Реков: „Тоа е слика од син ми. Ја скрив таму пред да замине во борбата“.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Во сивата светлина што во килерот влегуваше низ тесното прозорче, генералот го позна едниот.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
„Кога дојде, а кога втаса да се слика“- рече едниот, оној поважниот од двајцата.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Дали сум задоволна поради тоа? Не... Не... Можеби малку сум збунета. Поради чувството на сторена неправедност.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Многу од нив ќе останат заточени во небесните дворови, во килерот на вечниот молк.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Човек ќе си завитка некое помнење во главата а потоа живее и верува дека завитканото е во онаа состојба во која го оставил во килерот на сеќавањето.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Последниот пат, милицајците додека претураа по работите во килерот изгледа им дојде в раце онаа слика што ја сокрив и од себеси кога стана мој Иван илегалец.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)