во (предл.) - огледало (имн.)

Да се опијанувам од нејзиниот мирис кога ќе ја видев подразгдена и ќе и ги замислев дојките во моите дланки, повремено да и ја здогледам снажната бела нога разголена до високо над колено и како си го дотерува лицето седната пред тоалетното огледало, надевајќи се дека во огледалото ме здогледува колку вљубено ја гледам додека таа мислеше на својот Германец, а на што јас, поради својата занесеност, заборавав.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Истурање масло, оган во огледало.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
- Ех, Ведане, Ведане - си реков себе си во огледалото додека се чешлав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се плашам од дивиот нарав што во часовите на осаменост ја труе мојава душа со желба за одмазда, зошто сакам да бидам повеќе од човек, носен од внатрешниот порив кој ќе ме отуѓи од се што е човечко, а се што е човечко ме направи тоа што сум.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Наместо во огледало, врз лицето на Миру го видов тоа што го имаше и врз моето лице. Тоа индиското!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И одеднаш, таа се поткрена од постелата, се исправи во половината и се огледа во огледалото царско што стоеше на ѕидот спроти одарот нејзин. Се огледа, се насмевна и – умре.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Арсо го гледа сето тоа одразено во огледалото, богато и сјајно од белината на нежното тело.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Да се потсетиме дека во Belle Haleine долгата густа коса го карактеризира женскиот лик на Duchamp.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Воодушевен од патетичната глетка, ја слушам неговата песна. кога ќе забележиш дека те нема и продолжиш да чекориш како ништо да не било како сенка залепена на чевлите што одат во место во ритмот на навиките и погледнеш во огледало стакло или поток и кога ќе забележиш дека и таму те нема измени го светот и изненади кај не очекува затоа што те нема Натоварен со желба за муабет и римување, влегувам во станот на мојот буквално стар пријател. 58 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Зошто е потребно изживување, толку бесполезно трошење достоинство и енергија?“ - му поминува низ главата на Максимилијан Мертен, кој размислува правнички ефикасно, практично, онака како што е формиран во неговата нагорна кариера, која најнапред поради личното пријателство со Фирерот, го донесе од местото јавен обвинител на Берлин, по почетокот на војната, на позицијата на началник на одделот за економски прашања на војската, управник на окупираната зона на Солун и Егејот и така натаму, и така натаму, како што самозадоволно констатира секој ден погледнувајќи се во огледалото на излезот од својот луксузен стан. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ете тоа се вашите лица во огледало, Скопјани, Туфна, Сокче, Лажо Веле-збор (ми фуфка од тие типови?!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Потоа, се виде во огледалото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако создадено според според замислата и трудот на човекот, Мавровското Езеро е уште еден планински бисер, во него како во огледало се рефлектираат зелените падини и планински врвови.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Кога ги изнесе Рајна пред мене можните и неможните претпоставки во врска со ова свое откритие паметам, убаво ѝ реков: „Подобро ќе биде да си ги прибереш фантазиите, Рајно!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како настанала фотографијава, господару? - прашува Даркер. Margina #21 [1995] | okno.mk 89
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
16. ВОЛОТ ВРЖИ ГО ЗА РОГОВИ, А ЧОВЕКОТ ЗА ЈАЗИК - но вол ортомисан да скротиш и не е никаква беда, а човекот така врзан тебе јазикот ти го плази, небаре ти самиот, беда, во огледало да се гледаш...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Еднаш во милувањето го касна, и виде во огледалото крв на усните, црвена, треперлива капка, толку животна.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
За вдишувањето на годините по раѓањето За заминувањето пред облакот пчели За ноќта обесена на прозорецот За модрите движења во огледалото (остаток од бујатото растење) За животот во мртвата природа - Книга на животот За отвореното писмо со зарипнат глас За меурот во зелениот аквариум За пропуштените луѓе во бескрајот За полиците на кои се задава коњица (фрагмент од непрочитаниот роман) За животот на жртвата во темелот - Книга на животот За студените светови во мртвороденото Јас За узурпација на просторот за летање За сенката што оспорува и простува За мониторот што емитува срце (интермецо на илузијата во траење) За животот претпоставен од живите - Книга за животот
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Се плашам од сопствениот одраз во огледалото, го гледам тоа што несакам да го видам, а тоа што сакам да го видам е од другата страна на стварноста, нејзината опачина е моето вистинско лице.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зборови тешки, без почеток и крај, пекол и рај во огледалото нема одсјај, зошто лик кој патува во заборавот е ликот во огледалото.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тоа е она малку (или многу) што го смисли Правејќи ги внимателно чекорите наназад Човекот кој стоеше скаменет во огледалото Или Оној другион, кој веруваше дека заминал И исчезнал како конец во довршен гоблен…
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Биди доволно далеку за да најдеш среќа далеку од мене, а јас во илјадници погледи кои како имагинарни слајдови се губат во пепелта натрупана во моите очи ќе ги барам твоите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не да ѕуриме во огледалото, туку да поминеме на другата страна од стаклото, во себе.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Свилената марама ме натера да можам да се погледнам во огледало без однапред познатата аверзија, фрлајќи во дефокус секаков натпис од девијантна природа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Дали маниристот воопшто може да се спаси од демонскиот порив на постојано интензивирање сѐ до лудило, за еднаш себе си да може да се види во огледало, а не огледалото да го репродуцира во неговата самобендисаност и изворен грев, да го покаже ненашминкан? (...)
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Години со ред, со него доаѓаше и Јон, единственото машко дете на млекарот, кое со тек на време почна сѐ поредовно да го заменува татка си, сѐ додека, не стави и самиот каскет на глава и не почна, место татка си, самиот редовно да го разнесува млекото.  Никој не знае кога Јон и Рашела се загледаа еден во друг, важно тоа се случи и сите го знаевме, особено по руменилото болснато на образите на Рашела, која од тремот, сета збунета, влегуваше во одаите со лонецот пресно млеко во рацете.  Така ние почнавме да се потсмеваме еден со друг кога ќе ја видевме Рашела како, во првата квечерина, внимателно загледана во огледалото, ја зачешлува густата црна коса, пред доаѓањето на Јон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Драган се потргна, подобро да се погледне во огледалото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се погледнав во огледалото ѝ забележав дека, кога ќе се насмеам дупчињата на образите ми ја прават насмевката поубава.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ги гледав јаболката непрскани и нецрвливи и како во огледало си ја гледав радоста на погледот: се насладував на многу бои, вкусови и миризби.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Кадијата стана, ги позасука своите мустаќи, си ја помазни брадата, ја направи да не му е многу испупчен грбот, пак се огледа во огледалото, и излезе од одајата, та се најде во харемот свој кој горе-долу вака изгледаше: ...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Купена куќа, прошетка, роба, купено време со туѓа болка, не дава среќа, не вреди, вредност нема, а само празна слика копија на оној кој гинел, само отсјај во огледалото, одраз блед на сонцето во туѓ поглед кој многу чинел.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Не се огледуваше ни во огледало, ни во вода, ни на стакло.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сашка остана така налактена на белите, обли раце, блажено загледана во огледалото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Буцмаста? А дали ти си се видел во огледало? - му одврати шеговито неговата Срцка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога неочекувано ме здогледа во огледалото пред себе, прво како да се сепна, но бргу потоа се прибра.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се гледа во огледалото, го мириса лукот, го трие крстот од гради.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Грета: Овој глас не е за радио, Лобо. (Се огледува во огледалце) Овој глас единствено може да известува во кои драгстори се продаваат свински паштети.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Поврзано е со симболизмот на месечината поради одразувачките и пасивни одлики бидејќи ги прима сликите како што месечината ја прима сончевата светлина.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се погледна во огледалото за да си ја поправи фризурата. Му се допаѓаше како изгледа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ги испитував навечер кришум од домашните своите очи в огледало и се разочарував.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога го виде сопствениот одраз во огледалото се освести.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
ОГЛЕДАЛА Се yирнувам во огледалото и умирам од смеење.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Или како: лицето што го набљудувам во огледалото; свежината на вода на дланка; потполна сосредоточеност на секое движење; веселост во зборовите „глувче“; недофатлива трошка во устата; тело собрано во тилот; туѓ глас кој после подолго прислушкување го препознавам како свој.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Паметам, татко ми нè учеше пред излегување да фрламе поглед во огледало, ете чорапот да не ти е свртен или скинат, да не имаш гнездо во косата или некој конец обесен.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Очајот се вовлекол во огледалото (топло ли му е таму?) и си ја мести фризурата гледајќи во очите мои застаклени.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Но јас ве видов, велам, и вас ве видов во огледалото...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Внатре во огледалото не се наоѓам за да се видам туку да доживеам што се случува овде во темницата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Полузатворените, светнати очи на Сашка маѓепсано, страствено се впија во огледалото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Гледам силуета во огледалото. Танцува, во затемнетиот простор.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Врвејќи крај ѕидот, се видов мигум во огледалото.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ги фрли палтото и чантата во ходник и побрза да се заклучи во бањата. Се погледна во огледало.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Веруваше дека ако замине што подалеку од градот во кој толку нешта го уверуваа дека не знае кој е, ќе успее да го најде средиштето на своето Јас. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја мразев својата пречувствителност, треперев и посакував да можам да си го задушам треперењето, се самосожалував и си го мразев самосожалувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ди-џејот: Сега ќе ги слушнете Фјучр Саунд оф Ландн кои оваа година...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Да се вратиме сега на предложената идентификација Duch- amp/Аполинер.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На крајот би сакал да признаам дека по неколуте темелни читања на оваа поетска книга, во огледалото ми остана едно по малку зачудено „смајли”, како халуциноген потпис на оваа ретка поетска објава, на оваа силабичка брканица, која ме потсети на големиот мајстор на џезот, Телониус Монк, на оваа длабоко доживеана и искрена лирска понорница, која проблеснува со силината на Пикасовиот и Клеовиот „свесен инфантилизам”, кој е врв во артикулацијата на најчистото, најпримарното и најиманентното во човека, кое го тера да создава и пресоздава...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Во потрага по човекот Материјалниот свет се огледува во огледалото на духовниот свет – рече старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Арсо ѕирка преку Аниното рамо и блескаат пак девојкините гради во огледалото.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Имам сто лица, но одразот во огледалото е секогаш празен, лажен, непознат, а имам само една душа која морам да ја пронајдам длабоко во ноќта, кога повторно во мене ќе си најде место осаменоста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Среќата ко новороденче во растурени крошни од срцето... го разоткрива виновникот Се појавуваш во огледалото на природата со ангелско лице...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Некои добија нови униформи и чизми, чисти и болскливи - суратот да си го видиш како во огледало.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И се соочи сам со себе и дење во огледалото, сосема трезен, а опиен.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Или обратно: еден фекален обрис што вашиот шизоиден дух го насликува во огледалото?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Расказите што следат се една весела и поп-артистичка слика во огледало на речената глупост. Уживајте. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 48 Margina #26-28 [1995] | okno.mk 49
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се погледнувам во огледалото, очите ми изгледаат навистина црно.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А Американците се сторија три да му судат на хакерот од Лондон Кој еднаш им беше напишал во компјутерскиот систем Дека американската надворешна политика Е слична на државно спонзорираниот тероризам Многу му беа бесни Американците на хакерот од Лондон Оти знаеја дека тој повеќе ги изрезили Од пијаните офицери кои некогаш ќе задоцнеа со симнувањето на гаќите При празнењето на бешиката и на дебелото црево Ние коалите слатко си се потсмевнувавме Оти на дело се покажа пред очите на цел свет Дека ако сме дембели не сме барем мочковци и серковци И дека тие работи си ги вршиме на раат Откако ќе сониме дека сме качени многу високо на дрвото Или ќе се видиме во огледало со венец на глава А што е најважно кога одиме по нужда Со саати читаме стари весници и секси ревии.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Си ги замазнувам кркмите што ми паѓаат на челото и наеднаш нешто ми се преметнува во огледалото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно утро, само што станав, уште недоволно расонета, прво што видов во огледалото беше една грозна мозолка испакната на носот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Заборавен во огледалото стои и чека (Како шапката во гардеробата по сношната претстава) Па кој е тогаш другион , на прагон, пред патеката Која негде далеку наеднаш исчезнува како конец во довезен гоблен?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Бледа сум, се гледам грда во огледалото.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Има суштинско значење во Големото Стакло и како структурален дел (Окулистичките сведоци) и како теориски елемент (Областа на Невестата е “рефлекс во огледало” на областа на Ергенот).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се виде во огледалото: дете со уморни очи под натежнатите клепки.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Стигаш дома изнемоштен. Се погледнуваш во огледало и не можеш да им поверуваш на очите.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Биди барем овој пат разумен, му објаснив на двојникот во огледалото.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Молчеливо, несигурно гледаат во подот не знаејќи како да започнат разговор, си ја местат фризурата во огледалото, си ги испишуваат имињата кога се сами.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
„Џуџето Муртко“ – си дофрлаше секое утро во огледалото иако ѝ беа доволни само три часа добар сон, весело да запретка во постелата, дури и кога утрото е студено како зимска ноќ.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Две напоредни ‘граматики’ во кои нештата се разликуваат меѓу себе од начинот на кој, платоновски речено, се огледуваат во огледалото на говорот“ („Хаику во Скопје“).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ние, децата, најпосле си заклучивме дека Мајка, во огледалото, го довикуваше загубеното време зад граница­та.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Притоа, колкава и да беше тураницата на домашните околу неа (тогаш, братучед ти Павчо, нејиното трето правнуче, штотуку се роди), таа додека си ја средуваше косата не обрнуваше внимание на викотот и на бркотниците, како со чешлањето да се одвојуваше во својата најприватна зона, кадешто и прецизната камера не можеше да открие што се случува внатре, зад погледот сосредоточен во движењата на чешелот во огледалото.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Пред да излезам за секунда се погледнувам во огледалото и алармантно заклучувам дека изгледам како Бил Сајкс во црно-белата верзија на “Оливер”, така што решавам дека е подобро да се измијам и да се пресоблечам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На чардаците на некои соништа висат пајаци Не можат да ги разберат мрежите на новиот век, а и не можат да се видат во огледало – колку омлитавеле, огрделе, снеможеле.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сигурно ја натерал да се види во огледало и да разбере дека не е за него.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Стомакот ме боли како целиот да е во модрици одвнатре.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Денес ќе ви кажам два-три збора за психологијата на непријателот, чисто затоа за да можете да погледнете длабоко долу, во емајлираниот слој на дното, во огледалото на вашиот бунар.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И оттаму, од таа средишна позиција на духот, од таа ментална луцидност, која никогаш ни за чекор не отстапува пред материјалната реализација, прекумерниот значај што обајцата им го придаваат на белешките, цртичките, записите, фрагментите, скиците, на целата таа пишувана и цртана легенда, вечно фрагментарна, распрскана низ бескрајот, свесно предадена на скришноста, каде што доминираат игрите со зборови, калиграфијата во огледало, нејасните алузии, повеќе hors d’oeuvre отколку oeuvre, оттаму некој вид на дневник со кого таквото дело се храни. okno.mk | Margina #3 [1994] 13
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Човекот се среќава со сопственото стареење секое утро, во огледалото, но не го забележува, токму зашто е секојдневното (освен ако не бил буден или напиен претходната ноќ, па и тогаш знае дека подочниците ќе поминат со првиот добар сон).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Потоа ја облизнав засирената крв на напукнатите усни, за да ја ублажам болката, а кога упатив поглед во огледалото, ја доведов Вера до сознанието дека пролевањето крв - не е за џабе!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
А во огледалото, што да ви раскажувам, што сѐ се гледа! Ужас еден! Сѐ од лошо -полошо!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Љубовта ја доведе до ивицата на бездната, во која како во огледала се одразуваат грдите лица на лагите, а на дното сенките на избледените неми ветувања.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Огледалото зазема значајно место во опусот на Duchamp.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Гледаме на пример, накиснати морнари во огледалото пред Просперо кога тој ја разгорува бурата, и го гледаме него како се појавува како војводата од Милано кога му го раскажува своето минато на Мирандо.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
За бенките, пак, да не зборувам. Секој ден откривам сѐ нови и нови бенки на моето лице и тело.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој подлец изгледа го имаше веќе здогледано наближувањето на непријатностите па сепак, во огледалото, со чудна ноншалантност си го бришеше со белата мека крпа измазнетото лице , а потоа не го прескокна и она долго размачкување на помадата по образите и по челото без да стори ниту еден неприличен гест, или барем да побрза и да ми се тргне од пред очи, како што постапуваше многу често.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во огледало се гледам. Ама, дали сум тоа јас?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Борјан, туширајќи се, се гледаше во огледалото: Ама за Господот не сум баш сигурен.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ненадејно, стана од трпезата трчајќи кон бањата за да си го види лицето во огледало.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Притиснат од новите задачи во гимназијата, а и од самите околности кои многу не дозволуваа човек да се одлепува од денот, средбата со учителката од Гаково, на некаков волшебен начин, без воз што татни со денови, ме врати во Гаково за да можам да се видам себе си како во огледало, ама во такво огледало во кое твојот отслик не се менува независно што изведуваш пред него, во него остануваш кадриран и замрзнат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се погледна во огледалото и се насмевна: „Уште не сум за умирање...“
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но, погледај се во огледалото – 18 годишно момче стана млад човек, жеден за свој живот и полн амбиции.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Фрла опул во огледалото, весела и насмеана ја поправа марамата на главата.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Толку се сневеселувам што понекогаш ми доаѓа да го скршам тоа злобно огледало што ми се смее и потсмева како од него да се клешти онаа лошана кралица- вештерка од приказната за Снежана.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
(Ја крева од подот Кристина. Таа плаче. Гледа упорно во огледалото. Не ја врти главата.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Зјапаше во своето напнато лице, во стеснетите очи, во огледалото го гледаше тлеењето на своето битие.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Да не ни беше згадена било каква помисла на оружје по босанскиот крвав пир (чии инспиратори беа исти такви типови ко што сте вие наутро во огледалото, со вашата грижа за “сопствената нација”, семејство, а пред сè за вашиот дебел г’з и чувство на комфор) може и ќе игравме некаква игра видена од италијанските и германски “леви” терористи во седумдесеттите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Со секое станување и миење се загледува во огледалото внимателно и испитувачки како сликар кој си го црта својот лик и кој открива и внесува сè нови и нови детали за да си го нацрта што поточно, што поверно.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Душевниот немир, копањето по болните спомени и лудилото во овие часови на очај поради човечката злоба и пакост ме враќа во галеријата кај сликите на болната и брутална вистина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Внесена во огледалото, својот лик го имаше во целата негова природна големина и прегледност.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
„Кој сум јас?,“ повторуваше Рајнер со затворени очи, со очи вперени во огледалото, со очи загледани во мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Другарките ме гледаат и се преправаат дека не сум ужасна глетка, иако во очите им гледам нешто помеѓу страв и љубопитност, дури и доза на ситење поради тоа што тие немаат фаличен орган на лицето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Илјада недостатоци почнувам да откривам и колку подолго се гледам во огледалото толку понезадоволна станувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Освен тоа, откако се виде последен пат во огледалото, тој ги доби вештачките вилици.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И секогаш кога ќе му се разбранеше душата, ја гледаше одразена во огледалото.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа добро позната, возвишена, очајнички меланхолична, стара но не излитена, можеби посвежа, спокојна, слободна, горда осаменост.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И сега се виде во огледалото. Но насмевката ништо не ѝ кажуваше.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Субјектот (‘Духот‘) гледа во огледалото - во сопствениот објект се одразува (рефлектира) себеси.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кога Татко ќе најавеше блиска преселба, Мајка дол­го му се доверуваше на огледалото, небаре бараше одговор од некого кого сигурно го гледаше во огледалото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ги тргнав протезите. Забите задоволително ми ја надополнуваат сликата во огледалото.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тоа што го гледаш на сите страни е само плева развеана од ветрот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Го погледна своето лице во огледалото – убаво, свежо лице на триесетгодишник во добра форма.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Гледајќи се во огледало, стануваше сѐ позадоволна од својот изглед.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А не шета и поради тоа што не сака да се сретне со Методија Лечоски, дрварот, оној што личи на него, зашто при секоја средба со него, се штрекнува, го обзема некоја непријатност: како да си се видел самиот себеси во огледало.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Некој друг на негово место не би поверувал, но тој веднаш знаеше дека дијагнозата е точна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Си го гледа тој прерано остарен двојник во огледалото со кој ќе си подрече нешто за да ја разбие тишината, да не заборави да зборува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Секое утро, Клара во огледалото си ги повторуваше зборовите: veni, vidi - vici ... veni, vidi - vici ... veni, vidi - vici ... - но не сум сигурен дека точно го знаeше нивното значење - мислеше Мо, додека нервозно шеташе лево-десно низ тесната просторија.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ни една држава, ни една власт не сака да биде раскринкана во огледало со критички рефлексии.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ниту во еден миг не претпоставувам дека нивниот однос кон филмот е суден да биде и да си остане однос на неквалификувана ревност, на некритичка, буквална идентификација и гледање во огледало, небаре не се способни да внесат во филмот сопствен камп-сензибилитет.301 Она што го велам е просто дека нивниот однос кон филмот не е нужно, неминовно ироничен; понатаму, филмот силно им ја поттикнува неироничната идентификација.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Надица?... – по куса пауза басот од другата страна се оддалечи: Allo? Est-ce que c`est la maison de Nadica?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Поцрвенет во образите, затоа што тоа повеќе беше идеја на бабата отколку негова, дедото погледна накај ходникот, а таа во огледалото веќе му покажуваше со рака, што значеше „ајде, речи, речи конечно!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сега сврти се и погледни повторно во огледалото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таму имаше мноштво интересни луѓе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беа нови, светнати чевли, во кои можеше да се види човек како во огледало. Без мана.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Споменот е: виртуална слика едновремена на актуалниот објект, неговиот двојник, неговата „слика во огледало”.4
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Јас сум исто толку грда како него со мојот завој и личи како да се гледаме во огледало, како да сме си направиле гнасно-убави двојници.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Богдан гледајќи како се витка гола и како се умножува во огледалата, му стануваше уште поубава и поопчинувачка; не знаеше на кој дел од нејзиното тело побргу и повеќе да му се изнагледа и изнарадува; му се чинеше како првпат да ја гледа, како да не е таа Марија, ами некоја самовила што маѓепсува и излудува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
17. Сега е само зборот негов дом и дом на секој на помнежот што му се радува Не беше тоа патот што води од ништото во ништо Трепетот на крвта се провира под божилото на светлиот лак кон пределите идни на биднината Го изоде тој патот на правот ѕвезден свој расеан во темнината Очите негови гледаат и болот отаде штама и болот како во огледало ликот што му го враќа со невените на надежта Среде нив зората таа убавата посестрима во прегработ го пречекува на недоречените зборови И тој провирање меѓу ридја и луњи низ градини пробудени и вирови на пронајдениот збор станува онаа светлина што го пројаснува мракот и ја открива прелагата темна на смртта Зборот е сега негов дом Дом е на светот низ кого песната оди и раскражува за муграта и виделото што виши со помнежот над ништото
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Кога ќе се погледнев во огледало, не можев да се препознаам, бев облечена во тетовска облека, образите ми ги нацрвија небаре тетовски јаболка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Државата не постои дури ни за категоријата „државни уметници”, а посебно не за алтернативите трендови. Па, затоа се алтернативни.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Истото двојство ќе биде запомнато во огледалото и што се однесува до изворниот дуктус на пишувањето.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И, она на што и самиот си заборавил дека како особина го поседуваш, одеднаш те обојува во некој кој е посакуван во друштвото од каде на клоци си набркан своевремено, обележан преку цело чело, па во огледалото не се препознаваш ама си се бендисуваш ептен.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сите ги гледам во огледалото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Широко се насмевнав и тој насмев, макар слеан, без острина, го видов во огледалото на водата долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бојка замина кон ходникот кај влезот, го подотвори вратичето на креденецот, го запали светлото, и, загледана во огледалото што е вградено во вратата, почна да си ја средува косата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Оној, на прагот , се прашуваше, зошто Неговиот двојник што оостана во огледалото Се насмевна, и тоа со насмевка како да простува; Но и со молк што го исмејува заминувањето Сметајќи го за предавство или за грев?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Или овој случај на делумно заминување Му припаѓа на билтенот бизарни авантури? (Нели авантурите се ретки доживувања Дури и на храбрите ловци на среќа) Но двојникот во огледалото можеби си мисли: Ваквите случаи се игри на смртта; Ќе се насмееш и насмевката ќе се вкочани; Ќе те остават вкочанет а притоа и застаклен Ќе ти дозволат самиот себеси да се загубиш.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Оваа истовремена коинцидентност на страсната внесеност и на отуѓената збунетост, толку типична за машката геј-култура, е она што ја структурира реакцијата на геј-мажите кон сценава. ‌Се разбира, немам намера да имплицирам дека не може и жените да имаат иронична и оддалечена перспектива кон Милдред Пирс.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Брзам да го разградам домот на мирните зборови Но кој е зборот што ќе го искриви привидот во огледалото?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Еден ден се погледнав во огледало, се вчудовидов од тоа како изгледам… руина.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Тоа би можело да укаже на фактот дека Ергенот е одраз на Невестата во огледало (и обратно) - што веќе беше споменато во врска со Големото стакло: Областа на Невестата е одраз во огледало на областа на Ергенот (или обратно).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во својот последен роман, Мирко Ковач „Град во огледало“ со кој ги собра книжевните награди на три држави - бивши федерални единки на СФРЈ, на вметнатите цитати во содржината на романот, не ги именува авторите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Копук! Мислеше ќе се залетам по неговото партизанско минато. Зарем не се погледнал во огледало.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нејзиното одразување е како во огледало во бродска кабина за време на бура.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Да се посматра себе си во огледало, додека го слуша шумолењето на водата?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Навистина беше забавно да се гледа во огледалото, да го плази јазикот и да се кривули.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Застанував пред огледалото и внимателно си го разгледував лицето: - Ух, Ведане, Ведане, - му велев на мојот лик во огледалото, - до кога ти вака детски ќе изгледаш?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
НОРА: Стоички. M СТОИ = ИЧ KICK, ко што вели мојот пријател од лабораторијата за бесполово размножување.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Она што го гледаш во огледалата е лажна слика за тебе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Две напоредни „граматики“ во кои нештата се разликуваат меѓу себе по начинот на кој, платоновски речено, се огледуваат во огледалото на говорот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Томето задлабочено се гледаше во огледалото, како да го има цело време на светот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Келнерот остана да виси над нив, неговиот грб во огледалото беше широк, дибечест.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Трепкам со очите, ама сѐ ми се чини дека некој друг човек гледам во огледалото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Низ целиот ANEMIC-CINEMA, ја забележуваме оваа амбивалентна перспектива, веднаш во анаграмот, во огледалото, во играта со зборови и во спиралата која се врти.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Таа го виде неговиот мрак во огледалото, неговите сомневања, неговата непогрешливост; се сврте и му одговори на мракот во неговите очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не, навистина морал нешто да преземе и да не дозволи синот негов некогаш, во огледалото, да ја открие насмевката на својот вистински татко.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Скицата е веќе дело. Нерефлектираниот медиј е мртовечки здив во огледало. И така натаму. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 13
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Додавајќи еден рефлекс од грбот на девојчето во огледалото, Duchamp со еден удар убива две муви: ни обрнува внимание и на огледалото и на нејзината коса.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се слече и тој и обајцата почнаа да се огледуваат во огледало. Се гледаа и трепереа од возбуда, од треска.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се плашам дека еден убав ден ќе се разбудам, гледајќи се во огледало со исти такви брчки.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се проверувам во огледалото: нема промени, иако јас сè уште ја гризам долната усна.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Уште повеќе изненадува што рефлексот во огледало на косата на девојчето изгледа како рефлекс од косата на Мона Лиза и/или Belle Haleine, набљудувани од ист агол.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Како ќе се погледнев во огледалото што го немав, да постапев така?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се гледаше во огледалото и ги дотеруваше најбитните детали: веѓите, очите, усните, носот, вилицата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кловнот гледа во огледалото нејасен лик.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Надвор во густата безживотна бара лежеше ничкосан на една страна коњот и самиот безживотен: здрвени нозе, забуцана муцка в кал, а на црвеното чело чавка со кокетно накривена глава се бара во огледалото на лилавата зеница.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се насмеа, зашто и во огледалото тоа негово кривулење излезе многу смешно.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Чудесија на сликата. Се гледаше во огледалото Сликарот и несвесно, со лесни движби, почна да се преселува на платното.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Дури и кога по многу силна кавга стануваш со стиснати заби, а ликот во огледалото ти подзаличува на крвожедна ѕверка подготвена за борба до смрт, со облог, имаш судии, порота и „запамтувач“, кој не запишува, ама од прераскажување низ маало со пет кафиња, од повторување, кавгата ја знае напамет, како стихотворба во петто, секоја реплика и реплика на репликата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Како воопшто го издржуваш овој одвратен, бездушен град кој не поседува минимум критериуми и којшто се пали бескрајно бавно и накнадно, ко фитиљ во цртан филм, и сѐ што имаме од него се тие комично гарави лица наутро во огледалото, ко проклети потсеќања дека овде сѐ е џабе и дека немаме шанси?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Потполно е адекватно што оваа „игра со зборови, во огледало“ е последна од серијата во филмот ANEMIC-CINEMA. 192 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Да можеше да видиш во огледало…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Смарагда е црна, а девојката во огледалото не ја видело сонцето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пред смртниот час можеби ќе се пронајдам и ќе надвиснам над темното огледало на својата судбина за да го побарам сопствениот лик, а во огледалото ќе ја видам судбината на волшебникот, чиста, целосна, исполнета, нескршлива.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Никогаш не се прашал кој го крстил со тоа грдо име и затоа не се погледнуваше во огледало, едно што по домовите ретко имаше такви луксузи, а друго и затоа што не сакаше да си ги гледа мозолките по лицето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Некои од нив, дури и кога се погледнуваат во огледалото, таму го здогледуваат Исус, Наполеон, или пак некоја владетелка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Луѓе кои знаат дека одразот во огледалото не е нивен, а сепак му нанесуваат шминка и ја поправаат фризурата пред да го пуштат надвор. Туѓи одрази шетаат низ град.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Вечерва мојот свет се руши, секој немир ме гуши, зошто оваа вечер и ангелите спијат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
(Салонот на Панајотис. Велков седи сам. Се огледува во огледало. Пауза. Влегува Панајотис.) ПАНАЈОТИС: Господине Велков, простете што ве оставив да причекате. (Велков станува, се поздравуваат, повторно седнува. Седнува и Панајотис. Пауза. Тишина.) Повелете.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Продолжив да се допишуваме: со Џим прилично ретко, со Димитар – често.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Го виде својот лик в огледало и застана.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
По малку го видов и спроводникот во огледалото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие првпат го видоа својот клун во огледалото на едно око. Тоа ги острви.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не ми го спомнувај повторно она за лицето во огледало.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не ли е човекот едновремено и најлогичната и најмалку логичната метафора за Бога?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Мириса морето и Солун за првпат му се чини дека има пријатна арома, не онаа мешаница од мириси од чаршијата и пристанишна смрдеа што постојано му ги дразнеше нежните ноздри.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Најмногу ме нервира мојата коса.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Питон: (се гледа во огледало) Навистина?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Навистина беше пролет, Иван беше веќе проодил, а јас секој ден се преоблекував во тие три фустани.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во исто време, означува и близнаци, поим што во алхемиската традиција се однесува на Rebis (двојно нешто), па оттаму во огледалото покрај Луна го наоѓаме и она што во него се одразува: Сол.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се вѕираше во огледалото Сликарот, си ги анализираше брчките на челото, тие заробени мисли во епидермата: си го бараше пламенчето во очите кое му ги осветлуваше предметите и ги привлекуваше во меката мрежа на зениците.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Потоа Клара самоуверено ќе ја измазнеше косата, ќе си пратеше бакнешче во огледалото, се разбира, упатено кон нејзиниот лик, за кој таа мислеше дека е крајно отмен, и во цврст од, сигурно ќе закаскаше кон излезната врата.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Но, „радоста на живеењето“!... во неа тој ужива од најраното детство досега, а кога баш не му оди од рака, уште повеќе ја наоѓа во луѓето и случувањата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Можам ли да го видам во огледало ликот што семожниот ми го подарил…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ги повторуваше како во огледало неговите гримаси („ова е кога зеваш, ова е кога се чудиш, а ова е кога си многу лут“), а тој слатко се смееше гледајќи во нејзиното полничко, речиси детско лице.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Неколку месеци потоа, кога ќе се погледнел во огледалото забележал оти носот му станува клунест, очите му стануваат сосема тркалезни, вратот му се издолжува, прстите на нозете му канџосуваат, црвенеат и се одвојуваат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не се поднесувам, се мразам. Не можам повеќе ни во огледало да се гледам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Еден си измисли писмо што се чита во огледало, друг се заљуби во гуска и сакаше да ја доведе во општината на венчавање, третиот од конзерва си направи медал “За освојување на кренатата ледина”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во огледалото место себе виде туѓ човек во своја облека.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
На тој начин постојат стопување и кинење, или, попрво, осцилирање, непрекината размена помеѓу актуалниот објект и неговата виртуална слика: виртуалната слика не престанува да станува актуална, како во огледало коешто ќе дофати лик, ќе го одвлечка во својата бездна и од своја страна не пушта ништо друго освен една виртуалност, на начинот на Дамата од Шангај.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во огледалото брзо исчезна ликот на Јанте. Оттаму гледаше сега Сашка.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Јас тоа го избегнав, само му ја дадов пушката и му посакав сè убаво да му биде.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сфаќаше преку профилот на поднаредникот, како да гледа во огледало настан кон кој е свртен со грб.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ги затворам очите и главата нежно останува да трепери во просторот. 2.30 Сакам повторно да горам, го завршувам спидот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И тука се работи за комплексна игра на идентитетот и на различноста, осцилирачка иронична двојност – истиот оној вид на иронична двојност што му е суштинска на камп-сензибилитетот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
При тие понижувања молчев, и чувствував како нешто ме клука во градите, тоа чувството на отфрленост го зариваше својот клун во она што трепереше во моите гради, а она клуканото плачеше со плач на новороденче оставено само, на кое му се чини дека исчезнал сиот свет околу него затоа што пред своите очи ја нема мајка си; така плачеше нешто во мене – јас не плачев, само некаков израз на мачнина ми го гмечеше лицето, како околу вратот да ми беше обесен камен и да бев осудена со него така да врвам низ детството а и потоа; го среќавав тој израз секојпат кога ќе се погледнев во огледало.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- А? - му рече таа гледајќи се во огледалото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ѓ уште еднаш се погледна во огледалото да си ја провери фризурата. Се стаписа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Додека ја симнував со мојот бик фор нормал скин белата павлака од мојата брада, двапати пријателски му намигнав на намуртениот натрапник во огледалото, за да го одоброволам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Со внукот се среќавам во огледалото – наутро поспан и малку збунет, навечер поспан и позбунет.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ема само што се беше вратила од училиште тој ден.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ова станува главна мисија.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Со други зборови, жената е во структурално поинаква позиција од феминистот бидејќи, со тоа што е структурирана како референт на другоста, таа е спротиставена како во огледало на машкото како претставник на субјективноста.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Очите, едното бледосино, другото зеленикаво, бараат во огледалото еден друг, некогаш славен лик.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Другите луѓе, кои се обидуваат да ги разуверат во тоа кои тие навистина се, ним им изгледаат како завидливци кои не сакаат да им го признаат значењето, или како затапени суштества кои не можат да ја видат реалноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Партијата на власт (меланж од Хард-рок тепачишта до тнр. „елитисти“), либерали-ротаријанци што не им пратиле ни пет кила леб на нивните сограѓани од Шутка, на пример, потенцијални нови центри на моќ збутани во екстремно жолти списанија, второкласни спортски клубови, море пиратирани филмови, телевизии ко видео-клубови - инертни и предвидливи, најнепрофесионалиот балкански државен весник „Н.Макетонија“ („Темница“ - популистичка глупарија, „Мртовечки здив во огледало“ - „независен“ лист со компактно најступидните колумни во историјата на новинарството) - тоа е духот на оваа средина?! Се препознавате?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Она страшното што го гледаме во огледало кога гледаме во себе е дуплото дно.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И како, група искривена во огледало нечовечка таму седи.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Беше тука пред прагот, во дворот, па дури и на другиот крај на постелата на пространиот француски кревет, на чии страници од жолт месинг секоја вечер како во огледало ја гледаше својата судба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како бог? Нема бог. Има само клиенти.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кога понекогаш од лошите сништа ќе му се разбрануваше душата, и лицето наутро кога ќе го погледнеше во огледалото, му се чинеше дека е разбранувано; и тогаш подолго време стоеше крај него замижан додека не му се смиреше ликот што му играше во огледалото.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)