терам со граѓаните.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Утре, дај Боже здравје, одење в град и назат нема да се вратам од овие тешки лакрдии што ми 'и рече стариот, да знам оти завистина клетвата негоа ќе ме ватит; пиле да се сторам, бело море и црно ќе прелетам, ама уште еднаш при татка не дојдуам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тамо најдов еден извор и дрвја со јемиш, та си појдов и тамо ноќта прележав.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Коа приближиле до градот од воденичарот, од еден саат скраја отрчала лиса в град и беше запалила едни пусти и ветви сараи, та беше се вратила назад и беше му рекла на царските луѓе: да се вратат назад, чунки му се запалиле конаците на Тумбурли - бега.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

За да влези в град пеш со неа, накако не му вати есапо, ами ја качи неа горе на дрвото да поседи, дури да појди тој дома да земит кочија и тебабија, да ја земит со голем салтанат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Си појдуват в град, во Битола, на пример, во ближниот град шо бил тамо нивни.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Лели за инает, еден тоар сол ќе јадам, ама не му се поклонувам.“ Размислувајќим овие зборои и друзи ноќта, Силјан уште во темни зори ја праштил в град и си ошол на еден ан, кај што си одел секоаш.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Дури да дојди син му од царот да ја земи, поминала една проклета Еѓупка и се вратила под дрвото, та пошла до бунаро што бил зад дрвото, да се напие вода.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Блазе си му, анасана, на граѓани: тие ете ти живот поминуаат ја, а не како ние селаните ќе испукаме од горештина, пот да ни течи од челото како река.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Со Цанета се спријателив околу Цветници, кога уште пред да смекне снегот на Шар-планинскиот врв во градот слезе првиот летен ден прескокајќи ја пролетта.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Во град сум гледал жени - издолжени како жерави, чиниш сега ќе влезе во вода и ќе остане со издолжена шија.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И слушаме: во градот има многу просјаци и има многу црни војници, со обетки на ушите и на носот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тодор не ја поднесувше Бојана. Беше ќерка на полковник во гардата, еден од првите поддржувачи на Стојан во градот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Влегоа во потполн мрак налик на оној во неосветлените улици во градот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Беше тоа единствениот подотворен прозорец во градот. Барем нејзе така ѝ се чинеше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Само  човек, човек слушаше, а човек никаде немаше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Фармерот погледна во устата на коњот. – Заб за заб, – рече тој. – Би се заколнал дека тоа е мојот коњ. да не ги познавам вашите родители.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Едно утро на патот кон запустеното лозје на Фетвиџијан налетавме на фармерот Џон Биро, кој одеше в град. – Остави ме јас да зборувам, – рече братучед ми Мурад. – Знам да се однесувам со фармерите. – Добро утро, Џон Биро, – му рече братучед ми Мурад на фармерот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Проклетија, гори куќа а нивниот селанец Ангеле Преслапец, сега пожарникар во градот, го нема да дојде со црвена цистерна и да помогне: во огнот бездруго е Антуш Крстин.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Геле ѝ вети на Донка Чучуковска дека ќе најде работа и соба в град и ќе се ожени со неа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А кога денес разбра дека одам в град, ме пречека од заседа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога таа ќе му го скриеше алкохолот, тој одеше в град и пиеше, а потоа со мака се враќаше дома, сопинајќи се и удирјќи се и во кучето што го водеше и во минувачите.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Татко му не го зеде клучот и не го нави, ами го симна од ѕидот и го стави в торба како обичен предмет и замина в град да го продаде.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Додека издресираа куче да го води мажот ѝ Вајс, таа го водеше низ просториите на Пансионот, на прошетка по парковите или по работа во градот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Се разделија кога тој замина в град да продолжи да учи средно училиште, а таа остана дома.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

II Татко немаше посебни пороци во животот во градот крај реката.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Оваа година ќе го означи и почетокот на муслиманското владеење во Шпанија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во неа имаше книги и ракописи кои не можеа да се најдат и во најголемите национални и општински библиотеки во градот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Долго не можеше да заспие, од многуте запишани заемки, оживуваа во неговиот сон старите куќи, јавни објекти, сакрални и профани градби, кои жилаво се одржуваа во градот по толкуте природни катастрофи и војни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

За нив многу се зборува во градот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во својот јазик несвесно употребувала и некои албански зборови, не можела да го издржи потсмевот на своите напудрени сестри, облечени во долги фустани ала франга, и скршена се вратила во градот крај Езерото, да го дочека крајот на својот живот со новото семејство...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во 756 година, Абд ал Рахман, последниот претставник на омајадската династија, протеран од Дамаск, во градот Кордоба основа независен емират.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но времето брзо минуваше. Во градот се спушташе ноќната тишина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Само, одвреме-навреме, ако се земе тоа за порок, играше покер со своите најверни пријатели во градот, верскиот муслимански поглавар Афз Б, угледниот турски интелектуалец и учесник во војната Мустафа С, во еден период министер за земјоделство во првата повоена влада на Народна Република Македонија, како припадник на турското малцинство.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мислата дека има во градов човек како тебе, толку посветен на книгите, не ми даваше мира, од преголемата желба да ја видам твојата библиотека! започна прв Климент Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Откако потсетија дека за утредента претстои разгледување на судбината на зборот кодош во балканските јазици, тие првпат откако работеа заедно излегуваа во градот среде бел ден.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Требаше да го пречека Татко попладнето, така што имаше време да се справи со последните османски заемки, според договорот со својот пријател.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Климент Камилски со нетрпение ја очекуваше Татковата посета на неговата тајна библиотека за која никој друг не знаеше во градот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Така мораше да се случи и со газдата на арабаџиите и покрај релативно поволните информации што ги доби за него верскиот поглавар Афз Б од доверливи извори од старата чаршија и од оџата на најголемата џамија во градот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Потоа, така трчајќи, детето и кученцето стигнале до некое друго село, непознато, пошле в град, го виделе на некој брег, крај голема вода, со часови лутал заедно со кученцето, си играле со брановите, го однесле во некој дом...

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Истата пролет, некои деца од домот „Напредок“ од некој сличен дом, што успеале да избегаат, кога стигнаа во градот и кога чуле за нашиот дом, без премислување летнале да се вратат.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

8. Попладне се врати од плажа изморен и гладен, без динар в џеб, се врати во градот и во себе си, како што се враќаат јагулите на мрестње во една вода.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Таа беше доста барана во градот бидејќи шиеше прекрасни облеки за многу видни дами во градот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Јас се викам Томаица.“ „Да, знам. Најубавото име во градот.... Како сте? Каде одите сега?“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Власите во Грција немаа и немат никакви права, не смееја да зборат влашки, да живеат во градовите туку мораа да останваат високо во планинските села, на песните им го менваја тексто во грчки и ги претставуват како нивни да се.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

И ова беше мала калкулација на чувствата, за сметка за задоцнетиот одговор на мојата мајка, која самуваше на балконот со своите најубави цвеќиња во градот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Воени сили беа поставени на критични места во земјата и во градот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Набргу, во конкурсот на еден весник нејзиниот балкон-градина беше прогласен за најубав во градот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас не сакав да чујам за него; како можев јас селанче да одам во град , таму да бидам никој и ништо... би било смешно, не знаев да се снајдам и се плашев а, впрочем, и не сакав да се мажам толку рано.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Доцна ноќе, кога толпите од разулавени пролови талкаа по улиците, во градот се чувствуваше необична напнатост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Општествената атмосфера наликува на атмосфера во град под опсада, во кој поседувањето на едно парче коњско месо ја прави разликата помеѓу богатството и сиромаштијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не за џабе има во градов девет школи за учење на коранот.“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Третиот брат држеше касапница во градот, касапницата на бегот, и затоа можеби на тремот од куќарката на овие Турци понекогаш гордо висеше, и по неколку дена, заклана јалова овца.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Што би било кога во градов, на едно место би биле собрани само куци луѓе како него, и згора на тоа да немаат право да се мешаат со други?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во градот, црквата и артиката на Свети Димитрија, беа полни со народ.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кога ќе се затечат во градот Скопје луѓе на славниот маченик Христов Ѓоргија, тие не работат никакви државни работи и нема над нив власт, ни судски чиновник, даночник или управник на тврдина, ни пазач на магацини, ни собирач на соколи, на коњи, на пци, или кој и да е друг чиновник. Тоа запомни.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој одгледуваше во Љуботен соколи за повидните Турци и често навраќаше во градот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Петре, ибн Бајко, иако манастирот беше, што се вели, не само близу туку поблизу и од трепката до окото, веднаш спроти Скопје, над реката Серава, а на ридот што се вика Вергин, одвај дочека да го пратат на панаѓурот со манастирските чоеци, па да слезе во градот како што тој милее, да слезе и да го разгледа градот што ти имал сто и дваесет чешми и сто и дваесет џамии, над четириесет меани и маала, себил анои и амами, за кои беше многу слушал.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Панаѓурот на манастирот Свети Ѓоргија - Горг се одржуваше еднаш годишно во градот, прикрај ноември, и траеше осум дена.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ама погледај и во градов колку сме. Ем, велиш, чума. Ами зар друго не нѐ сотира?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Јас одамна размислувам како во градов да направиме една книжарница.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кога ќе одеше во вторниците во градот, Сандри како по навик, меѓу многуте скопски касапници, ќе ја одбереше касапницата на Илми за да намине кај него, а тој ќе се растрчаше да му даде триножник, нарачувајќи му на чиракот да донесе од чаршискиот кафеџија две густи, засладени кафиња.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Секој занает си имаше своја слава во градот - ќурчиите го славеа Свети Илија, казанџиите Свети Спиридон, бавчованџиите и лозарите Свети Атанас, терзиите Петровден, и сите ги канеа на своите денови, и турските големци, и другите видни граѓани, ама Свети Пантелејмон на папуџииите за Тодора беше некако најубав празник и чест што мислеше дека целосно и самата ја заслужува.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А ибн Бајко се расприкажа, зашто и знаеше многу да каже, дури и за себе се расприкажа не само за овој или за оној, кажа за Јосиф и папучите на Гази-баба, кажа, како многу упатен, и за турбето за кое Гази-баба толку долго си бараше место за најпосле и да го изгради, и дека како вљубеник во Скопје сакаше турбе баш како на Хинду-баба кој ги држел пред него најпознатите проповеди во градот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Веќе падна мракот додека гавазот и Бошко, со мртвото тело преку своето седло, се прибраа во градот, па валијата нареди покојникот да ја преседи ноќта во куќата, иако според муслиманските обичаи тој требаше што поскоро да биде закопан.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Во градот и по ановите има сенешто.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Излегуваше дека нејзината одлука да остане подолго во Долнец, го засилува фактот што нема некој силен мотив да брза со враќање дома, во градот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Бројот на луѓето пак се смали. Оние од придружбата во едниот џип, сосе џипот вилус, си заминаа назад во градот, а другите тројца, го оставија оној друг џип лада кај куќата и тргнаа по мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во близината се наоѓаат повеќе важни фирми во градот.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Допатуваа во градот каде требаше да поминат повеќе месеци. Се сместија во луксузен хотел.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Елена повторно беше испратена службено во градот, каде што се наоѓаше болницата во која се лекуваше Марија.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ако ништо друго, почесто да го изнесува в град Карл, со количката.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Потоа тие пак се качија на моторот и заминаа во градот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Понекогаш и Мил оди кај него в град, па таму времето го проведуваат во разговор.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И веќе немало значење колку ќе трае ерупцијата: ќе заврши ли за некој ден или ќе продолжи за вечност - сѐ во градот било мртво...“

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Си замислуваше да биде исто онаква каква што имаше во градот Бристол во Англија каде што често одеше да ја лечи реумата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Се вработи во Ветеринарната станица во градот, наутро одеше на работа, навечер се враќаше, но сето тоа го правеше без волја, не чувствуваше задоволство од работа со ајвани.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога по некој ден пак го виде внатре каде што ги пофаќа предметите и прави нешто, се исплаши да не тргне по патот на татко му, собра се што имаше во лабораторијата, отиде в град и продаде што беше повредно, а другото го расфрла и искрши.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И што имаше по некој каурин, уште рано продаде што продаде, купи што купи и како без глава го напушти пазариштето да не го фати пладнина в град.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Со молневита брзина се пренесе веста дека каурите од Мариово го нападнале кадилакот, и од сите страни се стече кон него сѐ што беше Турчин во градот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А за да им помогнат на старите во терањето на стоката, тие беа повеле со нив и по некое дете од осум до десет години, оти пак за младите беше опасно да слегуваат в град да не ги собере некој од поблиските бегови за работа во својот чифлиг, бидејќи полските работи беа во полн ек, та на беговите им беше потребна работна рака, и тие ја наоѓаа со својата сила кај рајата – христијаните – која не беше уште сопственост на некој од нивните колеги, како што беше овде случајот со слободните Мариовци.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Интересен ќе биде овој настан, зошто досега така се нема видено во градов. Луѓе живи ќе се печат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Добра се пофали дека мажот ѝ заградил убаво местенце горе на плочата, бил и во градот, ама само до некаде, односно до каде што одела право улицата отаде насипот и кога почнала да се крши лево и десно и да се меша со други, си ја свртил муцката и право надолу, гледајќи да не му се скрие оџакот на фабриката.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Не е важно што не се загубил, само не знам како начул дека овде во градов Егејците имале нешто како Одбор, како таму, во Гаково, вели.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Добро, мајче Росо, ама прво да го поиспулиме во градот су твоите моми, а?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Телесната стварност ја наоѓаме кога ќе го соблечеме “cubersuit”-от и еден со друг ќе се сретнеме во град.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

ГЛАВА V Рекурзивни структури и процеси Канон со зголемување на интервалите (Ахил и Желката само што ја завршија превкусната кинеска вечера во најдобриот кинески ресторан во градот.)

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

СТОЈАН: Нејсе, де... Топол ден, сонцето пече, а Славче, продава кикиритки среде во градот...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

ФИДАН: Море, Зафире, запеј нешто мераклиско! Баре песната да нѐ окрепи!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Од друга страна, треба Андо и Трајко да излезат до пазариштето и да „намирисаат" како оди стоката — овците, козите, јагнињата, говедата, оти од утре ќе дојде пак Мате од Кокре, Мице од Бѕовиќ, Ангеле од Штавица да купуваат стока, та и нив да ги „излажат" како Петруша и другите трговци во градот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Искача ли во град, оди ли на пазарче, игра ли бејзбол со другарите, летува ли повеќе од пет дена на секои пет години?

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Поглед кон светот бездушен и лебот на маса насушен во градот со смог задушен видов пилиштар напушен

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Градот е сив, градот е див во градот се чуствува огромен јаз го газат бездомници и криминалци а градот загаден сите ги голта Се шири смрдеа од ѓубре и стока дрогирана нација плаче за Европа од зградата копа мирис на манџа целото маало во канџа на ганџа

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Легнати така на тревата сува фатија сенка трева се дува често во градот се правеа статива со увозно ѓубре шиптарска сатива

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Градот е убиец, градот е жртва во градот на асфалтот се пролева крвта стемнети муцки со дебели ланци со вишок на мускули, а шуплива црпка Секој втор млад е социопат да стигнеш до успех биди ти гад таксисти по улици со завршен факс и револуцијата влезе во климакс Бледи лица со насмевки тажни лица со брчки, осамени дами мочли со џипови глумат џет сет со луксузен стан заработен в кревет Крстот свети во темните ноќи од премногу пороци светат и очи и сите тука се сметаат за светци се вртат во гроб и нашите претци

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Сакале да глумат партизани во шума проклетници кои се хранат со мрши во шумата стрелаа невини срни во градот убиваа човечки души

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Секој курајбер во животот сајбер јак зад компјутер во живо шалабајзер згодни на слики со фотошоп слој во град да ги сретнеш грди ко ној Брат со брат лафат на чат на интернет сите животи арчат забораваат домаќинки и ручек да прават на трачарска мрежа ломотат, гњават

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Градот е пекол, градот е студ градот е преплавен со разврат и блуд и секој чесен го сметаат за луд во градот е потребен страшниот суд Редици на шалтери, редици во банки редици во болници, редици во Бутел ефтина шминка на ефтини луѓе ефтин дух во градот прескап

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Да живее надежта дека војната во градот нема да се случи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Чекоревме крај Езерото, потем крај реката Дрим, во градот Струга, како среќно, спасено семејство, а можеше лесно да се случи, доколку не се преземеше ризикот на историското бегство, во овој ист светнат ден, да чекоревме како несреќно семејство, упатено во логор.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ме очекуваше да одиме заедно во градот, до градската куќа, каде што се очекуваше Мајка Тереза да биде прогласена за почесен граѓанин на својот роден град.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но кога настапи времето на козите и кога тие бели суштества извршија вистинска инвазија во градот, и ние бевме принудени да купиме кози за да опстанеме, како и сите други сограѓани.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Меѓутоа, реалноста на животот, во градот, го притеснуваше во конкретните решенија, поврзани со опстанокот на семејството.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Работниците не попуштија, режимот реши да попушти, ама привремено, додека ги залаже работниците, и реши да ги прими сосе козите, се разбира плашејќи се и од гладот кој веќе царуваше во градот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ми се виде млада, достоинствена, цврста, како во некогашните времиња, кога беше вистинскиот столб на куќата, врз која сега беше нападнал најголемиот снег во градот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Туку, кај запрев, изумив? – Кога се бореа Грците со Италијанците, а нашите думан фатија! – ја потсетивме. – Да, останавме, во градот, најмногу мајки со деца, старци.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

По загубениот рај од времето на козите, во градот настапија пеколни денови.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Марија, да се насмееме, во градот гостува циркус, и предложи. Кловнови, шарени императори на смеата.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Оче Симеоне, кога се враќавме од планина, и кога дојдовме в град, на разделба те излажав дека ќе одам дома.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Полицијата е принудена да биде препазлива. Во градот се претчувствува бандитска мрежа.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Ако влеземе, капетане, в град како војници, победниците ќе не пречекаат со топло млеко и добро душни здравици.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

За Игора Лозински беше слушала од ќерка си Марија и од многумина во градот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Браните се изградија. А на Цветана Горски му остана да ја доварди колекцијата на животот на Езерото на Игора Лозински, со посебниот оддел на патот на јагулите, која заврши во убав и единствен музеј во градот на реката.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Јагулче, потем одважно се упати кон телефонот на вртење што го носеше првиот човек од безбедноста, за да го соопшти во градот одложувањето на седницата до утрешниот ден.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ги пуштија да влезат во градот.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Веќе беа среде во градот. Низ градот, со ножеви на пушките, врвеа италијански војници.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- А што е тоа баба Наца? - Во градот - почна да објаснува тој - пченкарниот леб го викаат баба Наца.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Пченкарнава погача се вика во градов баба Наца.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Некои луѓе во градот тргуваат. Црната берза работи.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Луѓето се чудеа. Млекарите, откога во градот влегоа Германците, беа ретки.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Засега во градов сѐ е во ред.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

– „Тие луѓе се штрковите наши што ни идат овде, браќа, им рекол; тамо во градот кај што бев има два извора: во едниот да се искапеш ќе се сториш штрк, а во другиот да се искапеш, да се сториш човек.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Утре, дај Боже здравје, одење в град и назад нема да се вратам од овие тешки лакрдии што ми ги рече стариот, да знам оти за вистина клетвата негова ќе ме фати; пиле да се сторам, бело море и црно да прелетам, ама уште еднаш при татка не дојдувам.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Па некој ти ги кажувал овие работи, му рекол татко му, во градот што ни ги гаткаш.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Пред натпреварот Дејв и неговиот син Ренди каснаа нешто во град - како што правеа два-три пати неделно.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Еднаш неделно се среќаваа во град за ручек да дискутираат за верските написи и Дејвидовото лично патешествие во верата.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Така стигнуваа во градот: низ прозорецот - измиените улици прилегаа на надојдени, но веќе смирени води.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сместувајќи се во Grand Hotel Villa de France, кадешто Матис бил инспириран да ги наслика своите одалиски, во градот кој порано го беше инспирирал Римски-Корсаков да ја напише својата Шехерезада, ги истражувавме пеш забрзаната, миризлива Медина, Гранд и Петит Сако и касабата; повеќе сакавме да се загубиме без професионална помош, одбивајќи ги непријатно лепливите наводни водичи и занемарувајќи ја изненадувачки антисемитската тирада на едниот од нив; серенадите ни ги пееја градските певци секое утро и муезините пет пати секој ден молејќи се преку разгласот од минарето на блиската џамија; одлучивме својот прв невин излет во исламот да го продолжиме низ брегот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Ја замолила сестрата Стојна Гроздева да ѝ ги купи тие ленти во градот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ќе ги исечам и ќе изврзам панделки на сите цветови во градината.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Имаше моменти кога и куклите од излозите во градот, особно оние во недоволно осветлените делови на витрините, наеднаш ќе ми се причинеше дека разговараат помеѓу себе, или дека се движат.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се исплашиле Баручиевите дека на нивните скапоцености може да се настрви некој од туѓинците во градот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„За разлика од кај нас во градот, овде вистински владее, оној, како што го викаат, Снежник“, му дојде наеднаш, или успеа да го откорне од некоја далечна бразда во главата името на месецот што неговата тетка Боса посебно го почитуваше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Заборови дека некогаш сме се разделиле мисли на времињата кога сме се сретнувале две раскрсници во градот на некој збор кога сме плачеле по црвената боја на небото ти во туѓина, јас во туѓина а секој миг сме се гушкале ко добромисли јас во твоето око, ти во моето Заборави дека засекогаш нè разделиле...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Не покажувај со прст во градот којшто те имал.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Нема крај!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Со него одиме од село во село, од град во град.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Во градот од три милиони жители остана само уште еден автомобил.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Во оваа статија мајорот вели дека во секој камион за собирање на сметот во градот ќе постави по еден примопредавател.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Тоа е смртта, никакво спиење, ние сме по...“ „Зошто? Зошто? Змејот никогаш не зачекорил во градот!“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Подготвени?“ „“В ред, луѓе. Внимавајте! Во градот.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Зарем пак!“ „Бартон? Бартон те вика. Ќе мораш напладне да отидеш во градот за да го поставиш телетронот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ги набљудувам низ стаклото на експрес – ресторанот како на сите страни се разлеваат и се претопуваат во Градот.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Во мракот влеговме во град и низ тесни улици камионот излезе на рамнината над која високо се дигаше чад.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Дојдоа некои жени и мажи и не пренесоа во вагонот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Потоа девојката заминува во град и станува проститутка: поминува сито и решето и најпосле се враќа на својата стара работа, и секој пат кога ќе види како заминува шампањот, знае: „Па, овој шампањ некому ќе му донесе многу неволји”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Трајко бил напрек човек, секогаш намуртен, носил награната гуња, со кубур и долг нож во појас, па таков наоружан влегувал во пазарите во град Куманово, каде му се склањале од пат каурско и турско сметајќи го за опасан.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Само не во земјата. Туку... Алис во градот на чудата!

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И бомби паднаа утредента, на многу места во градот; и болницата ја разурнаа кај Градскиот саат, иако, целиот покрив беше прекриен со голем црвен крст; и добар дел од оние што беа полегнати по креветите и очекуваа помош ги развеа ветрот со големата лопата на смртта; бомбите само касарните ги поштедија, чудо невидено; а тој, мојот маж а твојот татко, гледај го ти него, го лашти зелениот форд; селото гори баба се чешла; го светнува, го дотерува, како божем на свадба ќе го носи, и во понеделникот, на седми април, точно според барањето на известието, се качи во автомобилот и замина кон касарните.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сум ја слушнала таа приказна, дека божем Партијата ја организирала побуната на штипјанки на Прочка!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Ете, помина со рамнодушност низ мојата лутина“, си реков.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мислиш измислувам? Од каде знаеш дека измислувам кога ти не беше тогаш во градов?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Еднаш во градот допатува од некаде циркус, а Симонче не можеше никако да дојде до пари.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

А тоа се случува еднаш или двапати во месецот: ќе отиде учителот в град или некаде каде што го викале по работа, а тетка Анѓа тогаш ни станува учителка.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Комисијата за проучување на заоставштината на Г.М. на И. , составена од наши еминентни стручњаци, по деталното разгледување на обликот на буквите, како и на мастилото, заклучи дека записот на првата страница од жолтата тетратка веројатно потекнува од младешките денови, пред доаѓањето на младиот мајстор во Градот.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Но, судирајќи се со Градот, повторно ја сети невидливата кочница, како секогаш, кога за време на самувањето, се симнуваше од пештерата во Градот по храна.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Човекот продолжи да зборува, неврзано, но спонтано – за будењето на пролетта, за загаденоста во Градовите, за неможноста од вистинска комуникација.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Како илустрација за наведените методи ќе опишеме неколку најефектни.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тестирање Во градот Инглвуд (Њу Џерси, САД) се наоѓа седиштето на корпорацијата Pre Testing Company, водечката американска компанија за тестирање на сите видови креативни решенија за економската пропаганда.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Нешто што се доживува како луксузна кочија со полнокрвни коњи, иако зад тоа стои тиква влечена од пар глувци. Нешто магично. Ѓаволско или ангелско. 114 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Наместо политички простор обележан со непосредувана интеракција и отсуство на принуда од страна на моќните институции, имаме простор за рекреација и забава, наменет за користење од страна на соодветна јавност, простор што е испланиран, уреден и безбеден.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Јавниот простор и јавниот живот во градот се „или комодифицирани, банкротирани, или воопшто не постојат“117, што има штетни ефекти врз демократијата и слободата. 117 Margaret Crawford, “Contesting the Public Realm,” Journal of Architectural Education 49 (1995): 5. 100

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Со силно разбирање на јавниот контекст, неговото впишување на алтернативни семиотички содржини во градот преку интервенции во јавниот простор воспоставува нов тип на однос помеѓу урбаната топографија и јавната уметност. 5.4.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Нивното сеприсуство во градот гарантира дека „ниту еден миг на шетањето низ градот нема да се мине без присуството на стоковните слики“149.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Заклучок Како еден од основните инструменти за пот тикнување (или уште подобро, принудување) на пот рошувачката до претходно невидени размери, билбордите (и надворешното рекламирање воопшто) значително го имаат изменето поимот но и искуството на јавниот простор.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

г) Тој истакна дека има мошна добра соработка со Собранието на општината: засилено се работи врз изготвување на регистарот на загадувачите на подземните и надземните води и на аерозагадувачите во градот и околината.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Ученичка сум во ОУ „Кирил и Методиј“ што се наоѓа во близина на една од црните точки во градот, раскрсницата кај Народна и универзитетска библиотека „Св.Климент Охридски“. Молам да објасните што значи три степени на вонредни мерки?“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

3. Не се задоволни со еко-состојбата во градот поради многуте загадувања од страна на Топилницата за олово и цинк . демонстрации во градот Велес.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Секојдневно ја соопштуваат скалата на аерозагаденоста во градот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Трето: „Комунална хигиена“ да вложи дополнителни напори за целосно елиминирање на сите големи и мали диви депонии во градот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ситуацијата донекаде би се подобрила со зголемување на парковски површини и дрвореди во градот.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Да го слушнеме крајот на излагањето!“ „... а ние ќе вложиме максимум сили и со ваква застарена технологија да обезбедиме мобилно следење на аерозагаденоста во градот и навреме да информираме, да предупредиме“ - зборуваше претставникот од Републичкиот хидрометеоролошки завод.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Сигурно ќе нѐ поддржат сите институции во градот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Засега во градот имаме осум мерни места што сама го регистрираат загадувањето и тоа со оглед на концентрациите на чад и сулфур диоксид.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ќе повторам: Користете секое слободно време од неделниот одмор да го поминете во средина што е поквалитетна од оваа што ја имате во градот.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

2. Фреската „Плачот на Рахела“ реалистично ја искажува трагедијата, како царот Ирод заповедал да се убијат сите машки деца во градот Витлеем.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Повеќето стручњаци од областа на екологијата се согласни дека аерозагаденоста во градот зависи од климатската специфичност на Скопската котлина.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Фали село - живеј в град!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Во акциите за пошумување секогаш настапуваме заеднички: Шумското стопанство „Осогово“, јавното комунално претпријатие „Водовод“, Водостопанското претпријатие „Брегалница“, ученици - млади екологисти од основните и средните училишта во градот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

И кога повторно го крена семејството на нозе, неговите синови пораснати, и можеби моќни како тој во младоста во Цариград, му понудија со малиот фиат 750, купен со заеднички средства, произведен во Југославија, според италијанска лиценца, да го одведат во Турција, тој со блага насмевка која освојуваше, само им рече: Синови мои, зар да се вратам како ритач во градот кај што можев да бидам господар!

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И повторно пак тебе те гледам, Месечино и изгреву мој на исток, златна косо, насмевке милиони вредна, бесценета среќо во градот никогаш разбуден.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Луѓе цел живот се мачат да стигнат во град, овие шетаат по пустелии.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Татко ви е фабрикант на сапун, народен книжевник и културен споменик во градов, а јас сум пациент во заводот кој почесно го носи неговото име.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

БОРИС: Ги поправив славините. Течеа, тураа. Едвај најдов гумичиња во град. Два саати шетав. Едни премали, други преголеми.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Во Лерин бијат камбаните, а владиката, завршувајќи ја панихидата, рече: „Блажени се оние кои ги исполнуваат заповедите Негови, за да имаат право на живот и да влезат во градот низ портите.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но кога дедо понекогаш ќе ни дојдеше на гости во град и ќе прошеташе со убавата носија на себе навистина привлекуваше внимание-беше атракција.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Таа надолго ми пишуваше за нив, за нивните љубови и симпатии, за сите случувања во градот...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Ние братучедите, таму кај селската црква, со радост го чекавме секое пристигнување на автобусот Татковците кои беа во градот по возачите ни испраќаа големи лубеници.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Беше време кога во градот крај реката идеа абери од родниот град крај езерото за интернација на блиски, за затворање на овој или оној од семејството без никаква вина.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Неоримското и отоманското во изгледот на градот како да се натпреваруваа со агресивното соц-реалистичко градење за дефинитивна превласт во архитектонската дисхармонија во градот...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Хотелот плени со својата убава и различна архитектура од другите видни градби во градот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Книгата ја пишуваше длабоко во ноќите, кога се храбреше од енергијата која се ослободуваше во нашите соништа во градот крај реката, како што еднаш ѝ се доверил на Мајка!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Разговарал со луѓето во градот, во барот Рио.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Утредента ме качија на коњ и ме однесоа в град, на лекар.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Ме молеа стопати да проверам дали надворешната врата од станот убаво сум ја заклучил и прашуваа дали некогаш се случило мечка да се симне в град.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Србин и Шишман, како што ги учеше фелдфебелот долу во градот, се потрудија колку што можат, но испадна едно млако вкочанување и собирање на вратовите во рамената.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

По ништо ова возење од аеродромот до в град не го потсетуваше на она што тој веќе го знаеше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тоа му го овозможи еден пријател кој, исто така, беше некој бивш „важен“ партиски апаратчик во градот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога ќе излезел од ќорсокакот, на попречната улица, за да оди в град или некаде, кај било, тука на аголот застанувал, ќе разгледал на двете страни на улицата и прво три пати ќе се прекрстел, со очите превртени кон небото и дури потоа тргнувал по улицата, изрипувајќи уште со првиот чекор како да ќе потрча од што секогаш брзал.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сврделот имаше уште година или две до пензија кога го сменија, отворено го потурнаа за да го донесат на неговиот стол тој еден Јован Граматниковски кој, кутриот, ни самиот не очекувал од службеник да стане големец во градов.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Со оглед на летните месеци во кои имаше повеќе работа, Едо слезе в град да прикупи делчиња и галантерија за коли.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тогаш Едо престана да прави бељи тука во градот, ама не поминало многу време и ќе чуевме оти што во некое село некому му го испразниле амбарот, во друго село ноќе некому лозјето му го обрале, коњи се украле, пари се украле...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

При првото следно излегување в град, влезе во една поштенска испостава каде што побара да види телефонски именик.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Во себе наивно веруваше дека Едо се задржал некаде в град и дека секој час може да се појави на влезот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Паца одби да се најдат било каде в град што впрочем на авторот воопшто не му беше потребно.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Додека уште немаше план и не знаеше како ќе се организира да ѝ пристапи на работата, тој при секое излегување в град демнеше да најде луѓе од внатрешноста на земјата за да праша дали некој не чул за некој Едо Бранов.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тој приход заедно со бакшишот што го добиваше од муштериите, нему му овозможи да си купи не само неколку кошули туку и костум така што навечер в град излегуваше со поголемо самочувство.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Скоро незабележливо се тенчеше белата долама на Водно, а долу во градот одамна е веќе сивкаво кална разџваканост, па Пелагија и Чана успееја да стигнат до познатата зграда на Црвениот крст за да го осигурат враќањето на внучињата на бабата Петра и дедото Костадин.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Додека одеше со една мисица постојано го среќавав во град и некако чудно се разбиравме со поглед.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ме интересираше да ја завршам работата да ги земам парите и да ја спраштам на шопинг во град.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Сите три сакавме да сме во центарот на вниманието во град, па заедно успешно го изведувавме тоа.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ми фалеше излегувањето во град, градската шема, пиењето кафе, шетањето на кејот на Вардар каде сите убаво облечени и нашминкани позираа на пладневното сонце.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Едноставно, се заљубив во градот и одвај чекав да дојде време за студии за да можам да го живеам тој свет…

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Бугарскиот трговски агент (дипломатски претставник) во Солун А. Шопов, „засрамен“ што неговите „Бугари“ ги извршиле атентатите, разгласил во градот дека атентаторите не биле „народни борци“ туку социјалисти и анархисти.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Под моќната заштита на НВ Султанот сега во градот владее целосен мир и поредок, секој жител си ја врши својата работа и не престанува да се моли за долг и среќен живот на нашиот возвишен господар султанот Хамид-Хан"162.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

На крајот, самиот Евгенијадис во врска со тоа сметал да го напише следново: “Сметам за нужно тука да изнесам дека наспроти проширените гласови, ниту една од грчките општински установи или бројни цркви во градот не настрада...

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Селаните не доаѓале во градот да продаваат и да купуваат.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Како сведок, Милан се јавил пред Судот и го прочитал следниот однапред подготвен текст: „Господа судии, долупотпишаниот осуден во врска со настаните во градот од 28, 29 и 30 април, сѐ што сум рекол во врска со обвинетите лица на кои сега им се суди, е забележано во протоколите на Воениот суд.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Иако во градот владеел мир, стопанската активност кон средината на мај сѐ уште била речиси наполно замрена.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Дури гемиџиите и да не сакале, или да немале потреба од контакти со ЦК, самиот ЦК не можел да биде индиферентен и да не се интересира за сѐ што се случувало на револуционерното поле во градот, па и во цела Македонија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Главното занимање на населението во Велес и околијата останало земјоделството, во градот - и ситното занаетчиство и ситната трговија, но приходите од тоа одвај можеле да ги задоволат најосновните потреби на луѓето.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Утрото, наспиени и одморени, децата излегоа од стариот вагон и со вреќи на грб заминаа негде во градот што се будеше.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Веројатно во исто време тагуваа уште многу семејства во градот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Тој ден во градот почнаа да се случуваат најневозможни, просто несфатливи нешта: наеднаш цела една петокатница блесна како илјадници невидливи молери да ја премачкале за секунд со сончева боја; наеднаш една липа се претвори во златно дрво, чии лисја место да шушкаат нишани од ветрот, почнаа да ѕвонат; наеднаш железната ограда на мостот стана златна, а еден минувач изненаден од тоа, падна во реката...

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И почна Димче Волшебникот да прави планови: прво, - едно утро ќе им го згорчи млекото на сите деца во градот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Брат ми сè уште ми води во градови и земји, ама ме теши тоа што е пет години постар од мене и што веројатно, како сум тргнала, наскоро ќе го стигнам и ќе се израмниме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Уживаме! Храната е така-така. Болна не сум. Друштвото е супер. Имам доволно пари. Јавете ми се на телефон.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Што ме мислиш ти мене? – се поднавредив. – Одам каде што сакам и кога сакам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Туку, не сум те прашала, излегуваш ти во град или уште се мавташ на „Млечен” кај вас и на клупите во Капиштец?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се спакував комплетно и отидов во Влае, да се видам со тетките и со Саше особено, оти цел месец нема да се гледаме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Навечер имаше забава. Одиме во градот, се шетаме, дишеме чист воздух.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Голем тркач е тој, постојано нешто прави, некаде оди, некои успеси постигнува, и мене што друго ми преостанува освен да се вклучам во трката?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Вечерта, наместо да излезам во град со другарките за последен пат пред заминувањето за Маврово, решив да бидам од кул покул.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

во (предл.) - град (имн.)