Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Кога ја слушна и последната строфа од песната, ја запре свирката и ѕверски и се впи во очите: зовре од гнев и лутина, та замавна и силно ја удри со тамбурата по глава.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- А јас вака, без сенка, не ќе можам да живеам - рече Карамба-Барамба со солзи во очите.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Откако, заедно го допратија Цветана Горски до порти, се збогуваа пријателски, Татко ја погледна в очи Мајка.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Не смееме заедно никаде да бидеме: им паѓаме в очи на оние што демнат...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Дора беше запозната со својата улога уште пред да тргнат и се прпелкаше во рацете на Авни кој полека ја симнуваше надолу, на подот, земајќи ѝ го лицето меѓу дланките, за да ја погледне во очите, за да знае дека таа е навистина таа, која, речиси, никогаш дотогаш не ја видел.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Рада во очите на Томо беше онаа истата жена на којашто годините и времето не беа оставиле трага.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Краткиот сјај во окото на Тодора му кажа на попот Никола повеќе одошто таа сакаше да се знае.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И самата потоа се прашував: „Господе боже, на чие ли име помислив кога пред малку го спомнав она Иван?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Студираш ли? - праша тогаш Марија. И некаква чудна, не непријателска завист ѝ светна во очите.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

-Ах, како е занимливо! - извикнувате емотивно, но не затоа што тоа е стварно занимливо, туку затоа што морате да прикриете дека смртно сте се исплашиле. -Беше голем измамник...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Додека разговаравме Стево Трајчов не ме гледаше в очи и тоа ме натера на помисла дека тој знае нешто.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Првото што еден во друг си го видоа во очите беше дека двајцата во Бога бараат спасение што, еве, со помошта на златен свети Наум и го најдоа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Домаќино с¯ во очите од попот се пулел и со тоа сакал од попот збор да чует, да речит оти јас ќе станам, како што велел за пагурот и друзите.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Добрите луѓе им дозволиле таму, меѓу редовите на лозниците, да изградат соба од ќерпич, внатре ја послале со слама и, на четири кола врзани со сиџим и рогозина, навечер долго се гледале во очи, додека месечината го осветлувала нивниот нов дом.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

... Мигот, кога го виде да влегува со тортата, цвеќињата и насмевката на лицето, во очите, си помисли дека ѝ се причинува.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Еразмо се кршеше некаде помеѓу желбата за земска храна, за удобност, за сладостраст и среброљубие – содржина на разјарениот бик кој требаше да се гони, да се вглави и здодевните разговори со сопственото живо битие што одвај преживува, полно со животен сјај во очите, со мрачнина и студенило во душата, со поглед насочен кон височините во потрага по вистинската желба за битисување.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Описот на секојдневното однесување на нашиот херој ќе го надополниме со една специфичност која веројатно на многумина не им паднала в очи или ја избегнала нивната љубопитност: од вратот па угоре за Поетот (или во негово име) владее посебната поетска висока сфера, таканаречениот простор на имагинацијата и на ослободените намери од секаков вид туторства.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Му се читаше во очите зацртаната цел, ама не беше буден.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тој се заколна на куп кори од лубеници дека ќе помогне попот да биде заслужено казнет а мантијата за него се повеќе стануваше знаме на црна иднина, болка од која двете зрна кафе во очите побелуваат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сè што себеси се држи за пристојно, сигурно, солидно, сите што во очите на публиката сакаат да остават впечаток на сериозност и сигурност во контраст спрема хаотичното лудило што нè опкружува, сето тоа или по некоја чудна саморазбирливост отсекогаш и се наоѓа во тоа општествено средиште или пак истуркувајќи ги другите од него непрекинато одново го зазема тоа недискутабилно место.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Зад сека грмушка се крие идеалот за збогатување набрзина, зад сека грмушка на оние кои се стискаат да не се измочат в гаќи силници им ги превртуваат џеповите и кога нема да најдат ни петпаре од бес ги плескаат по газовите, ги влечат за уши, им бркаат во очите.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Му запира срцето и некое облаче од над него му се постила во очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Гледав директно во очите на оние на кои им го ставаав ножот паралелно со вратната жила.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Смрт или слобода, Толе. Тоа се бара од нас, — и почна да го удира по големите плеќи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Така, право в очи...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

„Мислев дека ме сфаќате“ студено го дочека Иван и, за миг, во очите како да му блеснаа црвени кандилца. Одлично го сфаќаше.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Побелен, со бледило дури и во очите, се зачуди кога деденцето Богдан Јанков, негов пријател и во негови стари панталони со многу џебови, викна по него од прозорецот на својата куќа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Оф, јас сирота, ако згаснала светлината во очите негови - и јас ќе згаснам!

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Потоа ја вадев сликата од под откованите штици на подот и со часови ја гледав: татковски насмевнато лице со неколку дупченца од сипаница, благост и мудрост во очите, пророчки брчки шѕо само се пречувствуваат на загатливото чело.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Големата четирикатна куќа и нему му се пикаше во очите, меѓутоа, не му се насади во мислата оти во мислата од крај на крај Геле Колишев со мандолината му шеташе и како да му се потсмеваше дрнднувајќи по некој пат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Со страв во очите желно го очекуваше одговорот, чувствуваше дека старецот ќе го даде вистинскиот одговор.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Инаку: сивило дење, да не знаеш дали е сонце надвор или е стуштено од облаци пред дожд: а ноќе, мрак да не можеш да си ги погодиш гурелките во окото додека си наумил да ги исчепкаш мрсулите во носот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Проклет да бидам, стариот Лентеноски имаше виножито во очите.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тоа што не се гледате в очи и што ѝ зборуваш на увце - те подослободува во зборовите па ѝ го покажуваш и она што би ти го смрзнало нејзиниот поглед.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Колку малку се согласував со овој заклучок покажуваше отсуството на обострана среќа од живоста на разговорот и прекрасните досетки кои скокаа од тема на тема, а во очите на соговорникот испишуваа предизвик, натпревар и енергија.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Останаа тука со зачуденост во очите како да не знаат дали воопшто треба да чекаат.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Она неизговорено: те сакам, мило мое сонце, со сонце во очите и невино срце.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Не им е насочена конкретно на жените хетеросексуалки и не е наменета за стрејт- општествениот свет каде што би можела да им нанесе многу нездрави последици на сите жени, каде што би можела да ги унижи во очите на стрејт- мажите и да ги поттикне вториве и да ги успокои во нивната мизогинија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сјајот на недалечниот оган поигрувал на нивните лица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Томаица се насмевна, му возврати дека истото важи и за неа. Се позадравија и разделија со силни погледи во очите.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Цел вагон му е собран во очите и го гледам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Светлана ја гледаше радоста во очите на Рада. Длабоко во себе ја грицкаше скриената јанѕа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Ајде, и гледај ме право в очи.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Гледаше како живинче исплашено и крвјосано во очите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тронда му ги стиска нозете, си ги пика очите во калта на нив, срам ѝ е да им погледне на луѓето околу неа во очите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Беше она старче, со оние негови очички, што му играа живо и кои никогаш не те погледнуваат право во очите, и со неговите ситни раменички кои стануваа уште поситни од тоа што едното му беше доста пониско и истрането.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој воздивна. На неговата смуртеност не прилеаше тагата во очите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И кога некој во грдо сако со дамски гради и со безобразни панталони, подигнати речиси до колена, право од воз влетува во нивното претсобје, тие брзаат да го понудат со чај, а во очите им се гледа најжива заинтересираност.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Црвено-бела крава, со ангелски сјај во очите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

При слабата светлост не можеле да видат дали чудесниот цвет во окото на животното свенал, само знаеле дека едниот рог се замрзнал со врвот в земја и дека нозете останале неподвижни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Црвено е виното на дното од чашата, црвена е бојата на розите во нашиот дом, црвени се бакнежите на вљубените.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Бевме повикани откако Стефан Лествичник, кој во очите на логотетот, по она лажно видение допрва требаше да се искачува по скалилата на славата и почеста, му беше раскажал на управникот дека отец Кирил фрла хула бесчесна врз зборовите и се свртува кон гласовите како кон идоли.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Црвениот пламен во очите сакав бесконечно да трае животот не е забава туку должности а страдањата се цртаа на нејзиното чело...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Проценуваше. Во очите на војниците пак светна омраза.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Како му било боже? На татко ми. Пред да си го втера клинецот во око.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

„Ова е за палење светло - фарови. Ова - трепкач. Тука е гас, куплунг, сопирачка. Ножна, се разбира. А рачната сопирачка е тука. Сево ова го научив вчера попладне. “ Лицето му беше збруштено.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Очите му беа топли и блескави, дури и кога беше многу болен и кога престана да јаде за да умре, само за да не им биде повеќе товар на своите деца за кои тој сметаше дека доволно се измачени.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Прашањата ми се сосема конкретни – најпосле Грофот ги крена очите од ноктите и ме погледна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Олеснително воздивнав и се загледав во очите на тато. Ме прочита како отворена книга.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Горни крај ,на билото покрај трпезите седеа едно додруго Доста Рожденката и Илко Сукалов, гледајќи се во очите, навирени од солзи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Толе и Митра излегоа на Бабуна и го запреа пајтонот на преслопта, та го изгледаа прилепското поле со солзи во очите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Нумо покажа со глава кон планините од каде сонцето во претпладнињата им биеше право во очите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Затоа и тие промени се највидливи во моментот кога ќе се најдеме очи в очи со смртта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Те гледаат и упорно чекаат во очите, во треперењето на мускулот и рацете, да видат бледило, пот на челото, треперење на брадата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Покажете го вашиот валкан образ и погледнете нѐ право во очи...ако тоа го можете вие со скинати пранги на вашиот потрошен ум, ве има многу...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Го погледнува во очите. Суви се. Само снагата му трепери.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

– Во тој момент и јас се насмевнав за да ја поддржам радосната искра во очите на Роман Гигов Грофот што наеднаш почна да трепери.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А-ха! Еве го камионот што гази, црвено-бели крави со ангелски сјај во очите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Вие сега одново сте решени со двата прста да му брцнете некому в очи… и така натаму,” овдека одеднаш го повиши тонот и, веќе, викаше разбеснето началникот, втурнат во лицето на Ема Ендековска, напрегајќи се во тие мигови да препознае во нејзините очи било кој друг што ќе може да ја разбере неговата тежина.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

И, наеднаш во очите му блесна искра: тој решително зачекори накај високите црници, во правец на бараката на штабот.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Како да го давеше некој и цедеше негде однатре солзи што му напинаа во очите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- викав.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Те молам, тате - му рекла - обиди една капка, белки ќе ти доит поарно.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И рече: Оче Симеоне, од кај ќе почнеме сега, вака без место на жолтиот Нојов кораб со пијано кормило? * Почна како што заврши еднаш, одамна, пред аџилакот во смоларата - згрчен и в крчма, помеѓу дождалците неподвижни и невесели зарад неговата бескрвност и крв во очите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Немаше зошто да се срамам од солзите што ми се собраа во очите.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Таа вечер, во една зафрлена улица, на периферијата на Солун, во ниска и тесна куќичка гореше мала газиена ламбичка.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Александар ја погледна в очи и благо ја заниша главата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Не само што се обогатив тргувајќи низ оваа земја, туку јас, се колнам во очите, и ја засакав како ниедна друга.”

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во очите на големите европски просветители, шпанскиот злостор наспроти судбината на Андалузија не беше само контраст туку и модел за човештвото за толеранција и хармонична коегзистенција.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А сега стани со светлина во очите, раздувај ги црните сеништа што буричкаат во твојата душа, отвори се за твоето чедо и за сите други!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тој го виде наконтениот овоземен светец како да стои над страницата на албум од една непозната иднина во која сите што ги познава се поинакви, туѓи и одбивни. Не сфати јасно; сонцето повремено му удираше в очи од напукнатото огледалце.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кој да мисли тогаш каде е блиску а каде далеку.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му олесна, и сеќавајќи се дека братучед му Шишман со камче погодува гуштер в око, беше сигурен дека е тоа неговиот одговор.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Пак, значи риба. Погодив по очите. Рибите имаат една таква светлина во очите.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Мојот поглед ја галеше хартијата; гледав во полните усни, во внимателно зачешланата коса, во замислената линија меѓу веѓите, во очите кои плачеа навнатре, и помислував дека можеби во тој ист миг Рајнер седи во својата соба, и како што јас гледав во тој лист хартија, така тој гледа во црвениот џеб што му го дадов за спомен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Всушност, самата градба на храмот беше една чудесна хармонија која, штом ќе ја видиш, ти влегува во окото и однатре те осветлува. Да не зборуваме за живописот нарисуван од даровити раце.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ципата му се вовлече во очи, му беа потечени со денови, мислев ќе ослепи.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Анѓа се здрви и му се заѕури во очите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Не лажи, велам, украденото ти се гледа во очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Хелвиг ѝ погледна на Марша право во очите.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А бидејќи патетичното страдање со кое се гордее од самиот почеток е осудено да мине во очите на повластениот и невнесен гледач како „изнасилено“, како претерано или театрално, мелодрамата нема што да ја плаши впечатокот дека емоциите што ги поставува не се сосема автентични, дека не се чувствуваат толку колку што се изведуваат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Гори и лета: снопчиња искри ми прскаат во очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Можеби забележала нешто што нему не му паднало в очи?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Може и не беа сами зашто со нив останаа мракот во очите и молкот во ушите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Молчеа со љубопитство во очите, со подотворени усти, во напнато исчекување.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Човекот воздивна и со црвено неспокојство во очите се исправи полека и несигурно од постелата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Одеднаш застана, читајќи ја во очите на Милан апсурдноста на своето барање.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Беше Претседателот со онаа негова мека карирана кошула со големи црвени шарки, и со неговата пустина на местото од машкоста на неговото лице и во очите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не само што сум слушнала дека се грижливи околу малечките, туку во очите на срните, кравите, антилопите, и не само во очите туку и во нивните движења, има нешто мајчинско.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

— Да тргаме уште ноќеска дали не е ризично? — почна со предлогот Сугарев.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Неподвижно од немоќта на Еразмо да оди по невидливиот пат на духовното, лежеше на едно место, приковано од Еразмовиот сомнеж во себе, без нималку верба; одвај дишеше, живуркаше полно со желба за живот во очите.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тогаш бедниот Франц, уволнет народен учител, станува во очите свои трагичен херој, борец за народна слобода, на пет илјади повелник.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Молчев и ја гледав право в очи, како да сакам да се уверам дека не се шегува со мене, иако добро знаев дека ја зборува вистината, оти тоа ќе беше недозволено ужасна шега ако ме лажеше и таа никогаш не би ми го сторила.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

црвената: пламливи, избувливи луѓе: што на ум, што в срце - тоа на уста, за една болвосерка - туриваат каца со мед; им пререче ли нешто, им се пикна во зборот, не ги поддржа, не им одобри - повеќе за тебе не држат, те замразуваат; додека имаат мака на алтан-терезија те држат, кога ќе им помине маката, за старо тенеќе те даваат; само тие како да постојат во селото; соседите ги тераат да ги врзуваат кокошките, а тие кучињата свои ги пуштаат кај што сакаат; кога ќе се впипрат во лицето - запелтечуваат; ако ти е фрлена шега, подбив, мунѕа - од нив е; се зафатија ли со нешто, наумија ли нешто - или ќе го сторат или раката ќе си ја отсечат; жолтата: колебливи во очи, во држење, во однесување; многу сакаат да слушаат, да чујат сè, а ни трошка нешто од себе да речат; во расправиите бегаат, не сакаат тука да се најдат; дома глас не им се слуша, како да не се живи; за мала работа трчаат кај соседите за совет; кога ќе им влезеш в куќи, не ги фаќа паника, ниту брзаат да те почестат; ако дедо им бил говедар, козар, питроп, полјак - таткото и синот и внукот се тоа; по гробиштата кога сите лелекаат и плачат, тие ги гаснат свеќите да не се трошат до крај; секогаш одат со навалени глави загледани во земјата како да бараат нешто што изгубиле или пак што загубил друг; кафеавата: рано легнуваат, рано стануваат; тешки во одењето, тешки во зборот; само за себе живеат; што било, како било - во нив останува; дома со седење те пречекуваат: ќе те измерат: кој си, што си, па ќе станат; за многу работи се прават дека не чуле; она што е нивно не го даваат на друг да се послужи; устата им испушта мед, а срцето пелин; кога ќе им дојде невеста во куќата, или ќе ја претопат - табиетот да им го земе, или клоцата ќе ѝ ја удрат; имотни се, но со прсти стегнати, кајафлии не се расфрлуваат и не арчат многу: дури и кога дечињата наутро ги празнат мешињата, ги празнат во дворот - да имаат што и кокошките да колвнат; избегнуваат кај што не им е по ќеф или кај што шерепере се зборува; жените со плетиво одат в поле, в планина, в црква, на молзење, в град по купување; кога даваат совет, не ти кажуваат сѐ докрај - нешто и за себе задржуваат; ако те засакаат - виделе нешто во тебе што им се допаѓа; кога ќе им се случи нешто лошо во куќата, одмерено плачат; кога се болни, не ѝ веруваат на болеста; со неа шетаат, со неа работат, со неа по веселби одат; ја носат, а гледаат кому да му ја прилепат; розовата (шеќерлијата): чаламџии, фодули, самобендисани, а купи ден - помини; на оро први; те сакаат додека имаат мака; јајце да варат, надвор го варат - да ги гледаат сите; од надвор куќата чиста, паќна, што се вели: азна, а внатре празна; што да се случи во селото - први разбираат; во разговор ќе те префрлуваат од рид на рид, ќе ти тргаат фурки - в очи ќе те лажат; не држат многу до зборот: речи - одречи; ти даде ли нешто, сите знаат; новата кошула ја облекуваат врз старата: кој да види да завиди; први се за гости, за јадење, за пиење, а кога ќе им дојдеш дома - им поминал светецот!

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го отвори првото. Прво што ѝ падна во очи беше датумот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Ами ако разберат другарчињата оти за неа дојду?“ — се стресе и просто ги избегнуваше сите нивни погледи, плашејќи се да не му ги прочитаат во очите неговите мисли.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не растевте од нејзиното срце во очите од мермер не ја вселивте залудноста на своето пролетно ‘ртење Бевте немоќни. Оставивте сама да умира.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Се приближи до Анѓа, ја фати за црните цулувци наквасени со крв и плуканици, и се заѕвери во очите и за последен пат пак преку песна ја праша дали ќе се потурчи, но таа уште повеќе ја исправи главата и писна низ плач дека: каурка се родила, каурка ќе умре; верата не си ја менува, турска кадана не станува...

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Достоинствено се симнува и застанува меѓу скараните со строг укор во очите; тие се смируваат за миг и гладно испитуваат на чија страна е.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сѐ е тука, - молбено рече Крстовица.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но затоа пак во очите на рајата Толе порасна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Висеше над нив, а во очите му се пикаше сето она крваво распарчување, од кое никако не можеше да избега, кое што мораше да го гледа и од него да се ежи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тогаш за првпат се сврти и го погледна; она што го чекаше ѝ се читаше во очите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во онаа мера во која на политиката на машката геј-култура може да ѝ треба одбрана и спасување, таа задача е поостварлива ако се има предвид дека голем дел од машката геј-култура се одвива во, главно, племенски контекст: неа ја примаат и ја остваруваат припадниците на конкретна општествена група, а предодредена е за внатрегрупова потрошувачка.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- А зошто да не? - гласно рече, а во очите му вивна пламенче на решителност, на цврстина.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Карамба-Барамба ме погледна со солзи во очите.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Се сети на блесокот во очите на Ивана и стана несигурна во својата увереност дека Отец Симеон ќе може да му нанесе некое зло.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Другарките ме гледаат и се преправаат дека не сум ужасна глетка, иако во очите им гледам нешто помеѓу страв и љубопитност, дури и доза на ситење поради тоа што тие немаат фаличен орган на лицето.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ти ќе се вратиш, Рајнер, му велев, реката беше само едно големо чистилиште, ме слушаш ли, Рајнер, тоа е само отпловување, и јас ќе те чекам на крајот од реката, Рајнер, ќе те чекам онаму каде што таа се влева во друго постоење, знам дека си тука, Рајнер, еве ја мојата рака, погледни ја мојата рака, Рајнер, сѐ ќе биде добро, верувај ми, кога ќе заврши твоето пловење, кога ќе излезеш од реката, ќе треба само да ја промениш облеката, ќе треба да облечеш нова облека, и се ќе биде добро, верувај ми, Рајнер, верувај ми, како што јас си верувам на себе, еве ја мојата рака, Рајнер, фати се за мојата рака, и јас ќе те извлечам, а потоа ќе тргнеме кон поинакво постоење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дури им претеа дека ќе чинат абер на аскерот во Витолиште и Битола, како и што го направија на многу места.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На неговото лице беше одразено се она што со векови му се случувало на човештвото и јас дотогаш не бев видела човек со толку брчки на челото и толку болка во очите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ќе му го реча в очи и ќе си замина, — си донесе Толе решение и го зеде Трајка со него, та еден убав пролетен априлски ден, по канал, пак преку Врпско, прејде во Гудјаково, а оттаму преку Никулица отиде во Вепрчани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Здравата” држава сака „здрава” уметност за „здрави” луѓе.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Наврапито се свртува наназад - лице в лице со Јана.. се џари во очите, темните очи - ама без светулки - светулките згаснале во некаков длабок вир од тага.. ја гледа, усните ѝ се движат, гласовите испрекинато навлегуваат во неговата душа, небаре далечно ехо: Тато ѝ кажуваше на мама - дедо ти ја продал ливадата - не ми се веруваше... не сакав да поверувам...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Но откако дојдовте вие, деца – живна малку тој и во очите му светна нешто топло – голема надеж ни ја огреа душата.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Миговно Ѕвезда посака дланките да ги тргне, лицето да го крене за првпат да погледне - очи в очи - да погледне очи момчешки!

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Што мислите, момчета, ги прашал со солзи во очите, ќе ги испадиме ли враговите од нашата мила родина?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Како да излегол од кожурец: бил подвиткан, сиот во некој трепетлив грч, навидум слаб да се движи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега ќе мора да му пронајде вистинско место каде ќе му ископаат гроб, некое сепак повисочко отколку што беше самиот вагон а кое нему не му се пикнало во очите додека го премерувал синорот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Го држеше челото на влажната трева и чувствуваше болка во очите, сува болка распрсната однатре. „Колку години имаш?“ ја праша додека земјината влага се впиваше во него и го гаснеше. „Осумнаесет“, му рече без злорадост и без виновност.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Капетан Мирковиќ ме загледува во очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како трн во око во тој момент ми падна државниот грб со првокласен афион кој патем беше комунистички рецидив.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

(Сигурно, возможно е да се обопшти овој феномен на луѓе што не се геј- мажи, бидејќи сите во еден или во друг миг почувствувале дека голем број од гламурозните по кои желувале се над нив, недостапни, па дури и дека чувствувале одбивност; но барем хетеросексуалците не чувствуваат дека предметите на нивната љубов им се категорично недостижни, бидејќи спаѓаат во погрешниот пол, што е токму она што го доживуваат геј- мажите).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ја фати меко за брада и ѝ се загледа в очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

По сите ергени се расчуло тоа што заповедал царот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ете така, ако ти е гол газот, покриј си го лицето, па нема да се срамиш, оти така нема никого да мораш да гледаш в очи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Јана беше прилегната на другиот крај од софата и немаше да ја забележам ако не ми паднеше в очи нејзиното арогантно однесување; госпоѓата воопшто не ме забележуваше ниту пак беше изненадена од моето присуство.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

За блиските средби некогаш и сега Имав ретка чест и можност околу Нова година да се сретнам очи в очи со мојата внатрешност.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Заради задачата “Ема”, кога со полицајката ќе останеа сами, се однесуваше необично, плашејќи се да не ѝ погледне в очи зашто таа сигурно знаеше (така претпоставуваше Деница) да прочита барем мал дел од нејзините намери и затоа, кога ќе останеа сами, Деница разговорот го насочуваше кон нешта кои бараа двете да гледаат нешто таму некаде, да пребаруваат таму некаде, да се смеат или да се чудат на нешто што е таму некаде, надвор од нив, а пак тука некаде, во близината, во канцеларијата, во собата, во ресторанот, на улицата, кон нештата кои беа доволно интересни и важни за да бидат двете свртени кон светот што ги опкружуваше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Најчудниот спомен од овој разговор беше испишаниот страв во очите на Господ Саздов.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Потем се истава, а Саздо се обидува да му прочита во очите што всушност се случува.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Она: "Јас сум дојден овде со едиствена намера да учам".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И јас сиот се претворив во очи, за да видам што повеќе од она што се прикажуваше за Цинвалд.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во очите на Арсо јас сум Дева Марија, вели таа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Насмевни се. Нема да заглавиме со каматната стапка за сјајот во очите. Насмевни се.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

— Ете такааа! — испушти Трајко еден оптегнат збор, а во очите му навреа солзи; го бакна малото чупале и се заврте кон четворицата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Едноставно да се биде човек во свет на хаос во кој ја проектираме хармонијата, човек кој во секоја пора од постоењето, низ олујата на времето ја бара својата совршена форма.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Селаните се размрдаа лево и десно и сите погледнаа во Доста Рожденката, која веќе ја криеше главата од погледите да не ѝ се насмеат уште тука, в очи, во првиот судбоносен момент.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но угледот во очите на шоферите речиси му вивна кога една вечера брадосаниот и ќелав Ирец, возачот Лијам, влезе во барот извикнувајќи: „Еба ли ги ебаните Јапонци!...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Агресивните светли бои претставуваат „шепа во окото на природата“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Оваа мудрост, паметам, ја платив еден вињак.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се откачи месецот, а Стојан Ванков остана да лежи згрчен во својата постела, остана болен и без капка сон во очите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Слободоумците, секако, можат (со лична одговорност за тоа) да сметаат дека пред лицето на природните закони е сеедно, дали прастар оклоп или куса облека на кочијашот го облекува началникот, но во очите на искусните и сериозни луѓе, ова прашање секогаш ќе има предност пред другите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Од длабочината на очите ѝ дуваше студен ветар и се подаваше лута челуст на волчица, но истовремено од нив течеа солзи со топлина што вирее на дното од срцето на жена што знаеше да љуби.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Да се заспие што побргу, да се залепат клепките за да не може да се насади во очите!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И за тебе и за мене, но не лош. – Да чујам ако е за слушање. – Зошто да не е за слушање, само на Јана нема да и го кажеш. – Пак таа Јана ми ја пикаш во очите. Што имам јас со неа?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Санџак-бегот, сѐ уште со огромна тага во очите, го водеше ибн Тајко потаму, како да го дрпа на јаженце.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Го фати за брада и, откако му се загледа в очи, му рече: - Горе главата, војнику...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Дипломат? – одраз на зачуденост во неговиот глас, а во очите сомнеж. - Така пишува.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дека го гледам во очи и лежиме еден до друг, прегрнати.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Некои од козарите видоа солзи и во очите на своите кози или само така им се чинеше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се плашев и не смееја да го сторат тоа, да ме мачат окован: шлаканици со панцирани ракавици, рефлектори в очи, шпенадли под нокти.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тие денови што одевме в поле, ни се примирија црнките во очите, ни се поправи видот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Расцепена е! Ѝ бутам еден голем прст во око...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Онаа нема вода во очите и се изнамирила... а онаа пак има, за в гроб ги чува.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Чана со задоволство се зафати со петелот, а оти Петра гласно говореше и го нудеше петелот за сите, синот на Богородица ја наведна главата, а во очите на чичко му бесот се замени со некоја потопла скрама.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се расплака Тошо тајно со солзи во око сјајно за мене тука место нема кучето Тарзан ми го зема.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Но и тие двајца чекале дружината да се определи за јама или за клада и секако да се определи за свој челник, за оној што ќе победи во недоразбирањето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Среќата е краткотраен феномен, таа е исполнување на некоја долго напластувана желба или потреба,“ рече брат ми.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мека белина му се нафрли во очите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Марија го погледна со благодарност во очите.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Без заштита на својот патрон, Пенчо беше незабележлив во улицата. Одеше скиселен и скиснат, ги заобиколуваше луѓето и не смееше да ѝ погледне на Ана в очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- А ти би можел ли? потсмешливо ме праша Пенчо и веднејќи се кон мене ми ѕирна в очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Убаво погледни го во лицето, во очите, па ќе видиш колку не си во право - продолжуваше упорно Лиле.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но срцето му бие тешко и му тера оган в образи и в очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Фалејќи нѐ и благонаклоно повторувајќи го името наше, ти им го пикна во окото на нашите непријатели како спица, која сега ги боцка и ги јаде, па пред себе гледаат само крв, а во срцата свои носат само гнев кон нас...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не можам да се навикнам дека пред мене има стакло и дека нема да ми прснат во очи.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И ништо не ја возбудуваше: ние ќе ѝ покажеме камена птица што лета Таа ќе речеше: да, тоа сум јас, - Прица во окото на сонцето...

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

„Полека, синко, има време, законите не се учат преку ноќ“, го прекоруваше Гамалиел, избегнувајќи да го погледне в очи кога тој, речиси борејќи се за здив, го опсипуваше со прашања.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Најпосле - ноќ. Се стемнило кога некој Богдан Преслапец, умен маж со сенка на замисленост во очите, му рекол на црниот Пандил Димулев дека двајца Онисифоровци се премногу за четириесетина луѓе со различни имиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да и ја соопштиш в лице таа твоја одлука!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еден ден во годината улогите се менуваа. Заради забава, но и заради поука. За да се види како изгледа светот во очите на другиот.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Прво што ѝ падна во очи беше крајот на писмото напишан со малку растреперени букви.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сосема мирно, но со оној решителен, јасен глас одговори: - Сакам да запомнам, Аритоне Јаковлески, непопустливо рече Кејтеновиот син подигнувајќи ја главата од душемето, смело дрско загледувајќи се во очите на силниот управител.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Долетала од негде една голема зелена мува и бр-р-рр, вр-р-р, се вртка околу маченцето, му лази по устата, сака да му се пикне во очите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А Митровскиот на Петковден седум деца од нашето село останаа на Аљавица, на Орле и на Полената по еден, на Бигла и на Бел Камек по двајца.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Гледајќи се право во очи ги бараа сличностите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се вѕираше во огледалото Сликарот, си ги анализираше брчките на челото, тие заробени мисли во епидермата: си го бараше пламенчето во очите кое му ги осветлуваше предметите и ги привлекуваше во меката мрежа на зениците.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Злото не е алка, тоа е низа од алки, запрега на судбината; те зауздува и ќе те влече до оној ден, до мигот во кој под твоите клепки ќе свенат синоличките како во очите на коњот од недетското детство.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Да се биде сам со неа која е тука некаде но сѐ уште неартикулирана барем од овој агол од кајшто јас гледам веќе тропка по прозорците веќе грепка во очите !

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Катран црната мачка и дроб - пијаниот Александар неколку минути се гледаа очи в очи.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Така ми велеше и ме прашуваше загледана во мене со широко отворени очи (така ми се чинеше во ноќта во која ништо не можев да видам, во која никој не можеше да ме види) поткрената на прстите за да може полесно да ми се вџари во очите (сигурно ѝ се чинеше дека така ќе го направи тоа), да го открие одговорот пред да изустам, пред да ѝ кажам кој сум.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Сета крв на заодот била собрана на нејзините млади усни за чија целивка и ѓаволот куц можел да се откаже од горештината на пеколот и да се пеплоса до врвот на опашот доколку таа би го зела в прегратки. Се потпирала со дланки на колковите и се нишала на нозе гледајќи го со накривена глава.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас го чував знамето како зениците во очите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Повисоко изопнатото небо над заливот се разлеваше на гланцот од раздвижените скорни и скокотливо одблеснуваше во очите на Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во клучните мигови од хрониката на нашето бегалско семејство, кога тоа сигурно беше очи в очи со самата смрт и кога само чудото го спасуваше, Мајка си го повторуваше постојаниот рефрен дека само Бог можел да ја прати да си ги спасува чедата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Пишуваш?“ Старецот одмавна со раката.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И како тоа внатрешниот живот на машката хомосексуалност што има израз во општопознатата страсна приврзаност на геј-мажите кон бродвејскиот мјузикл сега изгледа толку чудно, па и чудовишно, во очите на современите геј-мажи, без разлика дали се преживеани од претстоунволската ера или релативно скорешни производи на постоунволската ера или и едното и другото?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Весна ме гледа во очите и очекува.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

А јас - што сум сторила? - Предвреме сум се загледала во очите - длабоки вирови - и бликнаа солзи, чиниш, росна капка за секоја планинска темјанушка.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Толе Паша собират селаните да бркат нас од уќуматот и кашлата, а ти мене маслосуваш и тураш вода под рогузина. Му се наднесе над лицето, го фати за раменици и му се заѕури во очите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Марија, ќе убијам, говорев ноќе по твоето бегство, се колнев пред онаа киклопска глава повикувајќи ја како сведок дека ќе си достојам на зборот, дека еднаш ќе замавнам со нож на некого и дека со бел отров во очите, како оној во детството, само со очните белки, ќе испитувам дали крвта личи на сок од малини или е грев на мракот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

-Разболам?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тој брзо пиеше, таа, непосредна и безгрижна, се восхитуваше, со детски сјај во очите над многуте анегдоти на богословот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- Нема бегање - си помислив - нема гледање низ прозорец како во канцеларијата на директорот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Таа се поттргна настрана, а во очите ѝ се појави страв - Не, не можам...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Разбуди се, другарке Оливера Срезоска, сестро наша, ја будеа и кутрите девојки со солзи во очите, о, проклет да бидам, тие вистински се расплакаа, од срце се молеа за здравјето на Оливера Срезоска.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Усните од врелина нека ги кваси ситна роса од густиот облак во очите...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Требаше да забележам. Не, забележав, а тој забележа ли дека јас забележав?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во очите за миг ѝ блеснала влага.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И такви, невесели, изгледаа малку извртени.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Колку убавини, толку таги има Што не сум ги начнал и не сум ги сетил, Толку предели што не сум ги посетил, Што не сум ги насетил и преселил Во окото, во душата, оскорушата На есен, тополата разголена, разболена Од лисјето пред паѓање, пламенот на згаснување Толку убавини, а празнина во душата.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Дежурната ученичка веќе го пријави како отсутен и наставничката по историја го запиша во дневникот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Мртов, како нота на пет боцкави жици, со мртви приказно во очите, се обидов да извлечам од тебе признание. Сама рече -сувопарен сум.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Да бидеме номади со пустински шатори и цигански черги, со насмевка на усните, сјај во очите и милост во срцата.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Во очите го печеше болка. Како коприва.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Од зад карпите крескала сојка и го предупредувала жолтоклунецот; или повикувала гаврани на гозба.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ве чекав и ве дочекав Како прашина од истрошен камен Студен камен во очите на змијата Тежок камен во очите на орелот Сив камен во мојата душа.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

А таа ми се смее в очи и ми вели: - „Море, какво сапунче.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Веројатно, не си верував во очите. Очите, велат, биле неверни.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тогаш се погледнуваме, Мари- Клод ја подигна главата за да ме погледне во очи; грчевито држејќи се за шипката од седиштето чувствувам дека јас и сум всушност она што таа го гледа, нешто толку бледо како и она што јас го гледам, бескрвното лице на Мари-Клод која ја стиска црвената чанта, која ќе го направи првото движење за станување додека возот веќе влегува во станицата Доменил.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во очите страв. И ѕвезди.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Почнувам да не си го препознавам пламенчето во очите, ниту да си ги разберам мислите изрежани на челната коска, амајлиите што ме заштитуваа и бранеа од нечестивите и од нечестивото.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Мајка го погледна право в очи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ѝ се доближува загледана во полулегнатата девојка, подзастанува, некаков сомнеж ја гризе и кога се доближи на дофат на рака, застана, и се загледа во лицето и во очите големи и црни, молежливо вгледани со вкован поглед во неа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Загледана во него, таа го омекна погледот трудејќи се да го направи нежен и, во секој случај, гледајќи го право в очи му рече: "Кажи како можам да го оставам тука!

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Со нив, тој го гледа соговорникот право в очи, но така што соговорникот никако не може да се ослободи ни од впечатокот дека овој ништо не разбира од тоа што го слуша, ни од уште полошиот впечаток дека неговиот поглед открива барем непријатна умисла.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Олга Наумовска оваа книжевна работа си ја сработи, со сите тематски разнородности, со сите поетски регулативи, со сите верувања дека ќе се всели во очите и душата на читачот за кој и е наменета оваа мошне интересна поетска стихозбирка, неверојатно искрено, со јасни слики на вистината, онака како што кажува погледот, како што зборува срцето и како што реагира душата.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

„А ете, јас сум слушнала дека најголем дел од копитарите, ако не го излижат малечкото веднаш откако ќе го родат, ако не го обележат со својата плунка, со тој знак кој ним самите им вели: ‘Ова е мое, ова сум јас,’ тогаш го отфрлаат новороденото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тешко е братко, Стојане, мило да немаш крај себе, сакам на книга да учам, в очи ми солнце да влезе, мракој ми душа затнале, ко лисја капат денови, в гора мени промени, одново лист ќе потера, а мојте братко, младини не ќе ги видам никога. – Дејгиди кучко погана, куќа ми, кучко, поцрне.

„Робии“ од Венко Марковски (1942)

Во таа насмевка имаше нешто старечко – не ни се насмевнуваше како што се смее четиригодишно дете, туку како што старче ослободено од страв се потсмева со смртта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И никогаш нема да разберам како си дозволи да го направиш тоа, ноншалантно како исцеден лимон ја отфрли љубовта, поради своите себични потреби или од чиста пакост и злоба.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Мина злото, ја си казвах, син ми жив остана, го прегрнах, го целувах во чело, во очи.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Таа стана и наеднаш си ја тргна раката од неговата, се заврте да не му гледа во очите и побегна низ малата врата, викајќи: — Доста, доста за сега!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мојот одговор, се надевам, ќе му ја врати во очите на Весна, славата на тоа каменче.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ќе ја продолжиме борбата, да паднеме побргу да ги платиме гревовите или ќе се криеме во глувчева дупка?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Со војна во очите заспиваат, со војна во очите се будат. Тука огништата ја изгубија топлината.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Силен бес откри огнот во очите на деверот, ама и некое задоволство што се во средината на просторијата и што огнот е нивен.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Зјапам во очите на луѓето околу мене кои мирно го издржуваат моето испитување. Никој не вели ништо.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Попот се откажа и од ќерка си Бисера што го прибра Крлета и еднаш, кога таа отиде да го види, да му ги земе алиштата за перење и да му занесе едно грне кисело млеко, толку го налути кога му рече в очи оти тој е крив, а не Крсте, — го грабна од полицата грнето, и го удри од глава и ја истурка низ врата со полна уста клетви: — Еве откаде дуел ветерот шо ми го подветрил детето, да даде господ нека срдешница да а вати!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Последниот час се сврши тој ден и Неда, како лани така и оваа година, на никого во очи не му се опулуваше, та реши ни на Крстета да не му се опулува.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Повелете. (Пауза) Чуден сјај во очите! Постојано широко отворени! Ретко клепнува!

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

И зар не гледате дека таквите ретки ќошиња за криење се користат само за обични пригоди, и тоа само од обичните умови; бидејќи во сите случаи на криење, сместувањето на скриениот предмет – сместувањето на тој редок начин – уште од самиот почеток може да се претпостави, а и се претпоставува; и според тоа, неговото откривање воопшто не зависи од проникливоста, туку од грижливоста, стрпливоста и решеноста на тие што бараат; а кога станува збор за важен случај – во очите на полицајците, за огромна награда – спомнатите особини, колку што е познато, никогаш не недостасувале.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Со коса што му паѓаше над обраснатото лице, во стара парталава бунда од која рацете му ѕиркаат како две полурѓосани лопати, плашливо реагирајќи на секој посилен шум, во очите на Градот припаѓаше на онаа група питачи што се прикрадуваат до кантите за ѓубре и претураат по нив, обѕрнувајќи се како гладни пци.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Отец Лаврентиј трча со солзи во очите и се смее, скока од радост, ја тегне камбаната и ѕвони пред утрински дожд.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Заспав со ѕвездите во очите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Дајреџијата свиваше раменици, не смеејќи да ја погледне жена си в очи, како да беше тој виновен што порано не го отепале кралот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

ПАРАСКЕВА: Кристина, не зборувај му и не гледај го во очи.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Исто така, тоа е она што ги прави општествено незгодни за жените – односно, за нормативно женствените жени (лезбејките не ги чувствуваат истите стеги) – иако таквата незгодност можеби се намалува во САД, особено откако во 1972 година Конгресот го донесе поглавје IX од Законот за изменување и дополнување на Законот за образованието и откако, оттаму, се зголеми застапеноста на ученичките и на студентките во средношколскиот и во факултетскиот спорт.288 Кога се работи за мажи, бидејќи за натпреварувачките тимски спортови се смета дека претставуваат дејство, играчите во спортскиот натпревар не изгледаат како да ѝ приредуваат претстава на некаква публика, која природно се собира околу нив, привлечена од природно занимливата глетка со мажи заденати в бој.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Иако за разлика од Париз во Бретања бев цело време со трите момшиња, Оливие после онаа вечер во Париз кога е ме бакна, како да се страмеше од мене и никогаш повеќе не ме гледаше право в очи.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

-Добро си забележал, мајка ти беше многу изморена - додаде малку подоцна откако ја погледна во очите што јас за жал не и ги бев затворил.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Престанав со плачењето, сите молчевме, секој гледаше пред себе со наведната глава, немавме смелост да се погледнеме во очи, никој немаше повеќе што да каже, сега сѐ беше кажано, сега сѐ беше готово.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Помислува на здивот на отец Лаврентиј што ги врати сочиненијата и веќе не мисли на скакулците што надоаѓаат од кај Галичица.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Лазор престанува да ја скубе тревата од пред себе; ја исправа главата и го гледа Јосифа право в очи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

— Тие се погледнаа право во очите и си ја прочитаа радоста во нив самите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И притоа тие постојано ѝ се џареа в очи, случајно да не им избега некоја од желбите и намерите на таа наивност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Очајот се вовлекол во огледалото (топло ли му е таму?) и си ја мести фризурата гледајќи во очите мои застаклени.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Со своето организирање Македонците станаа главниот фактор во решавањето на македонското прашање како во своите очи, така и во очите на Европа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Убава е Родна моја, му минува, има убаво тело, таа го топори во очите на сите, ама само под него го постила!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На пример, ми падна в очи дека Катерина не седеше во скутот на Мирко Бунде; беше расположена на софата; но навистина го беше навлекла на колковите спомнатото крпче од здолниште кое во најдобар случај можеше да прекрие само четириесетина сантиметри од оној предел помеѓу нејзините колена и делот на слабините од каде скапоценоста, нејзиното папоче, што не смееше толку лесно и неодговорно да се раздава на туѓите погледи, срамежливо наѕирнуваше како роза или како око.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И тој стрела исто како отец Симеон само со повеќе врелина во очите.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тогаш во собата на Отец Симеон набожно дојдоа браќата и со неизмерна меланхолија во очите покорно се наведнаа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тој го продолжи разговорот, правејќи бразди со машата во пепелта пред себе: — Мори, невесто Митро, шо ми а пикаш во очите таа Рожденка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сега се обиде исто таков прекор да открие во очите на бившиот богослов, Кога го чу неговиот глас, заборави на што мислеше и што сакаше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тие нешта ги согледувам во очите, единствено очите не лажат.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Честите судрувања со потерите, откаде тој излегуваше секогаш победник го направија силен и симпатичен во очите на мариовските селани, додека четата од Организацијата имаше сосема друг став.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој негрижлив роднински гест ја запали цигарата во очите на Типот кој бараше запалка, па тој повлече длабоко и смело.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Секундите минуваа бескрајно долги. Со напор, Винстон продолжи да гледа право во очите на О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Контекстот и приемот имаат битно влијание.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ми ја зеде главата меѓу дланките и ме погледна в очи.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се поднамести, дофрли во огнот неколку дебели суварки и откако се загледа во лицата и во очите на тие, кои седеа поблиску, ги праша: - Иљ ме разбервате аљ не?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Изненадувањето беше уште поголемо кога човекот му влезе во очите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Убаво го осеќам паѓањето на правта: ми влегува во очите, ми застанува на веѓите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Солзи в очи.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Човекот кој ме гледаше, имаше умисла врз челото, тага во очите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

“ „Така е“, ја заниша главата Марко; денот на свадбата го разубави со некаков сјај во очите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И тука се сите, сите, сите: децата, Цви, неговите, нејзините родители дојдени на посета кај сватовите и таа облечена во фустан со ведар дезен и прекрасна берлинска шапка по последна мода што не допушта во очите да ѝ бие сјајното галициско пролетно сонце...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Додека госпоѓа Мариела ѝ ја раскажуваше приказната за младата актерка во филмот “Ден повеќе”, Ема со левата рака ѝ ја стегаше десната на својата пријателка која лесно беше положена во нејзиниот скут, а својата десна рака во благо движење и ја спушташе на нејзиното лево рамо, гледајќи ја цело време в очи со пријателски чувства кои во мигот се вплотија во она што следуваше потоа: забите на Ема ѝ блеснаа и тој блесок имаше исто значење со она што се слушна од нејзината уста: “Ти си срце”.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Откако се изнасмеа убаво, убаво, и се приближи на едната од жените, ја фати за долгите црни зулуфци, и ја исправи, и така исправената горда глава, и се заѕури одблизу во очите и почна пак тивко и пакосно да и се смее в лице, па низ смеа и се обрна со збор: – Анѓо мори!

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ја гребам и ти фрлам прашина в очи.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Тројцата останале во сеќавањето на луѓето и во ноќните прикаски како набожни проказници од нова балканска Библија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак еднаш, само еднаш, мислев до неодамна, ја сретнав во една долга декемвриска ноќ, нема и глува за мене, без сјај во очите ако не ибез очи под некаков нејасен превез пред кој и студениот ветар се смируваше за она што било.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Скоро избегнувавме да се погледнеме право в очи со татко ми, зашто знаевме каква болка ќе откриевме таму, колку неисплакани солзи.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сонцето на зајдување им блесна во очите при судирот со острото сечило на хоризонтот горе на планината и по неколку чекори влегоа во сенка.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Знаеше дека има бел отров во очите како оној што личеше на брест, како поднаредникот без веѓи, како тие двајца во оној ден пред тоа на планинскиот пат; знаеше дека нема право на тој збор но уживаше во дрскоста и мислеше на трите маслинки во паркот;и знаеше дека во ова студирање без сведоци може да остане само еден и да биде од тој час псамен патник на планина.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Во очите негови - мајка ја гледа ликата на Ѕвезда - како наживо ја гледа - светната - небаре ѝ го клава невестинскиот превез.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Тоа чинело оти цареа ќерка го севдисала што му откривала ногата, арно ама коа видело момчето оти после ни в очи му се опулала, тогај се сетило оти севдата од цареа ќерка је била за рибите, а не за него.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кире веќе нè беше забележал и намина да нè поздрави: - Уживате, а? - важно рече тој, и не ја ни погледна Мишел која се беше претворила во око, и го „голташе“ со поглед.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

— Викна Бојко така силно, та дури ехото повтори во долот во Врткова Ливада и се разнесе по целата гора до Кучкин Камен нагоре.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Зашто во рацете носам бел а во очите мрак.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Да беше како сете деца и да правеме муабет — и теклив не ти ваќа, а вака — ти се мола да не ми го пикаш во очите!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Децата го заградија и го гледаат во очите, во рацете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

— И се заврте на другата страна да не и падне в очи на мајка и црвеното нејзино лице.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тоа го правеше некако систематски: откако ќе се присвлечкаше кон господинот Гроздановски, му се загледуваше в очи како да проверува дали тој ја одобрува неговата постапка и потоа пак се свлечкуваше уште пет до десет сантиметри кон него.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Неговото одолжување, небарање пари, неспремање за на пат, му падна в очи на манастирскиот настојател по чифличките работи од Зографскиот манастир и еден ден го запраша Сталета: — Белким сакаш, бре момче, да останеш овде на работа зимава?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А кога човекот се колне во најмилото, во очите и „госпо да не стори аир“, ќе му веруваат, но по обичајот му ја даваат половината цена. Ништо затоа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој се прашуваше дали одбивноста потекнува само од минатото, или пак е инспирирана од неговото поднадуено лице и од солзите што ветрот постојано му ги притискаше во очите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се гледавме еден со друг, очи в очи.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Во аглите на сликата, од едната и од другата страна над портретот, беа исцртани два детски лика, со прозрачни ангелски лица, со небесна благост во очите и милност во умјасот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Снегот го штипкаше Илчо по обравчињата, му се пикаше во очите, му ја полнеше устата.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Сепак, во очите на Милер, тоа геј-присуство е само знак за внатрешното гејство на мјузиклот како форма: тоа може да биде дополнителна причина за гејството на мјузиклот, но не и целосно објаснување за него.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Утредента, со солзи во очите, продаде едни нови панталони од Карл.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се гледаме в очи и траеме во молкот и во тој миг ми се пристори дека црните букви ме жежат и ми ја горат дланката...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

За да каже дека: кога ги силуваа руските жени, тие паганите ги гледаа во очи и не испуштаа глас, а кога им ги стрелаа синовите ги гризеа усните, а главите им беа кренати високо... и пак се тресеше земјата кога тие газеа!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Има право Боце кога вели дека седмиот ангел труби, самиот тоа го чувствуваше, но зошто нејќеше да ѝ погледа на вистината в очи - од некаква жалост, не за себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ја гледам во очи и не ми е верно, знам и самата за своите деца да бидам бескрајно необјективна, ама до толку!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кучето тихо цимолеше, со поглед вперен во очите на момчето, поглед што значеше бескрајна приврзаност, безмерно пријателство.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Длабоко во очите на тоа девојче ја прочитав нејзината тага или разочарувањето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ми се загледа в очи и со крик што не беше посилен од криците на пауните се потпре со грбот на полусува црвенолисна бреза, стана стебло, побрза да пушти жили во земјата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Глигор го подигнува гласот и во очите му згуснува остро блескање: „Кои сакаат да ја видат својата земја ослободена!“

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Марија, насмеј му се в очи секому кој ќе ти рече дека овие дланки умреле.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Има некоја итра, драга светлина во очите.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Да беше онаа синкава светлина малку појака, тој секако ќе забележеше дека се вцрвив во лицето и дека ми е непријатно да го погледнам в очи.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Културен факт е дека во западното општество еден генерациски судир меѓу жени не може да не изгледа, барем во очите на општествено овластениот (односно машкиот) гледач, некако неодредено неугледно – подложен на претераност, хистеричност и гротескност – и, секако, не сосема сериозен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во тие мигови кои ги минуваше со синот во очите на таа жена имаше чудесна живост, и во старечките усни кои говореа, и во движењата на онаа рака која не почиваше на раката на синот, туку нежно и весело мафташе во воздухот, следејќи ја интонацијата на зборовите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Чуј – почна светлокосиот, гледајќи го право во очите. – Ќе ти кажам, ама мисли му ако гркнеш некому.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Сите само се завртија кон папуџијата Јосиф и го изгледаа со прашање и тага во очите.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сакав да ти влезам во очите, далеку зад зениците, да го пресретнам одразот на восприеменото додека сѐ уште е наопаку, пред да се заврти, пред да ме рефлектира застаната на тлото.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

— Ха, ха, ха! — се насмеаја мајка и ќерка наеднаш — а Доста му одговори: — Ами така ли море, бику, наеднаш се бара чупа, a — И му се загледа во очите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Како нејзините окоравени очи да рекоа: - што, што!?) - Ништо, Леме, рече тивко вујко ми, во очите му светна солза, се колнам, - само нека поминат овие пусти, гладни години, рече.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Кога платното од чад се расчисти од неговото лице, Френк без двоумење забележа сомнеж и збунетост во очите на татко му.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се досега пред себе ја гледаше само онаа замислена прекрасна иднина која длабоко му ја беа вкорениле недоучените партиски секретари и ете, сега, со очај во очите, го гледа безизлезот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Паричката спокојно, без да ја погледне, Кијмет ја клаваше во џебот на ветвата дреа, слична на долама, висната до под глезните, сетне со умилна благодарност во очите ќе се лизнеше покрај Безистенот, покрај фурната на Боро Калешката, па прудолу покрај берберницата на Ставре и Цветково меанче, низ Еврејското маало за да исчезне во сенките на дворот на црквата Св.Богородица.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Мајка ја зеде лупата со огромна благодарност што можеше да ѝ се прочита во очите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Стврднатите нозе беспомошно барале потпир, почва по која ќе ѝ се избега на болката.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пелагија цело време клечи пред нејзината скутница, ја гледа право во очите и проговорува Добро си направила, мајко Росо, а и Атанас добро ги нанижал зборовите.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Зашто, штом само го пречекорите прагот и излезете надвор, тие во хор ќе ве прогласат за лажго. Заради вашата најчиста вистина.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Само се сеќавам на болката што беше присутна во очите на Ласа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ако не друго, барем полесно ќе ѝ гледам на стварноста во очи.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Белина го заплиснува во очите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но сојузните со Бугарите словенски полчишта во очите на непријателите, т.е. на Византијците, беа пак бугарски. Значи, Византијците фатија да ги прекрстуваат Словените уште од времето на Аспаруховата орда.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако не била заклучана и ако не бев тропал на таа иста врата (можеби со денови), зошто на многу места на десната дланка заедно со болката израснале и плускавици, слични на зрна од црно грозје?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Повеќе не сакав да го гледам во очи.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

— „Шо ми го пикаш во очите кога си е заватено?“ A сега да те вида, де?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А солзите во очите сами од себе ѝ навираат, ѝ ги поткреваат рамената, срамот нејзин на бело видело сака да излезе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Денот ли дојде тој да се мери - мерка му нема, а в градите длаби без да се запре, без дно да најде не тага а клетва, и во очите матни и не сакајќи сама се дига фуријата.

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Дење се правевме за Маркос - за него пеевме, за него собиравме класја, за него трчавме по угорнинката со сонот во очите, за него на морнарите им ја заземавме лединката, за него со боси стапала удиравме строев чекор по жешкиот асфалт, за него стоевме под жешкото сонце, за него го голтавме првиот сув пченкарен залак.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Бак се врати – му шепнав, - ама, јас ептен ја згрешив работата.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Нешто го тераше да му го каже тоа и в очи, но пак се задржуваше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Мораше да се дистанцира од политичките борби иронично предупредувајќи: Ние сме станале жртви престорени во џелати!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Никој не знаеше каде отиде пријателството, погледите, човечката убавина, добрината, Големата вода, сонот, желбите. Сентерлевиот рид, птиците, сонцето, какво е ова време без ветар, без дожд, што не зашумат светлите води на пролетта, какво е ова суво, јалово време, овој голем снег што ни ги затвори патиштата, оваа темница низ која миневме како сенки, непознати, оваа отровна прав во очите, каде отиде таа златна светлост од окото на Кејтеновиот син, каква е оваа лага што нѐ покорува, што нѐ разделува?

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Мајка ми не се криеше од мене кога ѝ доаѓаа солзи во очите и јас се сетив на однесувањето на баба Санда, па ја прашав: - Знаеш ли што открив?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Главното е, докторката е млада.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ме одби поради него, и сега го нема во мене, а го има секаде: во класјето крај патот, во билките и животните, во рибите во водата и птиците во воздухот, во очите на луѓето, во сите створови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Плачеш ли? Знаев дека во очите на беспризорните ќе пораснам и со победнички поглед го побарав Пенча.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Само Јован Ѓуров му беше трн во очите и на Колобана, и на Ристета, бидејќи, во младите години на Бојана, се замеша малку во нивниот живот, ама ете и од него, даде господ се куртулисаа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но не бев сигурен кој од нас двајцата во очите на другион изгледаше понесреќен и предвреме поарчен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Стариот исечоците од весниците ми ги стави на дланката и, гледајќи ме в очи, праша: - Тежат?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

По лицето ќе ме полееше светлина, а врелата плетенка во очите ќе се расплетеше и ќе исчезнеше во собата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сега стариот молчеше како да му е изваден тој проклет јазик, па дури и не го подигаше погледот не да не се погледне в очи со жената колку да не дојде пак во судир со режимот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Само? - рече Гоце и го погледна во очите.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Здружена си со другите, толку пати те знаев инаква и поради тоа те сакав, веќе три или четири пати ја правиш истата работа, што ми вреди ако од време на време ќе ѝ удоволиш на мојата желба ако на крајот испадне вака, треба да те гледам со патеци во очите, низ прстите ти тече сивата вода, ме гледаш без зборови.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Еј, малечок, качи се да вечераме!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сјај во очите и бои кои го прават светот скоро совршен.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Кејтеновиот син плачеше на свој начин со светкавици во очите, како се што правеше на с в о ј начин.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Јас знаев дека борбата на Добрата Душичка против бесмислата со помош на најбесмисленото нешто – разговорот со празното - значеше да ѝ се даде смисла на бесмислата; светот отсекогаш бил полн со луѓе кои се гледаат очи в очи и водат празни разговори.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, за брзо време старите проблеми пак се вратија и работниците почувствуваа дека нивните надежи се изјаловени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Напнатите и испиени црти малку му попуштија и таа долови мекост во тврдиот сјај во очите на Боб, но во следниот миг лицето се повлече зад неговата засрамена маска.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Од другата одаја се накрева песна која постепено ги исушува солзите кај сите и го враќа блесокот на радоста во очите.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Понекогаш, седејќи во аголот од собата, потпрена со грбот на ѕидот, заспивав загледана во ликот на Рајнер положен на моите колена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Марија тогаш за првпат забележа загриженост во очите на мајка ѝ.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Што правиме тогаш? – Тоа се мигови кога ја гледаме смртта в очи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Недалеко там в пољана срешташе ја Божин; пулеха сја оба в очи, оба червенеха.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Кога чула жената тие зборои и кога беше го поразгледала во лицето, во очите, цело било на неа.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Коњот се гледа во забите, а човек в очи!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сите се зачудија, но се исправија на коленици и послободно му се заѕурија во очите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И не беше само отоманското, во животот на Татко, што можеше да биде трн во окото на противниците тој да биде избран за судија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

„Вие се познавате?“ „Малку“, чу Отец Симеон и виде две лути зрнца пипер во очите на Ивана; жедно слушаше: „Тој мисли дека јас сум го довел овде.“ „Разбирам“, ја накриви главата старчето и пак спласна зад масата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Јас никому не сум му донел добро досега.“ Се заврте и појде со наведната глава, ја остави со солзи во очите и сигурен дека поаѓа на долга пловидба, иди, девојко, вљубените не се никогаш себични. Тие се само жртви.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Стоевме на нозе и викавме, викавме, мавтавме со раце, викавме до зарипнување: Мамооо!!! Мамоо!!...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Нурнат малку нанапред со двете раце, десната ступаничена, се потпира на колената, и зашто сонцето му бие право в очи а не свикнал на него, цели седум дена не излегол на сонце, со напор со искосува малку влево.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Може ли во очите негови да сум пропаднала?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Она што го зборуваше сигурно не го сфатила, ама солзите во очите многу добро ги разбира.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Скришум, со блесок во очите, додека родителите весело дрдореа со старецот, гледаше како мравките застануваат, затреперуваат, и се спружаат неподвижно на цементот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Овој град некогаш полн со здравје, сега неухранет, вошлосан, отворен кон болестите на душата и телото, на работ од епидемијата на тифус, на уплав, на треперење пред неизвесните времиња, под ударот на болести и несреќи што најнапред, како по правило, прво ги погодуваат сиромашните, брзо фаќаат корен и се шират меѓу најмногубројните.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На тоа вие веќе ништо нема да кажете, само ќе го погледнете Сухов со вџашеност во очите. 68 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не ги забележуваше и пиеше гледајќи некаде крај нив со празна замрзнатост во очите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Иако земјата под нив не истинала, ноќите се до самиот свој врв топли, не ќе е лошо да се седи околу оган: кога се гледаат в очи, луѓето со поголема радост се слушаат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во првиот час кога го отворија вратничето, кога се најдовме очи в очи со Големата вода, мислев дека сепак некое од децата ќе прибере малку сила и ќе излета, ништо не ќе може да го задржи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Секогаш осамен и секогаш страв во очите и на лицето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И никогаш не е доцна на вистинската љубов да ѝ дадеме втора шанса.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се грчел и како оддалеку да ги слушал призраците на туѓите гласови додека барале од него да го прераскаже настанот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе дојдеше кај нас дури кога ќе пиевме чај, ќе го донесеше со себе она негово вечно извињајус, ја виноват и ќе избереше место негде скраја што не паѓа в очи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ја кренав главата и - очи в очи со Трајана...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Додека траеше музиката, дамата ме јадеше, велејќи дека за две недели на познанство јас не можев да ѝ купам парфем, а меѓу другото, прашина во очи фрлам и делам рубли лево и десно.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Веѓите ми се искубале, само уште една мало жарче ми тлее во очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога почнавме да одиме по реката и да кинеме врба и, бидејќи имаше камчиња и песок, петицата ја удирав од камчињата и од болка пеев со солзи во очите, но сепак издржав.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„Ема…! Ема…!” крикнав и се разбудив облеан во пот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Важно со првите студени зраци на сонцето стигна бел и убав ковчег за дедо Констадин, а на Танаско не му требаше помош за да го смести во него, едноставно го црпна како што се црпнува малечко дете, го подржа малку така а потоа со солзи во очите и уште зборувајќи му Ех дедо Костадине са уткина уд ва каута!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сепак, знае дека Ана е свесна за неговото присуство, како божемски случајно, потврдувајќи го со главата тактот на валцерот, бавно ги шири нозете, потоа, со познат блесок на женски тријумф во очите, ги повлекува краевите на сукњата надолу.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Зарем беше толку слеп, не ѝ погледна во очи на Рада, не ја виде нејзината невиност.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Шоферот се обиде да закочи, кочниците диво чкрипаа, но сѐ беше доцна: изгазениот остана да лежи со скршена челна коска, неподвижен, без обвинување во очите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Така загледани, седиме ние на прагот од тоа што беше куќа, а јас се обидувам да се вгледам во очите на старичката и низ нивниот блесок да влезам во нејзината душа и да проникнам во нејзините чувства.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Многу старци и старици се пренесоа во далечното минато и почнаа да тврдат дека овој ќе биде Крали Марко, кој преспал петстотини години во некоја пештера по Мариово, каде, кога влегол ја закачил сабјата во стената, која сега сама паднала, го разбудила и му рекла дека дојде времето кога треба да му одмазди на Турците за нивните зулуми.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јаков со змии во косата, свет дух во очите, Јаков што пие роса и јаде див мед, ја маѓепса Кристина која можеше да заведе било кој конзул, зборува француски и грчки како мајчин, Кристина која везе ѓерѓев и јаде од сребро, а татко ѝ тргува со камили по Африка и Азија.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

И за да ме ослободи од сомненијата најде за потребно да додаде: „Не, чичко Боге, ни не помислувајте дека веднаш ќе се затрчам да го барам татко ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Најпосле Пелагија, крстејќи се, ја крева главата и во очите има чуден, несекојдневен блесок!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Скоро сите организациони луѓе или беа тргнати со нив, или се криеја од нив за да не паднат в очи утре кога ќе нападне аскер.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога му се приближи, се гледаа долго во очите не можејќи да кажат ниту збор.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Оттаму и насмевката што ја имал во очите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тато е строг и добар. Во очите му светна добрината, а врз строго стегнатите усни се појави насмевка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ти ги љубам градите кротки на кои лежи студена жолтата каверна на ноќта да ти ги покренам двете гранки безлисни Слези подлабоко од тревите под нас е сѐ жолто Се нуркаме во заедничките длабочини по смислата на оваа долга ноќ што нѐ соединува во нашата брза љубов Што сме ние двајцата што крадеме од тишината кога молчат сите прозорци жолти Дали да се вратиме во нив како сомнамбули со парче смисла во очите Или да се препуштиме затворени во ова длабоко нуркање сред ноќта што нѐ открива со една утеха за сите мртви шумови што молчат од прозорците над тревите жолти

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Да немаш сила да кажеш, од кај си што си каков си, на негов јазик да плеткаш, да криеш род и роднини, да ти е мачно и тешко, кога ти рече в очите оти не си македонец.

„Робии“ од Венко Марковски (1942)

Ова е најубавио ден во мојо живот.“ и го погледна директно во очите.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Дури таа вака си мечтаеше, раката ѝ врвеше по главчето горедолу, а наеднаш рачето на чупето го подигна гушалчето, ја пушти дојката и нежно, нежно го растегна малото устенце, гледајќи ја мајка си право во очи; пушти едно „гуу, гу, a? а?“ и почна да ја врти главата пак таму ваму: да ја лапне дојката.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе се вратите пеејќи за сончев ветер Што пустоши низ оваа древна мапа На која веќе се распознаваат Изгаснатите огништа околу кои седите, Велам ќе се вратите зашто јас тоа го читам од плодовите и од летните магли, јас тоа го слушам од лебот и од солта, јас тоа го гледам во очите на жетварките, јас тоа го прераскажувам гледајќи ве како му пеете на полноќното сонце.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Сепак големите заби му беа скриени; ни копито ни маска не ќе му ги раголеше - тагата, или нешто загатливо, му лежеше во очите под темни стакла.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Балканските држави ја губеле самостојноста во очи и за време на големите географски откритија и економскиот и културниот подем на западна Европа.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Во љубовта се смеат двајца, лудите во лудост, тажните со влага во очите, јас без глас.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Во очите блеснува свеченост... - Чифт! Чифт!... Четворка, - се отприштуваат звучните гласови на шестемина младичи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Јас најодговорно тврдам дека моите намери се најчесни и најчисти и можам само да Ви ветам дека доколку ја одобрите мојата молба, јас ќе се грижам за Томаица и моето семејство на најдобар можен начин.“ рече Петар, додека срцето силно му чукаше во градите, а тој со сигурен глас сепак успеа да настапи доста убедливо, гледајќи го цело време газда Таки директно и смело во очите.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Јас е јазик јаз'к да ми е ако не кажам што гледам што слушам ако не кажам што правам што направиле од мене што насетувам што насетиле и без мене и по мене за да има сеќавање јазикот ако не кажам кој се огрешил во име на народот, во име на Бога со предумисла со завист од зловолја во злодоба кој понижувал, истребувал, казнувал жива сода прскал со жив збор во очите на бедните и блудните крстените и недоречените слобода кој презирал не давал одземал кој се повлекувал предоцна и без крепост кој се тешел, кој се правдал ако зло правел - зло не кажал јавно!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Кучката блажено гледаше во очите на девојчето и повремено помрднуваше со опашката.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кој од нас тројца можеше да го прифати фактот дека таа убавица ќе биде саката!?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

А во очите ѝ се чита прекор: Што си се растопил?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Посебно ми падна в очи онаа негова реченица што ги избриша сите мои сомненија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И тоа, замислете си, во очите на мојот син Иван го здогледував Ведрана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Од набабрениот стомак се подаваше долга вила - запците ѝ лежеа забуцани меѓу ребрата на животното што ѝ се предаваше на судбината со тажна мудрост во окото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ова, се разбира, не ги искажува моите лични ставови кон прашањево.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, што и да се случеше, козите сепак останаа трн во окото на партијата, особено кај нејзините кадри.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Зографот, сликајќи ги, право в очи ги гледал, та и тие него го гледале така...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Едниот од нив вчудовиден прошепоти: - Пули го оној : покажа со глава на светецот - како и да мрднам, од каде и да го погледнам, право в очи ме гледа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Девојки што од срам не можеа да погледаат човека в очи, корнеа камења од калдрмата, решително им се закануваа на суровите и мрачни полицајци, кои дојдоа со штиковите на пушките, пред куќата на протиница.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

— Раска ми влезе в очи, му велам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Не, ќерко, вели, многу другари си довела, ама вака никого не си го гледала во очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Му се замагли во очите, а градите силно му се расчукаа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Аха!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Потоа ми се доближи и ме погледна в очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во истиот час од денот, десет века подоцна, библиотекарот Филип Филиповски влегува, сосем излекуван, во новата библиотека на Филозофскиот факултет.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Чудно, хм, размислувам, гледајќи занесено во очите на учителот. Хм, исто како и ние сега.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Да ми е сега тука, право в очи би го прашала: - А зошто, попе Василе, нееднакво ги вооружи со моќ, со издржливост, со храброст и плашливост и зошто така го направи светот во кој е обезличена Зоја и многу други Зои?...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тогаш од другата одаја доаѓаше мајка Евгенија, легнуваше де меѓу нас, де меѓу други милно не галеше, не бакнуваше в очи.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Доаѓа Богдан до нивата каде што мајка му го роди и легнува на меѓата под грмушката каде што го пуштил првиот глас и го облева чувство како повторно да се раѓа; ги дише тревките и билките околу себе чувствувајќи ги како мирис на мајчино млеко; гледа во сонцето што се провира низ гранките над него и му блеска в очи како тогаш кога се роди, го слуша пеењето на птиците како да го прославуваат неговото повторно раѓање; слуша крај него кркори браздичка со вода како превртена стомна; слуша во далечина ѕвон на стада овци и добиток, милозвучен што ја разнежува душата; зеленилото му ги исполнува очите со спокојство и милина.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Па каква e точно врската помеѓу женствената гламурозност и женствената абјектност во очите на машката геј-култура?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Моиве очи се клуч, а очите клучалница на вратата која ќе ја ослободи мојава заробена душа растргната помеѓу две сили.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Не знам дали потоа спие со неа или излегуваат На прошетка Тоа се толку тајновити нешта, За нив никој ништо не раскажува Само знам дека во едно од идните утра мечката ме разбудува Од зимскиот сон и грубо бара да играме нова партија шах Фигурите се убаво подредени а Кралицата, Кралицата со некој Нов нескриен пламен во очите нестрпливо чека Да го повлечам првиот потег И да ја упатам кон нов пораз. на Прочка 2001

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ќе ја отвореше со страв вратата, кај надлежниот чиновник, ќе се поклонеше, ќе го погледнеше во очите и со страв ќе ја затвореше вратата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- А кај нас, - се одгласи жена од другиот крај - кај нас во листопад, на Митровден, на Копанче падна последниот лист од лозата на Петревци.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во моето дамнешно сеќавање, тоа лице носеше чкрипави заби и чудесна омраза во очите под чиј оган затајував од прекумерно плачење.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Наставничката предаваше, ја гледав внимателно, право в очи, веројатно мислеше дека сум многу заинтересиран, ама нејзините зборови летаа покрај мене и низ отворениот прозорец одминуваа надвор - во спокојното септемвриско претпладне.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Постојат и такви моменти, (но тоа се случува на ова место каде што сега се наоѓам), наеднаш да почувствувам дека ми иде да се засмеам до засркнување, бидејќи неочекувано ќе си помислам, "најверојатно тешко му одело проодувањето на мојот Човек Ведран".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Би го гледал в очи, би бил благ со него, ама би мислел како да му ја извади ѓаурската смрдлива маст.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Без влакна само во очите, потсетуваа на стаорци и можеа да се служат само со една лична карта, толку личеа еден на друг.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Еден пајдос кога Толе се накашла трипати, му се запули едно детиште во очите и му намигна со левото око, но Толе не му обрна внимание, бидејќи истото беше толку младо и толку слабо, та на Толета му беше просто неверојатно и да помисли дека тоа дете ќе може да издржи такви напори и ќотеци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Можеш и раска да си видиш во очите на кондурите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој остар блесок во мислата и во очите може да го има секој пострастен човек, но кај аргентинските писатели, како и кај танцувачи, тој е концентриран, прецизен, како по долго учење.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Друг ја испрати.“ „Кој е тој друг?“ мирно праша додека ја наслушуваше рамномерноста на својот механизам. „Не го познаваме“, му рекоа. „Личи на палјачо и има апашки очи.“ Ја најде со цвеќе в раце и предавнички пламен во очите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Е ама ако е така да се гледаме во очи и да не се правиме три и пол.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Може гледа господ? Ете, ти досега немаш расипано човек, лели?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Какви тајни работи?“ праша Костадин. „Какви работи. Се среќавала со некого тајно, си разменувале писма.“ погледнувајќи го Петар со лутина во очите.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Темните облаци, дождот и калта, а згора на тоа и ветер што капките ти ги пика во очите, ја бркаат радоста од срцето.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Отец Стефан истапи чекор понапред, погледна во Филозофот со нескриен жар во очите, оти жеден беше за слава и пофалба, па прослови: „Ноќта откако логотетот ми издаде заповед и замина на спиење, јас влегов во храмот; калем зедов и книга, и црвило, и до полноќ се обидував да смислам писмо ново, букви подобни за владетелот наш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Си реков, оваа кутија ќе ја чувам за дедо Пандо.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Знаеш, пријателче“, велеше тој, „зарем немаш слушнато дека и доставките на душкалата не се вода во решето?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И друго нешто што ми падна во очи старата госпоѓа се држеше на некоја дистанца и од нејзите внуци-немаше некоја блискост со нив.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

И можеби како и гревот и среќата, така и омразата постои само во очите на оној кој ја забележува, и на оној кој врз себе ја чувствува – инаку тоа се само постапки, обични постапки и ништо друго, обични постапки, а сепак фрлаат отров во животот на оние кои ја трпат омразата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Окото на месечината како да го позлатуваше неговиот ветропирест танец, а Змејко не можеше да ѝ избега на потсмешката над таа безмисленост, што му заигра во очите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Очите стануваа сѐ поголеми и сѐ посјајни. Наеднаш тој полета од своето седиште, нурна во очите и исчезна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Затоа сега немам сили да погледнам кон прекорот во очите над мене и не сум сигурен не е ли тој колар мојот старец прогонуван поради моите долги панталони.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

По некое време успеав да ѝ речам: - Немој да се изненадуваш што не покажувам знаци на радост, едноставно не можам сè уште да се радувам – а таа не престануваше да ме гушка и да ме бакнува и да повторува: - Знам, знам, мило мое, најмило мое, знам како ти е.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но затоа ги сакаат луѓето од американски ков.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Или со солзи сака да го избрише оној сјај во очите?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- Кога би се редел прв - размислував - кога би се редел прв...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Дејан водел љубов со некоја девојка на креветот на мајка ѝ и татко ѝ, и во занесот што ги обземал, девојката го кренала коленото во грч и го удрила Дејан среде неговиот убав нос.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сè потоа што ќе доаѓа – ќе се сеќава и ќе сака да прилега на вас и мртви: исправени, со кратка смрт и во очите со отсјај на оној суден меч што ве раздели од татковината.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Без да сакаат, тие се најдоа в очи загледани еден во друг по што, додека така се гледаа, срцата им зачукаа во склад со чукањето на срцето на светецот и при што тој виде каква жена е таа, а таа виде каков маж е овој намерник, пред нејзините очи токму сега кога срцето ѝ чукаше во склад со срцето на светецот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

- „А каде е душата?“ Ако е во очите тогаш во твоите очи јас ја најдов.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Сè што сакам е само да ме погледнеш в очи!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Извикуваа и многумина други повозрасни без да ги знаат смислата и значењето на нашите повици. Така велеше Тито...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ниту во очите на Виктор, ниту во очите на Ивона немаше искра која обично мами кон сочен бакнеж.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јас сè помалку имав време да му погледам в очи на тој живот, или можеби не сакав или, најверојатно, веќе и не знаев да го направам тоа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Златните дамки на лицето имале свои коренчиња под клепките, тоа можело да се види по необичниот сјај во очите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дали е тоа епистемологијата на плакарот и нејзините многукратни двојни врски, продорниот режим на хетеронормативноста и на хомофобијата, врховното значење на родот, неспорната заводливост на мажественоста, незгасливата желба за убавина или невозможноста хомосексуалноста наивно и невино да се искуси како нешто сосема природно, светот во кој суштествуваат геј-мажите постојано ги потсетува на нивната неизземеност од животинските стварности на сексуалното раслојување, на културното значење и на општествената моќ.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во таков миг лицата, самиоте од себе, стануваат строго разумни, чиниш грижата во очите им еза она штп ќе дојде утре или малку подоцна, еднаш; течат низ времето но пред да ги нема оставаат трага за себе, едни темна и проклета зла, други поинаква, таква некаква поради која за добро се споменуваат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Не си деклариран, разбираш? Толку ли ти е тешко да се декларираш? Па еве и Земанек...“, рече без да заврши, без да ме погледне во очи, онака свртена со грб и јас гледав како полека ја ведне главата и дека плаче; ребрата ѝ се ширеа и спуштаа како кај кораб неосвоен од туѓ морнар.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во еден миг двете жени стоеја очи во очи наспроти гондолата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сеприсутна граница: додека насекаде му се кезам на животот во очи(залуден, незалуден, без разлика), во моите соништа постојано ме гони смртта, мојата или на некој близок.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Посолени како риба на суво, а на суво животот не е баш масовна појава.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тогаш Веле не можеше да ја крене главата и да ги погледне во очите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И кога почна Доста полека да оди, полесно да крева, да не се уморува, кога пак почна кисели сливи да и бара, Митра беше веќе начисто, дека оваа „орјатка" ќе окучи некое кучило на свет и почна да се жала: — Тих! аир да не сторат во очите!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во очите имаше некаков оџагарен вкочанет израз, како да не можеше да не зјапа во нешто на средна оддалеченост од себе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Читајќи ги очајот во очите на сонародниците, омразата во очите на домородците, тој уште поупорно ја тренираше својата издржливост, го зголемуваше своето знаење.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Со Катерина бевме втасани негде кон крајот на пораката Високиот глас на младите, всушност веќе навлегувавме во оној дел од написот во кој се спомнуваа и резултатите од зафатите на младите, и на нивните големи и високи цели со кои се ветуваа и големи преселби на сезоните, кога Катерина сосема неочекувано ги крена рацете од машината и ги пренесе на моето теме; постапуваше како да зема во рацете посакуван предмет но тоа го стори многу внимателно и со двете раце, како да се плаши дека ќе му ја повреди убавината и скапоценоста на предметот што го зема, ме сврти кон себеси и ми се загледа во очите: - Ете, тоа се вистинските зборови!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Коа чу царот оти било едно момче од долна рака (долна фамилија), недраго беше му паднало и не сакал да му ја даит, арно ама цар што ќе речи, збор назад не се враќа. што измислил царот еден маривет: зел четириесет зајаци диви и му 'и дал на момчето да 'и пасит; четириесет дни без да му загинит еден; токму четириесет пак да ѝ донесит.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Момчето липти, преплашено гледа во очите на Ѓорѓи, трепери.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

По ламаринените покриви се прелеваа светлите фатаморгани на сонцето, како треперливи бакарни светулки чиј отсјај создаваше илјадници сонца во очите на набљудувачот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Не го гледам но добро го знам Тоа испотено чело на копнежот: едноличен регистар од сувата кашлица на чекањето со две ладни ѕвезди во очите.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Не знаев дека ти носиш таков сјај во очите се до оној ден во театарот, во сенката на празната ложа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

По плоштадите, крстосниците и ановите во Куско се уште се моткаат патувачки светители престорени во продавачи на чај од кока се уште се моткаат и поети кои си мислат дека баш тие се крадците на огнот и на празникот Инти Рајми со огнот в очи постојано се губат во шумата од незасадени строфи.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Саше ме гледаше право в очи и ништо не му беше јасно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

ЈАКОВ: Гледај ме во очи!

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Ја носи во очите сиот живот таа слика и во сеќавањето го носи она насетување и стресеност на животинче, кое иако првпат го видело она нешто и, иако без ука, знае дека е тоа птицата на страста и сладоста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Јас сум Абраш, - неочекувано рече тој и ги забриша нозете од чергичето пред врата, не гледајќи ѝ в очи на мајка ми.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И можеби затоа, кога пак погледна на Велика и Зоја, забележа дека поттреперуваат нивните бради, дека во очите им виреат и се вртат солзи, тогаш кај неа во градите нешто се прекрши, ја фати грч и ѝ се присака гласно, на сет глас да заплаче, да залелека, да заофка и коса да си корне.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но уште нешто, Не ме прославувајте постхумно Зашто славата од мермерниот споменик Ќе му ја препишат на некој прочуен вајар Јас ќе сум олицетворение на замрено славје Честитката вреди само кога в очи се гледа А замокот вечен со катанец беден, Се проголтал и се збришал, сал неколку слова...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Кога го слушна и Петре Митревиот глас, ги ококори очите, ја отвори широко устата, му се загледа право во очите и почна да муцка одоздола: — Ми ... Ми ... Митре, брате Митре!!? Ти ли си, или твоата сенка?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Зрак на радост помина по неговото лице и ја тргна тагата оттаму.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Договорено, - се насмеа таа, ја крена главата, погледнувајќи ме право в очи со тој нејзин прекрасен син поглед.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Немав зборови, на ништо не мислев, само вознемирено и во исто време скаменето гледав во мостот на белото платно.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Платите редовно се исплатуваа, а работното време се почитуваше – со исклучок на одредени периоди, кога вработените, поради зголемен обем на работа во очи на грејната сезона, доброволно и без присила остануваат на работа, сè со цел во предвидените рокови да ги комплетираат работните задачи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пак молчев - како ли се цртаат добри сенки? - ... Како слон без сурла.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Ој ти дете, горско дете По ливади ти што трчаш Разгазуваш килим цветен Не сетуваш старска срџба Јас пак чекам тебе дома Да разведриш душа стара Да потсетиш тажна мома На младоста што ја бара Загубила дете таа Од јадови пуста надеж И живот и така мина За други си душа даде Ој ти дете мало диво Што ми лач во очи носиш Потсети ме што е живот Што правила вечно коси. 2002

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Го погледна право в очи Гури Порадеци и му рече: – Ти благодарам, побратиме.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На белото платно насликан мост, на едниот крај луѓе со спокојство во очите и блажени насмевки, а на другата страна се беше темно, модро небо, уморни погледи, скаменети насмевки, замрзнати солзи.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Па се обрна кон селаните и четниците што останаа крај војводите. — И гледате?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најпрво се спогодуваа со некаков арабаџија, жилава пенушка со исламско спокојство во очите и мислеа дека се ќе е како што бараше Отец Симеон.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Што болка чувствуваа ове луѓе?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Беше очи в очи со сведоштвата за исчезнатото отоманско време, пророчки задржано на хартијата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Се искачуваме забележувајќи сè што не може да се забележи со око, не сфаќајќи ништо и не отфрлајќи ништо – ме гледа право в очи: тука наме вода; за каква коска зборуваш?

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Но секогаш може да се најде таков круг на луѓе, за кои безначајното во очите на другите со самото тоа е веќе значајно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Потоа ме префрлаа од рака на рака Маџи, студент по архитектура, трговците со привремен престој Жури и Цембла (со нив често имав и групка, сакаа ражен, им го правев ќефот, ме превртуваа сменувајќи си ги повремено местата за да ме гледаат еднаш во очите, еднаш во газот; зборот ражен лесно го изговараа, но им беше ужасно смешен), ме имаше и фудбалерот Хами, потоа Жизи, Сали и други.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Потоа ја вадев сликата од под откованите штици на подот и со часови ја гледав: татковски насмевнато лице со неколку дупченца од сипаница, благост и мудрост во очите, пророчки брчки што само се претчувствуваат на загатливото чело.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тогаш некој Јане Крстин се стрчнал и застанал помеѓу нив со дигнати раце, послаб од обајцата но не со помалку крв во очите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сакаше Петјушка прав во очи да ѝ фрли - божем, ако однадвор костимот не е нешто особено, но затоа, ве молам, долните алишта се чист памук.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Еден од треварите, постариот, и некои двајца, калуѓерски долговратиот Лазар Аргиров и кашличавиот Осип Сечковски, веќе ја кршеле со секири колата на Дмитар-Пејко, кога пред нив како куп ѕвезди ќе блесне оган да нафрлаат врз зажареноста пресно месо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Светлината во очиве нека да е вековита - со твојата светлина, Ѕвездо моја...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Не е чесно на оние што се... што имаат природен недоста- ток да им го речеш тоа в очи.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

И потем се појави Земанек однекаде одзади, од задните редови, и за да ја спаси ситуацијата, почне да пее некаква народна, шегаџиска песна; сите прифатија и набргу и Луција, со солзи во очите, пееше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На сè друго гледа како трн во око.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Не мислеше веќе воопшто.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Портретот на Непознатиот гледаше во очите на Сликарот со неизустена благодарност и искри солзи во аглите на очите, неми, но речовити.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Прва, па втора, па трета, па четврта...“ правеше движења божем менува брзини.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Како да беше на трага на моиве размисли Грофот не пропушти да ми рече дека во нашите затвори насилствата се избегнуваат. – Верувам дека е така – реков додека го наслушнував во мислите гласот на Катерина, а креатурите по ѕидовите покрај кои предмалку поминував, и самите зачудени од гласот или од некоја друга чудесија што мене не ми паѓаше в очи ми мавтаа со рацете, ме предупредуваа или ме насрчуваа, не бев сигурен, и наеднаш до мене втаса и гласот на Грофот но исполнет со зборови што не ги разбирав. – Мислам дека не сум сигурен што рековте – замолив да ми објасни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мигови на вистинска среќа и страсно, хедонистичко гризење од плодовите на животот, чесно, слободно и достоинствено движење во просторот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Блефира ли, или вистина има пријатели на високи позиции.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се враќа со неколку црномурни дечиња во очите. И најубавото од нив И го фрла на својата празнотија. За да 'ржи посилно.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

- Клекнете. Онисифор Проказник ќе пее патем молитви и ќе внимава на постењето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не, јас сепак ѝ дадов рубла на старицата и ние во најлоши чувства седнавме да го гледаме филмот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во очите на Ивона тој го виде детето, но и возрасната жена.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ја крева главата и во очите на своите другари го наоѓа истото, вечното другарство.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Така и ја памети Севда баба си Ѕвезда: со двете раце ја држи патерицата, потпрена со стомакот врз неа и со главата поткрената за да те гледа в очи додека разговара со тебе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Барате нешто? – прашува човекот и не ме гледа в очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Заљубен сум во тебе од малечко, во очите твои назаситни што тераат на арчење.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Кога си во внатрешноста уште повеќе паѓа во очи четвртестата форма, од сите четири страни ходници.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Дури и бемките во очите на тројцата им се речиси исти.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Треба да си рече оти од нас помош ќе нема, така што почнаа во очите нејзини еленски да ѝ навираат солзи, ѝ навираа така солзи и очите ѝ се полнеа како дупчиња во карпа кога се преполнуваат со вода дождовница и кога ѝ пребликнаа, солзите почнаа да ѝ се ронат од очите и да ѝ течат како на тетка Божана кога ѝ умре детето нејзино Миле на петгодишна возраст.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Жената застана и не без сомневање ме погледна в очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Дедо ми, Митре, како што сите го викаа, беше не многу говорлив, ама во очите му се гледаше се што сакаше да каже.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Таа одбива да ги отфрли како несериозни патетичните видови на страдањето – како преувеличени, фантастични, страсни или наивни, да се послужам со речникот на Зонтаг – кои не можат да дораснат до степенот на трагедија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но тој, натрапникот, во очите на велеграѓаните останува непоправлив примитивец, недоучен провинцијалец кој на темни костуми со кравата навлекува бели чорапи претворајќи се себеси во припадник на племето white socks, како што го прекрстува метрополскиот сленг.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Иако уште на погребот видов дека не се труди да прикрие дека не е верник, па дури и дека не се плаши од тоа да биде некому трн во око со тоа што не носи црнина, сепак помислив дека решила да остане подолго за да го испочитува редот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Вратените од преку океанот – на сликите дотерани и насмевнати, ведри им се лицата и облеката градска, изгледаат задоволни и сити, а домашните – најчесто во селска носија, натажени, во очите им е вгнездена длабока грижа, погледот молежлив и тажен и оставаат впечаток дека некого и нешто чекаат...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Костадиновска, која е добро информирана за своите работнички права, одлучно истакнува дека и во иднина, без двоумење, би тужела доколку ѝ биде повредено некое законски гарантирано право од работен однос.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По еден миг подигна очи и, кодку што отвори уста Василопулос и се оџвари на грчки: - Дај го ваму торбичето!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ќе ми веруваа ли луѓето ако им речам дека Јаков Иконописец со улавост во очите создава живи икони?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А знаеш ли што ми рече вчера еден од оздравениците? Не знаеш? Е, па слушни.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кочо сети оти сѐ повеќе се стемнува и како темницата да му влегува в очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Љубов во очите... многу љубов... радост... срцата играат на двајцата...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Италијанските вдовици од Фајер Ајленд ја немаат можноста, способноста, да бираат дали да се искачат до достоинствена јавна улога што истовремено ќе им ја признава и почитува тагата; не можат да утврдат дали на нивните загуби ќе им се дозволи во очите на светот да се издигнат до статус на трагедија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Метакот беше трн во око и на младите црвени буржујчиња кои глумеа бунтовност, а живееја во станови од 120 квадрати.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Скоро сосема избегнувајќи ги многу репродуцираните фотографии што Бојс го направија славен, Арена се обидува да постигне донкихотски гест за уметникот, истовремено славејќи ги неговите дела од претходната декада, и спречувајќи било какви предвремени заклучоци околу нив.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

По читањето на овие белешки Едо брезничанецот порасна во очите на авторот и му го наметна парадоксалното прашање: Зарем човекот не е толку понесреќен колку што повеќе се соочува со прашањето за смислата и тајната на животот?

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

КАТА: Не идеш од дома?! (Гледа по собата и и паѓаат в очи куферите.) Ама навистина, ти право идеш кај нас!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Потоа погледна во мене. Во очите ѝ се читаше возбуда, а мене ми се чинеше дека од нив наеднаш искрат барем илјада прашања.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Таа ми ја гризна раката. Солзи ми се појавија во очите од болка.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Ѝ ѕвони српот, лути потта во очите, боцка осилот во грбот, а срцето е полно, преполно и секој клас ти е драг како жолтица... - зборуваше доктор Коста загледан во белите забратки и белите кошули на жетварите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ама јас се редам претпоследен - изговорив колку што можам погласно, а во очите сетив жештина и влага.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Му се поклонуваат кого и лошата слика паѓа в очи. младите ветропири.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Шетаа покрај реката. Доцна навечер. Ѝ го сврте со двете раце лицето. Кон неговото. Очи во очи.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сепак знаев дека на една икона на килавиот Јаков Иконописец светец со мртво лице забуцува во ребра на многузабо чудовиште дрвен тризабец; зад нив, зад светецот и чудовиштето, умираа на оган голи грешници.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Патетичноста на терористичкиот акт повеќе сугерира на еден личен морален пад (најчесто жртвите се невини), ја компромитира каузата во очите на јавноста, создава сѐ повеќе непријатели и денунцијанти, прави имиџ на лицемерност и неинтелигентност (глупост) итн.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Го поминувам попладнето пиејќи Bloody Mary и лежерно играјќи топка.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Твојот поглед брилираше, кога ме гледаше право во очи полнејќи ја високата чаша со црвено вино...ме опи...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ме правиш будала. Ме гледаш во очи и ме лажеш.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Мислите дека небото ке тагува со вас, ке плачете и можеби ке си олесните за момент, ке исфрлите дел од лошотилакот, но ке добиете лишаи по лицето,испукани капилари во очите и црвенило на усните.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Уште ако ја дадеме неговата јако развиена телесна градба ќе ни биде јасно зошто толку голема беше неговата фигура во очите на тие што имаа работа со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Што ви паѓа најмногу во очи, Ахиле, кај мојот оклоп.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Креваше на шишето, ја пикаше главата меѓу решетките да го баци Анка, и неможејќи - само го жулкаше по раката, го милуваше; Анко му го чувствуваше треперењето на раката која сѐ повеќе стануваше потопла; татко му отпивнуваше и сѐ така со жулкање по раката, а во очите му најадруваа солзи од милина, од радост.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

" Господмнот Гроздановски беше изненаден од тоа што го чу, речиси штрекнат, но не одговори, туку го погледна кучето коешто, расположено во неговиот скут и со опашката живо раступкана по неговата болна нога на којашто ова фрашкање ѝ годеше и гледајќи го гледаше право в очи, зачестено накривнувајќи ја главата налево.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

- Ма не... какво соблекување... - рече тетка ми, гледајќи ме, не во очи, туку долу пред себе.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Немој да ми се лутиш оти ти го вела воа в очи, ама се гледа оти сете тројца сте азар за одење и брго ќе не оставите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Клекна над него и земајќи ја свеќата од калуѓерите, му ја поткрена главата, го погледна во очите, во устата; Наќо направи напор да му рече нешто, закркори со грлото, и му стече крв од устата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ветрот ни го фрлаше в очи, во ракавите. ни го пикаше зад јаките.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Експресно после овој настан, кој во очите на корумпираното раководство беше сфатен како опасен преседан и провокација, почнаа и „очекуваните“ притисоци и проверени методи на заплашување: тие, еден по еден, беа викани во канцелариите на погонските директори кадешто, нај- безобразно и недолично, беа уценувани и заплашувани да прес- танат со синдикалните активности и со „подбуцнувањето“ на останатите вработени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Од децата вивнала снага момчешка. За секаква машка работа. Во очите на момичките светнале светулчиња...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

При седнувањето судијката ме погледна право в очи, речиси во исто време кога адвокатот ми се доближи до увото и ми шепна нешто неразбирливо.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Минаа многу, многу години, но овие зборови никогаш не ми се избришаа од сеќавањето, кога и јас, барем во очите на домаќините, Тунижаните, посебно на Палестинците, бев Титов амбасадор, макар што бев претставник на Титовото претседателство кое имаше одреден рок на траење, кој сега конечно завршуваше!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Што бре?“, рече очакарен во очите, како првпат да слуша во што е работата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

— Му се овргали право в очи, и како на дедот Јована преѓеска што му удри една клоца во слабината, сега и на Бојка му удри една уште посилна меѓу нозе, та, макар да беше силен, млад и јак не помалку од Брниклијата, Бојко се фати за удреното место и се свитка на тревата крај дедот Јована.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе дојде последниот ден, нѐ прави бели во очите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

По ден, тогаш веројатно по последниот јасник во таа илјада осумстотини триесет и петта година, додека светлоста откосо се ближела кон рудината на која стоеле, нејасноста во очите на видовитиот не можела да им стане водач.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа го крена погледот и се гледавме очи в очи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во секој случај веројатно и не помислуваш дека со овие објаснувања се обидувам да ги одредам причините што ме спречуваа утрово да побрзам за да те погледнам в очи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Имено, во денот кога ги сумиравме резултатите од творечката актива во изминатата година и кога поради тоа што годината ја прогласивме за успешна - славевме, ми пријде еден актер на драма, очевидно вознемирен. (За таквите луѓе Жан Пол Сартр во романот „Тегобност“ има напишано: „Имаше некоја особена злоба која паѓаше в очи и која не можеше да ја сокрие колку и да се трудеше“.) Гледаше во чашата со вино што ја држеше во раката додека ми се обраќаше: - Како уметнички директор можеше многу да направиш за мене, ама не направи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Дамнешен пламен притулен во окото. Никогаш не догорува тој сончев траг во нас.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Што бара тагата издајничка во очите Еден нем допир зар пробудува едно болно врискање

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Не му обрнував внимание и не го гледав во очи.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тој ми ја запре раката, некаде кај градниот кош и рече, гледајќи ме во очи: - Ти не сакаш да разбереш, ти само чувствуваш.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кога му се доближуваше некој, брзо го извлекуваше и, држејќи го во подигнатата рака и гласно плачејќи, се фалеше: - Бегај! Ќе те удрам, ќе удрам... Најчесто се бранеше плукајќи.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Луција, ќе те чекам овде“, рече. Останавме сами; се гледавме во очи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На своите блиски Махмуд Дарвиш им се доверуваше дека Хамас и Фатах треба да бараат прошка од палестинскиот народ затоа што ја расипаа сликата за Палестина во очите на светот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Истото важи за голем број машки геј-културни практики.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Додека беше со нас, децата, ѝ беше постојано жива светлината во очите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

По навик што сѐ повеќе губеше смисла или по инерција што сѐ повеќе губеше сила, уште ја ставаше искапаната врска околу вратот како износен и широк огламник, при сѐ што од вратот му беа останале само брчки од кожата и безгласниот грклан; а косата на главата му опадна пред да побели - па во очите на ненаситните колеги сѐ повеќе прилегаше на белоглав орел со одрана шија, кој уште со ноктите се држи на карпата чекајќи да се срони заедно со неа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Првого тргна погледот од него и кога собра доволно храброст, таа пак но сепак колебливо го погледна в очи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Малечко поточе крв му тече од под главата...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

ИВАН: (Во првите мигови тој им се предава на тие бакнежи, дури се обидува и да се поигра со нив, но набрзо станува свесен дека со Неда нешто нечекано се случува и затоа ја зема нејзината глава во своите раце, се обидува да ѝ погледне во очите.) Ти плачеш?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Го погледнав во очи оној што го цепеше крстот, го гледав долго. Не се засрами.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Мислиш ти не знаеме ние оти ќе кревате ѓурунтија овие дни?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сладолед во недоглед На Зоран Тортевски-Тосе Ене ја улицата, свиочи и правули, потскокнува и клекнува додека сонцето ја водени и ја суши во очи!

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

На пример, аранжманот на текстот “Empty words” со знаците на интерпункција и со Торовите цртежи не само што подразбира субјективно гледање и слободен избор и размена на елементите, туку паѓа во очи и со својата произволност и насилството кое го врши врз јазикот.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Кога ќе и пријдеме.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Освен тоа, Едо во очите ѝ забележа вознемиреност на затаен зајак пред очекуван лавеж на загар во близината.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Работата за која сакам да го известам мојот господар ми наложува да го направам ова, а еве што: Во мојата нахија се појави трн кој почна да боде во очите на нашата пресвета вера, да ги гази твоите премудри, закони, да го галати нашиот пророк и неговиот наследник – тебе пресветли царе.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Немаа ист шум на крвта ни иста врелина во очите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Шо токо ми го пикаш во очите?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мишко се беше претворил во очи и уши.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Не се грижеле за дробовите и за ноздрите во кои се таложела камена прашина; се чувал видот - понекогаш невидливи парченца камен се забуцувале во очите како раски и се носеле под клепките со денови, секако додека ноќните солзи не ќе ги исцеделе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Миговно ја жегнува жеговна мисла: - Прости ми, мајчице мила, сум згрешила... сум се загледала во очите на момчето што вчера ми го препречило патот - ама мислата не ја изусти, ја премолча - за до крај да го дослуша сонот, па му рече: - И јас сум го сонила твојот сон.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Дедо ми го слушаше и право в очи го гледаше со подотворена уста.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Не, не, биди си без грижа, малечок - рече пресреќен, како повторно роден, видов, во очите му беше целото видело од небото, нешто силно, големо имаше во себе, се колнам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Здравко ме загледува, ме испулува зачудено. Тоа облачето, налеиштето, лак му е во очите. Ко шушлег, ко посоп му се реси, му се таложи. Пак некаде се пренесува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Овие две повеќекатници коишто со своите прозорци се гледаа очи в очи, го стеснуваа видикот, така што не можеше да се види ниту светла рига од небото горе, ниту црна рига од земјата на влезот во градината, оградена со железна решетка таму долу.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дедо ми тогаш застана, се сврти кон Екрема, го погледна право в очи со зауменост на лицето.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Тие стоеја неколку време по тоа пред командантот на младинските бригади – Мече збунет и исплашен, а Беличот загледан право во очите на младинецот со окалки, низ кои што тој ги гледаше малку потсмешливо.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Сане ги оџагорува очите, устата му е отворена, се обидува да се насмее, но и да заплаче; чувствува дека би било несмасно да се смее па на изразот му дава печат на тага.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Непознатиот сетака го гледаше скрбно и умилно со две солзи во очите и со немушта благодарност.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И пак: Во Жешов раскошно расцутеа дрвјата, а ветрецот расејува снег од латици низ просторот, поигрувајќи си со нив, а потоа оставајќи ги да паѓаат по крововите, по жирадоата, елегантните женски шапки на минувачите, по јармулките и црните рабински капи со широка периферија, на рамениците од старците што на пријатната пролетна сончевина забораваат на својата возраст и живо дискутираат на својата пролетна променада, во очите на госпоѓиците, и во нејзината душа која е смирена и иполнета кога е во тој питом предел за кој не може да престане да го мечтае и сонува...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ти ќе се вратиш, му велев, сѐ е минато, и твојата вечна потрага и вечно себегубење, и твојата суровост кон мене и мојата желба да ти вратам со суровост, сета болка, сѐ помина, и тоа што поставувајќи му го на животот прашањето: Кој сум јас?, добиваше одговор од смртта: Ти си ништо!, и тоа што ти гледаше очи в очи со смртта, тоа што сакаше да паднеш во неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Тоа што свињите идат во вашата нива е поради неодговорноста на вашиот комшија кој забораил да ги нарани, а вие требе да седнете и очи во очи да разговарате за проблемот - сериозно му одговори Матновидецот кој перманентно беше облечен во зимска јакна затоа што во телевизијата немаше ни греење.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

И никој не ми погледна в очи.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Се држевме за малите прсти додека се опивавме од виното од кристалните чаши, последниот за заеднички подарок на нејзините разведени родители, додека ги разурнуваме, анализиравме и повторно, со итра победничка насмевка, ги градевме нашите вродени и здобиени емотивни комплекси додека гледавме како ѕвездата на новиот филм ја шмукува мекоста на остригата, додека ги одморавме телата, а во очите, низ единствениот прозорец на студиото, неосетно ни заспиваше жолтата градска есен.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но, во следниот момент, кога се сретна со погледот во очите на Хелвиг, тој ни малку не беше поблаг од погледот на неговите родители.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

На Вера Кузмановска И одново на птиците помислувам, на полската чучулига, помислувам, која уште при прв допир со болен човек распознава исцелимо од неисцелимо.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Му дале млекото на царот и едно турил в очи, уште полошо му сториле.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тој нема да го доживее враќањето на ластовиците во Рамалах, во неговата втора Картагина во урнатини.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Слезете ја... Ја слегоа. Отец Иларион ја погледна во очите.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

— Е, твој бил такциратот, — рече Ѓуро со леснина на душата, ама и срам во очите пред верниот другар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Крстовица со наведната глава оди пред Кузе и, кога влегоа во канцеларијата на управникот командант на Прењес, таа застана до вратата и со уплав во очите гледа во чолакот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Мене ми згаснале овие во очите одамна.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Ќе излеземе на улица. Ќе гледаме храбро, во очи.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

И од тоа гледање ни останува по една сенка во очите...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам каде тоа во очите мои виде пресуда.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

- Да, бре, мајката, право в очи ме гледа!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но кога убаво ќе им се загледавме во очите, знаевме дека тие само ја утнале ординацијата.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Чекајте.... чекајте и чекањето е надеж... Во очите момини ѕвездите сѐ уште не згаснаа и сѐ уште не секна момчешкиот здив...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

ЉУБА: Аљоша, погледни ме в очи.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Знам дека во себе ме чуваш, силно ти верувам, ова е време на надеж, Бог те прати, Бог пак ќе те врати, сега е време за мечтаење, миговите на плачење не прават посилни, нашата иднина е лулка на среќа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Не смееше да погледне во очите на мајка си, па и на сестрите...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Во очите ѝ читам разочарување.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Ако, вечерва пивни од дедовата! - рече Бојан, задоволен од сјајот, од радоста што во очите на дедо Иван ја предизвика малото шишенце.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тогаш со криковите на нашите детства како да сакавме да ги надгласиме чавките сокриени во крошните на големите тополи, потем во очите на тврдината издлабени од времето, во големите камени столбови.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во алиштата искинати – испарталавени, речиси голи, со изгорени градници и плеќи, неизбричени, нестрижени, разбушавени, неизмиени, испиени во лицата, пропаднати во очите, бетер и од најслабата крава или магаре.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Бидејки Даниел речиси никогаш не се посомнева дека некој ја одгатнал неговата тајна, никогаш не му падна на ум да погледне во очите на татко му за да открие каков и да било знак.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога онака грубо, по свое, директно во лице ќе ми ја плеснеше оценката за усилбата да запеам, солзи ми навираа во очите, што би рекол Конески, „во градите жал лута ме стискаше, ми идеше да плачам ко дете“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Можеби среќата, како и гревот, е во очите на оние кои ја гледаат,“ рече Сара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На вистината треба да ѝ се погледа в очи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Секој е одговорен за себе, секој е самиот одговорен пред Бога, не смее да се следи слепото мнозинство, најважното во очите на другите и во успехот пред другите е внатрешното задоволство дека ја извршивме нашата должност.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Покорно, дури со молба (во очите трепери солза) стапнува на столче, ниско само три педи, колку да се затегне јамката и колку да допрат одвај врвовите на прстите до подиумот...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Утрото ми кова шајки во очите. Птиците абортираат.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Сине, мил на мајка, што се случило? Ти се гледа во очите!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но тоа име во очите и устата на Грците имаше уште специјално значење: најомразени за нив варвари, луѓе необразовани, груби, коишто граничат со ѕверовите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Радост. Старицата се усмева. Но во очите ѝ тежи тага. Длабока. Голема. Неискажлива.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Заспа на масата, од умор, од солзи, од среќа, пред да се премести во спалната соба што ѝ ја дадоа кога ја донесе дома, гледајќи го со молба во очите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во очите му пливале грутчиња засирена крв, румени раски од кои и солзите се крвави и од кои невидено се разлава.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Си мислам дека очите подмакани со солзи, ама никоја не ме гледа в очи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ние сакаме да видиме каква тајна носиш во очите.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Од средината на купот се подаде главата на нивниот татко, долго се креваше над купот, како да доаѓаше од некој друг свет, како никогаш црн во лицето и со заматен поглед во очите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Од врвот на една црна, жилава врба гледаа кон запад две тромави, сивоглави птици со старечки замор во очите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Николаќи пак, кој што стои до Антица, целиот се тресе од поразот кој што го доживува и, барајќи го погледот на Антица, целиот се искривува така што во последниот момент изгубува равнотежа и паѓа пред нозете нејзини, но се дочекува на рацете и пак погледот му продолжува во очите од Антица.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Со насмевка на лицето и неизмерна благодарност во очите, се поздрави со лекарот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но тој презрив поглед во очите на овој студен деловен човек, се оцртуваше сѐ поотсечно и понеповратно.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Токму како што во очите на хирургот претставува само технички проблем погледот врз женскиот пол кој е избричен пред прегледот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Се најдоа очи в очи, тој пред нив, тие со грбовите скоро на ѕидот од авлијата.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Не можев в очи да ги погледнам моите, толку многу ми беше срам поради лагата.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Погледот и најдалечниот предмет го фаќаше јасно; јасноста ја зголеми и сонцето што се крена зад ридот и кое не беше премногу црвено за да фрла пурпурна светлина, ни премногу блескаво за да засенува в очи и да крева испарувања.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Се погледнувавме в очи и се прашувавме со погледите: “Колкумина од овие ќе издржат?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Да се биде жив меѓу толку скаменети лица, да се биде слободен во кафезот на изгубените души, да се биде заљубен во пламенот на изгорените срца, да се биде победник во очите на ѕверовите, да се биде ангел во кругот на светиот оган, да се биде дел од сегашноста со слики од минатото, да се биде дел од фантазијата со одраз во искршените огледала, да се биде дел од сонот меѓу забите на светот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Пред тоа молчевме. Веројатно болката беше премногу присутна.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Од жилите на ореовината оживувал Пустиник Во очите на Пустиникот светиот пат и самотата на сите патишта пусти што водат кон ниедно море кон ниеден град.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ако деконструкцијата во очите на другите станува филозофија или метода, тоа не е моја вина, туку вина на читателите.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Протиница гледаше право в очи, не оставаше ни малу сомневање дека за каква било работа да се нафати таа, ќе ја оствари.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

2. За оваа ретко истражувана, а суштинска, проблематика на при(х)ватизацијата, која овозможи она што беше „сечие и ничие“ (општествениот капитал) да стане приватна сопственост само на неколкумина моќници, и за тоа како тоа се одрази во очите на работничката класа – види ја и студијата на д-р Илија Ацески: Општеството и човекот во транзицијата (Македонскиот случај); Екопрес, Скопје, 1995.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ќе ги заборавам гладиолите и сјајот во очите на другата Марија и ќе те поведам во една утрена роса. Заборав, роса, се заниша.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сѐ му се гледа во очите, што се вели, му се гледа и душата и сѐ друго што не се гледа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Излегува подуен во очите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Налутен како рис прв дотрча кај војводите и уште од педесет метра почна да вика и псуе: — Ами вака ли, море коркари, ќе го падеме Турчинот, слепци да водите што го зедоте на душа народот, аир да не сторите во очите да рече господ златен!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дубровчанецот помолча. Во очите му трепереше здржана насмевка.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

— О, ох! Брза да ве однесе, што го зедовте народот на врат, да би аир во очите не виделе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таа е затурена одамна, или е замината, како и мртвиот пријател, во окото на птицата што упорно колве по нашите спомени. Или надежта проврнала како студениот дожд.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Кога се најдовме на крвавите шпански боишта, постојано ја гледавме смртта в очи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Гледајте се право во очи. (Со рака одбројува секунди. По извесно време Божо ја врти главата.) Седум секунди. (Ја доведува Параскева. Исто.) 13 секунди. (Го доведува Нове. Исто.) 15 секунди.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Убав, млад, рус како неа, јак и снажен како 'рслан, неженет, како си мислеше таа и како ѝ се кажа Толе; работник — минер. А уште кога се слушна во логорот дека го турнал Ѓузепа во тунелот и му ја зел мартинката на Аќифа, Толе порасна во очите на сите работници и работнички, а најмногу во очите на Проќа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но, дури и да работел во ноќната смена, неговата основна работа беше... па така директно наеднаш не можеш ни да се сетиш како да ја наречеш таа професија; со еден збор, беше тоа толку жесток процес што тешко се формулира, и кој е полесно да се раскаже.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Таа го погледна право во очите, потоа брзо замина, како да не го препознала.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Молежливиот израз во очите на непознатиот ме натера да застанам.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дури тоа повеќе паѓа во очи, зошто кога се крие му придаваме значење.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Таа во европското јавно мислење и во самата Србија создаде илузија дека има Срби во Македонија и таа илузија во очите на европејците минува како факт.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Солзи му бликнаа во очите...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сино е небото а на него напишано моето и твоето име, сини се твоите очи, сјајни и топли, скриени зад завесата на очајот, сини се твоите погледи, вљубени во очите на љубовта, сина е бојата на мојот сон.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Зарем не можеш да сфатиш дека токму поради ова твое решение немаш храброст да ја погледнеш в очи?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како низ лут чад што штипе во очите, пред поткосените коленици му се прелеваа една во друга некои сцени препознатливи, а далечни: замрсено клопче од отуѓени луѓе со забавени движења што плетка нешто во безгласна кавга каде да се легне мртовецот - дали да остане на троседот или да се испружи на масичето со висната глава и подвиткани колена додека да дојде нарачаниот ковчег; помалиот син, Гоце, кого не можат да го одвојат од постариот и кој не само што му ја стиска туку и му ја тресе раката, постојано повторувајќи „бате, бате” во пуста надеж дека некако ќе го разбуди; жена му, не помирена ами умртвена од смирувачките средства, веќе забрадена во црна шамија, одеднаш остарена, преполовена и смалена, стопена како грутка снеговна на дланка, со прачки од раце во празниот скут; свеќата што гори над дамкосаното чело на Нако, што станува восочно до проѕирност; миризбата од козметиката на снаата, нешто меѓу темјан и колофониум; мувла од пештерска црква, а сè во мансарда од новоградба; испиени лица на светци од икони а само смртни грешници со подуени модрини под очите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Иако сега тромава во движењата, со малку згаснат жар во очите, со малку тажна насмевка на лицето, но тоа беше Донка Калешата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Со солзи в очи ги прегрнуваше партизаните од Вардарска Македонија кога тие стигнаа во Костурско.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ајде, замавни со ножето за да ти ја разделам главата на резени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Круме Волнаровски слушна или така му се причини („да, мили, ова е мелем за твојата рана“) го прочита насловот, или се обиде да го направи тоа – Писмата до… и му се замагли во очите, а тоа не беше прв пат откако дојде во затворот да чувствува дека некоја црвојадина му го цица синото од зениците и се повеќе му засенува дел од она што го гледаше порано, а толку многу сакаше да го гледа и сега, во овој топол, влажен и неподнослив мај.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Метла со рака неќела да фатит, за да смети куќата.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И зошто во очите пронижува, де мрак де светлина извира како извор низ планиниска челуст.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Секоја моја тага е надеж во очите на тие што го загубиле патот до дома.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Над нив кодошки им несат јајца во очите.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Се повлекла малку лежејќи, сега потпрена со лакот на земјата, додека со другата рака го стискала отворот на пребелиот лен под грлото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги виде Татко и Игора Лозински со тага во очите, загледани во огнот крај Езерото. Се поздрави со гостинот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Во мракот, низ нејасна насмевка на очај, се открива заб, блеснува солза в око.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Лекарот им објасни дека агресивните напади на Ана ги предизвикува црвената боја. Во очите на Ана таа асоцираше крв.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Светлината од огнот трепереше и ги осветлуваше нивните диви лица, проблеснувајќи им во очите портокалови искри.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Им се исправил ѕидот во очите, му нема крај, не се догледува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

ПАНАЈОТИС: Ние досега не се гледавме во очи.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Но пред да ги праша дали го обвинуваат кога веќе го сослушуваат и дали можеби тие знаат каде е девојката со 'ржена коса, ја видел Фиданка Кукникова како му се доближува со нишање, валчеста и со блесок на грев во очите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во очите, на устата, секаде.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Петра знае дека во очите секогаш седат оние зборови што не се изговараат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

За разлика од трагедијата, мелодрамата не мора да си ги правда екстравагантностите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Од поаѓањето до враќањето поминале три години, три месеци и три дни“, велеше Моне Хенџо со чудно спокојство во гласот, со занес во очите, со чуден сјај на лицето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Од замрзнатата кора на снегот, која е оптегната небаре штавена кожа и врз која расчателените сенки на дрвјата изгледаат како гребаници, во воздухот се креваат осилки и боцкајќи во очите предизвикуваат солзи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го донесол гемиџијата Најден пред татка си и беше му се поклонило како на цар што треба; бидејќи гологлао било, ѕвездата беше болснала во очите на царскио син, ина сами стар цар.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

11. Лежи песната ранета на твоите овенати усни и млакиот шепот сака некому да ја рече Никој не слуша Бараат очите твои низ ноќта в ноќ што се мрачи и стихот со болката измешан не може дално да оди Никој не слуша Те слуша болката само и неа сега ја слушаш сал ти Во овој мрак што се грчи самотата станува болка песната станува болка болка е сета ноќ Ноќта го испи мракот и стине во шепотот млак во очите песната бледнее и немо се пробива мракот пред потполниот мрак

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Сега можеме да се погледаме очи в очи.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ја гледа в очи и се стопува со неа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Солзите сами му течеа како кога ќе ставиш јаки капки во очите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ја гледам во очите но не можам од нив да прочитам возбудена ли е, радносна ли е, тажна ли е.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Завесата се дигна. Претставата започна... На сцената е Дездемона. Сѐ се претвори во очи и уши.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Божјата душа ако е вистинска добродетелка и без зборови ќе ти ја открие гладта во очите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Рада гледајќи го татка си право во очи пред него клекна на колена.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И според ништо друго. интелектуална кооператива BASTARD okno.mk | Margina #32-33 [1996] 12 Роберто Гонсалес Eчеварија БОРХЕС И ДЕРИДА Margina #32-33 [1996] | okno.mk 13

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дури и во очите на двете омажени сестри на Даниел, во кои на почетокот откри студени критички погледи и процени за нејзината вредност, сега почна да гледа топлина и симпатија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Со чуден сјај го гледаше И право во очи и испушташе глас тивок како далечно ехо од ревење.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Врвеа папсаните партизани и партизанки, носејќи ги на рамо, на ќебиња и носилки ранетите и заедно со нив врвеа старци и старички, мажи и жени во стасани години, дечиња кои со улав во очите цврсто се држеа за фустаните на своите мајки.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се гледаа очи в очи, но ништо не проговорија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Милан застана и погледна во очите на мачорот како да сакаше во нивната длабочина да ја прочита тајната.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Го наведнав погледот кон преврзаните прсти.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оваа латинска синтагма Климент Камилски ја изговараше со нагласена интонација, потем гледајќи го Татко в очи, за да види каков ефект предизвикал.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- дали и тогаш, и во тој случај, ќе слезеше во онаа кобна вечер, да им ја каже вистината во очи?!

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И сите околу огнот, па и тие кои беа зад нив и чекаа ред да дојдат поблиску до топлината, ја почувствуваа горчината и многу од нив се погледнаа в очи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Бараше од раководството од секое село да им праќа луѓе за караули — стража — каде што денува и кога почна да ги собира сите црквени пари под изговор дека со нив ќе купува пушки, кај селаните изгуби секаква симпатија и доверба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Реши да ги гледа в очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Нè измешаа по задруги, свои со свои в очи да не се видиме.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Поради сето тоа му беше толку многу мило што почувствува како во очите му навираат солзи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Налик се на летечки сокровишта со менливоста на облакот во окото, со еден свет затворен во бисерни мониста, што брзаат да го занесат пред портите на сонот.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Не бидува очи в очи да се погледнат - пред родителите и стројниците да се дозборат.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Самир Мустафа го погледна в очи и му рече: - Се разбира, те предложив тебе.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Со солзи во очите ќе не гледаат, ќе бидат трогнати, ќе не залепат на некој нивни весник како изразити претставници на ретко племе.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Во моментите кога се меша со притоките на ирационалноста, заблудата, кога ветрот ни фрла прашина во очите, настанува поматување и колку и да се прашуваме и да бараме оправдувања и да го потиснуваме бесот кој тлее во нашите срца, ќе мора да се соочиме со сопствените одлуки и чувства.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Луѓето го погледнувале Илка во очите, во јазикот, го пофаќале за челото, за рацете, нозете, и секој прдлагал некој лек што го знаел или претпоставувал дека може да му помогне.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Немоќна пред агонијата на сопственото лудило очајнички се обидувам да се соочам со сопственото “Јас”, да го откријам стравот на сопствената душа, страв од солзите во очиве, од последната надеж дека во моето срце ќе пронајдам светлина и ќе се покаам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И додека таму на спуза се печеше кафето, се загледав во очите на Лефтерис и го прашав: - Каде се, бре Лефтерис, камењата од ѕидовите и темелите на нашите куќи? Молк.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Одненадеж потемне небото од чад што штипеше во очите, во грлото и што го вознемири дибитокот како спроти потоп та скокајќи, рикајќи се разбега низ полето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Со месеци се немаат видено и тој е изненаден дека и таа има израснато високо, и не само што израснала и се пополнила, туку блеска со некоја чудесна убавина што се шири не само од нејзиното фустанче, туку и од нејзиното гласче, од насмевот во лицето, од затемнетото синило во очите.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

— Седни, намести се поарно, навали се вака како мене — го советува детето и му се пули во очите, — Та го проплеска, рече, а?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Климент Камилски со солзи во очите дочитуваше други делови од тезата, потоа сам си налеа од ракијата и гордо продолжи: И знаеш ли уште што реков во одбраната на тезата на нашето балканско дете во земјата на големите Рабле, Монтењ, Жан-Жак Русо, Дидро, Волтер, кои длабоко проникнаа во суштината и одбраната на човекот?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој ја вртеше песнарката, ја отвори и почна да чита на глас; ме понижуваше така што читаше бавно стих по стих, и потем се смешкаше; ме прашуваше со потсмев во очите што сум сакал да кажам со ова, што сум сакал да кажам со она; па како може ѕвездите да шепотат, па како може вратот на некоја девојка да личи на кула Давидова; па како е можно устата да биде како калинка а градите две срни меѓу кринови; па зарем не е глупаво човек да каже дека нечија коса е како стадо кози, и слично и слично.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Продаваме мал и ушлест рудар, нови утра од сон ќе нѐ будат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во мигот кога најмалку очекуваа, пак прозбори Јани: - Сега би сакал да сум под домашната стреа, во дворот или во одајата или на нива или под зрелите цереши или под дебелата сенка на чинарот, па дури и во нашето буниште, ете, вака легнат - навален, загледан во далнината и висината и во очите на љубената...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Го видов на телевизискиот екран стариот палестински раиз како стапува на француско тло, истоштен од болеста, со белата нарасната проретчена брада, со изгубениот сјај во очите, со задржаната насмевка, како на жива статуа, со живост задржана само во влажните очи, во пиџама, со сина волнена капа, во придружба на туниски и јордански лекари и неговите најверни соборци од претседателската гарда.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

По неколку дена и сестрите му пренесоа дека забележале малку поприсебен израз на лицето од Марија... Па и во очите.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

– Не знам за вашето искуство, но што се однесува до мене, сè убаво што го имам доживеано навистина е плод на непресметливите случајности.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не, навистина морал нешто да преземе и да не дозволи синот негов некогаш, во огледалото, да ја открие насмевката на својот вистински татко.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Отпрвин, тој ја гледа во очите и потоа немоќно почнува да ја гали. Има нешто безмерно очајно и тажно во тоа негово преплашено галење.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

А кај тебе таа светлина во очите е уште и како некоја светлина од височини.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ни на лицето, ни во очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас можеби и ќе му кажев, ама мене тогаш во очите ми навреа солзи и за да не ме види, јас речиси излетав од неговата канцеларија надвор од ходникот“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Таа идеја почна да никнува во мигот кога тој влезе во гостилницата и кога го виде погледот во очите на Боб, кој продолжи како дух да го прогонува, додека таа му ја држеше раката.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Страв голем ги згрчи грлата, ги скрши рацете и колената ги свитка, лицата ги искриви, се вгнезди во очите, проникна под кожата, влезе во коските, го помати умот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И уште нешто ми падна в очи: цвеќето ја смалуваше раздалеченоста помеѓу нас и Таша.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

На лицето и во очите ѝ се читаше детска простодушност со која, заради годините, оставаше впечаток на неприродност.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

— Пари, браќа, пари. Само пари да му пикнеме во очите, инаку не зеа ветришчата. Ќе и дадиме главите на чавките.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако, пак, им ги организира чувствата како штипскиот ветер нервите на оние на кои им фрла прав во очите, тогаш аплаузот е спуштен на коленици.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Толе на лице се убеди дека и „дедот" Петре си има посестримка, иако не ја води како него со четата, та се ослобди од таа страна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ти вела, не пикај ми го во очите! — И се насмеаја и двете.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таа можеше да го протолкува секој трепет на неговото лице, секое бранување на внатрешната тишина, на светлината во очите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Меѓутоа, вистинска, е тагата во очите, тој поглед позајмен од Buster Keaton. Wil- liam Seward Burroughs е радикален во правата смисла на зборот, револуционерен креативец и нонконформист, кој во едноставниот костум пронаоѓа совршено руво за преправање и борба.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Никогаш ја немав видено пустината, а пустината веќе одамна си го најде својот зародиш во мојава душа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Можеше да ја види целата белка околу ирисот во очите на Џулија. Нејзиното лице стана млечно жолто.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега оваа куќа во очите на Климент Камилски стануваше историска зашто во неа требаше да се водат големи битки за спасување на балканските јазици од задржаните османизми кои можеа според неговото убедување да им наштетат на балканските народи, кои најпосле добија свои држави.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Долго се задржа на Коница, Тука, лани, во очи на Нова Година, го доживеа својот прв воен неуспех, свој и неуспех на целото движење.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Охрид Ја в полношт мрачна, беззвездна, Боже, на високо место, С сâлзи во очи, с душа жедна За Охрид ја мислех често.

„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)

Мојот одговор, се надевам, ќе му ја врати во очите на Весна, славата на тоа каменче.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Зошто си така нервозен?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го седна засекогаш десно од себе, на местото од отец Стефан Писмородецот и јас знаев дека бедата и гревот на нас дванаесетмина околу вратот ни се, како камен тежок околу вратот на доброволен давеник; знаев дека тој, Филозофот, во очите на логотетот стана Сједјашчаго одеснују Оца, како Богочовекот, Богољубецот крај својот Татко, Седржителот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Виде дека има трема оти воопшто не ја погледна в очи, туку си ги кршеше прстите и со некоја полукашлица си го прочистуваше грлото.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Дури и кога сме возрасни, не можеме да ѝ се оттргнеме на свеста дека, во очите на повеќето мажи, не се вбројуваме меѓу можните кандидати ниту за секс, ниту за љубов.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

По некое време, сторил ниет царот да ја мажит ќерка си и распуштил абери по сета држаа негоа по момчињата: кое момче ќе ја погоди што нишан имат на снагата ќерка му, ќе му ја дал за невеста.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Неговото лице беше в сенката а Мануш и Јанкуло, потпрени еден на друг, не можеа ништо да му прочитаат во очите и чекаа уште побледи од порано.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Како да им брцнам во очите, а болката да не им ја сетам, да не боледувам?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На истиот начин обајцата ја оправдуваат бавната и скриена работа, која во очите на непосветените може да изгледа како отсуство на работа, и која на духот му го донесува она што обично треба да биде потврдено со практична вештина и со замор на рацете.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Но најмногу растажуваше сознанието дека секој разговор со него ме воведуваше во некоја самрачна просторија низ каква не бев навикнат да шетам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Грешиш“, му рече додека се обидуваше да го погледне в очи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Нималку збунета, ја тресе правта како да се работи за инсект залепен на одеждата на принцезата и со неизменет демонски блесок во очите, повторува: - Зарем јас - измислена!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Зарем намуртено не те гледа ли право в очи?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Првин ја дотера главата со набрчканото чело, потоа подвиснатите образи, па брадичето, ушите со звуците во нив, свитканите веѓи, шарата врз успуканите усни и на нив зборот што не го беше иустил, горчливиот вкус на непцата, сјајот во очите загледани во небото со занес и некако гордо,достоинствено, а потоа и погледот онаков каков што му прилега на човек упатен кон Вечноста.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Начул за татко му дека го изела мрачка и се посрал од страв во своите испеглани гаќи, па сега нема три чисти ни да му се огласи по телефон и да му каже едно просто „здраво”, а не пак да се сретне со него и да го погледне в очи - да не помислат овластените дека и тој е замешан во нивниот заговор.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Само барем малку да му се оддалечам, здив да можам да земам и да можам да се завртам, да го видам, да си ја оладам душата во очите негови, да му потонам некаде, в срце да му се посадам, таму корен да му фатам и како в градина да му никнам.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сега, само да ја подотворам средната фијока од моето биро, веднаш ќе ви падне в очи иста таква шупелка.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тој го гледаше радосниот сјај во очите на Вита, која брза со кошницата на пазар, да купи леб и други потребни работи за децата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Расмеано право в очи го гледаше Еда, а со залажувачки погледи повремено се свртуваше кон Марка со цел да му обрне внимание дека таа слуша со посебно интересирање како тие двајцата зборуваат.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ќе имам ли сила да те погледнам во очи?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Значи, според она што го видов во просторијата каде што се втурнав неочекуван од никого не можев да откријам ништо повеќе од она што го наслутував: во канцеларијата беа сите тројца, и уште оној несреќник Грофот, за кого само ќе речам дека се стаписа кога ме виде токму мене и згора на тоа со револвер в рака.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Иако, веднаш да речам, никогаш порано ја немав замислувано на прошетка низ цветна градина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Потпирајќи се на една голема ластегарка и со завој на главата, под кој му стрчеа перчиња руси коси, тој застана пред војводата Питу Гули и, гледајќи го право в очи, го замоли да го прими во четата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Венеција тоне, Холандија се лизга, глечерите се топат. чешмата капе. во лакримариумот на седумнаесетгодишната принцеза има солзи стари 23 века. во твојот тие се од пред два дена. El mundo es un panuelo - светот е марамче. влажна и мрсулава Палома. како жеден Бушман бараш вода во секое дупче, под мишки, меѓу нозе, длабоко во нечие грло. ги тераш да те гушкаат, лижат и влажно да те бакнуваат. ритмичните движења го лулаат твојот чамец. откако ќе свршиш лебдиш, бура во чаша вода. спиралите ти се омилена форма, имаш вода во колено и две-три капки во очи. наспроти популарното убедување, крвта сепак е девеесет посто вода. замислуваш самоубиство, во Охридско езеро, како Вулф или Мартин Идн. гледаш додека нуркаш. постоиш дур пливаш, преташ под површината како патка. фрлаш паричка во фонтана наместо жртва, и замислуваш желба. да уживаш онака како што си уживал во плодовата вода. не пепел од пепел и прав од прав. од вода, и во вода. 19 јануари 2009, Водици

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Гледајќи на едната страна на мостот почувствував топлина во душава, а во истиот миг студена болка во градиве, очајна вознемиреност ми ги замрзна солзиве, гледајќи ги созлите во очите на страдалниците.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ја исправа главата и гледајќи го право в очи Јосифа си мисли кој знае што сè се зборува сега таму, во Прилеп, по она што тој го направи на ан кај Богатиновци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сега, за униформата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ѕвезда заврши и го гледаше Петрета Даскалот право в очи да чуе што ќе ѝ рече.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Стоеле толку близу, речиси очи в очи, тој од едната страна на капињакот, мечката од другата страна и само здивот нејзин ги делел.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Дури и родената мајка ќе се исплаши кога ќе те погледне в очи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Можеби во очите на Господ да се биде ѕидар е исто толку важно колку и да се биде поет.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Ники... (за тие кои не знаат - старото име е Негочани) - Нема картонче за доказ дека таму ја преминавте границата... – сомнително ме гледа в очи и со пенкалото нервозно удира на пасошката корица.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Малку време откако го најде својот коњ-хранител неподвижен, со свенати синолички во очите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Со тоа секако, паѓаме ниско во очите на нашите посетители и тие, најчесто со право зборуваат за нас како за примитивен, заостанат свет.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Се затресе потковицата од селани, се заниша редот лопати и вили, мрените им се превртеа во зениците, им згасна кандилото во очите, им се преврте празниот желудник, им се забурбати, се наведнаа, зедоа по една кисела слива, си ги закиселија непцата и скиселени исчезнаа. Отидоа ко што дојдоа: глуви, занемени.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Малку подоцна таа доаѓа на себеси и веќе со прашање ми се загледува во очите: јас ли ги кажав овие четири збора, или пак само така ѝ се сторило од виорот на ветрот сред шума?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нумо го погледна со нема омраза во очите и, без да му даде да доврши, рече: - Можеби не сме сакати во умот, ама сме тепани по темето...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Сега на денот, на тој судбоносен ден Даниел ја прегрнал својата невеста и ја бакнал во очите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ми се чини дека гледам солзи во очите на мајка ми иако се смее.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Повесна и потресна е сликата од престојот на Христов на Балканот како дописник кога е толку блиску до неговото родно село Кономлади, на патот од Солун до Албанија со такси автомобил, кога гори од желба да се врати во селото и да го посети својот ”мошне сакан” татко; но носен од сознанието дека би можел да му наштети на својот родител од страна на грчката окупаторска власт, тој заминува со надрочени солзи во очите по патот преку границата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Релативно млад човек. Црни очи. Измазнета коса. Грижливо негувани мустаќи. Блага насмевка на лицето и во очите.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но, срцето престануваше да ѝ чука кога ќе помислеше на неговиот израз во очите, на лицето, сега пред малку...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Гледајќи ме в очи, со необична мекост во движењето ја повлече раката напред при што со средниот прст ми направи неколку витли во волната под јајцата, а потоа ја побара набрекнатата жила, меко допирајќи ја со јаболчницата од врвот на прстот, следејќи го така нејзиниот пулсирачки такт нагоре сè до широко отворената глава и устинката од која потекуваше бистра лигава течност.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Како да им годи ретката прилика да стојат очи в очи со неминовноста!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ги испраќаше без зачуденост во очите присејќавајќи се на нешто сосем неважно, на нешто што го мачеше пред тоа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тоа би било лажење в очи, и јас не го одобрувам!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Таа никогаш, ни во себе, не се пожали на Најда; тој ѝ беше добар „кога топол леб“, но не можеше да го заборави Дракчета и покрај топлина во очите на Најда Пашалески со која што тој ја гледаше, која што чинеше маката што ја имаше да ѝ олесни.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Иако мртовечкиот ветар го бришел сјајот на ѕвездите, над нив светела некаква леденикава ведрина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Македонецот сега ја исправи брадата и со некаква смиреност во очите и на усните ја извади волнената капа од главата и погледна кон масата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тапанџијата е клекнат пред неа, ја искривил шијата и ја гледа в очи; и свираџијата свирката ја вперил во неа, жилите на образите и вратот ќе му испукаат од напнатост; мевот му е стегнат со појас за да може подобро да дува; челото му е покриено со изналепени пари.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Варуна е твојот спасител сега Нека не бега самосвеста од твоето измачено тело Не е нова веста дека ништо не е сосема бело Митра ти што правдини делиш за секого исто Биди ми водич на моето несвесно Јас Ти кој ја познаваш магијата на духот Во дослух со мојот ум Всади ми почит Во очи со вистината

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Да, чевлите ми беа комотни, тоа го гледав и самиот, но тоа ми беше нешто сосем приемливо, не ми пречеше, па ми е непријатно дека на другите луѓе им паѓа в очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Прифаќаат разговор и не гледаат настрана, туку право в очи, в лице.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Му го кренав фустанчето, му фрлив прав в очи, а тоа не запира, туку трча да си купи бонбони.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

А се друго изгледа минорно, апсурдно, безвредно во очите на смртноста.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Имаше некаква пресметана крволочност во очите на момчето, сосем јасна желба да го удри или да го ритне Винстон и свест дека е многу блиску до возраста за да го стори тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа мила рака, заштитнички сјај во очите.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Јован му се доближи и, фаќајќи го за рамената, му се загледа в очи и му рече: - Коста, послушај ме и нема да зажалиш.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Се собраа и други селани и чудно ни е што никој не не гледа в очи, туку гледаат в земја, некаде далеку, како да сакаат да ни речат дека треба што побрзо да збришеме од тука.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во таа дневна соба, претрупана со беден мебел и со едно куцо тркалезно масиче, паѓаше в очи несфатливото количество кутии од какао.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тој редовно ќе нѐ прашаше дали сакаме клакер или лимонада, а откако Рашела ќе ме погледнеше право в очи и ќе одговореше одречно од името на двајцата, тој ќе ја ставеше својата крупна рака на нејзината глава, ќе ја погалеше по густата сјајна коса, нежно ќе ја лизнеше раката по образот на ќерка си и ќе останеше така, со блага насмевка на лицето, загледан со своите, во тажниот одраз на нејзините длабоки, интелигентни очи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но кога го погледнав в очи ми се причини дека очекува поодреден одговор.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Неда немаше сили да стане. Ја крена главата нагоре и му се спили во очите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Од жед му напукнал образот бел, оган во очите крие.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

Трчајќи се врати горе во станот и кога ги погледа татко си, мајка си и баба си, го забележа истото она што го откри и во очите на Лидија.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ни свети уште во очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во очите ѝ надоаѓаше модрикав прилив на зачуденост.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Стојан си ги стисна рамениците. – Којзнае? – и ја погледна Анѓа во очите. – Дали само како сестра или како нешто друго? – го праша Анѓа не спуштајќи ги своите очи од неговите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Она што се чини денес најмногу паѓа во очи, кога ги гледаме овие фотографии, се Бојсовите постојани навраќања кон Христијанската иконографија што е евидентно на пр. во брзинскиот квалитет на „Перформанс-предметите”, коишто тој ги користеше во неговите перформанси.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ја премолчувавме таа мисла едни пред други, таа помисла ни се читаше само во очите кога ќе се загледавме во него, а тој само се насмевнуваше кога ќе ги забележеше нашите извитоперени погледи заковани за неговото лице.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сонцето ѝ блескаше во очите, таа ги зеде очилата за сонце што ѝ стоеа на столчето крај неа.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Токму да кажам дека греши, кога молскавичниот блесок во окото ме впива во себе.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Веројатно бил засенет од разговорот што го водел со смртта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ш

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Токму тогаш на кај него, но одејќи во спротивен правец или преправајќи се за да го збуни, наиде едно сумало старче со длабоко пропаднати очи коешто го гледаше право в очи, со раздвижени усни, очигледно мламуштејќи си нешто самото на себеси.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Вистина беше дека тој е непријател на Партијата, а во очите на Партијата немаше разлика меѓу мислата и делото.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Хелвиг погледна во очите на Марија.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Исо за ништо не е виновен, вели; Хаџи Ташку сакаше да се бориме, тој и го има ова смислено.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И сѐ ќе биди добро“ му рече со блага насмевка баба Мара на газда Таки гледајќи го во очите, додека тој остана збунет во лицето и немо ја напушти топлата собичка во која се слушаше пуцкањето на дрвата во ќумбето и тропотот на дождот во прозорецот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Можеше да им се љубува од својата далечина, сѐ додека сите тие четири познати лица во еден миг не се свртеа кон него и сè додека не му се загледаа во очите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тргнаа кон Заветна, кон ѕвонежот на невидливото стадо. Во очите на момчето се појавија две солзи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Грците, поправо грчките четници — андарите и нивните архиготи и капидани, пораснаа во очите на заспаните селани и кои почнаа масовно да се навалаат на страна.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

РИСТАЌИ: Јас можам да попуштам, ама ако и господинов попушти. (Антица со молба гледа во очите од Илија).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

А си мислеше дека ете сега ќе ја фати за плетенки и ќе ја заврти да и погледа во очите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во очите му блеснаа неколку солзи. Никому по враќањето од затвор вака не му се исповедал.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Неуморно, мирно, како по должност, гаснеше секаков восхит во очите и на лицата на нашите гости.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Бев збунет и не смеев да ја погледнам во очите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

— Е, земи де, ако ти држи? Крчето попово ми a даде да та а донеса! — рече Тода и ѝ се втренчи во очите да види какво дејство ќе направи оваа нејзина постапка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако имаше три чисти да се прчиш пред другарите, дека Анче од VIб тебе те замолила да ѝ се запишеш во лексиконот - и тоа си го сторил мошне успешно - сега имај три чисти да ја гледаш мама в очи и сè по ред да ѝ раскажеш.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Мора да биде пренесена итно во болница! – Дали има надеж да издржи, да оздраве, да стане? – го прашав, со солзи во очите, загрижениот постар брат. – Сè што може медицината за да се спаси, ќе биде направено!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Всушност стануваше збор само за привремено одлагање на таа средба но не и за нејзино спречување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Откако ќе погледне во болен човек таа никогаш веќе нема да го симне погледот од оној кој брзо ќе заздраве и никогаш веќе нема да погледне во очите на оној на кого му нема спас.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Како метафора во една песна звучеше сосема прифатливо - и стариот писател ме погледна со многу попријатна насмевка од онаа што ја среќавав на страниците на неговите книги, но сепак, перчето тага во очите беше нагласено.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Авторот баш сакаше да знае што е романот според мислењето на овој обичен необичен човек, но овој молчи шеретски гледајќи го авторот право в очи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Жителите на градот, сите со тага во очите, не разговараа меѓу себе. Се разминуваа без поздрав.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Види мрави да не влегле во маштеницата, викам, од мравите побрзо ќе зоврие, ќе се скисели, викам, мрави, викам, мрави, мрави, од секаде мрави: во очите, под кожата, во маштеницата, види во маштеницата, викам, а Јон ми се одѕива, не слуша, а ми се одѕива, а мене сѐ ме боли и ме онеспособува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Иако требаше да ми потврди дека времето кај американскиот часовник е точно мерено, најчесто го покажуваше спротивното.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И во очи да ја гледа дур’ ѝ ги подава, гарант ќе ги забележала.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Им го гледам само тилот, Ама, одејќи така, еден од крајот на редот се сопна и, паѓајќи ме погледна право в очи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не сакам, ќе настинам! - рече чувствувајќи дека со тоа ја намалува својата вредност во очите на ова планинско момченце.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Искрите во очите ти ги издава месечевата светлина, ја чувствувам твојата топлина.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Медиокритетската и цмиздрава желба за сопствена потврда во очите на другите за нас не постои - постојат пределите на мислата, екстатичните полиња на дигиталната комуникација во кои секој се прифаќа и доколку воопшто се вреднува тогаш тоа се прави исклучиво според неговиот интелектуален производ.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Протрчаа покрај мене со диви изрази и непозната пакост во очите.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Две фиданки од еден корен.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Мила на мајка, не бидува предвреме да се загледуваш во очи момчешки.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

„Бездруго, еминенцијо”, рече Беренц погледнувајќи со интересирање во ведриот, но авторитетен духовник, кој по оваа реплика уште повеќе порасна во очите на есесовецот испратен во оваа европска провинција.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нема ништо ново, што на сонце личи, во очи нежни сонце снема.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Светло сината мека капа, скоро потоната во долгата грива, чии немирни прамени, како кадрави јазици темен оган, ја зајакнуваа нескротливата енергија во очите, беше украсена со три зрна бисер, одземени од школките на најтоплото море.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Еден од шоферите ни кажуваше дека родителите протестираат. Стигнале до Главниот штаб на ДАГ.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

По пет дена војводата го издемнува Џема, му фрла пипер во очите и му го пресекува гркланот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Татко го гледаше Игора Лозински в очи, во изворот на душата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Децата треба да ни веруваат!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И одеднаш ме покри земја и само почувствував болка во ногата и во очите ми згасна сонцето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А ти се читаат лаги во очите, затоа го криеш погледот и ја наведнуваш главата.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

За поздрав, таа му ги фрла на авторот двете раце врз рамената, ги стегнува своите тврди дојки врз неговите гради, го погледнува со сочна искричавост во очите, се поткрева на прсти и сочно го бацува во уста.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сега солзите не само што ѝ блескаа во очите, туку и ѝ се ронеа по лицето, а таа си ги апеше усните до крв и не можеше да си ја запре мислата: „Посвојче кај посвојче, каква судбина!“

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не гледајте во небесата со гневни солзи во очите, не молете се вашите душмани со ровја и чума да ја сетат силата Божја!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како да го гледа во очи и на нејзе својствен начин му се потсмева.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Не гледај го во очите, ми вели Лазор Ночески.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И кога нема никој - Некој има: Тишината, Прашината нејзина, Обалаци што минат Низ нас, бразди во душата, Сенки во очите, И кога нема никој - Некој има: Сушата Во чувствата, изгубеноста Во денот и векот, Прокобата кај човекот: Тленоста.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Притоа по лицето му помина отсјај од разгорен оган, во очите му забележав црвена точка како отвор на цевка од револвер.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Имиња, имиња, имиња. Извикувани со плач, со љубов, со надеж, со болка, со топлина и со солзи во очите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Исправете ги главите и погледнете в очи.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тоа беше бела кучка од убав сој, со чудна милност во очите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

— Слепило, слепило во очите да ви застане, другари, слепило!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа остана само како слика на еден изгубен рај.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Работничките права во целост се почитувани, а како што истакнува Лозановски, фирмата беше „една голема фа- милија во којашто односите меѓу вработените и директорите се на другарско ниво“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, тој веќе одамна знаеше дека таа е убава, му беше позната привлечноста на нејзините движења, трептежот на црните очи, насмевката на румените усни.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Почнува, најпосле почнува! Не можеа да сторат ништо друго освен да стојат и да се гледаат во очи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа мислеше дека тој не слушна ни збор од она што кажа таа, но во следниот миг живата светлина му се врати во очите и ужасната маска му се крена од лицето и тој рече, ”Какво име сакаш ти, такво ќе му дадеме.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нејзините сини очи погледнаа во очите на Даниел, кои беа темни и мрачни под веѓите што личеа на качулка.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Злото не е алка, тоа е низа од алки, запрега на судбината: те зауздува и ќе те влече до оној ден, до мигот во кој под твоите клепки ќе свенат синоличките како во очите на коњот од недетското детство.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Најпрвин свенале зелените пупки во очите на момчето со многу сонце и злато во косата, и потем, по последниот несвесен обид да ја стресе од својот грб олабавената младост, мустаќестиот човек со неверојатна и бездруго претсмртна сила ги закопал ченгелестите прсти во глекавоста на црвеницата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Солзи му навреа во очите и почна да го бакнува.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А гледај ги... си сркаат од манџата со ниско наведнати погледи, тие довчерашни домаќинки што знаеја за три села, гозби да зготват и секому в очи да погледнат со гордост.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

— И гробовите ни ги земаат, вели, и од мртвите се плашат, вели и си плаче насуво, нема солзи во очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Погледна откосо кон прозорецот, рамно во окото на оддалечената месечина и откри со болните прсти совладувајќи се да не падне мртов - 1001, откри клекнат на оттрпнатите коленици како пред некој свој бог.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Заоѓање_Стерна Здивени од ужасна убост - сурија коњи на литицата се успиваат со две езера во очите, а третото го сонуваат. 32

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Седеше така долго време, глув дури и на завивањето на волците околу колибата, а потоа наеднаш, како да изби, како да се скина некој обрач што го стегаше, се плесна на одарот и заплака на сет глас, со порој незадржливи солзи во очите...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се дуе пак секаде... во муцката и во очите...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се згуснуваат сенките во каушот. И мрачното во очите се згуснува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Не знам дали ви паднал во очи парадоксот на нашето воспитување.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Машкото натпреварување обично е поучна глетка и треба да се очекува дека ќе предизвика уважителен поглед кај гледачите, додека глетката на женски натпревар, на жени заденати в бoj... е тоа, барем во очите на гледачите мажи, некако несреќно се преиначува во приказ на нешто недолично, абјектно и неугледно, на нешто што е непријатно блиску до женско борење в кал.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Змејко не ја сфаќаше многу радоста во очите на младичот со таа негова постапка, бидејќи тој не можеше ни да замисли да постапи поинаку.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Веста силно ме потресе. Со солзи во очите изразив сочувство.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И во тој последен час на денот, во тој брз заод на замагленото сонце, игуменијата со малку потемни сенки во очите, непроменливо загатлива и стара каква што можела да биде пред десет години или каква што ќе можела да биде по десет години, кренала рака за удар или за благослов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Одајата празна, а диванот ветвен Во пролет рана, со мирис летен Мислите мои – меланхолични звуци Душата моја – ѕвекот на прапорци Во очи си гледам качунка бела Мечтите мои – друга јас ги зела Делата мои пајакова мрежа ги вплела. 2008

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Часот ми беше здодевен и долг.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А нему му се чинеше дека целата грутка мраз што веќе му се беше стопила од срцето, сега му се собрала во очите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Марија ја погледна со благодарност во очите.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ме погледа в очи со лукава благост и ненаметливо испитувачки.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Откако господинот Гологанов кој, како и најчесто, беше дојден сам, седна во фотелјата наспроти својот постар колега, кучето клекна на задните нозе пред него упорно и трајно гледајќи го право в очи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Фестивалот ги обединува новите пиеси и создава можност за средба очи в очи помеѓу авторите, актерите и публиката.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Трча по рововите, копа со шепите, ги гледа со накривена глава и со прашалнички израз во очите н кога никој не му прозборува, налутено лае. Внесува смеа, ги расположува.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На нонсенсните оратори има беа глочка в око, трн, в грло.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Ништо, ништо!“ „Ох, но...“ прошепоти Маргот со беспомошен израз во очите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кога ќе те фатам со обете раце, да кога ќе те биам, биам, ем с¯ до плеќите од жената ми.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Навистина, кога ќе се појавиш ти топлината доаѓа, навистина, кога во очи те гледам светлината ми приоѓа, вистина е сликата пред очи која не исчезнува, доброто го чувствувам, другиот темен крај засекогаш што вознемирува избледува, зрак на нежност ме облива сине мој, во прегратки се насмевнуваш, засекогаш тука затреперуваш, косите ги милуваш, ти живот мој си и вечна вистина, за напредок мој инспирација и причина, патник од мојот почеток до крај, иако се уште не знаеш, навистина.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Се прегрна со сите, се избакна со солзи во очите и ги остави, а тој тргна со прилепчани на север.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа беше војводата Петре Адев од село Ореовец, Прилепско, бивш учител и организатор, потомок на Ацета Симоновски убиен од турските зулумџии, и брат на Мирчета и Гога Ацеви.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ја погледна во очи и ѝ рече: „Петар Димоски. Чест ми е да Ве запознаам.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ја бакна без да ја погледа во очи и замина со првиот воз.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Се оттргнав од нејзините дланки и, свртувајќи ја главата полулево, го спуштив погледот на подот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Малку време откако го најде својот коњ-хранител неподвижен, со свенати синолички во очите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

— И ја гледа Бојана право в очи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ги гледам во очите и се стројам со нивниот поглед, се рамнам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не го поддржувам тој културен став ниту општественото значење на родот кое тој го искажува; само известувам за него.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не можев да ѝ погледнам во очите.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во главната соба седеше татко Таки ја гледаше ќерка си со голема топлина во очите и и рече: „Ќерко, до сега во мојов живот, ретко кој можел да ме победи.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Прашањето потона во очите, се закова на усните и пак настана молк.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не мора многу напор да се вложува: човекот сам треба да знае како да им пријде – рече старецот, гледајќи го Еразмо право во очите.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Се џарам занесено во очите на учителот, а Васе ме дупи со коленото и се врти кон прозорецот. Се вртам и јас.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Во очите на Рјазин му ја видов, велам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Можеби и Дмитар-Пејко го видел во очите на својот судија она што тој сега го гледал под веѓите на тие двајца кога прашал без зачуденост дали тие бараат лоша крв во него, дали ќе го сечат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Си влегов веднаш во мојата соба, кога таму – што да видам!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Околината во око се престорува. Око во око.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Земајќи момчето четириесет зајаци, еден по еден од рака на царските измеќари за да ѝ клава во една одаја, му испрекршил на секој зајак по една задна нога, за да не можат да избегат и си ѝ отерал в планина да 'и пасит; си 'и пасил неколку дни и царот пуштил луѓе да видат дали 'и имат сите зајаци.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Каде пред оваа маса пред овој памучен хоризонт без линии пред ова темно месо на земјата и ноќта измешано длабоко место и густо наеднаш поплава на очите и на просторите смрт Каде о каде ти јас ти море шумно и бескрајно ти монотоно поле хоризонтално уморено желно за исправено ветровито разведрување Каде о каде ти тесто густо на дождот и земјата човеку јас камену во рацете и во очите кал

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Дишиме бавно, длабоко, повторувајќи ја молитвата, се обидуваме да дојдеме до состојба на мир, спокојство, светлина која би не исполнила со неискажана радост, милост, блаженство и благодарност.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но ракијата без мезе грееше бргу, па тој продолжи уште позапалено: „Зошто во очите на Западот Македонецот што мавта со знамето со сонцето од Вергина е националист, а неговиот сограѓанин-Албанец не е националист кога мавта со знамето со двоглавиот орел?

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Погледни го чичко Еди право во очи!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој што седи пред тебе без престан упорно те гледа в очи, со погледот те пронижува, со тупаницата полека, како да брои удари, удира на маса, со чизмата тропа на подот и тој поглед, тоа удирање, тоа тропање те обессилува, те облева пот, ти се суши устата, гркланот ти се стега, воздух ти снемува, пред очи се ти се смрачува, срцето ти чука забрзано, телото се згрчува...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А јас дојдов да ти се оддолжам, не си ми ги оставила децата на сокак“, без благодарност во очите рече тој.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој ме погледна благо, право в очи, и ми рече: - Сине, и јас размислував долго, цела ноќ.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Весна ме гледа во очите и очекува.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

„Нема да трае долго“, рече О'Брајан. „Гледај ме право во очите. Со која земја е Океанија во војна?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога ќе ми наидат ваквите размисли секогаш пред очи ми излегува сенката на дед Павел, застанат на чардакот на неговиот имот во Горни Балван.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Усмевката не ја сокрива. Не може...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ти и целата твоја длабока тага во очите. Таа што ја носиш како наследство. Се пренесува од поколение на поколение.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Косот сепак ја разбрал и пркнал безгласно кон куп танкостебли дрвја; во окото му се топело грутче сончево злато.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа е она што ги прави општествено соодветни за мажите, како и потврдни и консолидирачки за машкиот родов идентитет, според поимањето во Бергеровата анализа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се пресели таа убост од платното во очите на Сликарот и го смири.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Професорката ја гледаше токму неа, право в очи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Реалноста паѓа во очи, ме разочарува, а потоа ме прави среќна.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ме гледа Марулко в очи и се тресе.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Играта во креветот ја започнаа така што двете жени можеа да се гледаат очи в очи и, тивко кикотејќи се и намигнувајќи си една на друга, се подбиваа со Андон.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ѓоа не забележуваме дека ѕвездите ни се топат во очите.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Овој едниот имал големо богатство, а пак другиот немал пипер в очи, демек шо велат старите.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Од збор на збор се скачкаа уште тука Борис и Пере.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Беше свесен дека дома, во очите на Ружа е паразит - зависен од нејзината милостина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ја имав насликано болката и радоста како во еден момент на сплотување, блискост, а тој момент во очите на илјадници луѓе, но никој не го забележува.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Останаа тука со зачуденост во очите како да не знаат дали воопшто треба да чекаат.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тајната во очите му беше зелена, името горчливо - љубомора.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Стариот е сѐ уште во несвест... Струполен...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ќе видиш што е тоа капка мрак в очи, свилен бакар в коси.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Јас клекнав крај неа, ѝ ги фатив рацете, а таа го потпре своето лице на мојот врат, ја слушав како плаче, како испрекинато дише, и знаев дека со солзите заради нејзината физичка немоќ се мешаа и солзите заради една друга болка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Кире погледна во очите на Пандо и не забележа изненадување.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го прашува Гита Корец со нем поглед во деновите без транспорт?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го видов сирото воле со бела дамка на челото. Лежеше на слабина и збревташе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Рајнер за првпат ме погледна в очи подолго од миг.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рада прво му се обрати на Томо, гледајќи го право во очи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Затоа сега немам сили да погледнам кон прекорот во очите над мене и не сум сигурен не ли е тој колар мојот старец прогонет заради моите долги панталони.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Потоа, додека девојката точеше пиво, со едната рака држејќи ја криглата, со другата рачката од чепот, со дојките предизвикувачки напнати, на неколку пати го крена погледот и загледувајќи му се право в очи на Еда, со искричав блесок што зрачеше од нејзините крупни сиви очи, милно му се насмевна...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но фанатичниот сјај во очите на епизодистот, кој очигледно не се помирува со својата досегашна споредна улога, ако ништо друго ветува барем борба неизвесна но интересна.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Нѐ погледна со еден чуден, длабок поглед, со кој прелета преку сѐ што ја опкружуваше, како да сакаше сѐ да впие во очите; мајка ми, нас, кујната, дрвениот плафон, печката, прозорецот, вратата низ која пред малку излезе татко ми, онаа истата преку која самата таа, заруменета од средбите со него, полна со радост, го внесуваше садот со пресното млеко што во топлите квечерини го носеше Јон.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И, потоа, гледајќи ја право в очи, цело време неодредено насмена, влезен во играта на меѓусебното ловење, ѝ рече: „Можевте да ги оставите децата да поседат“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Гледаше во својот син, и како да гледаше во лице подеднакво живо какво што беше нејзиното.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тогаш убаво се сврте назад и ѝ се загледа право в очи на Су.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Леле, нешто лошо станало!“ извика Влатко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Изутрината полковниците станаа со тешки глави: сè им се матеше пред очите; таванот во училишната просторија каде што спиеја, им се вртеше; во очите иглички ги боцкаа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Но видливо истинувале, движењата до неразбирање им станувале бавни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеби ова се чудесии, ама вистинити! Таа стоеше во очите!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Оној со факелот в раце се наведнал, другите се изненадиле: во окото на добичето се отворала огнена пупка, лилава, потоа бакарнозелена; и смртта имала свој цвет.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

troglodyte mode, hek mode, стадиум на ларва - програмирање во темна соба, со очила за сонце и со инвертиран екран (црни букви на бел екран) поради болки во очите по повеќечасовно (или повеќедневно) гледање во екран. Се препорачува и гласна музика во позадина

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Само што ја отворив устата и почнав непристрасно да раскажувам, во очите на моите слушатели засветкаа толку весели искрички, што јас веднаш се навредив и смолкнав.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Од врата кога ќе влезев во училницата каде што вежбавме не можев да не ја забележам искрената широка насмевка на лицето на Вера, со која ги освојуваше сите деца, скоро без исклучок, како и со топлиот спокоен глас, со срдечноста, со присноста, со топлината во очите.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Дали смееш да му погледнеш в очи на плачот и да го запреш кога тој навира во тебе?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Но секоја нишка што ќе ја одбереш, води кон средето, кон смртта на оној кој чита, што значи беспотребно е да се плашиш дека не одиш по вистинскиот пат во клопчето на словото, оти блаженството на смртта при читањето настапува кога ќе ја затвориш корицата од книгата што ја читаш, оти тука, во таа точка, во средето, очи во очи со пајакот вжарен, со источникот на словото завршуваш и ти, и слободен си, како никогаш, како да си мртов, како да си заспал во Бога.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

МИРА: А ако јас не ти дозволам? (Мира вади шишенце течност. Му ја фрла на Борис во очи. Борис почнува да вика.) БОРИС: Очите! Очите!

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Без сомнение среќниот исход се должи пред сѐ на директивите пратени од Цариград, каде што се разбрало каква корист ќе има Турција ако не си натовари ѕверства што би можеле во очите на европското јавно мислење да изгледаат како противтежа на ужасот предизвикан од атентатите“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

На небото се појавија три црни точки и постојано растат во очите на стражарот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Од каде ли го најде тој тврд сон, во очите на ваква страшна битка?

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Ниту мрда, ниту се движи и само ме гледа, та право в очи ме гледа!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во огништето вкопано во sидот на земјанката гласно прсна искра; се размножи во очите на исполегнатите и навалени борци.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Не сум стоел јас кога сум мочал, ти реков, тоа мора да...

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не гледај ме така. Ме мразиш? Фрли ми жива сода во очи. Класична љубовна освета.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Којзнае колкава била изненденоста па и уплашеноста на Иван Степанович кога во очите на својот толку очекуван син наеднаш го открил погледот на Генералот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Стоеја потпрени еден на друг и се срамеа. „Остави го, Мироне“ , рекоа. „Тој е сакат.“ Во очите им лежеше лилава меланхолија и молеше - остави го Мироне, а тој, насилник со жед на сувите усни, уште еднаш праша со закана крстосувајќи ги рацете на гради: „Што сакаш ти?“ На ниското чело можеше да му се прочита дека знае да биде до крај безмилосен кон противниците.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Илко стана, се заврте спроти сонце, се премрсти, го бакна јазелот од сите четири краишта и му ја даде на Шпира со „аирлија да е саатот" и две солзи во очите, а Нешка му бакна рака на Шпира.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Како да ми беше наѕирнал во мислите!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А потоа, наеднаш, без да инсистирам на некакво вмимание или пак ветување што треба лично да го изрече, тој уште еднаш потврди дека не случајно спомнал оти знае што ме мачи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тогај го прашале гемиџијата од кај го нашол тоа дете и тој беше му кажал кај го нашол, чунки го нашол името му го клал Најденко.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Сега сите птици беа мртви, без оган во очите.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Со тоа ги повикуваме оние што би сакале да се удостојат на наша сметка да нѐ обвинат дека уживаме во кич. ‌Ако мелодрамата си ја навлекува етикетата „кич“, тоа е затоа што доброволно тргува со сентименталноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Од секој напишан збор вееше далечен повев откај дедовата ливада... копнежливи зборови што умеат да ги напишат само девојчињата во време кога уште играат со кукли, а во очите им заигрува чудесна ѕвездена светлина...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ние сме во Преспа!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога ја среќавав Клара, чувствував дека животот може да има смисла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Општеството мора повторно да го пронајде патот кон самото себе и да ѝ погледне в очи на сопствената вистина за да може во минатото да го остави она што таму и припаѓа и да гради иднина што ќе биде ослободена од заборав и лаги.”

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Примерот на Костадиновска јасно покажува како може да биде пружан континуиран и систематски отпор на своеволието на одредени работодавци – во однос на исплаќањето на платите, придонесите и испратнините, под услов работниците да покажат волја, храброст и упорност во остварувањето на, со закон, загарантираните работнички права.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Жарје некој ѝ истурил во очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Имено, новиот „инвеститор“, кој веднаш си најде свои полтронски соработници меѓу поранешните раководни структури, само ги испразни фабричките магацини од робата којашто вредеше милиони евра, а не даде ниту денар за осовременување на производството или, пак, негово зголемување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Татко замолче. Во очите му се враќаше стариот сјај, како во оние мигови кога ќе го откриеше новиот клуч за некој од сиџилите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога зборуваше, Татко секогаш ја гледаше Мајка право в очи и, тоа што не ќе успееше да го искаже, го дополнуваше со тишината, со погледот, со верното кажување на очите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И понатаму се гледавме во очи со ненамален жар, но во прашање беше некаков поинаков жар.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Пред гаражата СТОЈАДИН со смачкана лева предница и скршено предно стакло.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го слушам твоето срце како своето, го гледам твоето синило во зраците на изгрејсонцето, се бранувам во очите на брановите, а се огледувам во душата на длабочините.”

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но штом; родот безумен, суров грбот го врти на својот труд и жртвата моја не му е требна и сѐ што засадив корне од корен тој отров наместо јас да го смукнам нив право во очи ќе им го плукнам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Беба наведна глава и не можеше од срам да ѝ погледне на Буба в очи.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Тогаш, блескотот во очите на ќерките и нивната ѕвонлива смеа го враќа внукот во топлите вечери кога низ целата куќа и дворот провејуваше мирисот на печени телешки џигерчиња, а пред ширум отворените прозорци се белееа, чиниш лебдеат во сивилото на зајдисонцето, испраните чаршафи, алишта и пелени.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И во тој напор на уловена ѕверка, бараше причини и ги дробеше пцостите под јаките заби борејќи се за здив - тој лекар, тој проклет љубоморен лекар - но горилата го влечеа со себе, мирни и со животински разум во очите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Погледнете ѝ во очи на осамата Погледнете ги слабоста и мааната Посакајте ги совеста и доблеста Не е животот чаура тесна Ниту енигма за вас прелесна Улогата ваша никогаш до крај не е доиграна Не поклонувајте се пред време Завесата сѐ уште не е спуштена Сѐ уште не сте спремен Да чекорите без трема Да излезете од закоравената лушпа Во која со векови се дреме...

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

„Овој пат нема да боли“, рече. „Гледај ме право во очите.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Утринава, кога заврши тоа второ негово јавување таа се сврте кон огледалото заглавено помеѓу тоалетот и шифоњерот и се погледна в очи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

— Офна силно и се спружи на неговите колена на грб; со рацете му го стисна вратот и му се заѕвери во очите, небарем ете сега ќе и го грабне некој и таа за секогаш ќе се лиши од она без кое не може да живее.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И двајцата снемеа. Та шо мислеа да си кажат, си прочитааа во очите и во црвенилото на нивните млади образи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бунтовништво можеше да се изрази со поглед во очи, со нагласок во гласот; во најдобар случај со некој тивко изговорен збор.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Луѓето кога ќе и погледнат на смртта в очи иштавот им нарастува, стануваат пробирливи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Ти не ми даде да се омажам ни за Никола, - рече таа и го погледна в очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

БАБА АНЧА: Кај Илија за да стане таа работа, треба да се исчисти куќата, бидејќи никој не седи, а тоа можеби некому ќе му падне в очи и...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Нога за нога се врати крај масичката, седна и продолжи да пишува: Решив да го направам ова, да ти напишам нешто, бидејќи немам храброст некои работи да ти кажам в очи додека сум жива.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Кроткост и добрина бликаше во очите и гласовите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тресок. И светлосен млаз го удира во очите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Таа ме фаќа подрака и ние долго скитаме по ридот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Свират врапчињата, свири и Мирче и само цут му гледаш во очите. Се ослободи човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа е белег на трудот и потта на овие молчаливи луѓе кои одвај изустуваат по некој збор и не не гледаат в очи, туку в земја или настрана.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во очите ѝ читам разочарување.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

— Е, море, ѓавол да и знае, ама обата дадоа вера и клетва дека нема да ни напакостат, та дури и да не бранат ако дојде некоа поголема сила.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ликот на нејзината душа ѝ се одразуваше во очите, во кои ние децата јасно го читавме нејзиното расположение.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На црковните икони светците беа тебецести и имаа смола во очите; гледаа во сѐ и се лепеа за сѐ во што гледаа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не грижете се. Јас ќе се погрижам таа да биде казнета и за пример и за страв.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во очите им гореше желбата Ластовицата среќно и здраво да стигне до своето родно гнездо.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Кога татко ми се врати, ми се чинеше дека ќе му биде незгодно да ме гледа в очи и поради тоа и јас избегнував да го погледнам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Беше небричен и поцрвенет во очите.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Набргу потоа, Елена забележа. Во очите на Марија имаше насобрано многу тага. Делуваа болно.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

На розата чиј мирис го сакав и на ѕвездите во очи непаднати.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Во зборот можеш нешто да закриеш, но во очите не можеш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

5 Го снемало, умрел. За таквите каков што бил Дмитар-Пајко обично се кажувало до заборав - умре по Поклади на патот кон Лесново, како што можело да се споменува, за него или за друг бележит селанец, дека се родил околу Задушници, кога овците на тој и тој ги нападнал помор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По толку години, секако предолго време и за најсвет живот, кираџиите и дрварите се колнеле во очите и во децата дека ги сретнале во дождливите есенски наквечерини, тројца, костур зад костур со долга брада, нечудни очајници и голтари до кожа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не ѝ беше лесно да ѝ погледне на Елена в очи.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

6 Во окото на камерата се сместени крајбрежните трски, мирнотијата на водата, мноштвото јата од разновидни птици, островот Свети Ахиљ и ѕидовите на големата, некогаш прекрасна катедрала во која се молел царот Самуил и неговите воини, високите езерски камени бели брегови во кои сѐ уште се сочувани пештерските црквички и келиите на калуѓерите- испосници и иконата на Света Богорица насликана на карпа сто метри над езерската вода.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ќе светиш со очите. Јас сакам да го видам твојот сјај. Ѕвезди во очите ќе ти подарам.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Пред перформансот повеќе зачудено отколку разочарано се најдовме очи во очи со два крекача чие вонземјанско неразбирање толку нѐ трогна што бевме среќни што првобитната идеја не беше можно да се реализира. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 23

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Туку и нему в очи ќе му речам.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Отиде и ја донесе прачката. После дуваше во врелите дланки а во очите на неговата наведната глава светкаше бел порцелан.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Марко и неговите поданици во очите на Турците не можеа да бидат Срби, зашто не им се спротивија и не покажаа таква воинственост против нив, каква што покажаа кнез Лазар и неговите поданици. 152 И така, до идењето на Турците кај нас ние трипати бевме прекрстени: 1.Словени, 2.Бугари, 3.Срби. Но со тоа не се сврши сѐ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Така ја започна својата кариера жетварот Стале Чешелков и од ден на ден ја зацврснуваше, ставајќи во очите на дедо Арсенија се поголем, се почесен, повреден и попредан на манастирското и калуѓерското дело.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Потоа сѐ се престори во проѕирна и жолтеникава празнина што му искреше од очи и пак во нив, во очите, некаде зад нив, во тилот, се купчеше.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Децата со солзи в очи ги стискаа ѓевреците во рацете и се посмирија, та почнаа и да грицкаат од нив.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Бојата на лицето полека му се враќаше а солзите како да го изгаснаа огнот во очите. Тие пак се смрзнаа и станаа рибини.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Убаво е кога во очите на луѓето гледаш мирен одблесок на зениците.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Беше во истиот летен фустан и со истите плитки сандали обуени набосо.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа ја подигна главата и ме погледа со таков израз во очите кој ме вкамени. Но веќе имав започнато.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сепак им се сретнаа погледите. Во очите на Камилски се истркалаа неколку солзи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И пак се поткрена, додека усните ѝ трепереа, лицето ѝ се грчеше, во очите ѝ навираа солзи; се поткреваше од креветот и се уриваше на него, а потоа веќе не успеваше да се поткрене, ги гризеше усните и плачеше, и удираше со рацете згрчени во тупаници по своите немоќни нозе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го пиеја првото кафе седнати еден спроти друг во холот на неговиот хотел и без зборови си признаваа дека во очите еден на друг си личат на претепани кучиња.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ако во мислите се вратите во педесетите години и ако замислите дека стапнувате врз територијата на Донскиот манастир низ портата на кулата што е свртена кон прехранбената продавница, она што прво ќе ви падне во очи е една маркантна личност која нервозно се шетка од железниот турски топ до стражарата на манастирскиот чувар и обратно. Тоа и е фамозниот Сухов. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 67

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Зборуваше испрекинато, напрчено. Во очите му светкаа зелени искри.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Колку змии има до врвот на овој камењар, прашува Фенг и удира со стапчето по каменот, брка низ грмушките, покажува на некои избелени коски, на овој исушен череп му е совршено здодевно, вели, го поздравува монахот кој нè настигнува, потоа ме гледа в очи и вели: калуѓерот ми проштева на мојот обид да му се придружам.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Чардакот на нашата куќа стануваше во очите на Татко и Камилски најзначајна балканска катедра на која требаше да се решава за судбината на балканските османизми.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Запираше пред вратите на скривалиштата. Низ пропустите на металните врати гледаше во очите на темнината, во очите на илјадници кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Очи во очи со муграта.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

И доколку работеле во длабочините на пештерите, во тесен тунел што го започнале нивните дедовци, лежеле на грб и биеле со чеканите при мртовечка и чадлива светлост на факел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Карамба-Барамба не ќе може да живее без сенка.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

5. И тие дни во кои сонцето само зборува молчат Ветрот мине по грмушките по лисјето душкајќи Лазачите ги штрека глуварките во пројаснетиот воздух ги развева далеку дури татни Тој гром од човечка рака пред портите на гибелта Гласот на ранетата тишина зборовите ги бара По крвта пребарува по ѕвездената роса што посега Месечината и сонцето го менуваат здивот и издивот на трепетните лисја под времето што протечува со копнежот долг по гнездото на песната што се подава Светлина во очите И чело загледано кон идната виделина на бидноста што ќе огрее по насмевката минејќи на сите уморени што сонуваат во заслонот на неизречените зборови

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Имаше скоро детско лице, но решителната тврдост на усните, вдлабнатите сенки во очите говореа за судирот со годините.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Уште пред да се загледам во очите на белорозикавите рабови, во сликите на зениците што најчести ние самите ги создаваме, стопанот на божествената вевтурија сонливо, некако незаинтересирано, ме праша дали ми се допаѓа платното.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Седеа на иста клупа, меѓу нив е главурдакот јавач и бардакот со вино и двете чаши. Попот имаше нешто позасилена брада и творечко неспокојство во очите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Лудаци. Проклети лудаци, со ѕид во очите. Слепи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Туку гледате некој цела рака ќе ви ја вотне в уста, в очи, ќе ви ги извади очите.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Некој крај средниот оган споменал дека видовитиот Дмитар-Пејко, пред злата крв да му го покрие разумот, расправал долго и со благ занес во очите за благородноста на човекот, за дарежливоста на земјата, за силата на водата; секој збор на старецот бил светол и звучен, до проѕирност измиен со мудрост; прикаските имале подлабок корен и од самиот живот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ненадејно стресување од сон, груба рака што ти го тресе рамото, светла што ти блескаат во очите, круг од тврди лица околу креветот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Никој не знаеше што значи тоа, од што беше повремено присутна та ситна влага, дали од прикриен таен плач на душата, или од отпорот кон ветрот, кога силно и дуваше во очи, па како своја одбрана, очите си создава свое сопствено ладење.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Што се однесува до индуктивниот поглед врз светот на разнообразните нешта, кој татко ми, како што реков, ми го всади порано и подобро од сите професори – него го користам често, некогаш и не сакајќи - на пример, кога минувам по улици и ...уште една згазена мачка од синоќа – малолетните камиказе возачи станаа сообраќаен терор – нормално кога улиците се претесни – урбанистите пред десетина години не мислеа дека градот сосе сообраќајот толку ќе нарасне – метро?, но подземјето на градот е преполно со цевки и жици...итн. или...во центарот на градот, во паркчето меѓу градските кули, додека мирно си седам на клупата, нешто остро ме пецнува по левата нога – од некој кат, од некоја од околните висококатници, некое дете пукало со воздушна пушка во мене – децата некогаш гаѓаа врапчиња, а сега луѓе – нормално, сѐ подоцна легнуваат, сѐ подолго го преспиваат денот, а кога ќе се разбудат, се нервозни и лути – а што ако наместо во нога ме погодеа во око, кој ќе ми помогнеше? – зошто ниедна влада во оваа држава не го регулира ноќе времето до кога малолетниците можат да останат во кафулиња – итн...итн...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Торонто, февруари 1989 ЧОВЕКОТ ВО СИНА ОБЛЕКА Секому веднаш му паѓаше в очи по својата отворено сина боја на облеката.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ете од што му е реченото од наречниците не можи да куртилиса, макар во волов рог да се пикни, што рекле стари.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

На вратата, додека си заминуваше, се сврте и повторно го погледна Даниел во очи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

во (предл.) - око (имн.)