во (предл.) - куќа (имн.)

Бомбата се пробила, преку еден од темелите, во куќата, влегла во визбата и тука експлодирала.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Е, па добро ми дојде в куќи ако е аирлија!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Владиката уште пред да влезе во куќата, уште од прагот, му рече на Цветко и Цветкојца дека им носи убава вест за синот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Пред повеќе години, чинам беше февруари, бев на гости во Маврово, во куќата на другар од детството.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој не стапнуваше во куќата откако му почина синот, да не ги загади килимите од снаата со своите опинци.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Никој во куќата не сакаше да ја сослуша.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од мојата постела во куќата во Маказар, се вѕирам во прозорецот, божем во неговата за нијанса посветла рамка ќе ги видам луѓето и настаните уште еднаш и ќе го стокмам светот во едно цело, ако е можно не во една повест, не во една реченица, туку во еден единствен збор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
НЕДООДЕН ПАТ
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Астиномот го викна кумот во куќата на попот и со наредувачки глас му рече: - Ако детето го крстиш Митре, тогаш тебе ќе те прекрстам и на крст ќе ти ја истрижам главата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да, така. Методија не можеше да дојде во куќата и да поседи подолго, а јас требаше веќе да знам до каде се работите на гробот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Многу ми го фалат бабо курвичето твое курвичето твое бабо ептен малолетно целиот град бабо слушам бил со него со твоето курвиче бабо малолетно Ај што е малолетно не е толку штетно курвичето било бабо куриозитетно паметно ти било бабо и премногу спретно директори и господа ги служело дискретно Ајде дали знаеш бабо кого чуваш в куќа техничарче право бабо била твојта внука од куќа во куќа бабо внука ти е блудна по неколку абортуса и еве пак е трудна
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Пелагија побара, а Танаско се согласи, другите прифатија, Костадин да се однесе во куќата во која живееја за да се пробдее ноќта со него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
(Истрел. Киро се руши. Во куќата влегуваат првиот и вториот востаник кои пукале однадвор во Киро.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Детето без брзање влезе во куќата, а тој сиот столб од нерви и црно месо, виде на хоризонтот лет на ѕвездена опашка и одмавна со глава: среќен пат, скитницо!
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Изразив негодување за тоа што им го нарушувам редот во куќата, до оној степен до кој е доволно за да покажеш дека си благодарен за тоа што ти се дава, како, на пример, со инсистирање да спиеш на каучот во дневната соба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се движевме во куќата и во дворот, затворени, немоќни. Без нашите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Јас му верував на другарот Ѓурчин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа стана, си ги избриша очите и од телефонот што пред некоја година го ставија во куќата се јави некаде.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Одоздола се слушаше тропање на чизми, во куќата и околу неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога стаса дома и кога се фати за рачката од вратата, кога влезе во куќата - почувствува дека смртта ја остави далеку зад себе, дека е спасен.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Не е в ред така да се гледа на овој проблем.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А што се случило ноќта: качакот Зенула се обидел да влезе во куќата со својата тајфа и да пљачкосува. Во пукањето Маруш го погодил некого.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но потоа, не знаејќи ја изедов ли попарата, останав сам во полутемнина, без зачуденост што сум во куќа, чија и во кое село - не знаев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мајка веќе беше будна, вечно внесена по редот во куќата, по навика појде кон чардакот, да си рече доброутро со Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го држиш пиштолот и клечиш на креветот или на подот, и викаш, Вешто ракувам со полу-автоматско оружје. живеам на Еден Еден-Три четири Источен Холи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Значи, имаше знаци дека поединци и пред вас влегувале во куќите, пребарувале.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еуфоријата продолжуваше и натаму со таа разлика што третиот ден во куќата на баба Миа веќе бевме дома.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ели, како што само таа умееше, со целата своја веселост и безгрижност втрча во куќата од дворот, носејќи во рацете цел преграб играчки и викајќи: - Ми се јаде, ми се јаде.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И при војни и при пукања, в куќа, при преселби, разделби со свои, никогаш не бил ваков, растревожен.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Години подоцна, летото, кога дедо ми летна за Австралија, Александар допатува од Германија, го паркира „поршето“ пред куќата на татко ми и од багажникот ги извади моите први фармерки.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Малку бев задремал... Инаку мојата куќа е отворена за царските луѓе.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Мајка, разбирливо, престана да ра­боти во киното „Балкан” велејќи дека сега треба да го на­дополни загубеното време во куќата и во грижата за нас, децата, особено во однос на нашето школување кое за неа претставуваше нова епизода во мисијата на нашето спасу­вање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Добро, доста е.“ И пак не ме погледна. „Ноќва спиј во друга куќа и не доаѓај кај нас.Никогаш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навечер наведната над книгите, понекогаш се загледував во нејзините пргави раце, кои сѐ со успех завршуваа и неосетно чувствував како ми стануваа драги тие нејзини раце, зашто во куќата сѐ убаво доаѓаше од нив.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А најчестиот збор во устата на Ружа беа зборовите курва, распуштеница и сето тоа како сигурен баксуз и несреќа во куќата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Лежеше на грб, во долга лежалка, таа беше во една права соба, собата беше во куќата, а куќата на ридот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Заткулисните игри околу наследството беа главна тема во куќата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Имаше некаква мистична сила која ја тераше да си оди дома, во својот мртов дом, но таа иста сила и ја задржуваше да остане во куќата, со денови да не излегува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога ќе ја добијам првата плата, ќе си купам ламба, една убава од месинг, а кога ќе заштедам доволно, ќе си купам и кревет од месинг и една од тие масички со дезен на шаховска табла, знаеш тие со коцки од различни бои дрво, како и неколку килимчиња, и потоа ќе ги поканам на вечера него и жена му; никогаш не би можел да поканиш некого на вечера во куќата на Мајкл зашто таму никој не ги мие садовите и нема ништо друго освен Боб Марли постери и нечистотија и напади на врескање.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со два зембила храна и голем билнак вода, појдовме во куќата на баба ви, подалеку од Езерото, во пределот на градот под грчките војници.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тогаш имав пет години, а во куќата, во која живеев, ѕидовите беа бели како снег.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Колку брзо ѝ минаа годините од нејзиното солунско детство до овие времиња, во куќата крај реката, близу мостот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Лудории... Не обрнувај внимание...“ мавна со раката Профим и влезе во куќата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Питропот Андреа вадеше од огништето запалени гламни, излегуваше на чардакот од куќата и ги фрлаше во водата за да запре дождот; цврчеше жарта, пиштеше пареа; го превртуваше ничкум секој сад што го имаше во куќата за да не зјапи по вода; ја земаше иконата на Св.Илија и ја вадеше на чардакот молејќи го светецот да му нареди на дождот да запре.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Беше време да се смири, заедно со семејството, во куќата крај Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Делин, влегувајќи во куќата, ја згази.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Како да се плашеше да не скрши нешто. Да не оштети нешто во куќата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но советот Профимов малку помагаше, зашто Девица уште од првото идење во куќата на Полин, уште првата ноќ, се затвори во собата и никако не го пушташе Полина да влезе внатре.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Единствениот мир за Рада во куќата беше само кога Томо беше во домот или кога со него одеше на долгите прошетки низ градот и околината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога колоната го напушти селото, Кузе без да тропне, влезе во куќата на Ѓорѓи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тоа ме свести и во истиот момент посакав да се вратам во куќата каде што си бев сместена. Тоа и го сторив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Нејзиниот сопруг, макар што имаше браќа и сестри дамна заминати во Турција и со веќе бележити места во животот и владеењето во новата земја, тврдокорно беше решен да остане во куќата крај Езерото и да им остави во аманет на своите синови никогаш да не заминат од родниот крај.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Петар се упати дома, во Влашко Маало, во куќата во која живееја три фамилии.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- Па, ние во куќава не сме донеле жена, туку несреќа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Товарите со ориз во Велес пристигнувале во еден ан, а од таму Тодор ги префрлувал во куќите на неговиот чичко Никола Органџиев.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
IX. Вистината е дека неговите го мразеа поради блискоста со оние што ги нарекуваа не-Евреи, заборавајќи дека токму оној Петар што подоцна се срамеше од сопствените постапки прв ги прифати нив во верата кон Бога во куќата на Корнелиј.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во германскиот, зборот Boden и ден денес значи она што е највисоко, но и она што е највисоко во куќата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кога ќе го видеа дома облечен со алиштата од умрените, го соблекуваа уште во дворот, не му даваа да влезе во куќата, му ги фрлаа алиштата в река или ги палеа, а него го ставаа во корито со вода и го капеа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се правеа потери: се опколуваа и пребаруваа сите места во селото и околу него, се правеа проверки и во другите села, упаѓаа џандарите ненадејно во куќите, плевните, кошарите, бачилата, пештерите, се пребаруваше секое делче каде што се претпоставуваше дека Анко се крие, но безуспешно.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Веднаш по првата недела од вселувањето во домот на Томо и ги предочи правилата на однесувањето и нејзиното место во куќата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Потоа рече: - Како сега да го гледам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Го намердале и му ја соблекле мантијата“, рече Никифор Ганевски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа бавно стануваа и ја водеа напиената ноќ во куќата, во светтлината и топлината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таткото ја носеше торбата, а мајката го позеде бебето кога влегуваше во куќата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Ајдук е тој, безбожник, се согласуваа со воздивки или придушено прашуваа: - И никој друг не ти влегол в куќа?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Дури кога поминале некои од нив да служат во новоизградениот хотел во градот а другите во куќата за разонода на И. Мали, јас сум се нашла во полето, близу до ќерамидницата, но кој ме довел таму и со каква цел останува да се разреши во некое друго време кога на вистината ќе ѝ тргне од рака да ја намота измрсената преѓа на настаните во чист здрав клопец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
АНТИЦА: (влегува во куќата).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Свекрвата мене да ме брка, кај моите да ме враќа по толку години алајка и робинка што сум била во куќата на домаќинот мој! Кај се чуло и кај се видело?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Кога царот Ирод наредил да се исколат децата, - продолжи игуменот, - тогаш Евреите, одејќи од куќа во куќа, оставале бршленова гранка во секоја куќа каде што ќе заколеле дете за да не се навраќаат повторно во тие куќи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Да не беше оваа војна во Босна и што знам јас уште каде не е, секако дека најпрво ќе одевме на Јадранско море, па потоа селско - планински туризам, но ете, проклета војна!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во некои улици жените не се осмелуваат да ги остават бебињата сами во куќата, дури ни на пет минути.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чана се враќа и носи нарамник испокршени штици и минувајќи пак крај нив Уд ѕади има цау куп секакви дрва, признејте там! проговара и влегува во куќата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но и да се спасеше кутрото козле повторно ја чекаше јаже, преграда, затвор во куќата на господарот Сеген.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не, драги Луан, пишувајќи Ти за овие неколку антологиски примери на допишување на уметниците и нивните трпеливи или емпатични поддржувачки (читателки, пријателки, сопатнички, собеседнички...), во ниту еден миг не ја заборавав Твојата Елен Лејбовиц.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
На успехот му се радуваше Гоце, му се радуваа и сите во куќата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
црвената: пламливи, избувливи луѓе: што на ум, што в срце - тоа на уста, за една болвосерка - туриваат каца со мед; им пререче ли нешто, им се пикна во зборот, не ги поддржа, не им одобри - повеќе за тебе не држат, те замразуваат; додека имаат мака на алтан-терезија те држат, кога ќе им помине маката, за старо тенеќе те даваат; само тие како да постојат во селото; соседите ги тераат да ги врзуваат кокошките, а тие кучињата свои ги пуштаат кај што сакаат; кога ќе се впипрат во лицето - запелтечуваат; ако ти е фрлена шега, подбив, мунѕа - од нив е; се зафатија ли со нешто, наумија ли нешто - или ќе го сторат или раката ќе си ја отсечат; жолтата: колебливи во очи, во држење, во однесување; многу сакаат да слушаат, да чујат сè, а ни трошка нешто од себе да речат; во расправиите бегаат, не сакаат тука да се најдат; дома глас не им се слуша, како да не се живи; за мала работа трчаат кај соседите за совет; кога ќе им влезеш в куќи, не ги фаќа паника, ниту брзаат да те почестат; ако дедо им бил говедар, козар, питроп, полјак - таткото и синот и внукот се тоа; по гробиштата кога сите лелекаат и плачат, тие ги гаснат свеќите да не се трошат до крај; секогаш одат со навалени глави загледани во земјата како да бараат нешто што изгубиле или пак што загубил друг; кафеавата: рано легнуваат, рано стануваат; тешки во одењето, тешки во зборот; само за себе живеат; што било, како било - во нив останува; дома со седење те пречекуваат: ќе те измерат: кој си, што си, па ќе станат; за многу работи се прават дека не чуле; она што е нивно не го даваат на друг да се послужи; устата им испушта мед, а срцето пелин; кога ќе им дојде невеста во куќата, или ќе ја претопат - табиетот да им го земе, или клоцата ќе ѝ ја удрат; имотни се, но со прсти стегнати, кајафлии не се расфрлуваат и не арчат многу: дури и кога дечињата наутро ги празнат мешињата, ги празнат во дворот - да имаат што и кокошките да колвнат; избегнуваат кај што не им е по ќеф или кај што шерепере се зборува; жените со плетиво одат в поле, в планина, в црква, на молзење, в град по купување; кога даваат совет, не ти кажуваат сѐ докрај - нешто и за себе задржуваат; ако те засакаат - виделе нешто во тебе што им се допаѓа; кога ќе им се случи нешто лошо во куќата, одмерено плачат; кога се болни, не ѝ веруваат на болеста; со неа шетаат, со неа работат, со неа по веселби одат; ја носат, а гледаат кому да му ја прилепат; розовата (шеќерлијата): чаламџии, фодули, самобендисани, а купи ден - помини; на оро први; те сакаат додека имаат мака; јајце да варат, надвор го варат - да ги гледаат сите; од надвор куќата чиста, паќна, што се вели: азна, а внатре празна; што да се случи во селото - први разбираат; во разговор ќе те префрлуваат од рид на рид, ќе ти тргаат фурки - в очи ќе те лажат; не држат многу до зборот: речи - одречи; ти даде ли нешто, сите знаат; новата кошула ја облекуваат врз старата: кој да види да завиди; први се за гости, за јадење, за пиење, а кога ќе им дојдеш дома - им поминал светецот!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јас се засолнував со набабрените раце, а стутканите листови отскокнуваа од мене, како да ме маваше со џиновски пуканки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Само ја гледаш својата насмевка меѓу познатите предмети Еден старец станува од триножецот и влегува во куќата По него тргнуваш и ти
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
До вечерта, во куќата владееше ведро расположение.  Независно од нашите желби, работите се заоструваа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Само молчеше и суво кашлаше и никој во куќата не му ги знаеше ни мислите ни страстите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ако некој ти провали во куќата во три часот наутро, ја креваш телефонската слушалка, бираш 0.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Е, веќе во куќата почна да ни оди добро. Ние имавме многу волови, оравме со два–три ѕевгари, коњи, овци имавме петсто, молзници едно чудо, имавме и двајца момоци за работа, наши братучеди од Цапари, а подоцна со нас дојде да живее и нивниот татко, тој беше болен и сакаше тука да умре, при децата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Ќе свариме ли по едно кафе? - За среќа, имаше едно кило кафе во куќата, нераспакувано, па го донесе. И без него ќе тргнеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој плукаше во огнот и раскажуваше, оние што не му веруваа не го засегаа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Да, да, знам... - се обидов да ги запрам, но тие се втурнаа покрај мене и влегоа во куќата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога, на одење, што слуша - плаче дете во куќата, зајдува - бабо, сакам уште едно копанче од мисирката.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кирков, како и Орцето, во никој случај не сакал да се фотографира, Молбите на домашните да им испрати барем една фотографија за да ја имаат за спомен во куќата, не успеале.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Сепак, балканскиот покер секогаш носеше немири во куќата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Одеднаш се сетив на Игбал и посакав да може од некаде да долета со својот волшебен килим, да нè качи врз него и да нè врати во куќата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Убаво видов кога песот ме гризна, но потоа не само јас туку и Јана, а и човекот што беше дојден да ја дотера живата ограда околу градината сите констатиравме дека влезните врати во дворот и во куќата биле затворени и не постоел начин да влезе ѕвер во куќата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Патувајќи двата, втасале до селото од чоекот и бидејќи се стемнуало, го поканил чоекот Лалата да преноќева во куќата негоа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На ѕидот во дневната соба во куќата на моите родители виси една слика (масло на платно) чинам насловена е Деца бегалчиња.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сѐ било како на големите приеми во Кралска Круна на Корзото, но изостанал само големиот сјај, бидејќи во куќата на Рајна Коцева немаше електрика туку само една обична газиена ламба...
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Колку години имало тогаш момченцето - четири, пет? Толку.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но се случуваше и во доцните ноќи, кога сите беа заспани, а само Татко, останат буден крај своите книги, да се слушаат необични звуци, во куќата, крцкање како говор што доаѓаше од неодредено место, во времето коешто Татко не успеваше да го протолкува до доцна во ноќта.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
НАЦА: Е, да е Стојанка во куќава, и за нас би било арно. Уште две раце за работа.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Откако се поздравија, сите седнаа. Прв зеде збор Пере Тошев.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Најпосле, сосе каталогот, се најдовме во големиот град, во куќата со чардак, крај реката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И Нора исто така, ни во куќата, ни надвор...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Никнувањето на првото запче беше голем домашен настан во куќата на Никола.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Таа, откако се беа доселиле во куќата со Хелвиг, скоро ништо не можеше да им испрати.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дедо ни Борис Кривошеев имал седумнаест години кога Доника избегала за него од куќата на татко и Тодор во куќата на татко му Муско (Лазо) во Сакулево.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И преѓе ви кажав и сега ви кажуам оти штрк бев и во штркоа земја бев, две лета тамошни сум работил полцката работа во куќата од штркојте наши што сет на нашава куќа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
ДЕЈСТВИЕ I Гостинска соба во куќата на чорбаџи Димо.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Кога Чарли го донесе двомесечното маче во куќата на Адамови и го остави на подот во дневната соба, малото купче од ангорско крзно цела минута или две остана неподвижно, освен двете златнозелени очи што се движеа од еден човек до друг.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не забележав ништо невообичаено сѐ додека не стигнавме во куќата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
После три девојчиња, ова ѝ е прво машко во куќата...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој се насмеа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бреза брзо сфати дека нешто чудно се случува во куќата, внимателно испитувајќи ги со поглед тетка Ана, Тета, мама и Јорданка кои постојано нешто работеа низ собите имајќи вцрвенети очи од плачење и потечени очни капаци.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но штом влезе во куќата, се виде дека има други планови и дека не дошол за нешто без да извлече корист.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Сакаш да кажеш дека ти украле грош од објалото“, рече тромаво Никифор Ганевски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој не зеде никаков удел во матните работи кога се случуваа немилосрдните и користољубиви конфискации и национализации коишто одеа до бесмисленост, кога неговите колеги се вселуваа во куќите на богатите присвојувајќи ја покуќнината и сѐ што ќе стигнеа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Утредента и јас ја напуштив болницата за да се вратам назад - во улицата, во куќата, во гимназијата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Веќе падна мракот додека гавазот и Бошко, со мртвото тело преку своето седло, се прибраа во градот, па валијата нареди покојникот да ја преседи ноќта во куќата, иако според муслиманските обичаи тој требаше што поскоро да биде закопан.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Немаше во куќата место што не го пребара.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го врза магарето за стреџерот сред дворот, го симна детето од магарето, ја фрли гуната назад на нагарето врз товарот и мене речиси ми свика: - Оди, за да имам по кого да ви влезам во куќата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Стигнавме до улицата, влеговме во куќата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во куќата набргу празник. Добивме козле од Чанга, од великиот козар.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Љупчо влезе во куќата и набргу се врати.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Оваа физичка раздвоеност создава необична технологија во свирењето која звуците ги спојува на природен начин на кој се тие споени во полето, на улица, или во куќите и зградите.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А таа ноќ кога татко му реши да го продаде, не можеше да зспие: му го слушаше чукањето последно во оваа ноќ во куќата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Верувам дека ќе можеш сама да се снајдеш во куќава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мислам дека само во куќите има вистински живот. Никаде на друго место.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потем праша: „А што сте сакале да кажете со она, цитирам: Според таа глупава логика, жена ви нема да ве изневери, ако во куќата го чувате здравиот национален дух.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Колку што сум сигурен дека дишам, толку сум сигурен дека и писмото не е во куќата.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас имам Библија, живна сега тој. Ја најдов во куќава, вели. Дебела со црвени корици, вели, и со крст отспреди.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ене, во дворот отспротива има одвратна кочина.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Во еден свет во кој секој би работел само неколку часа дневно, би имал доволно храна, би живеел во куќа со бања и со фрижидер, и би поседувал сопствен автомобил или дури и авион, најочигледниот и можеби најважниот вид на нееднаквост, би исчезнал.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сигурен сум дека ќе ви се допадне.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Ако е така, брате Марко, тогаш и во куќава можеби имало некој медал. Мажот на Јага Перуника беше свртничар, државен човек со фенерче и офицерска шапка.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Никој немаше да ми поверува дека ме нападнал пес во мојата работна соба ако не ми беа под лактов белезите од неговите заби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Трговецот Арон имал сѐ во куќата, од шарени ламби до позлатени лажици. И уште повеќе од тоа: всемог стопан вампир.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во куќата на Софрета. Селска соба која дава впечаток на богата куќа.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Покрај тоа, во куќата се наоѓаше овој дел од него, што му даваше елан и во миговите на осаменост. The seeker on tne way of sound.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Влезе во куќата - ништо, во кујната - пак ништо.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Мајка, слушајќи го ова, како да беше предизвикана да си го каже своето: – Ти си глава во куќата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Еден ден во куќата дојде комисија од управата за еврејски прашања во градот, да види дали во куќата имаме Евреин. Татко ми беше занемен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Меѓутоа другите, поуките, на кои козите им го изменија видливо животот на добро, им донесоа мир во куќите, од материјална страна, сакаа и од други причини да го видат татка ми со коза.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А потоа подавајќи му рака на гостинот со благ израз на лицето му рече: - Чест ми чините господине Лозински што ми дојдовте в куќи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но кога се населивме во куќата крај брзата река и кога започна, во овие повоени времиња, да нè измачува гладот, татко ми, без своја рода и блиски луѓе, со кои лесно се дели и последното парче леб, западнат во вечното читање на своите книги, сѐ повеќе личеше на некаков балкански Дон Кихот, кој не умее да најде никаков излез за семејството, на чии врати сѐ посилно тропаше гладот...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нишајќи се на долгите нозе, влезе во куќата на Димка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Малку ќе се задиши, ќе му проропа срцето, ама ќе се префрли преку авлијата, Нему проблем ќе му биде влезната врата во куќата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Добро е што уште не влегол во куќава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Што молчите вака, Дуковице, ѝ велам, кој ви е, мори, болен во куќава?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Утредента во куќата владееше молк како на парастос.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кај што стана радоста во куќава моја, мислам дека деца мои ми сте. Како од срцево да ми сте откинати.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ЧИН ПРВИ Се случува во куќата на Саветка.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Околу мене, сѐ потсетува на минато. Стари алки, часовници, бедеми... Како да се наоѓам во куќата на Робевци.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Силниот тропот кој доаѓаше од собата на Ана ги разбуди сите во куќата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Аха, стигнал тој кај нив, па од куќа во куќа: Шушушу... шушушу...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Рубина Фаин! Минато, заборав! Во едно гратче на Пиринска Македонија во куќата на В. лежеше пред триесетина години во стара книга со Пушкинови стихови писмо упатено до Белгиецот Едвард Жорес и потпишано само со иницијалите Р.Ф.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Поарно самар на грбот да си ставам. Таа да ми влезе во куќава!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Се сеќавам и на престојот во куќата под Сина Скала што се спомнува во истрагата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога мајка му го дочувала, го доизгледала што се вели за женење, да доведи во куќата одменица, берокуќница, големо зло и несреќа ги сосипало.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Пак за добро идење и за радост да ви идеме во куќава!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Штом на кметот му ја протнал бомбата в куќи, се сокрил во некоја визба, се изнапил вино и викал слободно и јавно по сокаци: „Кметот свадба прави!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
САВЕТКА: Блиску се. Ајде да побрзаме! (брзо се повлекуваат во куќата). (Пред портата шум и неразбирливи зборови.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Тоа уште посилно замекало, пришиената кожа се отпарала и од неа излегло козлето. Настанал пекол во куќата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
СПИРО: Ама јас баш да го разбудам? Е време? Да видиме првин што вели саатов: (Гледа во саатот.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Да... секако... знаеш...“ Тој погледна во Френк и потоа пак во девојката и тогаш рече, „Можеби, ако дојдеш пак, тоа може да ни помогне да заѕидаме добри мисли во куќава.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Живуркала самата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Е арно не се како нас, ами од кај ме познаваат мало големо во куќава шо се?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Е, никогаш не знам како тоа да го кажам, што ѝ е на тетка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А лелек и пискот сегде во куќата јачат.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Мајка ми од првите козари што ги виде дозна оти не е фатен ниту еден козар и дека немало упади во куќите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога тој ќе го одредеше денот за покер, во куќата беше мал празник за сите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Повторно го уверуваше Татко, сите нас, дека ката­ло­гот мора да биде тука некаде, во куќата, макар што сите добро знаевме дека таа го загуби по последното патување на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Или, дека од смртен случај во куќата (умрел татко ѝ на младост од 99 години) око не може да склопи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го бараа во куќата: по соби, по керали, по тавани, по дупките од ѕидовите, но никаде го немаше; го бараа во колибата, во шеварот, во трските, во плитката и длабоката вода, но и тука го немаше; го бараа во шумата, во планината, по дрвјата, по листовниците, по пештерите, но и тука го немаше; го бараа по падините, по ниските и високите тревје, по билките и растенијата, но и тука го немаше; го бараа по дупките од сите ливоти и животни, но и тука го немаше; прашуваа луѓе од други села, од други места, прашуваа до кај што некој ќе стасаше, но никаде го немаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По земјотресот, долапот, заедно со поголемиот дел од стариот мебел, остана во куќата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Си раскажувавме малку и бидејќи веќе се стемнуваше некој даде предлог да се вратиме во куќата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
ВЕРА: Здраво. Што тоа се случува во куќава?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се колнам не е дубара, свет човеку: така беше. Ако ти е жал за мене земи копач откопај ме ... (Народна.)
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Токму така, во водата е, во земјата во каменот, во дрвјата, во куќите, во воздухот, во допирот, во нашите раце, усти, во нашиот здив.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Пет часот. Некаде во куќата часовникот одекна со тивок, музикален глас: Пет часот, пет часот, времето се топи, пет часот... а потоа и натаму предеше во тишината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Пак Оруш збесна, им свика на мајсторите да слезат од чатијата, да запрат; зеде неколку пакетчиња динамит што ги имаше за кршење камења за варницата, и почна да ги пали и да ги фрла во куќата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Спиејќи ноќе мирно, спокојно, Богуле наутро стануваше свеж, наспан, весел и се зафаќеше да работи нешто во куќата или во нивата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но сега бездруго се случило нешто многу значајно кога Камилски ја пее познатата арија искачувајќи се по скалите, запирајќи во кујната каде што ја почувствува миризбата на ручекот, мусака од модри патлиџани, неговото омилено јадење.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се молел пред умирање Симон Наконтик. Луѓето, свикнати да измислуваат молитви, да се сожалуваат или да бараат сожалување, и не го слушале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во куќата немаше никого. Томо беше заминал на планинарење со некои стари пријатели.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа пролет ѓаволот заседна, се всели во куќата на Ружа и Младен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Еве ги тие зборови на кои ден-денешен им се сеќавам: Спиј спокојно, чедо мое Во пазуви ми кротко сони, чедо мое Во душава мир си најди, чедо мое Во срцево куќа гради, чедо мое Во куќата дворои имај, чедо мое Во дворови цвеќе сади, чедо мое Спиј и нани, нани, нани, чедо мое.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во прво време воопшто не ја познав тетка Олга: да, таа не беше ниска, но не беше воопшто висока како што ми ја опиша мајка ми, а на стапалата имаше навлечено рамни и излитени црни чевлички.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дедо Васја умре. Дедо Васја лежеше во гробот со вовлечена глава и плеќи, со силно истакнатите јагодици на лицето и со впаднатите очи, клепките како семе од тиквите. Во рацете гореше свеќа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Стариот Начко секој ден ја биеше камбаната.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Селскиот народноослободителен одбор е префрлен на друг крај од селото, во куќата на чичко Лозан, некогашен машиновозач.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тодора донесе икончиња во куќата на Петрета и ги изнареди околу постелите на децата, ги учеше на молитви малечките и пред заспивање им читаше од Светото писмо.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Така замислен, влезе в куќи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Инспекторот, наминувајќи патем во сите собички, без голема желба замина да го види апаратот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Пред семејството да се разбуди од првиот сон во куќата крај реката, Татко, незабележан од Мајка, уште од мугрите, излезе да го види, да го доживее градот, понесен од некаква внатрешна незапирлива сила.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А најмногу од сѐ цел живот се прекоруваше себеси што го доведе "гунѓалото" во куќата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ваму во куќата немаш постар човек.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мајка остана сама во куќата со татковите книги, под вечниот изговор дека таква била последната желба на сопругот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ми олесна кога ги видов овие две познати книги кои ми беа блиски и по мојата иницијална и постојана професија како професор по француска книжевност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Значи, тој ѝ се приближува полека, како на срна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога одевме на свадби дури во куќата влегувавме со домашните животни, беа тимарени и добро дресирани.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пред прозорецот на јужната страна од мојот стан се наоѓа едно мистериозно дрво.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Педесет во куќата. Мрморење. Детски кикот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Војниците ги оставија крај стражарот во дворот и влегоа во куќата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Пенкалцата... моливчињата... листовите... види... пишував, - му реков и ги извадив водените раце од фрижидерот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Бидејќи јадењето во куќата на Адам обично е компромис од наследени вкусови, ручекот, како и појадокот, е стриктно од новиот свет - сендвичи со хамбургер, сирење, шунка или јајца, повремено, во понеделниците или по празниците, сендвичи со печено месо од пиле или мисирка и, се разбира секогаш откршено парче пита или колач, и овошје - јаболко, круша, а понекогаш можеби и банана.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И со подбишеги: ’Беш ми мајку, мажи Поречани, сите со гајќи помочани!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Крај мојата глава профуче куршум. Се зари некаде во куќата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но потоа станал сирак и раснел од куќа во куќа, бил без мајка и без татко, и секој со малку љубов можел да му биде родител.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сите, некако беа дома кај нас, како и ние кога бевме кај нив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Таму во градината, кога времето го дозволуваше тоа, или пак, кога студеше, во куќата, Фридрих Рихтер нѐ учеше како точката се развива во движење и линија, како линијата се шири во површина, како површината се претвора во простор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мислам дека се трудев да бидам правичен во моите разговори со иследникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Семејството се сели во Палермо, северното предградие на Буенос Аирес. 1906.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
– Каде ги дадовте козите! – продолжи шефот, додека неговите придружници веќе пребаруваа во дворот, во куќата. – Таму, таму ги дадовме! – процеди мајка ми покажувајќи кон паркот... – Каде таму... подобро кому?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А потоа додаде: „Поправи ме случајно ако грешам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Беа пријатели на моите и живееја во куќата што сè уште постои на денешна Илинденска, тогашна Краљице Марије, во бугарско Царица Јоана.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во една таква доцна ноќ, кон крајот на 1948 година, кога во куќата светеше само жолтата Таткова ламба на чардакот, во нашата куќа, неочекувано и без тропање, се втурна сурија непознати луѓе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се зборува за некого што не го направил тој — измислица беглик — данок на овците и козите безбеле — сигурно безердиса — јадоса (Душата ми безердиса — душата ми е потаоната од јад) безир су — тешко ми е, не можам да направам нешто што сакам бендене — најарно, најубаво, екстра биала — врста шајачни чорапи било — греда во куќа (горно и долно било) бамбаша — полковник.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа што го имаше во куќата, Мајка го делеше со своите соседи. И многу повеќе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
— Гледај, — вели Митра на Доста. — Гледај со коа нога ќе влезиш во куќата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Долу, испружен на креветот од одајчето покрај влезот во куќата, татко му не спиеше токму поради тоа што син му сè повеќе ја фаќаше странпатицата на животот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дека ќе стражари ноќите во куќата, над празните кревети на двата сина, и посебно над нејзиниот неспокоен сон, кога таа конечно ќе заспие од умор и растечки неспокој.  „Мислат, тато“, конечно му одговара Нина седнувајќи покрај него во суката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јас побрзав внатре во куќата, плашејќи се Вера мене да не ме праша која беше таа жена со црна шамија на главата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ништо повеќе нема да барам. Ќе му верувам на сведоштвото на моите очи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Брука, брука! Сме довеле белосветска ороспија во куќава. Сигурно ја избркале од дома за да ја прикрие својата курвинска трага.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како живо суштество им е во куќата: со неговото чукање заспиваат, со неговто чукање се будат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Камилски запирајќи на оваа заемка и забележувајќи ја во својот голем жолт нотес, наменет за бележење на балканските ides generales, се сети на чардакот на нашата куќа крај реката со поглед кон тврдината, кон која со Татко ги упатуваа погледите во долгите работни средби, кога запираа пред енигмата на некоја мистериозна османска заемка.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Чистејќи го снегот, луѓето личеа на кртови кои ријат а не се гледаат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Во тој случај“, реков, „пресметките Ви биле погрешни писмото не е во куќата како што претпоставувате.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мајка ја почувствува Татковата топлина на образите. Влегоа во куќата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога во куќата, меѓу подароците, се најде поповиот главурдест јавач од јасеново дрво, музикантот се закикоти покажувајќи им ги на општо задоволство на децата забите обложени со челик или сребро или некој друг бел метал и се обидуваше со здравата нога да ја допре под маса стапалката на невестата: кумови се, значи род со различна крв.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го заврза своето пони и отиде во куќата, ѕвечкајќи воинствено со мамузите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Без да биде свесна дека сама си се лекува од состојбата во која се наоѓаше, таа ќе стануваше и постојано беше зафатена со непотребни секојдневни работи во куќата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А во куќата имаше постојано гости кои секогаш беа добредојдени.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тој во куќа не влегуваше и никому не додеваше ако навистина немаше зошто.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Мајка му воздивна и тивко рече: „Убав мајкин домаќин!“ - и влезе во куќата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Можеби требаше да се вика „Последниот барон“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Откако заврши погребот, нападите во куќата уште повеќе се засилија. Не се бираше ни место, ни време.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ви се молам, душата да не ми 'а земите, дури не се сторам пак чоек и тогај ќе познаит татко ми и мајка ми, како ќе работам во куќава и како ќе 'и слушам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Баба Анча немаше среќа да си ш изгледа децата свои и да си ги жени, да се зарадува, но затоа пак, господ од друга страна ѝ наврти радост во куќата.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Марша, уште од првите денови откако се пресели во куќата на Хелвиг и се реши да живее со него, се постави како негова сопруга.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А во куќата без него завладеа тага и болка како по погреб на мртовец.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Одиле, одиле, дошле во селото, во куќата на човеко.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Не можеше ништо да види, поточно го виде со внатрешен вид она што мислеше дека се случува во куќата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Викаа како дете мало да им се родило во куќата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во куќата -во- себе си изградил и скали по кои се качуваш катаден заедно со жената и децата, високо сѐ повисоко, мислиш се качуваш кај Бога.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Вистинска, зашто Клара, значи – никако другото, никако да не ја чувствувам како ѝ студи или како ја мачат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога помисли дека е болна и собра сили да влезе дома ѝ, таа излезе и му рече: - Не доаѓај повеќе... - и побрза да влезе во куќата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во ходникот една девојка земаше пари од подгрбавен старец кој, по малку засрамен, набрзина излезе од куќата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој дојде домазет во куќата.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Шишман гледаше во братучедот чекајќи да чуе што ќе решат, а Србин сега повеќе гледаше во куќата за да се доувери дека француски војници нема, дека се оставени сами овде зад фронтот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Брат му на Борко, Симон, четири години помлад, живееше во куќата на родителите на Милица, неговата жена, горе на брегот, во онаа осамена куќа до каде што не стигнало езерото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Што ли Долгиот ѝ пратил. По неколку пати ги отвори сите фиоки во куќата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Има три мали пенџериња (едното гледа на југ, на дворот и гумното, другото, западното, преку сокакот на авлијата и во портата Јаузоска, и третото гледа на север на сретселото: четвртиот, источниот ѕид е внатрешен и ја одделува одајата од другите простории во куќата која е сета на едно рамниште - приземна) и сите три се зарешетчени со железни прачки дебели колку прст.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пред заспивање чекаше да се огласи и јатси намази и дури тогаш заспиваше и самиот, и ова му стануваше, без да мисли, некој нов ред за денот и редот во куќата, и зашто со таквите знаења некако се извишуваше над сите неуки, а најмногу над Тодора која спиеше покрај него, гровната како насукана гемија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во својата портокалова проѕирност густата течност ќе спѕида се и ќе се стврдне според калапот во куќата во голема зарче за шеш-беш на џиновска дланка, за еден Голијат што ќе дојде од библиската предисторија.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мајка му, исто така сериозна и уште повеќе надмена, која како невеста си ја донела секогаш заклучената касела (од која кога ќе ѝ се подигнеше капакот избиваше еден стар и тежок здив на нафталин) и по сите килими во куќата не оставаше да се стапне со чевол, ами со чисти чорапи на измиени нозе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Неколку дена седев повеќе дома, во куќата, отколку надвор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Откако Илко влезе во куќата, Мил веднаш го поведе во лабораторијата да му ја покаже.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И ја отвора вратата. Во куќата упаѓаат униформираните.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се чини оти баба имаше многу посилни причини за да заминеме, отколку дедо за да останеме крај брегот на Езерото, во куќата која тој ја замислуваше како тврдина на останувањето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кај неа се знае редот, а на ред брзо се научив, внимавајќи на многу работи што беа неопходни за да се одржи мирот и доброто расположение во куќата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И едно утро, во Рамалах, идната престолнина на неговата палестинска државичка, израелските полициски сили ќе упаднат во куќата во која престојувал Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Вистинска идила, гледана однадвор, е бракот на двајца кои веќе и златна протераа, па таа го носеше истиот бел фустан од она време и на вечерата што децата и внуците им ја приредија во „Воденица“ или „Коленица“, што мене ми асоцира на кланица затоа што тоа ми е повеќе еквивалент на нејзиниот живот, во кој повеќе гипс никој не ставил на себе од неа, а сѐ било закукулено и завиено во магла, а тој бил секогаш изземен од каква било врска со вина за сите нејзини случајни падови по скали во куќа која има само приземје.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој, како што рече Гоце, ја отвори вратата. Во куќата влегоа пет до заби вооружени суварии.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сега, сосема будна, вратена во стварноста, уште еднаш се загледав по искршениот светло-темен простор наоколу, а потоа тргнав назад во куќата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Откако умре мајка, вие сте први гости во куќава, вели Левтерија, и го врти чепот, ама не може да го одврти. Јас го оставам фенерот на земја, се наведнувам да ѝ помогнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги отклучи одаите во куќата и приреди голема гозба за целиот град.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Клучевите требаше според верувањето на Мајка да ја отклучат бравата на враќањето во куќата на родната земја, но еден од клучевите ќе ја отвори бравата на судби­ната во градот на реката, откако Татко го беше загубил вистинскиот клуч...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Рековме, расположивите куќи за сместување се мали. Во куќите има по неколку соби.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Како што зачекорив внатре, чевлите ми пропаднаа во пуфчестите јазли и застанав закопан во место, бидејќи забележав дека само јас сум влезен во куќата, а тетка Олга ги соблекува своите чевли надвор, на килимчето пред вратата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Верувај мила, токму судбината ни го донесе Игор Лозински во куќата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во овој тежок воздух во куќата. Ѝ се чинеше дека вдишува нешто тврдо, опоро.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Одамна не се трпиме, Немој, Аце, ја сам рокенрол цар. добро се знаеме, *рефрен, 2X Ти си ангел-дете, ко кучиња на ланец Без мозак си бе келчо, кажа ми Аце еден на друг лаеме. пред секој твој чекор ти ли ќе удараш европскога шампиона мајки ти прашина мете, главу ќе ти набутам у клозетску шољу Ангели без гаќи, тањирите два пати ги среќан си што си жив, да те ебу коња. секој во свое, брише, Мое рокерско срце престана да тропа не даваш ништо, пиеш само од кристални онесвести се, падна на његови руке не гибај што е мое. чаши, раја плашљиво ѕиркаше унутра никако од шише. само чу: “бреј, почнава и педери да ми Секој од нас Ти добро си дете, задавав муке”. сонува ист сон, еден чичко на тебе пази, тој сам во куќата, ако некој само те чепне, рефрен, па соло. другите под бетон. тој скокнува и го гази. okno.mk | Margina #10 [1995] 87
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се вратив откај двата потока дома, во куќата, многу смирена, утешена и малку уморна од сето тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тодор исто не даваше да се чува огледало во куќата, но стрина Спасија, мајка ѝ на Руса, која беше исто убавица, не можеше да го прежали огрубувањето на ќерка си.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Младен, кој во куќата беше само безгласна буква, блунтавите јадења на Ружа секогаш мораше неволно да ги пофали.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нашето маче Марко како да не го чусвствував дека е во куќата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Едно село кое моите го обожаваа, во куќата на тетка Николина, една прекрасна куќа со фантастичен двор, каде што навистина уживавме веќе неколку лета по ред.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но мајка ми, уплашена, кога ги виде со бради и со камери, не ги пушти да влезат во куќата, велејќи дека освен неа нема никој.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Утредента веќе на оро играле еден до друг.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во куќата на Кире набргу се роди Петре првиот син на Тодор и Ленка, негов прв брат. ***
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
СПИРО: Како не знам, чорбаџике? Кога чорбаџијата нешто ќе заповеда, тоа го знае сѐ живо во куќава.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Секој ден се колеше по една кокошка од кокошарникот на баба Миа (Ефимија).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во куќата на Матвеј Николаевич стана уште полесно; само Наташењка плачеше, Вадим, по малку напрегнувајќи ја волјата, веќе се занимаваше со своите пресметки и, во себе, беше мошне горд поради тоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во тоа време сите куќни луѓе биле по работа в поле, само Босилка била дома и како што го низала ѓерданчето, го остајла на ругузина, та станала да види в куќа свињите нешто пакос да не сторат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ти, јагне во темелот, за да не заштитиш од лошо. Ти, камен во темелот, цврст ко оној што го има во куќата на баба ми.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Хандке во текстот, понатаму, вели дека бил зачнат на подот од кујната во куќата на неговите родители. Јас немам такви сознанија.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Брат му кашлаше од влажниот ќош на собата додека тој прашуваше, каков ќе сум поп без брада? Во куќата сите се развеселуваа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А во дождливо време и во зимата сликаше во една од собите во куќата која ја имаше уредено како ателје и каде што ги развиваше филмовите и ги изработуваше сликите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Пеколот во куќата на Ѓорѓе, крвавите дамки од болните односи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Зборуваш глупости, - се преплаши мајка ми, - не сакам да чујам за никакви пиштоли в куќа!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Потоа гласот му го поклопија испреплетените звуци на хармониката и во тој миг во куќата на вториот кум бабите запалија свеќа и ја определија првата тажачка со покорност и со сув плач - нивна врсничка им доаѓа, пред сите нив стои една и последна врвица по која се чекорилесно и нечујно, со насмевка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
РИСТАКИ: Не можам да го гледам во куќава!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Ти мене ме лажеш! Јас трошам време да разговарам со фини, богати луѓе за тебе, да те вдомам во куќа во која ќе имаш добар живот, а ти мене ми се спротивставуваш, ми вадиш некакви модерни теории, ми криеш, прајш работи зад мојо грб и излегваш со непознати??!?!?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Неколкумина Турци се проврткаа, му ги врзаа вилиците и палците на нозете еден за друг, а рацете му ги положија на мевот, па откако прошепотија неколку џенази според коранот, се тргнаа во другите одаи да каснат нешто од тоа што го беа донесле комшиските жени, зашто во куќата на мртовецот не смееше да се готви.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- И којзнае дали има некој што им влегува во куќата. Сигурно само ветрот ја отвора и ја затвора.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
КЕВА: Еве го, Томче сине, побргу!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Завршија безгрижните денови во куќата на дедо ми.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тоа беше нивно прво сретнување во куќата откако исчезна нивниот голем пријател.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но беше изненадена, кога за прв пат откако се вселивме во куќата крај реката, го виде Татко неспан цела ноќ, со книгите и неговиот нов пријател по книга Климент Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа ги отвори и прозорците на другите одаи во куќата и на сите простории; ги отвори и долапите, и шкафчињата, и ковчезите, и ношвите и сѐ што можеше да се отвори во куќата - за да се истисне отсекаде воздухот што го дишел Илко, сѐ да се испроветрее.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Беше среќна што најпосле завршуваше мисијата на обајцата во потрагата на османските заемки, верувајќи дека најпосле ќе се свртат кон покорисни работи во куќите и семејството.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога го донесе татко му, во куќата завладеа силна радост, како мртовец да оживеал.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ами кога ќе вате корен во куќата, кога ќе се стори најстина моа жена и кога ќе се вов'чи шо велаат нашите мариовци, леле, леле домаќинка ќе биде!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Токо така ми текна оти, ка го заведе попот Крчето кај Жиовчеви — не стапна во куќата наша, та шо му беше алот тој си знае.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но Даниел ѝ рече, „Дали веруваш дека добри мисли може да се заѕидаат во куќа?“ Девојката јасно истакна. Да, верувам.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Така можеби иконата на светецот Никита преоѓала од куќа в куќа, од колено на колено.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
— Чорапи со искинати стапала издутна — овде: роди издргнала — пораснала изим — дозвола, одобрение излегло — бачилото излегло, го дале овците млекото што требало да го дадат ила — 1) само и само, 2) но измет — 1) услуга, 2) работа во куќата исквака — одгледа дете, пиле испрдопашен — без надзор — слободен истеристемес — сакашнеќеш јад — овде: многу зелена боја јажичка — од 'ржање плетено јаже 1) за рогузина, 2) за врзување снопје јалов — 1) несигурен во работата, 2) безплоден јаловар — овчар што ги пасе јаловите овци, брави, шилежиња јаловица — жена без деца, 2) овца, коза бесплодна јурнек — образец јаток — уток за ткаење ка — како кабули — сака, колку му сака душа, колку милува доброволно да даде калезмо — предмет со кој се канат гости (јаболка, погача, карта со вино) калец — волнени нараквици без прсти калкан — ѕид до ѕид надворешната страна калнокапец — земјоделец, работник тежок капица — стогови снопје, сено караџо — име на црн вол карма — дрва наредени каршилак — одговор на прашање кастиле — нарочно кат — дел од куќата од двете страни на огништето квачката — седумте ѕвезди кило — мера за жито, 100 оки кист — предето за кистење саѓии, унечки, гунки кистен — китен клови — растението 'рти клада — пресечено или паднато дрво без гранки клашни — врста дебел шајак клинкач — сводник, стројник по невеста кловен — из'ртен клопка — дрво врзано на вратот на свиња да не бега од свињарот дома коа — 1) кога; како, 2) време през девоноќието козинавец — покров од козина коловар — планинска мирислива трева колџија — шумар, чувар на нешто државно конак — 1) преноќиште за војска, 2) куќа висока, беговска конушма — врска кончарка — штичка на која девојчињата ги виткаат конците за везење копита — назив на кошула на која има навезени коњски копита кос-коџа — дури коте — дете (на галеб) котелец — примка на плетен предмет — чорап, калец, фанела итн. коцле — плетенки ситно плетени собрани во една плетенка коцел — предена кои се надоплетуваат на косата на невестата кочан — дозвола, извозница за штици, дрва, катран, 2) кочан царевка коџа — многу, баеги красте — потценување на човек — крастав е тој и тој кременарка — пушка со кремен крешник — окрајка од погача, леб, сомун
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тие го познаваа, а и тој, иако не можеше да им ги согледа лицата, ги покани в куќа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во куќата сум незабележлив. Се сопнуваат на мене, ме кошкаат и никогаш ништо не ми говорат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога помина лошотијата, кога Бандо и жена му се посмирија, по неколку ноќи преспани кај пријатели, се вратија во куќата и започнаа да ја поправаат, Бандо ги извади камењата од езерото и одново почна да го ѕида ѕидот од куќата на истото место каде што и си бил.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Утрото, рано пред да се раздени, Ордана го натовариле на коњ, божем за да го однесат во џандармеријата во Алинци, и уште еднаш поштук не му се најде, рекоа избегал во Бугарија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
ВАСИЛКА: Штом е за невестата да ми заигра во куќава — тука сум јас!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
КИРО: (Станува) Дојдете со брат ти Михајло вечерва во куќава на Кир Панајотис, грчкиот трговец. (Вади парче хартија) Ова е за движење ноќе. ЕВТО: Зошто?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
На анот од Младена Чкулот поп Петко се најде со коџабашијата Лесната, и лафмуабет, го поканија попот да се прибере во куќата на умрениот чорбаџи Бина и да ги прибере децата и сермијата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кои се тие мажи кои се обиделе да се пресметаат преку неговата љубов со Сања, кои се тие што можеле да го дознаат тоа, тој мал исечок од животот во ноќта во куќата на тетка Асја?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Можев да му кажам и за првите пенкалца и за неговото, а потоа и за сите моливчиња во куќата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Брзаше, а не знаеше каде. Можеби брзаше само за да излезе, да не биде повеќе во куќата што му се стори одеднаш празна и туѓа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во куќата си донесов телефон и грамофон со рачка и голем пајтон со кој се возев до Скопје и назад.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Со мојата Милица го негуваме култот на неговото време во куќата!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но таа беше уште поупорна, покатего­рична, но и поуверена од кога било, да си остане во куќата, до последниот ден.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За тоа време, додека инспекторот и економот се качуваа по таваните, навлегувајќи во сите детали на противпожарната заштита и на распоредот на оџаците, Старечкиот дом бр. 2 живееше со својот секојдневен живот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Еј, стопли вода да се искапам, ми вели Јон, па да видам уште што остана живо во куќава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чанга влегуваше и во куќите на раководните партијци, претставниците на власта, армијата, полицијата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зар не ти изгоре во куќата?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На четврти март е родена Нора, сестрата на Борхес, неговиот најдобар пријател во детството и иден сликар. 1905.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Марта и Ана ни кажаа дека живеат во убава куќа во тивко лондонско предградие, и постојано нѐ уверуваа дека пријателите на Зигмунд прават сѐ ние сестрите да добиеме визи за излез од Австрија, па потоа ќе можеме да им се придружиме во куќата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ето, за тоа и сега кумријата имат црно на гушата, зашчо и сега жаљат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Значи, врз основа на пресметката според датумот на раѓањето на спомнатиот Иван, средбата на Таша со идниот татко на копилето можела да се случи при крајот на ноември или почетокот на декември 43та година, а овој период се совпаѓа и со престојот на нашите борци во куќата под Сина Скала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но колку подалеку ме носеше возот од Белград, толку посилно чувствував дека срцето ми остана таму, во куќата...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога живееш сама во куќа, кога ќе си дојдеш дома го проверуваш каменот покрај влезната врата за да видиш дали бил поместен во твое отсуство.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Токму кога се врати во куќата по безуспешната потрага, пред куќата веќе стоеше полициско комбе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Предниот дел од куќата го заплискува езерото, дупи водата на него настојувајќи да го пробие; по ѕидот се оцртуваат темни валкани линии, 'рѓи, останати од езерото кога надојдувало и се качувало нагоре; долниот кат е влажен и во него не се живее; на горниот кат има прозорец што гледа право во езерото; во дворот, што се шири во задниот и јужниот дел од куќата, има бунар чијашто вода доаѓа од езерото низ песочните жилички и која постојано стои на нивото на езерото: кога тоа се повлекува, и бунарот се суши; од бунарот се црпи вода само кога езерото е матно, кога дува југот, и кога од него не може да се пие вода; во куќата се влегува од надворешните скали залепени до ѕидот и заштитени со дрвени пармаци; скалите завршуваат на долгиот чардак од кој се влегува во двете одаи; секоја има јужен прозорец кој гледа во дел од селото и во планинската шума што се протега сè до албанската граница.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И, штом го добиеше исцрпниот одговор, заминуваше натаму. okno.mk 171
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, кога Карл заспа и сите во куќата стивнаа, ја притисна тага и безнадежност. Си поплака.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Фабриката за деца доаѓала во куќата на кипот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Се раскажува дека тука, во куќата, во старо време, се криела страшна разбојничка дружина, - ми објасни дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Прости.“ Чекорев зад неа. „Не сакав да те навредам. А ако пречам во куќата, ќе си одам. Можам да спијам и на својата кола.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сите несреќи што во последно време се случуваа во куќата беа во врска со него.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ќе дојдеше во куќата кај што имат умрен и свапирен чоек и ќе се спремеше да го дочекат.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Тогаш од страв сите луѓе се прибирале во куќите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
По некое време, пратен од грчкиот владика Стаматијадис тој со четата дошол ноќе и влегол во куќата на Герман Љушков што беше на горниот крај од селото.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Уште вториот ден, кога дојде слугинката, на Марија ѝ стана јасно дека други раце ја одржуваа таа чистота и ред во куќата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- В ред, станувам! Сабота и недела ти командуваш во куќата. Станувам!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Куртулиса една недела од изметот во куќата, куртулиса од Илка — да не го пери, крпи. останаа уште девер и Трајко и Стојо со дечињата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сите во куќата на Бошка Манев веќе беа легнати.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Речиси сум сигурен дека имаше зелени очи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еден од традиционални начини на самоубиство е и бесењето со ортома, кое е повеќе карактеристично во селата и оние кои живеат во куќа, не за друго туку од технички причини.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Големата болест тешко наоѓа прелез само во луѓето што јадат лук, вели, и во куќи намачкани со катран.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Видел дете во куќата што гори. И го изнесе на раце.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Вечерта, околу 11 часот, во куќата влезе Пере Тошев, со неколку души, членови на Месниот комитет од Битола.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тие тоа го направија толку егоистички, што заборавија да ја поведат и Наташа, и таа остана сама, дури и не знаејќи го тоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Помислив дека и Јован сега спие, и Ратка спие, и шесте деца се заспани кое каде се нашло во куќата, се свило како што го навалило сонот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Неочекувано и за самиот себеси, авторот се премисли и реши да влезе во куќата па што ќе биде нека биде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
(Соба во куќата на Сивиќ. Тропање на вратата. Од соседиата соба излегува Сивиќ во домашна наметка. Ја отвора вратата.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Пред очите му се враќаа сликите за сиромаштијата во куќата во која живееше Марија. Нејзината мајка. Нејзините сестри.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Никој не се одѕива. А нема ни светлина во куќата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
за писмата со топли поздрави до неговите родители што живееја на другиот крај на светот и за телефонските извинувања на моите родители во истиот град што не сме ги посетиле на сведен, оти, нели, пак тој морал да се задржи на работа, за левиот чевел од секој пар чевли што се купуваше за помалата ќерка, а кои тепаа на глуждот па требаше да се разлабават кај мајстор Младен, за молерите кои можеа да дојдат само ако е тој на пат оти, се знае, прават страшен неред во куќата и,
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бидејќи ретко доаѓав, тука, кај неа, во куќата и дворот имаше за мене многу интересни работи за разгледување, како скоро и во секоја постара куќа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа така правеше и со пуканките, ама тоа обично изгледаше како благден да ни влегол в куќа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Истегнувајќи го вратот на една и на друга страна и протривајќи ја повторно онаа линија на болката, тој седна, го макна перото во мастилото и продолжи: „Тогаш кога излегов од темниците филиписки, собрани во куќата на Лидија, чекајќи од мене утешение, ми рековте: ’Павле, поучи нè како да ги отфрлиме прангите со кои, како и тебе, нè оковале!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
-„Море не ви кажувам, бре браќа, приказни, им рекол Силјан, ами ви кажувам вистинско сторење и патување мое, и преѓе ви кажав и сега ви кажувам оти штрк бев и во штркова земја бев, две лета тамошни сум работил полска работа во куќата од штрковите наши што се на нашава куќа.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Поинаку не можев да те заштитам - и повеќе не издржа; се расплака на глас, го фрли ножот, истрча во тремот, извика таму Да не видам огледало во куќава и преку дворот избега некаде во полето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На својот син му рецитирал песни на англиски, јазик кој во куќата бил зборуван рамноправно со шпанскиот поради влијанието на татковата мајка, инаку англичанка. 1901.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа без збор влегува во куќата и истиот час излегува со нож и ренде; а Грдан место да се праша што ќе ѝ е ренде, се мисли што е од куќата летна кујна а што е од летната кујна продолжена куќарка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Останувањето во градот крај реката значеше, за секој од нас во куќата, приспособување на една од дежурните дестинации на Татковата стратегија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Да се случеше барем во одаите на некое воено лице со два чина пониско“, заврши таа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој се насмеа; рече дека не сака да има работа со улави луѓе и дека не му се живее во куќа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И земјата е болна кога синовите ќе ја заборават.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За да проверам дали сум во право со сомнежите, веднаш се јавив на мајка му. Ѝ кажав дека син ѝ нема клуч и дека јас сум замината, па затоа тој во секој момент треба да пристигне во куќата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Повторно мир во куќата и повторно ние двете сами.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
1 Само малку, ден неполн, поточно една ноќ по зачекорувањето на Лозан Перуника во староста што дошла по многу видени погубности, по оние умирања што се случиле во куќата на некој селанец со глува и нема ќерка, преостанатите дваесет и деветмина од дружината по изгревот стасале со двоколките во Лесново.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Многу радост имаше во куќата на Ефимија (сестра на Борис) додека ние бевме нејзини гости, првите два дена.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Гледаше во куќите крај патот. Се прашуваше како тоа сите се слични, речиси исти.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Веќе не требаше да влегува во куќите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Зошто брзаше, немаме веќе работа”, ќе ѝ речеше мајка ми, а Рашела, ќе се насмевнеше и ќе исчезнеше некаде во куќата да го докаже спротивното.  Рашела брзо се сроди со нас.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И долгогодишната кореспонденција помеѓу Гете (Goethe) и вајмарската дама Шарлота фон Штајн (Charlotte von Stein), мажена госпоѓа со седум деца, ја доживеала својата драмска транспозиција: пред некои триесетина години германскиот драматичар Петер Хакс (Peter Hacks) напишал успешна монодрама со долг наслов Разговор во куќата Штајн за отсутниот господин Гете, која со голем успех се изведувала на многубројни европски сцени; во тие години на подем на таканареченото женско писмо, актерките просто уживале да ги екранизираат пустите машки мани на големиот светски класик...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
РАЈНА: Утринава дојде жената на Гркот. Се викна Елена. Ме прашуваше дали ми е тесно во куќава.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Господине, Како да ви кажам за мојата збунетост пред да ви зборувам за тоа што јас го сметам со многу леснотија и непредвидливо од моја страна?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Липање го пресечува.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога се преселија во куќата, почна да спие во одделна соба.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Шејтанот не влегува во куќа полна со деца! ! (курдска поговорка) (Пократка верзија од листата на толкуваните османски турцизми на Татко и Климент Камилски.)
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таа пак од првиот ден настојуваше да ја истакне својата доминантна улога во куќата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И кај една трета каде што одеше Илко, виде во куќата икона на Архангел Михајло.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Заради работата околу Прифатниот центар го запоставив златарскиот дуќан во Старата чаршија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Како со сила да им се пикна во куќата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И првиот збор со затечените селани, жени, деца во куќите им беше: — Сик дишери, бе анасени ана, ѓаурлар.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Единствено што откако отидоа да живеат кај неговите во куќата, поретко пишуваше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Со мака се симнало од дрвото, внимавајќи да не го задирне изгореното опавче и влегло во куќата да се напие млекце.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Како беше наместено во куќата на мајка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Брат ми последен пат ми плаќа кирија. штом толку поради тоа се дере.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- И тате, и тате! - пак викаше Рушка. - Ете, и јас ќе ти дадам! - рече Никола.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Можеби имаше мали проблеми во сексот со оглед на нејзината тежина, но тоа не беше причина за нарушување на мирот во куќа.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ми ги даде сите можни упатства, препораките до своите блиски и влијателни пријатели во куќата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Скрче не влезе во куќата. Продолжи да шета по брегот, а потоа слезе долу крај езерото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тетка Олга како постојано да се чувствуваше непријатно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Е арно не сет, како нас, ами од кај ме познаваат мало, големо во куќата што сет?“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еден ден, момата Ервехе ѝ пишала на Клементина дека во куќа­та се шепоти оти ќе ја мажеле.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Не!“ викна Роза и побегна во куќата водена од точното претчувство за неизбежноста на својата судбина; го слушам ѕвечкањето на синџирчето со коешто таа ја заклучува вратата; слушам како штракна бравата; ја гледам како уште во ходникот, а потоа јурејќи и низ останатите соби, ги гаси сите светилки за да не ја пронајде никој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кој дојде потоа во куќата, што се случи, никогаш не разбравме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зеде да го полни велејќи: - Тешко да се најде такво нешто во куќа без мачки деца.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во интерес на мирот во куќата, таквата облека на Рада едноставно беше спакувана за некое друго време.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Така се заврши и оваа вечера, како сите други до неа, во куќата на Стоја, Илка и Трајка Сукалови во Витолишча.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мојата баба како да беше одраснато сираче, небаре вградена во куќата крај Езерото, како во една поприфатлива и почовечна варијанта отколку во балканските легенди, во кои млади мајки се вградуваа во темелите на видни градби, за да се смилуваат злите и кобни сили да ѝ ја поштедат градбата од мистериозно уривање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Му реков дека многу би сакал тој да ми објасни што токму се случило помеѓу него и мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа која беше стручна за гатање и вражање, гласно извика: „Распуштеница во куќа, зло за навек“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Животот во куќата крај реката, попатна станица на нашиот несопирлив егзил, ни течеше со пустата надеж дека пак ќе заминеме.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Они живее во куќа со фамилија, јаде и спие со недели.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сакаше да прекине со „испитувањето” поземајќи книга од библиотеката, но Мајка продолжи: – Пред да втасаат грчките војници во куќите каде што се вееја италијанските знамиња, тие беа заменети со грчки знамиња.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Знаеш ли ти синко мој, кого си довел во куќава?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И така значи, да не ги убиеше Димко Силистарко мајка си и Видана Јанчески, никогаш не ќе се дознаеше дека било нешто меѓу нив. А може и ништо не било.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Токму, кога се подготвуваше да се повлече во куќата, бидејќи почна да заладува, од претсобјето кон летниковецот се разнесе звукот на килибарниот телефон.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога дојде да ме бакне пред спиење, ми стана жал за неа што се грижи и што се плаши да има пиштол в куќа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Девојката што ја запознав во куќата под Сина Скала најмногу време им посветуваше на ранетите“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Недалеку од него, во Блатието, во куќарка од протерани рисјани, живееја Турци, доселени од Мала Азија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
По вечерата во доцните часови стигнаа во куќата на Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но едно утро сѐ се разјасни, кога почнаа да влегуваат пописните комисии во куќите што имаа кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И побегна во куќа во која сѐ е од кеса, како супа од петел, пире од Маги, а за десерт – пудинг од ванила, од кеса, се разбира.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Другпат сонува како на некој празник влегува во куќата, но гледа куќата не е куќа, туку се престорила во црква; внатре попот Матлија венчава младоженци; се допира поблизу и гледа: зетот е Бандо, а невестата таа самата; но како што наближува, сè повеќе ја фаќа страв, зашто гледа: невестата не е таа, туку некоја друга жена; почнува да плаче и да го трга Банда да не се венчава, но попот Матлија му дава знак на питропот Танаско и тој ја фаќа за раменици и ја вади од црквата надвор; надвор гробарите го пречекуваат Танаска и му велат: ”Ние сме готови: го ископавме гробот”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ја виде џинот замавнал со сета сила и војниците ги претворил во големи бели камења.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
(Соба во куќата на Андреевиќ. Мрак. Се отвора вратата. Влегува Стево. Пали светло. На масата седи Симон, пијан, со шише до себе.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Почекајте, - им рече на братучедите откако им го зеде запечатениот плик и се изгуби во куќата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сите во куќата продолживме да ги прелистуваме Татковите книги, гледавме необични слики на пеперуги, кози, јарци, јагули, со намера еднаш да ги читаме и ние овие книги, но никако да ги откриеме нашите социјалистички купони.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Додека Ѓорѓе со очи ја пиеше сета убавина на Рада, софрата во куќата на Јана почна да се полни со јадења и пијалоци.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
II став (лудило) (Блиско минато, на пример 1911. Богат салон во куќата на Божо. Божо штотуку завршил читање на текст. Параскева и Кристина седат облечени во раскошни фустани по модата од тоа време. Јаков стои облечен во лудачка кошула, бос, пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Каква вештерка, море, мрсулко, во куќата живее баба му на Чавка!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Можеби не ме сакаат затоа што не се мои, сите се на Александар, сѐ е на Александар, и како што ми се лути тој, сите предмети во куќата ми се лутат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Братучедите, Србин и Шишман по него, влегоа во куќата и се искачија по дрвените вртени скали на катот каде што ги пречека војникот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Некој друг, пак од социјалистите рекол - доста страдала оваа старица, да ја оставиме на мира. Нека остане во куќата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но тој навистина, додека Онисифор Проказник со уште двајца отишол да го земе скриеното оружје на оној бег и на неговите измеќари со кои се колеле во куќата на немата Ганка пред да влезат во Лесново, седнал под стар орев и умрел говорејќи, зачудо смирено и без страв, дека не умира од старост, дека на дружината крлешки ѝ се залепила црна чума или проклета утеха: болката го одбрала него за да ги предупреди дека ни најумниот не е достатно силен да ја победи: злото ни секира го сече, ни нож го дупи, ни можеш да го зграпчиш за уши и да го урнеш од карпа в бездна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ дал господ, за нишчо не сме астретни, само ете така, коа позавалани ни се виа мажјето, та и јас од пуста измет :во куќата не можа глава да крена, тики дури и манџичка не ми паѓа асолно да си направа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
(Салон во куќата на кир Панајотис. Панајотис работи врз некои хартии. Пауза. Влегуваат Киро, Михајло и Евто.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Добро те најдов, Павле! - одговори дојдениот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На мајка ми Книгите се во најголема соба во куќата.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Следната недела, кога возрасните влегоа во куќата на доктор Ауербах, а децата трчаа по градината, јас го замолив Рајнер да си играме со нашите сенки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
XL Животот сакаше, судбината сакаше, обично велеше Мајка, таа да остане сама, како последен сведок на семеј­ството, во куќата на спомените.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во тој снежен потоп луѓето најмногу се плашеа од смртта и се плашеа да не им се затрупаат и оџаците со снег па да се задушат, да не може чадот да излегува, да не може воздухот да влезе; кога ќе им се вдадеше, ќе подизлезеа надвор и ќе го исчистеа снегот што ги затвораше прозорците за да влезе во куќата светлина и воздух.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
СПИРО: Е, да е во куќата Стојанка. Од куќа не ќе излегува, со стапови да го бркаш.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Мајка велеше дека има доволно простор за учење во куќата, ама јас си останав на своето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во наредните две години тетка ми уште неколку пати се обидуваше да го спречи тоа наше зближување со Вера, како да сакаше да ја наруши таа среденост што се беше создала во куќата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Секако“, забележав; „тогаш таа хартија сигурно е во куќата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го враќам минатото: провокаторот е закопан на многу места во куќата - дел од оние стари добри пегли со јагленосано загревање, дел од радиото чиј механизам го однесоа во вреќи црни и парталави собирачи на старо железо, дел во дупката на подот во која ја чував Неговата слика.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Бевме веќе готови да излеземе од куќата, го подготвувавме стадото и нешто друго што имаше останато во куќата кога дојде Цале Ангеловски кој ни паѓаше некој роднина, но не знам што, и му вели на татко ми ...а бре Митре да не си полудел, кај ќе оставиш татковство и ќе одиш во друга земја?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Паметам кога долго во ноќта в куќи доаѓаа жени од АФЖ-ето и долго зборува со мајките.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Откако му умре Стојанка, во куќата Сукалова од женска страна остана само Митра, жена на најстариот брат Стојо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Денешниот сопственик, таткото на Бојана со семејството во куќата се всели пред четири години.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Така му рекоа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Болката за погибијата на жена си, Ѓорѓи ја одболува во куќата на дедо Киро. Тука најде постела и место покрај софрата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
По некое време, тие незабележително полека се искраднаа од распеаната атмосфера која владееше во куќата на газда Ѓорги и без никој да ги види излегоа на улица.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Соништата се јавуваа одвреме-навреме, но доста го мачеа: еднаш некои непознати луѓе, извиткани во лицата како качаци, му влетуваа во куќата, го глабнуваа детето и бегаа со него.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И понатаму новата мајка беше во куќата главна, а со моето растење јас сè повеќе и повеќе ѝ помагав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се ослободи од непотребните работи во куќата: од разните шишиња што ги најде во долапот затворени со тапа или со кочанки, полни или полупразни со разните течности: масло, газија, крстена вода со босилок внатре, недопиена ракија или вино, лекови од тревки, варова вода и друго - ги исфрли надвор ослободувајќи ги од нив заробените мириси.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ах Боженце, и ти златна Богородице, ви се молам, душата да не ми ја земете дури не се сторам пак човек и тогаш ќе познае татко ми и мајка ми како ќе работам во куќава и како ќе ги слушам“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Јане им погина на Бела Вода. А на Цветници, кога цутеше дренот, плач се растури во куќата на Митрашковци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Толку многу ме имаше фатено страв што не можев да се концентрирам на таа мисла и јасно ми беше дека Игбал нема да успее да ме чуе преку таа негова телепатија.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Зашто јас него кога го зедов, кога му дојдов во куќата жена и домаќинка да му бидам, јас веднаш си го легнав умот на брашното.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Првите литературни обиди на Борхес и охрабрувања од татко му.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
По ударот со кундак во куќата на немата девојка, Лозан Перуника се чувствувал грд и штрбав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Знаеш Младене, - чиниш почнува да води некој неврзан разговор, - кај сосетката од спротивната улица во куќата, криејќи дека таа е девојка, им се тутнала некоја распуштеница, а сите мислеле дека е чесна девојка, од чесно семејство.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш забележав дека вратничката нè води во куќата, туку во еден широк двор.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Откако минаа три години тој веќе ја беше толку припитомил и обучил што можеше слободно да ја воведе во куќата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Не смеам... - му рече и со насолзени очи влезе во куќата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во Козар Маало, блиското Пошта Маало и околината, живее во разбирање, пријателство, солидарност, притекување на помош, делење на заедничкиот леб на сиромаштијата на повоените години цел еден мал свет, на стравот од неочекуваните упади на власта: побројните Македонци, Албанци, Турци, Срби, Унгарци, Руси, Грци, Бугари, Хрвати, Французи, Ерменци, Евреи, Власи, Роми и други.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А се вели дека во куќата е потребно нешто друго, поздраво од националниот дух, за да се има – мир!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Е многу е смешно. Би сакала да ѝ го смачкам тој пилешки мозок.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се најдов во куќата на Олга Ничота, близу до градскиот парк, и недалеку од моето Козар маало.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас знам оти чудно ви е ова што ви кажуам, ама не је чаре да ве излажам, чунки најпосле испат ќе ви го сторам, и ќе ве уверам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Погледна нагоре и надолу и бидејќи никого не виде, се мушна низ порта, се најде во дворот и бргу влезе во куќата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сакаше да го достигне вкусот на „тикушот“ што се месеше во нашиот роден крај во куќата на самиот брег на Езерото.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Трајанка ја советуваше: - Мора снао, мора да има некој маж во куќата, Стојанче е многу мал.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Веројатно сето тоа не го правел самиот: без поуки, без совети!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За Нова година не отидоа никаде, останаа во куќата на тетка Перса, во нејзините топли одајќи, во истовреме заштитени со нејзината широка и несебична љубов.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тие, при болки или при потреба од лекарски преглед, доаѓаа во куќата на Мајка, небаре таа беше и лекувалиште и аптека.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Ма не, јас само сакав да кажам како некои жени не бираат начин како да ти се утрапат во куќа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А се вели дека во куќата е потребно нешто друго, поздраво од националниот дух, за да се има –мир!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ЛОВ НА РОБОВИ Без светлост и без глас во куќите, Шумшул – град лежеше врз своите темели како обланди на тишина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Ништо!” - рекоа, и прибележија дека во куќата на ул.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го враќам минатото: провокаторот е закопан на многу места во куќава - дел во оние стари добри пегли со јагленово загревање, дел во радиотот чиј механизам го однесоа во вреќа црни и дрипави собирачи на старо железо, дел во дупката на подот во кој ја чував Неговата слика.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во големите зими Тој не ја оставаше сама: ќе ја поведеше за рака и ќе ја водеше од куќа в куќа, ја седнуваше покрај огништата на селаните, за сама да ја почувствува светлоста на сопствениот пламен низ кој исчезнуваше.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сигурно си се моткал со некое од девојчињата од Фрио Сити, штом толку доцна се враќаш“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ти го гледав огледалото кое го носеше секаде, ама не и знамињата. – И не можеше да го видиш, како и никој во куќата, го чував во ковчегот со чеизот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Свечениот ручек овој пат го подготви младата снаа во куќата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сите несреќи што во последно време се случуваа во куќата беа во врска со него.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
За годишницата од смртта на Козакот Семјон Иванович Јацун Доаѓаше во кафеаната од зад аголот без да ја забележиш престарената кајсија на широчинката која понекогаш и наесен се дрзнуваше да процути Дури и да му се насмевнеше чудесниот свет во нејзината крошна немаше да го вознемири Птиците само својата тага ја пеат но не и тагата на туѓинците Птиците што преплашени бегат пред секој шумен облак
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Спиро не го доразбра значењето на судбоносните зборови што ги изрече Влаинката Паца, но таа се потруди тој да си врзе во крпче дека без одлагање треба да ја земе со себе и да ја однесе дома во Брезница за да му биде домаќинка во куќата и друшка во животот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа го знаеме и по надвикувањето на првите петли, а и по долгото чекање да згасне веќе еднаш виделината во куќата на кметот. И згасна.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
АНТИЦА: По чекорине како туѓ човек да е, кој не идел во куќава.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Си отишол Лалата кај царо и му кажал оти му нашол девојка умна и разумна и му ја свршил.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Таткото на мажот умре пред да се роди новото бебе, во куќата на другиот крај од улицата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ратка имаше тотална доминација во куќата, а даљинското од телевизорот во дневната соба беше апсолутно под нејзина контрола.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ова му го кажуваш на телефонистот што ќе ги повика цајканите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговите чести отсуства ноќе, кои беа поздравени од страна на префектот како сигурна помош за успешноста, јас ги сметав само за трикови кои на полицијата и` нудат можност за детален претрес, во исто време наметнувајќи го убедувањето до кое Г., всушност, на крајот и дојде – убедувањето дека писмото не е во куќата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Каде беше толку долго? – ме праша брат ми, несвикнат да ме гледа да се враќам сама од шумата. - Во Гоа! – му одговорив кусо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Инспекторот на противпожарната заштита усрдно бараше во куќата барем едно аголче, што ќе претставуваше опасност во однос на противпожарната заштита, но во тој поглед сѐ беше добро.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Подобро нека ти го гледаат срамот одошто да крадеш, зашто во куќа каде се краде, - напредок нема!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога ли стасува, ѝ се чудеше на мајка си, да ги посврши сите работи во куќата, а никој ни да ја види ни тааникому да се пожали.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Душа прибраа и преспаа во училиштето, во црквата и во куќите на Лобанчени, а денот го поминаа скриени во шумичките надвор од селото.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А и тоа се слуша во Потковицата, дека Ордан бил посветен во Организацијата, дека во куќата негова, ноќе, се состанувале војводите, дека дури и со град доаѓале војводи и се состанувале таму.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Френк знаеше дека е подобро ништо да не му зборува на Даниел, кога го гледаше само на работа, зашто Даниел никогаш не остануваше дома за вечера, а кога се враќаше доцна навечер, сите во куќата на Адам спиеја.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Војводите скокнаа. Востаниците го кренаа онесвестениот Цепенко на раце и со најголема брзина го однесоа во куќата на Начевци, каде што беше сместена востаничката болница.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ме сместија на улица „Солунска“ во куќата на Ташко берберот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никаков знак дека дошол нов човек во куќата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Татко ми велеше: небото не слегнува Во празни срца Сабјата не се буди во успана рака А сеќавањето е најбрз коњ Најдалеку ќе те однесе. (Зошто го кажуваше ова кога го беше загубил минатото Минатото му го развеа Киклопот на Револуцијата) Изгледа беше изумил дека изворот сончев покажува само пат кон заодот А дека ѕвездата што паѓа во фонтаните на темнината е само златно париче што некој го фрла од чардаците на мракот (Утрото сепак никогаш не заборава да слезе во одаите на ноќта) А каде тој можеше да слезе од чардакот на својата темнина И која врата потоа да ја отвори Во куќата на новото време Во домот на поразените Коњот и острата сабја Исчезнатото минато И лудата глава на Козакот Од пештерата на сеќавањето Што напати се отвора.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Некои од власта?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа ни помогна на сите да се вратиме во нашиот секојдневен живот и ред во куќата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таква беше горката судбина на нашето семејство на двете страни од границата: едни знаењето на туѓите јазици ги спасуваше во тешките времиња во животот, други ги завиваше во црно... * Којзнае уште колку во мислите ќе трагав по сликите напластени во свеста од раскажувањата и потрагата по минатото на семејството за татковото враќање од Цари­град во куќата пред мене, за заминувањето и враќањето на мојот чичко од Лондон, враќањето на мојата тетка во Албанија, доколку од занесот не ме извлечеше сеприсут­ниот и едноличен глас на водичот Х.Х.: - Ги разбирам вашите чувства, по 38 години да се најдете пред прагот на родниот дом!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татјана беше многу убаво бебе. Кога ја донесоа од болница не ја сакав и ми пречеше нејзиното присуство во куќата во која јас не бев повеќе оската на вртење.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Зарем и тоа ќе го доживеат, во куќата да им живее снаа "оттаму"?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Си заборавил каде си ме сокрил. Јас сум насекаде, во куќите, во спроводниците, во кулите, под земјата. Ајде, најди ме!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Таа го повика кај неа дома и му даде една соба во куќата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ќе го греши еднаш, ќе го греши двапати, на третиот, четвртиот пат ќе го погоди и ќе си свикне, со работата баре во куќата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Едно време се отвори училиште во куќата Кузеска, ама малку траеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Добро е што излегов, се утешив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Овде, во нашата куќа во градот крај реката, кој беше некогаш наречен и Капија на Ориентот, Камилски очекуваше Татко да говори за своето цариградско време, кое за сите нас во куќата претставуваше голема тајна, мистерија, како да не постоело никогаш.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, бадијала зборувам кога никој во куќава не ме слуша.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Е тогаш добро си ми дошол во куќава. (Се ракуваат и така држејќи се разговараат).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Не знаеме каков вид дрво е. Се распрашавме, но никој не знае.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Немаше кревети во куќата на Трендафил и Ласа колку што имаше гости.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
— Добре дојде во куќава, — го поздрави Адем, седнувајќи на другиот миндерлак спроти него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не можеме да се разбереме, а многу голема ни е желбата да влеземе во куќата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Јас веднаш се сетив дека тука некаде во куќата имаме пушки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Детето исчезнува а Мишко бргу се затвора во куќата.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
И јас кај мене зедов работници да ископаат и да пуштат цевки од главниот канал до куќата и платив водоинсталатер, го платив Ацета Ружин од Лерна, да ми спроведе вода во куќата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас сум жена во куќа.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Дејствието се одигрува во куќа со наместени соби за издавање и сопственичката на куќата се прашува дали новиот станар е познатиот убиец со име Осветник. Нешто како Џек Мевосек.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дојдов во куќата, крај реката, на истекот од Езерото.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сполај му на бога што си исчекав радост во куќава... Си го удомив детето.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Таа си имаше тајни места во куќата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во куќата беше чисто и удобно.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сликарот, чие име беше Фридрих Рихтер, бил од околината на Минхен; кога им се родил синот, тој и сопругата живееле во Виена – потоа пак отишле на имотот крај Минхен, а сега се вратиле во Виена затоа што слушнале дека доктор Ото Ауербах, професорот на брат ми, може да им помогне на деца во чија душа се вовлекла тагата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја наполни малихерката.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во жетвар беа ожнеани на Вичо - Коста и Доне, на Харо – Јане, Васил на Горуша.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така ги одбегнуваше сите судири со блиските и сите агли во куќата, ширејќи околу себе таква топлина од добрина пред која немаше некој да не омекне.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Беше задоволна што немаше никој во куќата да го види нејзиниот страв.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Немаш време да избереш 92.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знам зошто одев во куќата под калето кога постојано ме ежавеше страв брегот еден ден да не појде надолу и да се разурнат шарките на времињата кои поминуваа по неговата жолта страна ви кажувам не знам зошто одев кога и самата куќа имаше нешто застрашувачко во густата темница што се таеше меѓу диреците оти мојот братучед можев да го најдам и кај нас зад насипот каде што неговата маќеа пасеше бела коза по бавчите и молзеше по ока полока млеко за неговата ќеркичка оти жена му марија своето убаво женско време го поминуваше во лешочкиот санаториум а пак кај нанчо можам да ви речам дека ништо не ме влечеше оти во мене тлееше голема навреда од што ме напади првата зима што ја зимував во скопје а сега својата дрвена берберница од паркот спроти градската болница ја има преселено во ќошот лево веднаш крај самиот влез и ја има сросано на два ката долу за бричење а горе за спиење со жеништата што ги турка со глава по раскрцканото скалило направено од две штици ви кажувам не доаѓав ни за него ни за братучедот кој често клечеше или лежеше во аголот врз сламарникот меѓутоа јас често се уловував како драбам по насипот крај реката очекувајќи да ги здогледам детето со разбегана коса по главата момчето со долгиот врат како фрла камчиња во реката и старецот сиот завиен во козина таму каде што се гледа душата
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Господине, Можеби сте се обиделе да ми го испратите делот што недостига од вашето писмо, но повторно се случи текстот да не стиgне поради тоа што ја прекинав струјата во куќата пред да заминам за Монпелје за да го посетам мојот лекар.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Желна за дом Шетаат духови во куќата јазикот е претворен во крцкање шушкање, лелекање, логореа недостига визија, провидение, битие животот е патување кон неартикулираното дури и бездната има форма и хаосот има твојот Дом нема затоа што Овде - да се нема значи да се изгуби тоа што се имало значи, некогаш си имала а сега е време за мечта мечта со волшебна моќ а не обична надеж.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Го оставиле само на гаќи. За малку во куќата што не се јагленосале две деца.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Влезе таа како замајана во куќата, загледувајќи во секој агол како божем бара нешто. Ѝ се чинеше дека сѐ оживеало и ѝ шепоти: „Иде... иде...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А пак приказните на Огнена Гулева, дека низ моите одаи прошетале многумина... ме потсетуваат на снегот: напаѓал напаѓал а по него безброј траги, но само до утрината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Татко ѝ, по потреба како лекар го извикале ноќта во болницата, така што мајка ѝ останала во куќата сама.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
МАРА: (итро). Ако не да му ги сокриеме и да речеме ти не си донесол таква работа — пари во куќава.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ќе се внесува ли ковчегот во куќата или не ќе се внесува?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Вистина е дека не е ујгун... Да одиме сите заедно треба да се најде некој да се остави во куќава, за ајваните, за полето...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Елена, кога го затвори телефонот, набрзина се облече и тргна во куќата на Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од заемките за означување простории во куќата, меѓу кои не малку се и во денешна употреба во балканските јазици, Камилски се задржа на: одаја, одаа, со значење соба (од турски oda); чардак, истурен (покриен) преден дел на куќа (најчесто на горниот кат), со отворени бочни страни што по некои куќи се застаклени и со убава глетка.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Има право Кожинката кога тврди дека сите околности укажуваат оти момчето може да го бара татка си токму помеѓу поединци од мојата единица.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
БОРИС: Еве сега, јас сум дојден, нема место во куќава, мислиш ќе му текне да се истави, да каже „фала ви многу, гледам на товар сум, ќе бегам”. (Пауза)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Знаев дека во Франкфурт постои музеј, токму во куќата каде што живеел тој.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кога осамна првата мугра во куќата крај реката, Татко се најде на чардакот, сиот спрострен над реката.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ноќе влегуваа во куќите, ги извлекуваа младинците и ги собираа сред село.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ќе мора да влезат во куќата за да ме уапсат.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ќе го бараш Сетворителот и Седржителот за да му заблагодариш што ти помогнал да изградиш куќа и во куќата Ангелот од Курбиново, и стиховите-пеперуги кои излетуваат од твојата уста и ја осветлуваат шумата од костени, во која пладнуваат елени со златни рогови и со сребрен ѕвон ги веселат темелите на куќата и ги озвучуваат ѕидовите, та кој ќе помине крај неа застанува да се наслуша и подмладен да го фати Патот на Апостолите, пресреќен што се упатил кон Бога, како што си се упатил и ти самиот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
ЛИЦА ЧОРБАЏИ ДИМО МАНОИЛ, негов син ТЕМЈАНА, жена на Маноил ДУХОТ НА СЛОБОДАТА, убава жена БАБА ЛЕНКА, стројничка ТОДОР, слуга ВЕТА, слугинка Гости, мажи, жени, девојки, едно дете и други Дејствието се случува во куќата на чорбаџи Димо, вечерта на 20 јули 1903 година во град Крушево-Македонија*)
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Луѓето започнале во паника да ги празнат улиците и да се сокриваат во куќите.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во 1924-та или 25-та, џандарите од Алинци и Трбиќевците навлегле, ноќе, во куќата на Ордана Голушкоски, тогаш одново се имаа размрдано комитите, и ги тепале и мажот и жената до изнеможеност.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На долгото ѕвонење во Куманово во куќата на Никодин никој не се јавуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За да му дојде умот, почесто го затвораа во една од собите во куќата, но тоа го челичеше и му ги изоструваше сетилата: се допираше со ушите до ѕидот за да слуша што зборуваат за него во другата соба: дали со ова затворање само ќе го заплашат како другпат или подолго ќе го заджат без леб и вода; дали некој од неговите домашни се сожалува на него и дали заради него пак почнуваат да се караат меѓу себе како што обично правеа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се запалил таванот. А каде е мајка ти... Што? Сам си во куќата!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Лазо го пуштија од затвор, а мојот го пратија на Макронисос.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ги следеше и не ги одобруваше моите преместувања на предметите во куќата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Но тој не пропушти да забележи дека убаво го памети престојот на неговите борци во куќата под Сина Скала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сликата не се движеше. Чекавме што ќе се реши за внесувањето на ковчегот во куќата, а кога веќе се виде дека не се внесува, остана ковчегот на тракторот и тргнавме.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Ами ич пасат рибите ориз, честита царице?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Таков навлегувал и во куќите на балистите, со кои до неодамна се војуваше, а сега или беа изгинати, или избегани, или пак позатворени, а тој вршел претреси и кажуваа потоа, не им проштевал многу на оние, што ќе ги нашол дома и на жените.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По толку години, брат ми ќе биде тука, во куќата во која сме растеле, и ќе можеме да се потсетиме на сите оние минати години, на луѓето и настаните, на нашата сиромаштија, на оскудицата која, во заедничкиот живот и топлата упатеност, се претвораше во доволност и радост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Стражата“ ќе „капитулира“ и ќе ги земе коњите да ги смести по комшиите, а луѓето ќе влезат дома во куќата, каде што се поставени трпези од горни до долни крај.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога часовите се одржуваа во градината, честопати ја забележувавме Сара, ќерката на доктор Ауербах, како нѐ гледа низ прозорецот од својата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
— Племната, деца, ваќајте а племната; ако можите во сламата да се позатоплите, друго чаре нема, — им советуваше дедот Бале на своите десеттина членови од семејството.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Цело време си замислувавме како во трчање ќе влетаме во прегратките на нашите мајки, како ќе не гушкаат и ќе не бакнуваат, како нивните солзи - радосници ќе се разлеат по нашите образи како ќе се втрчаме во дворовите и во куќите, како ќе се растрчаме по селските сокаќиња и селото, како секое катче ќе го исполниме со нашата смеа и џагор, како... ...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Провери го каменот, пред да ја отклучиш вратата проверуваш да нема скршени прозорци и си го чуваш пиштолот во фиоката покрај креветот. ќе му кажам да ми даде уште една шанса.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Само во куќата на инспекторот вриеше пијана песна на многуте гости.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тогаш во куќата на Нича Бранов власта му даде стан на еден висок германски офицер, гестаповец, кој беше во командата на градот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ах, оживеа вулканот! викаат, се тресат. Влегуваат во куќите, и пак излегуваат; место не ги држи; не знаат што да направат: да бегаат или да чекаат; ќе избувне ли лава или нема да избувне.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Беа останати живи некогашните реквизити на Титовото време и владеење - неговиот мавзолеј во Куќата на цвеќето во Југославија, резиденциите ширум Југославија, бродот Галеб, симболот на Титовите мисии во светот на неврзаните во времето на студените зими - во Индија, во Бурма, во Индонезија, во Етиопија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ние децата не сме знаеле и никој не знаел дека во куќата имавме скривница.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас бев во куќата, со сите останати домашни, а без неа.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Штом нивната братска куќа, неговата и на Борко, била потопена, тој се преселил во куќата на родителите на жена му. Тие рано умреле.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во куќата редот никогаш не се менуваше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Исто така, тоа што бевме сами во куќата три дена без никакви грижи, обврски туку чисто онака како за забава, беше вистинско опуштање.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На тој Борис Калпак очигледно никој не му се допаѓаше во куќата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со самото тоа што никој од роднините на мама не беше стапнал во куќата откако Вера е дојдена, и беше јасно каков е нивниот став кон неа и кон женидбата на татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во куќата завладеа старата позната тишина, тишината од дното на морето, ритмувана од течењето на нашите солзи...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Апотеозата на цариградските години, Татко ја достигна со ненадејната средба со Мустафа Ќемал Ататурк, во куќата на својот вујко Фатхи-беј Окијар, на островчето Бујук Ада, во Мраморното Море.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Еден ден синот на Карабеќерица ѝ го убиле во П'џов Дол, близу нејзината куќа. Напасниците немале грев.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога Мурџо со лаење го најави своето враќање, во куќата на мајката Перса владееше молк.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Никој досега не рекол дека се одвратни глувците во куќата до нас кои со години се хранат со букви.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Мене уште долго, долго ми недостасуваше звукот што го правеа патериците на Александар додека тој многу внимателно се движеше низ дневната соба во куќата на татко ми, каде што престојуваше додека закрепнуваше од сообраќајката што за среќа сите ја преживеаја без поголеми последици.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Молбата му била задоволена, но Наум, во знак на “благодарност“ му раскажал на Стефан дека Марко - “бакалот“ на дуќанот од кој бил ископан каналот до темелите на Банката, бил скриен во куќата на неговиот брат, служител во Егзархиската гимназија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Се разбира, не; но направивме нешто подобро и ги прегледавме спојките од секој стол во куќата, а со помош на најмоќниот микроскоп и секое составно парче од целокупниот мебел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Речиси излетав низ вратата од таксито и со трчаница влегов во куќата за што побргу да си легнам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Штом стигна во Тирана, во куќата на Афрдита и ќерка ѝ Мирјам, нејзиното семејство будно вардено од очите и ушите на полицијата Сигурими, мајка веднаш побара да оди на гробиштата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И потем доаѓа благословот на бабарите: „Коклу клинци на вратата, толку синци во куќата; колку желки во полето, толку ќерки во куќата!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- А ако нѐ фатат? - Претпладне во куќата нема никого.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога влезе во куќата, го виде Ѓорчета да седи на билото, замислен.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш настапуваше општа смеа во куќата на баба ми и дедо ми. И немаше крај на прашањата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Татко ми велеше: „Маж во куќа, тоа ти е неопходно зло - за да се замешаш во народот и да не бидеш различен по таа основа“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но и тоа трае само за миг, всушност, како непосредно пред мојата порта да се отвора дворот на мојот болен пациент, веќе стигнав таму; коњите стојат мирно; снегот престана да паѓа, околу мене месечевата светлина; родителите на болниот итаат низ куќата; сестра му по нив; речиси ме креваат од колата; од нивните збркани зборови не можам ништо да разберам; во собата на болниот воздухот одвај може да се дише.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сѐ почесто остануваше таму, и сѐ повеќе, па се случи и со денови да не доаѓа во куќата во Ајдинци.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Нивната ќерка Рушка влезе во куќата и весело извика: - Тате, мамо, дајте ми муштулук20)!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гледајќи како го засака и како е умна пудлицата, Богдан се присети на своето куче од детството што им се роди и одрасна во куќата и кое го сакаа и одгледуваа како член на семејството, како човечко суштество, а не како куче.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Телефонот во куќата на Јана постојано ѕвонеше. Овој пат Рада беше таа која постојано ја креваше слушалката.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Затоа и да слушнев случајно во тие денови приказна за тоа дека нешто сомнително се случило онаа вечер кога престојувавме во куќата под Сина Скала, решително ќе ја отфрлев.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Савка живо се приготвуваше, понекогаш и ќе запееше: пред гроздоберот попот ќе ја благослови и таа ќе појде во куќата на својот чекан маж и не ќе се плаши веќе од потсмешливи погледи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе го наполнеше бокалчето со вода од маалската чешма и со грациозен од ќе се вратеше во одајчето, единственото што го имаше во куќата на брата си.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Откако ќе го каже името на подарувачот и што подарил, му се заблагодарува на подарувачот, бара благослов за куќата, пожелува добро здравје и напредок, пожелува богата жетва, и на луѓето што живеат во куќата им пожелува да добијат близнаци.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во куќата се врати старата тишина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мина, без малку, половина век откако мајка ми и Христина живееле под ист покрив во куќата на дедо ми Митре Скендеров.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Втората активна занимација е резервирана за оние што живеат во куќи.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Ете, и помеѓу тие тешки времиња можело да се зачнат и необични нешта, па дури и копиле!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ветувањето го поткрепи со тогаш скорешна случка: една партизанка бегајќи пред непријателот, дошла токму во куќата каде што бевме и ние.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во неа се зборува за Карабеќерица која живеела со својот син Демир - убаво, свидно момче на седумнаесет години.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Додека траеше жалоста, а таа за нас и никогаш не заврши, сите синови, снаите, во црно, останувавме со Мајка, во куќата на смртната самота.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Следната дестинација ни беше Загреб.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На часот на Силјан му текнало та слегол во двор и го зел ѓерданчето и го качил на куќа, та го скрил во сламата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Лири живее со својата жена Барбара високо над Лос Ангелес во куќа со фантастичен поглед на Холивуд и Беверли Хилс.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
(Главната соба во куќата на Андреевиќ која е поврзана со три други соби и кујна. Димитрија седи во инвалидска количка. Чита весник. Марија седи на кревет. Гледа пред себе. Тишина. Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Млада привлечна вдовица, сама во куќа…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Тетка Рајна сигурно поретко ќе доаѓа, татко ми и јас ќе имаме помалку заеднички работи во куќата, ќе бидеме помалку ангажирани во домаќинските работи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Турчинот ќе ни дојдеше во куќата, ќе се најадеше, ќе се напиеше и ќе ни речеше: Бре ѓаур! ај донеси ми тоа и тоа! – ќе му одговоревме: Сега, беим!
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Љубе живее заедно со нив во куќата во Влае, но не му е татко, туку ѝ е...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Славејче ќе ни пее во куќава, велам, и одам, му носам вода.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Добро, добро, љубов моја! На бојното поле последниот збор е топовски, а во куќата е на жената. Прифаќам без збор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се разбира, Ти тешко го прифаќаш нејзиниот радикален став: дека не сака да се занимава со ништо што би можело да ја оддалечува од онаа бартовска суштина на Твојата литература.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Потоа се доближи до огледалцето, се погледна и во него направи гримаса.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И попот се тркалаше во дворот во правта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Прозорецот го симнаа - ветрот ја поддувнуваше белата завеса во куќата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Влегоа во куќата. Сестрата беше сама.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дали остана во куќата? Можеби пак заминал некаде?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И Татко беше облечен во својот единствен костум за мејдан, очекувајќи го својот пријател, на последната дебата околу гастрономијата и јазиците, поточно за местото на османскотурските зборови од областа на исхраната, пијалаците, кои со векови се наоѓаа на заедничката трпеза на Балканците, обајцата убедени дека исхраната обележува една цела цивилизација.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во куќата крај брегот на Езерото, под Италијанците, живеевме ние, со вас, а во другата куќа, под Грците, беше баба ви, со вашиот чичко и неговото семејство, со нив беа и вашите тетки.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Освен тоа, некој, па дури и братучедот Герман, треба да си рече дека случајот бара влегување во куќата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Мама е секогаш во куќата. Како да е закована за прагот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И Уља си оди дома, јас си одам дома. Пак сама во куќата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Овие одликувања, кои ссами Боше и татко ѝ на Драганка му ги предале на Петрета, за тој да ги донесе во Потковицата и да им ги предаде на нивните, во куќата Јанческа се чуваа сѐ до 1924, кога, при еден претрес, српските џандари ги најдоа и ги зедоа со себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но не ја прифатив како добронамерна оградата со која се обиде да ми предочи дека не било се едно кога таков малер ќе се случел во куќата на обичниот човек за разлика од генералот или високиот раководител.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали заради тоа почесто остануваше кај неговите, на долниот кат во куќата?.... Сѐ помалку кај неа... Горе.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
— Каде вака, бре браќа, без препита и изим влегувате во туѓи куќи? — почна Толе половина на шега, половина навистина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Барајќи една ноќ, чула еден глас од петел до една куќа и се приближила до куќата од кај што го беше чула гласо, та побарала некоја дупка да влези во куќата и да се нагости со неко(ј)а коковчица.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Оттаму тој се прибрал во својот стан што се наоѓал зад католичката црква во куќата на Италијанецот Антонио Пете106.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тука доаѓаат луѓето само преку лето, во куќите на нивните предци, генерации и генерации.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Земјата на гробот беше црвена, мокра и таква како да е гмечена со галоши.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И тој ги поминуваше летата во куќата на неговиот дедо.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ја молевме сите ние, живите синови и ќерката, ја молевме да не останува сама, во куќата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Црвениот лимен конус, макар што беше единствениот предмет во куќата што имаше некаква врска со противпожарната заштита, во инспекторот предизвика особено негодување.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Човечката сенка како дух се провлече низ вратата, влезе во дворот, се искачи по скалите и влезе во дворот, се искачи по скалите и влезе во куќата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Затоа Трајче и во куќата вршеше многу работи, а купуваше и продукти за јадење и за друго.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Според таа глупава логика, жена ви нема да ве изневери, ако во куќата го чувате здравиот национален дух. (Тоа беше отровна стрела до Фисот и неверството на неговата жена).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Одам по долината завлечен по облакот од дамнешниот чад над сниските покриви зад меѓите, зад грмојте, зад високите крошни на дабовите зад крушите што се сушат зад сливите што капат зад јаболката во кои пее есента та мириса сета долина на топли пазуви и тихи мусандри во оние стари градски куќи што се вишат во куќите изгубени во правта на калдрмата во куќите чии чардаци чии пармаци уште се свртени кон долинава во која бавно се враќам како во стара книга што постојано се превртува во дланките на осамата.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Дејко веднаш ги допре фаровите - светнати и мазни.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во куќата на Митрета. Време околу девет часот претпладне.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Само во куќата на Попставревци како да не му се радуваа на овој убав пролетен ден...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но не биле тие во куќата на Достоевски туку во мојата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Пелагија без двоумење се согласи, особено што покрај мајка Перса ќе бдее и Мурџо, инаку прифатен во куќата како рамноправен член со вистинска куќичка порачана кај дограмаџија и сега сместена на крајот од дворот, близу до прозорецот од нивната одаја.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И тогаш во куќата каде што бил скриен малечкиот Исус, одненадеж изникнал бршлен, и така тој се спасил. - Хм, интересно... - рече полковникот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во куќата под Широк Сокак, на неколку минути пешки од театарот, во чикмакот, се наоѓаше куќата на Јовановци.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Брат ми ја беше запомнил мојата желба, и една недела подоцна ми кажа дека во куќата на еден од неговите професори доаѓа сликар кој таму држел бесплатни часови по цртање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако е поместен, тогаш некој ти влегувал во куќата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Аирлија да биде, поп Јанче во куќава моја! (оди и го дочекува бакнувајќи му рака) Како така ти во куќава моја без себап?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Токму затоа вчерашниот земјотрес не ме вознемири предизвикувајќи ми некаков смешен страв од смртта, туку поради тоа што направи вистински хаос во куќата.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
На терасата имаше врата којашто дење беше скоро секогаш отворена и низ која се влегуваше во куќата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Сама во куќава, таа сепак пројавуваше извесна слобода во држењето и обноските, па не беше безинтересно ни да се позборува со неа, Тогаш, редејќи ја куќата, дури и си попеваше, нешто немислимо да е стариот дома.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мислам дека во плановите на оваа потрага било вклучено и следењето на ќерка ми Јана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Почувствува како телото му трепери од нејзиниот повик и од шокот на ненадејното будење и следниот миг знаеше дека таа не беше ни на креветот, ни во собата, или каде било во куќата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Другата работа беше во куќата на една деведесетгодишна старица во инвалидска количка, која се фалеше дека секој од своите последни триесет родендени го славела со нов магионичар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не само затоа што имам силна желба да се вратам дома туку поради опасноста што ги очекива и куќата и сите во куќата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во таа ноќ додека главите на непокореноста заседавале, помеѓу две ѕидни ламби во куќа на угледен домаќин, меѓу нив и Питу Гули со пресна дупка од куршум во слабината, некаков Татар или Монгол или Черкез и пак со име Татар, турски дезертер и негов приврзаник, му го повел белиот коњ да го напои од бигорното корито на чешмата во дворот на една од неколкуте цркви.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Уште еден доказ, си рече Сандри. Уште еден дека знае: кога двајца пријатели одат во куќата на една недостапна жена, едниот сигурно е тука за да ја прикрие вљубеноста на другиот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Тогаш оди, ама порано врати се! - рече мајка му и влезе во куќата да ја внесе солта.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Учителот го повиши гласот и рече: – Впрочем, кој си ти да влезеш во куќата на еден учител и да му бараш чудо?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кај нив, во куќата секој секому мајка му караше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тоа беше како прв пат да запалиш електрична струја во куќа која знаела само за темнила и газиени ламби.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Место да се врати, Драге ѝ пишал на Верка, со која се сакале пред да замине од Маказар, да оди во куќата кај мајка му и кај сестра му и да биде снаа. Таа така направила.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во куќата, сѐ зборуваше за болна педантерија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дрвената порта ја отвори ширум и со обете раце нѐ кани да влеземе в куќи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Токо, од кого си пратен, лебати, кој е тој будала шо ќе си а земе белата да гледа ромак во куќата?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ние, во куќата крај Езерото, за време на италијанско-грчката војна, најчесто останувавме сами.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се бара да се има полно-рамно во куќата.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Често ноќе, во сонот, му се причинуваше дека некој тајум му влегува во куќата за да му го украде детето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Таа овците ги истрижи, најпрвин ја испра волната, па ни изнаплете чорапи, џемпери на сите во куќата, зашто сѐ што имавме беше дотраено.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И што треба да имам во куќата за да имам мир? Кого исмејуваш, мочко еден?!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така се чекаа гости во куќата на дедо.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Гласот, оној негов или на некој што е невидлив, прашува со нагласени согласки што ќе види и тој се сеќава на сѐ што гледал во куќата како дете: сабја кулајлија со вткаени букви од сребро во канијата - Смрт или слобода, стари црковни книги од времето на минатовековната игуменија Минадора, француска или германска кацига од времето на Балканските војни, турски тепсии со богати шари, ископани и начнати римски или такви некакви фигури на светци и војници, шандани, кандила, ками.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Наеднаш настана кратка тишина во куќата, нарушена единствено од чрчорењето на срнешкиот стек што го печеше Киова Индијанецот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Свекрвата скоро воопшто не ја оставаше Елза сама со Марија во куќата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Пак за добро идење и за радост да ви идеме во куќава!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Легнав на подот и се обидов да направам неколку стомачни - но притисокот во стомакот ми беше толку голем, што при секое исправување од подот ми се заматуваше во главата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дојде в куќи да ја опита Марија за некои шишиња во станицата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А ние четирите научивме да живееме со стравот; тоа не беше страв од смртта, туку од измачувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кутричкиот, сигурно исчекува, слушајќи ја грмотевицата, да му се појави во куќата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На последниот настап веќе не можеше да ја потисне вознемирувачката мисла дека нешто ѝ се случило.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мајка ми се сеќаваше на една од ваквите ноќи, во куќата крај езерото, кога татко ми, од прастарите цариградски списи, пишувани на рака со арапско писмо, а се однесуваа на блиските предели – откри каде може да има хромна руда.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога дојде на метро – две од неговиот потенцијален заробеник Павле лека – полека почна да се повлекува во куќата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Чекајќи уште некое време, мртовецот, малку поднаведнувајќи го телото, тргна во куќата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Нели: Споменот се смее а солзи му течат од очите!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не кај очувот, кај што се преселија кога веќе имаше седумнаесет години, туку малку подалеку од центарот, во оние споредни улички, во куќата на дедо му.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Бевме во една српска куќа, тука имаше една жена која многу ме засака и ми рече: Немој да се грижиш, ако нападнат балистите јас ќе те скријам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И така во куќата на Китан одекнуваше песна и веселба, а во куќата на Танаил се огласуваше тажење и плачење.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Или, ете таа, свекрва ѝ, нека ѝ покаже некои работи во куќата. Да ја упати...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
КЕВА: Теодосе...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
На периферијата во градот Оукланд на улица 378, во куќата број 12, кај што живееја Стив Великаноф со својата сопруга Јана и двете деца, едно од десет и едно од седум години, затропа реонскиот полицаец.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Книгите сè уште седеа наредени по полиците во неговата соба, во куќата, во градот, и сеќавајќи се на нивното невидливо, заборавено присуство во својот живот, тој си вети дека кога ќе се врати дома, ќе ги препрочита сите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Стаматијадис сите ги заклал, наклал во куќата слама и голашки и ја запалил.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Во тие моменти меѓу нас во куќата како да се беше создала затегнатост.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Свекрва ми влезе во куќата и веднаш почна да го мрда краткиот дебел нос.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
XLIV Продолжуваше Мајкиното самување во куќата на семејните спомени, а растеше нашата болка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Овде, во куќата како да е сѐ уште присутен духот на Жид!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Наскоро потоа се донесоа некои нови предмети од Вера и постепено во куќата сѐ стануваше наредено по нејзин вкус.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа е оној длабок и продолжителен звук што во ноемвриските ноќи се слуша над старата чаршија, над некогашните магацини со колонијална стока во Железничка улица, но кој продира и натаму, внесувајќи возбуда и немир во куќите обвиткани со магла.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Милан формално беше глава на семејството, патријарх, но Кети беше неоспорно газдарица во куќата. Ѝ се чинеше дека сите предмети се свесни за ова, како да беа задоволни од тоа, па дури на некој начин, одразуваа еден дел од олицетворението на Кети.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Нешто таму на улицата се шугали, се обѕира некој да не го види и страотно вешто се вотна во куќата на тој кому верата не му дозволува да има куче.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Татко, со своето семејство, во куќата крај Езерото, а помладиот брат, сѐ уште неженет, остана да живее со мајка им и со сестрите во другата куќа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Потем Никола Карев отседна со својата чета, скриен во куќата на крајот од селото.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тајните израелски служби се информирани за неговото присуство во Палестина. Му подготвуваат заседа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Белешка на авторот
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Првата заповед ѝ беше како да им се обраќа на сите во куќата. Мама, тато, домаќине и така натаму.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кутрото девојче, не можело да го скрие од своите најблиски она што се случи меѓу нас двајцата во куќата на тетка Асја.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бараше тој и неговата партнерка да влезат во куќата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Што направив, ќе ти кажам кога ќе слезеш долу од чатијата - рече Трајче и влезе во куќата, каде што мајка му готвеше ужина за мајсторите.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Коа ќе се замислел Силјан штркот понекоаш вака, тики ќе се забораел кај што стоел.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дојдоа моите, а Стомачето како по сопствен план, запна да отидеме кај неговите во куќата за да ги запознаеме нашите родители. Го сторивме тоа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И кога татко ми во Скопје, во куќата крај Вардар, ја формира својата нова библиотека, во семејството беше воспоставена нужната рамнотежа за да се истрае, за да бидеме малку среќни, татко ми беше како алхемичар на своите книги, го бараше од нив невозможното, како што сакаа алхемичарите да ја најдат формулата на производство на злато од песок.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тога та је отворила и је кажвит за све, како умрел брат је и како та се затворила в куќа и нигде не излегла.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Јас си веле, стари се, срчка да и вате, нема да раѓаат, та, ем ќе си има работница во куќата, ем малчокот и сега сермичка ќете да остане на виа, мојте дечуманци.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дури си мислел така Силјан, сам беше го остајле во една одаја луѓето, чунки ошле да наранат имањето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Вака почнала мајка ми во една од многуте осамени вечери во куќата во која пораснавме сестра ми и јас.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сонцето на раѓањето во куќата на Scorpio сè уште не значи млада смрт.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Играњето покер, чие значење не го разбиравме, за нас, помалите деца, претставуваше вистински празник во куќата крај реката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кај и да се наоѓаше во куќата. Изгледаше како чуварите во музеите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Оваа нова состојба во куќата предизвика дополнителен немир.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Еден од нив шепотеше со длабок глас: - Не сме за в куќа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се распраша за неа и дозна дека е жена на офицер, покрстена Еврејка од Војводина, дека маж ѝ последнава година служи во погранична единица, дека ја посетува на неколку денови во месецот, додека останатото време таа останува сама во куќата.  Шабтај се врати скршен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не потраја долго, во куќата, каде што спиеше Гоце Делчев, влезе една бабичка и извика: - Синови, станувајте!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тогаш во куќата, како нешто што е неизбежно се знаеше за една тајна: горната одаја, лево откако ќе се искачиш по скалите од дебели дабови штици, беше непристапна - дебели алки, низ нив поцрнет синџир со врзани краеви од тежок старовремски катинар.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Овој пат беше изгубен редоследот на настаните во куќата и затоа секој мораше да го плаќа тоа со сопствениот експлодиран немир.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога мајките си ги оплакуваа чедата, тој одеше од куќа в куќа и само кркореше - немојте, жени, да ги оплакувате децата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само така мајка ми ќе дојдеше од кујната или од бањата каде, колку што ме држи сеќавањето, постојано переше во едно корито потпрено врз дрвена штица на кадата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Молк и многу тага го поплати селото; молк во куќата, во дворот, само во умот неуморно кружи, гребе и длаби мислата и не дава да се смири срцето, да се прибере, ден да се пречека со надеж, ноќ да се преспие без болка...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сите тие работи на Паца ѝ беа дел од чеизот што го донесе во куќата на Спира Клечев.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ги наполнив зембилите со остатоците од храна, наполнив еден бинлак вода од Езерото и среќно се вратив кај вас, во куќата на баба ви. И така, деца мили, уште еднаш се разминавме со смртта...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
" Мислам дека за тебе е најбитно да поверуваш во она што ќе ти го рече мајка ти", ме посоветува тој.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му врза Јандре оглавник на гуша на попот српски и го поведе од куќа во куќа; му тропаше на една тенеќија и удирајќи го со кундакот на маликерот, му заповедаше Ајде сега, Божано, кажи како се тркала стар дедо со стара баба.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ручаа заедно, одеа на одмор заедно, посетуваа пријатели заедно, но ноќе, таа му доаѓаше тогаш кога таа сакаше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Иако малку се врткаше во куќата, и таа како да почувствува дека го губи Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сакате да ја прашате што сака, но таа ве бакнува * Запис пронајден во куќата на улица „♠♣♦♥“ бр. 13.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
СПИРО: (Пак со тон на чорбаџи Теодос.) А, ни се требни такви раце со кал под нокти!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Гледа времето направило болни промени во куќата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сега Трајче ѝ беше на мајка си сета надеж, хранител и домаќин во куќата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Додека српските четници акаа низ селата, комитите им одеа постапница неодавајќи им се, а кога тие сами влегоа во клопка во куќата Акиноска, комитите фатија пусија и чекаа да излезат однатре, а кога тие излегоа, ги дочекаа со Горе рацете.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По погребот се приготвија да заминат за Франција кај Тасета, но фати војната.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сериозно сметам дека секој збор што ќе биде гласно изречен на кое и да е место во куќата, сите простории ќе ги изоди: толку е недоодна палатава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тогаш неговиот весел и полетен пев прострујуваше во куќата и тоа беше сигнал дека Камилски сретнал добар автор меѓу многуте книги во својата библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Што има да седи да ја гледа напорки и снаа ѝ и внуци и сите во куќата, и да си имаат браќа и непријатности со жените заради неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Мамо сарделите и бегониите убаво ти презимиле, веќе имаат пупки“, гледаше мама Злата пред влезот во куќата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Кога ќе влезевме во куќата на тетин Никола нè заплиснуваше мирис на сарма и на скапани дуњи.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со широк замав на рацете нѐ покани да влеземе в куќи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
18. Времето се грижи за зборот зборот што го обновува Тој што му длабеше во корењето го гради доградува и виши во куќата на светот Вербата штира не е Ни неверен е зборот Убавината да му се верува на надежта е врсник И онаа земја иловица густа раката што му ја памети се врти врти и понатаму во лика нова нудејќи ја светлината нова на говорот ризата небесна нитките што ја ткаат на несвенатиот збор И уште и натаму сега од пределите на глината над запомнатата стреа продолжува тој кон муграта да гледа со стрептеж незгаснат за повтежот на говорот да го досегне реченото
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Бев милениче во куќата и што и да направев, мене не ме караа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се прибира само навечер да преспие и да го собере данокот - по некое јајце - од птиците кои му прават гнезда во куќата: гумнарче, плетварче, тресопатка, дрздалец, саријазма, конопарче, снегарка, гал, грлица, костенарче, сипка, штрк, був и други.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
— Добровечер, господа војводи! Добре дошле во куќата моја!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Колку пати го следеше, во куќата крај реката, летот на галебите кои се враќаа кон морето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зошто ми беше тоа: само додатно оптоварување на душата, додатно прашиште во куќата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А во куќата на Никола? Таму беше уште поголема радост.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Можеби и единствена обврска што ја имавме ние децата беше да полниме вода од чешмата и да ја носиме во куќата за домашни потреби.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
По неделната богослужба се прибравме во куќата на поп Стерјо.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Детската соба се загреваше со некаква голема печка на дрва, која со своето баботење ја засилуваше и така топлата и безбедна атмосфера внатре, во куќата, наспроти студот на улицата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
По ѕидовите фотографии на сцени од филмот: Мерилин со дигнато здолниште.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Откако во куќата на Спира Клечев влезе Паца, не остана жена во селото што не сакаше да наврати да се изнагледа и да се изначуди.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Со нас беше похрабра. Таа знаеше оти во куќата полна деца ѓаволот не влегува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Лакхдар ја забележа мојата зачуденост и ми рече: Јас, знаете, живеам во Ла Марса (резиденцијален кварт близу Картагина) во куќата во која некогаш живеел Андре Жид.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Рече дека мајка ми била интересна девојка со долга црна коса и со зелени очи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Правеше милијарда мали и големи планови: сакаше да отвори фарма на печурки, оти за тоа, велеше, не треба никаква инвестиција, а во куќата на дедо му имало и онака доволно влага; правеше секакви планови и само мене ми ги покажуваше, а од секој план требаше да произлезат многу, многу пари.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ручекот беше готов. Мирисот на загорена каша забележливо се засили и ги надмина сите останати кисели мириси,што постоеја во куќата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Младен од далеку ја фрли капата на разместениот кревет, гласно негодувајќи поради затекнатиот неред во куќата. - Нема, нема!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Аудиовизорот упорно брмчеше, како за тревога. ‘Дали тоа Хелен се обидува да се јави?’, помисли госпоѓа Морис. ‘И дали се јавува поради ова на што јас мислам сега?’ Во куќата се зачуја чекори. Тешки чекори.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Потоа, без збор, се упати по скалите во куќата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Неочекувано удри гром. Еднаш, во недела, во куќата на коларот Дојчин писнаа сурли, бесно и непријатно зататнеа тапани.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во нивните исплакани очи секако веќе и немало солзи: Господи и мајко богородна и Гавриле Лесновски, стоплете им ги душите на Богдан Срменков (дванаесет години) на Горан и Јордан Пенков (тринаесет и шеснаесет години), на Салко Пребонд (петнаесет години) и на Климент Темелковски (шеснаесет години), но коските молчеле далеку од сите очаености на живите, и му биле верни на чудесниот спокој што ни бара ни прима утехи во својот заборав за она што е ден и она што е ноќ, за сѐ што е грч на тегоби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Впрочем, ние неа ја сметавме за привилегирана во куќата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
— Како што гледаш, брат Толе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој молчеше, а јас му реков дека нашите сенки можат да се допрат, дури и ако нашите тела се оддалечени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А луѓето ги затвораа вратите и прозорците да не им влегува тој грозен мирис во куќите.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Коњите што влечкаа оружје и муниција се сместуваа во шталата што војската ја изгради крај селото; војниците што се грижеа за нив, одвреме-навреме ги водеа и ги напиваа вода на езерото; имаше разни коњи: дебели, слаби, болни, троми, а имаше и 'рзаци, та кога ќе поминеа низ селото, ги вртеа главите по дворовите и 'ржеа кога ќе забележеа некоја кобила; а војниците, пак, зрчеа по жените и девојките; но тие, штом ќе ги забележеа, се тргнуваа од патот, се пикаа по дворовите, влегуваа во куќите.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Здравјето и умот господ да ни го крепе на сете во куќата. Сега, од бога здравје.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега и овој е упропастен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Сега баба ми ќе ти даде сирење и заедно ќе јадеме, - ѝ рече Дора на Ане и истрча во куќата за секој случај да ја потсети баба ѝ да ѝ даде малку сирење на другарка ѝ.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Разбраме оти сте имале нов човек во куќата и дојдоме да му го одредиме животот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Преку плоштадот Владас продолжив до почетокот на мостот, малку со одење и со желба понекогаш да останам во куќите или по излозите, кај преоблечените момчиња или фонтаните со високи јунаци со побелени пелерини, Тадео Аланко и Владислас Нерој, пијачи на токај и чембалисти.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ика, ека, Екенија, богата е Мортенија Без спогодба и без збор ќе го купи Салвадор.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Многу е укажувачко она признание, дадено без присила, дека пред да одлучи да влезе во дворот ја проучувал околината: патиштата, влезот во куќата, височината на ѕидот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Браво! - и стана да ѝ се понуди на мајка ми за помош во кујната, зашто Тета е необично вредна и не може да поднесува несредена куќа, а згора на тоа постојано мисли дека мајка ми не може сама, без туѓа помош, да се снаоѓа во куќата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Или качување по скали што водат Во куќа од здрав камен. А таму, по одаите Шепот!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Како можам да мислам за такви смешни нешта - убавина и мир, мрачната душа на светот - па јас сум жена в куќа, жена која се грижи за тепихот, уредна и точна, окружена со згради. 120 okno.mk Вилијам Гес (William H. Gass) е роден 1924 г. во Северна Дакота.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Се случуваше, другпат, Мајка да побара да се врати дома доцна во ноќта, небаре некој недосонуван сон, само таму, во својата куќа, може да го досонува, само таму може да се ослободи среќно од тој сон, во куќата на нашите заминувања.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И за оној во куќата слична на ковчег. Оној што те чекал.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И, додека сватовите ја полнеа куќата, комшиите ја полнеа улицата и се редеа по групи (кој со кого зборува и си има муабет, нели), па така, по двајца или по тројца во група, стрпливо чекаа да видат како ќе биде стокмена невестата и дали по нешто ќе се разликува, зашто мајка ѝ веќе беше раскажала по цела улица дека „ќерка ѝ ќе оди во град“ и ќе се мажи за некој што во куќата има мебел од некој што не знае како се вика (Луј ли, Муј ли, 15-ти, 16-ти... така некако).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога понекогаш ќе запреше, им се чинеше како времето да е запрено, како нешто страшно да се случило во куќата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Многу од плевните и кералите испопаднаа, а добитокот луѓето го префрлија во куќите, во одаите и спиеја заедно со него.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јас молчев. Потем реков: „Се знае што треба маж да има за да има мир во куќата.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)