Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Но во својот бес таа се сети дека веќе го зеде еднаш гревот кај бабата Бисера.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

ИЛИЈА: (кој здраво му ги држи рацете во своите, мирно).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Во земјата што се распукна се скрши и кичот, како дел од нејзината монолитна идеолошка стратегија: секоја страна од урнатините ги извлече соодветните делови и ги залепи во своите нови стратешки чудовишта.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Еве јас - постојано чмаам во својата благословена провинција - па колку има, скоро десет години.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

За разлика од кривата на владетелите, со јасна линија на подемот и падот, Арафат ќе оствари повеќе такви криви на владеењето, со чести полети и падови...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога Далтон ќе ја праша што размислува, таа одговара, „Ништо“, но всушност си ја замислува зимата и како сигурно ќе немаат доволно за јадење.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Обично се вели дека балканската историја, поради нејзините силни и непредвидливи налети, посилни од моќта на луѓето да ја припитомат, таа најчесто на индивидуален и колективен план се одвива и низ парадокси.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Забележав како режисерот пишува нешто во својот дневник.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Напротив, тоа покажува дека неавтентичноста не е погубна за љубовта, дека сериозноста не мора да претегне над ироничноста за да може да вирее и да опстои љубовта.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Уште од 1970-тите, како што веќе видовме, геј-мажите си прават генерациски споредби во своја полза помеѓу убаво приспособените геј-тинејџери или луѓето по дваесет и некоја година, кои немаат потреба од геј-култура, и оние, постарине кралици што ѝ се фанатично приврзани.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во ова претпријатие, каде што Н. Н. во својот долгогодишен работен стаж има работено на повеќе, претежно административни позиции (од книговодител, благајник, архивар, преку магационер на терен, комерцијалист, па сѐ до последното работно место – контролор/ евидентичар).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сето ова, како систематска работа на некој занаетчија, внимателен мајстор, сведочи за 124 okno.mk благата, скоро носталгична сложеност што Кабаков ја има во своето дело.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

За тој чин им требаше невообичаено многу време - беа збунети во своите очекувања, беа како два Фред Астери пред да падне дожд врз нив, за да почнат да играат, или тоа беше Џин Кели или Џ.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Значајното лице беше во својот кабинет и разговараше многу весело со некој си неодамна пристигнат стар познајник и другар од детството, со којшто се немал видено неколку години.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тогаш тој можеше да здогледа како се преметнуваат еден врз друг и како почнуваат да патуваат некаде кон југ сите тие памучни облаци, добивајќи и самите некаква потрусеност на сињак во своите израскинати параници и, уште веднаш, штом ќе му се стореше дека веќе ниеднаш нема да има над себе едно такво смирено небо, еден друг ветер, еден многу поблаг и попитом ветер, многу посилен со својата смиреност, ги земаше пред себе сите тие облаци и набргу потоа тие пак се распостилаа по сета небесна шир, питоми како јагненца и меки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Винстон седеше во својот вообичаен агол, загледан во празната чаша.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Братучедите се погледнаа и долго се гледаа. Кога се разбраа, Србин се врати во својата замижана поза, а Шишман ја продолжи работата пред себе.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; Таа: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; љубомората – лута како пекол; стрелите нејзини се стрели огнени; огнен жар на нејзиниот пламен; Тој: поведи ме во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу твоите колкови, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Пиеше сега во својот стан и смуртено го славеше роденденот на својот гостин.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

До каде може да се оди со аналогиите? ]е се оди ли дотаму, како што се осмели Theodore Reff во својата статија (17 бис), дека раката со испружениот показалец на сликата Tu mќ се споредува со раката на Богородицата на карпите, но каква што наоѓаме, насочена кон небото, и во Девицата, Детето Исус, Светата Ана и Светиот Јован Крстител, како и на сликата Бахус од Лувр и на Светиот Јован Крстител...

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Но, колку лежарно делуваше неговото однесување не само со најблиските,туку и со непознатите, толку тој беше цврст и непомирлив во својата платонистичка убеденост.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Во образложението се повторуваат веќе познатите факти коишто, главно, и самиот ги кажува во своите спомени.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Нејзиниот глас беше тивок но решителен: “Готово е.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ги слушав двајцата како се докажуваат меѓу себе и се чудев како сериозно беа внесени во својот мафијашки филм.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Сонуваше како Богдан слегува од скелето на зградата и доаѓа кај неа во куќарката за да ја повика да му го отвори станот за да го прицврсти скелето на прозорците или да ги заштити прозорците за да не ѝ се испрскаат при шприцањето на фасадата; потоа да се засолни од дожд, од студ, да побара чај, кафе - и кога таа ќе му дадеше и пијалак, тој се чувствуваше послободен; почнуваше разврзано да ѝ зборува, да ѝ ласка, да ја допира со раката при гестикулација, небаре случајно, а потоа и намерно, да влегува кај неа како во своја куќа и да води љубов со неа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сакаше да ѝ зборувам за генезата на албанско-македонскиот конфликт во Македонија како закана за мирот во земјата и во регионот, закана за албанско-македонскиот соживот во кој истрајуваше моето семејство.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И токму кога влегол во својата одаја и сакав да се помолам Богу, вратата се отвори и влезе Писмородецот. „На пат готви се да тргнеш утре“, ми рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сосема да ја избрише нејзината присутност во својата свест, да ја направи безначајна, до крај индиферентна. Свесно избегаваше да мисли на неа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Михаил Зошченко - човек кој во 1917 година имаше дваесет години, кој замина да се бори за Советската власт, ги опиша луѓето од истата таа власт во својата „Сина книга“ (мал извадок од неа токму презентираме во нашиот избор) - за подоцна советската власт да му се одмазди на веќе познатиот начин, со затварање, прогонство и смрт.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Трговијата со порнографија и со евтина секси булеварска литература, која овде, на „Пигал“, се продава на секој чекор, ја немаат во свои раце Французите.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Пишуваше дека во неа навраќал во свое време Балзак и дека, кога доаѓал овде, го пиел тој и тој пијалок а сега кафеаната постојано ја посетувал Жан Пол Сартр.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Потоа го испраќала малечкото во гробчето а таа си се враќала во својот гроб.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Му се чинеше дека е тоа нешто најмногу до кое може да достигне во својата љубов, да го има при себе барем отисокот на нејзиниот лик.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Штурците беа занесени во својот вечерен концерт.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Исправен, горд и посветен на службата, облечен во сјајните високосвештенички облеки, со крстот и двете панагли на градите и црната пана-камилавка, го потсетуваше на оние денови кога ист таков, застануваше пред германските команданти им делеше лекции од највисока, сега му се чинеше дури небесна етика. За митрополитот Хрисостом пак, градоначалникот Лука Карер беше олицетворение на моралот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како што Змијата ѝ дозволува на темната грабливка да ги забие канџите во нејзиното виулесто тело, оплодувајќи ја со сината крв жедната почва, како што Загреј, парчосан од синовите на Уран, повторно се раѓа, уште помамлив и постраствен во светлината на мудроста, така и тие, загадочните рицери, непомирливи бунтовници против Законот што потценувачки го дели боженското од земното, минувајќи низ она што го нарекуваме стварност, се претопува во треперливата прегратка на духот, засекогаш млади, неранливи во своето жртвување...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

-Во својата импотенција тие во своите мас-медиуми ги слават убиството, насилството и неприродниот секс.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И кога времето на Хабиб Бургиба завршуваше во мит, новиот владетел Бен Али, го посетуваше стариот владетел, во една пригода го донесе и во картагинската палата, но тоа се случи многу подоцна...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Атанасиус Кирхер го создал првото практично употребливо кодирано писмо во своето дело Polygraphia nova et universalis (1663) и таа книга и денес е една од најбараните на тој неуморен германски исусовец.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Овој недостоинствен живот на резигнација таа го опишува во своите мемоари кои ги напиша на осумдесет години, во 1981-та.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Арафат живееше тие денови во својот митски сон за слободна Палестина и на сите додатни примеси од реалноста на својата митска конструкција им даваше посебно значење.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Смена на стража. Циљка се врати во својот ров.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Повторно нурна во својата осаменост, во која немаше ништо освен апстрактната потреба за цицање крв.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И го видов во моето видение и него: мал, расклештен, со опашка грозна, влакнест како пајак, во центарот на малата апсида: отстранет, прогонет од небото, од таванот на одајата мрачна, но сепак тука, блиску, како да чека да се врати, како да е привремено тргнат на страна; прогонет од големото, тој чекаше како пајак влакнест во своето мало небо, оти небото на две беше поделено, на големо и мало; си чекаше таму, сам во својата вселена, со тие негови вжарени очи на гревот, страста и блудот; и во тие вжарени очи јас ја видов, во откровението мое, сета историја на светот, вековите со страдања, казни, измачувања, распнувања, убиства и кражби, блудничења и невери, потоци крв и солзи видов поради страсти јавно искажани, поради создавање вселени мали, поради ловот на малите и неспособните во мрежите на големите, силните и отровните; и видов дека и Филозофот гледа, и дека мисли исто што и јас, и дека се обидува да се сети како гласеше последната реченица со која завршуваа претсмртните ливчиња на отец Мида, па се разбравме со поглед и јас реков:

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Деструкциската уметност ја претставува таа криза на неподвижност преку акција, настани и/или објекти, рекапитулирајќи ги условите, ефектите и процесите на деструкција коишто интерферираат со преживувањето и коишто биле потиснати од страна на епистемологијата на крајната култура.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Освен тоа, мајката Перса пред некој ден донесе единичен железен кревет со миндерче само за Пела, рече Не е ред оваа голема мома која ќе заоди на училиште да спие со мајка си! и беше заклучено со денот на заодувањето на училиште таа да спие во своето креветче од месингани цевчиња што светеа како злато.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И така Крсте „Мешко" тргна во својата деветта година во прво одделение.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Овој во кратко ја разбра работата од Толета и наполно ја одобри.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Риверс е роден во 1923 година, во Бронкс, Њујорк.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа е негова дејност и негово царство, коешто го воспоставува тој во својата сопствена сфера“, вели Хегел.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Аргир потона уште подлабоко во своите мисли и долго остана така замислен.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се сеќава како, иако не многу опитен сепак внимателен, внимателно одговараше на прашањата од новинарот Зимха Зајден, обликувајќи ги одговорите така што да зрачат со скромност, камуфлирајќи ја амбицијата, а едновремено, пред читателите да ја истакнат неговата неповторлива личност: „Јас бев активен како рабин и предавач во Берлин.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој ги редеше своите книги во регалите во целиот простор на големата дневна соба во својот дом во центарот на градот, според азбучниот ред на авторите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Медалот го охрабри уште повеќе во своите акции.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Така и јас, згрчен над греалката, повторно се откривам во своите неповратни почетоци.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Може слободно да се рече дека сѐ што овде историјата, во своите чести брутални бранови, заматуваше во водите и душите на луѓето, во победите и падовите на империите, во налетот и манипулациите на идеологиите и неизвесноста на конверзиите, Езерото со својата магично обновлива чистота разбиструваше, ја осветлуваше надежта и во најмрачните времиња...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Секавично и болно се присети на еден настан од своето детство, на едната и единствена тепачка во својот живот, на тепачката со Бориса на Петка, како што го викаа децата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Беше свесен дека, во својата балканска јаничарска одисеја, сега му преостануваше да ја изврши најкомплицираната и најкомлпексната операција - своето ново приспособување.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Вујко сум ти, Онисифоре. Не смееш да кренеш рака на набожниот Јаков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

У не можеше да го користи ниту лифтот во својата зграда.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Велам – големи, затоа што со часови сите ние останувавме секој во својата соба со книги во раце.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Низ неговиот перформанс, се чини, како Jean Baudrillard да ја развивал својата мисла за приклученоста на телото и за протетскиот сензибилитет; Stelarc е со 100 и повеќе метри кабел приклучен на различни апаратури, исто така електронските додатоци го спојуваат во нова, да ја наречеме франкенштајновска целина, неговото, со додаток на трета електронска рака крајно артифицелно тело.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Од старост или од жал по стопанот, во една ноќ пцовиса и Благоевото куче Клисар, а ќерка му, сипаничавата Савка, се омажи во своите триесет и две години за еден вдовец со пет деца, во некое село, чинам, Челопек.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Татко, со разлеана тага во своите сини очи, бездруго од задржаните солзи, ја прегрна Мајка и тивко ѝ рече: – Мила, задржи ги тие спомени од твоите родители.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Мал во своите знаења.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Камилски запирајќи на оваа заемка и забележувајќи ја во својот голем жолт нотес, наменет за бележење на балканските ides generales, се сети на чардакот на нашата куќа крај реката со поглед кон тврдината, кон која со Татко ги упатуваа погледите во долгите работни средби, кога запираа пред енигмата на некоја мистериозна османска заемка.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тоа е почеток на процес на обратување и преозначување: тоа е начин да си ја усвоиме сопствената положба, при што конкретната цел е да ја свртиме наопаку или барем да ја свртиме во своја корист.396 Како што веќе забележавме, доминантните општествени улоги и значења не може да се уништат, но може да се подријат и да се дереализираат: возможно е да се научи како да не се сфаќаат направо (стрејт).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Јас верувам, како и Мишел Фуко (Michael Foucault, 1980), дека доменот на знаење е 44 Margina #4-5 [1994] | okno.mk домен на моќ, и дека доменот на моќ е домен на знаење.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Луѓе мои, се колнам, рацете на татенцето беа слаби, видовме, влезе во него водата, го однесе, не вадејќи го погледот од тоа чудно изделкано дрвце на полуглас, како за себе повтори: - Мајка, па погледна во Кејтен, во сите нас направи нешто што никогаш не можевме да го замислиме, нешто што не ќе може да се раскаже и со најубави зборови во својата целост, вистина, но нешто што мора да постои, што го чува човека од најголемиот мраз, нешто што неискоренливо мора да живее во човекот, во секој човек, го подигна уште еднаш дрвото блиску до своите очи и, со глас што дотогаш не го имавме чуено, изусти: - Зар толку часови по снег, зар толку денови на студ, зар толку страв, - мрмореше Аритон Јаковлески.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Најчудно беше тоа што и мене ова ми беше првпат да го гледам тој филм - штом го измонтиравме го донесовме во кино.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тој помисли на ќерпичот во својата Историја на Балканот низ падовите на империите да му посвети посебно место.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но што можел да спечали од една воденица пребогатиот бег?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Минувала денови, осамена во својата соба.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Одлучив случајот да го преземам јас лично во свои раце и да испитам за што всушност станува збор.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Па вака, девојката им вели на терзиите во својата куќа: „Терзии, браќа терзии, Фустан да ми шиете; Без да ми мера земете; Без ножица да го кроите; Без игла да го шиете; Без конец да го сошиете.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Како што е добро познато, Витгенштајн, во својата расправа за значењето на крај доаѓа до сосема истиот став како И Дерида: излегува дека неговите идеи се неизразливи самите од себе.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сега знам дека нам само ни се причинува оти човекот е силна ѕверка што си ја носи како богат улов судбината во своите заби.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Освен тоа, ако можело да се памети, секој од нив носел под арапската антерија скриено крвче од седеф.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој зборува за „суштински начини“ на кои геј-мажите се разликуваат од стрејт-мажите, за „природи на геј-мажите“, за „геј-сензибилитет“ како „суштинска страна на човековата природа“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дури тие го чекаа овој резулат состојбата во нивната одаја секој ден се менуваше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Настојуваше да му даде живот на палестинското движење, на својот народ во егзил во својата земја и надвор од неа, вешто владеејќи со противречностите на биполарната епоха, но да побара излез и од крајот на оваа епоха.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Добро, - рече таа и си влезе во својата соба.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Маргина 37 73 Сега знаеше каде треба да оди: во својот гроб.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сарафов и во своите спомени признава дека не очекувал од гемиџиите такво нешто.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

„Ох“, прошепотила таа, загледана во своите раце.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сите следни денови, кога летото беше веќе во својот зенит, притиснат од сè наоколу врело, се борев со потребата да го раскопам оној гроб, да го дознам и она што, можеби, е подобро да не се знае.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Свирнал. Ежот, затреперувајќи во својата претпазливост, плашливо ја спроврел од игличестото кожувче малата муцка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И постојано гледаат во дувалото. Дувалото е остаток од некогашен кратер, од некогашен вулкан кој во своето време бил активен, но се смирил, згаснал и создал околу себе плодно земјиште кое обилно раѓа сѐ.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

На ова место се затвора како концептуалниот круг на односите на новата британска уметност и поп-културата така и кругот на пазарната логика во којашто таа се наоѓа. 186 okno.mk Оваа пазарна логика (која кај нас нема шанси да постои уште долго време), истовремено е инспирација и природно живеалиште на праксата за која што стана збор.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога веќе размислуваше да се откаже и да поверува во својата фиктивност, конструираност и лажност, се сети.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Мајка ми и татко ми, гледам, никако не го контролираат, па решив работата да ја преземам во свои раце.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Да, Арафат како никој друг живееше во својата легенда.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Католичката милосрдна сестра Писи во својот “Дневник“ пишува дека по дигањето во воздух на Банката “пред зори кај нас најнапред побара засолниште семејството од директорот на Банката, кое по некое чудо се извлекло живо од експлозијата и пожарот“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Во скелетот на прамидата од суви гранки заигрува светло срце: и се шири во својата љубов и топлина, се издолжува.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

На тоа мисли Сузан Зонтаг кога во својот прочуен есеј „Белешки за ‘Кампот’“ од 1964 година забележува дека „Кампот сѐ гледа во наводници.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Змејко лежеше во својата постела од неколку ложници од овчи штавени кожи, што го обгрнуваа неговото тело и просто како да ги извлекуваа од него сите болки на измореноста, оставајќи го издолжен и отпуштен; сосема лабав.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ми упати блага насмевка сакајќи да ме прекори и да ми покаже колку му е тешко, во тие мигови, да навлегува во својот притаен свет.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тројцата рудари, другари на потиснатите, се напија секој по една полоканичка винце за душите на покојните другари и се прибраа во својата дупка да ја преспијат половината есенска ноќ на влажната земја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Татко веруваше дека, во својата Историја на Балканот, ќе најде начин да им се спротивстави на победничките истории во кои се величаа старите и новите граници, се бараа нивни промени.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Оваа појава тешко можеше да се објасни, освен со култната поврзаност на луѓето кон овие зборови кои не сакаа да ги менуваат, покажувајќи одбивност кон латинската генеза на зборовите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Всушност, во своите воени почетоци, ВР не е потполно интерактивна.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Долго, долго време не успевале во својот наум.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

„Машината, досега послушна слугинка на голото искористување, станува конструктивен елемент на новиот жив организам”, запишал архитектот Erich Mendelsohn во својот, 1923-та година објавен текст Динамика и функција, а при тоа мислел на влијанието на машините врз новиот динамички концепт на просторот во новата архитектура. (Парната машина и подморницата беа, да речеме, мобилни примери за неговиот познат проект за опсерваториумот Einstein-ов столб.) Дваесеттите години на овој век беа период на моќното влијание на „машинскиот сензибилитет” и механичкото искуство врз уметноста; тука не е само Marinetti-евиот футуристички манифест, туку и уметничките истражувања и дострели од различни претставници на историската авангарда; од Man Ray, дадаистичките мобилии и модели на Владимир Татлин до кинетичките дела на Naum Gabo и светлосните скулптури на Laszlo - Moholy Nagy.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На шизофреничарот му се потребни дополнителни амортизери за сетилата за да се чувствува пријатно во својата околина.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ваквите предмети - а тие се многубројни во Бојсовата уметност - се мементо мори и претворени се во зраци на надеж.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од старост или од жал за стопанот, во една ноќ липса и Благоевото куче Клисар, а ќерка му Савка, се омажи во своите триесет и две години за еден вдовец со пет деца, во некое село, чинам, Челопек.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Во таа смисла, светот на Ботеро е свет на сликичката, на “лубок” и во исто време, тој е толку сложен во својата конструкција; тоа е народен свет затоа што во таа “служба” за која веќе говоревме, народот не го познава лажниот срам, тој отворено говори за сѐ, за своите наклоности, своите желби, своите форми; него не го вежбаат во непотребните чувства, затоа што тоа ќе значеше да се посомневаш во среќата да бидеш она што си.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Татко, сигурно, и во своите најпесимистички варијанти, не можел да си претпостави ваков заплет и расплет на балканските историски настани.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Па, не знам, сè нешто наредува, вчера, замисли, ме натера да си ја средам собата и кога јас се побунив и убаво ѝ објаснив дека мене нередот воопшто не ми пречи и дека тоа е моја соба, па што сакам во неа ќе си правам, таа строго и грубо ми рече: Ти така ќе постапуваш кога ќе бидеш во своја куќа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тоа, дека понекогаш остануваат измамени во своите оценки не се должи на нивната лековерност туку на простата вистина дека жената многупати, да не речам најчесто, го следи гласот на своето срце, (а познато е дека срцето е гласник на желбата а не на разумот).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Двете стоеја во паркчето под саат кулата се држеа возбудено за златното ланче околу вратот на Томе и страстно тонеа во своите младешки желби и мечти.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Не, другар брат. Ти нема да ме стиснеш во свој параграф и да ме залепиш со печат во своја графа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во таа смисла, тој во своите Исповеди, покрај останатото, ги пишува и следниве редови: “Еве го мелемот за сите човечки страдања, еве ја тајната на среќниот живот во моментот на нејзиното откривање.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Мултимедиската база на податоци која се состои од обрасци на мозочни бранови ги снима со помош на дигитализиран ЕЕG и компјутер RЕМ фазите на сонот и создава одредено физиолошко јадро 28 okno.mk на податоците.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа настанува како резултат на повторувањето на релативно едноставна равенка, која произведува најнеобични цртежи, богати во својата сложеност.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Една вечер ми кажа дека тој е всушност од Сиетл, и сето време додека зборуваше како таму е убаво и како воздухот и реките се чисти се чувствуваше страшна носталгија за домот. чудно е, но се сеќавам дека таа вечер, додека зборувавме во Ондин, Друидсите ја свиреа „Wild thing” од Трогси - песната која Џими така фантастично ја отсвири идната година на Филмур Ист, во својот prince pirate look - зелена плишана кошула и мускетирски шешир со црвенкаст пердув.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

За нашиот водач Јасер Арафат е од посебно значење што САД влегуваат во преговори со нас...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

По добивањето на отказното решение нашиот соговорник, заедно со уште двајца други работници (еден од Скопје, а друг од Куманово), поднесоа приговор до работничкиот совет,3 во кој наведоа дека отсуствува елементот на вина, бидејќи тие натовариле точно онолку колку што пишувало во кантарската белешка и во испратницата, како и тоа дека не се сослушани да дадат изјава во своја одбрана, а не им е оставен ниту гарантираниот отказен рок кој им следува согласно Колективниот договор за Агро-синдикат и Здружение на водостопанството.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој го врза коњчето во својот двор и извика: - Мајко, мајко! Каде си да ме пречекаш?

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Но Рада во своите мисли веќе го имаше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Затоа, во своите анализи, експертите укажувале дека се работи на изнаоѓање начини Југославија да се приопшти кон Британците, за да не се дозволи и таа да падне во "руската прегратка".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Чекајќи ги, значи, тие моменти во својата служба, Константин З. ќе исчекореше напред, за потоа неговото административно напредување да бележи извесна стагнација, сѐ до новата политичка прилика.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го прифати патот на судбината, за да мине низ темнината, со светлината што ја носеше во својата душа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Палигоров, ни на крајот, не кажа ништо во своја одбрана.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Климент Камилски во својата темелна потрага по турските заемки, најмногу поаѓајќи од својот мајчин македонски јазик, а потоа и од балканските, во духот на својата првична замисла да се справи со опасните турцизми, се задржа на заемки кои често се среќаваат во разговорниот јазик (повеќето придавки) што се употребуваат како грди, срамни изрази.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Промислените Јапонци се загрижени поради потребата од слободоумни во својата култура на послушни.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Оголените вдлабнатинки изгледа, токму поради тоа што беа како две плитки длабки, лежеа во својата сопствена сенка.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Идните солунски атентатори го следеле развитокот на Револуционерната организација во своите средини.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Мајка одамна ја нема, но таа е останата во алхемијата на моето именување.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Просто се вкочани како манекен, бркна во џебот, извади една десетдинарка, и дури откако ја остави на масичката, сосема малку ја подзаврте главата колку за да види што ќе земе, ја подаде раката, го преви весникот што му беше подаден, го стави под мишка и продолжи да чекори исто онака студено и исправено, загледан повеќе во својата далечна цел отколку каде било пред себе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ѕвезда почна вчудовидувајќи нѐ сите: - Господ посакал во својата повела да има земја и небо и прво ја направил земјата.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Уште кога Сулејмани Величествени во својот поход во Албанија (1538), ќе ја организира управата санџакот во Влора ќе биде под надлештво на големиот везир.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога на небото се покажа српот на месечината, тој го подигна момчето и, држејќи го во своите прегратки, тргна низ огромната гробница и кога само миг, без да го прекине растреперениот чекор, погледна кон небото, тогаш му се пристори дека и ѕвездите патуваат со него...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ова е поимот што ја опишува недостоинствената алтернатива на трагичното страдање.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Единствено што сета оваа бескрајна празнота на убавината ја исполнуваше беше некоја нечуена космичка убавина што опива за да понесе уште подлабоко во својата убавина.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Додека уметниците: кубисти, не-фигуративисти, апстракционисти и останатите со нив задлабочени во својот тмурен внатрешен свет, во својата тага, секогаш замислени, во својата драма, секогаш во движење - го пренесоа и го отелотворија во сликарството доживувањето на она ново Средновековје, за кое говореше Словенот Берѓаев пред војната, Латиноамериканецот Ботеро го открива веселото спознавање, пластичната хармонија, новото видување на светот во кој, се чини, смртта не постои. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 203

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Знаеше тој дека од прозорецот над него можат да се заискрат оние опасни трескотници, кои не му беа непознати и пред кои тој којзнае колкупати во својот волчешки век недосежен се засолнувал во шумата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Секој човек, длабоко во својата душа, жеднее да биде спасен, да биде откорнат од самата несовршеност на својата човечка природа, та душевно и духовно да се издигне над стегите на материјалниот живот во кои е окован токму од таа своја човечка природа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Каде ни се заборавените зборови пред кои запиравме како пред можност да се најде изгубеното каде се зборовите дрочни со смрчки зборовите што нѐ попрскуваа со нектар и семе по крилцата и ципите срамежливи и бесрамни зборовите заради коишто капаците би си ги склопиле и би се префрлиле слободно во другото тело како во свое во своето како во туѓо по архимедовиот закон со озрачени души да не останеме полуживи и сами вечно и од јазикот да се откажеме доброволно, како од љубовта при сѐ што сакавме да бидеме заедно уште, огин-и-ништо залудно!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Перверзните состојки од менито во својот сервиран изглед стануваат загатки за јазични но и композициски дешифрувања.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Курт Лифман од универзитетот во Мелбурн неодамна успеал да развие “електронски куп песок” во својот компјутер чија единствена намена е да ги имитира реалните песочни дини што биле изучувани од Шмит и Новосад.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Сите ние сме во своите черепки. Гледаш ли колку сум грда?“ рече таа. 9

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Едно мало полжавче, што се викаше Мирко, стуткано во својата куќичка, беше се залепило на сува, тенка гранка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Момчињата играат и изведуваат стриптиз со цревата; жените ги набиваат отсечените гениталии во своите пички, ги вадат и ги фрлаат врз своите избраници...

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Штом чашката беше ставена пред него, тој ја крена и содржината од неа ја истури во својата уста.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

За ова нешто, што ги ставил и нив, жителите на Потковицата, во својата книга, војводите многу му беа благодарни на Ѓурчина и на неговите потомци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од своја страна, имајќи ги предвид програмските цели на македонското народноослободително движење, политичкото и военото раководство на НОВ и ПО на Македонија во своите настапи како зацртана цел го имала обединувањето или влегувањето во некоја поширока федерација на балканските народи каде што повторно Македонија би била обединета.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ако политиката, во своите програми, пишува Никола Ковач во својата книга Европскиот политички роман, се нафрла против жртвените јарци, дисидентите, класните непријатели, рлатениците од странство тогаш тоталитарниот режим не се двоуми пред масовните уништувања: од Шоа до Гулаг.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Без Бургиба Картагина умираше повторно пред рамнодушната на нејзините жители.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Старецот полека тргна понатаму.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Заборавете го минатото како средство за обвинување, исчистете се еднаш од тие напластени шеми на размислување, тука треба да се разберат и простат грешките од минатото.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ене ги и денес среќни, трепетливи, занесени во своето шумоливо шепотење.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Немаше однапред договор кој ќе реферира за турцизмите во доменот на исхраната, туку обајцата требаше да бидат максимално подготвени за оваа последна дебата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во својата работилница складираше жолти тикви, пругави тиквички и лејки зашто уживаше да гледа во нив додека работеше.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тогаш воопшто не е случајно што Лакан, во својот семинар за трансфер, парадигмата на аналитичар ја гледа во Сократ, „првиот филозоф“ (...). Slavoj Žižek, Tarruing with the Negative. Kant, Hegel, and the Critique of Ideology, 1993.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сакате да кажете нешто во своја одбрана, но правото на збор ви е одземено.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

В лежеше на подот во својата куќа. Го слушна пукањето на огнометот и стана.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Со таа измореност, што му се гнездеше во секој зглоб, и со грчевите глад во стомакот, и со онаа врзаност во своите жили, и со денот, што згаснуваше кротко и трпеливо, сето тоа не значеше навистина ништо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Минденот плаќа скапо, но затоа се носи најмодерно., дострелите на модата ги лансира само за кратко време, но затоа тој останува забележан „во својот свет“, додека тоа за обичниот Французин не е така.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сигурно, тој копнеж, го криеле во своите длабочини, во моментот на неможност да се сретнат.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Народ кој во тие мрачни времиња го запалил факелот на праведноста и културата, сепак не можел да биде толку ступиден во својот секојдневен говор и мислење...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сега вие гледате - и не бидете изненадени ако барајќи ја загубената нитка го пронајдете Загубениот акорд, Загубената генерација или Загубениот баталјон од Првата светска војна, десетте изгубени племиња на Израел (коишто во своите ранци ги носат двете загубени книги на првобитното Седмокнижие), загубениот континент Атлантида, Луј XVII (Загубениот дофен) од Франција, илјадниците исчезнати од латиноамериканските диктатури на нашето време, делата од класичното доба изгубени во христијанскиот мрачен Среден век, загубените ремек дела од уметноста и науката коишто веројатно би ги произвеле жртвите на нацистичкиот холокауст, загубените градови во Африка, разните загубени илузии, прилики и цели, загубената младост и сон, загубените уметности и јазици, загубеното време кое никогаш нема да биде повратено или надокнадено, целиот восок којшто Бенвенуто Челини го изгуби додека излеваше накит според методата која се вика cire perdue, а на што вашиот автор без пиетет се сеќава секогаш кога ќе ги здогледа рекламите за производите на живинарскиот концерн од Мериленд, „Франк Перду“.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тројцата мажи седеа во својот агол речиси неподвижни, не прозборувајќи ни збор.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Отворено и бесрамно ни кусеа од лебот; го однесуваа во своите чанти.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Како најголем уметник на ѕидот на вечноста ги насликав сликите на судбината, на светото место си подигнав сопствен олтар, мое светилиште.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Така низ целата историја се повторувала борба која во своите основни црти секогаш била иста.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Џон Апдајк го завршува својот есеј „Писателот како библиотекар“ со следното размислување: „Со Борхес, ние се преместуваме од онаа страна на психологијата, од онаа страна на човечкото, и се соочуваме, во неговото дело, со еден атомизиран и празен свет.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Зад себе нѐ остави нас и својата сиромаштија. Ја остави или ја понесе со себе, во својата голема празнина, во својата пустина. 50

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Веднаш по враќањето на кралот од дестгодишниот егзил, Цви силно го поддржа и така ја обезбеди неговата милост, неговото внимание, неговото пријателство, конечно и неговото влијание во својата лична, а се рабира и во полза на нашата духовна заедница.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И удри, удри од ред и како во свое: и првите цреши, и првите круши, и првото грозје и ореви - за нив. . .

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Денес, како типичен “буржуј”, во безгрижна атмосфера на зеленило, во своето големо студио, пријатен и насмеан, Ла Гак вели дека тој по вокација можеби повеќе е “завидлив писател” отколку “сликар”.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сатурн помисли дека се вратила кај својот прв сопруг, нејзин школски другар од средно училиште, со кого тајно се венчала уште кога таа беше малолетна, а кого по две години поминати без љубов го напуштила за да влезе во својот втор брак.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, тие се склони погрешно да ги препознаваат или да ги одрекуваат видовите на културни практики во кои се впуштаат и ефектите што ги предизвикуваат тие културни практики.357 Хетеросексуалците обично не си велат себеси дека, кога гледаат филм како Титаник, всушност, се дале на иницијација во културата на хетеросексуалноста, на воведување во една многу конкретна идеологија за романтичната љубов како извор на спасение и во буквално катастрофален модел на женствениот родов идентитет како некаква несреќна состојба од која треба спас („ме спаси, во секоја смисла во која може да се спаси човек“).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Казната на џезата, на тој див закон (отсекогаш право на неколцина старци) да се глоби, дури и да се тепа и да се претепува виновникот па и со негова крв да се мие срамотата што му тежи на селото, ја зел во свои раце Онисифор Мечкојад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Кутриот Караман“, шепотеше во своите мисли, ги стегаше несвесен за тоа, тупаниците ги стискаше забите до пукнување, заканувајќи им се на оние ѕверови надвор само со својот неизмерлив гнев.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А Маријанти, во својата откопчана англиска хаки блуза, војничките цокули над кои имаше превиткано бели чорапи и кусата здолница, стоеше на бината и занесено слушаше.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Бездруго Бургиба се замислуваше во улогата на волкот, сведочејќи за трагизмот на животот, но и во улогата на волчицата која, според некои интерпретации, се претставуваше заштитничката на Рим...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Чувството на излажаност, не само во Борко, на кого му се имав целосно оддадено сѐ до тие денови во Долнец, дури и кога беше мртов, туку и во себе, во својата неспособност во годините да се расонам и да ја сфатам мојата имобилност, ме притискаше и ми ја одземаше онаа сигурност што мислев дека ја поседувам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Истанбул е полн со ноќни локали, со кабариња, со барови и со своите специфични расторанчиња кои работат само ноќе и во кои можат да најдат разонода доцните ноќни гости, или морнарите од сите светски мориња што ги собра во своите пристаништа Босфорскиот канал и „Златниот Рог“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Со посебноста на виртуелното се занимаваше во својата расправа Игри на реалното и виртуелното и уметникот и теоретичарот на компјутерската графика Ed mond Couchot: „Светот на нумеричката симулација не е ниту вистински ниту имагинарен, туку создава некоја друга категорија: егзистира виртуелно, без да егзистира вистински, бидејќи се згуснува во можното.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Смрт, умирање. Враќање во своето првобитно непостоење.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Помислил дека нема потреба на домашните да им каже за малиот хируршки зафат, сѐ требало да се заврши во едно попладне, и вечерта пак да биде во својот дом.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој во својата фабричка облека.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И точно сред лето работата беше завршена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Чуден беше патот на овој голем војник и државник во своето време.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Таа читаше со јасно лице, но како да се беше оддалечила во својата фотеља, така што нејзиниот глас престанува да се слуша, макар што усните се движат и раката ги свртува страниците.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Со својата организираност и активност тие развиле силно партизанско движење во делот на Македонија под Бугарија, така што непосредно пред 9 септември тие ја држеле целата област во свои раце со исклучок на градовите.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Како да се нагласи релевантноста на лажливите сетила и сознајните функции, кои не се aisthesis и mimezis само претпоставки на уметноста, туку прв услов на човековата ориентација во светот, неговото секојдневно наоѓање на место во просторот и времето.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Груев во своите спомени не кажува ништо за среќавањето со Димитар Мечев.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Осип Мандељштам Се гледам со очите на ѕверот Затворен во својата ќелија Во својата богата пустелија И ја меморирам сета верност Што си ја искажував кон себе Чекорејќи низ долгите ходници Низ вените со сѐ уште топла крв.

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Брат ми беше прашал дали мене би ми било дозволено да ги посетувам часовите, на кои потоа ме водеше секое неделно претпладне, во домот на својот професор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оваа запрашаност ќе го следи поетот, венценосецот Махмуд Дарвиш на заедничката поетска молитва во заедничкото присуство (Рене Шар) на сите обединети гласови на човештвото.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не, не сакам - не сѐ уште. чекај додека не се исправам во својот агол.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Откога го посетува Советскиот Сојуз, кога е во искушение таму и да остане, и поминува уште една година во својата колиба во Норвешка, Витгенштајн се враќа во Кембриџ 1937 година, а една година подоцна, кога Германија ја анектира Австрија, станува британски државјанин.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Рече: „Ана веќе нѐ чека.“ Се свртев кон ѕидот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Исто така Еванс во својот извештај до централата во Каиро се осврнува и на некои моменти од односите меѓу Македонците и Грците кои настанале како резултат на окупацијата.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Утредента Перо стана многу порано од Вера и речиси целиот се зацрбали во својот речиси дооден автомобил.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Проѕирната стија, конечно, го има во својата уста, и јас ќе го однесам кај оној што го бара и го нарача2, за да прогледне, да оздраве, да се успокои, за да ѝ исчезне и омразата кон тупотот во твоите гради - изворот на нејзината несреќа“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Алија наредил да му дојде во шаторот, според една верзија се викала Анѓа, но Ѓурчин ја скрил во своето трло.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Писателот сака да ни зборува за друга работа, како Орвел со својата фамозна фарма, како Лафонтен во своите басни.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Така ловецот, којшто во праисториско време на ѕидот од својата пештера насликал бизон, веќе не се плаши и сигурен е во својот плен.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Читајќи го Вител во Витлеем, таа моја наклоност и симпатија станаа уште поинтензивни зашто ја запознавав онаа другата која во својата обилна наративна игривост се откриваше како раскажувач што умее да го поттикне, да го фати за опаш, да го насмее, и тоа повторно и повторно, читателот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Борхес одбиваше да ги признае тие промени и да им се прилагоди.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бидејќи творецот е одвоен од делото, тој не се ни обидува да ги поправи грешките што медиумот сам ги прави.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во јуни, три дена по излегувањето од болница, умира во својот женевски стан; по своја желба покопан е во женева.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во преостанатото време, работев во својата лабораторија во која ги собирав семожните примероци на организмите од северните води.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Убиство е токму она кон што ќе ве доведе целосното отсуство на кампот. ‌Истава поента одново ја изнесе Рајнер Марија Фасбиндер, во својата филмска адаптација на Керел (Querelle) од Жан Жене, роман што само оди чекор понатаму во трансформацијата на Мелвиловата приказна од морална порнографија во геј-порнографија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, дури и за хетеросексуалците, дури и надвор од мелодраматичниот свет на семејството, има нешто незгодно или театрално или срамно во задачата да се пренесе нанадвор она што се чувствува внатре.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Бојан зеде неколку пера, се сврте уште еднаш на сите страни, за секогаш да го втисне во својата свест величествениот видик што се отвораше на сите страни, па тргна да се симнува.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Колку што можевме да дознаеме; Аритон Јаковлески до последниот час, и покрај сета мрачност и мраз во душата, сепак тој, човечецот, си умел поубав крај, дури се надеваше, имаше такви часови кога страсно веруваше во своето дело, значи - тој имаше некаква подлабока надеж.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Седнуваш во својата нова кола, возиш на периферијата на градот, по час и половина паркираш и влегуваш во скромната џамија.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Токму така и замислуваше да ја образложи постапката на Чапаев во својата Историја на Балканот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

„Сакам да живеам уште малку, сакам повторно да свирам, сакам да направам дете...“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во едно интервју од 1968-та тој отворено рече: “Параболата за палата е парабола за уметноста која постои во својата сопствена рамнина и не & е дадено да се бави со стварноста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не сфаќаш ли дека Доце Срменков кришум ќе те убие.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но секако, мораме од 20-ите години на овој век да тргнеме уште поназад, да речеме кон Тркалото на Marcel Duchamp од 1913 година. Frank Popper во својата монографија „Кинетичка уметност” (1975) заклучува, дека првото уметничко дело кое им одговара на пластичните и теоретски барања на кинетичкиот објект е Кинетичкиот волумен (1920) на Naum Gabo, кој заедно со својот брат Antoin Persner, е автор на познатиот Реалистичен манифест.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во лето и есен се враќаа во својот роден крај Кашмир, бидејќи тогаш во Гоа е сезона на монсуните, долготрајни топли дождови и неподнослива влага и жештина.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ако не се грижиме за тоа што ќе се случи еден ден, мора да видиме што ќе се случи денес, сега во тие проклети пет минути, да погледнеме во својот и животите на луѓето околу нас.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Понекогаш, во својата нежност, старецот премногу го ценеше животното верувајќи дека тоа му ги разбира зборовите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Еднаш, кога седевме во пеперуткарникот, големата стаклена градина со тропски растенија изградена до куќата на Ауербахови, по која летаа облаци од пеперутки, Клара ни рече: „Имам видено мајки кои го даваат својот живот за животот на своите деца, и мајки кои им го одзеле животот на своите деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но одговорот сигурно беше на друго место, зашто таа никогаш не можеше да го најде во своите очи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како што смета авторот, ако на почетокот од последниве два века (за кои слободно може да се каже дека се во знакот на борбата помеѓу идеологијата и поединецот) бил посилен аспектот идеологијата против поединецот , со постепеното ослабување на врската на поединецот со општеството доаѓа до сѐ поголемо засилување на аспектот поединецот против идеологијата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Споменувал и некоја жена меѓу ѕвезди и сини пеперуги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во меѓувреме, додека попот одел од куќа до куќа и со зборови од неколку јазици им ги раскажувал големите чудесии од кои крвта се замрзнувала в жили, се прочуло дека Фиданка Кукникова сака да се омажи за крестокосиот Доце Срменков и дека ќе стане мајка на неговите деца, едното веќе со воздишки по нејзината убавина, доколку тој пристане да го земе во новата куќа и свекор ѝ, земјолик човек што се хранел еднаш дневно со печен компир.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Белината во својата срцевина како да има една искра од која таа белина се шири зголемувајќи се како што ми се приближува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Татко, во својата егзилска стратегија, во основа сакаше да го оствари враќањето во себе, во сопствениот идентитет, трагајќи по излез во егзилот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Под дејство на размената и сеопштото меѓудејствување, народите би престанале да живуркаат затворени во своите граници, нациите веќе не би биле одделени планети, различните идиоми веќе не би се вкочанувале во идиотизми, книжевноста би се одвоила од тлото, а делата - стапувајќи меѓусебно во понепосредно заедништво - веќе не би можеле да се класифицираат според своето потекло.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

13 - МАЈКА не прегрна и, молчејќи долго не држеше во својата прегратка. Сите тројца се сместивме во прегратката на нејзините куси раце.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но таа, верата, не ги интересира нив, грчките попишта; сакаат да ги држат Славјаните во своја духовна власт, да ги погрчат и тие да ги собираат даровите и парите што ги даваат верниците.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа најуверливо го покажува првин Исмаил Кадаре во својот роман Палата на соништата, потоа Никос Казанѕакис во романот Гркот Зорба, во кој ја брани одметничката виталност.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Токму затоа, отидете во својата соба и... чекајте ме. (Тргнува накај неа.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Записите на патописците досега ги сфаќав како литература која може да содржи произволности, но денеска на камбаната во црквата ја сретнав годината 1861 и имиња на луѓе со име и со презиме кои дарувале во свое име од доброчинителни побуди и за да ја стекнат милоста божја.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

После часот се повлече во Библиотеката и оптегнат во својата фотелја, ги затвори очите.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Толку високо се искачи во своето херојство.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Додека застануваше да здивне и да ухне по неколку пати во своите црвени раце, сеќаваше како сѐ уште го проследува онаа парталава прилика на мршарот по него, но сега веќе не мислеше толку лошо за тој ранет волк.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога татко ми во 1919 година замина на студии во Цариград, и се најде кај својот вујко Фетхи Беј Окијар, тогашен премиер на Турција, кој му овозможи во својата летна резиденција на островот Бујук Ада, близу до Царград, да се види со Ататурк и да му биде предложено да им се придружи во изградбата на новата татковина, татко ми неочекувано се врати на Балканот со својата отоманска кадиска диплома но и со нови книги од турското и европското право...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Достоевски на почетокот на нашиов век ја преточи оваа вистина во своите романи, ја стори уште поуверлива...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Земи го и Дмитар-Пејко. - Не ќе можам. Еден човек со четири коли - тешко е.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

128 Поучен од позитивните искуства и примери на дел од неговите колеги, Б. Н. ангажира адвокат од Штип (В. Парчеклиев) кој ја изготвува тужбата и целосно го застапува пред судот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Беше сосема очигледно дека се подготвила за заминување, облечена во својот тажен капут со боја на јагоди и во едни одвратни чевли кои ѝ ги дадоа од сожалување.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Ха, - повтори сега, исправен. Се вживуваше во својата ролја и веќе немаше ништо изнасилено во неговиот глас.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, денешното арго веќе не е искрено.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Она што му беше дом задрема во својата самотија, под меката покривка на новиот снег.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Фаерабенд го изразува ова гледиште во еден парадокс во својата книга од 1987 Farewell to Reason: „Најдоброто образование е она што ги прави луѓето имуни на систематските обиди за образување.“

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но наредната зима ќе си фати плански и снегот во своето грло ќе го стопи...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Потоа, Иле на луѓето им кажа дека, за жал, уште не може никого да прими во својот дом затоа што допрва треба да ја среди својата таткова куќа, но дека штом смогне сили, ќе им се придружи пред продавницата за да ги распраша како се и како преживуваат во својот тежок „андердивелопмент”.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Човек како Бил Девит, бавен и смирен, сигурен во себе и во својата вештина, за Даниел значеше плоден и добро реализиран живот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

За сетилата на луѓето поклопени со мртов мрак во своите соби разјадувачкото крцкање на глувците не беше никаков допир.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тоа, од своја страна, го зголемувало интересот на британските дипломатски и конзуларни претставници во Кралството Југославија кои, во своите извештаи, правеле анализи за етничката припадност на населението во Македонија, како и на политичката, економската и социјалната состојба.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Изненадувањата се речиси невозможни освен ако Бог не се смилува да ти попушти и да ја совладаш па да дојде до резултатски пресврт, но тоа не значи дека мечот ќе биде добиен туку, напротив, тоа е само едно полувреме во своја корист.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ги затворам очите, ги голтам и последните солени солзи и ги ослободувам сите жили во своето тело.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но кога, конечно, јоргованите расцутеа и кога опојната миризба се рашири околу бисерните води на реката, тој се пренесуваше во рајската градина на своето детство, кај својата мајка која не престануваше да го повикува во својот скршен лет кон изгубената рода...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Веруваше во својата надмоќност и сепак имаше благи очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се сети на некаква зеленоока вдовица без деца, се сети дека може да не биде сам во својот живот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Она умирање, кога нема што да се прави со себе, сите го имале барем по еднаш во својот живот; разликата беше само во тоа што кај него сѐ беше неспоредливо поголемо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дел од написите, записите и расказите Христов подоцна ги вметнал, интегрално или преработени во своите објавени романи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Минавме низ искушенијата на многу војни, но опстанавме!” – го започнала милосрдната мајка Амелија воведот во своето обраќање кон вујна Клементина, којшто малата Ервехе не го разбирала.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се наоѓаше во предградието на гратчето, во реон полн со големи полиња и куќи што сѐ уште се градеа; забележав и дека по нерамните патишта шетаа многу улични мачки.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Го препозна во својот глас потсмевот на отец Симеон и се насмеа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Немаш страв. Ти своето мислење за непостоењето на бесмртноста го кажуваш со таква рамнодушност, како да си потполно уверен во својата бесмртност.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И покрај неговите настојувања да остане неутрален во однос на Македонците и Грците и да покаже дека „мисијата е пријателска спрема секој оној кој ги помага сојузниците“ во својот извештај ќе истакне дека “навистина јас ги сакам Словените повеќе отколку Грците.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Скоро цел час Карл седеше сам во својата соба, кога слушна дека се отвори влезната врата од куќата...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Подоцна во своите особени студии за лавиринтот тој ќе започне еден судбоносен експеримент, една апстрактна игра од испреплетени конструкции.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Еден модерен критичар го смета Камбиасо за прототип на европскиот кубизам и авангардизам, а се укажува и на тоа дека уметниците од овој тип во своето време биле “исмејувани”.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Најпосле, секогаш бил сигурен во својата рака, кога имаше со себе една таква пушка и едно место, од каде што можеше да се дофрли на секој срт.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така гледајќи ги, крвнички, тој бараше само едно: да ги најде вистинските бунтовници, иако сега сите му се гледаа кумити и бунтовници, та во својата врела глава си ги претставуваше и децата од две години како пораснале и станале кумити.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Змејко тогаш му рече на младичот дека сè што има тој во своето дуќанче, може да биде и нивно.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таква жаба крекачка Милан не забележа на теренот, ниту гуштер како оној што тој го знаеше во своето детство, ниту пак змија како Домаќин.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

121. Националниот сепаратизам се должи на српски воспитаници идеалисти што работат под српска маска, а во душата своја се признаваат за Македонци; српските воспитаници, со своето образование во Србија, се образуваа во национален дух, наместо во национален индиферентизам во Бугарија, иако некои од нив целосно не престанаа да се викаат Бугари, но меѓу нив и Македонците со чисто бугарско образование и самите Бугари се отвори една голема пропаст: тие со своето образование застанаа на средината меѓу Бугарите и Србите, т.е. викајќи се по традиција Бугари, тие престанаа да се такви во својата душа: тие станаа Македонци.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Баш убо.” По правило, постариот син требаше да одговори на татковите прашања, но Даниел остана завиткан во својата издвоеност, тивко џвакајќи ја храната, криејќи ја својата тајна зад маската на своето суво, геометриско лице.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Честопати таквите дочекувања на ноќите и глетките како сакатите девојки носеа цвеќиња во своите коси имаа необична, таинствена, восхитувачка, занесна, опојна среќа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Само мртвата глава има конечен изглед: свртена е во своето вистинско лице.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој пар чевли со тоа одело никој друг не би помислил да го облече.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Александар, ни сам не знаејќи зошто, цврсто го стегаше стикчето во својата тупаница.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Потоа тој многугласен џагор, го покрива единствениот писок на локомотивата која поаѓа, тешко збивтајќи под товарот на долгата композиција што почнува да ја влече; товар што, од транспорт до транспорт, брои илјадници луѓе, милиони спомени, многу очаи, еден страв и нешто преостаната надеж.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во осумдесеттите Ле Гак, типично „попартистички“ но со една нијанса повеќе на „онеобичување“, почнува да слика „копии“ на слики од масовната култура (корици на книги и плакати на филмови од триесеттите), притоа користејќи цела палета на различни техники, играјќи се со „стратегиите на идентитет“ (правејќи одредени анонимни мистификации), вметнувајќи во своите „слики“ прожектори, камери, машини за пишување...

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Беше како некоја стара семенка, која долго време си ја чувала во својата срцевина магијата за да го сети тој топол здив и да почне да се буди, да поникне под него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мислата му отиде кај Боб и тој почна да истражува во своето срце и во него не најде омраза или огорченост кон него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ја жалеше Змејко и секогаш се чувствуваше стаписан од некое необразложливо чувство на вина пред таа загубена верба во своите раце кај тој старец, во нивната умешност да создаваат, да градат, додека нејзиниот недостиг стоеше во секој негов збор, во секој поглед на оние очички, што не гледаа ниеднаш право в лице.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој се согласи да го прими Рајнер во својата ординација, а по неколку средби со него, ми рече: “Нему никој не може да му помогне.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

По тажаленките, Мајка небаре се закопуваше во својата тишина, го допираше нејзиното вистинско дно, пренесувајќи ја во некои мистични предели на душата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Долу, под нив, реката шумолеше, костенлива и густа во своето корито.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Второстепениот суд ќе му ги врати сите списи на првостепениот суд во доволен број заверени преписи на својата од- лука заради доставување на странките и на другите заинтересирани лица (чл. 365, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Набрзо по неговата смрт во FMK се појави David Zack кој пристигна од Канада, случајно во своето обиколување на Европа заталкувајќи во Унгарија.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Низ големата врата влегоа двајца мажи, а зад нив, кривејќи сдеше млада жена со нагрдено лице.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Запри“ - викаше Бојан во своите мисли, обидувајќи се да си ја согледа положбата на осаменик, заробеник, обидувајќи се да се стави во положба на мајка си, татка си и деда си, кои со иста или со поголема загриженост го следат ова бело небопаѓање.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Облици на нова музика во своите дела воведоа и другите уметници, но Кејџовото место меѓу нив е секако посебно: тој со своите радикални и неконвенционални музички мислења и постапки повеќе од било кој друг ги разниша застарените навики и конвенции на дотогашната европска музика.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Пикник тажно зјапаше во своите изводенети панталони.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Дури кога ќе дојде на средината од собата, станува свесна за револверот во своите раце.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Во музејот во Лос Ангелес не е употребен импозантниот документарен и меморијален пристап што го одликува Музејот на холокаустот во Вашингтон.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- И си влезе во својата соба.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Иако го почитувам Меклуан, ми беше дури и пријател, сепак верувам дека тој потполно згреши во своето идилично третирање на телевизијата.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Овој луциден судија кој го водеше предметот, покажа одличен правен сенс (elegantia iuris) – што е сосема ретко од нашите партиски подобни судии, образовани во духот на бедниот и буквалистички правен позитивизам – кога заклучи дека прекинот на работата се случил спонтано поради незадоволството на вработените прогласени за технолошки вишок 49 кои со жив штит ги попречиле вагоните да тргнат од пероните на станицата и дека: „Не е јасно како може, без индивидуализација на делата на секој од тужителите посебно, тие да бидат казнети ‘во пакет’, и дали во конкретниот случај се работи за некој нов изум на ‘колективна одговорност’ кој тужениот се обидува да го примени во своето работење“!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И дека имаат повеќе сокови во своите жили.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Мисирков бездруго со право бил револтиран од практиката на ТМОРО што се служела со бугарскиот литературен збор во својата дејност, како и од активноста на некои егзархиски учители што толку ревносно го воведувале тој јазик во македонските средини. 156.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ја понесе од тоа само леснината на трезноста, од која чекорот му стануваше поцврст, а задоволството со себе заминат и од целата таа утрина сега можеше да му узрее во радосна насмевка, што ја сети во своите очи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го држеше револверот и го слушаше грлениот тенор, сув и запален во својот корен. „Многу тошт, лошо тошт. Топро само шапне.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

– Од каде сте, – прашувам – граѓанко? Од која соба? – Јас, – вели – од седумката. – Убаво, – велам – да сте здрави и живи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа се должи на фактот, според Сјоран, што човекот се впуштил во авантура, надвор од своите инстинкти, па затоа секогаш завршува во лавиринт.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И ги криеше солзливите очи од нас. Зад него, сиот покриен со маслени крпи, офкаше во својата двоколка Круме Арсов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Камилски го чекаше во својата библиотека целиот потонат во книгите, ѕиркаше од некоја барикада од нив, како да беше се престорил и самиот во книга, со животот во неа колку да може да се прелистува како единствена книга.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Дождот толку цврсто го воспостави својот авторитет што секое живо суштество остана во своето живеалиште.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Материјали од научниот собир, Градски одбор на СЗБ од НОВ - Скопје, Скопје 1975.,313. 52 Славка Фиданова, Op.cit.,1978.,238. 53 Славка Фиданова во својот реферат: Некои моменти од активноста на четничката организација на Дража Михајловиќ во Прилепско 1942 година.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Не постоеше во него никаква омраза и никакво непријателство кон овој прекрасен див нерез, црн и болснат, каков што му се присторуваше, со онолку многу сила во своите скокови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Трајко отпрвин се позачуди на оваа Достина постапка, ама во својата простота си извади заклучок, дека жената е добра и радосна што ѝ даде господ „мешана киска“ и си ја продолжи работата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Духот (ingenio) е игрив анаграм на природата“, пишува Жан Пол во својата Vorschule der Asthetik, „а фантазијата е нејзина хиероглифска абецеда“. Fanta-”siai”!

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Никогаш во своето срце не успеа да најде одговор зошто токму тој е оној избраниот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога Децата на цвеќињата ја преземаа работата во свои раце, Лири уживаше во бунтовната природа на движењето.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Што да направи и со кого, за да се смири најпосле и блажина да сети во своето срце?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Она, дека тој за возврат ја зеде во својата фирма Јованка, не може да ја покрие ни каматата од она што му го должи на нејзиниот дедо, чичко Видан.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Потоа пак гледа во своите раце, ги шири со дланките свртени угоре, како да одмерува нешто тешко, па додава: - Знае мојот Ванчо дека тие чесно го хранат и раснат!

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Махмуд Дарвиш ќе стапи во редовите на Палестинската ослободителна организација во 70-те години од минатиот век, а ќе ја напушти во 1993-та во знак на протест против спогодбите во Осло, коишто Јасер Арафат ќе ги склучи со израелската држава.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Повеќето од викендите тие се на забавите низ цела Холандија, каде гостите плаќаат по три марки за да дознаат што точно внесуваат во своите организми и дали тоа е безбедно.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И кога еден ден Татко започна во својата библиотека - судбина да става книги на Маркс, Енгелс, Ленин и Сталин помеѓу Библијата, Куранот, Талмудот и другите свети книги, Мајка ја обзеде силен страв што не го покажуваше надворешно, немоќна да ги протолкува чудните постапки на својот сопруг.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Јас ѝ ветив, а таа ги положи гасениците во својот скут.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сам и бесен, со згрчени прсти во густата топлина на утробата, барал што не споменал уште во своите пцости и споменувал одново, по еден друг ред, од небо и земја до ораница и куќа, и сѐ така во непрекинат круг.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во сето тоа наоѓајќи и дел виновност кај селаните од под црногоричината планина и предизвикани од нивното одбивање да ја признаат врската со Селџик-бег, неколцина Турци го подбуцнале ненаспаниот Али-бег да објави дека ќе го покачи уемот во својата воденица и да разгласи дека ќе биде убиен секој што ќе се обиде да стави камен врз камен за идна и независна воденица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Докторирал во Париз, па се очекуваше веднаш по војната да оствари брилијантна кариера, во својата земја, во новата јужна Народна Република Македонија, дел од југословенската федерација.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Важноста на јавниот простор во демократските општества Овој процес на дегенерација на јавниот простор, од сфера на политичка интеракција и комуникација на слободни поединци во денешниот свет на масовна културна потрошувачка и администрација од страна на корпорациите, внимателно го проследува Јирген Хабермас во своето прво клучно дело, „Структурна трансформација на јавната сфера“.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Се врати во својата полукабина без да погледне повторно во О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И пред да ја затвори вратата, благо додаде: „Зар човек најпосле нема право да `рзнува во својот стан?“ „Тој не е месечар“ , рече човекот со видливи крилца под пижамата во риги.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кети забележа дека Рози не беше облечена во своите панталони, наместо нив беше облечена во син памучен фустан што ѝ ги нагласуваше русата коса и бледилото, како и женственоста.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Татко имаше во својата библиотека повеќе книги кои се однесуваа на Евреите и еврејството, беше обземен од нивниот повеќемилениумски егзил, од нивните апокалиптични страдања, посебно од инквизицијата, холокаустот и невините повеќемилионски жртви во концентрациските логори на смртта.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но таа, сепак, продолжуваше да пребарува длабоко во своето сеќавање, по лавиринтите на својата длабока тишина, да ги обликува контурите на исчезнатите, во живата присутност на стеблото.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

После седумдесеттина години од историјата на филмот, колку што ја делат Ворхоловата работа од овие пионерски обиди, неговите филмови, дури и со идентична содржина, добиваат сосема поинакви конотации, како кај Кле, кој откривајќи го детскиот цртеж, подигна еден вид симболизам на ново ниво.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Вреди да се одбележи дека со оваа пресуда, и покрај ригорозните и репресивни законски мерки насочени против организирањето штрајк, се востанови еден одличен судски преседан дека „блокадите се суштина на синдикалното делување“ (зат. цит. – стр. 3).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Арно ама, ете не излезе тој план како што го кроеше Толе во својот ум. Не било така лесно со коси, секири, крклизи и кременачки да се урива царштина од пет стотини години.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Државата водеше сметка за тоа кој вработува во своите државни служби, а Александар во тој поглед немаше некои посериозни алтернативи.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Каков што беше татко ти – сега клекната, девојката ја подига главата на момчето во своето крило, му ја мрси косата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Што е тоа вистински поет, се прашува хуманистот conte e cavaliere di Gran Croce don Emanuele Tesauro (1591-1667.) во своето, денес веќе заборавено, монументално дело, со за тоа време мошне прецизниот наслов: Аристотеловскиот двоглед или идејата за остроумно пишување... објаснето според принципите на божествениот Аристотел (објавено во Џенова 1654; до 1682 осум изданија).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Националното е еден вид политички камен кој на сила му се става околу вратот на човекот расположен да лета; со него се задржува човекот да остане во своето село, до својот нужник, да не отиде во светот, да не види дека постојат многу и различни светови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така гардата не се интересира што прави Јован во својата визба.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Ја крена раката но не одмавна – раката се запре пред лицето, не од некоја помисла за смислата и бесмислата, туку затоа што се загледа во својот рачен часовник.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

ПАДОВИТЕ НА ЕДНА БАЛЕРИНА Замижана, занесена во својот танц.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Меле внатре во својот казан жешко, мисли навираат, животот оди, луѓето спијат, несвесни, патокази собираат кои никаде не водат.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Потоа прашаа дали навистина мислам дека она што го кажала госпоѓицата Луција П. во својот говор на приредбата е кретенизам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој својот мит го брани во свој стил: сите средства се добри, сите удари се дозволени.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ноќта беше мирна и единствените звуци доаѓаа од нејзините нови станари.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

— Стале донесе од Света Гора еден збор повеќе во својот речник: „пак, пак“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И така, колку и да бил осуден на порази и на жртвувања, во својот изоден живот во кругот на балканскиот егзил, Татко, сепак, успеваше, длабоко, длабоко во себе, да остане непоразен... XXXVIII Меѓу блиските Таткови пријатели со кои ги споделуваше своите балкански идеи беше и научникот Климент Камилски.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Малите ги носеа мајките во своите пазуви и на рамо, а големките се држеа за нивните фустани.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Но кога се вели: прекрасен си ти Господе и чудесни се делата твои, тоа е така речено затоа што секоја плот, твар и ствар е во својот род совршена, и затоа што секоја се наоѓа во тесна врска со другите створови и сотворена е за извесна неопходна цел.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ване се наведна, не толку да каже што сака колку да погледне во човекот што седеше во својот киоск, најверојатно на висок подвижен стол за да дофати по полиците околу него сè што имаше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Геј-мажите, според него, навистина се одликуваат со природна состојба: заедничко ни е својството да му припаѓаме на трет или меѓупросторен пол, на половина пат помеѓу машкиот и женскиот (но поблизок до вториов). ‌Таа отворено есенцијалистичка или есенцијализирачка визија за природите на геј-мажите ги носи со себе вообичаените недостатоци, проблемите што по правило ги тиштат сите есенцијалистички модели на општествениот идентитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Италијанскиот генерален конзул Ди Ривел, во својот извештај до министерот за надворешни работи адмирал Морин, сметал дека убиените биле помалку од 100, веројатно 70-80.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Потоа пак гледа во своите раце, ги шири со дланките свртени угоре, како да одмерува нешто тешко, па додава: - Знае мојот Ванчо дека тие чесно го хранат и раснат!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И во тој судир наоѓаше доза во својот идеализам и определувањето за вишите цели.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој сакаше да му предложи на Татко потрагата по заемките на занаетите и занаетчиите да ги побараат, такви какви што останале, во старата скопска чаршија до денешни дни: бакалите, берберите, бичкиите (ножарите), бозаџиите, бостанџиите, гајдаџиите, дограмаџиите, јорганџиите, казанџиите, калајџиите, касапите, кондураџиите, папуџиите, кујунџиите, терзиите, џамџиите и други.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мајка ми и татко ми спијат, брат ми чита во својата соба, а јас се досадувам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во својата жизнерадосна решителност да ја прекине претставата, „целиот свет да го истера“,125 и во својата бесрамна прослава на некоја алтернативна стварност, на волшебен свет во техниколор некаде отаде виножитото, „театрален, а не реалистичен“,126 каде што нормален народ (дури и прволигашки бејзболски екипи) наеднаш громко заоруваат песна и заигруваат, лирскиот етос на бродвејскиот мјузикл – неговата нарушителна форма што ја одложува стварноста и наизменично го менува начинот – ја изразува геј- желбата и му одговара на тоа што го сакаат геј- мажите далеку повеќе отколку секој што буквално го денотира и го отелотворува гејството. Барем порано беше така.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мајката не може да го види неспокојот на детето, а можеби сепак го претчувствува, можеби и таа знае што ќе биде, но знае дека мора да биде така, знае дека така треба да биде, и спокојна е во својата помирливост.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мене. Во него бев како некој дотраен заб, веќе со боја на трат, расклатен но што сè уште се држи на некое коренче што и при најмал допир затрештува од лути болки во својот очај дека е за тоа последното лико на кое животот на последниот заб се држи.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

15 Поминаа денови, неколку недели, Петар го живееше своето секојдневие помеѓу домот, училиштето и средбите со пријателите најдобро што знаеше и умееше, во своето тајно, тивко страдание.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Беше загледан во својата Срцка, облечена во виолетов фустан, кој од вратот до петиците го прекриваше нејзиното тело.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Со два и една согласка (ама, ода), со три согласки и еден вокал (бран, крем) и повторно стихови, месечината слезе под топилница во својот полисон/корсет од нарди, детето ја гледа, ја гледа, детето упорно ја гледа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

За некакво прибирање, за некое чудно доаѓање, кое што завладуваше полека со него, онака притиснат и собран, онака притаен и најден во своето преисконско гнездо, еден човек, во својот одамна, пред илјадници години напуштен дом, приклештен меѓу двете ветки и заштитен меѓу нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се враќав на Балканот во времето кога вистината за моите балкански кози од романот Времето на козите, макар објавена првпат уште во далечната 1992 година, пет години подоцна во својата француска верзија, доживуваше за мене, ново, неочекувано толкување, за да добие во вашето писмо и еден сублимен израз.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

„Тоа значи дека ние одново можеме да бидеме заедно,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јусуф инсистираше во својата 84 година да биде ревносен дипломат.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Во својот револт кон фабричката култура, тие повторно ги открија и ги осовременија своите племенски корени и експериментираа со Хиндуизмот, Будизмот, Магијата, Американскиот Индијанизам, Јогата, Воду-магијата, Ји Џингот, Таоизмот, Егзорцизмот 3-Д ре-инкарнациите, Психоделичните светковини. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 45

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Овие записи, во својата почетна форма, се наоѓале во главата на авторот уште од неговото раѓање.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Неговиот расказ „Куќата на Астерион“ може да се чита, а да не се претера во толкувањето, како метафора за самиот Борхес.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Што можете да очекувате од човек кој во својот живот никогаш не го сетил мирисот и вкусот на слободата?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ханс Вредеман де Врис цртал волшебни лавиринти во својата книга Hortorum Viridiari- orum Formae (Антверпен, 1583). Станува збор за тнр. Градини за забава, pleasure garden.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Музејот на современа уметност од Њујорк беше подеднакво дарежлив во своите позајмици; иако одби да учествува со делото „Да се гледа одблиску, со едно око, скоро цел час“ (1918), детална студија на стакло за еден дел од “Големото стакло” (дело кое како и „Големото стакло“ е многу осетливо и кршливо), музејот се согласи да ја позајми својата голема моторизирана конструкција од 1925, „Ротирачка хемисфера (прецизна оптика)“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Затоа тој не можеше да не ја прими и како предизвик кон себе, таа длабока дира во своите нозе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сето тоа, сакаше заедно со мигот да го издлаби во својата длабока потсвест.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ги негуваше како билки во својата душа со својот култ кон читањето на своите избрани француски автори.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И понекогаш, во својата нежност, старецот премногу го ценеше животното верувајќи дека тоа му ги разбира зборовите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Потоа старичката без збор се прибра во своето сопче и долго не се појави.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Утредента Томо веќе беше удобно сместен во својата омилена нишалка во нивниот двор во Куманово.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Требаше да ѝ кажам дека одлично изгледа во својот црвен свилен фустан.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

5 Димитар Митрев во својот есеј за прозата на Чинго забележува:

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Таа димензија кај него, впрочем и кај нив, предизвикуваше взаемни симпатии. Но, опиен од уживањето во првата, се чинеше апсолутна слобода, Цви не се обѕираше на тоа дека почна ја губи поддршката во својата нова заедница.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Зборувајќи за неостварените книжевни стремежи на својот татко, Борхес во својот “Автобиографски есеј” напиша: “Од времето кога бев момче, кога слепило го снајде мојот татко, премолчено се подразбираше дека јас треба да ја остварам книжевната судбина којашто околностите му ја одрекоа на мојот татко.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За овој марш и борбите со бугарскиот окупатор Ламби во својот извештај ќе истакне „до 26 мај поголемиот дел од партизаните скоро беа готови бидејќи тие беа во движење од 24 април, скоро без некој поголем одмор и со многу малку храна.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Но иако Хегел во својот систем многу подробно го разработи учењето на развојот на светот и општеството, сепак по однос на општествениот развој не беше доследен.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

„Соседите ме сметаат за луд.“ Браќата се намалија во својата покорност: „Но што ќе чиниме ние со коњот? Знаеш и сам, штала не наследивме.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сега Борко е таму, во Долнец. Ако не можеше низ сите последни години на животот да отиде во своето место, сега е таму.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во тој след од постапки на градоначалникот, Беренц препозна блага нервоза и желба за одлагање на средбата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го слушам гласот на пејачот и станувам плен на драг спомен, што би рекол Васко Попа, во својата песна за белутракот: „Држи се / во својата страствена / внатрешна прегратка“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На околу 80 проценти од луѓето на кои им е скурчено од животот барем еднаш во своето постоење им се имаат јавено самоубилачки тенденции, покажуе статистиката.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

И пак Претседателот, кој не можеше да го најде оној прост, едноставен потпирач во разговорите со него, оној човечки јазик за неколкуте недоградени павилјони на нивното здружно летувалиште, она дека градежната бригада ги доберуваше последните чкорки дрво, поминато под бичкија, оној толку разбирлив говор за работата, џбонаше нешто наоколу со мислите, рече нешто дури и за пролетаријатот, за авангардата и за местото на работното селанство во сето тоа, сѐ додека не се заплетка во своите високи реченици од весниците.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Бев амбасадор на Палестина во Тунис, на државата која не постоеше, акредитиран од земјата која малку време по крајот на мојот мандат нема да постои!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таква крастава жаба Милан познаваше во својата младост.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Чудно беше, иако беа оддалечени еден од друг, славениците длабоко во својата потсвест скришно посакуваа да го пронајдат подградното место на онаа која им вдахна животен здив.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И покрај искреното жалење на мајка си, Агата Голдблум и во својата четириесет и седма година остана имено госпоѓица. Во административниот дел на Центарот, ја пронаоѓам вратата и застанувам пред неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Над нив беше исправен голем брадјосан човек каков што во своето село ниту пак не некое друго место немаа видено.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Некои од другариве сакаат да останат како Даме што направи — и покажа на Перета и други нивни едномисленици, кои веќе беа определени во својот став по ова прашање, та дури веќе и на една страна стоеја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пловдив во својата историја доживувал многу бурни времиња, чувајќи ги спомените на многу настани.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Можеби тие се во право, но секоја овошка - во свое време. okno.mk 207

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Затоа го нагазува својот скејборд и одпловува во толпата собрана на плоштадот пред една црква во близината на Кармелитеклостер.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Од крајот на педесеттите уметниците од целиот свет се вградуваат во сопствените трудови - Ханс Најмут (Namuth) го снима Џексон Полок (Pollock) како работи врз платна од коишто се цеди боја; францускиот уметник Жорж Матје (Mathieu) јавно изведе една голема акциска слика; јапонската група Гутаи ги поставува своите тела во кои (акции), а Казуо Шигара слика со нозе и ваја во кал за борење.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој таму, во својот роман, кажува дека љубел „Бугарки“ само не кажува од кои села биле.“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Можеби носталгијата е за периодот кога тие беа релативно опскурни, “андерграунд” уметници, кои делуваа од неверојатни простори во градот незабележани во својата авангардност. okno.mk | Margina #10 [1995] 121

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Во својот специфичен свет сакаше работи што можеа да ѝ доликуваат само нејзе. Прекрасно размислуваше.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ова време брилијантно го изнесува во својата Автокритика.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Имено, ако законските одредби, барем оние во сферата на инспекцискиот надзор, се во најмала рака добри и коректно поставени – тогаш, вината за нефункциони- рањето на овие контролни механизми не може да ја бараме во законот, туку исклучиво во човечкиот фактор, поставувајќи си го болното прашање на сатиричниот Јувенал за тоа: Quis custodiet Custodes – Кој [ни] ги чува чуварите? 2.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој е израз на еден силен плурализам на вредности, во својата полна слобода на избор и одлучување; иако досега вистинскиот европски дух - во создавање, во општествени групации - секогаш траел кусо, сепак бил можен само тогаш кога изразната сила на сите европски точки на духовна концентрација, па и ако тие се нарекувале Фиренца, Рим, Мадрид, Лондон, Париз, Минхен, Нирнберг, Виена, Брисел, Антверпен, Харлем, Прага, Варшава, Москва итн.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Ги направи тие чекори, во речиси изодениот живот, во својата соба, преполна книги, која веќе долго време му беше замена за светот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ги изнајде и трпките преболености на сите болки во своето отпуштено тело; ги изнајде и сите истрпнати морници по својата кожа, а ја најде и таа лабава апсолутна отпуштеност во сите свои делови, во која не постоеше ни најмалечка желба за да се направи ниедно, ни најмалечко движење.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Просветлението може да врами во својот сјај многу од настаните што веќе не ги паметиме!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Како дополнителен заштитен механизам во иднина умесно би било да се воведе и одредена санкција (глоба) за работодавачот доколку не го запази овој и онака предолг временски рок; б) кај видовите на договор за вработување (на неопределено и определено време) најпрво дојде до дефинирање на поимите работник на определено време – „лице со договор за вработување склучен непосредно помеѓу работодавачот и работникот, каде што истекот на договорот за вработување е определен од објективни услови и тоа доаѓањето на одреден датум, завршување на одредена задача или појавата на одреден настан“ и работник на неопределено време – „лице со договор за вработување на неопределено време“ (чл. 2 од ЗИДЗРО/ септ.10), а се додаде и нов појаснувачки став дека оној договор за вработување во кој точно не е утврдено времето за кое е склучен истиот, ќе се смета за договор за вработување на неопределено време (чл. 7 од ЗИДЗРО/септ.10); в) со измените од јануари 2012 година се предвиде дека наместо дотогашната обврска на работодавачот да го чува договорот за вработување во работните простори каде што работи работникот, по ново тој тоа треба тоа да го стори во своето седиште (чл. 2 од ЗИДЗРО/јан.12); г) содржината на договорот за вработување претрпе три измени, една позитивна, а две на штета на работникот: 18 ● со измените од септември 2010 година во чл. 28 се додаде нов став кој предвиде обврска на работодавачот во договорот за вработување да мора да вметне одредби со кои ќе го информира работникот за ризикот кој го носат работните места, за посебните стручни квалификации и познавања, како и да го информира за ризиците кои согласно законските прописи би можеле да настанат на тоа работно место (чл. 10 од ЗИДЗРО/ септ.10); ● диспозитивната норма која им даваше можност за избор на „договорните страни“ да се повикаат на закони, колективни договори и акти на работодавачот при решавање на одделни прашања, доби нова формулација со обврзувачки карактер, односно сега при решавање на овие прашања двете страни треба да се повикаат на овие акти и договори, но само онаму „каде што е соодветно“!? (чл. 10 од ЗИДЗРО/септ.10); ● се воведе нов чл. 28-а кој ги регулира измените на договорот за вработување.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

За жал Седларски во својот научен труд не го спомна непосредниот повод: зошто толку долго го одложувал објавувањето на своите интересни наоди (како што истакна и самиот: пред десетина ако не и пред повеќе години тој се сретнал за првпат со записите на монахот), и зошто наеднаш, (да го избегнеме овојпат стереотипот прекутрупа) и без никаква претходна најава, (што може да се потврди и со задоцнетото пријавување на овој труд кај организаторот на семинарот), сепак одлучил да истапи јавно пред научниот собир.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Џејми О’Нил ја презапоседнува ирската републиканска историја за геј-ослободувањето и за машката геј-љубов во својот роман Кај Пливале, двајца момци (At Swim, Two Boys, 2001), чиј наслов упатува на еден претходен, класичен, негеј-роман од Флан Обраен.*435 И најуспешното дело на Мајкл Канингам, Часовите (1998), изгледа најгеј не кога се труди да ги прикаже машките геј-ликови, туку кога авторот се обидува да пишува како – или, впрочем, да биде – Вирџинија Вулф – некако како Руфус кога ја канализира Џуди.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

До ковчегот, водарник со леѓен за миење и казанче за вода обесено над него со мало славинче; стомна, ѓум, матарка што татко му во свое време ја донесе од на фронт, целата исчукана од влечкање по ровови, а потоа и овде од носење по полето и планината; тепсија на која сјајот ѝ потемнал и ги покрил арапските шари на неа; над водарникот обесено парче огледало како месечинана на погибеж, прекриено со прашина и слепо; на спротивниот крај од креветот, ниска, правоаголна печка со четири нозе од кои едната е окуцана и потпрена со тула, со две тркалца на неа, - гусани обрачи што се вадат при готвење, и целата 'рѓосана; на неа оставено газиено кандилце како на гроб; на дрвената кукалка во ќошето обесена гајдата од татко му, провисната со писката и брмчалото надолу, како обесена овца; останата по смртта негова за да му го чува последниот дуеж во неа, неговата душа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тоа го потврдува и извештајот од 19 ноември 1944 година на еден американскиот разузнавач, кој во својот извештај се осврнува на одржувањето на Антифашистичкиот конгрес за национално ослободување на Србија, што бил одржан во Белград од 9 до 12 ноември 1944 година.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Бојс во својата уметност секогаш бил на премин од студеното кон топлото тело.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

За Хундертвасер кич е нешто што поголем број луѓе го сака, а таквите луѓе предметите ги кријат во своите домови, за да не бидат прогласени за назадни и невкусни.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ренди се беше затворил во својата соба и слушаше музика.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Неговите намери можеме да ги разбереме читајќи за големиот број коментирани експерименти што тој во својата Physiologia (1624) ги препорачува Agostino Remelli, Цветни оргули okno.mk | Margina #26-28 [1995] 194 за изведување во тогашните салони и дворови на тогашна Европа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Пред мене беше човекот кој во својата богата личност ги помируваше сите противречности, а останувајќи секогаш тивок, близок, со лесна, ослободувачка насмевка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но, не би се ни нафатил да му ја кажам на Кевин Авијанс – сјајниот афроамерикански изведувач кој во 2000 г. и во 2001 г. одржа две работилници на мојот предмет „Како да се биде геј“ – иако во 2006 г. веќе не беше во своите дваесетти години кога пред еден геј-бар во Ист Вилиџ му ја скршија вилицата пет-шестмина типови што го нападнаа урлајќи антигеј-навреди.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Штом ќе им дадела знак на селаните од околните села дека Господ внимава на нив и на нивниот премор, штом ќе го замолела Господа да ги благослови житјето, овошките, рибите во езерото и водите езерски послани до манастирските бедеми, таа се повлекувала во својата келија, ги земала бројаниците, коленичела и молитвела, молејќи ја Пресвета Богородица да ја престори ангел, кој вечно ќе ѝ служи и ќе ѝ се поклонува: Пресвета дево, Владичице наша, Богородице, мајчице наша, мојата молба услишија, во ангел престори ме, со светлина дари ме, со чесен и небесен подари ме, Пресвета дево, мајчице наша. Алилуја. Амин.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Не беше лесно за стариот да се реши, зашто досега никогаш тој не прибрал туѓи луѓе во своја куќа, или подобро речено на своја територија, бидејќи ова катче заградено со поцрнети штици, негдегоде накривени и проретчени, го чувствуваше како некоја своја посебна држава, за суверенитетот на која постојано трепетеше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кога ќе се стемнел, со жили и мускули во својата става за тројца, мечката бегала од него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ТРОШЧЕЈКИН: Кога ќе дојдат гостите, јас ќе бидам во своето атеље. Вие извинете.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Мегалон, затворен во својот прекрасен дворец, од утро до вечер сметаше и пресметнуваше колку пари ќе му донесат неговите житни полиња, неговите маслинарници, неговите бродови.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Двете жени конечно станаа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Мислам дека се имаше обидено и мене да ме заплетка во својот најлон но навреме се измушнав.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Што можеме? Татко ми остануваше повлечен во својата тврдина на размислувањата, крај своите неми книги, но сега и тие без одговор, со исцрпени значења.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ја прашав како се вика и ѝ побарав вода. Молчеше. „Се викам Лозан“, реков. „Ова село Лесново ли е?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А во свое време, Господе, ми се допаѓаше една аристократка. Шеткав со неа. Ја водев на театар.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Неодамна во својот локален весник прочитав оглас. Roger Papazian од блискиот Rocky Hill во својата работилница “Eden” огласува необични услуги...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Дишановата уметност е полна со сексуални алузии како оваа (ass - магаре и задник), но тие обично се индиректни, прикриени - како што сипата се крие во своето мастило - преку каламбури и двосмислености.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Имено, позорникарот на некојси кварт во Кирјушкиновото сокаче веќе го беше фатил мртовецот за врат на самото место на престапот, кога се обидувал да му го симне дебелиот волнен шинел од некој си музикант во оставка, што во свое време свирел на флејта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Смело би претпоставил дека Политикин забавник во својата младост читале многумина научници, политичари, новинари, естрадни ѕвезди...

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Потоа се обидов да го замислам како стрпливо се качува низ темницата во своите бермуди и со грдата туристичка кошула, мил и без брзање. Како нѐ пронаоѓаше?

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Помеѓу оваа прва изјава за сопствената несреќа од 1964-та до кулминацијата на тој мотив во сонетот “Грижа на совест” од 1976-та, оваа тема се провлекува низ целата поезија напишана меѓу овие датуми.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од него, како што може и да се претпостави, не стана ништо, освен ноторен пијаница, разбеснет во своите хирови, бидејќи немаше нешто што не му било овозможено.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Така ќе му носите здраво живо на мудурот, јузбашијата и вашиот мифетиш! — им рече, испраќајќи ги преку Сатока.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Гринавеј ретко постигнува оригинален изглед во своите филмови (и покрај тоа што го имаше искусниот кинематограф Саша Верни (Sacha Vierny - Hiroshima Mon Amour, Last Year at Marienbad, Belle de Jour).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Нештата најпосле добиваат можност да говорат самите за себе, да ни се откријат во својата „таквост“.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Никогаш веќе ништо не се слушна за него, освен дека повторно се оженил и дека се вратил во својата земја.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа го граба јорганот од неговиот кревет и брзо излегува со него, грчевито стегајќи го како да гушка нешто мило, го носи во својата соба и таму паѓа со него на кревет, и плаче, плаче.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Навистина, еден или двајца од нив имаа елементи на поезија, во начинот на дотерувањето и во своите карактери, кои повремено се откриваат во сликовити фази, со свежа и оригинална реакција кон нешто.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Јули минатата година го поминав во својот загребски стан, зад спуштени ролетни, зјапајќи во телевизискиот екран.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И уште додадов оти нема друга таква ѕверка освен човекот која покрај добриот анѓел што го има покрај себе, самиот си ја нарачува придружбата и на оној другион, црниот анѓел, кој постојано очекува работите да ги преземе во свои раце.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Токму затоа Макс Рајтман е во право кога, во “Le Monde” (од 23 јуни 1994) сфаќа дека Симан повеќе го сака Бојс како уметник отколку како политичар.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А ако, во својата изопаченост или во својата љубов кон мелодрамата, инсистираме да го сфаќаме сериозно она што треба да се смета за начисто патетично, ако инсистираме да не го третираме нетрагичното страдање како патетично, туку како достоинствено, се осудуваме за сентименталност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сред сите бели, сал еден беше црвен. А тој, црвениот, веќе го држи во своите раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се замислуваше во своето откриено време коешто ќе им го пренесе на другите за да се проверат многу легенди, митови, темни кажувања.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Бојс никогаш не успеал во потполност да најде соодветен однос кон телото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Да ги проѕреш сопствените еротски илузии без да го лишиш предметот на својата љубов од достојноста да биде љубен, да се одречеш од следувањето почит додека и понатаму ја бараш почитта, да љубиш и да бидеш љубен без да внесуваш во својата љубов достоинство: ова е можноста што традиционалната машка геј-култура им ја нуди на своите приврзаници.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ќе станете светски човек сигурен во својата мисла, своите одлуки и потези.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Повелете! — И Мирче ги воведе своите гости во својата тесна селска куќарка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мајка, во својот живот, пролеа многу малку солзи така што, ако се откриеја поводите за нивното создавање, ќе можеше, на чудесен начин, да се дополни семејната историја, балканската историја.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Наведнат над листот, се напрегав да ја следам мислата и да го дофатам зборот со сиот волумен, широк и дрочен како големата дрочна месечина што виси ноќва над Маказар, „селото со седумдесет куќи и двесте и осумдесет жители“, како што пишуваше во својот патопис Јохан Барт, сместено одамнина крај стариот пат Виа Игнациа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Несреќниот ѓавол црн ѓавол го зел.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Човекот не можеше никако да се намести во своето лежиште и да не почувствува како тој зрак го сече преку лице или преку грло.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Често ќе ме допреше со него по образот, додека, меѓу шумолењето на лисјата, ме впиваше во својата прегратка.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Денот беше сиот затнат од тој магличав, густ врнеж, само тоа нив тројца ниеднаш не ги натера да се подвоумат и да се поколебаат во својата зачекореност.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Густо збиената белина на нејзините заби ја покрија долната леко наруменета усна, и таа на некој нов, непознат начин се обиде да ја сокрие влагата во своите очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Секојпат кога чуварите ни велеа дека времето за прошетка во паркот е завршено и треба да се вратиме во своите соби во болницата, една девојка го прегрнуваше најблиското дрво легнувајќи на земја, и долго се бореше додека не ја одвоеја, врескајќи: „Јас сум сон на ова дрво!

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во дни, нејаки од жештина за да се скратат самите себе, козата на некој железничар, ојарила на среде улица животинче со две глави; на стаклата на градската аптека се појавила богородица, гола и со шашливи очи; еден старец по трет пат се разбудил во својот живот со млечни заби.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Живееја долу на Pearl Street, и се капеа само кога одеа некаде, бидејќи во својот стан имаа само колку-да-се-замијат лавабо”.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Секој ден ми станува сѐ појасно, велеше тетка Боса, дека всушност смртта со своето однесување сака само да покаже дека се труди да внесе темелност во своите постапки!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

XXIV В утрини, со новиот ден, како нов човек, Јагулче Дримски, свеж, со свечената облека, со медалот в џеб, рано појде во својата канцеларија.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Кога ќе се најдев на почетната положба, како и времето да се враќаше во својата почетна положба, иако тоа истовремено и се “трошеше”.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Огнот е, како солта и како Меркур, еден од придвижувачите на трансмутацијата, тој ги измирува спротивностите: „Во алхемијата, огнот пречистува, но, исто така, спротивностите ги претопува во единство.“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кон раскошните гради кои се уште не се беа вратиле во своите првобитни димензии.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Одбива геј-љубовта да ја обуслови со успешно подражавање на мажественоста, било да е тоа сопствената, било да е онаа на дечкото, и ја одбива сегашната склоност во машката геј-култура постојано да се креваат мерилата за прифатливата геј-мажественост, со кои се налага геј-пожелноста да зависи од сѐ поочајни изведби на тапата, брутална, неиронична мажественост.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Од 1920 до 1928 неколку пати е осудуван на високи парични казни поради тоа што во своите слики „извршувал напад врз безбедноста на Рајхот” или поради „напад на јавниот морал” или поради „светогрдие”. 1924 станува претседател на „Црвената група”, здружението на комунистичките уметници.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Тоа е можно само во Маврово.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Меѓутоа, застапникот на писателот во Буенос Аирес изјави дека Борхес умрел поради рак на црниот дроб и дека неговата вдовица Марија Кодама е единствен наследник. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 228

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сеедно, додека другите ги обземаше бес, благородниот Трифун Трифуновски потонат во својот волшебен свет блажено, со среќа твореше.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Јас во својот живот, со своето верување и пишување, верувајќи во заедништвото и соживотот, а не во делби и територијално разграничување според етничка определба, пишував на мојот мајчин албански јазик, но и на македонски јазик, завршувајќи го семејниот егзил, без да и се преруштам на друга дестинација.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Кога ги сонувам од морето протерани без замена за изгубеното избезумени од промената и предвреме пресувани фосили кога го читам внимателно нивниот ритмичен скелет тој совршен сонет за патиштата сами од себе што се делат и нѐ делат кога се обидуваат да ми објаснат што му претходело на сонот се загледуваат долго во себеси таму кајшто сѐ е јасно од шкргите им потекува крв основната боја на Земјата да не ја издадат тајната на молчењето да изгубат волја да се вратат во својата природна состојба да ја изменат претставата за светот но и за себе затоа што сѐ природно е некогашно во мене прагот на чувствителноста отстапува под скерлетниот пламен на она кое требало да се изговори а согорело под папокот афазијата на говорот станува сеопфатна а мртвата тишина, или со други зборови смртта, на дофат.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

-За профит тие го загадија воздухот, реките, морињата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Истражувале како да се сочуваат, да останат толку колку што останале живи и пак, без караници, умно наслушнувајќи се еден со друг, се поделиле: едните мислеле дека е побезопасно да се патува дење, другите верувале дека ноќе не ќе сретнат никого дури ни на царски друм.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во школата имал табла,сунѓер, креда, во своите деца низ ѕрцала ги гледал.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Но ти не изгледаш нималку загрижена во својата дебелка оголеност, само со прерамка преку рамото.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Дине само еднаш подзапре, само еднаш ја сврте главата на друга страна од штицата, само тогаш кога почувствува дека зад него стои сосема непознат човек оти тој што беше зад него немаше никаква мисла во својата глава што можеше да биде непријатна, уште пред да се сврте знаеше дека човекот ужива како тој си ја обезбедува куќичката.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

По тие политички сообразувања, и да има во Македонија чисто бугарско и само бугарско население, таа не ќе го допушти соединувањето меѓу турски и бугарски Бугари, таа не може да го допушти во своја штета нарушувањето на територијалната целост на Турција.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во испратениот допис тие се осврнуваат на телеграмата на амбасадорот Рендел од 13 јануари 1941 година во која тој сугерирал дека Британците „би требало да ја употребат ‘Македонската револуционерна организација’“ и дека „сега тој е многу поубеден во својата сугестија отколку претходно“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Твојата црвена кошула оган е кој ја осветлува есенската ноќ на еден туѓинец кој и во својот сон со зборови ја рисува својата малечка татковина која еднаш беше негов голем затвор...

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Таа е независна во своето работење и во донесувањето на одлуките во рамките на надлежностите определени со овој закон.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ама не смееше ништо да каже во своја одбрана зашто тоа ќе беше и во одбрана на Татко.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Дојде времето, за жал тоа мораше да дојде и за Арафат, кога човекот кој во својата душа и врз своите плеќи ја чувствуваше сета тежина на големиот мит, на легендата, колку и да беше силен духот во својата алхемија, хемијата на телото имаше свои крајни граници, особено кога беше нагризено, тоа мораше еднаш да попушти, да се урне...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Меѓутоа, откако поминаа две долги години во кои се обидуваше да ја заборави, едно утро се врати во својата сиромашна соба и ја најде како спие на каучот, со круна од цветови од портокал на главата и со долг мрежест превез во бела боја врз лицето, каков што носат невестите на венчавка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Рускиот атеист, колку и да го одрекува постоењето на Бога, тој длабоко во себе, во својата потсвест, продолжува да верува во Бога. Дури и го предизвикува!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Генерацискиот конфликт беше веќе тука.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Додека во светот на Андриќ и на Селимовиќ е доминантно настојувањето да се даде, меѓу другото, една можна слика на историјата, на епохите, на конкретниот простор (Андриќ), или под маската на историскиот настан, вечните теми на судир на поединецот, на општеството, на политиката и етиката, парадигматично да се вклучат во современиот контекст (Селимовиќ), Башевски ги поврзува историјата и современото, ставајќи ги двата поима под сомнение како конечно неспознатливи во својата интеракција.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Раководителот лично го прими во својата канцеларија, чиста и уредна како воен брод, и му поднесе срдечен извештај за состојбата на неговата сопруга.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Неговото молчење беше елоквентно - Едносложниот yes-man до медијот, тврдоглавиот дрдорко во својата козерија, Енди Ворхол секогаш беше верен на својот збор.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Започнав правејќи споредба помеѓу Дерида И Витгенштајн од Tractatus-от.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Знаеше тој дека е права, но во својата сила над неа знаеше, исто така, дека е бессилен пред нејзините клетви.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Кога ќе се сетам на времето од пред две – три години и на мојата најголема и најтажна опсесија – дека годините ми минуваат, сите некаде одат во странство, а јас преку граница не сум мрднала, и дека којзнае кога и дали воопшто некогаш ќе ми се случи, ми доаѓа самата себе да си се изнасмеам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во едно подоцнежно интервју, тој опширно зборува за судбината што му е доделена: “Мислев дека сум роден за писател, но сега гледам дека не било така.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И ги вратија во својата одаја во Катилана да чекаат спровод за Диар Беќир, Ерзерум, Љум Куле, Едикале или некој друг од многуте казнени заводи во турската голема царевина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Септември минатата година го поминав во својот загребски стан.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Барем до времето на Русо и на Гете, кога мажите почнале да им ја преземаат на жените работата со еротскиот субјективитет и кога почнале да пишуваат за машките сексуални сензибилитети кај себе или кај машките ликови, жените биле претпочитаниот медиум за претставување на страсна емоција.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тешко може, исто така да се претпостави дека една литерарна свест може успешно да се формира во својот корен врз искуствата на некоја друга литерарна свест.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Нашето достоинство, какво е, не може да се стреми да се завие во величие и патос, да се окружи со службените великолепија на мажествените јунаштва.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во тој исклучителен момент на повторно доаѓање, чувствуваше многу јака желба да биде поседуван од друго тело, поинаква материја во која мислите под некој друг агол би паѓале врз неговите раце, агол под кој мозокот би му работел позабрзано или воопшто не би постоел, постигнувајќи со тоа доближување до сегашноста или некое друго место во кое би можел сопствената рака да ја види од поодблиску и подалеку а да биде тоа истата таа, неизменета во својата припадност и внатрешна предодреденост за таква и ниедна друга форма, а тој сепак да не го мисли тоа и да не мора да биде во тоа така што постојано да мора да се навраќа кон истите нестварни помисли кои го одвраќаат од блискоста со она кое го има заборавено - но чувствува дека може да го сети, бидејќи го насетува, кога успешно би ја совладал пречката, би се надминал себеси или нешто слично, би прешол од другата страна (на истото). 48 Margina #1 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

5. Витолишкиот мудур Арсланбеј седеше еден поручек во својата одаја, два три дена пред Илинден, наднесен над едно писмо и ѕуреше во него преку очилата, очигледно замајан од неговата содржина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

-Тие се досадни. -Тие ја мразат убавината.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Значи, секој продолжува да верува во своите светци, нели? - Па, повеќе би рекле дека тоа се мислења, ставови...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Мајка замолче, си се врати во својата тишина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

ВЕРАТА И ФИЗИКАТА

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И луѓето читајќи ги истите зборови се валкаа од смеа, а потоа го пренесуваа текстот од рака во рака, го препишуваа текстот и дури го учеа напамет.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И пак сѐ се смири. Периферијата се затвори во својот оклоп заедно со стравот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ако машката геј-култура ја пригрнува дисквалификацијата на женственоста, тогаш, таа тоа го прави за да ги осуети и за да ги прекине некои од најотровните последици на таа дисквалификација, за геј-мажите, ако не и за жените.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нивните црнки со отапени врвови не допираат далеку и умираат во своето лежиште, лежат во смртта поклопени со нејасност и непознатост.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Знам дека ваков апел на својата окупирана јавност треба да упатат сите независни интелектуалци на сите завојувани и сѐ уште незавојувани страни, но јас го упатувам во свое име.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Се обиде да стане, во својот смрзнат страв да му се спротиви со извик, но во неговото грло крикот само кркореше; ни одблизу не потсетуваше на едно липање оставено еднаш во една тешка ’ржана зрелост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Младичот на Пармиџанино е умен, сензибилен, делумно анемичен, тој ги сака маскирањето и пресметаното подвојување во конвексно огледало.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Како што вели самата во својата песна „Поезија“- „Љубовта е поезија, поезијата е љубов“ (во претходната збирка „Полиглот на тишината“) целосно јасно укажувајќи на својата непресушна потреба секоја своја внатрешна состојба, надворешна иритација, секое најмало шумолење на лисјата или ветрот, да го искаже со стихови.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

А тогаш, во својата величествена убавина и сила, од маслиновата шумичка истрча белиот коњ.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Но едновремено додека се задлабочував во читањето и во други осаменички нешта, живеев, би рекол, на посебен, паралелен начин, со живот на еден млад мангуп, во својата “тајфа” која повеќе се интересираше за фудбал и излети отколку за некакво проучување.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Синовите на Густав Климт гледаа во својата тетка како лежи, во склопчена положба како фетус, со безизразно лице како ембрион.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа волкот просто ја имаше во својата уста неговата крв и трепереше од нејзиниот вкус, а во тоа имаше и една таква безизлезност, што тој не беше во состојба да не се подигне од петици, речиси маѓепсан од едно такво ужасно навестување на една ваква чиниш од самото дно на пеколот извадена и зачекорена и наеднаш толку необорива вистина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој и самиот не знае каде припаѓа според квалитетот на своите творби, дали да прифати да биде на список на некој ад хок приватен галерист кој работи на ситно и на црно (приватните галеристи во Македонија нужно се детерминирани во својата работа од нерегулираниот даночен систем, поточно на сѐ уште нерегулираните даночни олеснувања за вложување во откуп на уметнички дела) или да очекува некое општествено признание и државен откуп.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

ПОЛИТИКА „ЗА ИЗБОР : ПРАВОТО ДА ГО ИЗБЕРЕТЕ СВОJОТ ДЕКАН Слободата е индивидуална работа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На врв на сѐ, католичкиот свештеник во својата беседа рече дека бил со Борхес ноќ пред овој да умре, го исповедил и му дал простување на гревовите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој никогаш не ги вплетка веќе постоечките митови во своите филмови (за разлика од сликарската работа), како што тоа го правеа нему сличните по дух авангардни творци, Џек Смит и Кенет Ангер.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; Оти ти рекла: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; Оти: си ја зел за рака и таа те повела во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица, па си ја познал буквата-девојка, и си го настанил семето свое во утробата нејзина ѓаволот што ја отворил за тебе, како порта што води во темен стан, во најтемна ноќ со јасни ѕвезди; Оти: си се разбудил одеднаш, пред полноќ, во прегратка на блудница жена, и си залелекал, си спискал, оти си видел дека буквата-девојка си стои негибната во клопчето од записот, невина сосем, недопрена од раката твоја страсна, и си сочинил, бргу-бргу препис на преписот; Оти: навистина си сочинил препис на преписот, со буквата девојка среде клопчето, и си ја нацртал уште поубава, и си отишол во западната одаја, и си сакал да ја оживееш, како Господ да си, оти само тој оживува и умртвува, подига и унижува; но ништо од тоа, оти буквата девојка, и сите други букви од умножението на преписот се сториле бројки, кога си го пречекорил прагот на одајата западна; Оти: си ме оставил мене, твое семе во таа утроба, и кога ме родила утробата на мајка ми, ти веќе не си бил жив, но братот мој, Лествичникот, знаел што бара новороденчето пред вратата на одајата на блудот и не ми кажал; Оти: се плашел од мене, оти од средето на писмото сум зачнат, од буква-девојка, оти сум Сказник и сказанија измислувам, и Мозаичник сум, оти скршеното го составувам; и се исплашил Лествичникот да не му го одземам првенството, па го сокрил родословието мое, да не знам кој сум и дека предодреден сум, како Сказник и Мозаичник светот на грб да го носам, на крстот мој!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дојден сум овде да поздравам еден пријател. Во својата дипломатска мисија во Франција тој стана мој пријател.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Дека на човекот му нема рамен во тој однос во природата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Потоа, минувајќи како сиромашни муслимански аџии, им објаснувале со турски зборови на Турците дека се со кулаклии а најстариот со наџак за да се одбранат од арамии и, штотуку дошле во својата куќа, се наметнале пак со кожуви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слеп, во пустината околу себе, тој ја виде вистинската пустина – онаа во својата душа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ние, озлобените и гневни поразени борци на ДАГ во својата понижена гордост и достоинство – ниту сакавме, ниту имавме желба да ги ислушаме тие, кои партијата, т.е. Захаријадис и неговите, ги покажа со прст и токму нив ги обвини за поразот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во раните утрински часови, штом зраците на сонцето ќе се пробиеја низ гранките на дрвјата, стануваше работливата верверичка Буба, и со брзи чекори одеше да собира храна во својата кошничка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Тука од векови бил развиен занаетчискиот цех на тантеларите. Тој примат и денес го држи во свои раце.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во овие предели на изгубениот рај на детството, моето семејство најде спасоносен пристан во својата неизвесна балканска одисеја, по победата на подводниот змеј при минувањето на границата во Езерото.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Имал работа со такви ѕвериња повеќе пати во својот живот, честопати знаел да ги лови, а неколку пати му успевало и да ги улови, но сепак не можеше да каже со сигурност дека кој било од оние уловените оставал зад себе толку длабока трага.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Колку и да беше внесен во своите реални и метафизички замисли да го следи патот на јагулите, тој остануваше немоќен да им го покаже на Гури Порадеци и на неговите синови вистинскиот пат, патот преку границата, преку другите граници сè до Америка.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

ТАЈНАТА ВЕЧЕРА -Ако на глава ти се помоча лилјак, ќе оќелавиш - му вели господинот Сенка на Дипигус, вообичаено страшно смеејќи се.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Иронијата беше во тоа што тоа се случуваше низ фокусот на еден гинеколошки инструмент, низ еден научен поглед кој му припаѓа на медицинскиот дискурс.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Како што сината светлина наидува, има еден миг во кој помислувам дека е најдобро да останам во белата светлина но таа станува толку блештава што имам чувство дека ако остана во неа, таа ќе ме слее во својата блештавост до исчезнување и затоа ѝ се предавам на сината чадлива светлина устремен кон она сјајно зрно во неа од кое таа се шири.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Титовата Југославија која со запрената еволуција кон демократија, мултипартизам и конфедерација, без цврста опозиција, остануваше без алтернатива како земјите во кои комунизмот беше осуден на пропаст, но во кои ја се најде излезот кон новиот демократски поредок на чело со Хавел во Чешка или Лех Валенса во Полска...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Исто како што геј-женственоста честопати се состои од културни практики (обожавање диви или реставрација на архитектурата) кои се општествено обележани како женствени, но кои немаат врска со женственоста што ја отелотворуваат самите жени, така и уживањето на машката геј-култура во гротескните верзии на женственоста не подразбира презир и непријателство кон вистинските жени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За еден час улиците малку живнале - сите истрчале во своите домови. Пред стемнувањето пак сè опустело.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ноќите ги минуваше во својата канцеларија која, покрај службените елементи (биро, фотелја, маса со шест столови за состаноци), беше опремена со кауч и шкаф за облека, со фрижидер и шпорет во малата ниша од која на левата страна се влегуваше во пристојно уреден тоалет, а од десната страна се излегуваше на тераса свртена на југозапад, кон височините на планината.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тој беше западнат во својата мистична тишина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Детето останувало во својата болка, како потопено во вода, како некоја мака да му ја притискала главата и го присилувала да потоне во болката, и само повремено го пуштала над површината на водата да може да земе здив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Волтер во својот филозофски дневник тврдеше дека мерценерите се рамнодушни кон каузата затоа што се добро платени!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Беше таен сведок на еден несекојдневен брак, беше студен и јасен како кристал во своите разбирања: видот го одржува математичко плодење, мелодрамата е зол товар.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И за сето време, додека ја посегнуваше својата рака, сега веќе потклекнат, за сето време, додека ја приближуваше својата дланка до онаа кревко, подисплашено срнче притерано до ѕидот, мислеше само на тоа колку му е близок ножот, мачејќи се постојано да го има ножот во својот дофат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Истото ќе се случи и со раката која се подигнува во своето движење, т.е. таа минува низ простор што е континуиран квантитет.”

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Но, се разбира, остануваше неразбран, постојано зголемувајќи го бројот на своите книги во својата балканвавилонска библиотека.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Освен тоа, мислам дека поетот никогаш не може да се мери со стварноста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Вообичаено ознаките за деловите на телото ретко се случува да се од странско потекло, но сепак Татко најде необично голем број како во својот албански мајчин јазик, така и во македонскиот мајчин јазик на Климент Камилски, како и во другите балкански јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Таа беше критична кон Европа која во својата богата историја, од која произлезе модерната западна цивилизација, не можеше да се ослободи од војната, туку беше и предизвикувач на светските конфликти.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Некој може повторно да се роди и да се покрсти во детска када - може повторно да биде течен како водата на животот - како што според Бојс и купот стари весници што тој подоцна ги користеше во својата уметност беа симболични батерии што произведуваа топлина и топлинска енергија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Скришум, кога го полнеше чанчето со вода, за да му го подаде на првиот бригадирец под насипот, Мече налеа вода и во својата направа.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Варна во летните месеци во своите пазуви прибира стотици илјади летувалци од многу страни на светот и тогаш на нејзините улици е тешко луѓето да се разминат, а на плажите е видлив необичен вриеж.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И така избезумен од страв, ја почувстува нејзината болка во своето тело, смртна болка која е сепак помалку итна од битката да си го поврати здивот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Самиот проблем веќе во шеесеттите години сатирично го посочи Даглас Адамс (Douglas Adams) во својот Стоперски водич низ галаксијата (делче од него беше објавено во Маргина 13-14), а докрај со него се справија токму сајберпанкерите.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ги мина сите тие патишта како среќен Дон Кихот, за да остане, на крајот, заробен од книгите во своето вавилонско одајче, но со притаено задоволство.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога го минувавме прагот од домот во кој пред осумнаесет години го донеле оние кои го посвоиле, а бевме тргнале кон домот во кој од него се одвоила неговата мајка, Рајнер застана, ја зеде мојата рака во својата, во онаа во која го држеше парчето хартија на кое беше запишана адресата кон која требаше да одиме, и рече: „Од времето кога заврши моето детство, па до доаѓањето овде, понекогаш кога ќе ги затворев очите, здогледував бестелесно женско суштество.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа е исковано во онаа библиотека од која никогаш, според негови зборови, не се осмелил да излезе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И Татко беше облечен во својот единствен костум за мејдан, очекувајќи го својот пријател, на последната дебата околу гастрономијата и јазиците, поточно за местото на османскотурските зборови од областа на исхраната, пијалаците, кои со векови се наоѓаа на заедничката трпеза на Балканците, обајцата убедени дека исхраната обележува една цела цивилизација.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Чистите луѓе имаат манастир во своето срце, не мора да бидат монаси.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Вил и Грејс и понатаму си е ситуациска комедија; La Cage aux Folles и Кирија и понатаму си се бродвејски мјузикли; Сѐ за мајка ми и Лошо образование и понатаму си се мелодрами – и, било како било, тешко дека некоја од нив ќе биде дел од образованието во раното детство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Според тоа, сѐ се одвива како она што се нарекува говор да може, во своето потекло и цел, да биде единствено еден момент, суштински, но детерминиран модус, еден феномен, еден аспект, еден вид на писмото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Така, Татко се заплетуваше во своите мисли за границите на новото време, кога и Игор Лозински, во бурната балканска ноќ по спасот на патот на јагулите, беше прогонет од оракулата на минатото свртена кон иднината.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ги гледаше сите нивни лица, сите четири лица на сите овие четворица познати луѓе, кои што сега, исто како небото пред малку, мораше да ги открива на еден сосема нов начин, во таа нова длабочина на небото над нив, додека почиваа и додека си уфкаа во своите прежилени раце, а и после, додека ги палеа своите цигари, собрани во една група пред него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги почувствува во својата крв сите свои дваесет и пет зими и, не сфаќајќи како го бара својот спас, се завлече во касата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Наместо тоа, галежливо допирајќи го кучето во скутот, почна да ги набројува карактеристиките на грифонот онака како што ги имаше прочитано во својата Британика: "Црно...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

По враќањето од Цариград, тој лесно запаѓаше во својот мистичен сон, тука, во вавилонското одајче во кое не престана да влегува, дури и кога се ожени и кога стигнаа првите рожби.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Плачеше. На белата хартија стоеше дека треба да се пријам во својата воена единица.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Остана долго така, со посегната рака, свесен и за плачот во својата подотворена уста, свесен и за натежнатите солзи по своето лице, кои ги пушташе да му се леат сами, а јаренцето ниеднаш не престана да му ги поминува секогаш наново сите негови прсти.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Со постепеното одделување на македонските интереси од бугарските, со земањето на македонското прашање во свои раце и најпосле, и најмногу со сегашново востание Организацијата како резултат го постигна тоа што не го претпоставуваше: наместо слобода да бараат, сега во Македонија мнозина се убедени дека ни треба полно пресечување на врските со сите балкански народности и култивирање на сѐ што е во Македонија оригинално и свое: јазикот, обичаите, историјата, писменоста, народната литература итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Чарлс лежеше без зборови, додека лекарот со брзи движења ги враќаше инструментите во својата торба.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Поп Петко фати аргати да се собере бериќетот од Биновите ниви и Крле беше зафатен како сите деца за првпат во својот живот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кај вратата застана и се сврте. „Си држел ли некогаш актерка во својот скут, другар началник?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не знам дали погрешно мислев кога говорев дека им удираш бројки на луѓето и дека ги редиш како акти во своите фиоки, но тоа сега ми е сеедно.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

За него немало никакво сомневање дека тоа биле партизаните.38 По запознавањето на ситуацијата на боиштето на Југославија, Маклин во својот извештај до Министерството за надворешни работи ќе заклучи дека партизанското движење во Југославија има ефикасна врховна организација со која би било можно да се планираат и реализираат одредени задачи и дека “каква и да била нивната политика, се бореле, против нив (Германците б.м.) и тоа многу успешно, а четниците, како и да гледаме на нивните мотиви, главно не се бореле или пак се бореле заедно со Германците против своите сопствени сонародници.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

За сето ова време додека лежеше во својот најубав можен љубовен чин со Сандра, ова што го доживуваше, како да го потсетуваше на нешто за кое не знаеше што е, но беше тука, во него, нешто кое двајцата ги обземаше и уште поускладено ги спојуваше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Се обиде да стане, во својот смрзнат страв да му се спротиви на извик, но во неговото грло крикот само кркореше; еднаш во една тешка 'ржена зрелост.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој одлучува како ќе говори, кои јазици ќе ги учи, кои туѓи зборови ќе ги употребува во својот говор.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Која „реалност“? Вилхелм Ваисхедел ја одредува на трагата на современиот неоплатонизам: „апсолутот во својата трикратна суштина како извор, темел и довршување на нештата и луѓето како и на самото уметничко дело.“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И знаеја: оние три-четири реченици што ги напишал Иле за својата мајка кажуваа повеќе од сето она што тие заеднички го имаат напишано во своите тетратки.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

За да ѝ се врати мора да стане полн во своето битие, да го запознае рајското доживување на полнотија кое не го запознал во детството, иако несомнено го оживеал како продуктивен уметник.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Своето здивено срнче го пронајде целото закопано во една од неговите стапалки и сега, многу потешко од секогаш, му успеа да го фати и да го однесе нараце во својата собичка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И само уште да ги исфрла по него сите преостанати зрна во својата пушка, однапред сигурен дека со нив повеќе нема да може ни да го достаса, а не пак нешто да му стори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Најнапред во своите дела венчаваа млади девојки за гробови и му го потставаа на народот изборот на смртта како негова одлука, а денес еве тоа свое „поетско завештание” го претвораат, овие жаргонски реалисти на смртта, во свое политичко дело.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

-Во својата страст за моќ тие ги контролираат сите средства за комуникација за да го спречат слободниот тек на идеи и за да ги блокираат љубовните размени.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но таа никогаш не згреши во своите читања на знаците.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Елизабет Мареј (Elizabeth Murray) во својата слика Joanne in the Canyons (нацртана декември 1990.), вклучи во централниот дел од дното, црвен, коцкаст приказ на Empire State Building копиран од цртежот на нејзината четири- и- пол- годишна ќерка.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Со какви мисли, со какви нови намери таа вечер влезе во својот осамен дом на малата височинка над автопатот не би можело да се тврди.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Нејзината мека и топла рака се прошетува по неговото крзно и задоволен од признанието што му е оддадено навистина си заминува во својата куќичка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Лукијан во своите записи го овековечил Драч пишувајќи за битките што овде ги водел Јулиј Цезар.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

По извесно време, почувствував дека се вратив во своето тело, но со празнина во делот кај што ми беше срцето, и со страотна болка во таа празнина.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Согледувај ги, од тој аспект, оние, кои чувајќи ја лажната стабилност опстојуваат во својата закожурченост (примерот на татко ти).

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Што ако одиме подалеку и ја разгледаме можноста дека машките геј-вкусови за извесни културни артефакти или општествени практики одразуваат, во своите особени контексти, некакви начини на битисување, на чувствување и начини на поврзување со поширокиот општествен свет кои се суштински за машката хомосексуалност и кои им се својствени на геј-мажите, и покрај многуте меѓусебни разлики помеѓу геј-мажите?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Беспрекорната трудољубивост ѝ овозможи бргу да напредува во својата кариера.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Татко, сепак, не престана клучот на мистеријата да го бара во своите книги, во единствената балканска институција врз која можеше да се задржи минатото, целото минато, освен во сеќавањето на народот, преку митовите и легендите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Дробејќи ги во своите муциња и гледајќи дали има уште, тие се смешкаа сѐ додека не ги надуја мешињата.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Татко не можеше да претпостави што забележува неговиот пријател: дали стари заемки на видените предмети или коментари за нив.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но ако Гринавеј ги избегнува очигледно политичките теми, тој сигурно ужива во својата амбивалентност кон книгите на Просперо и кон културата што тие ја претставуваат.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Не умееше да мисли. Стравот, посилен од секогаш, беше единственото чувство што студено го стегаше во своите клешти.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Веда не се колеба да заземе држење на презирна надменица кога ѝ се обраќа на мајка си: „Никогаш не си зборувала за твоите, од кај си“, вели, реторички изземајќи се од своето родословие по мајка, небаре „нејзините на Милдред“ не се, всушност, и нејзини.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа заслужи процент од вкупниот доход за книгата што Енди едноставно одби да го земе предвид.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Никого, чувствува, повеќе не може да задоволи и да го фасцинира: ниту Германците, ниту своето верско стадо кое сѐ уште не ја изгуби верата во Бога, но наполно ја изгуби верата во својот главен рабин.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сега убаво гледаше дека Татко ги става во прва позиција, во својата библиотека, правните книги, своите енциклопедии, некои довлечкани дури од Цариград.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Никако не сакаше одново да се качи во својата преполна чеза Сафет-ефенди. Ја турна Ѓулсиме, го клоцна коњот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во својот живот таа мораше да се соочи со сите противречности на балканската историја, од верска, од етничка, од јазична, од традициска, но и од секаква друга природа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Насмевката, толку моја по карактеристичното потреперување нагоре на краевите на усните, нималку не се промени во својата професионална, скоро рамнодушна пресретливост.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Имаше нешто дури и светечко во тоа, како објаснуваше и како веруваше во своите мисли, тој младич, имаше нешто толку ведро, а во исто време и толку аскетско во неговиот ум, тоа маѓепсуваше уште при првиот допир, уште при првата средба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ниеднаш не успеа да ги осознае сите оние работи, што би ги сетил, влегувајќи во својата куќа на крајот од планинското село.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеби сум веќе упаднат и бесповратно заглавен во него”, се роеја, особено во пустите вечери, најневозможни мисли во главата на доктор Цви Корец, што тој со напор се обидуваше да ги оттргне, впрегнувајќи ги сите рационални сили во тој мачен зафат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се очекува и соседот во својот дел на реката да изгради свои хидроцентрали.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тие баздриѓани со бели валанки на глава севезден се молат за мене во своите аври. Игуменијата ја спуштила секирата крај него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А да погледнеме околу себе, во своето одделение, во соседството, во нашата улица, во нашето место.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Мајка го беше извлекла во својот живот заедничкиот корен од балканските и од медитеранските јазици допирајќи до нивните заеднички корени на молкот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога повторно ги отвори очите јастребот веќе го држеше во своите разбојнички канџи невиното гулапче. Пердуви летаа на сите страни.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Имаа слушано дека такви чуда по големите градови имало, но дека и по села може да оди и, еве, во Брезница да дојде, немаа ни чуено ниту, пак, им се веруваше дека тоа чудо, еве, со свои очи и во своето село, пред куќата на Спира Клечев го гледаат.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Два дена само минаа откако тој го отпочна тоа необично и безумно дело и Ана пристигна, жедна за милувки и за исповеди, свежа и малку тажна, но детински радосна и брборлива во своите изливи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сѐ уште смешкајќи се таа ме поведе до софата од црн скај и бавно се спушти до мене нишајќи го виното во својот скут. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 154

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога ќе откриеше некоја книга или некој ракопис, во својата библиотека, кои ги сметаше заборавени засекогаш, Татко почнуваше да им зборува на своите книги, како да беа живи суштества.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Самотија во своето најдобро издание.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

4Можете ли да кажете во што се состои таа сличност? 4Единствено друг може да ја забележи.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ги замислував сите мои најблиски суштества, пријателите и сите оние што ги познавав, и постојано низ главата ми минуваше сè она за што со нив би сакал да зборувам (и си префрлував себеси зошто за тоа не зборував со нив додека бевме на слобода), но не само тоа: си замислував како се потам во купатилото, како се шетам по кејот, како спијам во постела облечен во својата пижама, како јадам бифтек во овој или оној ресторан, пијам коктел или се засладувам со торта со шлаг, печам пиле и подготвувам од него сос, притоа си потпивнувам бело вино и слушам секаква музика, лежам во тревата и се сончам, го пијам своето утринско кафе, ги посетувам галериите и кафеаните, гледам добри филмови и влегувам во ателјеата на своите пријатели...

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Посебно ми паѓа тешко фактот дека оваа измислица треба да компромитира познат учесник во борбата за слобода", нагласува во своето сведочење другарката Басотова.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сепак тој успева да ја задржи својата позиција благодарение на контраверзноста што го следи поп-артот од самиот почеток.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Откако го сторија тоа, младичот рече дека тоа добро ќе им дојде на сите работници, што имаат деца во своите семејства.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Задушувањето на секој развој на демократијата го трасира патот на официјалниот колапс.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Но со најавата и почетоците на падот на Отоманската Османската Империја во XIX и почетоците на векот и создавањето на првите балкански држави нации, оваа балканска полиглосија прогресивно исчезнува прифати Татко, кој се најде во својот елемент, работејќи долго врз својот проект Историјата на Балканот низ падовите на империите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Толку беше сигурна во својата победа, што можеше да го бира начинот и времето за пресудата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Другиот, напола во својот сребрен оклоп, повторно застана и ја сврти главата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

За ова Мекдоналд во својот извештај до Force 399 ќе истакне “дека капетанот Диксон во почетокот на мај дигнал во воздух два моста, секој 25 метри долг на линијата Кичево-Струга.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Откако се наиграа и нашетаа низ село, сите улички ги протрчаа со коњите, сите кучиња ги нападија надвор од селото, ги направија коњите бела пења, изгазија ергенчињата по некое девојче, турнаа по некоја стара баба и ќерамида од покривите; на еден знак се прибраа секој во својата „база".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во тешките времиња за книгата, кои ние децата никогаш не можевме да ги разбереме зошто се такви, татко ми се движеше брзо и нервозно во својата библиотека, ги разместуваше книgите, ги криеше, продолжуваше неговата алхемија.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ноќта, кога се повлеков во својата хотелска соба, ми стана јасна причината зошто така глупаво се однесував: Надица носеше друго леце од она што го очекував!

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Но Македонија ја содржи, во својата природа, плуралноста и јас мислам дека сите ние, пријателите на Македонија, треба да ѝ се придружиме во спасувањето на овој плурализам, бидејќи добро знаеме колку е тој денес загрозен и колку закани го демнат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чавка има потреба да верува во својата приказна.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Мarcel Duchamp Art Lover превод: Паандалф Вулкански okno.mk | Margina #15-16 [1995] 31 ВИРТУЕЛНА СТВАРНОСТ (2) 32 Margina #15-16 [1995] | okno.mk Janez Strehovec УМЕТНОСТА НА ВИРТУЕЛНИТЕ МАШИНИ 1) Навлегување во виртуелните светови Технологијата на виртуелната реалност (англ. cyberspace, кибернетички простор), која што се темели на интерактивната симулација на паралелни алтернативни светови, во свое име ја воведе виртуелноста како еден од основните концепти, како на техноартот така и на теоријата за медиските култури.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

А потоа стравот полека ѝ исчезна од нецелосното сфаќање дека змијата не е вистинска, туку дека е едно од оние вештачки и успешно направени животни, кои луѓето ги ставаат во своите тревници за да плашат други луѓе.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој веќе ја соблекол патиката од повредената нога, и поткуцнувајќи, како ранет коњ, се влечка кон најблискиот излез од стадионот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Токму кога во својата глава ја гледаше сцената од Томовото заминување од студентската соба, се појави Јана, нежно подавајќи го бебето со широко испружени раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Балканската историја го повлече во својот лавиринт и тој повеќе никогаш не најде излез.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Затоа оттаму и се јави онаа тажаленка исполнета со големо копнеење, што одвај го наслушнав а знаев дека таа мене ми го испраќа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Математичарот и теоретичарот на компјутерските науки (од САД) Hans P. Moravec (роден 1948) во својата расправа Универзален робот (1991) ја заострува проблематиката на модерната роботика во смисла, дека нашите денешни најдобри компјутерски водени роботи се способни да симулираат само нервен систем на некој си инсект; често откажуваат при задачите што би ги извршило и шестомесечно бебе (кога се работи за идентификација на предмети и нивно придвижување).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На тие дрвени форми никој не им обрнуваше внимание, никој не ги гледаше, но учителот трепереше од радост кога такво парче ќе најдеше; го вртеше низ рацете, го гледаше, а потоа го носеше во својата соба во училиштето, го оставаше на полицата и седнуваше крај него гледајќи го со часови.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го познаваше како својата дланка тој заплиснат челичен порој, тој незадржливо вивнат струеж, ја знаеше најмногу таква, дива, а сепак скротена, спитомена, многу често ја имаше во своите раце и владееше со неа како што ќе посакаше, крај неа се чувствуваше како да беше јавнат на некој разигран бинек, што корне искри со копитата, вивнат суза а мирен, и ја сакаше најмногу заради таа нејзина незаздишеност, заради таа сигурност, постојано во некој лет, секогаш, со секое ново движење, сѐ со по некој нов писок, на кој што ни еднаш не е возможно да свикнеш и да ти биде обичен, бидејќи тоа е нејзиниот говор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Татко често целото семејство го собираше во својата библиотека кога имаше нешто значајно да ни каже или кога требаше да го наложи молкот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во еден момент, уметникот стана карактер, играјќи улога внатре во својата сопствена уметност.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Затоа, смирен во својата тага поради нивното неразбирање, се помоли пред Агрипа (чие срце исто така омекна побргу од срцата на неговите браќа) сите да станат такви како него, Павле, не робови на својата суета, туку слободни во својата вера, слободни по дух, без окови на рацете.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Па зар е потребно сега да се мекушави кога целта стои пред него чесна и чиста во својата големина и привлечност.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Таа не може да ја замисли. Тој нека си зборува во свое име.”

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Нашите мисли се упатени кон нив и ние остануеме на тоа сите Македонци да бидат обединети во својата татковина.“

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Освен тоа, излегло и дека „ЕАМ е најперспективното движење на отпорот во Грција“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ѓурчин имал некој пријател поп, (можеби тоа бил поп Пулиз од кого Ѓурчин откупувал к`шли (пасишта) и кого што го споменува во својата автобиографија, кој живеел во Солунското Поле и имал убава ќерка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Радо ќе им дадев информации што ќе можеа да ги употребат во одбрана на предметот во своите соопштенија за јавноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

По ѓаволите-” погледна во својот часовник - “само што помина два.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Дури ни во своите мисли.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ѕидарите се разотидоа дома на зимување, а градителот ја минуваше зимата во својата колиба од која речиси никаде не излегуваше, а постојано беше свиткан над своите планови и пресметки.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

-И што би можел да ѝ приговориш на мајка ти ако ѝ се посакало да се стори уште со некое живо суштество покрај себеси во својот сиромашен живот и притоа одлучила да не се врзува со никого при остворувањето на оваа намера.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Разбра ли шо направи татко ми? — ја праша Крсте Тода и и ја стисна раката во својата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој сонува да ме внесе во својата куќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кон хуманизација на сетилата и нивната теоретска, а тоа ќе рече дистанцирана, „култивирана” димензија, припомага развојот на посебните предмети; слухот како теоретичар се потврдува и дополнува во музиката и со неа.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Повеќето други општествени групи – било малцинските групи како што се Афроамериканците, било мнозинските групи, како што се Американците без предзнак – се иницираат во своите култури и дома и на училиште, како и преку телевизијата и преку филмовите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Влатко немаше време да се вклучи во разговорот на родителите: се повлече во својата соба да ги напише домашните задачи, да ги повтори лекциите за петте часа - а шестиот ќе е ликовно - треба само да се подготват блокот и приборот. ***

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Татко, со егзилска судбина каква што имаше, својот источен сон го одржуваше во себе и во својот дел на балканвавилонската библиотека.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

“ Маргина 37 31 Ребека Шнајдер во својата книга „The Explicit Body in Performance“ опишува како женскиот перформанс преку дословната, несимболичка присутност на голо женско тело на сцената ги разоткрива прерогативите на симболите преку коишто телото стои како замена за нешто друго.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Некои жени“, ме поучуваше Соња Пазарџиева„, во своите постапки не се разликуваат многу од вас, мажите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

VI. И да не оставиме никаква можност за немир и спорови меѓу нашите поданици, дозволивме и дозволуваме на сите припадници на споменатата вера, што се прогласува за реформирана, и инаку се однесуваат според она што е запишано во оваа одредба, да живеат и да бидат настанети во сите места и краишта на нашето кралство и земјите што ни се покорни, без да бидат малтретирани, навредувани или да бидат присилени да сторат какво и да е верско дејание спротивно на своето убедување, ниту да бидат заради тоа барани во својот дом или таму каде што сакаат да живеат. (...)

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Изабел внимателно зеде една лампа во своите раце .

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Оваа книга беше одбележана од париските медиуми за храбриот и оригинален симболизам во својата содржина.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И во своите педесет и три години се надевал дека ќе има деца.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А симптоматично е тоа што најголемиот критичар на оваа школа, Р. Дворкин (Ronald M. Dworkin), неа ја сместува во „позитивистичките“ правни школи – што е сосем погрешно, затоа што таа, во својата најдлабока суштина, е јуснатуралистичка, бидејќи алудира на непишаното [етичко/морално/вредносно/природно/вродено] право. 305 го ставаат на значењето што го има креативноста, промисленоста и луцидноста на судиите [elegantia iuris] при толкувањето и креирањето на правото.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во својата итроштина жените биле обземени од чувство на победа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе се повлечеа во своите соби ако не станеше она што стана двапати пред тоа: по третпат гласно `рзнување се пропна на задни нозе како пред скок и удри во прерано испукнатиот таван. „Тоа чув“ , им рече непобеднички додека тие молчеа онемени од морничавост.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во одговорот, Артур Едмондс член на британска воена мисија во делот на Македонија под Грција, на 13 март 1944 година во својата радиограма ќе објасни дека кратенката е “словенско име и за ЕАМ и ЕЛАС заедно или одделно во Вичо“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Афирмацијата на удиралките е навестена во делата на Едгар Варезе, композитор кој прв самостојно ги користеше во своите дела.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

За да го сведам на вистинска мера значењето на нејзиниот збор „часот“ и реков дека не треба толку да е сигурна во своите пресметки во врска со пристигањето на некаков си час.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Така е можно дека во иднината сопственото тело интертекстуално и бесконечно ќе го рекомбинираме, што значи дека нема веќе да биде заробено во својата „конечна” функција, туку ќе биде по желба заменливо или компатибилно со други тела или со нивни делови - зачувувајќи ја сопствената свест - а сѐ ќе биде во служба на барањата на интересите на половата наслада.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Не знаете баш точно низ што ќе поминете. OГЛО: Многу американски уметници во своите дела се бават со војната во Заливот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој нежно си ја повлече раката, што беше околу неа, и нејзините раце ги стави во своите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не влезе, како по обичај, во својата библиотека, но и ова не ѝ избега на Мајка од вниманието.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Лутавме заедно во зимските вечери низ квартовите што ни се чинеа дека би можеле да ја кријат во својот распоред куќата, наѕирнувавме во влезовите на старите згради, се искачувавме дури по еден или два ката по скалите, пресретнувани од нељубезните станарки што носеа кисела зелка од визбата - сѐ беше напразно.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

„Точно е, јас `рзнувам“, претече во него се. „И лајам како мачката на еден Каин и еден Авел.“ „Па?„ Адвентистот гледаше во него, во својата смрт, беше слаб и набиен в кожурец на неизлез, беше бессилен дури и да помоли за милост.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Инаку, Чаршијава заживеа одново со Ликовната академија, на почетокот на осумдесетите, луѓето почнаа да излегуваат и навечер, но полецка прекинаа некаде 87-8-та, па после дојдоа фрките и денес бавно луѓето, пред сѐ младите, пак некако се враќаат во Чаршијава. А тоа што градов не вложува ништо во еден од своите клучни симболи, во својата „копча”, бидејќи она што Македонија е на Балканот, да речеме, тоа е Турската чаршија за Скопје, сврзно ткиво.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Познаниците прилепчани направија постапки и Бино стана даскал во своето село, плаќан сега не од родителите на учениците, како што беше дотогаш Чало во Витолишча, Петко во Бешишта и други, ами од „народната каса", т. е. од Егзархијата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во прво време мислев, „Добро ова е само фаза низ која минуваат и, но добро ако ова сега го работат, што ќе работат за неколку години?” - не сфаќајќи дека тие беа во своите најдобри години.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Иако има пракса да се договори со адвокатот за трошоци во висина од 10% од досудената и наплатена оштета, поради сигурноста во својот случај, тој се договара за трошоци според Адвокатската тарифа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И ја стисна во своите прегратки, ја избакна и ја кладе на другата града убаво да се нацица.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нежни во ставата, во насмевката, во говорот, а толку цврсти во своите намери, во уверувањата, во постапките.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Градот некако пак го излажа; го исцица од мочуриштето и го довлечка во својата жега.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не е поголема вистина тоа што, во физиката, големите тела потешко се придвижуваат од помалите и што нивниот momentum7 е пропорционален на таа тешкотија, од вистината дека, во метафизиката, умовите со поголеми можности макар што се посилни, постабилни и повлијателни во своето дејствување од умовите со понизок ранг – сепак потешко се сподвижуваат, збркани и полни со колебање во првите неколку чекори од своето придвижување.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

21 Уставниот суд на РМ во својата Одлука У. Бр. 124/2008 нотира дека нееднаков однос по основ на пол постои „секогаш кога условите за остварување на пензија утврдени со посебен закон се различни за мажите и жените“.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Безброј луѓе се дел од секое од тие човекосоѕвездија; секој човек припаѓа на онолку човекосоѕвездија, од колку што зраци му е составена светлината; безброј луѓе се поврзани во секое човекосоѕвездие дури и кога не се познаваат, дури и кога нема никогаш да се видат: за да се биде дел од исто човекосоѕвездие не е важно со другите од тоа човекосоѕвездие да се биде близу и да се живее во исто време, туку да се носи, во својата нематеријална светлина, оној зрак што е карактеристика на човекосоѕвездието.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имаше срце и душа да ги прифати нашите страдања, да не смири, останата сама крај татковите книги и најубавите цутови кои ги одгледуваше во својот балкон-градина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Арго-то е направено да овозможи работникот да му каже на газдата дека го мрази: ти живееш добро, јас лошо, ме експлоатираш и парадираш во својата лимузина, ќе те скинам...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој согоруваше во својата прометејска цел како непоправливата волја на Сизиф, но и на Дон Кихот, кој не престанува да ја одржува својата борба со ветерниците, охрабруван од силните илузии.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тогаш мислеше дека е подготвен да ги изоди сите дивини, само да биде негова, и му се чинеше дека секој збор што тој ќе го каже ќе биде премногу во аголот во којшто таа го притисна со своите зборови и го зароби во својата мрежа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но, сега има големи неколку стотици метри.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И покрај истакнувањето во нивните извештаи дека Македонците сакаат автономија и отцепување од Кралството Југославија, британската политика Македонија несомнено сепак ја гледала само во рамките на Југославија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Османската Империја долго време по својот подем од првите векови продолжи да живее во својот сон на лажна величина во последните векови...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Костас Гаврас, синеаст Времето на козите претставува идеална реализација на бунтот на Мирослав Крлежа против канонизираната иконографија на соц-реализмот, тоа е дело кое настанува во процепот на таа идеологија, дело кое успева да се извлече од премногу ограниченото помнење на реалноста, на првата реалност, онаа што е наоколу, помалку и здодевна во својата рационална димензија.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ни Борхес ни Дерида не ја преземаат хегемонијата на грчко-римскиот дискурс здраво за готово; обајцата се наклонети кон извесен јудаизам во своите контакти со текстовите, а Борхес сака да замислува: “Александрија да однесеше победа наместо Рим, необичните, вознемирувачки приказни што овде накусо ги раскажав /пишуваше за гностицизмот/ ќе беа складни, величествени и обични.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Живееше во Кротон, во приземјето на една реставрирана викторијанска куќа, половина милја од станицата Хармон, од каде секое утро фаќаше воз за Менхетн одејќи на својата работа, уредник во Антропологија денес.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во педесеттите години на ХХ век, откако Југославија се отвори и Сталин не се осмелуваше да ја врати во својата „братска заедница”, Татко немаше што да стравува за семејството.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Грција во Македонија, до 1886, имала отворено 846 грчки училишта, вклучувајќи три учителски школи, една женска и машка гимназија во Битола и др., со вкупно 45.000 ученици.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Сепак е јасно дека Риверс поседува креативно јадро, и дека неговите неуспеси најчесто се резултат на первертирањето на неговата моќ и неспособноста константно да остане во контакт со своето влијание. желбата за признание и награда без сомнение е пречка во развојот на Риверс а неговиот нагон да живее и работи со полна брзина, понекогаш го попречува а понекогаш го свртува неговиот пат од талентиран но дезориентиран почетник, кон значаен оригинален мајстор на модерната уметност.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од студ, зашто снегот ѝ навлегуваше во распарталените чевли, зашто по патот под нозе по плоштадот си заминуваше Клара Аицети, преубава во своето сиво палто, косата малку распуштена низ ветрот, без да го сврти лицето и си заминуваше. Прев.: Фросина Стојковска

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Целото движење на музичката модерна во првата половина на овој век е одредено со напорот звучниот материјал што попотполно и подобро да се контролира во сите свои видови, на што посебен печат дадоа додекафонските дела на Арнолд Шенберг, класични во својата строгост.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Предизвикот со кој ни се заканува капиталот во својот делириум - безобзирно укинувајќи го законот на профитот, вишокот на вредноста, производната целисходност, структурите на власта, и пронаоѓајќи ја повторно на крајот од својот процес длабоката неморалност (но и привлечност) на примитивните ритуали на разорување, тој предизвик треба да се прифати во едно лудо натпреварување.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Го гледаа како се слеа со полето, како потона во таа ноќ, како се спушти и над него тој нејзин плашт од сината месечина; гледаа кон таму се додека беше возможно да се забележи барем некое најмало движење на она место, каде што се искри од нивните погледи во темното зеленило, а после сите молчејќи се враќаа во своите легла, изморена и претепани.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Погледна во својата рака.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И ете го веќе во своите дваесет и три четири години, дотера до ага. My се допадна на Мехмеда уште со првата средба и овој го зеде под рака.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во сказнава нема луѓе и тие да се восхитуваат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

„Не разбирам што точно сакаш да кажеш.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така, Елеазар бен Цви, во својата панисториска авионска фантазија, ја доживува радоста на преосветувањето на Храмот од 164-та година пред новата ера и големото народно празнување по тој повод.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И 12 Роман Јакобсон: „Лингвистика и поетика“, Нолит, Белград - 1966, стр. 35. усниот стил, кој е постојана и типична бележитост на руската лигература, извира од фолклорната традиција.13 Дека е тој процес жив во руската книжевност, дека е константен, во своите анализи укажува и В.Виноградов:

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Англискиот лиричар Крашоу пишува за величественото лудило на Музата “која би можела да гази по Млечната патека”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Првиот повторно прашува: „А што е тоа MacGuffin?“

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Снажниот сопствен стил тој го развива дури во времето на доцниот Микеланџело, по 1550-та, и тоа најмногу во своите цртежи кои и денес нѐ фасцинираат.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Марко го однесе Еда во својот стан во Скарборо и таму го внесе во една соба со голо душеме.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ги стегаше тупаниците, се штипеше по образите, се бореше да си го врати здравото расположение, повторно да ја насели во својата глава здравата, ведра мисла, но колку подолго лежеше, сè потешки камења му се трупаа на душата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пилињата се натискаа во својата мувлосана куќичка.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Германскиот военостопански офицер во Софија, во својот извештај од 30 април 1943 година истакнува: „Кај Прилеп од страна на бугарската полиција се фатени три лица, очигледно фрлени од англиски авиони, и тоа поранешниот директор на Алатини-Мајнс господин Морган во униформа на англиски мајор, еден југословенски офицер во униформа на поручник и еден англиски механичар (десетар).

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Тој ѝ одговори пред да биде сосем буден. Во својот полусон го слушна сопствениот глас како одговара, „Да, да, Рози“.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нашите родители, доаѓајќи во Виена, имаа решено, како и многу други Евреи во градот, да им го пренесат еврејството на своите деца само преку крвта, но не и преку религијата; се надеваа дека тивката асимилација и сочувувањето само на невидливите белези на нашето потекло – оние кои се во крвта - ќе направи да бидеме рамноправни со останатите граѓани, а самите тие остануваа во својата вера онака бесшумно како што татко ги изговараше зборовите додека гледаше во „Талмудот“.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, љубовникот, ако се приближи, може да биди дека од закрилата на тешкото актерство тело ѕирка главичка со зашилени уши на една чивава што се обидува да лае.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Cabala simplex” Јохан Кристоф Манлинг, книжевниот теоретичар на втората шлеска поетска школа, во својот Европски Хеликон ги фали "кабалистичките мајстории".

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ете јас ќе речам дека дојдов да те колам.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги носеше книгите во својот скуден дом во кој сите ѕидови ги беше претворил во библиотека.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сега, кога му се чинеше дека некому одамна умрен му го открива својот бог, оставаше да го лазат спомени и се мачеше да не шибне како дожд во својата исповед, како понекогаш кога ќе беше сам и згрчен во некоја бескрајна и болна тишина.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ќелавкото пред него остана неподвижен во својата ролја на историски документ.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Тој во тие темни и неизвесни времиња, кога царуваше фашизмот во Европа, откако се спаси од сталинизмот во својата земја, стигна крај Езерото следејќи го патот на јагулите, и останувајќи им верен на ситните паразити, рибите на Езерото и птиците, а посебно на нивните миграторни движења...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тие значи мораат да бидат тешки за класифицирање веќе во своето исходиште.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Тој не сака да се ослободи од себеизмачувањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Овие два аспекта не можат да се раздвојат во својата употреба, но се чини дека е можно за нив да се размислува пооделно.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

XXII. Наредуваме да нема никаква разлика во однос на споменатата вера при примањето студенти на универзитетите, гимназиите или училиштата, како и при примањето болни во јавните болници, во болниците за лепрозни и во јавните милостини. (...)

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се чувствуваше како во луда трка по туѓите заемки кои се криеја во редовите на страницата на книгата, на моменти се чувствувал како со перото меч ја разбива пајажината во која се криеја старите зборови, со веќе потрошено значење, според многумина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Првостепениот суд е должен да ги изведе сите парнични дејствија и да ги расправи сите спорни прашања на кои укажал второстепениот суд во своето решение.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Утринава, како и завчера, совршено познатиот глас од огледалото ми повторува: сè во свое време.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Затоа пак Фоте, премачкан со сите бои на искуството, ја презеде иницијативата во свои раце и го поведе друштвото под своја команда.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Езерото беше во својата природна оголеност.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

А бог, закатанчен во своето име, и закатанчен таму горе на небесата и зад веавицата, не ни приѕнува на земјата да види што се преви и да пресуди...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јас и Бил се согласуваме речиси во сè, освен во една работа: тој смета дека неодамна требаше да ја викне Кери Вошингтон како гостин во своето шоу, додека јас мислам дека тоа требаше порано да му текне и почесто да му текнува, барем до промената на власта (во Бушовиот режим Кери е лута опозиционерка, а лутината преубаво ѝ стои).

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Чувствувајќи грутка во грлото, Карер го врти погледот кон она што некогаш било еврејско гето на стариот Закинтос, потсетувајќи се на кажувањата на генерации и на официјалните хроники што неретко како татко на општината и самиот ги оживуваше во своите говори на градските собири одржувани по различни пригоди, од локалите до државните празници: дека Закинтос е остров на одамна воспоставена хармонија на сите негови жители: на православните Грци, италијанските католици и на Евреите, Закинтјаните со мојсеевска вероисповед.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Просперо се наводенува во својот домашен базен, неговото пенкало разлева во водата сино мастило, црвени цртежи на олујни облаци се вртат, жив вистински дожд истура, и сеќавајќи се на млазовите од фонтаните, Ариел моча.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И со насмевка што им била својствена само на најблагородните левантински филозофи што во своите мисли го ставале човекот над верите и над расите, бавно, со свиркање на воздухот од неговите гради помеѓу секој збор, објаснувал дека ниедна болештина не е посилна од возвишеноста на духот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го сеќаваше погледот на онаа измачена дивинка зад себе во својот тил.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

УЛИЦА - Улис (т.е. Стефан Дедалус; в. Џојс - Ulissis) не е уличар туку момче што ули (напаѓајќи ги „светите“ нешта!) чар! И тоа е неодоливо заводливо. Тој оди по улица гледајќи секакви лица; ту со поглед ќе улови некаква улка (луда “; или: жена), ту некој улог (инвалид), длабоко улогорен во својата улога. За тоа всушност се работи во тој ултимативен („ултра- модернистички“) роман, клучен во 20 век.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Но тој е веќе во своето сокаче, еве влегува во портата, ја заклучува како без душа, ја опира со грб и премрува наслушувајќи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Едно утро, едно од оние утра во кои го молев Рајнер да ме пушти во својот дом за да можам да молам или да обвинувам, тој ми рече дека завршила љубовта помеѓу него и младата жена заради која ме беше напуштил.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Уште што ќе ни измислиш во името на другите? – дофрли А.А. задоволно гледајќи во своите истомисленици кои беа готови да му аплаудираат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Како да не претпоставувал што може да се случи или како да сакал да се случи нешто заради што ќе му се памети името.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во своите (за книжевно-историското истражување на маниризмот) преломни истражувања (поглавјето за маниризам во Европската книжевност и латинскиот среден век, 1953.) Курциус предлага изразот маниризам да се одбере за сите „книжевни тенденции спротивставени на класиката, без оглед на тоа дали ѝ претходат на некоја класика, или ја следат или се временски синхрони“.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Бистер по природа, научи да пишува уште во своите четиринаесет петнаесет години и уште од осумнаесет дваесете почна да се меша со самите Турци аскери и нивните забити.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Арафат ме пречека во својата војничка униформа, крај палестинското знаме, со сите симболи на палестинската државичка која ја претставуваше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Мандрак-синдром, за тоа сѐ уште се водат полемики; омилен писател му е Бароуз иако, во својата неодгатлива А. Станковски длабочина, Каљостро презира било каков тип на уметност; оженет, едно дете. Фрагмент од емисијата емитувана на 3.12.94. 88 Margina #10 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Одеше полеа осветлена до поткожа и тој виде многу ситни брчки околу нејзините очи и усни, ја виде крај човек по се сличен на неа и се сети на сите други што ги знаел, се сети и на втората Марија и претпостави дека не би имал топлина во својата крв ни за неа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Маркос се уште во својата офицерска чанта, од која никогаш не се разделува, покрај многу други работи, го чува и исечокот од весникот „Манчестер Гардијан”.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Го нема на оваа страна каде што легна синоќа, а добро знае дека тука легна и дека пред заспивање ја пикаше во своите пазуви од што ѝ се рашири една леснотија по снагата па спиеше со благи соништа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тоа беа ретките мигови кога си се враќаше во своето загубено време, од другата страна на границата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

4. Трансценденција Магијата на уметноста на Пишувањето / Читањето продолжува да лебди „во празнината на еден потенцијално бесконечен простор на можни толкувања“, како што со право забележува Умберто Еко во своето дело Граници на толкувањето.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Барем го вратив онаму, од каде што беше тргнат, мислеше, барем го натерав да се врати во својата стара шума. Беше слаба утеха.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имам среќа да најдам слободно место до две млади, згодни жени.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сите тие во своите говори недвосмилено потенцирале дека опстанокот на федерална Македонија е можен само во рамките на федеративна Југославија и дека секоја политика што не би била во рамките на југословенската би била катастрофална за македонскиот народ.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Сара секогаш беше болникава, а на болестите кај болникавите луѓе гледаме како на дел од нивното секојдневие, и ретко помислуваме дека една од тие болести мора да биде последна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„ Подобро да се вратиш во својата кујна Мартине“, рече тој.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас, во своето детство, поминато меѓу обични, добри луѓе, често сум можел да го слушнам поздравот: „Добар ден, добри луѓе!“

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Дури и деца одгледувани од лезбејски или од машки геј-родители отпрвин се изложени, барем до некој степен, на главнотековните културни жанрови и стилови на изразување. ‌Фактот дека популарната култура денес редовно вклучува геј- и (значително поретко) лезбејски ликови во диегетскиот регистар на нивните приказни не го менува генеричкиот изглед на самите приказни (односно, не менува дали ќе бидат или нема да бидат комедии или мелодрами), ниту, пак, ги менува начините на чувствување што се кодификувани од традиционалните генерички конвенции и кои возрасните ги преземаат во своите содејства со другите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ги зеде тој уште двете лири од аманетот на татка ѝ на Трајанка, направи триста други зулуми сѐ додека еден ден не ја зеде работата во свои раце дедо Геро војводата и неговите двајца комити.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Татко замина засекогаш од Цариград, со голем катинар во својата душа го заклучи цариградското време, со сите негови тајни, како никогаш да не постоело.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ако религиозните и националните пропаганди не посакаат да го воведат нашиот јазик во своите училишта, се разбира дека само таму каде што живеат Словени, и ако им забрануваат на своите учители и попови да другаруваат со македонската интелигенција и општество од другите пропаганди, тогаш македонската интелигенција и народот, без разлика на пропагандите, треба да изнајдат пат со којшто ќе може да се казни таа пропаганда.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Токму затоа поимот на техниката никогаш нема едноставно да го расветли поимот на писмото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Недела Февруари Во својата неповторливост поезијата знае да препише сѐ. Мигови на бессознание, созерцание...

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

„Овој Џемал-ага ги заплеткал нишките во својата душа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Она што е посебно силно е што Кит ги одживеа, изрази и реализира овие моќни емоции во своите последни дела.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Звук и „изведување” на филмовите Го истакнавме минимализмот на движењето и општата кинестезија во некои Ворхолови концептуални дела, да кажеме уште еднаш дека во периодот од 1963-1965 (со исклучок на Tar- zan and Jane regained, Sort of и Harlot) станува збор за неми филмови.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Остварувањата што Лимиер ги режираше во периодот од 1895- 1900. (неговата компанија продолжи со производство до 1905.) можеме да ги согледаме како опус со доследни етички принципи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

И покрај обидот за елементарна инсенација (на пр. бурлеската Наводенетиот наводнувач од 1895.), Лимиер во своите филмови негува фактографски документаризам: на расколот Мелиас-Лимиер се базираат двете основни струи во филмот, фикција/илузија и документ/стварност.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Др. Едвард Т. Хал во својата okno.mk | Margina #10 [1995] 95 книга “Сокриена димензија” 1966 год. зборува за личниот простор и разноликоста на психичките односи кои произлегуваат од културните, психолошките и социјалните разлики.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тој лежеше во својата агонија и измамата му се растопи во многу живи лаги што ползеа како слаби жаби, гуштери и змии.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Изнемоштен и очаен пашата се затвори во својот сарај и цели години не излезе оттаму.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Јас не го спомнав тоа, но ги гледав така што да ги собираат вратовите во своите маслосани затилоци.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Игор Лозински беше конечно среќен во својата земја.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Производите за кои вие сте одговорни и компанијата на која ~ служите станаа денационализирани“, вели деловниот стратег Кеничи Омае во својата книга „The Borderless World: Power and Strategy in the Interlinked Economy“, (New York: HarperBusiness: 1999). 49

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Таа го заведе со своите приказни, па и пред да биде свесен за да се спротивстави, тој плачеше на оние тажните, се смееше на оние веселите и ги следеше нејзините наредби.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во своето последно писмо, Агна ми пишува: „Гледам дека си непостојан.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој во одговор само молчеше; ја положи десната дланка на левото срце, го рашири лицето во срамежлива насмевка, не насмевка на задоволство туку само на благодарност, па се изгуби во својата сива заднина, во која не се разликуваше земја од небо, кал од камен и трн од глог.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Хирургот тапо гледаше во својата чаша.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И бог беше голем и милослив во својата љубов за нив, не ги накажуваше и заедно со нив трпеше.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Постои нешто што е француска култура, но таа ниту универзално ниту во својата целина не ги опфаќа сите поединци кои себеси се определуваат како Французи или кои, во даден миг, престојуваат во границите на француската нација.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа замина, и светулките, во своите електрични кругови, одедрија со неа како некое скитничко соѕвездие, покажувајќи ѝ го патот во темнината.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Наутро чиновниците одат на работа во своите комитети, жените ги чуваат децата, а свеските, кои по некое чудо не се отпуштени, со напудрени носеви одат на служба во „АРА“**.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

До доцна во ноќта Камилски пребаруваше во веќе отворените речници османски заемки од областа на архитектурата и урбанизмот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Интервенциите на групата се колективни напори, кои што се случуваат во рамки на строго ограничен временски период (обично не подолг од осум недели) и секогаш на покана од некоја уметнички институција што ги обезбедува инфраструктурните услови и финансирање.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Уште еднаш се увери во својата немоќ да му се спротивстави, да го оневозможи да дејствува другиот во него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Вистински беше среќен во својата балканвавилонска библиотека од каде од чардакот на куќата како да земаше залет со своите нови идеи да ја прелета Тврдината, да ги мине границите, кои беа запрени во него и се бореше да не продолжат и во неговите деца.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Андерграунд уметникот е како Сократ - филозоф и мудрец во своето тело и во реонот на својата перцепција; доколку андерграунд уметникот биде вознемирен и испровоциран од масите тој уште подлабоко бега во подземјето.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И оваа заемка Камилски ја внесе во својот жолт нотес заедно со зборот чаршија (од персиски аri) за поопстојно разгледување со Татко, сметајќи ги за посебно значајни, но и со меѓузависно значење.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко, внесен во своите сиџили, старите кадиски записи, од изминатите отомански векови на Балканот кои ги откри и на кои им го посвети животот, имајќи со што да си ја теши, да си ја освежува староста, ја забележуваше Мајка како, со денови, отсутно, го прелистува каталогот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На третата вечер ќе идат наречниците да и одредат на „дуда" пат по кој ќе врви во својот живот. Пак стрина Маловица дојде.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во својот извештај до Каиро Едмондс не можел да одгатне „каква политичка игра“ претставува именувањето на „Дејановите партизани“ како „за Срби, а не Македонци“, и бара објаснување од повисоките инстанци.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Кој ја имаше мојата мисла во својата глава дека треба да го закопаме на највисокото место?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Дека било јасно дека тој е уметник, дека тој не креира култура туку едноставно ја репрезентира, преуредена, изманипулирана и акцентирана по негова волја. (...) Мислел дека сме сфатиле, дека секој можел да увиди дека славата што тој ја произведуваше (за него и неговите суперѕвезди) не била вистинска слава, туку само репрезентација на слава, реторичка симулација на слава.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оној нејзин поглед упатен кон хоризонтот надвор од сликата можеби е поглед во некоја друга реалност, таму каде што сѐ е сочувано, и каде што сѐ што било, сѐ што е и сѐ што ќе биде, ја добива својата вистинска смисла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Појде во пресрет на смртта во егзил во својата Палестина, слободна во соништата, оставајќи ги последните траги на својата легенда.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Најинтригантен однос со протагонистите Ворхол воспостави во својот среден период.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ворхол, меѓутоа, не ја одбиваше само моралистичката елипса на Холивуд, туку во своите филмови радикално го негираше и елиптичниот филмски израз не користејќи монтажа.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Оставана често сама, во клетата туѓина, како што велеше таа, мораше, во својата мисија, да се снаоѓа самата во пресудните мигови, како што знаеше и умееше, барајќи за своите постапки, кога беа во прашање чедата, да му полага есап првин на Бога, а после на државата, на идеологиите, на другите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Токму сиот тој културен систем на родот, на моќта и на жанрот, политиката на емоцијата што тој ја создава и ја одржува, како и разликите во положбата, класата и статусот што се втемелени врз него се она што се обидов да го опишам во претходното поглавје. ‌Машката геј-култура, обележана со преземањето на женските мелодрами како Милдред Пирс, може да се сфати како инстинктивен одговор на тој систем и како стратегија за отпор кон вредностите што ги крепи.312 Тоа е значењето на мелодрамата како геј-стил.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Имаше некаква мистична сила која ја тераше да си оди дома, во својот мртов дом, но таа иста сила и ја задржуваше да остане во куќата, со денови да не излегува.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Измореното предвечерие на 19 век и сиот гнил сјај на стаклените градини и баловите под маски“ - така декаденцијата ја опишува Борхес во својот есеј за Оскар Вајлд.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Така сфатен, хуманизмот на авторот на двете Пасквелии звучи како несвесен одбранбен гест што уметникот го отправува кон сите стравои со кои новото време во својата бурна надојденост одново како да го загрозува неговиот идеал.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но и Leonardo, во својот Трактат за сликар-ството, се изјаснува околу ова: „Кога делото е еднакво на судот, тоа е лош знак; а кога делото го надминува судот, тоа е најлошо, и тоа станува кај оние кои се восхитуваат што така добро го направиле делото; кога судот ги надминува делата, тоа е одличен знак.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

„Секој е пророк во своето место”, помислува додека насмевнат од овие лажни спомени што се случиле само во неговите желби, лежи на својата постела, свртен со лицето кон ѕидот и со грб кон својот цимер кој дише воедначено, и како и тој - Виена, го сонува својот дом не во сегашниот, сив и заканувачки замолчан, ами во еден друг, отворен и радосен, кралскоцарски Загреб.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Новата држава – црква широко ги прифати во својот голем храм – земјата, сите свои верници, готова да продре во нивните души.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Градот ги отвори скриените тајни ноздри во своите црни ѕидови и еден силен вцицувачки вентил во телото на градот ги вовлече воздушните луњи низ внатрешните канали, низ густите филтри и собирачите на прав, до фината и треперливо прецизна низа на навивки и мрежи што блескаа со сребренеста светлина.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Мракот го потонува во својата бездна и него исето околу него.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Калуѓерски долгиот врат на недоопијанетиот Лазар Аргиров се танчел. Усните безгласно му се движеле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Остана во својата Муката (Рамалах) во последниот лавиринт од кој не можеше всушност жив да најде излез...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

По вторпат во тој ден пламна, сепак зачуден од една таква идеја слична на се што правеше во својот бестемелен живот. „Она со касата ви го простувам.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Уживам во својата слобода. Да правам што ќе ми текне.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Влезе, поразговара и запиша во својот список едно име: Стојан Ванков, роден тогаш и тогаш, тоа и тоа, неженет и - доселен по војната од зад граница. „Благодарам“, рече кришум гледајќи кон касата, а тој, Ванков, имаше доверба во него и му говореше со асматично шушкање до душникот за сѐ - какви се цените на пазарот, кога бил најголемиот пожар во некој голем град, каква политика води Черчил.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Најлошо беше тоа, што ја немаше водата, да заплисне и да го проголтне сето во него и сето наоколу во својот сребреникав пороен шум; најлошо беше што сето наоколу беше сковано во оној мраз.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зголемената комуникација, учество и рационална критичка дебата за вредностите и нормите кога се прави реконструкција на општеството Хабермас ги смета за лек против „патологиите на животниот свет“. 102 Simone Chambers, “The Politics of Critical Theory” in The Cam- bridge Companion to Critical Theory, ed. Fred Rush (Cambridge: Cambridge University Press, 2004), 232. 103 Stiven Best Daglas Kelner, Postmoderna teorija (Skopje: Kultura, 1996), 340. 90 Хабермасовата мошне влијателна дисекција на капиталистичката модерна во процесот на нејзина транзиција од либерален капитализам кон социјална држава може да се проблематизира на повеќе основи.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Сакаше тоа да се случи во својот живот чиј залез го насетуваше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој ја зеде мојата рака во својата, заедно ја стиснавме рачката од големиот пиштол, нанишанивме и го повлековме орозот.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

З.З. се внесе во својата беседа за арената, често прошарана со своите поетски метафори.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Од 6 часот попладне сите се затворени во своите куќи и секакво движење по улиците е забрането118.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Не бев гладен, бев само алчен во својата контешка навика да носам секогаш нови долги панталони.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Рисот сигурно го дебнел за сето време оној малумен клапчо, сигурно и многу поодамна на него, а сега беше побрз и го однесе во своите заби.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во текот на паузата тој одново погледнува во својот униформиран алтер его и на лицето на Мајснер ја забележува пресликана истата онаа здржана насмевка што и самиот ја чувствува како сака да се појави и едвај ја притиска назад.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Инаку во својата извидничка чета (или пак тоа се викаше одред?) беше хит ако имаше некоја second hand ЈНА зелена кошула.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Арафат запрен во својот налет и вознес, зачудено ќе го запраша мирниот туниски раиз: А што би рекле, вие претседателе Бургиба?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Со паѓањето на Советскиот блок и распадот на поранешна Југославија, 1990-те повторно ги оживеаја крвавите обиди да се „исколчат“ ексклузивни и неспорни државни територии, како остаток од „големата фикција“ на геополитиката на 19 век, имено „дека сите нации имаат право, ако не и судбина, да владеат во свои национални држави, на своја сопствена територија“.17 Историски гледано, границите долго време имаа улога (и се засноваа) на етнички и религиозни разделници. 16 Во овој поглед постојат значајни разлики помеѓу Азија, од една страна, и Африка и Америка од друга.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Сани го чувствува бебето во своите раце, колку е тешко и како лесно би можело да ⥊ се лизне и да падне преку шипката во затревената пештера.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Знаев дека е во женева бидејќи Марија Кодама ми прати новогодишна честитка во Бостон, од каде била проследена за okno.mk | Margina #32-33 [1996] 206 Барцелона, а јас конечно ја примив кон крајот на јануари.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сите глупаци заминуваат на летување во своите мали автомобили.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Кога ќе пораснете да се одликувате: со машка сила, надворешност, вештина и леснотија во своите вежби! Вие немоќни и сакати да одите на море.

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Јас во собата на брат му кој беше на студии во Скопје и ретко доаѓаше дома, а тој си спиеше во својата соба.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тие не можеа да разберат дека не постојат графи кои ќе ја заробат хуманоста и желбата да им се помогне на оние кои работат за да преживеат, скршени во своето достоинство.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Во својот заклучок ќе истакне дека е потребно кога ќе се создадат погодни услови да се спушти на слепо британски офицер кој го зборува јазикот, кој има извесно познавање на земјата и лични контакти. 68

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Организери за чорапи (секоја чорапа во својот пластичен оддел), организери фустани, организери за чевли, за машни, за накит, организери за пуловери, оние што се расклопуваат со мали картонски полици, и оние големи за капути.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Некои цртежи од овој период содржат во себе намерна нападна незграпност, додека останатите се сиромашни и едноставни.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Живееше во својата имагинарна тврдина на читањето!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Си отидоа, преку река, во своите окопи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тука се потпираме врз размислувањата на при крајот на 1991 год. трагично починатиот теоретичар на телематичното дружење Vilem Flusser, којшто во својата расправа Дигитален изглед запишал: „Авантурата на очовечувањето, со нас, стапува во нов период.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Не е точно тоа дека имињата на Маргарита или Ана дојдоа подоцна или дека сега тоа е начин да ги разликувам во пишувањето, таквите нешта веднаш стануваат одлучени со самата игра, сакам да кажам дека одблесокот врз стаклото никако не можеше да се вика Ана, како што ни Маргарита не можеше да биде името на девојката што седеше наспроти мене не гледајќи ме, со погледот на црните очи загубен во тагата на тој интеррегнум каде што се чини како сите да ја консултираат зоната на визијата која не е онаа што нѐ опкружува, исклучувајќи ги децата кои гледаат право и сосредоточено сѐ до денот кога и нив ќе ги научат да се сместуваат по меѓупросторите, да гледаат а да не видат, со она пристојно незнаење својствено за секој близок привид, секој опиплив допир, при што секој е улежан во своето меурче, класифициран помеѓу загради, додека ја чува постојаноста и најмалите количества од свеж воздух помеѓу туѓите колена и лактови, затскривајќи се зад „Франс-соарот“ или џебните книги иако скоро секогаш е како сега со Ана, скоро секогаш се некои очи што се сместуваат во процепите од она што навистина може да се гледа, што се сместуваат на она неутрално и делумно тапо растојание што се протега од моето лице до лицето на човекот сосредоточен на својот „Фигаро“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Фјодор заноќува во својата сукња.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Имаме уште полни четири и пол часа - Тогаш, да причекаме... ...и чекаат... чекаат и понатаму... г-нот И. вари кафе а г-нот А. во својот филџан додава лажичка шеќер, зашто сака „средно накај слатко“... ги сркаат кафињата гледајќи го дневникот на А1...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

За жал, аргументите што ги потегнуваат националистите, шовинистите и фашистите, народот сѐ уште ги смета за правилни, бидејќи толку се запарложил во својата мрзливост што едноставно му е премногу да мисли, расчленува, да ги динамизира психата, општеството, самиот живот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Кривата на нашиот бегалиски живот во својот лет ја допираше највисоката точка, за потоа да го означи својот неизбежен пад за што не можевме веднаш да бидеме свесни.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кога еден сатиричен весник на Универзитетот на Мичиген сакаше да ја исмее паниката што го фатила некој поранешен дипломец зашто за претседател на студентската организација беше избран човек што е отворено геј, весникот напиша дека новиот претседател „конечно успеал во својот поход да ја попедерчи целата студентарија на Мичиген...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За потребата од воскреснување на правниот реализам во македонски прилики Nulli vendemus, nulli negabimus, aut differemus rectum vel iustitiam.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа мора да го стори ова не само поради тоа што сето она кое желбата сакаше да го оттргне од говорната игра одново се враќа во неа, туку и поради тоа што истовремено, и самиот говор се наоѓа загрозен во својот живот, изгубен, отсечен, поради тоа што повеќе нема граници, препуштен на сопствената конечност во истиот миг во кој изгледаше дека неговите граници се бришат, во истиот миг во кој престанува да биде сигурен во себе, опфатен и ограден од страна на бесконечното означено, кое изгледаше дека го надминува. 50 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Веднаш бркна во својот џеб и рече: - Продај ми го мене. Еве ти пари!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ноќта полека ги довлечка до пустиот парк под виснатите гранки на смерните врби погрбавени во својата молитва.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Наеднаш, оној дел од учебникот по историја што Винстон го препиша во својот дневник, му се врати во сеќавањето, и го обзеде лудачки импулс.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Оттука двајцата отишле во својот дом кој се наоѓал близу до касарната “Топхане“, ја затвориле добро железната врата на куќата, како и другите врати, и започнале од терасата и од собата да фрлаат бомби на улица.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Дора со едната рака го придржа точакот, а со другата го исправи тротинетот и лека-полека тргна да ги турка во дворот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Го додавам своето убедување дека и мистичката и естетската проникливост во својата егзистенцијална полнина ќе биде достигната дури во една потполна демократска општествена форма сонувана од многумина утописти и историски спроведувана од одредени прагматисти (барем во иницијален облик).

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Во него Влахов протестирал „до грчкиот Претседател на владата“, кој „по вторпат ги обнародува грчките намери да ја прошири грчката територија кон север поради безбедносни причини“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

4. будење Тогај се ведрам полека смеј се напоено време по тебе место мов израстуваат огромни мостови што укротени води ги враќаат во своите токови Оваа населба од сон заборави на лазење штом себеси и неа ја крена на крупните рамена свои

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Во регионот не стивнуваа експлозивните настани, радикалните пресврти.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тоа не достигна никогаш толку големи димензии на Балканот како во Европа!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се сети на блесокот во очите на Ивана и стана несигурна во својата увереност дека Отец Симеон ќе може да му нанесе некое зло.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Имаше такви луѓе во Гнездо: лежеа на креветите, а насмевка им трепереше на усните.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа нова позиција на човекот во светот му го покажува неговото мрачно потекло и истовремено ја разбива илузијата за неговата положба во средиштето на светот“, пишува Ефтимиос Варламис (Eftimios Varlamis) во својот есеј за Хундертвасер.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Беа неверојатно подвижни и смешно несмасни во својата големина, тие две раце, додека си имаа работа со онакви ситници.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Болката беше толку слатка што никој не би се лишил од неа.”

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ме погали по глава, моето тупаниче го стегна во својата дланка и ме поведе.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Татко во својата судбина ги чувствуваше и изразитите парадокси од судбината на својот албански народ.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но, извесно чувство на меѓусебно признавање, на заедничност и – ако смее да се каже – на идентитет, сепак, опстојува и покрај многуте пукнатини и напади што го поткопуваат.84 Самото внимание со кое квир-теоријата штедро ги опсипува различноста, вкрстеноста и споредливоста најпосле го затрупало прашањето како бидувањето геј, од голем дел од американските хомосексуалци во текот на минатиот век и нешто, се искусува низ мошне шематизирани облици на овоплотена чувствителност – токму кога во своите обиди да се оттргнат од „стереотипите“ и од „етикетите“ геј-мажите по правило се склони да ги отфрлаат тие обрасци.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Воопшто не им пречеше тоа што тие во своите раце веќе цврсто држеа зрела убавина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Оваа верзија постепено ѝ стануваше сѐ подостапна.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Проститутката отелотворува еден парадокс, таа воедно е и роба и продавач на робата, на границата меѓу соодветното (таа е човечка женка) и несоодветното (таа е курва) како што и „примитивецот“, дивјакот, е на границата на човечкото (тој му припаѓа на човечкиот род но не е баш сосема човек).

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во својот есеј ‘Америкаш’ Бодријар вели: ‘Лудилото кое е кај нас (во Европа - м. заб.) овде станало објективно’. ZAN BODRIJAR ‘AMERIKA’, BEOGRAD, Buddy books, Kontekst, 1993, str 86 3. WIHELM WINDELBAND,‘Povijest filozofije’, Naprijed, Zagreb, 1990, str 460. 4.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Икар паѓа во својот лет кон сонцето (Ра овде дава убав премин со тоа што е бог-сонце) и станува Тот, кој го надоместува таткото.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ете, затоа не треба да им се лутиме на нашите писатели кои во своите скрибомански кариери изнапишаа илјадници песни за Тито и партијата, а не напишаа ниту една за Дедо Мраз.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ја држи подолго раката во својата која како да му е испружена низ подотворената врата или прозорец на кочија, на автомобил, на воз...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И ете веќе неколку месеци како вене во своето изоставено, пусто македонско село.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Затоа и сите чифчии денеска стоички го поднесуваа припекот на сонцето и чекаа да се стемни за да се вратат во своите кошарки по чифлизите и да го продолжат ропскиот живот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во канцеларијата на директорот Цвета се однесуваше слободно како во својата мала соба во бараката во која беше сместено бифето.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Францускиот конзул во Солун во своите извештаи до Делкасе од 7 и 13 мај укажува на “пренатрупаноста“ на затворите со уапсени егзархисти од сите социјални средини.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Нашите граѓански права се независни од нашите верски мислења така како што се независни од нашите мислења за физиката и геометријата. Томас Џеферсон (Thomas Jefferson), The Virginia statue of religious freedom, 1786

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Можеби тоа не е важно / ... Ми останува само задоволството да бидам тажен.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во повеќето верзии на кампскиот хумор, на пример, самите жени не се тие што предизвикуваат радост (или завист, восхит), туку тоа се современите културни конструкции на женственото – женственоста во својата изведбена димензија, женственоста како општествен театар.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ритмично уфрлам pop-corn во уста и ненаситно го голтам своето четиво: тука можам да дознаам дека Elvis Presley е жив, за тоа впрочем, сведочи жупникот Sam Beatty; дознавам дека Gary Cormier изградил подморница во својата гаража; дека Claude Marquezy, ограбувач на банки убиен пред неколку години, и понатаму ограбува како дух оставајќи им ги своите отпечатоци на немоќните полицајци; дознавам за мртвите домашни галеници кои се враќаат дома како духови;

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

По сета ноќ дивината завиваше како во свое царство.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Воопшто не забележаа дека некој ги гледа, а таа тивко, без збор, скоро без здив, се врати во својата соба.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Онемев... Така тој ми рече, а јас си дофрлив - секоја власт секогаш и секаде во своите раце си има чигри... Така беше...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Хаиме Aласраки Margina #32-33 [1996] | okno.mk 205 За борхесовата смрт: НЕКОИ РАЗМИСЛУВАЊА На 14 јуни 1986-та година, околу 4.30 попладне, токму работев на еден долг есеј за Борхес за Латиноамериканската енциклопедија на чарлс Скрибнер во својот дом во Сариа, кај Барцелона, каде што поминав една година предавајќи на Автономниот универзитет.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Влегував во својата Игра и сакав да ја истерам до крај.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

И потем заминавме секој во својата одаја. Како сега гледам: одиме, секој по својот пат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мојот татко никогаш не го доживеа враќањето од егзил во својата родна земја, таа за него остана секогаш затворена.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

„Дигаат глава кутрите кон прозорците“, како што би рекол Цанкар во својата „Повест за мајката“, облиени во сјајот на јаркото сонце и ги листаат страниците од календарите на годините што поминале.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

А уште колку ќе биде дадено до конечното истребување на славо-комунистите и комунистичките банди како што има запишано во својот извештај генералот Ван Флит, кој е главен американски советник на режимот во Грција?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Компјутерските екрани се волшебни огледала, кои на дадена команда (повик) ги претставуваат алтернативните реалности на различни степени на апстрактност.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Како и грчкиот прототип, така и готскиот алфабет содржи 27 букви со веќе напомената бројна вредност, при што последниот 27-ми симбол на готската алфабетска низа, кому во грчкиот му одговара еписемонот сампи, се употребува само во својата бројна вредност 900.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Модерната книжевност во својот корен е обележана со урбофилијата.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

После 1959, хепенинзите што ја вклучуваат и публиката и уметниците, во САД и Европа ги изведуваат разни уметници меѓу кои се Kaprow, Oldenburg, Dine, Schneemann, Vostell, Knizak, Lebel, Kudo i Kasama, а уметниците собрани околу Флуксус (Fluxus), како Ono, Paik i Moorman, Higgins, Beuys i Vautier исто така го користат телото во својата уметност.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Назад во реалноста ја врати допирот на Петар, кој нежно ја зема нејзината рака во својата.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ако умеете да чувате тајни би ви открила нешто: јас сум во потрага по совршениот пехар, пехар што нема никакви дефекти од било каков тип во својата форма.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Врховна мудрост е сопствениот љубовен живот свесно да го живееш како мелодрама – сосема да сфатиш (иако не мора тоа да биде322 експлицитно) дека мелодрамата значи и деградиран жанр на книжевен дискурс и унедостоен прагматичен жанр на емоционално изразување: презрен, феминизиран, смешен, тривијален стил на изразување на сопствените чувства.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не можев да определам дали е тревопасец или месождер, ми се чинеше дека во својата огромна алчост би изел и најгласен отпадок, само да џвака, голта и си го полни желудникот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кулик се надева во своето кучешко тело повторно да го открие загубениот објект на желбата за да ја постигне целоста којашто му недостасува на човекот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Откако го земав се стрчав тивко во својата соба и почнав да размислувам.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Одненадеж слушнало силни удари во својот корен, човекот со чекан удирал силно, кршејќи ја карпата на ситни парчиња, ситни како песок, прашинки што испарувале од жештината на сонцето, враќајќи се назад во космосот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Бостанот, во кој си влегувал како во свој, наеднаш ќе го најдеш ограден со бодликав тел.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Еден ваков неочекуван настап на Непознатиот зарем нема веднаш да те олади?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Вообичаено беше пензионирате и активните гардисти да држат мали магацини на оружје и муниција во своите куќи.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Онаа рака која во обидот да ја дофати книгата не се осмели да се испружи до крај, се исуши во својот згрчен став.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во една од почетните сцени, додека безделно си ги средува ноктите со турпијка, Роза Молин (во чија улога е Бети Дејвис) во својата голема и удобна куќа слегува по едни скали и со тој кисел извик му смрчува на љубовно грижливиот и изнапатен сопруг – чесниот, посветен и вреден лекар (кого го игра Џозеф Котен), кој си доаѓа дома по непроспиена и емотивно исцрпувачка ноќ што ја минал во очајничка и јуначка борба да му го спаси животот на еден пациент.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Си претстави како ќе најде убави моми и млади невести и од сите ќе ги избере најубавите и ќе ги донесе во својот харем, кој и инаку не беше празен.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Со себе, во своите коли, носат сè, но на враќање тие го понесуваат со себе само сонцето, воздухот, и насобраното здравје.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако ме одвоите од дрвово, тоа ќе престане да ме сонува и мене ќе ме снема!“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кети стоеше и ги гледаше додека јадеа, и во таа мешаница грабливите сојки бесшумно се спуштаа долу за да грабнат од храната и со клуновите да ја однесат во своите скришни места во дрвјата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нарачката е единствениот начин на кој може да се стимулира финансиски неисплативата уметност на авторите кои доаѓаат во апсурдни ситуации: кога се етаблирани и ценети, а тоа нема никаков финансиски ефект туку напротив, тие постојано вложуваат во своите проекти кои често се поскапи од конвенционалното сликарство, а не се од продажен карактер.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Камилски се враќаше дома потпевнувајќи една арија од Верди, која обично ја потпевнуваше во радосни мигови, но најчесто во својата библиотека, крај отворените книги, особено кога ќе наидеше на мисла при читањето, којашто ќе му го огрееше срцето.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ја затвори вратата зад него и ме воведе во својата соба претрупана со лонци, калапи, четки, бои, парчиња гипс и стотици ситни ненужности.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ворхол исто така и во својата ликовна работа ги подржуваше типичните грешки на медиумот (расипувањето како креација).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сама сум, со стар и глув свекор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како можев така да мислам кога претседателот ене си седи во својата претседателска фотеља и си ги брка своите претседателски работи, а неговиот телохранител, Сатирот, стои пристојно облечен, со црни ракавици и со пендрек во десната рака што го удира врз дланката од левата рака.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И ноќта беше ноќ за сами суштества, една и премногу придавена ноќ за една притисната до последниот, до оној најпоследниот пристан осаменост, и тој го сети многу добро тоа, склопчен во својата шумурина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

-Во својот страв тие создадоа големи армии на тајни полиции да ја шпиунираат приватноста на мирољубивите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бучното диско, каде што веројатно се случила „неправда“ кон него, освен што потсетуваше дека секој викенд на луѓето во околните куќи им се убива сонот, во својата историја криеше и едно вистинско убиство.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Но пролетта копаше во своето дно, го најавуваше летот...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Кога Омразата заврши, тој се врати во својата преграда, го зеде новоговорниот речник од полицата, го оттурна говорпишувачот настрана, си ги избриша очилата и се зафати за најважната работа тоа утро.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Пораката беше усна и гласеше: Се слуша дека Хилмипаша веќава бераети за сите оние востаници што немаат крвни злочини.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во своите нови молитви, духовникот се заблагодаруваше за неповторениот божји дар, од името на сите спасени, завршувајќи ги молитвата со зборовите: „Твојот слуга Хрисостом од длабочината на душата Ти благодари што Го почести да го почувствува слаткиот вкус на победата на Доблеста над секоја овоземна припадност”. Во свеченостите на островот, владиката и градоначалникот учествуваа години потоа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

-Тие на секој начин се обидуваат да наметнат роботска униформност а да ја скршат различноста, индивидуалноста, и независноста на мислењето.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Основачот на манастирот св. Саб, на пример, во својот текст Мистеријата на грчките букви ги доведува во врска следните хебрејски узори: 22 букви на хебрејскиот алфабет со 22 творечки дела Господови со 22 книги на Стариот Завет со 22.000 говеда на Соломон, и Isopsephic stele со 22 доблести (retai) на Христ.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

За време на семејните собирања тој само си седел во својот агол и набљудувал, не зборувајќи ништо, туку само гледал и апсорбирал.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Од што се плашеле? Бездруго од платеници на суробрадиот Али-бег што не признавал друго воденичарско господарство освен своето: па дури и на оние благолики Турци, наргиличари со среќна насмевка на алахови почитатели што не ја одобрувале неговата алчност, бегот можел да им се одмазди на некој начин; во својот долап со изрезбани арабески во дабово дрво имал пергамент за дедовски и татковски и свои заслуги во кој, со милосливост на султанот Махмуд Втори, се барало од граѓанските и воените власти да му бидат секогаш при рака, не додавајќи ги кон сето тоа легендите за неговите браќа што се истакнале во ликвидирањето на побеснетите јаничари и крџалии и пријателството што го врзувало со секакви мутеселими, кадии, кајмаками, шејови, заслужни бегови; се знаело дека во еден спор и самиот валија, државник и поет и исто толку почитатели на поетите Зати, Фузули, Наби, Вејси, набожно ги допрел со набожниот султански ферман градите, усните и челото и го прогласил неговиот стопан за доживотен праведник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Девојкана - остана со нас. - Дојде да ни помогне, нека остане.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нејзиниот осврт за тој лик покажува и дека функцијата на кампот може полесно да се посочи и да се објасни ако кампот се смести во контекст на општественото окружување од кое произлегол.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На Германците Ренан им замеруваше дека сакаат да се затворат во својата нација на сметка на индивидуалното право и по цена на разбивање на човештвото во хетерогени фрагменти.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во исто време, Министерството за надворешни работи го подготвило материјалот што требало да му се достави на британскиот амбасадор во Софија, Рендел, во кој, меѓу другото, стоело дека: "1) користењето на Македонците во никој случај не треба да го компромитира британското претставништво во Софија и 2) ние на Македонците не им даваме некои љуи про љуо во форма на некакво уверување во однос на нивните територијални аспирации".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

И ете, понесен од анархичниот дух што тој балкон го всадува во мене, решив да ја преземам судбината во свои раце, па конечно да ѝ пријдам на комшиката Џун.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

-Да, но човекот е во своето тело, како во возило, во кое патува низ времето по површината на планетата Земја, на своето долго патување – зборуваше старецот. – таа непозната движечка сила која го придвижува да оди, кога тој свесно не мисли дека оди, не го остава мирен.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Но Доце Срменков, како што се чуло, веќе испратил стројнички, три трудни жени во црно, да ја молат Фиданка Кукникова да ткае и да везе женска кошула - млада е, убава е, свадбата ќе се памети.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, за волја на вистината, мора да се рече дека изненадувањата кои ги приредува животот се вон метафизичките сфери, тие се и во жестоката реалност на антагонизираниот свет, во судирот на протагонистите на непомирливите разлики.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Модерна беше Јана во својата младост, а беше префинета во облекувањето и однесувањето и во своите зрели години.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

За разлика од Варезе, Кејџ покрај звучните иновации со удиралките, во своите дела тежнееше кон специфичен начин на организација на звукот истакнувајќи ја пред сѐ важноста на траењето на тонот и тишината во нивниот меѓусебен однос отколку желбата за надоместување на другите (на останатите инструменти) лесно достапни елементи на музиката (мелодија, хармонија и сл.).

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тоа го направи и Јовановиот четник Брајан од Жиово, та стана капиданис Брајанис и ги одведе андартите во своето село Жиово да го изгорат, а сам со својата рака му ја пресече главата со секира на својот роден стрико „Бугаринот" Петка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Држејќи ја цврсто во своите прегратки, ја тргна од терасата и ја завлечка во една од собите, со сета сила ја легна и ја поклопи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во него, тој ќе напише дека Држиќ, токму во нашево време станал „личност за која покажуваат жив интерес не само стручњаците-историчарите на книжевноста, туку... го осмислуваат во своите творби и разни уметници: писатели, музичари, скулптори...

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И сѐ што ќе се примеше летоска во неговиот булук не се враќа веќе во својот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога во шеесеттите родителите започнаа згрозено да констатираат дека нивните деца имаат сосема поинакви погледи на суштинските културни и политички прашања, беше предоцна.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Деца, - ни се обрати наставничката. - Нека се јават оние што ја познаваат, или барем еднаш во својот живот ја виделе нашата гостинка.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Крцкањето на снегот под чизмите беше првиот звук што му допре до свеста, зашто сетилото за слух му се врати последно, како што полека во својата глава ја освестуваше средината околу себе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кутриот Камилски во својот живот раните на кодоштвото ги осети на своја кожа и длабоко во душата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во „живо“, без помош на електрични миксирања и местења, ги свиревме овие песни во своја верзија, некогаш импровизирајќи ги по 20 минути, а во публиката (како и кај нас, свирачите) адреналинот растеше, сè додека долгокосите, боси девојки со цициња ослободено од градниците не се качеа на бината и не почнуваа да скокаат по тапаните или по типките на мојата фарфиса.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Елен Лејбовиц, можеби повеќе поради судбината на мојата балканска сага, започна да ја следи со аналитичен интерес европската политика кон Балканот во критичните воени времиња.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

LIX Татко го затекна својот пријател Камилски во својата библиотека тажен, наведнат над своите речници, во потрага по последните турски заемки од речниците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Имаме само време за разговор. нека Господ ни помогне да одговориме нешто што нема да биде само одек во нашите уши.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога авторот ја внесуваше завршната верзија во својот зелен блок, просто го копкаше да скршне и да се зараскажува за своите битолски перјани доживувања во собите прекриени со чисти, препрани и преистресени черги, бели чаршави, наштиркани миљеа и завеси во кои толку совршено мирисаше на чисто, нарушено единствено од опојниот мирис на телото на обљубената, но тој тоа не си го допушти.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Преку зимата му влезе под кожа на отец Арсенија Гледајќи го Сталета, отец Арсенија се гледаше сам себе во своите млади години и му се свиде оваа волја на младото момче да стане како него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Обземен сега од потребата да стане, како што се вели, пророк во своето село, тој заборавил дека селаните се неблагодарен, но прониклив свет“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Има во тоа некоја небесна правда: во своите ѕвездени мигови никогаш се немав запрашано кои се луѓето што ми отвораат врата, кои ме развезуваат, кои ме послужуваат, кои чистат зад мене... а сега сум еден од нив.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

И уште поради една причина, но сѐ во свое време.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Шатев во своите први спомени208 кажува дека се плашеле оти од страна на Организацијата “ќе ни се префрлува ако не успееме“ и затоа требало да му се вратат парите на Сарафов.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Женските ликови им биле корисни на машките автори.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нивните евидентни грешки само ги стимулираат за поголеми грешки и за погласно самодокажување.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Некогаш одамна во друго време, вели тој сега, беше тоа момче само во својата куќа на брегот, но не беше само во тоа дека било само таму: да речеме, се приближуваше голем ураган; крај на светот, можеби; капаците спуштени, сите подготовки за невремето направени, ништо повеќе не може да направи освен да чека да мине, можеби да испие едно ‘ладно пиво додека сѐ уште има ‘ладно за пиење и да си раскаже себе си во мракот пар приказни за парови: онаа, на пример, за младата сосетка подеднакво независна како што е тој, која во соседната куќа исто така го чека ураганот и нема друштво позанимливо од својот темносив чесапик ритривер.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

А тој цело време, ах, како работеше! (Вам може да ви се каже, зашто вие ќе разберете.) Еве: Прво: со голем напор чистеше цреши во својата уста.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Странците, наминувајќи некојпат во тоа кралство, потоа пишуваа во своите весници и многу се чудеа колку длабоко е проникнато обратното сфаќање во свеста на секој жител.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На друга страна, ги мрзел сите оние што себе си се сметале за авторитети и во своите односи употребувале помпезни пози или гестикулации.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Меѓутоа, кога ќе погледнеме повни мателно, лицето на Сид Вишоуз не е лицето на Вишоуз туку автопортрет на Гевин Турк, „маски ран“ во типичната „униформа“ на Сид Вишоуз.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но, ако е тоа така, тогаш не ми е јасно зошто јас сум андерграунд, кога мојата единствена желба беше луѓето да ме забележат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тие не можеа да разберат дека не постојат графи кои ќе ја заробат хуманоста и желбата да им се помогне на оние кои работат за да преживеат, скршени во своето достоинство.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Јазикот на теоријата на информации исто така често се применува на билошки системи. Rychlack прави особено чудна грешка во своето инсистирање дека компјутерите се ограничени на она што тој го нарекува Булова логика, којашто тој ја карактеризира со користење на исклучителната (екслузивна) дисјункција.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Последната реченица во Портретот на уметникот во младост упатува на таа замена, која е направена без страв и чувство на вина: “27 април: Стар мој татко, стар мајстору, поддржи ме сега и секогаш на добро место”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Баба во своите прикаски се обидуваше да наложи среќен крај односно да измисли сказна во која ќе се најде јунак од едната или другата страна на границата која ќе го убие змејот, ќе ја победи границата среде Езерото.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кој манирист би можел да ја разбере дефиницијата на поезијата која Новалис ја дава во своите Фрагменти: “Поезијата е голема уметност на конструирање на трансцендетално здравје.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Со своето организирање Македонците станаа главниот фактор во решавањето на македонското прашање како во своите очи, така и во очите на Европа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На крајот, во својот заклучок, Доливети ќе истакне далековидно дека учесниците на тркалезната маса се убедени дека е потребно и "во интерес на балканските земји да остварат полна соработка во рамките на европската демократска заедница и во склоп на светската заедница; и дека таму ќе има целосна соработка со големите сили на Обединетите нации, врз основа на еднаквост".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Сексуалниот импулс беше опасен за Партијата и Партијата го беше претворила во свое оружје.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На многу места по снегот веќе немаше ни капка крв, но затоа пак неколку десетини чекори потаму тој беше целиот натопен од некое густо крваво избликување, и Змејко знаеше дека неговиот пријател напред застанал тука во својата разоденост да си ја излади раната и да здивне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Бидејќи вечно барал едно топло тело кое би му “пасувало”, уште од самиот почеток на својата кариера тој бил опседнат со телесноста, испробувајќи различни тела, животински и човечки, женски и машки, или идентификувајќи се со нив на еден протејски начин во своите дела.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Маниризмот е „аутистички“ инфантилен, а „класиката“, во една еротска смисла „зрела“, во својата изразна геста секогаш е усмерена кон партнерот, кон едно Ти. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 190

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Во една пригода, верувајќи во својот предлог Арафат ќе истакне дека во рамките на движењето Фатах, Палестинците и еврејските сафарди, кои го сочинуваат мнозинството во Израел, и имаат многу заеднички обележја и би можеле среќно да живеат ослободени од ционизмот и арапскиот национализам Арафат набргу официјално ќе го напушти својот сон за создавање на една обединета и демократска држава, кога на 15 ноември 1988-та, во срцето на Њујорк, на Ист Ривер, пред двесте дипломати и други поканети ќе го заврши својот говор со зборовите, со стиховите на поетот Махмуд Дарвиш: Ви носам маслиново гранче и пушка на борец за слобода.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Иако при крајот на 1944 година не можеле да проникнат во суштината на разговорите меѓу Југославија и Бугарија, сепак, претпоставувале дека меѓу нив се одвивала активност која во себе содржи две непознаници: формирање на југословенско-бугарска федерација и во рамките на тоа отворањето на македонското прашање.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Навистина, кога ќе погледнеш околу себе, мал е бројот на оние кои веднаш им се покоруваат на тешкотиите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Во тоа се содржи неговата комплексност: неговата револуционерност и физичка поврзаност со иднината. превод: Будимка Поповска извор: Flash Art, Март-Април 94. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 93 Доналд Куспит Телото на уметникот Во Lebenslauf Werklauf Јозеф Бојс наведува две “изложби” кои во своите наслови го содржат, како во едноставно концептуално семе, сето она што подоцна ќе се случува вонеговата идна уметност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Те гледав како диво животинче кое се свива во своето крзно и сонува, сонува, сонува…

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Беше тивка и храбра, силна во својата величествена самота, во тој наш голем пораз, одвлечени на маргините од животот во кој секогаш имаме веќе спакувани одговори за нашите одложени знаци на возвратена љубов.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во секој случај, минералот “зелен дијамант” некаде во својот централен дел (кога удрил во западно- маусдонските планини се распрснал на илјадници километри далечина) е носител на таа натприродна, скоро божествена свест.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Клучно е да ги размрдаме малку тие комуникациски канали внатре градот (за воопшто да можеме да градиме некаква покомплексна информативна структура, „однадвор”), да ги мобилизираме инвентивноста и духот кои чучат и пропаѓаат по скопските дувла затоа што на okno.mk | Margina #15-16 [1995] 5 Балканот тие се безвредна роба, да го промениме тој инертен и моќен фатализам дека нема излез од гомнава, создавајќи силни јазли на некаква креативна енергија што би се ширела ко звукот на хотелското yвонче во Бартон Финк, суптилно а силно, вон фреквенциите на „чуварите на националната култура”, зомбиевските гадови што блокираат било каков проток и кои гнијат секој во своето изолирано ќоше од овој мрачен лавиринт низ кој талкаме и за кој допрво треба да се утврди дали воопшто поседува излез, копчи, интерфејси, како сакате, со некои поглобални структури. 3. Nick White Бројчињава во текстов се само затоа што овој трет параграф, некако според духот, не припаѓа баш во Маргина, но поради сомнителните морални причини споменати на истово место и во минатиот број, поради новиот голем бран на еден примитивен националистички дух кој не разликува државотворност од шовинизам, патриотизам од национализам (кој не разбира дека државата токму настанува во зоната на поларното одвојување на тие термини!) но и кој, доколку не се реагира (а богами и тогаш!, но реакцијата секо-гаш е важна, колку и да е осамена, макар и во историски рамки) брзо тркала сè пред себе, ете, поради тоа, велам: неверојатно е важен отпорот спрема тој евтин трговски национализам кој ги тресе особено тнр. кругови на културниот естаблишмент, кои си пронајдоа ново идеолошко лижавче, нова дури јазична матрица составена од крајно нерафинирани наци-романтични стереотипи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Гарванов во своите кратки спомени само неполна страница им посветува на гемиџиите.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тој влезе во својата соба. Сакаше да избегне да му се заблагодарувам, но знаев дека оттаму ќе го наслушнува моето расположение.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Страсно уживаше во своите прашања.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Оваа била една од причините што Шатев и Богданов тешко можеле да се помират со мислата да се вратат во својата земја, а двајцата нивни другари, макар и мртви, да останаат во оваа далечна и туѓа земја.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Откако внимателно ја прочита книгата на Камилски, правејќи белешки во својот работен нотес, кој не го одвојуваше од себе, научи многу од материјата за западното проучување на педагогијата за детето, но и за самиот карактер на Климент Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Така рабинот веруваше дека градот според кој е именувана неговата синагога, не е нужно да го познава од лично искуство, дури веруваше дека подобро го знае во неговата дијахрониска и внатрешна димензија од списите што ги наоѓаше во својата и во другите библиотеки.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Палестинскиот народ во овие услови ќе се соочи со два големи егзодуса (во 1948-та и 1967-та), кога не само што ќе биде истеран од својата земја, распрскан на четирите страни на светот, главно во логори за бегалци во мизерни услови за живеење, зависни од репресивните арапски режими кои го инструментализираа палестинското прашање за свои цели, но, исто така, и пред упорното одбивање да се признае историската неправда што му беше нанесена на овој народ.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но Бог имаше друг план за него и вечерта тој го слушна оној ист глас од пустината, глас што секогаш го слушаше низ вонземски шумови, глас што доаѓаше некаде надвор од телесниот свет, од длабочина и од висина истовремено, од центарот на постоењето, од внатрешното наместо од надворешното уво, строг и речиси суров во своите зборови.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Окован во своите желби да ги дофати само материјалните соништа, му дојде да граба од видливите нешта.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Изгледаше како накиснато врапче во својот студентски капут и во пролетните сандали, и беше толку вознемирена поради непредвидената несреќа, што заборави да ги понесе клучевите од автомобилот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Силното ангажирање на солунскиот валија да ја спречи толпата да го земе законот во свои раце, според тоа, не било инспирирано од некаква хуманост, туку од повисоки државни интереси.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тогаш само што бев вселен во своето привично бебешко тело, кое во меѓувреме прилично порасна и се измени (за разлика од нејзиното, кое, претпоставувам, се изменило сосем малку, еден или два килограми), но знам дека во времето на мечето од плиш, мајка ми сигурно не беше во Скопје.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Натаму, со цел создавање на ново писмо, составувачот на ерменскиот алфабет го зема грчкиот систем на писмо и секој негов знак го доведува во корелација со особениот знак во новосоздаденото писмо, со кој се означува типична фонетска вредност на ерменскиот јазик.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се согласија едно време да не се гледаат и секој да размислува во својата библиотека.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но Аргентина беше многу повеќе од тоа: нација која од Перон во 40-ите години мина низ периоди на длабоки промени во својата општествена и политичка шминка.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ноќта завива мирно, сѐ ќе стивне: И птичките во своите гнезда, и децата во лулката...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Јас претпоставив дека брат ми се преоблекол и се свртев: тој веќе беше во своето одело.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не му беше заради самото крувче, како што не му беше ни само заради компирите (пак ќе се роди нешто!) Не, тој се чувствуваше излаган во својата верба, насамарен, и му беше криво дека се покажа толку наивен да оди по умот на овој калпазан, како што почна во себе да го вика Пискулиева.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во средината на шеесетите, се зголемуваше бројот на уметниците, почнувајќи од Џаспер Џонс до Џонатан Боровски (Jonathan Borof- sky), од Joseph Beuys до Jean-Michel Basquiat, кои се вртеа кон детскиот урнек на мислење како пат кон искусување на светот со голема непосредност.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се обидуваше својата возбуда да ја скрие во својата тишина, тој голем штит на нејзината самота.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тавел пишуваше и детални сценарија, но Ворхол не се придржуваше до нив; во случајот на Vinyl тој дури и ги саботираше пробите, па во филмот е видливо дека протагонистите го читаат текстот од offscreen поставените табли (“idiot sheets”). Vinyl е немарен филм, немарен во својата структура, во својата иконографија, техника и изведување; полн е со немарности во однос на ефектот, такашто дури и луѓето кои го почитуваат Ворхол повеќе ги поздравуваат и ги сакаат филмовите на Пол Морисеј, во кои идеалите на вештиот комерцијализам - а тие СЕ идеали во оваа земја - прават доследен напор да забавуваат. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 105

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Судбината сакаше Татко и Мајка, во своите ретки патувања, да се сретнат со клучни личности на тогашните времиња.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Историјата и знаењето, istoria и episteme секогаш биле определувани (не само од страна на етимологијата или философијата) како свиоци на видикот на повторното присвојување на присутноста.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа го прават во своите спомени и двајцата преживеани гемиџии П. Шатев и Т. Органџиев.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Оттогаш секоја вечер се враќаа заедно во своите прашливи собички, разговарајќи за фудбалските натпревари и за многу слични работи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, сега таа е тивка и секојдневна, во својот нормален плус на приморски и индустриски град.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Стравот и ужасот за кои сега знаеше дека го воделе и го терале далеку од местото на кое ја нагазија мината и западнаа во заседа како за миг да замреа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој беше фудбалер во германската втора лига, а во својата стара татковина медиумска ѕвезда од втор ешалон.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Ти живееш во својот свет, а јас во својот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Во таа година Балзак објавува една од своите сто и повеќе книги (Чичко Горио), и со заслуга на Василиј Априлов во Габрово е отворено првото бугарско народно училиште.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Доволно е да го носат чистиот манастир во своето срце.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

„Буди се,“ го слушнав во ноќта гласот на Клара. „Тишина е.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На нејзината белина светот полетува во некоја своја сонувана залебденост, блескоти со својот раскош, како невеста во своите срми и во своите чипки, понесен од онаа тивка, полна мелодија на месечината, замечтаен во оние длабоки, сини катчиња на сенките.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Зајачето си отиде дома. Сега сигурно си лежи во своето топло легало и сонува пролетни соништа.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Се движеа меѓу два реда војници замрзнати во својата службена поза.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

(...) Не станува збор за совет човекот да ја симне маската (кога зад таа маска нема никакво лице); од него може да се бара да стане свесен за преправањето во својата состојба и да го признае тоа. Дека сум осуден на преправање...

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

- О? - вели уредникот со насмевка и се оддалечува вртејќи ја чашката во својата рака.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Таа немо плаче и се враќа во својата соба...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Остануваше издолжен и притаен во својата постела и бргу посака со нешто да им помогне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Далеку зад себе ги оставил далечните виења на селските кучиња и за момент му се причини како во својот ноќен марш да се искачил високо над светот што го знаеше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во некои случаи (Nude restaurant) тоа донесува недостаток на вкус, а во други (The loves of Ondine) Ворхол станува провокативен токму на еден сензационалистички начин кому неговите рани дела му беа антипод.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Човекот што е венсен во својот зацртан пат, почнува силно да го посакува само тоа што нему му е потребно.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Односно, сме скривиле во вкусот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во срцето, во извежбаната пумпа, се дотураат нови количества гориво за брза потрошувачка и квалитетниот примерок на Ла Метриевиот I`homme machine, „механизмот што ја навива својата сопствена еластичност“, со максимална брзина влетува во целта.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Освен тоа, тој самиот честопати говореше и пишуваше, колку им должи на Мазачо, Учело, Мантења, Андреа дел Кастањо, Пјеро дела Франческо (“Јас бев сосем вљубен и пленет од периодот Кватроченто”), пренесувајќи го тоа и во своето сликарство, така што на едното од неговите познати платна можеме да го видиме како води пријателски разговор со Пјеро дела Франческа...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

„Слободен си ти само во себеси, во својата самост.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

ЗАВАТАНИ- задоми, сместо во свој дом, ватан.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Второ, еве, во своите први спомени, запишани од Љ.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Понекогаш, седејќи во аголот од собата, потпрена со грбот на ѕидот, заспивав загледана во ликот на Рајнер положен на моите колена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Овде ќе размислува за патот што го изминал во својот живот, овде, без сведоци, ќе се растажи. не сум јас она што бев, мислеше.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Дотогаш тој немал претрпено ниту воен ниту политички пораз во својата експанзија кон запад или кон југоисток.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

По број беа вкупно седум, сите запишани по упокојувањето на жена му, но авторот сепак се одлучи да ги препише во својот бележник само следните два: Првиот: Жена ми Мара почина на 18 јануари 1982 година.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Често ние се заплеткуваме во некоја зла иронија и секогаш се покажуваме во своите желби такви какви што не сме.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Според тоа, за него било сосема нормално дека ако Велика Британија има свој интерес на Балканот, тогаш и Русите го имаат истиот интерес, уште повеќе што тие, "на тие простори држат многу карти" во свои раце.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Само за миг, но доволно за тоа цел живот потоа да го споменува тој страв во своите молитви и да бара прошка за него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ламби во својот извештај ќе истакне дека “партизаните на 20 мај ја преминале Крива Река“ и наредните неколку дена се бореле по цел ден и марширале ноќе, движејќи се преку Осоговските Планини, Чавка, Плачковица и Огражден.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Ги знаев тие нешта, и самата гледав како Клара се себеизмачува во својата затвореност, но сепак го слушав Густав со внимание, затоа што ја чувствував неговата потреба преку зборување да се ослободи малку од тегобноста.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Законот во својот шести дел предвидува и правна заштита на правото на еднаков третман на мажите и на жените со поднесување на претставка пред застапник (вработен државен службеник во МТСП), Народниот правобранител, Комисијата за заштита од дискриминација или надлежен суд.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Климент Камилски, како млад внесен репортер во својата работа, постојано запираше и нешто бележеше во својот жолт нотес.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Долго, долго во ноќта кога сите нѐ прифаќаше во своите прегратки сонот и во него шетаа нашите кози, тој остануваше во просторот што го означуваа зраците на ламбата врз неговата отворена книга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И прави сѐ што може за да ги зголеми сталешките разлики што ја делат Милдред од светот кон кој се стреми самата Веда и на кој, во својата фантазија, му припаѓа по правдина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во својата анализа на Бентамовиот Паноптикум, Фуко обрнува внимание на структурата која е во сржта на неговото делување.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Му се допаѓаше идејата своите соработници да ги поставува едни наспроти други...

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Малечките балкански државички без церемонија ќе ги земат во свои раце сите доходи од завојуваните делови на Македонија, а Македонците ќе се обрнат во просјаци, откако ќе си ги загубат првин своите национални особини.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И проѕирност каква што не видел во своите триесет и две години, во сите триесет и две жени што ги имал или што сакал да ги има.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И, во својот завршен збор, пред ,небескиот трибунал пред претседателот да ја прочита пресудата на моите предци, не можејќи да ги најдам спасоносните зборови, останати во ,трибалниот код на сеќавањето ќе ја продолжам мислата на мајчиниот јазик.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ом GLORIA MOURE Етичкиот или естетичкиот исказ или доказ, дело, општото место на трансформацијата на знаците и значењето, редимејд-от, со сета READY-MADES своја “груба” непосредност, парадоксално го воведува креативниот и комплексен пристап кој се плаши од било каква конвенција.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но не ја издаде таа наредба на јузбашијата и Рушида, ами замава со камшикот надесно за да му направат пат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На тој начин јазикот на терапијата се гради одново во секој тераписки процес, со користење на говорот на пациентот и другите учесници како тули, а не со воведување на професионалниот говор што терапевтот го научил во своите професионални кругови.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Велиш: Цветот само во својата разголеност е пристоен.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Беа додадени и два нови става кои ги тангираа правата на вработените со договор за вработување на определено време, при што работодавачот е должен да ги информира овие работници за слободните работни места на неопределено време преку објава на видно место во своите простории 28 како би осигурал дека сите би имале еднаква можност да конкурираат за односното (испразнето или новоотворено) работно место, како и да обезбеди олеснет пристап на овие работници до соодветните можности за обука, развој на кариерата и професионалната мобилност (чл. 9 од ЗИДЗРО/септ.10).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

„Фатер?“ пак праша Геманецот, а тој откри зачуденост во себе - види една Марија има отпор во своите пигменти!

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Пред да ја започне играта со Деница во својата вила, Ниротакис доби телефонски повик од Авни, кој со девојките имаше краток одмор на паркингот крај Лупиште, северно од Улцињ.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Божо и Параскева седат покриени во своите кревети, гледаат пред себе. Кристина лежи во аголот на скривницата со лицето свртено кон ѕидот. Пауза.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

„На каков клин?“ не сфати Мирон; и пак во своето тапо настојување, не сфати: „На врбов. Потопен во света водица и опеан со псалмите Давидови.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А во својата пародија на популарното списание Венити фер [Панаѓур на суета], кој го наслови Венити бер [Mедо за суета], Мекдијармид состави жална вест за пријател што го наслови „кучкослов“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Знаеш, реков, не знаејќи како да го кажам тоа што сакав да го кажам, знаеш, реков, оној што сака да пишува гледа што гледа околу себе, го има предвид и она што некои други го рекле за истата работа, ама сепак мора да се осами и само во своите мисли да гледа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Еве, Арсо е богат странец, а Киркор е среќен во своето лажно почитување.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

-Тогаш побрзајте да одиме кон планината! - нареди Гоце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Во својата семантика љубовта како волја за живот е очајна и мрачна потреба, а омразата не е единствената антитеза на љубовта.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Такви бевме и тоа го признаа и противничките генерали кои во своите извештаи, мемоари и воени бележења напишаа дека – нофитите – значи Македонците, се борци со силен дух, голема физичка издржливост и над сѐ многу храбри борци.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Запали цигара и по неколку повлекувања ја изгасна цигарата во својата чинија со пита.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

2) А сега да ти напишам неколку збора за нешто сосем друго: утврдив дека за време на подолг престој во затворот на чувствителните луѓе им се заканува опасност да станат огорчени непријатели, да почнат да го мразат сиот свет, отапуваат, ги обзема резигнација и стануваат премногу себични.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Додека Рој Линхенштајн денес е признат како рафиниран, ироничен, сериозен манипулатор на готовите слики што ги користи во своите дела, Ворхол одбива да ја ублажи световната страна на својата уметност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но се покажа дека Вадим не само што се сепна туку и во брзината го дофати татка си за грло, и тоа беше снажен машки стисок.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го почитуваше Ататурк, но вистински култ гаеше кон Ханибал.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Впрочем, Едо Бранов, писателот, и самиот беше со намера, за секој случај, да ја внесе во својот ракопис истата ограда.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Татко повторно изврши мала реформа во својата библиотека собирајќи ги книгите за јазиците, речниците, енциклопедиите на едно место во делот на библиотеката во чардакот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Беше сигурна во своите магии. Но, не успеа во тоа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

НОЌ Тики Ди е во својот стан.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во однос на идеолошките премиси на НОД Мекдоналд ќе истакне дека тоа “во својата основа пред сѐ е национално, а како второ комунистичко движење.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

И може дека беше обично заблуден во своите мисли, со сенка на испитото лице, баш него често ќе го фатеа да му расправаат маки и патила.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Мислејќи дека човек треба да се насочи кон верата своја, а не кон позицијата во својот световен живот, и со слепа верба во семоќната правда Божја, јас ве учев да ги веднете главите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не ни забележа кога почна да успорува во својот трк низ шумата и не ни слушна како вревата на селото замре низ него...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Дали тоа беше некој вид збогување, или Артистот, веќе потполно во својот свет, си се смееше на својата последна, најуспешна шега?

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

А Сатурн ја заштити болничарката. – Ме известија од осигурителната компанија за автомобили – рече. Раководителот задоволно се сложи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се врати пред залез, и ѓавол ќе знае зоѓто, наеднаш се развесели од врелината во своите мускули.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А Светлана, во секој случај, нервозна: „Ајде, Боре, оди во својата соба! Што си се залепил за стаклото, ќе настинеш!“

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Често ја имам слушано таа сентенца: дека човекот е секогаш голем, дуру и во својата болка, но се разбира кога е воден од праведноста.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

3. Навистина политички идеа ме распнуваат, на класов крст, се кршеше во својата постела.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Колку што се сеќавам, ако песната е совршена, тогаш нема потреба за палата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ги прочита и овие наслови: „Фараонот Чанга заврши во својата пирамида со козите; Чанга задушен во воени скривалишта со своите верни кози; Чанга открил непознат излез од тврдината; На Балканот, по убивањата во војните, продолжуваат убиствата и процесите против козите. Нема мир на Балканот...“

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Деница застана пред огледалото, си ги стави рацете на двете страни од вратот и, спуштајќи си ги полека надолу, кон градите, се загледа во своите очи, со долг и длабок, испитувачки поглед.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ова последното е проyирна алузија, бидејќи la baionette претставува сленг за пенис, а и Дишан пишувал за чоколадната брусалка во своите Белешки и проекти за Големото стакло: “Principe adage de lapontaneite (qui exlique le mvt. giratoire de la brozeause de sans autre secours). Le celibatoire broise son chocolat lui meme-”; преведено: Главна поговорка на спонтаноста (која го појаснува кружното движење на брусалката без никаква помош).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Рацете знаеја што да сторат. Се најдоа во тој миг со оној огромен нерез, со она грамадно ѕвере, какво што Змејко немаше видено ниеднаш во својот живот до тој ден, така заедно, што тој ниеднаш не знаеше да каже сосема сигурно кој од нив се покрена прв; дали прво тој ја повлече ногата од пушката, или пак самјакот отскокна.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Берберот си го собира приборот и си оди и тој.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Љубовта овојпат и двајцата цврсто ја држеа во своите раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Колку во своите промислувања за медиите се надоврзувате на концептите настанати во шеесеттите години?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Малечката Пелагија уморот ја обеси на рацете од двете жени, меѓутоа мајката Пелагија ја поткрева и ја стиснува во својата прегратка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Да се чувствувам убава и среќна во своја кожа. Да не се поистоветувам со никој.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Со необичното редење на елементите се негира големата енергија на нивниот традиционален контекст, така што со помош на тие ослабувања уметникот добива слобода во своето оригинално изразување.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Најстарата, тета Наца, во својата деведесетта, од прстите глисти ги изникнуваше Шопеновите полонези на раштиманиот метален пиано.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Бугарите во својата надворешна политика станаа русофили и Русите ја изменија малку политиката спрема Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие во своите партали, а јас во униформа, ама сега без шмајзер.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Колку што чувствуваше неговиот професор и ментор дека му се измолкнува од рацете, толку повеќе Миха уживаше во својата слобода, кога барем ќе ги одбира оние авторитети, свои авторитети, на местото од оние што му ги наметнува фамилијата и кариерата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ако Петра не го прими во својот „пансион“, ќе се смести во кампот што од Брезница беше оддалечен околу петшестнаесетина километри.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Имаше изложба, доста „аљкаво” направена, избрзана, колку шминкерите-уметници да соберат уште по некоја референца во своите бескрајно бедни портфолија...

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Овие книги, особено втората, најчесто ги цитираше во својот незавршен проект и постојано ги носеше со себе, при сите преселби.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Постариот се колеба, гледа во својот колега (што не мисли да се врати), потоа бавно приоѓа.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

- Господе! Каква убавина! - извика Рада држејќи ги двете разнобојни обетки во својата дланка. Но, зошто се различни, се прашуваше без одговор. Ја маѓепсаа и двете.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А тој уште од оној миг кога за првпат го слушна името на девојчето, почна во своите мисли да го изградува и нејзиниот лик: „Би морала да личи на татка си, височка е значи, има дупчиња на образите, крупни црни очи, црна коса што слободно ѝ паѓа врз белото чело...“

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дворниковиќ во својата Карактерологија пишуваше и за најотвореното, со никаква цивилизациска постапка маскирано, користење на стариот патријархален модел, чиешто отфрлање било прогласувано како загуба на „националната чест”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

-„Дали благородната убавина во својата, чиста најидеална форма е божествена клетва?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Таа се извлече од својата обвивка и погледна настрана нудејќи ми го својот извонреден благороднички профил.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Автомобилите се исто така важни домови; луѓето понекогаш повеќе сакаат да “живеат” okno.mk 27 во својот автомобил, а продажните статистики покажуваат дека луѓето трошат повеќе пари на автомобилската стерео опрема отколку на домашната.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тенеси ја уфрли во својата off- бродвејска претстава Small Craft Warnings и тоа беше најблизу што некогаш му пристапилла на шоу бизнисот. 1974. доби рак и со недели лежеше во болницата Колумбус, спроти Фектори, и полека умираше.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И така одам јас дома и си мислам како ќе ме прегрнат татко, сестрите и братот, како радосно ќе се гушнеме, како татко ќе ме седне на колено, ќе ми погали глава, ќе ме стопли во својата прегратка, а сестрите ќе ми донесат топла манџа и многу леб, како братот ќе ги собуе своите топли волнени чорапи и ќе ми ги обуе, како сите ќе седнеме покрај распаленото огниште... а потоа како наситен и стоплен ќе заспијам во скутот на татко и утрото ќе се разбудам под топлото веленце, ќе се напијам топло овчо млеко...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој локален огранок бил некако успан и, главно, се занимавал со прашања поврзани со порнографијата и со вулгарноста, додека работите во свои раце не ги презел Глен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Стоеше во просторната сала, наострен како откочена пушка и сега ја држеше во својата дланка онаа рачка, што требаше само да се притисне, за сите делови од бичкијата да полетаат во своите виорни, а сепак строго одбележани движења.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Татко во својата незавршена Историја на Балканот низ падовите на империите, колку и да го посакуваше овој пресврт во родната земја, не можеше да го предвиди.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Човекот во сина облека погледна во својот рачен часовник и потоа го свитка весникот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

„А вие изедете го моево добиче и запалете го копитото, грејте се и раскажувајте за царски синови.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во 1993 година, групата интервенираше во областа на политиката во однос на трудовите имигранти, со цел создавање работни места за одреден број на имигранти во Грац, кои не можеа да се вратат во своите земји на раѓање поради политички, етнички или верски прогон, но немаа никаков правен статус во Австрија.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Сигурно, тоа можеше и да се очекува, очигледно беше неговото отсуство, господе, колку беше тој внесен во својата работа, во тоа дрво, се чинеше немаше ништо повредно за него од тоа дрво.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ене ги и денес среќни, трепетливи, занесени во своето шумоливо шепотење.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

На Хундертвасеровиот текст одговори Виланд Шмид. Во својот одговор на Шмид, Хундертвасер укажува на последиците од етаблирањето на авангардата: „Јас сум сам.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Го адресирав пликото што го пронајдов во фиоките заедно со другите празни плика и хартии на мајка ми, со надеж дека ќе стигне во Гоа, тогаш кога Игбал ќе биде таму.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Иако синото плико го држеше во своите раце, не падна во искушение.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го потхрануваат злото, преидзвикуваат немили сцени за да го придобијат вниманието. – зборуваше старецот. –Доколку и тоа не им успее, се жалат пред другите, упорни во своето настојување да бидат сожалени.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Третиот селанец, кого што Гоце го викна Стоица, го грабна Назлам-бега во своите железни прегратки и го врза.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

На тој начин постојат стопување и кинење, или, попрво, осцилирање, непрекината размена помеѓу актуалниот објект и неговата виртуална слика: виртуалната слика не престанува да станува актуална, како во огледало коешто ќе дофати лик, ќе го одвлечка во својата бездна и од своја страна не пушта ништо друго освен една виртуалност, на начинот на Дамата од Шангај.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Организери за визит-картички (секоја картичка во својата пластична куќичка), организери за моливи, за адреси и телефонски броеви, за чекови и пари, за текстови, документи, за секој предмет, за секоја намена, за секоја прилика.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Знаеше, во своето вистинско каење, дека му е простено и оти со силата на Божјата благонаклоност станал она што е.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Арсо сѐ повеќе се губеше во својот болезен сон. Глигор брзаше да ја раздвижи крвта во тоа смирено тело, да го поттикне срцето да излезе од своето опасно смирување.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но тој почесто и полесно влегуваше во својот западен сон отколку во оној источниот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Пак ги броев орлите. Беа веќе тринаесет и не се спуштаа кон нас, не се наголемуваа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дотогаш тие живеат во својот рај.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тасија и Илинка со оваа приказна за Трајана Дамческа и за малечкото од Одрена Чибукоска, кое немаше ни полни пет години, отиде дури дотаму што тврдеа дека еднаш, во време пладнина, кога отишле тие двете да налеат од Виданови Извори вода за дома, дошла и Трајана со малечкото.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Чекореше со една изострена готовност во секој свој долг и рамен чекор, сеќавајќи го сега наеднаш во сета негова полна стопленост и понесеност потсветнувањето на секое влакно во своите мускули.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ернст, Европеец, беше навикнал да се движи во светот како во свој свет, суреден, добро познат и доволно осмислен.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во својот јазик несвесно употребувала и некои албански зборови, не можела да го издржи потсмевот на своите напудрени сестри, облечени во долги фустани ала франга, и скршена се вратила во градот крај Езерото, да го дочека крајот на својот живот со новото семејство...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А кога селаните го истерале и грчкиот поп клепалото една година не удрило ни за Света Петка и беше молкнало сè додека Петре Питропот не се вратил од Влашко и не ги презел црковните работи во свои раце и во својата суредба.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Ги гледаше толпата луѓе околу себе: разџагорени, внесени секој во својот разговор, си кажуваа по некоја шега за да ја разбијат монотонијата додека го чекаа ручекот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Но јас, во својата болест (навистина мислам дека тој месец се наоѓав во еден вид бунило), што денес ја нарекувам поленово лудило (беше пролет и многу полен имаше во воздухот, и целиот свет зуеше како кошница), напишав петнаесет песни за Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Исклучително успешна промоција со помош на оваа техника имаше една од верзиите на филмот Кинг Конг, онаа кога горилата ја носи Џесика Ланг во својата дланка.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Месечината беше пред мена и, во својата последна полноглавост за тие летни мигови, го исчекуваше својот необичен познајник за весела игра од која собата мирисаше на пресно ископан гроб.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Да, тука, покрај него е Гита, со која вчера немаше сила да води љубов, истоштен од патот од Виена и од радоста на враќањето дома.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ги замислував сите мои најблиски суштества, пријателите и сите оние што ги познавав, и постојано низ главата ми минуваше сè она за што со нив би сакал да зборувам (и си префрлував себеси зошто за тоа не зборував со нив додека бевме на слобода), но не само тоа: си замислував како се потам во купатлото, како се шетам по кејот, како спијам во постела облечен во својата пижама, како јадам бифтек во овој или оној ресторан, пијам коктел или се засладувам со торта со шлаг, печам пиле и подготвувам од него сос, притоа си потпивнувам бело вино и слушам секаква музика, лежам во тревата и се сончам, го пијам своето утринско кафе, ги посетувам галериите и кафеаните, гледам добри филмови, влегувам во ателјеата на своите пријатели… и така натаму.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ние поминавме во своето историско развивање веќе важни стадиуми што можат да претставуваат епоха во историјата на кој и да е народ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Марија, ја викнав. Не се огласи, Марија, Алјаска ја споменав, но не ти кажав за неа, за истражувачите и ловците со кои се сретнав во своето детство.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се обидуваше причините за ваквото свртување на синот кон партијата да ги побара во себе, во својата изолација од партијата, од политиката.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Пропагандите на сите три држави имале една единствена цел да го попречат националниот, културниот и револуционерниот развиток на македонскиот народ и да го насочи во свој интерес.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Сѐ ВО СВОЕ ВРЕМЕ

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Иако, на пример немало никаква причина за тоа, бидејќи десетината чиновници што го претставуваа сиот управен механизам на канцеларијата, и без тоа се наоѓаа во соодветниот страв; кога ќе го здогледаше оддалеку, чиновникот си ја оставаше работата и застануваше мирно чекајќи додека претпоставениот не влезе во својата одаја.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Напротив, Маркоска, жестоко (уште една конотација со терминот Естуизам) ги сопоставува во својата поезија елементите на прочитаното и доживеаното и навидум детски, наивно, поентира во манир на Зен-мајстор, со своите чудни и на моменти апсурдни разрешници на така строго (метрички) „излеаните ” форми импрегнирани со лирски патос, но со саркастична глазура, за оние кои го гледаат само одблесокот на мислата од семантичкиот габарит на „направеното”...

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Водачот во својот говор од 6 февруари 1967 година, станувајќи жестоко против религијата и назадните обичаи, го означи вистинското Спасение на земјата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Го фати ветерот што беше на минување, го заплетка во своите гранки со ретки лисја и се обиде да зашуми некоја дамна заборавена песна.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Татко ми прашуваше во своите писма дали сепак правам некаков напор?

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Крстовица полека свртува глава, погледнува во својата црна шамија распослана на подот и тивко, одвај чујно, изустува: - Ајде, синко, стани на мајка, стани... Стани, Ристеее!...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Доживувањето поттикнато со дроги може да биде интересно за психологијата и психијатријата и некои сродни науки, бидејќи потекнува од некои длабоки и тешко достапни предели на човековата душа, но има помало значење за уметничкото творештво, кое во својата суштина е спонтан и автентичен, длабоко човечки акт.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Како што секоја трагедија се претвора во фарса, така и сите бивши југо-симболи се претворија во својата спротивност: Титовата штафета (симболот на братството и единството) во братоубиствена палка, пушка или нож - оружје со кое претставниците на југо-народот се требат еден со друг.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Еднаш во своите нозе пронајде и едно прекршено стапче на сува и сосема излинеана волча опашка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така Камилски во последните денови од престојот во хотелот, во својата соба 17, имаше свој тунел меѓу своите книги кој му овозможуваше да преживее нормално до крајот од својот престој во хотелот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Реши дека треба да изгледа како младолик, страстен, енергичен, чувствителен и образован маж, па воведе реформи и во својот изглед, и во однесувањето.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Еден од најплодните писатели на трактати, Емануеле Тезауро, кого често го наведуваме, пишува: “Лудаците (i mat- ti) посебно се надарени со вештината за создавање сјајни метафори и остроумни симболи во својата фантазија.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кога и да сум ги видел заедно со баџанакот, кој инаку е доста пристоен човек, сум се чудел како ја поднесува во својата близина. Има еден таков крескав глас.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

БОЖАНА: Од високо...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Тоа е причината за особениот редослед на ерменските фонеми, изразени со соодветни грчки симболи и во своја основа, тоа е редоследот на грчката алфабетска низа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во голем број белешки Duchamp го нагласува значајот на огледалото во својата работа.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Птиците и другите мали животни, кои секогаш беа гласни кога уживаа во бавчите на Адам, се повлекоа во своите гнезда и легла и му дозволија на дождот да го опсади нивниот рај.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога подигнат во Ламија споменик на некој херој за грчката независност, Грците се чуваат како од оган во своите говори да го спомнат некогашниот ентузијазам и желбата за одмазда; кога ги слуша човек, би помислил дека Дијакос, Колокотронис ... (херои од времето на Грчкото востание во 1821 тодина против османското ропство - б.м.) беа најверните пријатели на Портата, најсрдечни слуги на џелатот... не разбираат ли тие дека од ден на ден станува сѐ потешко да се застапува нивната кауза пред цивилизираниот свет“...

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Или за оној дебелко кој едвај влегуваше во своето Fiat Seicento, за кого претпоставувавме дека скришум го позајмува од неговата жена, додека таа комотно се шири и на другата половина од креветот што тој пред малку ѝ ја ослободил.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Веќе бев слушнал дека тие имаат такви навики, но едноставно не можев да поверувам во таквите приказни, сè додека со свои очи не видов човек како трча низ собата и носи куп гомна и умира од смеа. (...) Тоа лето постојано снимаавме кратки секвенци што подоцна ги искористивме за Девојките од челзи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Фарук Кадуми како по обичај ме прими во својот министерски кабинет.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Онака како што предвиде, нејзиниот сопруг излезе со задоцнување од половина час од својот скромен стан во населбата Хорта за да ги заврши трите договорени работи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

НИК “Наша Книга“, Скопје 1975.,26-27. 206 Според планот на ГШ на НОВ и ПО на Македонија со Тратата македонска бригада дејствувала Осмата македонска бригада. 207 Ibidem. 27. 208 PRO WO 202/515 A 209 PRO WO 202/369. 210 Се однесува на 41-ва МНОД на НОВЈ. 211 Во времето до 1 до 7 септевмри 1944 година 41-та дивизија наполно го разурнала патот и железничката пруга Велес-Прилеп и во повеќедневните борби против германските и бугарските трупи успеале овие комуникации да ги задржат во свои раце.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Наеднаш чиниш тој простор беше му го позел; тој простор чиниш уште пред тоа, пред тој да може да го знае тоа, беше му го украл сиот негов здив во своите недогледни глобочини, со мирна невидена плавна синевина, што го исполни сето растојание меѓу бескрајните брегови на неговиот поглед и простор беше го повлекол сиот него кон себеси, кон својата шир.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сѐ што Татко насетуваше во своите свети книги опкружен со марксистичките и со своите потраги во судбината на својот народ по падот на империите, посебно последните три (Римската, Византиската и Отоманската), и сега во загработ на сталинистичко-комунистичката империја, сѐ што можеше да предвиди, јас како да го откривав во музеите, во театарските претстави, во страдањето на вековно спротивставуваниот менталитет.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Можеше сѐ уште да останува крај таа неуморна поројна вода долу, имаше во своето тело уште многу движења, што и беа потребни на бичкијата во она незапирливо дробење на трупците, можеа да продолжат да бидат спуштени на она место, каде што беа потребни, сите тие трупци, и сега, кога беа веќе сите наместени и наближени, тоа беше многу полесно.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Секако дека авторот и тоа го пренесе во својот зелен „тефтер“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Татко му ова го проследи со коментарот дека тој уште кога за првпат ја видел знаел дека таа вртиопашка отсекогаш била подготвена на такво нешто, но тој да не се грижи, туку по завршената работа да се врати во Софија, не во оној брлог во кој живееше со неа, туку во својот вистински, дедовски дом па тогаш „ќе се најде некое ново и умно решение”. За Константин З. сè стана безумно.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во своите кристално едноставни и директни поетски повици, во чудесната синтеза меѓу индивидуалната поетска судбина и колективната палестинска меморија, во своето пеење Махмуд Дарвиш супериорно се надоврзува на големите медитерански митови, како и на арапските од предисламската епоха.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Воопшто не ме мрзеше да станам и да проверам како Братољуб го објаснува во својата книга чудниот збор табу.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Суштината е се разбира во тоа што овој поет/чудак/мајстор нѐ поканува во својот патувачки театар. превод: В.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сребрениот Џорџ беше навистина во свој елемент, и нозете ми се многу тенки и имам тенки зглобови и помалку изгледам како птичка... да, да, птичка... и помалку сум крут кога одам, како бабичка.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

VI Винстон запиша во својот дневник:

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој не пропушти да нагласи дека за појдовно навлегување во оваа многу компликувана материја му послужиле податоците кои се содржани во Дневникот на непознатиот монах, Дневник што изгледа монахот го водел во своите подоцнежни години, кога престојувал во реканските манастири.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Како е Динче? - праша мајка му додека си туруваше и таа месо во својата чинија.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Токму во текот на овој период (1920-1924), Duchamp го напиша најголемиот дел од своите најпознати анаграми и игри со зборови. Sel (сол) и во својата егзотеричка (сол) и во својата езотеричка (спиритус) смисла, ги означува разумот, луцидноста и острината на духот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ееееххххх...“ викна Томаица и плачејќи излета од трпезаријата и отиде во својата соба трчајќи.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Повеќето деца растат во хетеросексуални средини, каде што се запознаваат со стандардните жанрови на дискурсот, на чувствувањето, на изразувањето и на однесувањето – вклучително и со конвенциите на емоционалното изразување кои честопати се одразуваат и се репродуцираат во спонтаните пројави на чувствата на нивните родители.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, да го знаев тогаш она што го знам сега – односно, дека самиот наслов на предметот ќе го чини Универзитетот на Мичиген речиси онолку време и напор да го брани колку што му требаше за да си ја одбрани доследната примена на позитивната дискриминација во своите приемни политики – сигурно ќе го наречев некако поинаку. ‌Меѓутоа, откако почна контроверзијата, веќе беше предоцна да му се менува името на предметот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој во својава фабричка облека. Сепак не беа глупави и не пукаа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ги минуваше последните денови како заточеник на слободата, осамен во својот престол, следен од повиците на своите верници: Маченик, маченик, маченик...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Малубројната елита, за да не исчезне, се сокри во своите недостапни градини, да ги чува своите вредности за некои подобри времиња.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но сега бездруго се случило нешто многу значајно кога Камилски ја пее познатата арија искачувајќи се по скалите, запирајќи во кујната каде што ја почувствува миризбата на ручекот, мусака од модри патлиџани, неговото омилено јадење.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И не јас, туку она девојче кое некогаш бев, и чија рана и натаму крвареше во мене дури и во оние периоди од животот кога не го чувствував тоа, секое утро уште пред да се расонам ме тераше да тргнам кон Рајнер, па со чувство на вина да молам да ме пушти во својот дом.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не можев да се смирам од влијанието на амбицијата, колку и да ја потиснував длабоко во својата потсвест Гзиме ја поставуваше масата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Додека сите други молкум стоеле, Онисифор Мечкојад, следејќи го другиот Онисифор, и самиот се подал малку напред, мислиш ја имал вилата во свои раце или, најпосле, мислиш го поттикнувал својот роднина да издржи до крај и пак утре да фрла семе за нови и идни преданија што ќе се шират и ќе бабрат од квасот на стравот, тоа глекаво и лепливо тесто да ја покрие срамната прикаска за неговиот дедо или за дедото на некој негов дедо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не се грижеле за дробовите и за ноздрите во кои се таложела камена прашина; се чувал видот - понекогаш невидливи парченца камен се забуцувале во очите како раски и се носеле под клепките со денови, секако додека ноќните солзи не ќе ги исцеделе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Секако, на крајот тој и стана маченик.” •Дали Клиф и Ен се чувствуваат виновни поради тоа што на извесен начин се радуваат на фактот дека човекот е убиен и дека повеќе нема да им пречи? •Хичкок: „Несомнено, иако тие, во својата совест, не се ослободија докрај од него.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Инаку, преводот е извршен според еден темелен избор на “Собрани дела” на авторот во многу томови.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тргнувајќи оттаму, можеме да се запрашаме дали Duchamp-овиот проект самиот да произведува пигменти, од почетокот до крајот на процесот, тргнувајќи од природните материјали, металот, прашината или чоколадото, се состоеше токму во тоа да ги произведе „првобитните” бои, т.е. творечкиот процес да го приближи до неговите извори, моментот кога се насобира глина во ступа, значи по узор на ренесансните мајстори (каков што е Leon- ardo кој самиот ги ситнеше боите во својата bottegha), како некаков заколнат ерген - што токму и беше - своето чоколадо.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Беше задолжена на својот претпоставен да му пренесува што повеќе детали за Ема, посебно за нејзината врска со мажот што ја прибра во својот дом и за нејзината евентуална вклученост во секторот на слободни асоцијации во остварувањето на целите за легализација на проституцијата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Дури кога заврши разговорот, кога пациентот стана, се наклони и го напушти подиумот, јас сфатив дека д-р Мек Нивен беше човекот кого го сметав за пациент.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Токму како и Квинтилијан пред 1900 г., и Грасиан пред 300 години, 36 години по смртта на Шекспир, во својот трактат La Agudeza y Arte de ingenio, меродавен за поетскиот маниризам на тоа време, насочува кон тој дуализам меѓу природното (laconico) и вештачкото (asiatico). Parmagianino-The mystic marrage of saint Catherine okno.mk | Margina #22 [1995] 19 Книжевните четириаголници Законитоста на лавиринтот!

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И сепак, празнината во собата зјапаше, можеше да ја склопи својата челуст и да го затвори во својот мрак, него и сѐ околу него.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Америка во својата идеологија на телото му го укинува правото на неговата карневалско- гротескна амбивалентност.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Имаше пред себе една таква машинерија, на која можеш само да ѝ се радуваш, таа ниеднаш не ја истенчуваше својата напнатост, во неа беснееше една таква сила, со која можеше да биде рамноправен, а во сето тоа најмногу се радуваше што ни во своите раце,а ни во бичкијата, не можеше да сети ниедна сенка измореност.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На заседанието присустувале и шефовите на британската и американската воена мисија во Македонија, Милер и Дикинсон.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тоа било во зима, првата зима по војната, човекот се вратил во својот дом од војната и не го нашол својот дом.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тој е во свој сопствен свет, дури и не забележува.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Штотуку беше се спремил да си се прибере во своето легло, тој забележа како некаде на самиот најгорен крај на голината прострелка една сосема поинаква црнка, а после, наполно откриено, таа зеде да ја крстосува неа со своите високи скокови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но тој веќе беше свикнат да го раздробува тој бес во своите мускули, секја утрина повторно упорно и повторно лудечки загазувајќи во длабокиот снег и цепејќи го неговото море со своите чекори во по неколку бесмислени круга околу пиланата и враќајќи се од таму секогаш полн со една безумна насмевка во своите очи, тоа беше само оној, големиот Ристан, дојден во него, секоја утрина повторно извлечен од заборавот, како првпат сретнат, збеснет и див.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јас молчев и мислев на Рајнер; во мене се бореа стрепењето дали ќе се врати и сигурноста во неговото ветување. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Арсо беше таму - во својата вистинска реалност, во својот поминат свет.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Таму тие ги опишаа слоевите на доживување на луѓето кои се соочуваат со крајниот настан во својот живот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

За разлика од раните бучни неми филмови на коишто со монтажа им беше додаден звукот (на пр. митралезите од Ејзенштајновиот Октомври, 1927), Ворхоловите филмови тематски и концептуално, во својата структура се неми, лишени 102 Margina #15-16 [1995] | okno.mk од монтажа и движење на камерата, значи од филмскиот јазик (Kiss, Eat, Empire), па и нивниот оригинален звук малку би им користел, или пак натуралистичкото озвучување би донело до симнување на нивното естетско ниво и концептуалната чистотија.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Гледајќи ги така онемени и сподавени во своите мисли, се запрашав: - Дали некој ќе го скрши молкот и во него ќе го најди одговорот?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Меѓу многуте тој ги издвои: абдал од арапски abdal, азган, аирс`з од турски хаирсиз, ајван турски hayvan, ајљаз од турски haylaz, арамија од турски harami, аџамија од персиски acemi, баксуз од турски bahtsiz, будала од арапски budala, билмез од турски bilmez, дембел од турски dembel, едепсаз од турски edfipsiz, зевзек од турски zevzek, катил од арапски katil, копук од турски kopuk, курназ од турски kurnaz, маскара од арапски maskara, муфтеџија од турски mfteci, намќор од персиски namkr, пезевенк од турски pezevenk, резил од арапски rezil, сарош од персиски sarhoş, тамавќар од арапско-персиски tamahkar, туткун од турски tutkun, ќелепур од турски kelepir, ќерата од турски kerata, угурсуз од турски ugursuz; шејтан (ѓавол) од арапски şeytan; шерет од арапски şeret; шапшал од турски şapşal и други.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

За тој настан сѐ е кажано во старите басни, со мисла одговорив.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

По читањето на Браќа Карамазови и Зли духови, Татко изврши мала реформа во одделот на светите книги во својата библиотека.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во седумнаесеттиот век, Реџиналд Скот, Едвард Џорден и Томас Вилис во своите истражувања тврдат дека лудилото не е сојуз со Сатаната или опседнатост од него, туку болест на нервите и умот, но увереноста дека помрачувањето на умот е предизвикано од мрачните сили ќе потрае и меѓу интелектуалците.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во својата борба за изедначување на правата на луѓето и животните, длабинските еколози се потпираат врз утилитарната теорија и нејзините тврдења за тоа дека секое суштество сака да ја максимилизира својата среќа и да го избегне страдањето.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тогаш Толе се јави од гробиштата, сега тој на аскерот в грб, та овој пак се врати во своите метеризи околу конакот и казармата, а селаните се разбегаа кој каде види по чукарите и си отидоа дома. III ТОЛЕ МАРИОВСКИ ПАША Толе остана сам со своите осум опробани другари.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не оти сакав така, туку морав, оти знаев дека Писмородецот потем ќе ме повика во својата одаја, како што правеше често кога не беше задоволен од моето поведение, оти сакаше само на него да личам, а на себе – не.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со концентрирана добрина тој ја истури анестезијата во својот брат.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Тоа е најбројната категорија во земјава која спие до 12 и чекајќи да им падне работа од Господа го чекаат своето подобро утре без ништо да променат во својот живот, а потајно надевајќи се дека курајберите и ебиветерите некогаш ќе се смилуваат и ќе им го променат нивното статус кво.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

„Тој мој пријател беше дете во своето вохитување од ножот со седефена дршка и од моите мускулести раце.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

НЕДА: (Останува сама на сцената. Потоа, трга бавно да излезе во својата соба. Ја запира гласот од Фезлиев. Неда се стреснува.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Преку сликите во спомените... му донесов едно шише метакса од неговиот внук од еден од браќата (дедо Тане кој често доаѓаше во Скопје) кој сакал да го убие на граница кога како партизани верувале дека одат во својата татковина.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Отиде ибн Бајко во својата одаја, седна омрцлавено на миндерот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во својата опиеност да го привлечам вниманието на Баждара и да ја здобијам неговата доверба, не внимавав кај газам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Застана крај отворениот прозорец и се загледа со влажен и набожен поглед во ноќта: куќните покриви беа подвиткани `рбети на џиновски мачки, скаменети во своето вечно демнење.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Мајка ми, незабележливо, со своите остри погледи ни ги замрзнуваше насмевките на лицата и ние брзо-брзо излегувавме гушејќи го кикотот во дланките, оставајќи ја девојката занесена во својот ритуал, и мајка ми која правејќи се дека ништо не гледа, грижно ги бележеше тие знаци на првата девојчинска растрепереност.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Овие структури ги кријат, но браќата Чепмен во своите инсталации ги изнесуваат на виделина, така што тие стануваат вознемирувачки дури како иконичен знак.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Бидејќи системот постепено ги поништува сите свои аксиоми и сите свои институции и постепено ги остварува сите цели на историската и револуционерна левица, оваа е приморана да ги обновува сите механизми на капиталот за да може еден ден да ги освои: од приватната сопственост до малото претпријатие, од армијата до националната величина, од пуританскиот морал до малограѓанската култура, од okno.mk | Margina #8-9 [1994] 17 правдата до универзитетот - сѐ треба да се сочува од она што се губи и исчезнува, од она што самиот систем, во својата суровост, се сложуваме, но и по својот иреверзибилен импулс, го ликвидирал.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Го споредува дизајнирањето фонтови со подготвување супа: „Ги имаш основните состојки... геометриски Sans-serif со одредени зачини додадени внатре и... само готвиш. Nobel беше на пример зготвена супа Futura во валкани тенџериња и садови.” Archipelago во себе вклучува многу различни влијанија со што е тешко да се одреди оригиналниот творец. Frere-Jones наоѓа голем дел од својата инспирација во своето окружување.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Камилски повторно ја бакна својата сопруга, која не беше навикната на толку голема нежност од својот сопруг, оддалечувајќи се да ја постави вечерата, додека Климент не знаејќи што да прави во кујната влезе во својата библиотека, ја остави чантата, имаше време само да отвори некои од речниците и да се врати во трпезаријата каде што веќе беше поставена вечерата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ноќта го пречека во својата темна челуст.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ти личиш на изнемоштена птица, Која тажно гледа во своето јато, кое оди и се враќа, а таа останува сама.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Сиот дијалог со бруцошката што зборуваме најмногу со своите очи, а која сега завршуваше фармација, го тинкаше нивниот син а уште носеше и второ дете во својата утроба, веќе одамна беше завршен, и тоа на најсреќен можен начин; и сега Миха бараше нови соговорници, по истиот навик и по истата потреба како што секоја изутрина кога одеше на работа од дома си земаше бурек за појадок, една четвртинка во една а друга четвртинка во друга бурекџилница, зашто му беше срам одеднаш да побара половина пита - толку млад, симпатичен и непорочен, иако веќе не само лекар туку и доктор.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За четворицата навистина нема место во спалната.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Толе пак го прегрна и долго го задржа во својата прегратка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Машката геј-култура се решава – добро, баш и нема некој избор, но вади најмногу што може од една лоша ситуација – да си ги смести приврзаниците во општествена и емоционална положба што еден сложен сплет од испреплетени културни кодови и естетски практики ја означил како место на мелодрамата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Несериозното сфаќање на неавтентичноста што му е вродена на општествениот израз на чувствата е одбивање да ѝ се верува на збор на трагедијата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој стана градоначалникот на Закинтос, главниот град на истоимениот остров зашто беше омилен меѓу жителите и избран како честит и примерен жител, за прв човек на главниот град на островот, но според авторитетот, би се рекло и на целата островска заедница што броеше близу триесет илјади души.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во своите барања за заштита на природата тие сѐ уште човечките суштества ги сфаќаат како центар на светот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тој се почувствува стеснет, ограничен во својата слобода и тешко се натажи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој се врати во својата земјанка, од офицерската чанта извади испишана хартија И тивко го чита упатството: „До командантите, партиските секретари и политичките комесари на одреди.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

-Што ќе измислиш сега во своја одбрана? – беше следното прашање на Ирена.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Уметниците на медиските уметности во своите дела се сосредоточуваат на виртуелните машини, не одат по тие патишта.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Поетскиот хуманизам (а тоа е чинам вистинскиот збор за она што ја покренува и усвитува прозата на Чинго) во името на кого авторот толку дискретно и толку ненаметливо прозборува за човечките судбини на својата избраздена пасквелска земја е само еден од видовите на растреперениот и честопати трауматизиран сензибилитет на модерниот човек пред сето она што таа иста современост во својот незапирен победнички настап го донесува како перспектива и ослободување но и како страв од нови опасности и беспаќа.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Им се чинеше дека целиот нивни труд да воспитаат во својот син вистински наследник, бил попусто.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ме болеше насетувањето дека брат ми и јас се разделуваме, беше тоа прво сознавање дека тој и јас ќе тргнеме по одделни патишта и таа помисла болеше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Големиот Немирович-Данченко во својата книга во која ги запишал сеќавањата од времето на создавањето на Новиот театар за улогата на публиката вели: „Критичарот Василев-Флеров зборува дека публиката никогаш не е виновна.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Хадриан во Рим сакал да ја создаде, токму во својата вила во Тиволи, тнр. “discordia concors” на тогашниот империјален свет, „ускладеност“ на сите спротивности во еден сјаен синкретизам.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Но не успеа да излезе од последниот лавиринт - од својата Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Првото со логика го озрачува второто, го намалува скоро до безначај, второто во свој мрак му се трга на првото.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тоа беше мажествен глас, кој во својата душа таа го споредуваше со јачината на неговите раце.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

“Не може да не му била трговијата со волна главна работа“, реков јас, “кога во своите спомени не само што споменува градови, села и патишта по кои одел, туку наведува точно и имиња на луѓе со кои се среќавал, а кои исто така се занимавале со тој вид работа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И можеби за првпат во својот живот, тој, кому и помислата на Бог му беше подеднакво туѓа како и онаа дека потекнал од мајмун, се помоли.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Дури се откажав и да го спомнам моето сомневање во врска со нашата дораснатост да го земеме во свои раце изведувањето на фините работи што ни преостанале.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сакаше пребрзо географијата да претходи на историјата!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Само со помош на мудроста може да се препознае убавината на обичните предмети, а за тие да можат да станат посветени, доволно е да се обележат со печат или потпис.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Другите размислувања за областите на моќ би го вклучиле степенот до кој сѐ уште постои некоја од структурите кои ги претставуваат претходните системи на владеачка моќ, и степенот до којшто институционалните нееднаквости - тие од структурна природа и тие кои се однесуваат на нееднаквоста на можностите - доминираат во нашата култура.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но сепак признај, да држиш библија во свои раце, па макар и да не ги разбираш зборовите во неа, е голема работа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Не беше решен вечно да остане во туѓиот стан, сметаше само до пролет да живее тука а пред да дојдат ластовиците пак да се врати во својот стан под ќерамидата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Последното, што успеа да го стори, беше да ја повлече онаа рачка и самиот да го доскочани сето она, што го држеше толку многу време во својата виорна понесеност.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Хм“, пристори брезничанецот. „Барем јас секогаш сум таму, ама не знам...“, додаде и пак потона во своето молчење.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Меѓутоа стариот Бургиба, кој му ја донесе независноста на Тунис, како фанатик на политиката чекор по чекор по мирен пат благодарение на својата стратегиска мудрост ја обезбеди првин автономијата, па потем неизоставната независност на својата земја, но и како признат мудрец во земјите на третиот свет, и покрај болеста и изнемоштеноста, ќе го најде вистинскиот мудар совет за својот забрзан гостин: Пријателе Арафат, да сум на ваше место, јас би ја искористил историската шанса за да ги кажам вистинските историски зборови пред преставниците од целиот свет!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нивната пресретливост беше уште поголема кога дознаа дека говорат пред претставник на печатот и се трудеа да бидат поразбирливи во своите искажувања.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Беговите го заборавиле Мустафа -ефендија. Шуќур, се нашол некој наш казанџија и го прибрал дрипавиот ќафир во својата работилница меѓу ламарини и чекани, заедно да локаат студено вино и да пеат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Што виде таму, во својата осаменост, и кого го сретнал Жолтокосиот, тоа никогаш не се узна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ме убиваше нивното лицемерие, бидејќи во секојдневната работа, во тој сложен и необјаснив сплет од околности и соодноси, сите ние се проституиравме на различни начини.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Па кога едно дете ќе ги сфати овие нешта, како што ги сфати и Зоки Поки, тогаш за него е најголема среќа кога тие тато и мама ќе го сакаат и него, и ќе го примат во својата убава заедница, чувајќи го како најскапото што го имаат.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Во својот последен роман, Мирко Ковач „Град во огледало“ со кој ги собра книжевните награди на три држави - бивши федерални единки на СФРЈ, на вметнатите цитати во содржината на романот, не ги именува авторите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Дојдов дома, земав едно од оние знаменца што во тоа време ги ставаа во сладолед, внимателно го потопив под славина за да го одвојам од чачкалицата на која гордо се вееше, па отидов до дневна да дрпнам од лепакот што мајка ми го криеше во својата древна машина "багат" (некој на работа ѝ шушнал дека денешниве млади дуваат лепак, па мајка ми одлучи дека е подобро превентивно да спречи отколку накнадно да лечи).

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

И Мајкината набожност, што ја изразуваше низ почитта кон светите книги на трите монотеистички религии, кон храмовите и славите на сите три вери, каде било и во кои било времиња на Балканот, прераснуваше во своевидна хуманост што можеше да се смета и како вистина и како религија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Капетанот Еванс во својот одговор го препратил да побара помош од британските воени мисии кои се наоѓале на “југословенска територија“.332 Во почетокот на април капетанот Патрик Еванс престојувал во реонот на Преспа.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Вилиците механички им се отвараа за да внесат по некоја шпагета во шокираните ждрела.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сето тоа време тој можеше да ја држи во своите раце власта над својот оган.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И проѕирност каква што не видел во своите триесет и две години, во сите триесет и две жени што ги имал или што сакал да ги има.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Нашиот ѕвонар, другарот Анески, еден од некогашните членови на оваа куќа, во свои часови мошне живо си спомнуваше за сето тоа и што беше најчудно секогаш сам почнуваше да раскажува, без некој поголем повод ќе рече: - Луди како луди, ненормални, - велеше, - дај им малку боја и забораваа на сѐ, со денови забораваа и за јадење и за спиење.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Најзначајната за нив била секако што не биле принудени да одат во војска.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

— Само ако слушна оти сте им дале еден залак леб на ниа коркаровци, сете ќе ве избеса на сретсело! — викаше еден ден Толе во Градешница, покажувајќи и на дело дека ќе биде немилосрден спрема секого како што е сега немилосрден спрема самиот селски војвода Митре Гулета, на кого пред сите селани му удри дваесет и пет стапови по дебелото месо.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таа склоност деновиве злокобно се засилува со модата да се сместуваат сексуалноста и родовиот идентитет во генетиката, во геномиката, во работењето на мозокот, на невралните патишта и во когнитивниот развој – склоност што често ја спорат психолозите и психијатрите, кои во когнитивната наука гледаат опасност за својот професионален авторитет, како и за својот дел од доходовниот пазар.342 Мојот пристап кон геј-културата е устроен да им противречи и на едниот и на другиот пристап: неговата методолошка цел е да спори и против биолошкиот и против психолошкиот редукционизам. ‌За Фелоуса, машките геј-културни практики се природни изрази на половата меѓупросторност и ја откриваат природната суштина на геј-мажите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Па сепак, и тие во својата левантска острастеност претеруваа, брзо се палеа и потоа одеа до крајности.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во случајов бев убеден дека натрапникот од предмалку никогаш се нема соочено со проблеми слични на моиве.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Умееше оваа Мајка, која нѐ надминуваше сите со моќта и со издржливоста во страдањата, да биде убедлива во своето верување.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Петар сметаше дека воопшто не е важно да се спомене кому Тој прв му се покажал во својата победа над смртта.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ако Дејв му наредеше на Ренди да остане во својата соба или пак го казнеше на некој друг начин - а тоа се случуваше почесто од што Дејв би сакал - со најсуров и полн со омраза глас Ренди ќе му речеше: „Оди прочитај некоја книга, Г-дин Читачу.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

XVIII. Им забрануваме на сите наши поданици, без оглед на нивната положба или професија, со сила или заведување против волјата на родителите да ги одведат децата од оваа вера и да ги крстат или да ги потврдат во католичка, апостолска или римска Црква; подеднакво важи и за припадниците на споменатата Црква, што се прогласува за реформирана, за сите се предвидени егземпларни казни. (...)

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Меѓутоа, треба да се разграничи меѓу оној вид геј-култура што се состои од нови дела од (во случајов) геј-мажи што за првпат во историјата непосредно, отворено и експлицитно се осврнуваат на машкото геј-искуство како што се живее, односно како што може да се живее (или можеби се одживеало), од една страна, и оној вид геј-култура што паразитира врз главнотековната култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Колонијалистичката буржуазија во духот на колонијализираниот човек со сила ја набутка идејата за друштво од поединци во кое секој се затвора во својата субјективност и каде што мисловната разноликост претставува богатство”.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Чувствуваше потреба да биде сам, да ја гледа сликата на Елена и да ја доближи до себеси во своите мисли. ***

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Нина знаеше дека, онака крупен и тежок, газејќи колку што може потивко, тој оди до одајата на браќа ѝ, и дека гледа во празните кревети сакајќи да се увери дека момчињата што изутрина ги испрати на пат, навистина не се во своите постели како секоја вечер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во таа смисла прилично убедливо звучат зборовите на Бодлер, кој во својата Поема за хашишот на едно место вели: “кој прибегнува кон дрогите за да може да мисли, наскоро нема да може да мисли без дрога.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Меѓутоа, на 18 март 1943 година капетанот Морган во својата процена на ситуацијата во однос на воената мисија во Македонија истакнал дека “во моментот не постои сигурна информација за постоењето на група на отпорот во Македонија, како што претходно бевме известени.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Зошто да ѝ надодава уште потреси? Малку ли ги имала во својот живот...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А.А. во својот вовед, откако го претстави ревносниот П.П., се обиде да го заобиколи мојот интерес за придонесот на православните Албанци во троверната толерантност низ вековите.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Се обѕираше по собата, гледаше во своите раце.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Беше сигурно оти стариот Пико, во овие минути кога јас јурев по магистралниот пат напуштајќи ја Картагина, небаре во донкихотовска, дипломатска мисија, си го допиваше своето кафе во својата цветна градина, почнувајќи да чита нова книга, за која сигурно ќе ми раскажува, при наредната прошетка крај морето, а јас ќе му кажувам за своите дипломатски искушенија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бернини во својот Занес на св.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Оставете ме на мира, викаше тој, сплеткан во своите пресметки и принуден сѐ одново и одново да ги почнува.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Со артикулирањето и извршувањето на оваа алтернативна и преферирана верзија на она што таа е, Еми почна да презема различни чекори во ангажирањето на другите во својот проект на промена.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во својот патопис од 1863 година, Јохан Хан вели: „Од 60 куќи на Долнец, дваесет се куќи на вдовици, на сираци и на сиромашни...“

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И покрај внатрешниот немир, а веројатно и грижата на совест поради напуштањето на своето татково огниште и поради избегнувањето да земе активна улога во акциите за самобитноста на Македонија, Христов со своето творештво, кое од алфа до омега е поврзано со Македонија и дијаспората, гради свој морален интегритет во својата втора „посвоена“ татковина.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Штом фатија првите студови, мравките се прибраа во својот дом.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Дина Вјерни, Русинка, направи сè што можеше да му помогне на својот земјак, ги изложи неговите дела во својата галерија во Париз во 1978.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Откога се починале и се понајале, си летнале пак и си дошле во тие земји кај што си имале седела, та секој си тргнал во својот вилает, а Силјан со Аџијата и друзи се упатиле за кај Прилеп.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Почна пак најудобно и најсигурно да се чувствува во својата љубов кон Германија.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не стигнал позорникарот, откако со прст ја притиснал својата десна ноздра, со левата да го повлече половината грстче, кога мртовецот кивнал толку силно, што наполно им ги испрскал очите на сите тројца.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Погледна во своите раце и остана така наведнат.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Најпосле се замисли длабоко и си рече во својот учен ум: – Овдека треба и марифети, не само сила – па како да се присети нешто по долго мислење и кроење, си рече: – Јас треба точно да ги научам сите водачи на овој бунт и од нив да разберам со каква сила располагаат и кои им се слабите страни, а за таа работа ми треба човек, што ќе отиде кај нив и ќе разбере што треба – и плусна со рацете.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во периодот кога Татко, по читањето на Книгата за воспитувањето на детето, беше обземен во читањето и размислувањето за балканските лавиринти во својата библиотека, дојде Климент Камилски со неколку книги со себе.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

“ ПСАЛМ 2 Изучувајќи ги медицинските науки мене ме возбуди фактот дека човекот во својата крв има точно толку железо колку што е потребно за да се исковат доволно клинци за едно распетие.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Овој модел воспоставува систем на моќ во кој: • изворот на моќ е невидлив за оној којшто таа моќ најсилно ја доживува, • индивидуите се изолирани во своите искуства на потчинување, • индивидуите се субјекти на “посматрање”, • за индивидуите е невозможно да определат кога се изложени на надгледување и испитување а кога не се, и според тоа тие мораат да претпостават дека секогаш се надгледувани, • индивидуите се поттикнувани постојано да се вреднуваат себеси, да се контролираат себеси и да работат на своите тела и души за да ги направат послушни, • моќта е автономна сѐ додека тие кои учествуваат во потчинувањето на другите, следствено, се “инструменти” на моќта.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во огледалото место себе виде туѓ човек во своја облека.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но еден Leonardo кој наместо со Luca Pa- cioli се дружел со Henri Pioncare (20) и Elie Joeffret. (21) Кој, наместо да ги нацрта илустрациите за трактатот на оној првиот за Divina Proportione, го примени златниот пресек во своите главни дела, од сликата Невеста од 1912. до подготвувачката студија за кадифето и пергаментот во амбиентот на Со оглед дека..., минувајќи, секако, низ Големото стакло.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Обратно од она што можеше да се очекува, тој токму потпивнат возеше повнимателно и побавно одошто трештен трезен и самоуверен во своите рефлекси.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И јас, во својата потрага по излези од балканската историја, го споделував нивниот пат, барајќи излез со животот што беше пред мене, со делот што ми престоеше во мојот дел на лавиринтот, посебно во моите дипломатски години, кога судбината ме доближи до големите владетели и во нивните судири со историјата, во нивните долги престои во лавиринтите на владеењето, кога на крајот завршуваа како неизбежни жртвени јарци на историјата, верувајќи дека се нејзини победници, избраници - или од народот или од Бога!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нему, пак, му пречеше инаетливоста на мојата аналитично немтуреста природа: и во најочајните мигови да е секогаш во својата најдобра форма.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Во таа сцена, слаткиот геј-дваесет и нештогодишен дечко, клубољубецот со патриотски чувства, со романтични копнежи и со републикански ставови му се фали со својата нормалност на еден триесет и нештогодишен панкер кој има сида, за најпосле, носталгично, вака да си го моли постариот познајник: „Покажи ми го Вилиџ“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Оној нејзин поглед упатен кон хоризонтот надвор од сликата можеби е поглед во некоја друга реалност, таму каде што сѐ е сочувано, и каде што сѐ што било, сѐ што е и сѐ што ќе биде, ја добива својата вистинска смисла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

-Во својата алчност тие ги зголемија вештачката емиграција и царинските бариери, попречувајќи го слободното движење на луѓето.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Старицата не стигна ни до предворјето на овој храм.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Како крадец влезе во претсобјето и во својата соба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А темата беше – каков пат избираме за себе и дали навистина во својот живот стигнуваме некаде подалеку од онаа точка од која сме тргнале.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Упорно се задлабочуваше во текстот, прашувајќи се себеси каде греши, што е она што таа не можеше да го види, да го спознае, а сите други (компетентни и некомпетентни по тоа прашање) го согледуваат и му оддаваат огромно признание; што е она толку посебно, толку необично заводливо што тој го поседува во себе, во својот стил, во својата реторика и техника, во својата методика на пишување, што на другите им недостига.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Младите дигитални алхемичари во своја команда имаат орудија на разјаснување и моќ кои нивните претходници не можеле ни да ги замислат. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 44

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сега можеше уште да гледа како тлеење се пробива во илјадници такви проблеснувања по сиот спротивен пар и како го опфаќа во својата тивка разгореност сето ткаење на дрвото.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Еми не се двоумеше да изјави дека сака да воведе промени во својот живот, па заедно ги разгледавме достапните докази за тоа дека е во состојба тоа да стори: настаните кои укажуваа на отпор кон “управувањето со себе”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не случајно и во 1905 год. Мисирков го поканува својот професор за соработка во своето сп. „Вардар”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мајка во своите молитви најчесто го молеше Севишниот да ги доварди нејзините чеда и татковите книги.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ќерка му се превртува во својата постела и залипува, а човекот не знае - на сон ли плаче или таа е будна.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Не можам да ти опишам какво мачење за мене беше претходното излегување“, рече таа, гледајќи во својот сладолед од чоколада и мока.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Делата на Добре, најдобриот човек на светот, си дојдоа во својот сакан свет.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Како еден голем, бел петел на јужниот ветер, чиешто цвеќе беше црвено и месјато виснато; и како уште еден помал, но попргав и покавгаџиски петел со полно модропепелаво во својата кочоперност, а неговото цвеќе беше модро и настрхнато.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа немаше име, немаше дури ни лик; таа беше суштество од светлина кое трепереше пред моите затворени очи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Тој мој пријател беше дете во своето восхитување од ножот со седефена дршка и од моите мускулести раце.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тој го виде во својата фантазија тој негибнат крај Мариово. My излегоа пред очи богатите села и селани домаќини, кои имаат полни ќесиња пари, булуци овци, сурии говеда, ергелиња коњи и наеднаш си претстави како сето тоа по пет-шест дена ќе биде негово и тој ќе стане најбогат човек не само во прилепската нахија, ами и во целиот битолски санџак, бидејќи целото тоа богатство ќе им го земе на селаните и нив ќе ги подјари да работат за него, да му робуваат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Арсо тешко се отпушти од прозорецот на миндерот и пак се затвори во своите неспокојни мисли.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

_____ 3 Пелагија, збунета од добрината на тетка Перса, уште неколку пати наминува кај неа за да се увери дека нема да згреши ако се преселат кај неа, односно, да ја увери тетка Перса дека внесувајќи ја неа во својот дом, нема да се покае подоцна.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Во една кариера обележана со периодично напуштање на успешните техники и методи на работа, со постојани обиди успешно да се обедини формата со значајната содржина и со една лична блескавост која што често се закануваше да го затемни креативното достигнување, не е лесно да се лоцира адекватниот центар на енергија од којшто целата извонредна креативност се ревитализира самата себеси.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Или, во друг случај, од конзулатот на друга земја во своето долго, долго писмо бара информации за дејствувањето на некои терористички организации, однапред уживајќи во реакциите на заведените и во нивните пресериозни, бирократски одговори. Dr. Ackerman се труди и своите постојани познаници и партнери да ги изненади со секогаш ново лице.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Меѓутоа, треба да се има предвид дека британската политика во текот на Втората светска војна била, како што известува Черчил, „да го вооружи секој оној што можел да убива Германци“, без разлика на нивните политички програми.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Веднаш потоа вресна уште еден потенок, посовитлив, помек, помолезлив, но од тоа не и понеумолив и понескинлив во својата виткост, беспределен вој.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кртот многу додеваше во своето маало и голем страв имаа од него.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Но гавранот научи во своите сто години како треба да се чува од појаките; уште пред да се доближи човекот, црната птица ги рашири крилјата и се изгуби.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ноќта ги беше избришала прашливиот атанор и лембиците,20 кога некој тропна на вратата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мухамед ќе го побара во своите ќитапи ќе види дека таков Турчин нема родено на земјата, та ќе го напади; не го пушта во неговиот рај.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Татко живееше со своето цариградско време, длабоко, длабоко скриено во својата душа, во пресрет на бурните и неизвесни времиња што се навестуваа на Балканот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Се завртела на петици дива во својот пркос, сама и сепак посилна од нивната врела ламтежливост и пак се занишала во колковите враќајќи се во светот на своите тајни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дури, имаше моменти во детството, кога во својата фантазија се исправав дотаму, што би бил готов да убијам, за да ја симнам таа навреда од нашето семејство и да ја спасам неговата чест.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Беше сплеткан до грклан во своите врвици што водеа кон нигде. „Решуваш гатанки, другар брат?“ Брат му ги стегна јазлите на тие врвици. „Сѐ е решено.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

За среќа Метеорот тој час се покажа многу присебен и храбар, нека им е лесна земјата на тие чудни, незабележани херои, згазени човечиња, секогаш настрана, фрлени, - се колнам, среде огнот се исправи и го зграпчи во своите прегратки Методија Гришкоски.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тој уште вчера знаеше што му носи оној густ, ситен врнеж, што го прекина во работата; затоа не беше изненаден кога се разбуди и кога ја најде во својот прозорец токму таа бела ноќ во наидување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Охо, брат мој! - овој го зграпчи и одвај што не го задуши во својата прегратка: - Гледај го ти него, само еден глас и коските под дреата ти останале.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Живеев по свое. Во своја земја: Измислена, испишана, Извишена од поетите, Оние светите, проклетите - “Чудата на светот“.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Овој peintre maudit кој своите први слики ги насликал уште пред смртта на Рафаел (1520), бил сметан за намуртен мизантроп, а во своето атеље, велат, се качувал по скали кои ги подигал со себе така што неговото бедно дувло било потполно недостапно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тој мора да е од оние младичи што сосем сериозно веруваат во својата историска мисија и кои мислат дека зад секое нивно револуционерно поткашлување не стои никој друг туку Таа - Историјата со голема буква.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ако мажите во своите концепции жените ги приближуваа кон телото оддалечувајќи ги од духот, кого го чуваа за себе, денес жените го грабнаа тој идеологем и го употребуваат како оружје во критиката на андроцентричниот и логоцентричниот дискурс кој се претставува како несексистички и општочовечки.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Гневот тивко ќе се прибере во своето легло, од каде што ќе го испуштиш само кога мора.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Пелагија, во деновите кога не се работеше, а тоа беа само неделните денови, ги отфрлаше машките пљачки, се пикнуваше во своите фустани и со момичката во раце и Мурџо крај нив, шеташе во маалото од улицата Ѓоновиќ сѐ онаму до шепотот на Вардар со надеж дека ќе пронајде некое одајче каде ќе можат да се преселат.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На стариот касетофон во својата студентска соба ја слушаше обработката на „Учи ме, мајко, карај ме“ на Леб и сол (една од нивните последни песни) и „Велигден“ на Мизар.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Целиот исполнет со претчувства за она што допрва треба да се случи - набиен со енергија од некаква замислена иднина, несигурна и тешка но слатка во својата не-веројатност, чекори забрзано дишејќи шуткајќи ги оние мали бели-кафеави камчиња на патот во кои ги проектира своите замисли за деновите што изминаа, понеделник вторник и среда.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Се разминале, секој отишол во својот храм -Константин в крчма.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ја подаде раката кон него – беше тоа бавно движење, можеби сакаше да го погали, а потоа, пред да го допре, ја сврте раката кон себе, подеднакво бавно ја приближуваше раката кон своето лице, но пред да ја спушти на него ја пушти надолу, во скутот врз излитениот фустан.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Она девојченце, сега притаено во својата рамка, пее и има едно око. Но не е киклоп.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Јас веќе вежбам како да му се заблагодарам во својот оскаровски говор, пошто Цаци ме опомена дека ако не ќариме оскар - ништо не сме направиле јас и тој!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

На Татко му беше познато дека Флобер му се восхитувал на романот Дон Кихот Кихот од Сервантес, што го беше читал во превод на албански од Фан Ноли и оваа книга ја имаше во својата библиотека.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Децата ги пренесуваат задачите во своите тетратки.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Во својата корисна книга Translating Poetry, Seven Strategies and a Blueprint, Андре Лефевр прави компарација на преводот на Катуловите 64 Песни, но не со цел да направи компаративна евалуација, туку да ги покаже проблемите а во одредени моменти и предностите на одреден метод.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Како и рематеријализацијата на сеќавањето во својата изворна деструктивна форма, и отсутната присутност на минатото ќе нè врати кон познатото искуство, не веќе „таму“, туку трансформирано во новата држава „овде“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Пијанството, што го носеше крвта, сетена на острината од гладните секачи, завладуваше пред неговите очи над сите тие парталави, тела, а ударите на забите по секој празен заграб ги тераа да завиваат од таа ужасна грозница; беше една глад, кој ништо не беше во состојба да ја утоли; таа растеше со секој дофатен залак, таа побеснуваше во својот лудечки занес, разгорувајќи се, тука, пред неговиот прозорец, а нејзините писоци од болка и од настрвеност говореа и за можноста од тој испреплеткан јазел на крвавото беснило мнозина од нив да излезат и без своите сопствени колкови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Влатко отиде во својата соба од средната фиока го зеде албумот и кај завршната групна слика од VI одделение внимателно ги стави оние три пожолтени листови од под тополите извишени крај Маркова Река. 7 Октомври е месец со многу наставни и воннаставни задолженија, па времето мора многу добро да се организира и за учење и за исполнување на задачите предвидени во воннаставните секции.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Вистинското име му еYitzroch Loi- za Grossberg.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој пак се затвора во својот свет, полн со мисли и некакви несфатливи светлини од коишто сета негова душа празнично грее.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Никогаш во својот долг и тежок живот вака не се измачувал.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

13. МТРК агитирал дека македонскиот народ не треба да се надева на никого во своите ослободителни борби, а најмалку на соседните држави.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Но она што ми остави пламенче надеж во душата дека сепак не сум ја прекинал папочната врска со Него беше тоа што додека го слушнав Филозофот како го растолмачува записот со логотетот, забележав дека уката таа подобна сосем е на уката моја на создавање на едно цело од многу здробени нешта, на камчиња подредување, на мозаик сочинување, и преподавање сказанија, што сѐ заедно еднакво е на плетењето мрежа пајакова: сѐ на свое место, сѐ во свое време, оти секое нешто си има свое време и место на лицето од земјата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ле Клезио е писател кој во своите дела најповеќе страници има посветено на сонцето.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На Сврделот единствено му останаа тие неколку души со кои бркаше работа во својата приватна фирма, ама не и погодностите и слободата што му беше на располагање.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Офицерот нешто забележа во својот бележник, веројатно некаква оценка, мислење за настапот, која засекогаш ми остана непозната!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се си се врати на преѓешното место – водите на својата страна, ѕидовите во својата светлина, светлините во своите огледала.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Очигледно е дека сѐ на оваа планета е релативно, и егзистира независно само доколку во своите односи им се приближува на другите нешта и се разликува од нив...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

На моменти, додека се внесуваше во описот на јадењата, ја забораваше првичната цел да се изберат конечно стоте (без)опасни турцизми и запаѓаше во расправи, сакајќи да ја брани тезата дека постои сличност помеѓу синтезата на арапско-персиско-турската османска гастрономија и османскотурскиот јазик.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Со вкочанети и избезумени од страв погледи, гледаа тие во својот господар, кој лежеше онесвестен на песочето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Седејќи Јонче во своето собче со шкорче го палеше новото џојнтче на врата трипати заѕвони ѕвонче кога ќе види џандарот Томче

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Татко ми во своите глобални размисли за козјото прашање беше начисто оти режимот има повеќе варијанти како да им се стави крај на козите во секоја република на Југославија одделно, во зависност од нејзината развиеност и од менталитетот на луѓето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На таквите автори им овозможувале да напишат страсни сцени и да ѝ дадат глас на хиперболичната емоција без да мораат да зборуваат во свое име.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали Еми ќе сака да продолжи да се подложува на тврдењата на anorexia nervosa за нејзиниот живот, да продолжи да се покорува на барањата кои таа ги поставува?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Стравот и недовербата биле толку големи што бил доволен и најмал повод населението веднаш да се повлече во своите домови, сообраќајот сосем да престане и делумно отворената чаршија да се затвори.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ги дополни последните празни простори во својата хотелска соба.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога им е празник, нешто како Велигден, Евреите фаќаат рисјанчиња и ги закопуваат во своите визби. Понекогаш и живи деца закопуваат. Не верував.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Пријатно беше да се размислува за претстојната средба со дедо Иван, но во својот прв ден во колибата Бојан мораше да размислува и за нешта кои бараа разрешување и од кои зависеше неговиот опстанок, опстанокот на триесетината овци, на говедата, кучињата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На 4 мај сестрата Писи, покрај другото, во својот “Дневник“ го запишала и ова: “Денеска еден млад човек се преправал дека носи телеграма во телеграфското биро.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Јонас вели дека тој израз прв го употребил Мени Фарбер, во својата статија за непризнатиот холивудски low-буџет на режисерите во магазинот Коментар, и дека Дишан на некое филаделфиско отворање изјавил дека “going anderground” е единствен начин уметникот да создаде нешто вредно.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Меѓутоа, за вистината, тој беше поскромен човек, а над сето веќе смртно беше вљубен во својот позив и камбанчето.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ме убиваше нивното лицемерие, бидејќи во секојдневната работа, во тој сложен и необјаснив сплет од околности и соодноси, сите ние се проституиравме на различни начини.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Само погледнете го ова! (Леинџ ми додава една копија од DSM-III и ми покажува еден подолг разговор на пациент со психијатар.) Говорот на пациентот не е баш секогаш граматички правилен, но и вие новинарите често се користите со магнетофон па колку само неразбирливи или бесмислени реченици морате да отфрлите од лентата!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тоа беа звуци од ветрот, поминувајќи низ отворот на јамата созадаваше свои природни композиции, толку привлечни за слушање, што почувствува блискост кон земјата: како кон нешто свое, многу старо, нешто што го влечеше силно во своите прегратки.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Повеќе дуќани почнаа да се затвораат, дуќани на рисјани и дуќани на Турци, а оние што останаа отворени ги голтаа во својата длабока темнина главите на замолчаните дуќанџии.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Жените, децата и старите, тие што не можеа да одат на печалба, стоеја наоколу како скаменети, без да прозборат збор и секој гледаше, го впиваше погледот во својот скап човек, кој, по малку време, ќе ги остави, можеби, засекогаш!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ефектот ќе беше сосем ист доколку трите супер држави, наместо да војуваат меѓу себе, се договореа да живеат во траен мир, секоја од нив незагрозувана во своите сопствени граници.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сипаничавиот Јован-Стојче Столетников ја барал во својот појас секирата и не можел да ја најде.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По одлуките на Второто заседание на АВНОЈ (29 ноември 1943) и на Техеранската конференција (28 ноември - 1 декември 1943), настанале крупни промени во однесувањето на сојузниците спрема настаните во Југославија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Меѓутоа, тоа не го правеше многу систематски, а и никогаш директно не користеше нивни мотиви во своите дела.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ваквиот концепт овозможи поголема селективност отколку во дотогашните филмови во коишто е чувано единството на времето и местото, па така изборот на епизодите во Девојките од челзи претставува и збир на дото гашните Ворхолови филмски постапки.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тука е пренесена, во својот оригнал, парче по парче, една цела населба од 2 илјади години пред нашата ера.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тие го негувале, тврди Бојс, околу осум дена, му го спасиле животот замотувајќи го во маст и кразно, сѐ додека не го пронашла германска спасувачка група.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но, и кога ќе дојдеше некој да ги посети, не се повлекуваше во својата соба.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сè уште беше жива – девеесетгодишно, збрчкано суштество, кое одвај го натера да го прими во својата колипка, каде се тетеравеше меѓу валканите лонци, изгладнетите мачки и мемлата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Секој тажи за својата несреќа, секој во своите очи ја носи солзата на свој начин, во секоја душа тагата гори како див огнен пламен.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Татко сакаше да ја пишува Историјата на Балканот оти беше убеден дека таа треба во крајна линија да го смири балканскиот човек, да го помири со себеси и со другите, да се ослободи од саможртвениот синдром, од проклетството на делбите, границите. На Балканот имаше други Картагини и Палестини...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Камилски беше неумолив во својот наум.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ја однесе дома во својата актовка со чувство на вина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

6 И додека нашите „научници“ и професори по трудово право, завиени во својот кабинетски конформизам, ги зафати некој чуден транзициско-зимски сон и, во таа нивна интелектуална хибернација, се бавеа со прилично несуштински и чисто номиналистички правни прашања 7 – видни експерти во светот, наѕирајќи го овој лошотилак кој така отворено пропагира социјална неправда и економска нееднаквост меѓу населението, почнаа аргументирано, организирано и систематски, дел по дел, да го раскринкуваат неолибералистичкиот новоговор во сферата на оваа научна област, кој под превезот на некаква „флексибилност на работната сила“ доведе до драстично кратење [намалување], проследено со паралелно кршење [непочитување] на работничките права.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

DD ПТ: Мислите на големата слика каде претставите се поставени обратно и во својата вистинска позиција? DD ЕВ: Токму на нив. DD ПТ: Чудно е, бидејќи, обично сме навикнати да гледаме по еден Исус истовремено.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

За оние без искуство, разликата помеѓу европејците и американците лежи во тоа што овие вторите во своите дела вклучуваат повеќе тишина.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Подоцна овој прилоg, проширен, го објави во својата нова позната книга Amour, роѕiе, sagesse (Seuil, 1997).

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Кадијата пак ги повика да дојдат, но децата само плачеа и гледаа во својот постар другар.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Прв излегува Мистер Том, сопственикот на зградата (латински: лендус лордус), во својата секојдневна потрага по загрозените животински видови - станарите што задоцниле со плаќање на киријата.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Ми се насмеа повторно љубезно и, како ништо да не било, одново се внесе во својата работа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Тогаш ѕидот што ми бегаше се отвори и јас го видов, понеже сакав да го видам него, што можеби и не бил навистина жив факел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Камилски во знак на одобрување му одмавна со раката и исчезна со куферчето во својата соба, исполнета со книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Остана доцна во ноќта во својот дом да размислува, длабоко да размислува за утрешниот ден.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Во однос на 27-мартовските настани во Белград, Далтон, кој бил одговорен за СОЕ, во својот дневник запишал „Очигледно е дека нашите момчиња добро си ја извршиле својата работа...

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Но сега наближува кон она што навистина претставува нејзино губење на здивот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ти си златна Марија, мислеше сега во својата постела. Златна, златна Марија.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И му јави на светот дека Маркос во своите одреди има странци кои не зборуваат грчки.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се вратив во собата и во себе, во своето тело.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Може, уверен во својата праведност, хранел надеж дека ќе го смилостиви бога да го земе во заштита неговото семејство, може оти верувал дека ќе окае некој грев, во незнаење сторен, па тогашните жители на Потковицата две недели пред злосторот и цела година потоа, и по бел ден и среде ноќ, ги слушаа неговите лелеци, неговите клетви и молитви.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Рајнер ме чекаше во својот дом за да може да заспие.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рече дека може татко му да забележи дека некој фаќал.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Спиралата е симбол на животот и смртта“, пишува Хундертвасер во својот тематски напис Спирала (1974).

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Прими го богатството мое и споменувај ме во своите молитви, - театрално, со остра нотка на иронија, рече Глигор и ги истури џебовите во плашливо подадените раце.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој генералите ги поистоветуваше со татковците на аргентинската независност и веруваше дека офицерите се “единствените господа сѐ уште кадарни да & служат на татковината”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Оние кои сфаќаат и кои се со добро срце... можат да ги повикаат моќните енергии во својот живот...

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Така, со оглед на фактот дека значењето е во релација со знаењето, и практиките се во реалција со моќта, јас верувам дека значењето, структурите и практиките се неразделни во своите конститутивни аспекти.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Можеби е шољата за тоалет со казанче најголемиот изум на човечкиот род по тркалото, но само во поглед на техниката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пријателот се доверувал нешто во врска со жена си додека некој зад нив, несвесно, тропал со лиска клучеви внимателно вслушан во својот соговорник на соседната маса.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Пееја химни и псалми во своја чест, следени од литија, попови, и патријарси, од лажни богоугодници и фарисеи.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Стоеше, загледан во своето срнче, а имаше поган поглед.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Даниел се движеше со голема брзина во својата сопствена орбита, една во универзумот на другите, сите јуреа кон дестинациите и кон судбините што не беа нивни избор.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но сите беа сигурни во своите сили и не веруваа дека ќе има некој смелост да им се противстави.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Но понекогаш тоа ги тера да погледнат повторно во својата сопствена култура и да почнат да го почитуваат она што претходно го игнорирале.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Татко ми го затвори радиото, го извади шнурот, и го однесе во својата соба, овој споулавен апарат што, за толку кусо време, посеа толку немир.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но од онаа страна на теориската математика, развојот на практиките на информација мошне ги проширува можностите на „пораката“, сѐ до точката до која таа не е повеќе „пишан“ превод на еден говор, пренос на едно означено кое би можело да остане говорно во својот интегритет.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сурово е да ја разбуди, а мора да замине, за неколку часа лета за Варшава, а веќе утре се враќа назад, во својата јужна татковина.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Но претседателот во својата расеаност и не полагаше на одговорот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Еве, дури и ние мораме да учествуваме во американската авантура во Ирак, иако никогаш во својата историја не сме пратиле војник на туѓа територија...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Но бев силна и ги презедов работите во свои раце.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Таков беше мојот анти-херој на Картагина, во времето кога самопрогласениот херој на вечната Картагина Хабиб Бургиба беше запрен во својот митски од кон вечноста. Останав загледан кон морето, кон брановите, во нивното вечно пристигнување и размислував за заминувањето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Смее ли да си признае дека никогаш не бил заситен од радоста?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Задачата на поетите е тој национален гениј да го одбранат од суптилното продирање на странските идеи, да го прочистат јазикот заменувајќи ги германските зборови со латинско потекло со други, чисто германски изрази, да ја откопаат затрупаната ризница со народни песни и, на крајот, во својата поетска работа, да тргнат по примерот на фолклорот, таа состојба на свежина, невиност и совршенство каде што индивидуалитетот на народот е сѐ уште неосквернат со било какви допири и се манифестира со едногласие.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Од овие причини, забележливо е поедноставување во овие описи кое во самата работа не постои.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тогаш, две години пред раѓањето на српскиот социјал-утопист Пелагиќ и две години по смртта на францускиот социјал-утопист Фурие, припадникот на движењето Млада Германија, Гуцков, проповеда во својата литература еманципација на жената напаѓајќи го црковниот брак; во Македонија, негде во Леринско, потурчени се сосила три девојки, четвртата е силувана и оставена на пченкарна нива со пресечено грло, и убиен е негде во Скопје поетот мечтател Селџик-бег, Турчин и заштитник на православната сиромаштија; мртов не ќе го види уништувањето на шумите на тој народец кога во Европа почнува засиленото садење на борови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше страшно симпатичен и навистина пријатен за разговор.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Утредента дојде кај него и донесе во своите коси свеж ден и влага на облак и уште нешто: насмевнатост во лаковите на ноздрите.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Еден палавко го бутнал пенисот во својот другар, додека другото момче го сече најличниот дел од курот на возбудениот примател, а посетителовиот гостувачки уд скока и го исполнува празниот простор од кој природата се гади и свршува во Црната Лагуна каде нестрпливата пирана го грабнува сѐ уште нероденото дете кое никогаш - со оглед на некои добро познати факти - нема ни да се роди.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Телото еминентно е женска тема, не само внатре во феминистичките и „gender studies“, туку и пошироко.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Думбаровски ќе биде првиот во нашата историја кој жив ќе влезе во својот музеј,“ си шепотеше под носот, одејќи по улицата де лево, де десно.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Можеби требаше до крај да останам упорна во својот отпор кон Вера и да не ѝ дозволам на таа туѓа жена да заземе такво место во нашиот живот со Ели, а татко ми како сака нека постапува.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Пушење. Во оваа група спаѓа и Shoulder, како и Space (“крупен план на шанкот на бифето додека рацете од време на време ги преместуваат чашите, а пригушената конверзација се слуша од позадината”).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Идејата без сомнение беше апсурдна, но искрсна во неговиот ум во истиот момент кога го почувствува парчето хартија во својата рака.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Навечер уморно се враќаш во своето престојувалиште.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Нему му беше позната стратегијата на Мирон Донски во која беа вклучени и неговите непогрешливи историчари кои ги ангажираше во своите проекти, вклучувајќи ги тука, во прв план, и сиџилите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Она девојченце, сега притаено во својата рамка, пее и има едно око. Но не е киклоп.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

— Их! дури пет да речеш, — одговараше Шаќир на прашањето од Трајка, Најда, Андона и другите четници.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се мачел, со последните сили, со преостанатата светлина во своите очи, да ја растолкува можната содржина на избришаното место. Не успеал.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Да го почувствуваше во својата прегратка...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Во тие соништа тој ниеднаш не влезе во својата порта.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога ги виде, тој многу се израдува и ги покани во својата убава куќа што беше само на еден кат, зашто луѓето ваму не живееја во големокатници како во центарот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

А тој - голем во своите очи, не ја искористил шансата и нејзината слабост, и останал сув.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Зарем е можно токму овој пехар - да го наречеме пехарот „G” - да биде вистинскиот?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И додека тој седеше во својот агол, во последната клупа, сите погледи беа вперени кон него.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Помеѓу брегот на нормалноста и брегот на лудилото не постои мост.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Можеби сме се возгордеале со својот геј-идентитет, бесрамни сме во своите истополови желби и врски.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој немаше поинаква душа, не живееше во некој друг свет, туку напротив, беше израснат на истата земја како и другите, по истите закони и обичаи беше воспитуван, а сепак стана поинаков од сите нив.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Пред да се повлечат во своите одаи, Јана им вети разгледување и прошетка низ селото наредниот ден.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тогаш требаше да се повлечам, незабележливо и на прсти да се искрадам од оваа куќа и да се вратам во својот град, во стварноста на својот век.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Уметноста не треба да биде добра, таа мора да биде народски условена или, подобро, уметноста којашто себеси се црпи од полнотијата на народната култура може во својата довршеност да биде добра и нешто да му значи на народот поради кој е создадена.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Гетото има практична локација: поставено близу до железничката станица, ги брои сѐ помасовните транспорти со мажи, старци, деца, девојки, трудни жени, млади брачни парови земени неодамна во една, во тие околности неочекувана и чудна епидемија на свадби што се случуваат и по сто на ден, но и на болни, исцрпени, предсмртни и млади, здрави, полни со живот, очајни луѓе.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

За жал, сфаќајќи ја краткотрајноста и безначајноста на своето биолошко постоење, човекот- творец, често нетрпелив во своите настојувања да ги дочека плодовите на своите вдахновенија некаде во иднината, се обидува да го забрза своето уметничко созревање и раѓањето на своето дело, неретко користејќи и вештачки поттикнувачки средства. 142 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во својата заклучна реч, тој намерно одбива да ја огради работата, отфрлајќи говор со завиени квалификации и зборува великански, широкоопфатно, инклузивно и во универзализирачка смисла за „нашата дводуховност“ и за „нашите меѓупросторни природи“ (259).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Понекогаш, кога излегувала од својата неподвижност, Клара бегала од дома.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Согоруваше во својата потрага по разликите на феномените на природата и застранувањата во нејзиниот поредок, најчесто предизвикани од човекот, со оправдување дека се работи за виши цели.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Сите овие сомнежи и загатки едноставно ги складираше во својата потсвест.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како да ми ја раскажа приказната за Бикот, што му се ругал на телето кое во својата наивност прашало зошто не влегуваат во дворот кога вратата зјае? Дали затоа дека е шарена?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Уметникот во својата осаменост создава нова онтологија и ги испитува нејзините предности или нејзината злокобност.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тој, повеќе од другите императори, сакаше во својата јаничарска екстаза да го обедини светот со својата идеолошка визија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Колку всушност членовите на ЦК на Организацијата во Солун беа недејателни, толку повеќе растеше кај нив желбата сѐ да држат во свои раце и сите од револуционерните реони да се обраќаат до нив.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И говорам во свое име, зошто ако човек сака да говори на друг начин, веднаш може да го побара Татенцето на својата Протоплазма и Мајкичката Келија...

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Притоа, додека го чекаше, тој немаше ниедна друга мисла, не мислеше дури ни на тоа, што значеше за него еден таков среќен лов; беше само еден благ трпнеж задоволство, што се раѓаше во неговата рака и во неговото рамо и му се ширеше по целата снага, обземајќи го сиот во своите топли бранувања.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И тогаш се помири со она што е и во својата верба најде гордост со своето потекло, без притоа да биде повеќе или помалку вреден од браќата свои.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Децата, нормално, немаа ништо против, бидејќи така можеа уште понепречено да уживаат во својата музика.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ги тевтиши што му згазиле во неговата „света земја“; ги псува, ги галати, но донесе пресуда да им удри Брниклијата по дваесет и пет дреновици и ги пушти да му носат поздрав на Арслана, дека Толе се свампирил и не пушта никого во својата територија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Токму тогаш да намине таму и да ја најде својата невеста како руча со друг маж, кога таа требаше да биде дома во својата кујна, тоа беше доволно тој да се разбесни, а уште повеќе да влезе таму и да ја види како се држи за рака со друг маж.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Триејќи го челото, се обидува да се сети дали некоја од сликите на апокалиптичниот кошмар што му се повторува, не е некоја од претставите што ги анализираше во својот докторат по ориентални студии и во кој се занимаваше со претставата на пеколот во Куранот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Па и онака нема кому да се јави.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; еве ја пред мене, со подадени раце, плаче и вели: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; љубомората – лута како пекол; стрелите нејзини се стрели огнени; огнен жар на нејзиниот пламен: еве ја пред мене, и јас ја земам за рака, и таа ме води во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица...

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа е можеби и добро, само што таквите понекогаш не внимаваат како го прават тоа, па во своето втурнување може и да те повредат, иронично заклучи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Околу него се движеше и трепереше долга поворка - нечујна, разбранета и жестока во својата притаеност; се свлекла од ѕидиштата да се врти в круг како сиво проклетство, колона во која несигурно се претчувствува нишање на румени женски колкови и студена вкочанетост на ликови готови да обвинуваат за грев, сега кога тој, гревот, надоаѓаше со навев и се пробиваше низ многуте канали на свеста.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„Среде џунгла. Тие бубачки - убијци од заседа, така се викаат, зарем тоа не е чудно.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мајка очекуваше Татко да земе многу повеќе книги, според тоа колку долго остана во својата библиотека.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ми беше страшно ладно и се почувствував многу мала во својата наметка, како да поминав низ преобразување како Алиса во земјата на чудата.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

На 20 јуни Foce 399 во својата радиограма до мисијата Conserve барала информација дали единиците на НОВ и ПО на Македонија во нивната област имале контакт со “движењето на Отечествениот фронт или со бугарска партиска организација“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Гламурот и начинот на кој тој се создава беше постојан предмет на неговото внимание.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А оној, и кога беше буден, постојано гледаше во своите нозе и никого не забележуваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Старецот и тој, едниот во својот залез, другиот во своето изгревање, самата случајност ги сретна и ги поврза.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Седумте кадрави трубачи од Откровението на Новиот завет ѝ се кикотеле на земната беда скриени зад прв тежок и вистински пролетен облак што ветувал плисок од кој ќе се избатачи патот за утрешните маки на дваесет и деветмината или еден повеќе со дваесет двоколки и четириесет воденички камења до тој ден веќе прескапо платени...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Иако мошне различни, заедничко за сите четворица е што се родени во почетокот на шеесеттите и што барем формално, секој во својата област, користат еден внимателно изграден и ерудитивен израз („постмодернистички”?!

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Таа веднаш ја зеде ситуацијата во свои раце, исто како и во кантината.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

ЕНТ.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во своите последни и најпродуктивни години, Кле се подложи на спиритуално преиспитување на „детското” во себе, истовремено соочувајќи се со веќе лебдечката смрт. 108 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Имаше и една ведрина во своето сознание што нараснуваше со секој миг, додека мислеше на нешто сосема друго.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но таа не влезе кај него зад братучеда му, како што очекуваше, таа влезе прва и му се исправи убава и насмеана, така што тој се најде смешен во својата првобитна намера, мал и збунет пред неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Французите занесени во својот разговор, тргнаа исто така по нив.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Обично кога влегуваше во својата библиотека, застанат првин крај отворениот прозорец на чардакот, ја вдишуваше свежината на воздухот која идеше од модрите води на блиската река и густите врбјаци на самиот брег, потем стапуваше во својата библиотека, за со погледот кој шеташе од рафт до рафт мило да ги погали книгите, како свои верни чеда, кои постоеја за да ги штитат неговите вистински чеда.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не ја напушта Македонија, никогаш. Останува доследен во својата верност.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Тие, информациите од своите политички и воени претставници на Балканот ги примале во своите кабинети во Лондон и по нивната анализа и врз основа на претходните сознанија за одделни земји од Балканот ја креирале британската надворешна политика, која им била подредена, пред сè, на британските интереси.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Затоа можеби и бев понекогаш екстремен во своите размисли за верата: или радикално го отфрлав постоењето на Бога или, во време на несреќи, кога ги губев најблиските од семејството, кога животот ми ја немаше смислата што би ја имал со нив, дури бев готов да ја проколнувам судбата што останав верски откорнатик...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Нив ги напишале оние кои биле понапредни во своите комуникациски вештини.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се случуваше, другпат, Мајка да побара да се врати дома доцна во ноќта, небаре некој недосонуван сон, само таму, во својата куќа, може да го досонува, само таму може да се ослободи среќно од тој сон, во куќата на нашите заминувања.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Стравот од донесување одлука којашто нема да успее да ја изнајде туѓата согласност, всушност, и не беше страв од несигурност во себе, туку необично спротивно: страв од силната верба во своите расудувања и, на тој начин, нивно поставување пред расудувањата на другите луѓе.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Волкот сонуваше во своето бунило и ја прославуваше таа миризба со еден таков писок.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ете, малиот Македонец во својата микро-библиотека го има и овој контроверзен тип, пеки.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

А Мил, навистина, во свое време, имаше голема желба за учење.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- Но Фројд не беше категоричен во своето тврдење – прифатив веднаш.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

XX. Постоја крај тезгавот и крај оној челичен слив на запците од бичкијата, додека под него бесно се плискаше, пенејќи се, водениот порој, удрен во челичниот прстен на турбината, само толку, колку што имаше време да плукне во своите две големи дланки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

“ - си помисли Бојан, а со тоа веќе во својот прв убав впечаток за Елена, вткаја уште една светла нишка.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Изненадена од сопствените зборови, јас пак сфаќав колку е корисно на глас да размислуваш пред некого што гледаш дека му значи да те разбере и заради него ја кршиш лушпата на некоја своја замисла што скришно зреела, како ореово јадро во својот мрак!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Нејзиното третирање на Хјум е особено корисно со оглед на тоа што таа ги демонстрира притисоците во својата мисла кои бараат различни проценки.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

— Си дојду, Бино, си дојду, но не по твоа желба, ами по моа, — му одговори Јован на даскалот Бина, сега претседател на Јовановата општина, и почна да си шета, слободно, во својот стар војводски реон.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Беше во еден од ретките среќни мигови во својот страдалнички емигрантски живот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Некој чука на вратата, се врати пак во станот, кај што беше, во својот мрак, ја заборави планината. треба да отворам. Можеби е така.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Дека тоа можат да го искористат Италијанците во својата пропаганда?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Некогаш, пред дваесет години, тој ги одбиваше стројниците барајќи му на своето чедо што подобра прилика, а кога стројниците престанаа да идат, нему му беше јасно дека е задоволен, дека среќата го зачувала да не ја омажи ќерка си, да си остане таа со него, да не биде тој за неа втор, и спореден, поткошнат па макар и во своја куќа, без право да ја повела.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Да се уништи една библиотека, му велеше Татко на Камилски гордо загледан во своите книги, значи да ја замолкнеш историјата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Европските весници објавија дека умрел од емфизем на градите или од срцев удар.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Османците инаетот го оставиле во аманет за идните времиња, но со надеж дека инаетот ќе остане во самиот себе, без да се пренесува на другиот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Спојот на технологија , контрола и страст во време на доцниот капитализам, и обидот тој да се раскине“, како што вели истражувачот на медиумите Peter Weibel , „се теми на неговите текстови“. Burroughs рано го воведе поимот на вирус во својот книжевен универзум.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Штом ја преминав границата, цариниците на културата почнаа грубо да лепат врз мене идентификациски етикети: комунизам, Источна Европа, цензура, репресија, железна завеса, национализам (Србин или Хрват?) - истите оние етикети од кои во својата земја успеав да ја заштитам својата литература.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Таа ноќ ги слушав тие звуци во својата имагинација, додека лежев така будна, и очекував Клара да вика додека спие, да им одговара во сонот на гласовите кои ја мачат во нејзиното јаве, гласовите кои не ѝ даваат да заспие, и на кои толку се има навикнато што без нив мракот ја плаши.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во истиот број на списанието Тајм аут во кој читателите се повикуваат да ја посетат „Легендарната збирка за Џоан Крафорд“ во Сан Франциско, за да видат „зошто оваа класична холивудска ‘мамичка’ е навистина најмила“, во еден друг напис со наслов „Најдобрите бањи во САД чии сопственици се геј“ се наведува дека „геј-гуруто за нега на кожата Енрике Рамирез, родум од Мексико“, во својата бања Лице в лице во Њујорк на клиентките им ја нуди „масажата Најмила мамичке за ублажување едеми и болки во грбот при бременост (без грижа, не се користат закачалки)“.183 Најмила мамичке содржи многубројни сцени во кои се преодигрува, на својствен екстравагантен начин, судирот мајка-ќерка што толку впечатливо се прикажува во Милдред Пирс.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој речиси на прсти се прикраде во својата соба и најпосле брзо заспа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Помисли на мајка си, на нејзината насмевка, помисли на деда си кој умре сам во својата куќа, се сети дека никогаш не го видел татка си.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Фјодор веќе беше безнадежно недофатлив во своите желби и својот респект уперени навнатре.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Едниот ќе поведе во својот утрински занес пречекувајќи го сонцето другите го следат во складно безредие и еден по друг се редат во устремот на денот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Иља Иљф, Јевгениј Петров - најпознат тандем во историјата на литературата воопшто, единствено перо на двајца автори, творци на “Дванаесет столици”, руски пикарски роман (од каде е извлечена една глава во нашиот избор), со главен лик Остап Бендер - заедничка именка за сите луѓе од определен ков, кои се занимаваат со потера по своето дванаесетто столче. А такви, барем денес, има колку сакаш. okno.mk 209

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Татко како да добиваше храброст да истрае во својот живот во егзил кога го слушаше Игора Лозински како му зборува за неговиот пат до Езерото.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Потем ги собра тринаесетте сочиненија, се поклони, побара дозвола да замине на молитва во својата ќелија и нѐ остави.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Гебелс во својот роман Michael покажа како под дејство на водач од „масата” настанува „народ”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Велеше дека секоја мајка е различна во своето мајчинство, како што животот на еден човек се разликува од сите останати, колку да им е сличен на другите луѓе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Многумина им префрлуваа на Димитрија и на поп Јакова зошто му ги дале в раце на кадијата документите, но овие се бранеа дека му ги дале да го убедат во своите права без да се сомневаат дека еден кадија ќе биде толку неправеден да задржува на сила царски фермани.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Една ноќ, додека лежевме испреплетени во големата бела тврдина на нејзиниот кревет, ја симнав пластичната капуљача и ја прашав дали било кога ќе ми верува толку за да водиме љубов на начин познат со столетија, сирово и незаштитено.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Грците беа мошне незадоволни заради тоа што таквите критериуми треба да ги вклучат во својата пракса, но немаа избор.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Мегалон, затворен во својот прекрасен дворец, од утро до вечер сметаше и пресметнуваше колку пари ќе му донесат неговите житни полиња, неговите маслинарници, неговите бродови.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

— Нѐ испекоа живи агите, промрмори Јован, тресејќи се во својот ќош, колку нешто да проговори.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И со векови, чекор по чекор човекот растел во своите знаења.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Татко во тие денови, очекувајќи ја посетата на Игора Лозински, како никогаш дотогаш се внесе во своите книги и ракописи.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

124. Охриѓанецот Маргарит Димица (1824-1903) е еден од истакнатите приврзаници на грчката националистичка пропаганда во Македонија, а во своето научно дело, како универзитетски професор во Атина, се определува исто така само за старата македонска историја.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

“ Вака никогаш нема да стигнам дома; мојата успешна лекарска практика е уништена; мојот наследник ме ограбува, но бескорисно, затоа што не може да ме замени; во мојата куќа беснее одвратниот коњушар; Роза е негова жртва; не сакам тоа ни да си го замислам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но пак фала му на стариот - барем во свое лозје го печам колков.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Хорот: Секоја представа има свој крај но во крајот и почеток е знај особено кога е нај како во нашиот рај ...или можеби вака Истиот распоред, истата боја. св. Јован, облечен во својата избледена талкачка облека, влегува, носејќи црвен грамофон.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Тишината те плашела единствено кога си била во друштво со други. В зори ќе се зари, озарено лицето на светлината а ти меланхолично ќе се обидеш да ги отстраниш флеките на Луната да се исправиш на нозе небаре го држиш цврсто во свои раце универзалното клатно на рамнотежата небаре си нашла решение како да излезеш на крај со депримираноста божем ја игнорираш и ѝ вртиш грб ама и грбот има очи !

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Мислеле дека се родени надвор од својот природен елемент, дека имале некое тајно царевно потекло – дека биле кнезчиња што по некоја зла судбина, од таинствени причини, онакви новородени биле дадени да ги одгледува семејство на селанчишта и дека само го чекале денот кога ќе им се обелодени вистинскиот идентитет, кога ќе се развражи вражбата и кога конечно ќе се ослободат, ќе се ослободат од здодевните секојдневија на обичниот живот меѓу нормален народ и кога конечно ќе се вратат на местото во општеството со богатите и славните што по правдина им припаѓа, во друштвото на убавиот и најпрефинет свет.259 Копнежот по живот во естетска милост и во естетска хармонија, во сетилен раскош и задоволство, поривот да се издигнеш во светот и да се дружиш со повисоките сталежи, стремежот да стекнеш, собереш и да трошиш – да се опкружиш со убавини, реткости и скапоцености или, во случајот на Пол, со „згодни работи, со придушена светлина и со свежо цвеќе“ – сето тоа почнало да ја симболизира суштината на извесен вид машки геј-субјективитет, и тоа уште од времето на Оскар Вајлд.260 Во својата неисцрпна студија на Вајлд и на машката геј-култура, Нил Бартлет му посветува цело поглавје, насловено „Сопствености“, на односот на геј-мажите кон нивните ствари.261

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сани веќе беше трудна и групата се викаше Паганска Ноќ.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Беше младо и јако стебло во својата увереност: на седум рида лежат седум чуда, седум потпорни столбови на човечката мудрост: Аристотел, Поло, Галилеј, Њутон, Дарвин, Кох, Ајнштајн.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Вангел Русјаков, без да ја поткрене главата проломотува Браво за Дине, ем две жени, ем куп деца, ем сам под капата на Господ! се подзавртува и својата ситна женичка како да ја напикува во својата пазува.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Во оваа фабрика, која е најпозната по производството на прашоци и детергенти, беа вработени околу 1.500 работници, а Х. Џ. пред настанување на подолуопишаниот спор имаше работен стаж од 26 години во истото друштво.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тогаш тој погледна во нејзините усни на Црнкиња и во својот ум ја вообличи песната што Таа потајно се обидуваше да ја склопи во конечен звучен мозаик.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Со револверот пак во своите раце, Фезлиев се смирува.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Големиот Мајстор го дочита писмото до крај, потоа, сеуште држејќи го писмото во рака остана уште долго замислен во својата фотелја додека во собата бавно надоаѓаше ноќта.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Поетот не успева, но го посејува семето на заедништвото, на отворениот простор, така што ѕидовите на обградениот еврејски дел од градот сепак се урнати, дури век подоцна, по иницијатива на еден од неговите претходници - ја реконструира Карер локалната хроника во себе - во времето кога островот се присоединува кон Грција. „Островот ли ги зближува луѓето”, по којзнае кој пат се запраша Лука Карер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

“АРА” во Киев се затвара, шефот младоженец во јуни со пароброд заминува во својата Америка, а свеската чкрипи со забите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И не само тоа. Негова поголема заслуга е што „сонот“, таа најнепосредна манифестација на несвесното, на еден ослободувачки начин го спротивстави на „идеалистичкиот“ рационализам на своето време.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Децата, заробени во скутовите на мајките и бабите, беа фатиле такт во својот плач со тупкањето на тркалата од возот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„Ристо на Дамовци од Крчишта загина. Погребан е под една бука на Аљавица.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Улиците се пусти; сите се во своите домови.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Набргу можеше да ја дополни или уште повеќе да ја замагли во својата свест, вистината за крајот на Чанга и на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ѕидниот часовник – предел во кој да ги откриеш тајните лузни на душата; песокта што ги покрива невратените; првата насмевка што се раѓа во крошните; полноќната птица што избега од библијата; прекрасните дождови што патуваат од праискони и чекаат пред портите на пролетта; пеперутките што во својот лет го пишуваат името на мојата татковина; `рѓосаниот меч на воинот; исчезнувањето на зборот; тревата весела како детенце пред да му облечеш кошулка по бањање; ноќта во која исчезнаа светулките и се скрија меѓу цветовите на сината вазна; бесконечните надоаѓања на болката и на огнот,

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Нивното движење беше нивни живот без страв од бегови и од чуми, и затоа уште позагатлив во својата величественост. На патот се исушив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дискретно намигнувајќи ѝ на Рада, ја покани во својата ординација.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Причината Татко најмногу да се задржи на Кочи-беј, другиот, можеби најголемиот, албански јаничар по перо, по Сами-беј Фрашери, кој во својата позната енциклопедија Kamsul` Alam пишувал за османските меморандуми на својот албански сонародник, беше токму споредбата со Монтескје.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Незалуд Фазлалах Рашид ад-Дин во својата “Огуз - нама” вели: “Кил-барак е земја во темната (т.е. северна) страна на светот, (во нејзина близина се наоѓа) границата на Кара Хулун, то-ест Земјата на мракот”.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Змијата лутица се разбудуваше во својот мрак.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тој внимателно го разгледа и го стави во својот бележник; потоа, отклучувајќи ја фиоката од масата за пишување, извади едно писмо и му го даде на префектот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не поминаа ни неколку дена, а со Пискулиев стана една сосем непредвидена непријатна случка, што заплашуваше да создаде за него претстава токму на онаков човек, каков што дедо Иван нејќеше да има во својата куќа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во својот живот, Мајка си ја смируваше, си ја облагородуваше, си ја успокојуваше и ја урамнотежуваше својата голема душа низ еден постојан процес на лаицизација кој се остваруваше низ повеќе генерации, низ реминисценциите од верата на нејзините предци во новата вера, со бекташкиот екуменизам.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сите овие небески појави го имаат потеклото во правилноста на движењето на Земјата и другите планети, кое пред повеќе од 300 години го објасни Исак Њутн во своите закони за движење и во теоријата за гравитација.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Арсо блада, загубен во својата нездрава возбуда.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А тој само сакаше тивко да гледа пред себе и да мирува во својата соба.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Пролетта бликаше во својот полн сјај.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Неодолив со спонтаниот хумор во своите први улоги, тој, според критиката, во последните беше премногу артифициелен.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Она во него, сосема ослободено од сите напнатости, го поведе во својот бавен вител, па се завиори и потона.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој е закопан во своето село, има споменик а на споменикот црвена ѕвезда.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дозволувам да ме опие свежиот мирис на љубовта, цутот на младоста да се зарива во мојата осамена душа, духот на времето да застане во моето раскрварено срце.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ја оставаме раат и се повлекуваме во својот стан, блиндирајќи ги сите можни отвори - бидејќи до доцна во ноќта гледаме филмови, а не би сакале Џун да ни викне полиција поради тие арачиновски експлозии што допираат од нашите звучници.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Почна да собира порез, прирез, да собира војници, а требаше да оди и потера, оти собраните витолошки „Б'лгари“ не сакаа да одат да се бијат со својот „б'лгарски“ Војвода Јована Ѓуровчето, кој заедно со Гурлука и други „патриоти“ се врати во своето Мариово летото 1913 година со голема чета и дојде во Биновиот реон — онаа пуста Опстраница. каде што се Сукаловите колиби.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Вие успевате да откриете од макабричната повест во Атеистичкиот музеј дека татко ми запрен во Скопје, во својот неизвесен балкански егзил, всушност на свој начин, предупредуваше дека нема враќање од егзил во родната земја, за да ја признаам својата грешка пред неговиот гроб.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Работникот Н. Н. од Скопје (сега 58-годишен) беше вработен на неопределено време во ОП „Водостопанство Вардар“ – Скопје, кое се занимава со производство бетонски блокови, вадење и дистрибуција на песок, нискоградба, улици и патишта, како и одржување на системи за наводнување и одводнување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На времето кога некој ќе направеше некоја улавештија и кога сите ќе почнеа да го напаѓаат од сите страни, мајка ми, некако природно, ќе го земеше во заштита наведувајќи ја како олеснителна околност реченицата – сè во свое време: и улавештии, и умнештии.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Не сум ист како во своите ноќи, во овие ноќи поделени како резен на две Марии.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Дури и тревката, онака целата проникната со страв, ја сметаше за халуцинација. ...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Седеше осамен во своето гнездо сместено во дупката на една шуплива круша.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И ете, сето тоа завршува.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Новиот директор и управниот одбор не покренуваат жалбена постапка на пресудата во корист на Ристески, затоа што немаа никакви аргументи во своја полза и само ќе требаше да се изложуваат на нови непотребни трошоци.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, сите се прашуваа дали ќе најдат работа кога ќе се вратат во својот крај.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Успеа да си го совлада нагонот да ја земе раката на Даниел во своите раце и да ги вклопи своите прсти во неговите, како што правеа во кината.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во новата стварност, која наликува на фантазмагоричен кошмар, кичот покажа најголема издржливост, најбрзо се трансформираше и одново заживеа во својот неуништив сјај.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Освен неа, освен Петра никого друг не припушта да му се приближи, никого друг не припушта во својата одаја.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Блажени се оние што со храброст во своите срца ќе истраат да бидат она што од навек биле.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Гледано од под вода, секој бран се распрснува во хаос од меурчиња чиешто вртложење е непредвидливо, иако можеби може да се објасни ретроспективно; блескавите тропски риби се влечкани ваму-таму без страв, будни но без ум и сосема одомаќени во својот восхитувачки сложен, огромен и протејски, потполно безумен елемент. 64 okno.mk __________________

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Беше уверен дека Татко по старо ќе го заведе во својата беглива и тешко дофатлива мисла: Душманството, мој Камилски, пред да биде балканска, беше и европска појава.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Огромното мнозинство од проловите немаше дури ни телекрани во своите домови.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Првото дело на Duchamp каде што е употребено огледало, Едрилица со водена мелница во соседните метали, од 1913-15, завршено е една година пред Apolinere Enameled.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Човекот се среќава со сопственото стареење секое утро, во огледалото, но не го забележува, токму зашто е секојдневното (освен ако не бил буден или напиен претходната ноќ, па и тогаш знае дека подочниците ќе поминат со првиот добар сон).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Адамиќ во таа пригода ги дефинира како ганстерски сите балкански династии и групи кои соработувале со нив.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

„Навистина постои нешто соновидно во читањето на хиперлитературата, бидејќи тоа е чуден простор, тоа хиперместо, многу послично на внатрешниот отколку на надворешниот простор, простор кој не им припаѓа на координатите, туку на фантазијата без обем.“ (Robert Coover) оберт Кувер, познатиот американски писател, во својот текст „Крај на книгите“ (“The End of Books” - The New York Times, June 21, 1992), кој би можел да се нарече програмски на еден специфичен начин, и во прилично обемната статија со наслов “Хиперлитература: романи од компјутер“ (“Hyperfiction: Novels for the Computer” - The New York Times, August 29, 1993.), зборува за една појава настаната во Америка во рамките на постмодерната, па потоа проширена и во Европа и Јапонија, и чиешто, можеби, наједекватно име би било: компјутерска литература.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Беше најстрашно што во продолжение на целата година пред оној ден, јас, некаде потајно од себе, се ребрев постојано од нешто такво, дека не сакав да се обѕрнам наоколу, само за да не откријам нешто такво, да не ме убие нешто такво, зашто нема ништо покревко од она, кога човек ќе потера кон една страна со сите свои дамари, полетал натаму, нема ништо покревко од него тогаш, кога ќе погледне во своите нозе и кога ќе види дека коренот му е - разјаден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

89. На Мисирков секако му правело впечаток тоа што ТМОРО во своите основни акти имаше една „интернационалистичка” платформа, а во своите практични настапи им даваше повод на некои набљудувачи на движењето да ја сметаат како експонент на бугарските цели во Македонија, бидејќи го опфаќаше претежно егзархиското население, ги толерираше егзархиските цркви и училишта, а им се спротивставуваше на другите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Всушност, самиот лавиринт можеше да се смета за жива слика на балканските граници од кои постојано настојуваше да го најде излезот, најчесто барајќи го во своите книги!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Таму сѐ треба да легне во својата длапка Па сепак песната е глечер и сѐ е закопано во гатанки и пустош Во збунети неосенчени зборови Морето ни дише во лицата сѐ сака да допре со своето спокојство А медузата затворена во синото стакло на водата како да ја испитува горчината на нашата изненаденост додека слегнува на долното небо.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Бев во Бугарија полјак во Бурилово, крај Софија, ама и таму ме запашкаа овие Шакировци, та побегнав да се запазам во својот роден крај.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Душата како пеперуга што шета. Навистина убава метафора!“ запишал во своите „Ливчиња“ доцна таа вечер Ѓошо Савев, очигледно во поетско расположение...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

За оваа цел корисен е препарираниот клавир, посебно во своите нови облици каде, со менувањето на текот на изведувањето, една инаку статична тонска ситуација станува променлива.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Прифаќањето на некоја положба во која сме неминовно сместени не значи нејзино консолидирање, а не значи ни прифаќање на неповолните околности во кои се издигнуваме до претставеност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој трага по песната- катарза, која ги повикува и едните и другите, во обединувачката меморија, за да запрат масакрите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој остана со Колета и Стојна Салила од Полчишта во својот реон.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Жабите во своето спасоносно патешествие требаше да формираат обоени траги (слика), а бројот на жабите што го преминуваат секој излез требаше да формира концептуална статистика.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

— Нека добредојде сега и Бахтијарица, лели сме блиску до Дренска — му одговори Толе и нарача јадење за тој ден.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Впрочем, такви книги за козите тој имаше во својата библиотека многу, многу порано, пред да се постави козјото прашање.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Постојано веруваше во некаква буна на самата судбина која ќе ги доведе работите на праведното место!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Некои уметници, како Brice Marden, Willy Heeks, Louise Fishmen и Pat Steir, остануваат непоколебливи во својот копнеж по елегантна, срдечна и неиронична апстракција.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Колку ли загатки уште се кријат во оваа жена која уживаше во својата таинственост, се прашуваше Ивона, која беше мајстор за решавање на ребуси, а сега не го ни насетуваше одговорот на загатката.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Борхесовото дело е чудесна творба, јазик чиишто бои се прелеваат, облик кој самиот се содржи, соголен приказ на историска стварност.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во текот на судскиот процес доаѓа до промена на директорот на МЖ (на оваа позиција сега доаѓа Н.Димитровски).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Нивните молчаливи придружници за кои играта претставува решавање на крстозбор (со полунасмевка, сигурни во својата шема).

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

- Само да ви кажам, патуваме за петнаесет дена. - тогаш несвесно погледна во својот стомак и помисли дека за 15 дена тоа нема толку да порасне за да се забележи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не можеше да стаса ниту до трошките на наследството што ѝ го беше оставил нејзиниот татко. Беше туѓа во својата земја.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Таа дамнешна рана ме тераше да го прашувам Рајнер каде исчезна оној Рајнер кој некогаш се плашеше дека ќе ме изгуби, како што ги изгубил оние кои го посвоиле, оној Рајнер кој се плашеше дека ќе го отфрлам онака како што го отфрлиле оние кои го зачнале.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имав успеано во својата претстава да задржам еден безбојно чист простор кога, како што тоа обично бидува, постигнатиот успех ми го наруши помислата на необичниот мир на улицата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа можело, значи, да биде причина да им се згрутчува крвта в мозок.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Вилата, секако пресува и преистанчена, пукнала.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А човекот се уште мисли дека светот веќе станал совршен, тркалезен и зрел, бидејќи земјата е во својата зрела возраст – рече старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

И кога не си одговори, не беше начисто со тоа, дали е тоа – тој, дали сонува или е пијан од некоја волшебна напивка што владетелите ја чуваат скриена во своите подземни ходници.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Но, се разбира, секогаш во свое име!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Аркади Аверченко - неправедно запоставен и зафрлен на маргините на руската литература, прекрасен писател, имигрант по Револуцијата од октомври, 1917 година (на М. Булгаков како пофалба му рекоа дека во едно свое дело го имитира Аверченко, за што поконкретно Булгаков пишува во својот “Театарски роман”) и токму имиграцијата и несогласувањето во новиот поредок придонесе за негово исклучување од редовите на руската (во тоа време, советска) литература.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На 8 септември 1944 раководството на Разлошкиот партизански одред “Никола Парапунов” испратило проглас до населението од делот на Македонија под Бугарија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Неговата музика не е попречувана од звуците од околината, а за да ова го истакне како факт, тој тишината или ја вклучува во своето дело или на континуитетот му ја дава самата природа на тишината (отсуство на намерата).

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тој ги научи старците на тоа во свое време, кога навистина беше претседател во селото - Затворите ве чуваат од арамии и крвопијци , говореше на состаноците.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Наведената цел на курсот беше да се опише машки геј- светоглед и да се истражува, да се анализира и да се разбере машката геј- култура во својата особеност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сокриена сензуалност Рафинирана еруптивност Во звуците на една џез мелодија Се раѓа, умира и воскреснува Сака да направи пресврт Во животите на оние како нас Кои зачмаеле во монотонија Во меланхолија Во безидејност Во безцел Во бездејство Во безумие Во безбоштво Во бесмисленост Во безживотност Во бессознание Во бескрупулозност Секој во својата несовршеност Продолжува да верува дека Работи Создава Љуби Постои Зачекорен со наведната глава Не подзапирајќи ни за момент Да се запраша Да погледне Да спознае Една вистина Која не толку длабоко сокриена Искрено чека да ни погледне в очи 2008

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Книгите извираат од зидовите, се спуштаат некаде озгора и се натрупуваат, растат – без да бараат гостопримство, како да дошле во своја куќа.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Како да бараат пат во арената, небаре се од прикаска - мазни, бели се појавија два коња со накривени и гордо дигнати глави, загледани во својот висок сув дресер само со по едно око.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во темницата кротко го викаше коњот - ту арамија, ту чедо - измислувајќи разни имиња во својата нежност.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„Бараше ти донесов, Јаго“, рече дојдениот и дури тогаш го виде третиот, се тргна се собра во својата широка и темна облека.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Аето почека до вечерта, па преспа кај Влаинката со надеж дека тоа копиле ќе му падне в раце, но најпосле, помирен со судбината, Аето влезе во својот сега душмански распаран автомобил и многу лут и нерасположен си замина од Брезница, од што на брезничани им олесни и ги натера посериозно да се потсетат на својот мал соселанец Илета Вегов.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Романите и расказите на Франц Кафка се израз на отуѓеноста, на осаменоста и на анксиозноста на современиот човек, проекција на противставените односи меѓу моќната, нехумана и тоталитарна држава (секоја институција на власт и авторитет, држава, политичка, црковна, семејна) и немоќната единка (обичниот човек).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се откачи месецот, а Стојан Ванков остана да лежи згрчен во својата постела, остана болен и без капка сон во очите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Таа му се свртела со грбот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тие го пренесоа центарот на Револуционерната организација заедно со сите национално-политички прашања во Македонија за да бидат слободни во своите постапки од бугарската влада.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Никогаш, никогаш во својот живот не натрапал, на некого или на некои, за кои му се стори ако не со машка снага тоа со духовна можат сѐ и секого да го здробат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таа во овој однос имаше изградено стратегија, со јасно одредена цел, да биде непопустлива, и единствено дозволуваше да биде расколебана во своите ставови кога стануваше збор за прашања кои не ја допираа нејзината посебност, нејзиниот приватен живот и нејзиното професионално дејствување.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

На балконот е ладно, куче да врзиш ќе избега, тој пуши затоа што во просторијата во својот дом одлучил да не го загадува воздухот, всушност, да не им го загрозува здравјето на децата и на жената.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Татко долго време ги проучуваше Тората и Кабалата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Голем број машки геј-културни практики во кои има женски геј-ликови, всушност, воопшто немаат никаква врска со жените.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

По доаѓањето на чело на ЦК на МРО, Гарванов не можел да дозволи толку авторитетни лица, коишто не само што ја претставувале Организацијата, туку во тие моменти ги зеле во свои раце и функциите на уапсениот ЦК, и всушност раководеле со неа, да останат на тоа место, и ги замениле.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Пировата победа на Арафат ќе го доведе според словото на мировниот договор во Осло, во својата малечка Палестина, во Рамалах.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но повремено и сега како да ѝ се јавува некое сожалување кон него што изцело го запостави и отфрли, па понекогаш почнува да му глуми дека таа пак му е приврзана како порано, дека со ова познанство и блискост со Богдана ништо не се изменило меѓу нив и продолжуваше да му упатува благи зборови, да му готви јадење, да му го мести креветот и сменува постелнината, да му ги пегла кошулите и алиштата, да го поведе понекогаш за рака низ просториите или полигонот за да слуша како се дресираат кучињата, да му вари почесто кафе како што му вареше, да му кажува како одат приходите во Пансионот, да му купува нови плочи со текстови за слепи на кој тој со прстите се учеше да чита - но тој кога ќе ја почувствуваше во својата близина, замавнуваше со бастунот да ја удри и бесот го смируваше со алкохол; се тетеравеше низ просториите на Пансионот викајќи по неа со најпогрдни зборови.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И одвај дочека да заздрави, па да се врати во колибата, во својата планина, во својата осаменост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ани Спринкл на сцената е во двојна позиција токму како што и проститутката во својата работа е во двојна улога.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Татко го поведе Игора Лозински во својата библиотека во која светеше жолтата ламба. Ја подзасили светлината.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Кирил Поп Христов Фасциниран сум од овој лик... ваков расказ и Достоевски би посакал во својот опус... па, тоа е лик многуслоен, захвален за глумачка задача до бескрај.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Лакан се бави со таа разлика во својот семинар за идентификацијата, кадешто неговиот аргумент е дека не живее само субјектот во јазикот, туку и домашните животни; само што нивниот однос кон јазикот е различен!

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

На бичкијата од Тошета најде селани од Градешница и разбра дека тие дни потерите се тргнале од кај нив и дека Толе господари со овие села.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Егоцентрична река. Упатена накај белото море па она друго и друго сѐ додека не се нурне во овоземниот облик на бескрајот - океанот. Реката е предолго загледана во својот крај - уточиштето премногу втренчена во преобразбата. Реката така чека и го дебне мигот на својата смрт - слевањето во другиот. Од идентитетот ѝ останува само морската струја.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Во своите пожелби Патријаршијата ќе сретне отпор од Србите и Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не бев гладен, бев само алчен во својата контичка навика да носам секогаш нови долги панталони.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Некаде под нас, Џонс се вртеше во својот аквариум, чувствувајќи ги првите знаци на наркоманската мачнина.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Додека јас така уживам од самозадоволство во својот претседателски кабинет, Сатирот ја смислил работата и неволјата еве ја наидува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во занес се изгубила, во своите очи зелени, со пустинска вода измиени, во образите небелени, во веѓите извиени.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Нејзината Деспина, потаму, над големиот дрвен сандак силно ја стискаше Пеличка во својата прегратка, чиниш во себе сака да ја стопи.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Плачеше од тоа, што тој уште ниеднаш во својот живот досега не бил толку многу блиску со ниеден човек, како што беше сега со овие четворица, што го имаа понесено, а во еден миг и со сите други.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Вистинското нешто што проаѓа добро е да се глумиме себе најдобро во својот филм.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Некои од лудите возвраќаат, други остануваат во својата занесеност со своите светови, или во својата збунетост од тоа зошто се нашле пред толку многу погледи. А толпата чека.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Расклокотени како тазе варено капучино Со лажичка свеж цимет Или свежа цанелла Како што би рекле оние кои сонуваат на латиница Кој како што доаѓаше од доселениците Секој својот сон си го теглеше и толкуваше Секој во својот сон си се олеснуваше И во туѓи соништа не буричкаше Отпосле се дозна и се запиша дека за своите исчашени сонови Некои страствени сонувачи Оделе на Голи Оток или на некој Гулаг По патеката на соништата Поплочена со петокраки И кајшто оделе песни пееле Паѓај сило и неправдо На нозе презрени од светот Си мислеле кој пее зло не мисли Ама не разбрале дека е поважно Која песна се пее И не разбрале дека на тие кои мислат Воопшто не им било до песна Па си останале такви Со недопеани песни во грлото

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Нешто за тоа ни раскажа Велс во својата книга за горостасите, исто така и Бернард Шо во “Back to Methuselah”.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Заспав веднаш и не сум ни забележала кога брат ми си отишол во својот кревет.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Татко продолжи, откако Камилски голтнуваше од имам бајалди: Но, да се вратиме на ова јадење имам бајалди, толку присутно во балканските кујни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Сѐ во свое време, девојко! - беше таинствена Јана.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А потоа се труди да ја сврти таа положба во своја корист. ‌Зашто геј-мажите, како прво, горе-долу нема што многу да се плашат од дисквалификациите што ѝ се лепат на мелодрамата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А тоа, оттаму, значи мажественоста да се лиши од јуначкото величие и од самочувството за сопствената важност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Понекогаш најубавите нешта се случуваат во најтешките времиња,“ рече, и погледна во својот стомак.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дали ќе биде тоа учителката Вера, или тоа само јас го измислив во својата глава?

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Круме немаше срце да ја сепне, му се чинеше дека тоа би било и бесполезно - како месечар, таа сѐ повеќе запаѓаше во својот свет.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Повторно родено Паганство! Пан-Дионис на аудовизуелни касети.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таквото езеро го привлекуваше човечкото око низ историјата: на Римјаните кои овде го изградија патот Виа Егнатиа и го основаа градот Лихнидос, на Византијците, на православните, кои направија од Охрид доминантно место во својата сфера на влијание.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

98. На 18.7.1903 год. и Е.Спространов запишал во својот дневник: „Дури и етничкиот сепаратизам да се прегрне покрај политичкиот, пак нема зошто да се плашат Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А секако и Дејвид и Мик носеа денс-чевли кои ги правеше лондонскиот Анелон Дејвид. (...) Кога таа есен претседателот Кенеди беше убиен, го чув тоа на радио-вестите додека сликав во своето ателје.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа сигурно во својата меморија ја задржуваше повеста за времето на козите и прашањето за нејзината автентичност, но ја задржуваше и за други времиња, небаре да ферментира во нејзината свест и да ми ја изложи неочекувано во друга пригода и со сосем подруг контекст од очекуваниот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Зар не согоре Мајка во својот живот токму во љубовта кон семејството?!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И во својата обновена форма оригиналот се модифицира - тој расте, созрева.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Се облекувам додека Моне спокојно дише во својот кревет, потоа се стрчувам да го фатам трамвајот „двојка“ што оди до Железничката, се симнувам пред станицата, купувам осминка со сирење и јогурт во син тетрапак од дрвената бурекџилница и со полни раце се упатувам кон првиот десен перон.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Имам еден портрет нацртан од едногодишно дете” - пишуваше во својот есеј 1945. година; „Едното око е црвено, другото жолто, а образите париско сино.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Маж ѝ, па и таа, го пленија монархот кој беше германски воспитаник.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Под „главнотековни“ ги подразбирам оние влезни точки што главнотековноста ми ги овозможува за влез во својата механика и економика, и тоа случајно; тоа се одредени мигови...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Еве, јас ви се колнам во својата вера, во својата чест и закон дека влакно од главите нема да ви падне.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Никогаш во својот живот врабецот Џивџик не се чувствузал толку убаво.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Сега сеќавајќи се за тие напорни моменти, Глигор сè почесто го управуваше погледот кон старецот, потонат во својата слабост и заспаност.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога во своите рани четириесетти години беа нов пар, поради својата страсност и сличноста на нивните имиња (со обратни полови), Френки и Џони славни од популарната песна, тој стар хит стана постојана шега меѓу нив.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Никој не би ни очекувал од неа такво нешто.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но, новото ние, Југословените, со право го бараме и во својот павилјон, кој е сместен ан скришно место, на една височина, меѓу високи дрвја, во парк.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Овде долу, сите спиеја освен него – во својата несоница, тој беше сам на светот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Најпосле, толку очаја од попусто очекување, така што реши да се врати во својата дупка некаде во фурната од каде што повеќе не излезе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Другари команданти, тоа би било сѐ. Сега вратете се во своите единици и по изнесениот редослед започнете го прегрупирањето...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Втората важна причина е она начело што како примарно во својата работа го воспостави уметничката група NSK: „Ретро концептот е темелна уметничка постапка, а се заснова врз принципот дека траумите од минатото што влијаат на сегашноста и иднината можат да се залечат само со враќање на почетните конфликти”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Потоа, кога тој ќе станеше од креветот, грифонот го следеше до вратата од бањата, таму седнуваше на задникот да го почека и се враќаше по него трпеливо чекајќи да се увери дека стопанот безбедно си легнал во својот кревет.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

- во своето потпирање на референци, цитати, ироничност, дури ангажираност!?).

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

А имаше Муарем во својот чифлиг ваков ситнилеж едно чудо.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И со својата постојана грижа за земните работи, со своето внимание кон него, со телото и со душата своја, таа го осветува, оти само преку неа тој е весел во својата тага и имотен во својата беда.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мајката гледаше во својот син; таа знаеше дека е во право според тоа како тој молчеше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

САНЕ - Простодушен, срдечен, загрижен за својата служба, па поради тоа и вљубен во својот претпоставен; далеку повозрасен од Саздо; малечок и неугледен, спротивност на Саздо.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Сократ цвркотеше во својот кафез без вратиче и се дуеше.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Брат ми, откако се ожени со Марта, имаше отворено ординација во својот дом, и таму работеше со пациенти кои имаа психички проблеми.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Двете големи бирократии во Америка - „ворфер” и „велфер” бирократиите - стоеја зад спектакуларниот развој на емпириската социологија.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Да се урне Картагина! Се обидував во своите мисли да трагам по универзалноста на оваа метафора.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но да се потсетиме на приказната. Едно попладне, додека седел во својата градина под едно дрво заедно со двајца пријатели, Јапонецот Мијато Акиносуко задремал и притоа сонил чудесен сон.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Исмаил-ефенди, пак, сомневајќи се дека пред себе има познато лице, не можејќи да поверува дека познатиот “терорист“ од Велес ќе ја има дрската смелост да патува слободно во возовите на султанот, и тоа во својот град Велес, не се осмелил дури да влезе во разговор со него.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Својствениот допир на медузата Предизвикот на фиктивниот молк Имагинативна стварност изгубеност во своите мечти.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Писмо во плетенка од коса - фер ќе беше да ни кажеа дека младите курирки ги шармираа војниците на Третиот рајх, а не дека го криеле писмото во своите плетенки.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Влажен клик на усните и остро провирање на плодот од едно постоење ново Гранките се пореваат скршени во своите сенки округли раце од месечина и рамена од облаци.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Во еден период му ја испитуваа внатрешната тишина во емигрантското полициско досие уште кога стапи во новата земја, па речиси до крајот на неговиот живот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Повеќе ништо не беше на своето место и во фокусот; нештата не беа во својата вистинска и природна форма.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

— Па, што можиме и да им помогнеме, бре Ѓорче?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Со Бобитите, Џексоновците, со кланот Мемендез и со најпопуларната хорор- комедија, Симпсонови, американското семејство навлезе во својот постнуклеарен стадиум.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Такви како Војнета во Ливаѓе и од Брезница тој уште од партизанското време имаше по сите села, а тие си знаеја дека од Сврделот им зависи дали ќе бидат со поголема или со помала власт во своите села, кому ќе му продадат кому не боречка пензија, пасош за во странство и многу други таквите работи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

За момент помисли дека ја гледа разголена во својата соба недалеку 98 okno.mk оттука.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тој се пренесе за миг на некоја од незапишаните страница на својата Историја на Балканот низ падовите на империите, за да си го постави прашањето на коешто, подоцна, имаше намера да му посвети едно цело поглавје во книгата – зошто Балканците, кога не се начисто со историјата, со нејзината моќ да ги совладува, и во својата немоќ да ѝ се спротивставуваат, лесно им се препуштаат на легендите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Беше утро. Стоејќи кај вратата, Тате ја слушаше жолтата канарка што пееше во својот златен кафез. „Па, јас се решив“, рече тој.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

— Камо пушки за парите шо ви и дадоме есеноска со Бешот, бре побратими?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури ни јас не знаев речиси ништо за Џуди Гарланд кога бев помлад.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ако Симан се однесувал како да не ја познава волјата на уметникот да побегне од системот на уметноста, тоа го сторил само за уште подобро да ја открие претпоставената вредност на делото на Бојс и поуспешно да ја вклопи, преку каталог, во серијата на “класици на ХХ век”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога не можеше да направи ни еден чекор понатаму, кога се спружи, гушејќи се во својот здив, долу, на работ од шумата, со која се граничеше Белата Долина, и кога остана легнат, со лицето во снегот, можеше само уште да слуша и уште да продолжува да биде свесен за тоа пуфтање на стапките зад него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така тогаш авторот замина од Битола презадоволен и нестрплив да се најде дома, на својата работна маса каде што, нужно прераскажан и редактиран, ќе го внесе во својот зелен блок записникот што го доби од Паца. ***

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Бил мајстор да ги изнајдува скриените пушки по сите шупливи ѕидови на скривниците, по бунарите, тоа сите му го признавале, но тој сè поретко заборавал на жените, кои често ги „сослушувал“ во својата канцеларија со теренски кревет и со стражар пред вратата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Слични тврдења соопштува и Е.Спространов во своите писма до бугарскиот министер-претседател Р.Петров од 13 и 24.11.1903 год., а тоа го потврдува и Ј.Ангелов во своите спомени во „Македонско знаме” (9.9.1946, 2).

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ме пречекаа на самата граница, со почести. Каков реванш на судбината! Се враќав во својата Итака.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Која мајка?“ „Мојата мајка. Таа е овде, во својата соба, број 22.“

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И затоа секој што застанал и зјапи во витрините на кабарињата, на бистроата, во бутките со порно литература, во кафеаните каде што се нуди само голотија, во кината каде што се екранизират порно филмови и на чии влезови, за пропаганден ефект, задолжително стои забелешка дека „гледањето на филмот е строго забрането за луѓе под 18 години“, е некој дошлак во Париз, некој турист и гостин од некоја странска замја, кој можеби дошол тука, на „Пигал“, за да каже, кога ќе се врати во својот крај, дека бил на „Пигал“, зашто се смета дека тој е еден од симболите на француската метропола.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Како посилници Дедомразовски, така си вообразиле во своите главчиња, за време на големиот танц не играа, само дежураа, а додека едните го правеа тоа, другите подзадремуваа на санките.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

И како што кажа, „Односот меѓу подучувањето и учењето мора постојано да биде отворен и подложен на обратност“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Го открива најромантичното доживување во својот живот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Затоа градината секогаш блескаше во својата убавина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А Бајазит, ќе се појави ли Бајазит макар во својата носилка украсена со пердушки, свилени пердиња и скапи камења?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

За тие денови генералот Зафиропулос во својата книга “Антибандитската војна 1945-1949”, на страница 619 запиша: “И така маневарот на IX дивизија целосно не успеа, оставајќи на бојното поле 354 убиени само од 41- та бригада.”22 Полека возам по раскопаната калдрма и кога излегов од сенките на високите и разгранети дабови, пред мене се отвори простор легнат во крш од камења.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Осумдесет и некоја за Велигден Грците ги отворија границите за Егејците.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Поради тоа сметам дека сите приказни за „крајот на историјата” се нешто што доаѓа како последица на несигурноста, во светот којшто (пред сé технолошки) се менува побрзо од кога било во својата досегашна историја.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

- Слушај чедо! Прво сакам да ми се заколнеш во својот, а потоа и во мојот живот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

По секое коцкање, за среќа тоа не го правеше често, се враќаше во својата париска мансарда исцрпен, скршен од каење, со последните пари во џебот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На Камилски, внимателно следен од Татко, колку и да настојуваше да биде лапидарен во изборот на заемките за османскотурската гастрономија, како што ја именуваше претходно самиот, му преостануваа уште многу, многу зборови извлечени од речниците, книгите, народните кажувања, кои ги забележуваше во своите големи патувања во земјата со еден стар германски магнетофон, купен на старо на скопскиот Бит-пазар.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Од тој момент па сè до крајот на војната членовите на британските воени мисии во своите извештаи од територијата на Македонија секојдневно ќе го запознаваат својот шеф Фицрој Меклин за состојбата во Македонија, а овој извештаите ќе ги препраќа до клонот на СОЕ во Каиро, кој по анализите ги препраќа до Главниот штаб на СОЕ во Лондон, каде што и се креирала британската воена и политичка стратегија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Бојс сакаше да ја пренесува енергијата, силата, моќта, вистинската моќ на уметноста, којашто е универзална и космичка, којашто е поврзана со еволуцијата на природата и човечкиот вид.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Беше една попуста желба со своето чекорење да се покаже и своето постоење под тоа ниско небо, што гмечи со тоа колку е црно, но секогаш на крајот остануваа изгубени, и секој за себе, и сите тројца заедно, во својата заталканост.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Доктор Миха се поздрави со сите (стискање дланки и тресење раце, допирање бради и тупкање по плеќи) и седна во својата половна, стара кола, планирајќи каде ќе застане да дремне со дланките и челото на воланот, оставајќи го моторот да работи на мал гас зашто беше сува зима со студ до коски.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Таа не можеше да ја следи татковата стратегија во однос на балканската книга, не беше уверена дека целта им беше заедничка...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Првин, во својата родна земја која за прв пат беше независна,како република, а потоа како монархија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тоа беше Марија Кодама.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не знаеше: седеа собрани во својата заседа, шумеа се наслушуваа, го тегнеа господа за брада, слутеа црна иднина ако останат пасивни зашто не веруваа дека тој е само месечар, обичен болен месечар без зла совест.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ете го како се лула во својот стол, пушејќи лула, чекајќи да престанам да се нарвирам.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Некогаш, многу посурови и бескруполозни во својот отпор.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Криглите пиво, чинивчето со кикирики и пепелникот ја преполнуваат кафеанската масичка. – Не ми е гајле ако има пепел во пивото. – се теши патникот, но изгледа дека и тој и Л.А. внимаваат тоа да не се случи. Dramat се полни со изводените новодојдени.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Успевајќи во својата книга да ја реализира оваа висока цел, авторот може да биде задоволен од себеси зашто со ова дело се дава неспорен придонес на современата мисла и книжевности во Европа.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Наместо таа да ламентира заради ова, јавната уметност може да ја искористи оваа маргинална позиција во своја предност:

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

КОГА СУЉО ПРИСТИГНА пред портата на кадилакот, кадијата веќе беше во својата канцеларија и седеше крај својата работна масичка над ќитапот – единствениот закон по кој ја делеше правдата на сите што идеа пред него.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Уметноста во својата поетика е универзална, иако фантастично специфична по своите техники.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Обвиткана во својата аура таа сјае над просторот, предизвикувајќи разни природни влијанија врз земјата.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Игор Лозински во својата лабораторија - работилница, имаше и мала стаклена оранжерија, во која одгледуваше цвеќе.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Утринава, како и завчера, бричењето веќе е задумано спастрување пред кинисувањето на закоп на уште еден другар од детството.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Зоки почна да трча по собите и кога сето она што го чу го среди во својата глава, застана.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Робот Бошко сновеше низ куќата и само туфкаше гледајќи во својот сакан стопан.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Една од целите на Neu Slowenische Kunst е да се докаже дека апстракцијата, која во својата темелна филозофска компонента - супрематизмот - го толкува и отфрла политичкиот јазик на глобалните култури од јазикот на културата и уметноста, содржи општествена програма која е примерена на потребите на модерниот човек и заедницата.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Но, иако совршено добро знаеше да им гледа на кафе на познати и на непознати, чии судбини, желби и минато со леснотија ги читаше од филџаните, во својот никогаш не можеше да види ништо, ниту пак на некој објективен начин можеше да ги протолкува оние фигурички и форми што ќе ги видеше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Зашто, мошне наивно било да се верува дека, уривајќи ги материјалните богатства на една туѓа земја, ќе можеш да ја предизвикаш нејзината влада таа држава да интервенира во своја корист.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Јован се врати назад, некаде по Тиквеш, за да испрати цел полк, но не бугарска, ами српска војска, а самиот тој не се појави веќе во своите „бугарски села".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Гледај како жените ги предаваат тивко своите тела на морето, додека ги впиваат последните румени солзи на денот, неповратно сами во своето мирно чекање.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Високиот направи чекор напред и рече: - Пушкомитралезецу, оди во својата барака и чекај повик.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Настранетоста се крена од атмосферата и светот повторно се врати во својот колосек.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А првата работа, што ја носеше веднаш по себе тој ситен снег, беше пак да ја стегне во своето пепелаво замрзнување, да ја зачкрети во сите пори на снегот и да ја скамени целата земја.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Парите што ги потрошивме на српската Земјоделска партија и на другите опозициски партии одлично се исплатуваа...“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Така заврши нивната еднодневна сувоземна екскурзија, поучна но непријатна, со нови и непожелни сознанија, при што се враќаа занемени и омацурени, Богевци во својата двокреветна соба, а Фотевци во својот генералски апартман.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Воопшто не се сомневам дека третманот на Риверсовите дела од страна на критиката е под силно влијание на реакциите на критичарите на неговата личност, и дека неговиот намерен публицитет и спремност јавно да ги признае мотивите и целите што другите уметници исто така ги имаат но ги чуваат во својата приватност, го обои вреднувањето на неговата уметност...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Заборавајќи на одамна истинатата вечера во трпезаријата, веднаш се упати во својата библиотека.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Секогаш имал во своето тело и во своите раце многу за да го остави во замена за она што му било потреба, цел.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Езерото имаше во својата голема утроба и длабоки митски корени, на кои се надоврзуваа судбините на луѓето...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Меѓу другото во него ќе истакне дека „никогаш во животот не сум видел толку висок морал како кај вашите борци во нашиот заеднички поход“ како резултат на „вербата во победа“ и „вербата во своите раководители“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Во темницата, исправениот затегнат гол женски грб се оцртуваше во својата белина.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како што јасно покажува историјата на ВИ, те. доминацијата на хиерархиско-симболичкото мислење, како и пречките со кои се судри Конекционизмот во своето легитимирање во гранка на когнитивната наука, на човештвото му е многу полесно да мисли во термини на артикулирани хомогености одошто на артикулирани хетерогености.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во таа смисла, еден евидентно анахрон концепт за тродимензионален простор кој е тнр. „база“ на медиумот „архитектура“ веќе не може да опстане во своите три димензии туку ги користи придобивките (кадрирање, суспенз, нарација...) на тнр. дводимензионален простор на филмот, на пример (кој, парадоксално, „со една димензија помалку“ - иако и таа се освојува со Виртуелната Реалност - се здоби со повеќе „реалистичко ткиво“, со повеќе „видливост“, да речеме, од множеството тродимензионалност што нѐ опкружува!), или, уште порадикално, архитектурата ќе мора да се соочи и со тнр. мултидимензионален концепт за простор на Хокинг (кора од портокал, како пример!), кој станува парадигма за „просторна ориентација“ на крајот на веков. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 11

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Приредувачите на студиското издание на Фројдовите дела на ова место укажуваат на Квинтилијан, римски реторичар кој во своето дело De institutione oratoria (1,6) прашува: „Смееме ли да се согласиме со тоа дека некои зборови настанале од своите спротивности, како што е на пример, “lucus” , шума, бидејќи таа е затемнета со сенки, слабо осветлена (luceat)?“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Јунг повлекува мошне интересна паралела меѓу поимот на огнот и потсвеста, во својот коментар за мистичните патувања на алхемичарот Михаел Маер.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Рибино око немам око да те видам имам да те гледам на свој начин, во свое време никогаш да не ти се нагледам од овие сфери, од овие длабини да те изобличам да те преобразам на очите да не си веруваш така исто сум гледала и молчела молчела, значи гледала пред да ме крстиш риба псариа, fish, poisson, пред да ми ја откриеш смислата и од мене да направиш соѕвездие, знак, уметничко дело пред да ме уловиш и од себе да создадеш Риболовец а од мене добар пазар, специјалитети пред да ми ги дознаеш употребните вредности - мои и на моето око, метафизиката пред да измислиш мамки, глисти, црвци јадици, со еден збор јас се фаќам за јадицата а моето око сѐ гледа и сѐ знае но таи и разобликува.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

А оние беа создадени за да тонат во она, што ги обземаше во својата бесповратна неумоливост, и тој беше фатен во тие шепи и никако не можеше да им се отскубне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Индивидуите се активирани да се променат кога од останатите во својата група ќе примат сигнали за некоја нова идеја.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сепак, таа веруваше во својата духовна сила, а „грицкањата“ се уште ги поднесуваше стоечки, а духовната и телесната сила секогаш не се водат рака под рака.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јасер Арафат се бореше со сето свое битие, со сите политички средства да ја фиксира државата Палестина на окупираните територии, додека Махмуд Дарвиш ќе ја создава Палестина во својата поезија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не морам на тоа да мислам сега додека имам сексуален однос со жената, но каде најде тоа да се подметне сега додека јас на умирање лежам во својата смртна постела.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Добра ноќ, - одговори Џивџик малку навреден и се вовлече во својот стан под ќерамидата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Движењето на неговите мускули и реакциите на нервниот систем, мерени од соодветни медицински направи, е поврзано со жива сликовна/графичка и звучна претстава на мониторите и MIDI музичките инструменти, такашто неговата со технолигијата забрзана, набљудувана, стимулирана (и со тоа дијалошка) екстатичност, инсценирана во перформансот (во своите последни перформанси употребува и робот со камера во „главата” која истовремено го снима), визуализира и произведува звучни ефекти.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Помислува тогаш дека е многу лесно некој друг што во својот џеб го наоѓа неговиот телефонски број, да го има истиот проблем.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ба, ба, шо са пикнало у неа мори жено? се туфка Танаско а Танаскоица, иако без снагата на Танаско, трипати повеќе лепчиња му има испечено во својата фурна, не обрнува внимание на неговите лафови, туку се загнува да ја поврати момата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Таткото, внесен во своите книги и во своите географски карти, постојано само мисли како да го најде и да го следи патот на јагулите кога во истовреме шепата на тоталитаризмот ги покрива Македонија и Албанија.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Субјектот што се одразува во својот сопствен објект не може да има свест за процесот, инстанцата што ќе ги опфати и идентификува релатите мора да биде од повисок гносеолошки ред.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Се зачудив кога го видов! Тој не го забележал државниот удар, кога среде полицискиот час, со торбулето и копачот на рамо, со жолтата тркалезна сламена капа тргнал во својата градина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Климент Камилски беше горд што ја имаше во својата библиотека книгата на Франц Миклошич, Die turkischen Elemente in den südosteuropäischen Sprachen, книга за турските елементи во грчкиот, албанскиот, романскиот, бугарскиот, српскиот, малорускиот, рускиот и полскиот јазик, објавена во Виена, во 1884 година. Toj ќе ја пронајде и книгата на Ѓорѓе Поповиќ, Турске и друге друге источанске речи у нашем језику, објавена во 1884 година.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Дали никој од оштетените луѓе не беше слушнал за формален документ или едноставно сакаа да ги инвестираат емоциите во нов Тито, наместо во своите потомци кои набрзо стануваа огромен товар, беше бизарно да се размислува.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Во својата голема одаја со чифит-ѕидови испрскани со златни капки (ѕвезди или дукати, стремеж кон пророковото стојбиште или бројки колку е издадено од неговата азна за издржување на медресата) не можел да ги преброи во сарајот ни атовите ни сеизите, ги штракал бројаниците над разгорен мангал и го чекал езанот на оџите да му се заблагодари на пророкот за сите добра на овој свет, потоа нагрнат со ќурк и со невидливи гавази зад себе стоел пред нејаките пупки на разбудените каранфили или замислено ја слушал опивната тага на чалгиите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во однос на формацискиот состав на партизаните капетанот Ламби во својот извештај истакнува: “Формациската бројна јачина беше секогаш многу нејасна и флуидна, но бројноста општо земено за време на реорганизацијата од јули па натаму беше 800 луѓе на бригада, со три баталјони на секоја бригада и три одреди на баталјон.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Временското траење на Авто-Деструктивната уметност делува и како претставување, слика, но и како одигрување на и/збришаното коешто повторно ги заборава нештата на заборавените, „евреите“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

21. Во своето списание “Вардар (1905) Мисирков го изменува редот на појавувањето на теориите за народноста на Македонците: таму пишува, дека најпрвин се оформила бугарската, после грчката и најназад српската.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Што и да запишеше Татко во својата Историја, ќе застареше, со текот на времето, и, како секоја друга историја на Балканот, ќе почнеше да се менува, да се крои, да се испишува, да се допишува...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Знаев дека никогаш повеќе нема да го видиме во цела должина и затоа тој беше како и нашите животи - би поминал еднаш покрај нас и никогаш повеќе не би го виделе.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Навистина, еден негов комшија се колнеше дека таа вечер го видел како во црвена пижама со бели цветчиња се шета низ градскиот парк, но јас самиот им потврдив на одговорните дека другарот Ѓорѓи до раните утрински часови беше кај мене, а потоа замина право во својот стан, се разбира облечен сосема нормално.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Тука се најде во својот свет и како да ги подзаборави зборовите на Мирон Донски.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Следната година, во деветнаесеттата, кога како бруцош се запишав во Louis-le-Grand, тоа просто беше моето прво патување во животот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа оро - симболичната круна на Југославија, разбирлива за сите писмени и неписмени Југословени - денес се престори во својата спротивност, во смртоносна јамка.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Човекот е она што го поминал и искусил во своето минато. Ова е непобитен факт!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Дендизмот - со неговата теорија и пракса - не е туѓ на трендот на уметноста на однесувањето, како и на традицијата на случувањето: прослава на мигот, впишување на психичкиот или дијалектичкиот акт во својата строга актуелност, практика врзана само за нашето време, неподложна на конвенцијата и на потписот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Малку потаму, во зеленото паркче, во свое време била поставена чешма.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Татко воопшто не му даде на знаење дека Камилски се оддалечил од темата, но тој, сепак, го разбра својот пријател: Андре Мазон во својот труд за Лексиката на војната и на Револуцијата едно значајно поглавје ќе им посвети на туѓите заемки со висок степен на научна неутралност.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Историјата ќе покаже дека тој ќе долета во својот палестински кафез кој ќе биде будно варден од својот смртен непријател јастребот, израелскиот владетел Ариел Шарон.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таа загрижено гледа во својот маж, му помага да седне. Тој забрзано дише.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А во своето завршено објаснение, насловено Кон расказите, авторот ќе напише дека во неговата книга: „сите опишани настани се вистински настани, случки сврзани со мојот живот од порано или подоцна“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа на македонските претставници им било соопштено на островот Вис за време на разговорите со претседателот на НКОЈ, Јосип Броз Тито.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Устоличувањето на писмото е устоличување на играта; играта денес се препушта самата на себеси, бришејќи ја границата од која, како што се веруваше, може да се регулира кружењето на знаците, повлекувајќи ги со себе сите успокојувачки означени, редуцирајќи ги сите утврдени места, сите засолништа вон играта кои го надгледуваа полето на говорот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како што може да се види од краткиот опис на секоја глава, Бранислав Саркањац во својата книга зафаќа широка лепеза на проблеми поврзани со меѓусебниот однос на идеологијата и поединецот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Стоеше сега таа на повеќе од двесте метра од него, со неговото јарче во своите нозе, сета двоумење.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Или можеби повеќе ја привлекува идејата да им се спротивстави, и идејата да го преземе животот во свои раце?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тие потоа освестени, столчени се враќаа во своите постелчиња, но сепак здрави и живи, цели.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Разбра дека претера во својата положба, ама што да прави, зборот не е вол, та ќе го врзиш за дрво и ќе чека.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој остана малку со нас, на чардакот, па се упати во својата библиотека.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И останале со положени дланки на плочите и со молитва од која само усните им потреперувале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Опаа, - си помислив, - па тие имаат и пубертетлии во своите редови!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Во октомври 2003, второстепениот суд со свое Решение ја уважи жалбата од тужителите, пресудата ја укина и предметот го врати на повторно одлучување, поради нецелосно утврдена фактичка состојба (error facti).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Додека Татко слушаше како Камилски зборуваше за језуитите, се префрли во мислите на своите постојани потраги по јаничарството како значаен прилог во својата никогаш завршена книга за Историјата на Балканот низ падовите на империите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А тој покрај неа, со тик кој го добил со тежината на криминалот што го направил во својата фирма, постојано фрла поглед наназад, целиот претворен во чекач на лисици на двете раце и окови на двете нозе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Власта, во својата атака против претставата ги користела сите средства.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Меракот е голем барем да седиш во свое авто.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Во неговите страници беше продолжено среќното време од детството кое го живееше во Солун, крај својата вујна, чудесната Италијанка Клементина која засекогаш ја задржа во спомените како мајка, подоцна како светица, во својот живот во егзил.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тој целосно ги спои својот приватен живот со живот на жртвуван за татковината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше маѓепсан и загледан, останувајќи свесен само за онаа прва вистински сетена болка на гладот во својот стомак, чиешто превиткување го престегна како исквасен ремен и го згрчи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Колкупати во својата најлуда, безумна постапка ќе се запреше кога ќе го чуеше слаткото ѕвонење на копитцата од коњчето по калдрмчето, кога ќе го чуеше веселиот, потпевен глас на стрикото Лентеноски.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Исконска потреба на човекот е одвреме-навреме нешто да смени во својот живот.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Тоа се значи портретската ролна (со Нико и музика од Велвет Андерграунд), потоа ритуалната ролна (соблекувањето и монологот на Ерик Емерсон), театарската ролна (Мари Менкен и Џерард Маланга) како и инцидентот кој овде се појавува во својата најразвиена форма: ролната со Ондин веројатно ја содржи најимпресивната секвенца која Ворхол некогаш ја снимил.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Минатиот ноември ја доби Сименсовата награда за медиуми, 20.000 марки, коишто најверојатно ќе ги скрие во својата куќичка во Lawrense (Kansas). 8 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

По добрата вечера и уште подоброто пиење, за кое време Пере постојано ги канеше сватовчините со познатите негови зборови: „Повелете, браќа, како во своја куќа, од своја мака!“ — зетот Крсте ја наду и гајдата од Перета, која секогаш беше готова да проквичи, штом ќе дојдеше некое весело друштво.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Премногу учтиви, сите ние во некоја мерка сме следбеници на Пруст или Бергсон; мислиме дека во нас постои нешто, што не може да го пронајде излезот во просторот, некоја „должина“ која во својата природа е повеќе музичка, отколку што е ликовна, која во суштина не може да се замисли.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Меѓутоа, Револуционерната организација, во името на автономна Македонија успеала поголемиот дел од нашиот народ во Костурско, како и во целата земја, кој ја признавал религиозната власт на патријархот, да го придобие и да го вклучи во своите редови, што во Атина и во Фенер се сметало за крајно опасно по однос на великогрчките интереси.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Волкот ги имаше во својата уста лигите, што ги носеше во неговаот сон вкусот на нивната крв.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Неодамна, Вудринг експериментираше и со користењето на компјутер за да генерира цртежи во своите стрипови.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Штом слушаше ти за неговото убиство, твојот поглед пламнуваше а ужас; и, вцрвен од лутина, клетва ти даде во својот гнев - дека одмазда ружаш.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Го сметале за волшебник и до земја му се веднеле; тој ги поучувал и муслиманите и православните со еднаква грижа: не посегај по туѓиот живот, на господа му е потежок твојот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Станувањето геј е таинствено бидејќи – за разлика од станувањето Американец – не се одвива преку примарна социјализација.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

94 Непосредно по спуштањето и запознавањето со ситуацијата во Македонија, британските воени мисии во своите извештаи до СОЕ во Каиро нагласувале дека единиците на НОВ и ПО на Македонија се носители на вооружената борба, но посебно потенцирале дека ним им недостасува оружје и дека две третини од борците биле недобро облечени и барале СОЕ да почне со доставување на оружје, муниција, облека, лекови и сл.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

За тоа се погрижи Никита Хрушчов во својот таен реферат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тој загадочен збор во својата теорија го преземал, се разбира, и Фројд.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Првпат во својот мравешки живот со игра и свирка ја дочекуваа Новата година.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Седејќи на подгниените греди, размислуваа, молчеа, голтаа чемер, тагуваа и со мислите и разговорите секогаш таму, во своите села, во своите куќи, во нивите, бавчите, лозјата, градините...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

– Туку, ајде доста – се обрна кон забитот и беговите – терајте ги во апсаната и само по еднаш леб и вода на ден – и се врати назад во својата канцеларија со Јунуса, Рифата и буљукбашијата да ги распраша понатака како ги совлада, како толку бргу, кој им помогна и друго.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Старата желка Сара слатко дремеше во својата куќа.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Своите најголеми патувања, Татко ги оствари во својата вавилонска библиотека.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

СР Македонија во Војници е застапена со човекот кој што во својата чета го викаат Тавче (без гравче).

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Едноставно посакала да има син без да навлегува во последиците што може да ги предизвика постигнувањето на оваа цел.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Станал молчалив: јаде овошки, ги плука коштунките.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Целта е веќе антифеминистичкиот модел на женственоста создаден од хетеронормативниот поредок и промовиран од неговата идеологија за родот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ни е со значење ни е безначаен во своето суштествување. Не познава тегоби.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Внукот се прослави во својата струка.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Веќе беше спакуван и седеше во својата хотелска соба не знајеќи како да дотолчи скоро уште еден цел час време.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Не можам да заспијам кога сум сам,“ ми рече кога за првпат го најдов по непроспиена ноќ.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сонцето и онака пак ќе си изгрева на исток И пак ќе заоѓа на запад што не значи дека и на запад Нѐ грее сонцето додека туристите чекаат Да го уловат во своите камери залезот За кој однапред знаат дека е волшебен и незаборавен Пред зајдисонце на запад катаден луѓето стануваат имуни На романтични воздишки и нежности од каков било вид Воопшто на запад многу е распространето мислењето Дека љубовта и сите воздишки се обична измислица И дека живеачката во целост ја движат пазарните односи Затоа на запад има сѐ повеќе жени кои не знаат да се бакнуваат Ај што не знаат да се бакнуваат ама не знаат ни да готват А тоа веќе директно се одразува врз квалитетот на сонувањето Зашто во рестораните за брза храна не се крепи здраво сонување И понекогаш е поарно да си гладен и барем со време да си знаеш

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Мирни да седиме - колку што сакаме. И продолживме да седиме мирни.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Знаеја: по заминувањето ги очекува онаа иста еднолична, монотона работа во своите воени кабинети и институти, крај своите воени карти со заокружената потесна локација на своите задолженија и проучувања - Балканот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Како што Леополдо Лугонес, водечкиот аргентински писател во 20-ите години, ја охрабруваше војската да се вмеша во политичкиот живот и да ја преземе власта Margina #32-33 [1996] | okno.mk 209 за конечно земјата да биде водена како војничка касарна, така правеше и Борхес.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ја зеде повторно перодршката, прашувајќи се полурешително дали би можел да најде уште нешто да запише во својот дневник.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ги стегаше дланките на своите ангели, впивајќи ги ликовите во својата потсвест.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Човекот отстапил како од удар на камшик и се обидел и самиот да ја потпре десната страна на лицето на својот кундак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слушајќи како се соочуваа јагулите со патот кога на земјата постоеше Атлантида, и како откриваа заобиколен пат по големата фрактура на планетата Земја, тој се обидуваше во својот забрзан асоцијативен тек на имагинацијата, толку силна во егзил, да го најде следејќи го патот на јагулите, патот кон својата загубена татковина.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Но, јарчето сепак го дочека. Го чекаше сето време, додека тој во своите карпи го повлече вториот раздел од чкрапецот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А тогаш, во својата величествена убавина и сила, од маслиновата шумичка истрча белиот коњ.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Невидливата рака на улицата се заменува со „невидливата рака” на институцијата, опирањето на единката пред институцијата е повеќе резултат на нејзината тесна нарцистичка заслепеност, институцијата не ѝ сака ништо лошо, така што единката во својата заслепеност тоа не го забележува.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се шетавме по старите гранитни плочки на чаршијата меѓу многуте луѓе и, признавам, се чувствував добро во својата кожа.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Оваа техника, во својата суштина чудно наликува на натуралистичка фикција: отстранувањето на сите стилови поради чистотата на стилот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Со ова уште еднаш на Светлана ѝ даде до знаење дека тој сѐ уште во домот цврсто ги држи дизгините во свои раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ако беше стасано, то ест ако беше зрното испечено, за уште еднаш посигурни во својата неискоренливост, приквечер се враќаа дома со преполни срца и со преполни заграби полски цвеќиња, подарок за женската челад, идните жетварки.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Луѓето ги вреднуваат сликите според нивната хировитост, каприциозност и ексцентричност, но кога јас ќе направам нешто слично, обично ми велат: Немаш право на тоа, ти не си повеќе дете.”

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Татко, во својата умна стратегија која Мајка ја спроведуваше со голем усет и со умеење, претпоставувал дека Мајка и натаму ќе биде подвижна, во својата среќа да стигнува насекаде за да го обединува семејството низ неговите нови разграноци, колку и да беше тоа распрснато на двете страни од реката, во градот од крајот на нашиот егзил.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Потоа бркна во своите муси шалварести бечви меѓу гајтаните каде што му беше џебот, ја напика надолу раката скоро до лактот и извади клуч.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Еми Еми, на 23 години, побара помош во својата борба со anorexia nervosa*.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Претставниците на современата медицина одамна во своите храмови не сретнале девојки. Девојка - тоа е само лирски поим. Ништо повеќе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Иван и Фезлиев се насмевнуваат и ги враќаат револверите во своите футроли.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Можеби во случајот на Крамб се работи за неизлечив начин на гледање на животот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Да створи еден изолиран свет, префинет и перфектен во својата ограниченост, свет кој подоцна ќе биде ставен во служба на мистификација на системот или третиран како подлога за извесни финансиски манипулации, или пак ќе служи како транспарент на страв, закана и присила?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Меѓутоа, Централниот комитет со тоа не се согласил и „сакаше да земе сѐ во свои раце и да осуети секаква акција во неговото седиште“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Се разбира ние ја замоливме овој дел од изјавата да го изостави.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Не одустанувате од својата игра и горди сте што имате свој медиум за да се убедите дека не сте без вредност?“ Отец Симеон зачудено ги дигна веѓите и се виде себеси во своите илјади облици, за миг испитувајќи дали овој црн тип со долги нозе му ја открива вистината.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кога А.А. го спомна опиумот, тој постојано вперуван куршум кон религијата, не можев а да не реагирам: - Вистина е дека Маркс во делото Критика на филозофијата на Хегел во 1844 година, уште во својата младост ја изрекува мислата – за религијата како опиум на народот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Пред да излезе од крчмата впи во својата свест: зачадена запарност, лепливи муви по ѕидовите, сонлив келнер и исто толку сонливи гости црни како оџачари.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Без обзир на нашата свест за бесконечното, истовремено го задржавме и потполното чувство за секојдневните работи... COLD TURKEY 3 Не бенигна жед Која работникот го повикува на вино: Ниту жедта на телото (Иако со лудост проколната) Кога устата е полна со песок И очите слепени, и ушите Ја мамат душата да слуша Вода, вода на дофат од раката, Кога човекот ќе ги забие ноктите Во своите гради, и ќе пие крв Иако веќе се потсирува и мати Додека со јазикот дотекува со нејзиното течение, Неговиот мозок се врати во детството. 110 Margina #10 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Се надеваше дека Горда, кога ќе задреме, ќе попушти во својот стисок.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Полковниците постоаја уште малку и се вратија во својата одаја.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ретко би можел да се најде човек којшто толку би живеел во својата професија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Скендербег со својата смрт го означи крајот на јаничарскиот круг во својот живот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Судбина... Во тие зборови немало ни победнички призвук на докажана мудрост ни разочараност; според неговото сфаќање, сѐ се движело по однапред определени простори со свои тајни и неизбежни законитости.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се поздравија, Тодор замина, а Петар и Костадин ги облекуваа палтата и шеширите сѐ уште длабоко внесени во разговорите, излегоа од бистрото и заминаа секој во свој правец ....

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Карл гледаше само во својот татко.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но, таа низ солзи го признала чувството дека тој всушност „не ја познава“ и дека не е сигурна ниту во својата љубов кон него.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Како да не можеше да го фати нејзиното траење, иако траењето на таа музика него го имаше обземено и го држеше во својата моќ.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ги стави, во својата излитена цариградска ташна, сите свои дипломи, со печати од разните балкански режими.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Борхесовиот агностицизам се покажа како уште една фикција?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Со Борхес бев само три недели порано.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Па сепак страдал од длабоко чувство на внатрешна лишеност, неприсутност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И пак како онаа бубачка со многу очи виде сѐ што беше околу него - облак, сив и гол полжав, се прикрадува кон високите покриви на трите нови и бели источни згради и некаква матна посребреност на далечните грбави планини, брзи гулаби, згуснати во својот лет над камените ребра на мостот, околу кој се плеткаше лута и матна вода.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Уште долго го носеше оној мраз во своите жили, имаше еден таков впечаток за себе, додека се валкаше преклонет по удолницата, не ни забележувајќи ја длабоката крвава ораница во снегот, како божем таа да беше нешто далечно од него, како тој воопшто да не беше причината за неа, чувствувајќи се мал за тоа да биде некаква причина, и сега веќе не очекувајќи ништо од тој ден пред него, кој можеше во себе да крие нешто за секој друг, а за него тоа беше само еден празен ден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ова е ниско - дури и светиот бес на Ласло Тот повеше се претпочита во споредба со ова. превод: Сенка Наумовска извори: FlashArt 6/97, Frieze 6/97 Маргина 37 53 пример 5 Athey Ron Athey (р. 1961) е радикален театарски уметник од Западниот брег на САД.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Татко му, народниот херој, во својата работна соба, опкружен со томови од сопствените мемоари, дава интервју за вечерашниот дневник.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

После многуте битки, оставајќи ја зад себе Балканската војна недовршена, двајца војници, Србо и Шишман, се враќаат во своето родно село, некаде во Преспа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ѝ се чинеше небаре да се вратила не само во своето Браново туку и во моминските години, кај татко и мајка, дека пак е со браќа, сестри и другарки таму во селото крај Мало Езеро.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Потоа учениците влегоа во своите одделенија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И самата треба да ги одмори старите коски, па се прибира во својата одаја.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И години со ред се надеваше дека еден ден ќе му тргне, но...овде ги стегна Аргир силно капаците на очите и уште подлабоко проникна во својот изминат живот. Каде не скитал, што сѐ не ѕидал?!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој е немилосрден во прикажувањето на машинеријата на гламурот, но сепак се оградува од било каков суд.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Везден цвеќенцата си играа низ полето, се пресегаа и од лисјенцата на тревките го собираа гласот на младичот и во своите пазуви го скрија.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

На неговите текстови им претходат текстовите на шпанските историчари, усмената историја на Инките која му ја обелоденил еден од вујковците (замена за татко), христијанската историја, за која тој тврди дека во својот судбински облик го вклучува Перу.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Леле, Бреза, се случи најинтересното нешто што досега сум го видел во својот живот.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Во шеесетите години на минатиот век во Струга, на брегот на Езерото започнаа да се собираат значајни поети првин од Македонија, па потоа од Југославија и на крајот од сите континенти на чудесни читања песни на мостот на истекот на реката Дрим, која се влива во Јадранското Море, на претставување на славен поет во Катедралната црква Света Софија во Охрид, на средба крај манастирот Свети Наум, на самата граница меѓу Македонија и Албанија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Една од неговите постојани мисли која му се вртеше во главата и која на Татко постојано му ја кажуваше во различни варијанти беше дека секоја европска цивилизација во својата суштина била заснована врз свирепост, злосторства, варварство.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога апостолите, минувајќи низ некоја земја без луѓе, го прашале бога: „Каде се луѓето, господе?“, тој им рекол: ”Луѓето се - во своите дела...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Мене во тоа време татко ми Блажо ни до Охрид со другари не ме пушташе, така да решив под итно да воведам некои реформи во својот живот не би ли ги проширил лимитите на личната слобода.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Па тоа е правец кој... кога сега би го дополнувал Дневникот, мислам дека би одел во тој правец: да се обидам, како порано, да ги истакнам револуционерните достигнувања, а во исто време да се обидам да ги истакнам и неиздржливите видови, статус кво... К: Денес постојат две компании за плочи, едната во Милано, а другата 56 Margina #10 [1995] | okno.mk овде во Њујорк, кои во своите каталози ја поврзуваат од една страна популарната музика а од друга авангардата, и се обидуваат тие музики да ги соединат кај иста публика, истата млада публика. Б: Дали тоа овде е “Томато”? К: Да.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тој читаше лежејќи на кревет во своето мало сопче, кога братучеда му ја доведе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Како да се качувале по нагорнина, тешко дишеа, од нив се испаруваше мирис на нагорелини.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Што ќе ѝ е да се свитка во својот проголтувачки облик кога на сиот овој бескраен простор не постои ништо друго освен малку јас кој не сум ништо друго само нишка што лебди.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Македонскиот народен јазик, во наставата го употребува, во својата цел не согорува, за македонскиот културен развиток и македонската преспектива пред сите проговорува.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

При операцијата изгубил многу крв, и од болницата им јавиле на Марта и Ана да му донесат најнужни нешта. Следниот ден тој сепак инсистирал да си оди дома.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Притоа, колкава и да беше тураницата на домашните околу неа (тогаш, братучед ти Павчо, нејиното трето правнуче, штотуку се роди), таа додека си ја средуваше косата не обрнуваше внимание на викотот и на бркотниците, како со чешлањето да се одвојуваше во својата најприватна зона, кадешто и прецизната камера не можеше да открие што се случува внатре, зад погледот сосредоточен во движењата на чешелот во огледалото.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

На кои може да се смета дека ќе ја преземат во свои раце. 100.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

И никој не знаел од каде доаѓа таа детска меланхолија, никој не знаел што ги предизвикува тие воздишки, и никој не знаел што го врти неговиот поглед настрана.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Веќе оцртавме некои од начините како овој расцеп може да не успее во својата поддршка на здраворазумското искуство, и да стане клица на психозата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Луѓето, што ги познавав, ги преобразував во своите мисли, предметите ги оживував.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Овен, мислеше. Обичен овен, запиша во својата свест. Зарад роговите и густиот џбун над чело.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Рамнодушен за сѐ околу себе, покорен и совладан, коњот тегне во својата запрега уште една судбина: бел, жолтоок пес, уличен мангуп, безопасен и зад решетки и на слобода.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тоа беше јасен показ од границата помеѓу животот и смртта за сите нас, неговите потомци дека најмногу се оставил во своите книги и неговото сигурно продолжување можеше сигурно најмногу да биде низ нив...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во своето кажување не престануваше да го внесува моето семејство од двете страни на границата, за мене познати и непознати, исчезнати и останати во живот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тогаш другите тоа неединство во партијата веднаш ќе го искористат во своја полза.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Толе го ислуша Ѓорѓија и многу мило му дојде кога слушна дека не е сам во својата омраза спрема беговите и агите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така, и двете, со сосема различни пасамка на мислата во своите глави, седеа додека самракот како ситна црна пајакова мрежа во пластови паѓаше врз нив.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Во својот извештај Еванс посебно ќе ја потенцира убеденоста на „поголемиот дел од Славо-Македонците дека една од основните цели на Британија е да го врати кралот на Хелените, а кралот за нив значи Метаксас, со неговата забрана за кози и словенски јазик, просветителска практика, како казните, затворањето, рициново масло и прогонство во Бугарија“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Тој и не ги креираше сликите што ги користише, едноставно ги наоѓаше, ready-made, целите обвиткани во својата светликава аура што ги правеше незапирливо привлечни.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во поглед на британскиот став за народноослободителните движења на балканските народи, експертите на Министерството за надворешни работи на Велика Британија во својата рекапитулација на британската политика кон нив ќе нагласат дека во периодот кога се појавиле овие движења, пред сè НОД во Југославија и движењето на отпорот во Грција предводено од ЕАМ, тие како Министерство постојано укажувале и барале да се обрнува посебно внимание на "нашите краткорочни и долгорочни интереси".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Јузбашијата ги знаеше многу убаво, тргнувајќи од својот татко — бег во Солун и преку разните негови другари — бегови, спаии, кајмаками, кадии, м"_ртии, авалеџии, беглиџии, идеше до сите заптии и колџии и нивните пљачкашки дела.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А потоа додаде: „А јас ја имам само болката, а не и дарбата за поезија.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во три часот наутро, Чарлс беше сѐ уште буден во својата малечка соба.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Прицврстен за своето семејно стебло од кое се храни, заслепен од листовите кои го опкружуваат, неговото битие не ја запознало безграничноста на просторот во своето време на формирање.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

На крајот с пристиgнува, само треба да се биде трпелив...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

- Господи, ги извртувал очите. - Никој мене не ќе ми донесе крст од бел камен. Никогаш, знам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Обично е потребен одреден волев напор за да се усогласи изразот на некое чувство со природата на самото чувство – како што покажува мелодрамата на секојдневниот семеен живот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

По примерот од Челебијата, сите чауши, почнувајќи од Ѓузепа до кир Андона беа си фатиле по една посестримка од младите мариовски невевчиња и чупи и секој секоја вечер се шеткаше со по една низ боровата гора, играше до неа на орото во неделините и ја водеше во својот стан сат два пред пајдосот за неколку бели череци месечно, некоја гривна, обетки, прстенчиња, синџирчиња и за некоја и друга натпишана надница.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да требаше да го опише звукот на првиот снег, ќе речеше дека е тоа звукот на мирот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој е содржан во своето сопствено име.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сѐ ова беше аматерски, без подготовка, наивно, против основните правила кои младиот мајстор ги научи во своите долготрајни предавања.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Една од најголемите простории на најгорниот кат на Палацо Граси беше искористена за изложување на Дишановото „вализе“ и голем број оригинални слики репродуцирани во оваа комплицирана и прецизна збирка, обесена по ѕидовите што го опкружуваат експонатот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Органите на српската пропаганда во својата душа никогаш не се чувствуваа како „Срби” или „србомани”, особено во првите 10 години, иако имаат тие живеано во Србија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Наеднаш како да потона во своите длабочини.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во својата незавршена книга за Историјата на Балканот низ падовите на империите, во поглавјето за јаничарството, Татко посебно внимание му посвети на интелектуалното јаничарство на Балканот, во Европа, во светот, но посебно кај својот албански народ.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Пајакот уште е скаменет во својата мрежа но на сивиот ѕид ја нема трепетливата сенка на пеперугата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Смирувајќи ме во своите прегратки, со своите мили раце мазнејќи ми ја косичката, си спомнувам уште ова, тивко, со жар ми рече: - Кутрото дете!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Килимите ги продаваат низ сиот свет, којзнае кој и на каков начин ќе ги користи, а нашите ткајачи остануваат во своите ткајачници и ниту го познаваат светот, ниту пак тој знае дека постојат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Видно изневерен во своите очекувања, Живко намуртен се врати во колата и со рака даде знак да се тргне, сега немаше каде, освен назад.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Беше длабоко, најдлабоко боцната во своето срце, отруена.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Децата во меѓувреме пак се прибраа во својата соба, зашто она што се емитуваше на телевизија не ги интересираше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И така, во тие натчовечки нагризувања на студените одаи, човекот и каменот сраснувале еден во друг: за дел топлина карпите им подарувале на луѓето студенило што ќе го носат во своето месо додека се живи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го залепи лицето на камен и се оклопи во својот отпор.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Истиот ден кога Орце ги испукал последните бомби, кон 5-6 часот попладне тој го зачекал валијата во новиот кварт на градот - “Пиргите“ - кога се враќал во својот дом и се обидел да се доближи до неговиот пајтон и да го убие.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И секој повторно во својот свет, се обидуваме да го фатиме сонот!

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Секоја група сакаше да го има во свое владеење.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Од тие причини, тој сметал дека е неопходно и без многу двоумење „да им ги разјасниме на Русите нашите посебни интереси во Источниот Медитеран, а оттука и во Грција и Турција, воедно и нашите интереси каде било на Балканот“, но потенцирал дека „со секој преземен чекор“ Британците би морале да бидат „многу внимателни и да не оставиме импресија на директен предизвик“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Од тоа руно трпеливо и споро се ронеше тој снег, паѓаше бесшумно и кружејќи, имаше чудно мек допир во својата залебденост, носеше блага вртоглавица во погледот, со онаа чудна развиорена спорост на своите роеви-роеви снежинки, што надоаѓаа повеќе од сите страни отколку озгора, густо и со некаква волшебност исполнувајќи го просторот меѓу небото и земјата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Силно ја затвори вратата во својата соба.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Интересно е дека и самиот Хундертвасер се позанимавал со феноменот на кичот во своите списи „Лажна уметност“ и „Културно-политичкото право на моќ“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Со одлука У.бр. 263/2009 на Уставниот Суд на РМ, беше касирана ваквата одредба, а Уставниот суд во своето образложение нотира дека со ваквата формулација „се создава можност работодавачот во димензионирањето на работните активности да ги повреди уставно загарантитраните човекови слободи и права во кои се и правата од работен однос и интегритетот на работникот“. 33 в) кон експлицитната формулација која прохибираше дека работодавачот не смее да наложи работа подолго од полното работно време на повозрасен работник (работници повозрасни од 57 години – жени и 59 години – мажи), беше дополнета со услов дека тој тоа не смее да го наложи „без негова согласност“ (чл. 23 од ЗИДЗРО/фев.13).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Мајките, задоволни што им спијат децата, подготвуваа јадење од последните трошки во своите торби.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Киев се смирува околу полноќ.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Вчудоневиден до замаеност, Едо Бранов писателот се повлече во својата работна соба, седна на фотељата и зеде да го прелистува ракописот несвесен за успокојувачките тонови на рагата на Рави Шанкар.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Спиеше мирно. Утрото, кога се разбуди, рече: „Колку убаво се спие на твојава перница.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И тоа сега како да насети нешто и се смири крај него, воопшто не покревајќи го погледот кон неговото лице, а сепак со онаа постојана подисправеност на својата главичка и со една чудна питомост во својата стојка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Овдешните племиња премногу долго мораа да истрајуваат во примитивните и скржави, вечно несигурни облици на живот, и тие во своето душевно јадро на отпор спрема поробувачите конечно си ја поробија сопствената душа.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Сега, бидејќи сè беше средено во неговата мисла, или бидејќи таа може посилно да го изрази проектираниот чин, тој дозволи во својата имагинација да си ги замислува измачувачките слики за неверствата на неговата сопруга.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На генералот, којзнае зошто, ваквото обраќање му се сторило фамилијарно. - Па што ви е, милостив господине, и натаму зборуваше отсечно, зар не го знаете редот? каде сте влегле? не знаете како се одвиваат работите?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Идејата за доброто, особено за лошото, чие исполнување ќе зависи од тиранинот ќе предизвикува уживање или егзалтација.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се однесуваат иронично во својата околина, а нивната потреба да повредат расте.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Фаерабендовиот скептицизам се продлабочи во шеесеттите години кога сѐ поголем и поголем број мексикански, африканско-американски и индијански студенти започнаа да го посетуваат Беркли.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дали Таша, постапувајќи и кон мојата желба така како што постапуваше, беше водена токму од тоа разногласие на срцето и на умот, не се потрудив да откријам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Беше завиткан во своите познати крпи, со црвено брадиче и со калуѓерска камилавка на главата каква што некогаш ја носел, во времето на моето детство.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И во својот незавршен ракопис на својот живот за Историјата на Балканот низ падовите на империите, причините за трагизмот на својот народ не престануваше да ги бара во хроничната и ендемична изолација во текот на вековите.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Британските политички кругови биле загрижени и поради бугарскиот официјален став за новоформираната македонска држава.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Сета љубов, која ја имаше во длабината на својата душа и која цел живот им ја подари на своите чеда, кои беа заминати на разни патишта и постови во животот, а јас на најдалечните, ја вложуваше во своите цвеќиња на Балканот. Сакав да го надминам значењето на моите зборови, упатени до мојата мајка, на другиот брег на Медитеранот, да го напишам најубавото писмо што еден син го напишал на една мајка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Марко Крале! Дали е тоа истиот Марко Крале кој толку често го спомнува во своите долги, предолги песни, баба Дона?

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Мал во своите знаења.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Otto Hahn: „Некои луѓе сметаат дека авторизирајќи ја репродукцијата на вашите редимејди, го негирате својот херојски став со презир кон трговијата, став кој го држевте четриесет години; со други зборови го уништивте митот. Марсел Дишан: Ах, се жалат, квичат! Мораат да кажат: „Тоа е страшно, подлост, срам.“ Ќе им одговара да ме затворат во категорија, во формулар. Но тоа не е мојот дух.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Никогаш немаше искусено, или немаше сонувано, дека може целосно да апсорбира друго човечко суштество во своето дишење и својата крв.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„POP-UP“ ОГЛАСИ

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Веќе беше несопирлив во своето чекорење кон злото.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Гледај ме. Раце - замислени и скаменети во својот раст.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Димензијата на актот како таков, актот на негација, за Лакан во својата суштина е женска.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Полека, како да си починува пред да го завлече ножот помеѓу кожата и месото на животното, Онисифор Мечкојад запцул куќа и ораница, колепка и гроб, снаа и балдаза, земја и небо, додека и оној со факелот в раце отстапувал назадечки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но тој си беше во својот картагински рај, опкружен со светот на Бројгел и убавата Паола, користејќи ги раскошните сончеви зраци во својата градина, во сенката на палмите и расцветаните портокали Како да се најдов во хамлетовска дилема: да се однесувам како висок чиновник, од профилот на амбасадорот Тунчер или како амбасадорот Пико некогаш, храбар дипломатски донкихотовец.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Затоа по мала пауза молкома ја сменија темата со онаа која се однесуваше на напатствијата што Беренц неодамна ги доби од Берлин и кои, како што веќе е речено, чекаа на брза реализација. Тие денови од крајот на 1943 година, пушејќи покрај прозорецот, Беренц во својата канцеларија го чекаше градоначалникот Карер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Борбата сѐ повеќе се разгоруваше и колку повеќе се разгоруваше толку повеќе се оддолжуваше.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таа анонимна вода, небаре ги носеше во својата минливост и сите тајни на семејството, вклучувајќи ја тука и тајната на патот на јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ако прашањето за народноста на Македонците има првостепено значење за Бугарите, Србите и Грците и секоја од овие народности го третира по свое, тогаш зошто и ние тоа прашање да не го земеме во свои раце и да го разгледаме сестрано – и од бугарско, и од српско и од грчко гледиште, и критикувајќи ги сите нив да не си изработиме македонско гледиште за нашата народност, а се задоволуваме, според местото каде што сме се учеле, или со српското, или со бугарското или со грчкото гледиште?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Арно Лабел Рожу (Arnaud Labelle Rojoux), во Пародиската уметност (L’art Parodique), потсетува дека Маринети (Mari- netti), во својот Manifeste-Music-Hall ги славеше „моќните карикатури; длабочините на смешното; преплетувањето на игрите на зборови, на шегите, скокањето од тема на Маргина 34 27 тема; целата гама на глупавоста, на имбецилноста, на простотилакот и на апсурдот, коишто неусетно ја туркаат интелигенцијата на работ на лудилото.”

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Набргу тој го сети и во својот чекор нејзиниот недостиг, но тоа воопшто не беше во состојба да измени нешто од неговата решеност.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Приговор за многуте негови наследници, во прв ред сите “анти-граѓани” на периодот по него: пресериозно се сфаќаа самите себеси тотално вкопувајќи се во својата наводна историска единственост.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Единствен предмет изложен во оваа просторија беше Дишановата „Полица за шишиња“ и не поставена на постамент, како што традиционално се поставуваат скулптурите, туку обесена со јаже на таванот, имитирајќи го на тој начин методот на штедење на простор при складирање на редимејдите, што самиот Дишан го користел во своето атеље.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кога се подисправаше можеше добро да ги здогледа и првите модрикави гаснења на квечерините, чиишто волчешки приближени копринки напросто како да ги исткајуваа во своето мрешкање оние издолжени прилики со шилести муцки и со прекршени опашки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега, одеднаш, пушката ја имаше пак сета своја убоитост и тој дури и во своето рамо го сети ударот на зрното во она огромно клопче со темно цврсто влакно, разбојнички распафтано во оддалечувањето по голината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Настана детска пискотница, старски молби, плачки, пцости, физички напади и расправии, но откаде паднаа неколку старци од јатаганите на семејните, децата беа собрани и со кадијата на чело, одведени и затворени во еден конак, а старците си заплакаа и си отидоа во своите села да им ја однесат тажната новина на мајките и татковците од пленетите деца.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Татко веруваше дека метафизичкиот клуч по кој трагаше, со години, во своите списи и книги, всушност, овој пат беше во рацете на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Затоа и молкот нејзин е суров, студен и мрачен.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Модот на комуникација ја одредува не само брзината, туку и природата на промената.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе те оставам вака играјќи и ќе се вратам во својата куќа”.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Баронот во својот живот има должност и функција да обезбедува работа за работниците, а престојувалиште и засолниште за трубадурите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Интересно е дека во своите спомени те повикуваме од годините кога беше најнезаштитен.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Секретарот Сретен Јаворов, одвреме навреме се занесуваше во својот говор, со патетични пасажи, за да го задржи и оживее вниманието на поголемиот дел од присутните.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Климент Камилски не престана во својот живот да им се восхитува на овие посредници на духот од книгите до животот на луѓето.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И денес, кога минувам покрај сајџискиот дуќан на дедо Павле, сега папуџиски на Ахмет, сè уште можам да ги наслушам меѓусебните поздрави на занаетчиите додека со дедо ми наутро минувавме низ чаршија, на пат кон дуќанот: „Добро утро, газда Павле“, „добро утро, газда Јордане“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Татко, внесен во своите свети книги, стравуваше најмногу за судбината на својот албански народ зашто, троверен каков што беше, лесно можеше да се најде на трагичните распаќа на историјата, лесно ќе го престројуваат на погрешната барикада, лесно ќе асимилираат негови делови за сметка на другата вера, ќе го натераат да ги брани границите кои го разделуваа со своите.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Водата во која зацапува до коленици, му доаѓа до половина, но тој се пробива кон белато кајче со најблиските... Цви Корец се буди во својата постела од неспокојниот сон.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тргна покорно и Пискулиев, со право убеден во својата невиност.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Пердувесто почна да лебди во својата бестелесност.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јас сум сам во своето движење Мили мои поданици на минливоста.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Прв пат чекореше со чувството на некаква победа чија смисла ја знаеше само тој, во својот дотогашен живот на порази, пренесувајќи се до последниот цариградски ден, кога ја напушташе Турција.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Многу години подоцна, во својот “Автобиографски есеј” од 1970-та, тој повтори дека & останува верен на планетата Тлон, т.е. на светот на книгите: “Да ме прашате да го именувам главниот настан во својот живот, би рекол дека тоа е библиотеката на мојот татко.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но за Дарвиш не можеше да нема одговор за било кое прашање кое се однесуваше на неговите односи со Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се чувствував топло и удобно во своите нови чевли, во туѓата држава, во туѓиот град, во една дождлива, есенска вечер.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Две години по поразот кај Јена, 1808, повикан да го даде своето мислење за една збирка на најдобра германска поезија која би била пристапна за германскиот народ, на молителите тој им даде само еден совет: во својата антологија да ги вклучат и германските преводи на странските поети.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Понатаму во пресудата се редат веќе познатите настани: ноќта на 29 април, во моментот кога жителите на градот не биле уште прибрани во своите домови, „агитаторите“ се обиделе да го спроведат во дело својот план.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Таа се заколна во својот и во животот на Јана, дека ќе го исполни ветувањето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Бојан секогаш на ист начин ги доживуваше приказните за Волчарот, во своите мисли тој го градеше неговиот бестрашен, кралимарковски лик и секогаш бараше одново да му се раскажува за него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Човекот се искриви на една страна но не падна, со инстикт на желка ја завлече главата во својот стан влечејќи го со себе мирисот на детски пелени и прегорено млеко.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Од средниот слој се формира еден специфичен слој, повисоката средна класа, која имаше тенденција кон припаѓање на елитната аристократија, и која едновремено стекнуваше свест дека веќе не ѝ припаѓа на масата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Американците наредени еден зад друг (како визит-картите во организерот) влегуваат во својата сопствена земја во еден организациски поредок.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Беше петок попладне, време кое тој го минуваше во ритуално чистење на антиквитетите во својот кабинет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Арсо сѐ повеќе се губеше во својот болезен сон.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И самиот Климент Камилски може да се рече дека имаше судбина на балкански Дон Кихот во однос на своите забранети книги кои вешто ги криеше во својата библиотека, уште во периодот кога му беше мил на повоениот период и кога беше високо вреднувано неговото доброволно учество во Граѓанската војна во Шпанија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Анализата што младиот доктор ја правеше во својата глава му сугерираше и се сведуваше на едно.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Николај Васиљевич Гогољ - за овој автор, доволно е да се отвори учебникот и да се прочитаат сите биографски податоци.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сега секој сам и насамо, што се вели, секој во своја самица.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

За него, и Градот, и Играта се приказни, невини во својата грозомора, блажени во својата плотност.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Набрзо потоа ме утеши, а дури и ме зарадува мислата дека сигурно имала бурна ноќ, за која подоцна со нетрпение ќе ми раскажува, па утрово се вратила во својата драга постела, да го досонува остатокот од животот ...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Климент Камилски беше среќен и моќен, како и Татко, единствено во царството на своите книги, во својот дел од вавилонската тврдина, во тие тешки балкански времиња.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Еден од нив, во беспрекорна облека, со цвеќе во реверот, спокојно и сигурно седеше и течно разговараше со другиот човек, кој постојано ги прекрстуваше нозете, правеше гримаси, пелтечеше, постојано беше немирен чепкајќи си го носот, и се вртеше во својот стол.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тоа е темата за која расправам во својата последна книга The Art of The Engine.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Таткото во своите опсесии го поддржува еден руски емигрант спасен од сталинизмот и еден негов тукашен соработник.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Дотогаш задолжен за судбината на водите и луѓето, беше неприкосновен во својата работа.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

„Ова се моите советници, отци духовни, првенци во својот род, членови на советот мој“, рече логотетот и покажа на нас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Реши на крајот да се предаде со заробените заемки во жолтиот нотес и другите дефтери.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

По повод доделувањето на титулата, во својата воведна реч академик Гане Тодоровски истакнува: Треба да се гордееме со овие и вакви писатели, коишто се колку наши толку и на други или колку на други толку и наши зашто такви пред Стојан Христов беа и Григор Прличев (грчки и македонски автор) и Коста Рацин (српски и македонски автор) и Никола Вапцаров (бугарски и македонски автор), како и уште многумина други во минатото.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Додека таа коментираше Дино го отвори капакот, си тури само во својата чинија и веднаш стави неколку парчиња месо во уста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Езерото, пак ми се виде како голема солза, како солза без граници, со многу разлеани и задржани митски тајни во своето постоење.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

-Во својата старечка алчност тие создадоа економски систем што ја фаворизира староста пред младоста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Климент Камилски никогаш не го прашуваше Татко кој е на сликата, но сега помисли дека тоа може да биде само Али Фети Окјар и никој друг.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ворхол во своите филмови непосредно се надоврзува на својот сликарски опус (како Фернанд Леже во „Механичкиот балет”,1924.) во естетичка, и како што видовме, во технолошка смисла, и на извесен начин го негира филмското наследство.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Берлинчани се борат да го разубават својот град и во тоа вложуваат огромни напори и се надеваат дека ќе успеат во своите потфати и така да ги збришат трагите од војната.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Човекот останува несовршен, недовршен во својата еволуција.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И не беше чудо, зашто Мише најголемиот дел од времето го поминуваше во својот или во маалските голубарници, или талкаше со погледот кон небото барајќи ѕвезди на пладне, радувајќи се на тие што ќе ги пронајде видливи само за неговото око.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тој паднал настрана и почнал да крвави на чаршафите додека девојката го плескала по лицето за да се разбуди.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Пројавува искреност во својата себична насмевка.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Според записникот, потоа претседателот го повикал “обвинетиот работник Иле Маленко – Брзакот да се изјасни во своја одбрана“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но, веќе покажавме дека предметот на грабање во својата суштина отсекогаш и бил предодреден за тоа, дека фината загрепска девојка и суровиот херцеговски провинцијалец се токму идеален пар.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Стои пред решителниот потез во својата шаховска кариера.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Однесете го сега во јама, се прекрстил Симон Наконтик: негде зад него, без некој да му помогне, Васко Тушев го спрегнувал добитокот во својата двоколка и во двоколките на мртвите Јане Крстин и Пецо Дановски и само со влажни очи, понекогаш, барал утеха или охрабрување од мартовската соголеност околу себе: ако бил поет ќе ги испеал најтажните стихови на својот народ.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Поетот Махмуд Дарвиш не веруваше во својата поезија- живот дека постои враќање од егзил. Тој својот раиз ќе го напушти на овој пат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Бегај, реков. Не сум јас невеста ни за гол ни за натоварен младоженец со три деца и не сум жена што легнува пред секој што ќе ѝ тропне на врата со коледарска ластегарка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Стариот крпач на чевли се затвори во своето одјаче та иако не говореше со мајка му на Димка ѝ дозволуваше понекогаш да му го измете гробот и да му ја испере едната кошула.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Само тој сметаше дека Дон Кихот не успеал да го најде излезот кон светот затоа што не успеал да го открие вистинскиот распоред на книгите во својата библиотека кои водат кон вистинскиот излез.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И пак праша - Во што веруваш? Во хируршкиот скалпел и во своите раце, одговори Никола.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ако во своето дело ги задржува аспектите на структурата, тие се со симетричен карактер, со канонски или еднакво важни делови, било да се присутни во истиот момент или да следуваат еден по друг во времето.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ќерка му се превртува во својата постела и залипува, а човекот не знае - на сон ли плаче таа или будна е.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

За чудо, додека Евдо беше загледан во својата тапа, Геро фати уште едно рипче и излезе од притоката со полни, но размрдани џебови.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во денешно време архитектите во своите планови за големите куќи вклучуваат огромни дневни соби - “семејни соби” со список на работи во нив, па членовите на семејството се приморани да се борат за своите територијални права против инвазијата на објектите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кога виде дека е СИЛЕН и дека нема ПОСИЛЕН од него: ја подаде својата рака секому за да ги почитува и прифаќа туѓите умови прибирајќи ги во своето братско кралство!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Слатки ти беа печените брави од Петка во Бзовиќ? — удри на шега Шаќир.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тогашниот учител во селото, кој исто така самоучки се занимаваше со науката, гледаше дека Мил е бистар, љубопитен и надарен, го засака и почесто го викаше во својата лабораторија во училиштето да му помага.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Александар ја тресна вратата и влезе во својата соба.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Никој не можеше ни да ги препознае како што беа скриени во својата забраденост.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

МЕШАЕВ ВТОРИ: (На Љуба) Знаете, чудно нешто: ете - обидот на тој господин, и уште една прекрасна средба, која тукушто ја имав, ме потсетија, дека јас во свое време од немање што да работам се занимавав и со хиромантија, онака, аматерски, но понекогаш многу успешно.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Имаше тој поминато доста градови во својот живот, за да знае кој се завлекуваше некогаш со тие романи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но Селим не беше од типот на татка му што сакаше сѐ да држи во свои раце, па дури и вакви ситни работи како што беше мариовската буна.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Трепери материјата на таа игра во која се губи кутриот летач но не се поредава во својот тетерав устрем.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Гринавеј (за тоа има сѐ помалку двоумења) веројатно е апсолутен филмски гениј („чудовиште негде меѓу Шекспир, Франс Халс и Кјубрик“, како што вели Вулкански), но, од друга страна, Гринавеј оди толку далеку во своите субверзивни игри што веќе немате тло. 56 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Пријатно се чувствуваше во градската атмосфера што повеќе ја надградуваше во своите мисли одошто таа беше вистински градска откако во градот се сјати огромна маса селани.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

По завршувањето на оброкот жената ја расчистува масата, децата заминуваат во својата соба, мажот го облекува капутот и со обувките за по дома, излегува на балконот. Пуши цигара.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ворхол спроведе и низа други инверзии во поглед на Холивуд, како што неговата Фектори е антитеза на гламурот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Бонети почувствува непријатност. Сакаше нешто да му рече, но се повлече и отиде во својата соба лут во душата. И цела ноќ не можеше да заспие.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Беше една мечка, што можеше да прими во своето огромно тело уште неколку негови зрна и да ја впие во себе сета нивна придушена бол, но беше и една погодена мечка, што можеше да чекори и да продолжи кон него со една не толку тврдоглава решеност, со сета крвава трага, што веќе ја оставаше по снегот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сосема мирно ѝ вели: - Само да не се посомнева во својот копнеж. ***

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

На имагинарното стратегиско шаховско поле на судбината како да беа само двајца противници - Кисинџер и Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Делото беше направено од хаотичните остатоци што тој ги беше видел во својата кујна едно утро по ноќната забава.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

За него беше сосема сеедно дали шумава е на Северниот Пол или во Македонија – овој простор околу него му беше туѓ и тој посака во мигот кога се разбуди да се разбудеше во својата топла постела наместо во овој смрзнат марширен чекор.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Удри во своето најдлабоко дно чии граници се осознаваат не со гледање, туку само со допир.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

И Климент Камилски, откако доцна се врати во својот дом, како по обичај појде во својата библиотека.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Играла, пеела со маријачите, се напила повеќе од потребното и, во лоша состојба и со задоцнета грижа на совест, на полноќ тргнала да го бара Сатурн.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И во своите највидовити претпоставки додека беше жив, Татко не можел да го замисли падот на Берлинскиот ѕид, распадот на СССР и комунизмот, а најмалку распадот на СФР Југославија со братоубиствените војни, создавањето на новите држави, посебно на новата Република Македонија, а најмалку дека неговиот син за кого најмногу страхуваше, оти некаде ќе се заплетка на големиот пат на животот, ќе стане амбасадор на СФР Југославија, која при завршувањето на неговата мисија ќе се распадне, а потоа и прв амбасадор на новата Република Македонија во Франција.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Последно прибежиште, извор на енергија за премостување на сите противречности ќе најде во својата библиотека, во распоредот на своите книги, во менталниот поредок на нивните значења.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Брзината и бесконечната интерактивност се карактеристики на таа структура, што значи дека погледите постојано се менуваат и постојано кршат, дека естетските стратегии постојано се расплетуваат на безброј страни, внесувајќи постојано нови информации и во својата желба да видат зад, а всушност сè повеќе празнејќи го телото.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Освен повременото запејување на Мицета, брезничани ништо друго во своите животи како да не очекуваа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Полека, си зборував себе. Сѐ во свое време.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во тој миг му најавија дека дошол некој си ×евларски.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сеедно какво беше времето, сеедно каков беше ветрот и снегот, можеа и илјада бури да зафатат сега него ништо не можеше да го оддели од неговото дело, тој упорно издржуваше во својата таинствена работа.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тој остануваше да лежи во својот кревет, неподвижен со часови, со денови, со недели, гризејќи ги марамчињата, престилките, и крпчињата кои ги имаше собирано под својата перница. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Перса си замина во својата одаја, а Пелагија во полупразниот кревет.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

За оние кои веруваа дека се некој или нешто што светот не им го признава – како Томас кој освен оскудна облека бараше да му биде дозволено на карневалот да носи и голем крст на грбот, како Улрике која бараше вистински дијаманти за својата дијадема, како Јоахим кој инсистираше на вертеровите жолти панталони и син капут – облеката беше почеток на потполната потврда на постоењето кое на некој начин веќе го остваруваа во својата не-реалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се вратила во својата земја. Кај родителите.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Го трие по косата, пената му се спушта по лицето и го чеша, тој сепак гледа во нејзините мрзливи, сочни усни како му се наближуваат, за да бидат заменети со влажните кадри, со кои се поигрува, наизменично издвојувајќи ги, наизменично привлекувајќи ја целата глава.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Елена беше изненадена од некои свои дотогаш непознати размислувања и чувства, па од страв да не ги заборави, да не ги изгуби почна да си ги запишува во својот дневник.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Меланхолијата седи пред својата недовршена градба, окружена со инструментите, седната и загледана така како да се откажува од сѐ, како нешто да ѝ вели дека градбата никогаш нема да биде завршена; една скала е потпрена на градбата, а на земјата покрај долниот крај на скалата лежи камен блок – дали Меланхолијата треба да го искачи, по скалата, на градбата?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го болеле очите или плачел. Со сите прсти минувал преку влажните клепки и му се чинело дека никогаш во својот живот не изговорил повеќе зборови отколку тогаш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го нарече „прозор-греалка“ бидејќи тој, како и повеќето негови синтагми - уснени бродови (Mund- Boote), забни огради (Zahn-Zaune), тревнати бради (Gras-B, 139rte), спирални очила (Spiral-Brillen) - во својата формална амбиваленција истовремено потсетува на повеќе нешта: на мала печка и на оние виенски прозори на наемните куќи од времето на несолидните претпријатија (Grundjahre, понекогаш и Grunderzeit, е време на несолидно работење на германските акционерски друштва 1871-1872), кои секогаш имаат некој вид круна или капа од штукатура.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Умирал во својата радост и израснувал од самиот себе нов и силен; на неговата подмладена крв и сонцето можело да се испече.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа е она со што се разликуваат од секоја политичка класа чии членови веруваат, или исповедуваат дека веруваат, во својата одличност.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Писмата* Келн-Скопје од 89 г., што се пред вас (драги („)маргиналци(“) и творјани), се наоѓаат тука од три причини: првата и апсолутно доминантна е онаа естетската; станува збор за една комплексна, измамнички автореференцијална и во крајна линија лирска во своите пајажинести структури, приказна, всушност Дијалог (воспоставување Разлики што искри Креација!) меѓу два прилично различни духа чиј што фантазмогориски набој се судира на тоа чудно поле на епистоларната проза; втората причина е обидот едновремено да се воспостави како разликата меѓу тоа “fin de siécle време” (кога медиски суптилно дозираниот но континуирано експандирачкиот фашизам на Милошевиќ и неговата клика од глупаци, слуги и разбојници, почнуваше да се прелева преку чашата и полека да ги разјадува и онака тенките шевови на „вештачката творба“) и ова време (на нов почеток, како во нов век, на некој начин, без доволно артикулирани репери и со многу неизвесност), така и сличноста, што можеби најмногу се согледува во таа потенцирана артифициелност, маниризам можеби, ескапизам дури, што, на некој начин, самата уметност и е, гледана од тој беден политикантски агол; третата причина (зошто токму овие „декадентни“ писма, кога и Вулкански и Станковски имаат дела многу „позаводливи“, „попримерени“ на овој сегашниов - „нововековен“ - контекст) се надоврзува на втората: кои сме и што сме со тој багаж што го имаме во главата?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но каде беше таа што го покани да дојде и која синоќа толку го трогна со исповедта за нејзиниот живот да не можеше да ѝ каже потоа зошто ја повика во својата ложа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Умееше во својот глас да навлече бес и иронија, сарказам и гротеска, кога зборуваше за гревовите на католичките свештеници.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Маре беше настојчива во својата упорност, заменувајќи го целото друштво на чело со генералот, па дури и излегувајќи на чекор пред генералот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Зошто во неа Бог помалку би се очитувал?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Или прекрасните анаграми: Салвадор Дали, Avida Dollars; Клара Аицети21, Е кралицата и...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Меѓутоа, треба да се нагласи дека сетилните искуства предизвикани со дрога многу често се доживуваат изолирано, поради оштетување на синтетичките функции на мозокот и дека неопходниот гешталт во текот на делувањето на дрогата тешко непосредно се доживува во својата неопходна неделивост на финалното доживување на формата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Се упатив по пистата, кон авионот, со насмевка.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Зашто, ако излезе дека таа неавтентичност не е трагичен израз на моралните ограничености што се вградени во самата структура на човечкото постоење – ограничености што само јуначкиот мажествен стремеж, во својот ревносен обид да ги надмине, може да ни ги открие и да нѐ натера да се соочиме со нив – и ако, наместо тоа, излезе дека неавтентичноста е само комична – некаков срамотен, дисквалификувачки, па дури и урнебесен ефект на секојдневната изложеност на суштествувањето како играње улога, а оттука и на културните значења како чинови на општествениот театар – тогаш трагедијата се растоличува од својата положба на првовеликост, ѝ се обезвреднува мудроста, а патосот ѝ се поткратува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Нѐ донесоа овде со првата група, во зимата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Татко, во својата судска кариера, низ балканските судови, макар и како судија, никогаш не можеше да се ослободи од чувството на обвинетост.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Во долговечната Османска Империја, покрај османскотурскиот службен јазик, ќе се толерираат јазиците на милетите, односно на различните етнички групи, кои подоцна со распаѓањето на Империјата, ќе бидат јадрата на новите држави- нации! одговараше авторитетно Татко, наоѓајќи се во својот домен на Историјата на Балканот низ падовите на империите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Климент Камилски внимателно ги слушаше Татковите коментари и размислуваше дека сега беше доцна што било да измени во својата балканвавилонска библиотека на различните книги на многу јазици, од многу предели, со уште повеќе судбини.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се врати назад во својот бокс, седна, го фрли парчето хартија немарно меѓу другите хартии на масата, ги стави очилата и го привлече говорпишувачот кон себе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беа занесени од убавината што ја држеја во своите раце .

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Нивните понови дела ја отелотворуваат Источно-лондонската работничка класа, машка култура, мечтаењето на стереотипите и маскулината фантазија.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Јасер Арафат во својот живот-легенда, ширејќи ја вистината за Палестина во планетарни димензии, се чини на крајот стана конечна жртва на своите утописки илузии дека ќе владее во слободна Палестина, минувајќи неколку години во Рамалах, во својата Газа, во едно парче на Палестина, како во вистински кафез на слободата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но нејќеше Петре така лесно да се помири, некаква силина се разбудуваше во него, некаква надеж се јавуваше и го тераше да верува во себе, во својата чудна предреченост, и да ја бара.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Остави ме на мир во својата куќа. Крши глава оттука!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Беше во својата тврдина од бетон опкружен на стотина метри од израелските блиндирани коли кои го следеа секое движење на претседателот на заробената држава Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Многу луѓе останале скриени во своите домови надевајќи се дека лошото ќе помине, дека вулканот ќе запре.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Не дека зборот “писмо” престанува да го означува означителот на означителот; тоа во една чудна светлина покажува дека “означителот на означителот” престанува да го дефинира акциденталното удвојување и секундарноста лишена од нејзините права.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

317 Во своите извештаи за економската и социјалната состојба на населението во Западна Македонија мисиите меѓу другото известувале дека: “животниот стандард во оваа област е и секогаш бил многу низок дури и за Балканот.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Тој целосно беше внесен во својата дејност, иако сензорните рефлектори и камерите извонредно функционираа во надгледувањето на објектот, како што тоа го правеа на свој начин и луѓето од обезбедувањето на трите стражарски места.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Бургиба беше оставен во залезните години на животот во родниот Монастир, во својата летна резиденција, недалеку од величествениот мавзолеј, во кого веќе почиваа родителите, неговата прва сопруга Матилда од француско потекло.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Како прво, неговата идеја за буржоаската јавна сфера, како форум на рационална критичка дебата за јавните прашања во која учествуваат приватни лица кои во своите одлуки се водат првенствено од аргументите а не од статусот или традицијата, е повеќе нормативен идеал одошто реалност.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Вториов роман дури и цитира и преработува низа вистински историски документи за да ги приспособи кон машката геј- тема.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А потоа, големите слики на истиот тој крал што се продаваа по книжарите, со слични но и со поуверливи пораки, беа многу поефтини.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога по таквите обиколки ќе се вратеше во својата соба, често ги превртуваше рацете и ги посматраше.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Во таа смисла маратонските бакнежи во Kiss можеме да ги сфатиме како потсвесна реакција на ограничувањето на траењето на бакнежот со Хејсовиот кодекс во американскиот комерцијален филм, а насмеаниот егзибиционизам во Couch како реакција на неговиот пуритански дух.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Неговите изложби стануваа сѐ побогати, посетителите побројни, а посмелите од младите ликовни критичари сѐ подарежливи во своите пофалби; така што Гого почна да се занесува со замислата за една голема, во извесна смисла ретроспективна ама и репрезентативна изложба, во која ќе ги покаже на едно место најуспешните платна од својот дотогашен развој.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Никогаш не би можела да го извлече од таму.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но, одненадеж, така загледан во својот лик, забележа дека нешто чудно се случува.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

3. У СЕКОГО ИМА МИСЛА, НО КОЈ ЈА ИМА ЧИСТА - и "модерните" писатели ја имаат таква во својата глава, но дека на хартија ја ставаат со врзулчиња триста читателот сам врз својата глава облози треба да клава...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

По ручекот седеше во својот лигештул, со весникот преку лицето и радиото до увцето, при што не се знаеше дали чита или дреме, зашто скокаше при секој невообичаен шум.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Секогаш уживаше во своето здравје и во својата сила, во својата љубов за работата, во задоволството што доаѓаше од чесното работење.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Оној долго, долго липкаше во своето легло на ледината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Следниот ден Арсо одново паѓа во својата треска.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој ќе потсети на огромниот капацитет на рускиот јазик, во којшто ќе се претопат странските зборови.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

За да ја заведе својата невеста до местото каде што работеле ѕидарите, тој се преправал дека бурмата му паднала таму и, кога таа застанала таму и нејзината сенка паднала врз темелот, ѕидарите бргу ставиле малтер и го размачкале и врз него го ставиле бетонскиот блок, знаејќи во своите срца дека тоа е фатално за нејзиното живо тело, исто како да ја заѕидале жива.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тоа ги направило да бидат малку пореални во своите планирања, како и пострпливи.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тие слепо верувале во своето дело, верувале во резултатите од нивната саможртва.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Го молев да се преселам во неговиот дом, а тој ми објаснуваше дека им недостигаат пари и немаат доволно простор, затоа што секоја година им се раѓаше по некое дете: прво Матилда, потоа Мартин, па Оливер, Ернст, Софи, и на крајот Ана.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како гледате на постоечката состојба на социологијата? Во својата доминантна форма, социологијата произлезе од лажното ветување дека таа би можела да им помогне на менаџерите на јавниот, економски и политички живот.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Навидум незабележителен, ги држеше конците на играта во свои раце.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

И тука Татко, како и во својата Историја на Балканот низ падовите на империите, се судираше со болното прашање на континуитетот и дисконтинуитетот во историјата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ова големо акционерско друштво, со прилично сложена структура и внатрешна организација, во своја сопственост има уште десет други трговски друштва – меѓу кои и „Охис Пласт М“ ДООЕЛ – Скопје, кадешто конкретно работеше и X.Џ и каде имаше околу 300 вработени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И навистина, ете и сега, по големиот пораз, Толе пак зашета по Мариово како што шеташе и порано — слободен во своите густи борови гори, па и по своите мариовски села.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Едно време преброја во своите ноѕе уште шест преостанати трупци од сета онаа грмада, што беше наредена тука, зафаќајќи ја речиси целата половина од оваа голема просторија.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Продолжуваше само да гледа во густите роеви снежинки, во чие што виорење не постоеше никаква разлика од вчера, завчера, чиниш денеска воопшто не беше некој друг ден, погледот пак му заскитуваше во таа маглива, бела шума од снег, еден болен човек со она чувство за умирањето во своите мускули, нараснато во него повисоко од неговите рамена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ја напушти отоманската престолнина во својот сјај за да се најде во дотогаш за неа непознатите албански предели.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ние - добро се сеќавам - се преплашивме, и замолкнавме секој во својата соба.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Татко во својата егзилска епопеја влегуваше во контакт со тишината длабоко во своето битие.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Едо знаеше дека Лигушот често или останува на работа или се враќа нешто да работи во својата директорска канцеларија во фабриката за машински делови и до доцна навечер.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Требаше да се врати дури во септември, а Али во својата работилница ниту можеше да постигне да ги услужи муштериите, ниту пак можеше да најде помошник па го наговоруваше Еда да остане.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ама Огнен беше во својот двор, стоеше до оградата и гледаше накај Дора.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кипров како влегуваат и излегуваат во магазинот, и полицијата, сомневајќи се во нешто, во својата намера да види, да провери, го открила каналот; второ, и најверојатно, извештајот на Кипров за положбата на каналот (Кипров бил испратен од Софија, од Мерџановци, во Цариград да го надгледува магазинот) испратен до ЦК на Револуционерната организација во Солун бил запленет заедно со апсењето на Татарчев, Матов и другите подоцна дешифриран, и така тајната на атентаторите откриена.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Контакт-емисиите нудат надри-катарза за секој облик на брачно или семејно малтретирање.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Остана, сѐ дури не помисли на себе. Остана, сѐ додека не се прибра од сите страни, каде што беше расплинат, сѐ додека не се најде застанат и заблуден во таа темнина. Сега се повлече во своето легло.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ако е така, тогаш природно е оти со барањето црковна реформа ќе се соедини и барањето училишна реформа, т.е. Архиепископијата ќе ја земе во свои раце училишната работа и ќе се сообразува во неа со народноста на својата паства; во грчките епархии и парохии ќе се учи во училиштето и ќе се служи во црквата на грчки јазик; во влашките – на влашки; во словенските – на македонски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пол Фехтер, напротив, 1914 г., во својата книга „Експресионизам”, поимов го ограничил на германските современици за коишто сметал дека треба да се посматраат во контекст на една специфично нордиска, метафизички обоена и вонвременска уметност.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

12. Слепото око на светот беше во својата стара големина и сè уште тивко трепкаше.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Секако дека можеме да се повлечеме во своето ќоше, што и правиме, и да говориме сами со себе.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Долго јa гледа небаре сака да ги открие сите оние белези и црти што единствено се својствени на Циљка и уште еднаш да се увери дека девојката којa сега ја држи во својата прегратка навистина е нејзиното чедо.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога барем, помисли Едо, би рекла „за тој лигуш“ за каков што тој во својата озлобеност го сметаше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Дознав за неа дури кога морав да загреам столче за да можам првпат да го предавам предметот „Како да се биде геј“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во својата процена капетанот Морган, бил во право, во однос на политичките погледи на “Македонските Словени, Арнаути и Срби“ кои “традиционално се различни.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Уникатниот предмет содржан во вализе-то на Мата беше познат (од списокот што го објави Бонк во својата книга за “вализе-то”) но овде беше изложена за прв пат; оваа полуапстракција (13) направена од примероци од влакна од косата, од градите, од под мишките и од гениталната зона, аранжирани по вертикала со само една тенка линија што наговестува контура на тело, и неколку исто така бледи линии кои асоцираат на формата на пенис во ерекција. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 113

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Затоа и разговорите меѓу нив беа повеќе на таа страна. – Имаш ли некој абер од синовите? – го праша Муарем Мамута откако го направија пазарлакот за девојчињата и длабоко воздивна, пренесувајќи се во своите мисли далеку, далеку на бојното поле, каде што и сам помина петнаесет – дваесет години.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Како што демонстрира Саскија Сасен во својата контрагеографија на глобализацијата63, доминантниот Mark. B. Salter (Cullompton: Willan, 2005), 51. 63 Saskia Sassen, “The global city: strategic site/new frontier,” Globalization, no. 503 (2001), http://www.india-seminar. com/2001/503/503%20saskia%20sassen.htm (accessed No- vember 8, 2006). 47 дискурс на глобализациските трендови за нагласување на хипермобилноста, глобалните комуникации, неутрализацијата на просторот и оддалеченоста, ризикува да се заборави дека многу од ресурсите неопходни за активностите на глобалната економија не се хипермобилни, туку се всушност длабоко вкоренети во некое место, особено во места како што се глобалните градови и слободните трговски зони.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Тогаш групата беше во својата последна инкарнација.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тие што не го примале исламот, мој Камилски, и останувале во својата вера, добивале привилегии.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Зошто најпосле се дигнаа овие мирни селани против нас? — почна да се праша јузбашијата и го најде одговорот, во својата личност, кој му го откри самиот Толе: „вакви луѓе требе царот да има, та да не се буни рајата".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој во своите скулптури ги испитуваше неорганските материи, како што се железото и бакарот, и органските материјали, како што се земјата и дрвото, како можни извори на физичка топлина.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Спијат сите. Во своето креветче спие преслатко и Снежана.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тој пак прошетува низ чаршија, се напива една газоза на кафето кај Славета, се упатува за дома, малку - како и секогаш - се задржува пред фотографскиот излог на Сотка, пред да сврти во своето сокаче и пак се враќа назад.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А романите Ова е мојата татковина, Мојот Американски аџилак и Орелот и штркот ги обработуваат темите од животот на македонските печалбари во Америка, а во ретроспектива авторот врши анализа на состојбата во Македонија и на искуството, доживувањата и психологијата на Македонецот во својата татковина и во туѓина.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Интелигенцијата на тие народности треба да си подаде една на друга рака и секоја од нив да земе да ја популаризира идејата во својот народ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во една акција на тајните сили беше ликвидиран во својот дом на неколку стотина метри од Картагина еден од најблиските соработници на Арафат, Абу Џихад, задолжен за воени прашања.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Пред еден час.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Меѓутоа во двата обида бугарските единици биле разбиени и вратни во своите појдовни позиции.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Потекувал во својата недоискажаност и ги шматал зборовите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Долго во ноќта претураше во својата библиотека, трагаше по основните значења на поимот зандана во речниците на балканските јазици, во енциклопедиите, во историските книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не му помагаше тука сета ука од сите книги што ја беше насобрал во својата нестрижена глава, зашто се покажа дека уште нема книга што барем ќе го воведе ако нема да го води човека низ животот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Додека го слушате текстот имате впечаток дека случајно сте упаднале во нечиј телефонски разговор со што всушност почнува и Филозофијата...:” Се разбудив и ѝ телефонирав на Б”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Боледува од туберкулоза и умира во својата 41 година во еден санаториум во близина на Виена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мајка, по свој пат доаѓаше до татковите филозофски заклучоци во својата Историја на Балканот низ падовите на империите, во однос на потрагата по излези од напластената историја на Балканот, каде што нејзините последици беа најсилни.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Заѕвони телефонот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

МАТЕЈ: Има ли смисла да се лежи поради ова? (Го пушта. Оди во својата соба. Затвора врата. Пауза.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Додека се движиш низ просториите на преставништвата, се чувствуваш како во свој дом, а луѓето се толку ангажирани што се нема време ниту за разговор.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

По петнаесетина минути, пријателот ме собра во своето жолто, „тико“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Јас ја дискутирав Фукоовата анализа на овој модел и на друго место (White, 1989).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сосема е сомнително дали монархијата и понатаму може да се смета како елемент на уредување“. Dusan Plenca, Medunarodni odnosi Jugoslavija u toku drugog svjetskog rata, Institut drustvenih nauka. Odeljenje za istoriske nauke, Beograd, 1962, 227. 45 На 10 декември 1943 година во својата резиденција на Каиро во резговор со кралот Петар II, британскиот премиер му ја нагласил на кралот својата импресионираност од партизанското движење, неговото значење како дел од антихитлеровската коалиција и неговата јачина.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Од морски брегови сум терал камили. Евреите басмари и денес ме бараат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А Хајнрих гледаше без да ги помести зениците, како да нема ништо околу него, како и него да го нема.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Можеше да биде чуен, се разбира, но сѐ додека седеше во својата сегашна позиција, не можеше да биде виден.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во боди-артот примарно е чувството на топлина или студ - чувството на блискост или одвоеност на телата, посебно на сопственото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ја замолив Еми да ги вреднува овие анти-аноректички состојби: Дали таа ги смета за попривлечни и пожелни правци на развој во нејзиниот живот, или пак за тривијални и непривлечни?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Бодуен-де-Куртене уште во август 1877 год. престојува во Македонија, потоа ги следи истражувањата на Л.Мазинг за македонскиот јазик (1890-1891), како и оние на П.Д.Драганов, К.Хрон и др., и во својот учебник „Споредбена граматика на словенските јазици во врска со другите индоевропски јазици” (1901-1902) македонскиот го изделува како посебен од другите словенски јазици.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

-Во својата алчност тие од производството и продажбата на оружје направија економија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сите гледаат во своите часовници.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Опремата сјаеше зад шанкот, месинганите шипки се жолтеа од одбивачкиот сјај, и сѐ мирисаше на дезинфекционо средство. Бевме сами во просторијата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Татко сигурно овие вистини за знамињата ги толкуваше на друг начин, во својата голема Историја на Балканот низ падовите на империите којашто никогаш не втаса да ја заврши.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

По долга агонија Арафат почина во Париз во својата 75 година.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Набрзо ќе узнаеш! Сè во свое време!“

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Од тие причини набрзо уследил одговорот.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ѕидовите се стиснаа и го затворија во својот непробиен мрак.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Лудата марта, ветриште со кое уште еднаш се сретнувам во својот живот, удира во мојот мантил со боја на мувлив тутун и се обидува да ме крене, да ме скрши од стебло или од камен. Не може.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој беше во свој елемент и среќен како верверичка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но никогаш во својата кариера која сега веќе опфаќа четириесет години, овој уметник не ги маскирал своите намери и не нѐ мамел во врска со својата мотивација.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се чинеше дека се ослободува од сите задржувани солзи во својот страдален живот...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Иако Рада инсистираше да не шета сам, Томо, сепак, се тешеше со сигурносната "алатка" во рацете, инхалаторот кој секогаш го носеше во својот џеб.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Оваа идеја Кејџ му ја должи на својот учител Henry Cowel кој во своите дела прв ја користеше внатрешноста на клавирот како инструмент независен од клавијатурата која го иницира добивањето на новите звучни бои покрај веќе постоечките.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Најпосле, Рибоокиот ќе успее како скорпија да му се вовлече во својата ладнотија во срцето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Прашање: Како? Одговор: Кристијан Волф во својот процес на компонирање воведе просторни акции кои се во расчекор со подоцна изведените временски акции.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

- Ти, несреќнику лажлив, остануваш и понатаму во својата беда.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Иако во своите соништа со Томо делеше сѐ, сакаше да биде целосно независна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Многу години подоцна го видов на улицата МекДугал во Вилиџ.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Секогаш сакаше дизгините таа да ги држи во своите раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не рачил е мрсниј Турчин кашти ни да газит, он не можеше да љубите 6'лгарски девојки, не е мог'л да ги турчит, в свој харем да држит, да не могат да излезат испод тежок затвор, да не видат свет ми божиј, ни па се'лнце јасно...

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Во едно вакво дуќанче ја видов картата на Македонија во рамките на турската империја, во својот целосен состав - Вардарска, Пиринска и Егејска Македонија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Риса му ја смести главата во скутот, а Тронда неговите нозе со сета кал налепена по пантолоните и чевлите во својот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Јуначко момче во свое време бил, пет срца момински под своја гуња носел, домаќинство со голема челад спечалил.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Дури кога си легна во својата топла, миризлива темнина на ложниците, по него пак, како некој што постојано го демнел од темничината, обрасте онаа мисла за самјакот и за себе си сам, и пак го потисна во познатата пеколната притивнатост.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој пак, во своето излагање спомнува само американски примери: Шон Ландерс (Sean Landers), Мајк Леш (Mike Lash), Џон Курин (John Currin), Пол Меккарти (Paul McCarthy), Маер Ваисман (Meyer Vaisman).

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

И додека родителите спиеја не знаејќи што се случува, и додека куќата спиеше, со сите свои автоматски пекачи и прислужници, и роботските чистачи во своите електронски сништа, јас бев загледан во блескавите зрнца на метеорскиот прав, кометината опашка, и органското тло на далечниот Јупитер, сјајни како и самите светови што ме влечеа на илјадници километри во вселената, со страотно забрзување.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Неговото опело во катедралата свети Петар и неговата смрт во Женева беа метафори за тој солипсистички живот: Борхесовото место на престој не беше светот во постојан метеж, туку уредните одаи на Библиотеката. (превод: А. Б.) Margina #32-33 [1996] | okno.mk 221

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А што се однесува до онаа негова розова прошетка низ здивот на Росана, (ова не му го спомнав на Вртанов), тој очигледно воопшто не ја познава вродената итрина на оваа девојка, а да не зборуваме за способностите со кои таа располага кога ќе го наѕирне во своја корист и најмалото бранче од нашата шумоглавост.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Вистина беше дека, при читањето, Татко редеше нови пластови знаење во својата душа, а Мајка беше повикана да ги проверува овие вистини во животот, како светлина на нејзиното семејство кое стануваше мала ѕвезда во балканските темнини... ***

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сакале или не сакале, ние им подлежиме на општествените околности и на културните кодови што немаме моќ да ги менуваме (барем не на краток рок), на кои имаме моќ само да им се опираме.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Бодлер (Baudelaire) на едно место во својата позната Поема за хашишот вели: “...односите меѓу поимите стануваат лабави, а основната нишка што ги поврзува вашите замисли е толку истенчена што имате впечаток дека единствено вашите соучесници можат да ве сфатат.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Кога јас го користам тој термин, подразбирам дека тие филмови се нискобуџетни и не-холивудски, обично работени на 16 мм. (за среќа, пред крајот на шеесеттите, овој термин е заменет со “независни филмови”, што е најблизу до она што тие филмови и беа).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Камбанчето и ќускијата ги држеше во својот кревет како брачни реквизити.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Буџетот за архитектура е сто пати поголем од буџетот за јавна уметност, бидејќи една зграда обезбедува нови работни места и производи и услуги кои ги зголемуваат финансиите на градот...

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Но, греши кога сугерира дека Бојс е сепак подобар политичар отколку уметник и греши исто така во својата последна книга (2) кога го зема здраво за готово прочуениот концепт на проширена уметност и прави од месијанската визија на уметникот свој непремостлив хоризонт.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Само Татко остануваше неодлучен во својата мала библиотека.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа е, всушност, оној вработен кој и ја пренесе наредбата од сопственикот на фирмата, со кого прет- ходно се консултираше телефонски, а кој во критичниот момент за себе ја одбра најлесната, најбезопасната и банална работа да го измие „пиштолот“ за нанесување малтер, а на своите неискусни подредени им ја остави потешката и опасна задача на отпушување на цревото, кое беше под притисок од шест бари.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Комисијата е составена од претседател, четворица членови и стручна служба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Најмалиот Густав се приближи до нејзините нозе и ѝ ги допре стапалата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Култ на беспризорноста, типично американски: тотална расположливост, проѕирност на сите функции во просторот, кој пак останува неодгатлив во своето ширење и кој може да биде совладан исклучиво од брзината.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Меѓутоа во кујната, како и обично, беше мајка му седната во својот стол, меѓу масата и шпоретот, со рацете во скутот како мртви риби и истечен поглед кој не можеше да продре и низ најшупливиот ѕид а сепак блудеше вперен во некоја непостоечка иднина.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Појавата на оваа нова каста на отворени умови во различни земји ширум светот е централен историски настан во последните четириесет години. (...)

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сепак, го фасцинираше креативниот процес кај децата и начинот на кој тие го гледаат светот.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Најголемо задоволство во животот Винстон наоѓаше во својата работа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Три значајни езуитски писатели на трактати - еден Германец, Атанасиус Кирхер (1601-1680), Италијанецот Емануеле Тезауро Athanasius Kircher okno.mk | Margina #26-28 [1995] 192 (1591-1660) и Балтазар Грасиан (1601-1658) од Шпанија во своето разгрането дело ги искажуваат бројните аспекти на “проблематиката на модерниот човек”, и тоа на најостар можен начин.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Толе, изгледа, му се насити на Ќосото и почна да пребира други мариовки.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Откако почна да проповеда за Радосната Вест, најтешко му беше во своето срце да ја победи токму лутината кон нив.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ни тоа не е проблем, кога веќе си навикнал да гледаш патила, во своето патило.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Знаете, едно е да убиеш, а друго е да се има некого на совест.” превод и подготовка: Игор Ангелков користени се книгите за Хичкок на Трифо и Богданович 150 Margina #22 [1995] | okno.mk ALFRED HITCHCOCK CHCOCK okno.mk | Margina #22 [1995] 151 The Paradine case Birds Rebecca О К К А Ч А Н А Т А Њ В И В У О ЈА П Х Lifeboat Young and innocent 152 To catch a tief Margina #22 [1995] | okno.mk Славој Жижек ДОПИСНИКОТ ОД СТРАНСТВО (1940) Дописникот од странство е шпионски трилер со јасна политичка нота против пацифистичкиот неутрализам, што всушност ⥊ остава отворен пат на фашистичката нападност; заклучната сцена, радио извештајот на јунакот од бомбардираниот Лондон во свое време делуваше дури непосредно мобилизаторски.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Како можев да не верувам во својот татко.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

За воспоставување на прекинатиот еколошки тек Хундертвасер размислува и подоцна, во својот текст „Култура на серењето- Свето серење“ (1979-1980).

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Развојот на културата и цивилизацијата ниту пред тоа не може да се разбере без толкување на улогата на градот во човековата историја, како што покажа Луис Мамфорд во својата монументална студија.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Сè во свое време... што не се бакнуваме сега?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И токму како што и Leonardo, прерано убеден, во атељето на Verrochio, во својата мануелна надмоќност, го објави своето гадење спрема кистот, така и Duchamp, мошне рано свесен за својата извонредна леснотија, го објави своето гадење спрема таа кујна и недовербата спрема отровните нешта, терпентинот, на пример. *Puteax е предградие на Париз каде што живеело семејството Duchamp okno.mk | Margina #3 [1994] 11

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Така, денес се пристапува кон создавање народни спортски и пејачки друштва, младински и студентски сојузи, во кои се јакне националниот дух и свеста за народниот карактер на секоја голема уметност, а се удира по сето она што одбива да се декларира како народна уметност, а можеби самата е уште подлабоко во своите корења – изворен народен дух (мислев, се разбира, на мојот џез, инспириран од народната песна).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Авторот ги пренесе во својот бележник уште следните записи на таткото Панда Бранов: во малото каче за пиперки туршија фрламе една ока сол а во поголемата три кгр сол и така туршијата е точно солена.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Во меѓувреме, нема член на Внатрешната партија кој макар и за миг се сомнева во своето мистично верување дека војната е вистинска и дека ќе заврши победоносно, со што Океанија ќе стане неприкосновен господар на целиот свет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во нивните исплакани очи секако веќе и немало солзи: Господи и мајко богородна и Гавриле Лесновски, стоплете им ги душите на Богдан Срменков (дванаесет години) на Горан и Јордан Пенков (тринаесет и шеснаесет години), на Салко Пребонд (петнаесет години) и на Климент Темелковски (шеснаесет години), но коските молчеле далеку од сите очаености на живите, и му биле верни на чудесниот спокој што ни бара ни прима утехи во својот заборав за она што е ден и она што е ноќ, за сѐ што е грч на тегоби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

4 По ова, предметот е даден на вешто лице – градежен инженер (В.Шиков) со цел да ги утврди спорните факти за носивоста на камионот [во m3] во кој се превезувала наводно украдената песок. Тој тоа и го прави во својот изготвен наод и мислење, од февруари 2005.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ден или два откако го испратив писмото до Агна, забележав дека работата на копањето на бунарот губи во своето темпо.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој и неговиот тим може да се најдат тука во текот на неделата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но позата на Вишоуз не е поза карактеристична за него (симната од некоја фотографија, како што обично се прави при изработката на восочни фигури), туку тоа е поза на Сид Вишоуз како Елвис Присли, односно Елвис Присли онаков каков што го претставил Ворхол во својата славна серија на дела од 1962.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во тој контекст, посебно внимание заслужуваат два извештаја.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Истите тие „кладилничарски џанкери” откако ќе го пополнат својот тикет наликуваат на најголемите џанкери од Кисела Вода и како млади зелени мајмуни трчаат во своите домови да го вклучат телектекстот и да видат шо напраиле.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Веднаш ми стана јасно дека мајка ми мора да ја има таа книга во својата библиотека која уредно ја збогатуваше.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Старата, свртена со грб, беше наведната над шпоретот готвејќи нешто за вечера, а можеби и скривајќи си го лицето во својот срам од својот „братучед”.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ќе туркат ѕид со глава, а оти ќе кршит лејката не му текнуват!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Брајант во својата мошне позната ’Митологија’ спомнува сличен извор на заблуда, кога вели дека ’иако не им веруваме на паганските басни, ние постојано забораваме и изведуваме заклучоци од нив како да станува збор за постојни вистини’.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, во него сè повеќе пламнуваше една спалавена огница, од тоа што имаше во своите раце што да му спротивстави на оној гнасен мршар во неговите петици.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не е ли јасно и од тие постапки на македонските водачи оти Македонците зедоа самите да ги решаваат судбините на Македонија и оти тие во својата дејност се готови да се судираат и да ги усогласуваат интересите на својата татковина не само со Бугарија, но и со другите балкански државички, откако ќе им се дадат на тие државички некои обврски од страна на Македонија за укажаната помош?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Токму кога размислуваше „ зошто“, ти се сомневаше во својата нормалност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Климент Камилски, библиофил од голем ков на Балканот, во својата подготвена литература за чистењето на јазиците од опасните турцизми, пред себе го имаше Вуковиот Речник од 1818 година, во чиј предговор авторот, точката 10 целосно им ја посветил на турските лексички елементи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мислам, ако уметноста е совршена, тогаш светот е одвишен.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Немаше време сето тоа да го „свари“ во својата глава, па тоа го остави за подоцна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но оваа врска на кибернетиката и “хуманистичките науки” за писмото, која не е случајна, води кон еден уште подлабок потрес. 54 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Забелешки 1).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Заведен од духовитоста и афоризмите, читателот е поласкан да присуствува на едно вакво општо дрдорење.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но, кај овој човек, што беше поразен првпат во својот век, поразот беше бескраен, вечен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И којзнае заради што но сето тоа време тој многу често во своите притивнати размии, загубиго - најдиго, сеедно се среќаваше сѐ со еден лик, сѐ со името на еден човек.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го зедоа тие тогаш тоа чичето во својата куќарка во Прилеп, го легнаа во едно кревуле, повремено де едната де другата навраќаа во одајчето со рака да го продрмолат меѓу нозе и да му ги замазнат преостанатите бели влакна на главата, ама повеќето, зашто самохрани жени, бркаа работа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Јас охрабрен продолжив: - Јасер Арафат во поновата историја на владеењето во светот, во најголем дел од XX век, но и почетокот на XXI век, како да настојуваше да наложи нови вредности.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Хорхе Луис Борхес ДЕЛОВИ ОД АПОКРИФНОТО ЕВАНГЕЛИЕ 3. Тешко му на сиромавиот со дух, бидејќи под земјата ќе биде она што е сега на земјата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Родителите и децата не ги учат децата како да бидат геј онака како што ги учат да бидат Американци. (Иако понекогаш децата ги учат како да бидат стрејт на начини што толку силно им се удираат од глава што слободно може да се каже дека, всушност, ги учат децата како да бидат геј).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Од она зазбивтано ѕвере сега го делеа смо уште неколку десетини метра, само уште некоку негови скока, и тој сега имаше во своите жили мраз, но знаеше дека беше дојден моментот кога веќе не може да се стори ништо со пукање во тоа распафтано бреме од цврсто врзани мускули, слеано и згрчено во скоковите, што наближуваше кон него како виор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во прилог на својата соработка со Ворхол, во своето дело Светиот Терор Боб Коласело пренесува дел од своето искуство како еден од луѓето кои беа вклучени во литературната дејност на Фектори.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Меѓутоа, во својата досегашна историја, САД го напуштаа изолационизмот, пред сè, како резултат на сеопфатните економски стремежи што дејствуваа во западната цивилизација како целина и кои, по сè изгледа, биле многу силни за да можат да им се спротивставуваат.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Пандо се оптегнува, погледнува долу и, кога забележува како се редат пред казаните, оди во својата барака, ја зема лименката од конзерва што виси на гредата и, нишајќи се, застанува во редот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

53. Тогаш ќе се избегне конфликтот помеѓу и Грците и Македонците, зашто последниве не бараат тие што зборуваат грчки да имаат во своите цркви старомакедонски јазик а во училиштата сегашниот македонски јазик, ами тоа се бара само за оние што зборуваат македонски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јавноста е претворена во идеален потрошувач, а јавниот простор со тоа е сведен на стока, со што приватизацијата од страна на комерцијалните интереси станува нов јавен простор. 89 Don Mitchell, The Right to the City: Social Justice and the Fight for Public Space (New York: Guilford Press, 2003), 128. 79 3.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

А кога на Адемовата колиба во Валот, каде Толе со стрика му Кулета ги пасеше Адемовите овци, дојде арамијата Чанак капидан со своите другари — шест души одбор момчиња — и зеде два брава за да го подмами Адема да го фати и уцени, Толе во своите десет дванаесет години се зачуди од храброста на овие луѓе што не се плашат од Турците, и виде дека некој и со нив можел да се бори и да ги тепа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мајка, мошне рано во својот живот, кај солунските лазаристи, силно го почувствува значењето на книгите, посебно на светите книги, на Библијата, на Талмудот, на Куранот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тешко ќе ја натераме да се врати во своето село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Навистина, тие протоколи се толку „седиментирани“, како што тоа го срочил Дилејни, „што само една реторичка варијација, во 1977 година, не помина како нова и добредојдена варијанта, туку, попрво, како грешка што му е очигледна и на едно тригодишно дете“.371 Жанрот им ги обликува сензибилитетите на младите уште од првите средби со другите, од првобитното искуство во друштвеноста, па така им ги обликува субјективитетите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Грчкиот и готскиот алфабет во целост се прекриваат меѓу себе; во готскиот алфабет не постојат дополнителни знаци како во случајот со коптскиот систем на писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Како што пишува Валтер Шуриан (Walter Schurian) во својот опширен есеј за Хундертвасер, „спиралата е дополнета слика на рамната линија“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Околу 7.15 бев во својот кушет на патот за женева.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Томо не можеше да верува на вистината иако цврсто ја стегаше во своите раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но Аце на 28 години имал поголеми мадиња за разлика од сите овие педесетгодишни давајгазовци кои во своите битки можат да се пофалат само со разранети колена и згрбавен рбет.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Се занел паѓајќи најпрвин на коленици, повеќе како во верски занес отколку со боречко искуство, се искривил на една страна и, вртејќи го грлото на пушката кон земја, удрил со лице во својата сенка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Зарем не гледаш колку те сакам?“ му рече милно земајќи му ги двата образи во своите скоро горешти дланки и потпикувајќи се во него како да го посакува како никогаш порано.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Ајде да ти ги покажам другите простории,“ реков, па излеговме од салата и побрзавме по ходникот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа најдобро го илустрира лородот Гленконер, раководител на каирскиот оддел на СОЕ, кој во својот извештај до Форин Офис ќе нагласи: „Како што знаеме...секоја активност во Југославија треба со право да им се припише на партизаните, но јас сепак сметам дека нема да направиме штета ако во вестите кои се наменети за јавна употреба, дел од таа активност му ја припишеме во заслуга на Михајловиќ“.31

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Можеби тој вооишто не постоеше, некој го измислил во својот сон, во стравот, во страшниот очај.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

136. Уште во својата прва научна работа „За значењето на моравското или ресавското наречје за современата и историската етнографија на Балканскиот Полуостров” (1897) Мисирков го сврте погледот кон моравскиот дијалект на српскиот јазик и воопшто кон етнографијата на Шоплукот како меѓник помеѓу трите етноса – српскиот, бугарскиот и македонскиот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но таа беше бесполезна, па и опасна, не само за тие што се критикуваат, ами најпосле за тие што критикуваат: Комитетот беше сесилен; тој ги имаше во своите раце животот и смртта на сите граѓани и не примаше никаква критика на своите постапки.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Заедничко во овие обиди се нивните ограничувања кои се јасно прикажани, и, како и самите резултати, и тие се видливи без никаква мистификација.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

И еве сега, во својот егзил, запрен на првата етапа, за која никогаш не сонуваше дека ќе биде прва и последна, веројатно како втора етапа требаше да биде патот кон Франција, Америка или Турција, тој се најде во кафезот на својата библиотека да се пресметува со турцизмите?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Работа на која постојано се враќаше беше неможноста да дознае каков бил навистина животот пред Револуцијата. Извади од фиоката еден детски учебник по историја што го позајми од г-ѓа Парсонс и почна да препишува еден пасус во својот дневник:

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да замислиме, доколку воопшто е можно да се замисли таква наизглед бесмислица, дека зборот „јако“ во нашиот јазик значи и „јако“ и „слабо“ (dass das Wort “stark” in der deutschen Sprache sowohl “stark” als “schwach” bedeute); дека именката „светлост“ се користи за означување како на „светлост“ така и на „темнина“; дека некој пивото го нарекува “пиво”, додека некој друг го користи истиот збор кога зборува за вода; го замислиме ли тоа, сме ја доловиле необичната пракса со која старите Египјани обично се служеле во својот јазик.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во миг исчезна од фреската и се стори покрај мене, отелотворен во својата човечка лика, со сета висина и ширина, со мијачки бечви и со мијачка наметка; ме гледаше кротко, милосливо.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Затоа, во својата очаеност, мажите им велеа на жените: Жено, ако друго немаме, барем деца имаме.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Осаменоста е смешна во своите напори.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

Задлабочена во својата апстрактна психоанализа не ни забележа дека веќе длабоко завлегла во денот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како најстар планинар, по извршената контрола и гаснењето на огнот, последен се повлече во својот шатор.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

За време на овој лет, а и за време на другите летови кога патувавме, ти цело време шеташе низ авионот, беше нервозен и не можеше да доседиш толку долго во своето седиште.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Тој е единствен во својата способност да каже сѐ и сепак да го сочува своето јадро на неприкосновен интегритет.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Попрво би се рекло дека Томо беше лудиот кој во своето нервозно објаснување ги испревртуваше вистинските настани.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

-Во својата страст за контрола, тие воспоставија системи на принудно образование за да ги ограничат детските умови и за да ја уништат мудроста и невиноста на младите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Односите со поп Спиро од неговото Полчиште не беа баш толку добри, бидејќи тој секогаш кога служеше во манастирот бараше од дедот Сталета да му плати цела бела меџудија, а врз тоа парите од молитви, крштења, пеанини и друта свештени работи не ги оставаше попот на манастирскиот диск, ами си ги прибираше во својот џеб, та дури и литургиите што ги носеа селаните за нафора си ги клаваше во торбата и им ги носеше дома, на попадијата и дечињата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Марија ѝ изгледала многу смирена последниот пат кога ја видела, малку здебелена и задоволна со својот мирен живот во некогашниот манастир.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Брат ми влезе во својата соба и уште долго потоа гласно сам во себе си зборуваше, дека нема правда, дека него никој не го сфаќа, дека сè мене ме бранат и сè тој излегува виновен ... и такви некои нешта.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но, тој седеше во својата фотелја, се вртеше во неа, покажувајќи ја на најпростачки и малограѓански начин својата незаслужено стекната власт, и ништо не говореше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

При толку висококвалификувани бајачи, недостасува само уште Асан, троа замижан. Ококорен и тој не се мами.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Наблизу пиштат локомотивите со новите транспорти на живи луѓе со истоштени лица, најчесто со згаснати погледи и пресушена болка на откорнатици, луѓе што брзо, веќе навежбано се товарат во добиточните вагони кои поаѓаат проследени со пискотите на жените, викот на уплашените деца, занемените мажи, воздишките на средовечните, шепотливите молитви на старците пристиснати во своите први, подвижни ќелии, на луѓето што од страв се измокруваат во својата облека, на децата што несвесни за ужасот кој ги обзел нивните семејства, бараат простор за игра, во вагоните тргнати за далечната Полска во кои има едвај место за стоење.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со други зборови, државата зафатена со занесот на Volksgeist-от веќе ништо не ја спречува; никаква етичка норма веќе не постои на нејзиниот пат: лишени од сопственото постоење, блокирани во својата совест, нејзините поданици не можат да побараат никакво право, а бидејќи нејзините непријатели не му припаѓаат на истиот вид, нема причини врз нив да се применат човечки правила.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Потоа следеа нови прописи, педантно го класира во главата законодавството од својот домен Константин З., делегатот на Комесаријатот за еврејски прашања останат, распетлан во елекот и со пијалокот што снисходливо му го наточи помошникот и чашката што ја вртеше пред себе среде уморно издолжените сенки во својата конечно стивната скопска канцеларија. Константин З. не ги сака Евреите, но не е ни за „конечното решение” кое го смета за претерано и во секој случај - бесполезно.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Несреќник кој ги крие длабоките болки во своето срце, но чии усни се така обликувани што, кога јачкањата и криковите минуваат низ нив, тоа одекнува како убава музика.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од тој ден уште повеќе се немтуросал, се замислил, и тој како и Селџик-бег бил смирен објаснувач на Коранот: Алах нѐ создал сите, само тој може да нѐ успокои.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Наш град, кој ни ги отвори широко портите и не пушти во својот храм, каде што виталните стануваат негови миленици и жреци, додека другите исчезнуваат и пред да ја сетат животворноста на неговата молитва...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Одевме по пругата; сонцето заоѓаше и наликуваше на оној пајак од мозаикот; како во средето на небото да лежеше спокоен вжарен пајак, јагленче вжарено во својата мрежа од зраци, кои раскошно го опсипуваа со злато целиот питом пејсаж, со благи ритчиња и долчиња, со винороди, лозја осенчени во предвечерието.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Има - пишува Стег - во Солунскиот вилает околу 350.000 илјади христијани, од кои 220.000 егзархисти и 130.000 патријаршисти, кои што употребуваат еден словенски идиом во својот семеен живот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Во својата душа дедо Димо искрено ја држеше страната на Дуковци, цврсто се радуваше на нивната тврдоглавост, па кога утрово ги виде како жнеат, она негово „Да ви се позлати српот“ беше најубава желба што еден селанец може да му ја упати на друг.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но исто така е јасно и тоа дека таткото и неговото трамвајско друштво ја оплакуваат загубата на нешто што никогаш не поседувале - самосвеста на една граѓанска индивидуалност која слободно се реализира на интимен, социјален и политички план и која во својата сопствена урбаност е единствената вистинска спротивност на провинцијалниот балкански примитивизам прикажан низ Херцеговецот од вицот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Игуменот го фрли дрвото и замина во својата одаја да се смири.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Како чавка која чува светликави предмети во своето гнездо, привлечена од нивната уникатност, тој умееше да биде добар пријател како протагонистот Чавка од еден стар југословенски филм.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Се дочекуваа воскреснатите другари Шаќир и Ѓуро, кои оживеа и се вратија во својата чета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа лето ме напуштија зборовите“. (Глувче) Навистина е прав авторот кога, во своето обраќање до читателите, забележува: „ќе бев сиромашен и лишен од големото задоволство да се почувствува изразноста на македонскиот јазик во прозен исказ“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Македонското население од овој крај било лажено и дезинформирано од врховистите и од нивните соработници и во својот поголем дел било принудено да се дигне, бидејќи, испровоцирани од убиствата и нападите на врховистичките чети, турските војски на прво место ги напаѓале селата и ги принудувале да се бранат или да бегаат.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Перса блесна во лицето од една внатрешна светлина и со таа светлина си легна, додека Пелагија откако му кажа на Мурџо да си замине во својата куќичка, заедно Пела појдоа во бањата со намера да го запали огнот под казанчето, ама мајка Перса го беше веќе запалила.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тие се разделиле. Таа си отишла во својата земја. Детето е со неа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Своите повеќечасовни искуства предизвикани од мескалинот ги изнесе во својот краток есеј Вратата на перцепцијата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А потоа Зоки сам си скина една цреша и долго време ја задржа во својата рака, нежно и меко како да држи малечко пиленце.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

На осамените срца госпоѓа Мариела им предочи шема (на таблата со креда испишуваше букви во квадрати и стрелки, а слушателите на нејзиното предавање тоа внимателно го внесуваа во своите компјутери) според која: ако лицето А е иницијатор за следење на лицето Б, а лицето В ја одобрува постапката за чии резултати треба да донесе одлука лицето Г врз основа на анализа под раководство на лицето Д, постои можноста за целни субјекти, покрај лицето Б, во истата постапка да бидат и лицата Ѓ, Е, Ж и З, блиски, условно земено, на лицето А по роднинаска, љубовна, деловна, клановска итн. линија, но со самиот факт дека не може да се апстрахира ниту една друга релација меѓу сите субјекти од А до З, не е исклучена можноста резултатот на анализата да покаже цел регистар на варијанти, со крајна консеквенца - обратен процес, со што целата постапка се релативизира.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Кој бев јас да им кажувам на овие луѓе што и како да мислат?“ се сеќава на размислувањата во својата книга од 1978 година Science in a Free Society.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

А самиот знаеш какви сè чудесии ќе насобере во својата торба таквата ала кога ќе тргне на пат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Па, како во својот личен израз најдовте начин да го избегнете добриот или лошиот вкус?

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Мојот поглед ја галеше хартијата; гледав во полните усни, во внимателно зачешланата коса, во замислената линија меѓу веѓите, во очите кои плачеа навнатре, и помислував дека можеби во тој ист миг Рајнер седи во својата соба, и како што јас гледав во тој лист хартија, така тој гледа во црвениот џеб што му го дадов за спомен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во секој случај, доктор Миха, само по своја волја, седеше заклучен во својот кабинет.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Х.Х. нешто запиша во својот нотес.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Гронинг: Ја држеше главата спуштена и немилосрдно црташе нешто во својот тефтер.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

За Мајка, верна на својата семејна митологија, добивањето на Орденот значеше дека, најпосле, Бог, макар и во својот комунистички лик, помислил и на Татко...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ми се ругаа со најразлични коментари на незадоволни муштерии, иако после неколкумесечно напрегање станав професионална во својата услуга.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Павле собра воздух во своите гради: - Ќе им кажам дека се предавам. Заклучете ја вратата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Би било сепак пресилно да му се додели на Кејџ таа склоност, но тој во своите празнења со зборовите од смислата се приближува кон ставот на необврзаност и од зборовите-слики создава непробивен предмет пред чии алеаторични конфигурации престанува можноста за било какво читање на јазичната смисла.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Несомнено, таквите тежнеења на политичките и воените лидери биле "сметка без крчмар", бидејќи во заднината на војната веќе се воделе преговори за повоеното уредување на светот во кој немало место за уште една нова самостојна и независна држава каква што била Македонија, било да е обединета или само во делот на Македонија надвор од рамките на Југославија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Турците не можеа да го разберат барањето на Бургиба кој дојде во 1968 година во приватна посета за да ги однесе самиот посмртните останки на Ханибал, верувајќи во својот неприкосновен меѓународен авторитет.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Како божем сега тој чичко видел во своите визии дека Змејко имал некој лош другар од кого му била направена таква црна магија.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Разделувањето со децата трае долго, најпрво Пелагија ги гушка и рони солзи, по неа Чана ги стиска во својата голема прегратка, мајката Роса како да испраќаше од своите ќерки и липтежот не можеше збор да изусти, потоа другите се туркаа, сакаа макар да ги допрат и така преку тие допири чиниш се надеваат дека и тие ќе стигнат до својот корен, до некој свој предок, роднина.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Онаа љубов со која што ги прибираше во своите пазови браќата Срби, Црногорци, Словенци - борци на македонскнте единици од Титовата армија - нашиот народ ја пренесе и во своите песни, пеејќи за тие денои кога без зборои и декларации, туку со срце и крв се ковеше братството и единството на нашите народи: „Ми нападна Првата бригада, нападнаа славни Косовари, зачекаа сељани Локвени, истепаа Германци, балисти.“

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Тој малку тажно, или само мене така ми се причини, се насмевна и рече: - Кутриот Борис, постојано се враќа во своето детство, затоа сѐ таму го наоѓаат кога ќе се загуби.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

(Мајка ѝ на Џоан Крафорд, инаку, навистина дома перела туѓи алишта некое време кога растела Џоан.) Многумина геј-мажи велат дека имале такви семејни романси кога биле момчиња: убедени биле дека се исклучителни суштества што не се во никакво сродство со билмеското, грубијанско, простачко друштво околу нив.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Така, радо ќе потсетеше Карер во своите говори, во име на наследениот соживот, во еден романтичен занес, големиот локален поетот Николо Уго Фосколо кон крајот на 18 век, со копач во рацете, ќе се обиде да го урне ѕидот што ја одвојувал еврејската од другите заедници на островот...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Вистина, Били Нејм направи нешто повеќе од само печатар ските корекции (вклучувајќи ја и новелата “а”), но Хакет и Коласело заслужуваат многу поголемо признание за нивната работа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мустафа Кемал го смени текот на историјата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Едно време, кога тој се потокмил да ги стори и двата последни чекора, мечката со сета преостаната сила и поднесувајќи ја сета болка на запците во својата коска, се свртела на другата страна , така што притоа коската скоро причкртала.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се чини дека во своите почетоци иконокластичкиот бунт против конвенционалната и возвишена уметност ја стави во сенка, иако само за миг, секоја (Редимејди) подлабока мотивација.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Филострат (во својот животопис Аполониј од Тијана, околу 250 г. пр. н. е.) пишува: "Фантазијата е уметничка помудра од имитирањето (mimezis).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Човекот во сина облека погледна во својот рачен часовник и потоа го свитка весникот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа не беа зборови, зашто ти уште ниеднаш во својот живот не си имал нешто, што би можел погневно да го запрашаш некого.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа го видоа и другите и така почна да се “исткајува” сценариото кое во својата завршна верзија ќе произведе преку 50 часови суров материјал сниман во неколку држави и на три континенти Како финален продукт очекуваме 4-5 епизоди од по 50 минути и целовечерен филм во траење од најмалку 120 минути, сето тоа со многу анимации и обемна постпродукција.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Затоа те и ми нудат почесен стол во своето друштво.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

На чело на револуционерното движење стоела македонската интелигенција која, во своето огромно мнозинство, била свесна дека ослободувањето на Македонија можело да се постигне преку долгогодишни политички и материјални подготовки, т.е. преку свесна револуционерна акција на, барем, поголемиот дел од обесправениот и експлоатиран народ.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Она што е значајно за ова дело е тоа што со него Ворхол еднаш засекогаш го потврди своето место како писател и покрај минималниот удел во него.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А во средината, спуштена вертикално како заплиснат студен челичен болскот стоеше подмачканата плоча на пилата, целата исукана, како сабја од ножница, додека нејзините правилно распоредени запци, секој со по иглен врв на острицата, светкаа со по една ненаситна срчена светлинка, собирајќи ја во себе и усвитувајќи ја скржавата виделина на денот во своите илјадници одблесоци, за кои се чинеше дека ќе те испечат уште со самото тоа што ќе се обидеш да ги допреш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И. К.: Вашето прашање е воедно и одговор.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Кога излезе од уличката, сега на горната страна, погледна в лево и в десно и бидејќи пак никого не виде – возбудено се врати во својата соба кај Петра.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Голем број од оргијање изморени тела, ќетргнат назад во своите дупки.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Очајни во својата тага, малкутемина од вас што се собраа кај мене во Рим, преплашени од бесот на владетелот, заплакаа пред моите нозе и рекоа: ’Татко!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Пред да стапи во партијата, брат ми требаше да замине на една сојузна младинска доброволна работна акција за изградбата на една разорена пруга во една од средишните републики во земјата, потем во изградбата на автопатот Братство-единство, којшто треба да ја поврзе земјата со Европа и Азија, па во изградбата на едно вештачко езеро во својата република, со сушење на мочуришта.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но тоа е само еден слој на нештото или на необичната авантура наречена опус за кој непрекинато чувствувам дека се отуѓува, развластува, се распаѓа на парченца за никогаш веќе да не се состави во својот потпис.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Целта е, како и при создавањето на музиката, секој елемент од говорот да се доживее и набљудува во својата посебност и “таквост”; но таквата аналитичка постапка некако премногу механички и произволно ја разбива органската структура каква што е јазикот, и тоа само на начин кој е квазиобјективен.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Човекот прв пат во својата историја доаѓа до личен впечаток дека душевното доживување може да се предизвикува по желба, а дека дрогата е најлесен начин да се дофати друга реалност, било како засолниште било како инспирација за уметничко творење.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сакаше да влезе во кругот и да им каже дека ќе се поправи но силите го издадоа и тој пригушено заплака сам и незабележан во својот заклон.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Во своите анализи тие сосема јасно му ставиле до знаење на политичкиот естаблишмент дека "поддршката на југословенските партизани можеше да ни ја даде најдобрата воена полза".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

- На онаа во која детето го нацртало цветот, па кога тој овенал и исчезнал, детето ја имало неговата убавина во своето блокче.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Дванаесетгодишно момче од предградието, шета по дискот со Мона Лиза во својот Мекинтош, ги бои очите во зелено, преку модем ја испраќа до својот другар во Париз, кој додава пурпурен кармин и ја печати на ласерски копир апарат; потоа ја факсира до Joseph Kusuth за следната изложба на Галеријата Via Eight во Токио.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Видливо поистоштените останале да спијат по слабата вечера кој каде, во своите двоколки или во некоја плевна, или пред штала во која добичињата си ги плеткале роговите над грст сено, половината отишле со Онисифоровците да ја пребаруваат шумата над селото, за стражари биле определени Лазар Аргиров, Јован-Стојче Столетников, Никола Влашки и Арсо Арнаутче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Рака на срце, во својата рана младост сигурно била убава.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дел од таа цветна разновидност успеа да пренесе и во својот двор кој ја враќаше во времето на нејзиното детство, таму некаде долу на Југ.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А некој таков напор може да им биде крајно нужен на геј-мажите, кои немаат на располагање готови општествени форми за да си ги искажат чувствата и на кои, затоа, секое искажување емоција мора да им се раководи според некоја постојна, хетеронормативна општествена норма или некој таков жанр, на кој нивното искажување може да му биде само имитација или пародија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но еден ден Лидија го одведе Зоки во својата градинка.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Не ме слушаш и не ме гледаш. И не ќе видиш ништо во своето слепило.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

- А сега каде? праша Петко. - Јас ќе спијам во автомобилот, рече Пенчо; посрамено гледаше во своите боси нозе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Дојденците Срби во Македонија, кои се колнеа во својот крал славејќи ја долговечноста и неограниченоста на неговата моќ, ги имаше многу малку.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Италијанскиот теоретичар Перегрини во својот Трактат за реторичките фигури засновани на мислење и на смисла (Trattato delle acutezze, 1639.) набројува седум: неверојатно, двосмислено, противречно, темна метафора, алузија, остроумност, софизам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Деница во својот нотес внимателно ги препиша имињата и презимињата на седумте девојки што со комбе Авни идниот ден требаше да ги пренесе до Бар.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Сакаше во својот замислен проект да ги поврзе заедничките обележја на народите во полуостровот во пресудните времиња на падовите на империите и раѓањето на новата надеж, кога веруваше дека на најлесен начин ќе се создаваат ментални мостови кои ќе водат од еден кон друг народ.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А Рајна Коцева успеа во своите намери. Мислам, таа есен се омажи за Анатолиј.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Овие му раскажаа сѐ потенко, кадијата ги пофали и богато ги награди од своја страна, напиша уште истиот ден писмо за скопскиот беглер-бег и го испрати, па се прибра вечерта во конакот да им раскаже на Ајша и каданите за повторното Анѓино ропство, а сужните ги затвори во својот затвор и ги држеше ни помалку, ни повеќе – токму три месеци.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во строго контролиранава слобода ракава што ја задржувам од удар и ја задржувам за удар иако нечиста во својот ген чиста е во својот гест. 86 okno.mk Моето мало јас Кога го заградив моето мало Јас и си реков Ова е мое тоа порасна и ми стана диктатор личен и алчен.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тајкуните и могулите на меѓународниот капитал можат да летаат низ целиот свет во своите приватни авиони, но најголем дел од светското население е сѐ уште ограничено на „тиранијата на локалното“. 65 Saskia Sassen,“Immigration Policy in a Global Economy,“ SAIS Review 17.2 (1997): 13. 50 5.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Требаше да се бараат нови патишта, требаше некако да се преранат сите оние дечиња, што ги имаше народено Језекил со својата зорлива женица; но и светот чунким беше решил првин да го разурне добро сето она, што го имаше соѕидано Језекил во својот живот, и затоа сега веќе не ѕидаа ни оние, што беа сѐ уште вредни за тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Попот се потпрел со широкиот грб на дрво и извадил од шарена селска торба полна со обезличени книги и маслени тетратки боцкава топка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги знам јас тие приказни од другарките што имаат поголеми браќа и сестри: седеле во своите соби по цел ден и божем учеле, а којзнае што читале и на што губеле време, па после кецови.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Мајкините солзи беа најтешките капки на судбината кои таа, по цена на силно внатрешно страдање, ги задржуваше потиснати длабоко во себе, во својата мајчинска суштина, како силни знаци на страдањето и на издржливоста, со крајна цел да се одбрани семејството, како тивка победа над поразот на кој бевме осудени во егзил.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тажно е што Маргарета во својата фотелја од портокалов сомот ме чека на другиот крај од градот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

По многу години еден од нив напиша во своите мемоари: „Никакво раководење со битката немаше.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Меѓутоа, геј-режисерот Исак Џулиен, во својот сјаен краток филм Настојникот (The Attendant, 1993), без колебање ги испитува историјата на ропството, нејзиното претставување и нејзиниот поживот во современа Британија така што режира меѓурасни геј-садо-мазохистички сцени во музејот Вилберфорс хаус, установа што се наоѓа во градот Хал, во која се слави животот и делото на борецот за укинување на ропството Вилијам Вилберфорс и во која се наоѓаат некои од највеличаните уметнички предмети создадени од аболиционистичкото движење во деветнаесеттиот век.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во Меморандумот британскиот конзул дал "јасни податоци за македонското прашање, како и целите на различните македонски групи, главните лидери и статистика за населението и религијата на територијата која е предмет на разгледување".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Треба да се има предвид фактот дека Тито во своите планови за иднината на Југославија сепак предност им давал на териториите кои биле под италијанска окупација (Истра, Јулијска Краина, Трст), а за прашањето за обединувањето на Македонија сметал дека тоа не би требало да се поставува "акционо" додека не заврши војната.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Доктор Коста пронајде во своите сандачиња и кутии некакви лекови и го присили онемоштениот старец да ги испие.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Националната унија на француската култура и библиотеките го препорачува ова одлично дело во својот жанр.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој беше во својата lucida intervala. Како никогаш дотогаш. На тоа сигурно го поттикна споменот на Тито.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се чувствуваш добро во својата кожа?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Впрочем тоа и му се укажуваше, најнапред во ракавици, приватно, во доверба, во Советот, потоа, се разбира и јавно.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Маркос, повлекувајќи се во својата земјанка, му даде знак на Кикицас за да го следи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Стеван Петровиќ ДРОГИТЕ И ТВОРЕШТВОТО Грчкиот филозоф Сократ, во својата позната одбрана пред судот вели: „После државниците, им се обратив на поетите...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Најпосле, дојде време директорот Мирон Донски да го повика Татко, за прв пат, во својот кабинет.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Дел од заработката оделуваат, ставаат на штедна книшка, со единствена мисла да ја употребат во својот крај за градење или купување стан, алат, но и да се вратат со збогатено стручно искуство.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Откога ручавме молкома, татко ми се повлече во својата соба на вообичаената починка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

„Јано направи крст од сламки и стави на него трошка леб.“ Се тргна и погледна во својот шестгодишен брат.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Стоеше таму можеби една цела минута гледајќи во својата сенка, и потоа се врати во автомобилот и возејќи отиде право дома да ја земе Рози.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бетонските блокови, кои само до пред една минута му се чинеа дека се креваат од некоја бестемелна празнина, за да бидат поставени над нематеријални темелни ѕидови, сега се стврднаа во неговите раце, и темелите на кулата преминаа во своите вистински димензии.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Лудвик гледаше во мене, во моите солзи, ги бришеше, и ме тешеше; замислете, господин судија, тој мене ме тешеше, наместо јас него; тој си одеше; немаше ништо пред себе, одеше во целосна неизвесност; ние пак се враќавме во својот сигурен и предвидлив свет.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Овогодишнот мај уште не го распеал паркот, но тој штотуку не се појавил во својот расцут...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Отсекогаш сум сакал да допрам до што поширока публика.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Момчето живее во својата песна, таму е и мојот живот и во него си ти осамена, тажно осмевната, Ана!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Теди Москов во својата статија вели дека иднината ни е сплет од случајности.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Безусловната љубов создава хармонија, а мудроста е најголемиот добродетел.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Некои од тие зраци се белези на лудилото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И блажени се оние што не бегаат од своите грешки, туку со нив се соочуваат и ги надминуваат единствено со силата на љубовта кон блиските свои, оти само љубовта го проштава гревот, без притоа да го заборави, зашто сеќавањето на гревовите кои љубовта кон блиските им ги простила нѐ учи каква е таа во својата вистинска природа“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- На онаа во која детето го нацртало цветот, па кога тој овенал и исчезнал, детето ја имало неговата убавина во своето блокче.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Прчот, запален, се изви во воздухот, небаре со акробатски скок, и ја прифати Сталинка во својата широка прегратка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

IV Мајка си имаше само една вистински своја, но најзначајна книга во својот живот, среде Татковите книги.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Како што невестата која, разголена но не и силувана, виси во својот стаклен кафез, додека ергенот под него ја дроби својата чоколада, Дишан е изолиран и сам со својата голема уметност која ја сметаше за не-уметност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Останавме само по гаќи, што се вели, во својата телесна сиромаштија.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во својот конструкторски занес не забораваш да ја создадеш палубата Но притоа избираш и зборови, најбрзи зборови зборови со крила, зборови со умеење на птица во одредување на страните на светот Можеби тие треба да бидат едрата што ќе го поведат бродот низ тесните длабоки клисури и покрај подводните ‘рбети на могилите во кои се закопани соништата на отскитаните Одисеи што сега немаат море да се вратат.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Зарем имало позначајни и други значајни филозофи по Маркс на кои можеше да смета човештвото во своето револуционерно освестување?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Секоја од овие дисциплини има одреден степен на логичка кохерентност и прагматична употребливост во својот домен на интерес.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Вечера. Мирна вечер пред теве.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Откако се поздрави со гостинот, Мајка се повлече во својата соба.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Всушност, понекогаш помислувам дека никогаш и не сум излегол од таа библиотека”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Дојдовме ли, а? – прашуваат играчките озарени во својата најголема радост. - Да излегуваме?

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Климент Камилски забрзано запишуваше во својот дефтер дополнувајќи ја својата листа за десетте најопасни турцизми, но запиша многу повеќе, и за другите листи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Исо, пак, вешт, силен и сигурен во својата победа, се вртеше околу него, плескаше со рацете, со еден збор тераше подбишега со Лазора.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во својата радиограма Едмондс ќе истакне дека британските воени мисии биле постојано набљудувани од членовите на ЕАМ-ЕЛАС и на КПГ бидејќи “луѓето кои ќе се видат дека разговараат со членовите на сојузничките воени мисии или ги посетуваат нив се задржуваат и испрашуваат за причината на нивната посета или за што тие разговарале и повремено се апсат или некои протестираат и се затвораат на една или две недели“.329

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Маргина 37 33 Mark Dery во Escape Velocity заклучува: „Со должна почит спрема политички разложната реторика за злото на митот на убавината, Орлан во своето дело се обидува да го сокрие не толку тајниот сон: да стане првата celebrity на постхуманистичкиот уметнички свет“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

По тој повод Христов изјавил дека во својот живот тој само два пати доживеал врвно духовно и морално задоволство.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Болеста како ловец веќе го имаше пленот во своите канџи и само таа одлучуваше кога ќе го зададе последниот удар.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дворот беше полн со цвеќиња и беше заграден со железна ограда со боцки.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Од веднење над водата речиси премалена.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Коа дошле близу селото Плетвар, кај Дервенот, видел Силјан полето Прилепцко; видел Маркуј кули; видел и манастирот Трескаец, и од радос веднаш беше слегол до едни камење за тамо да се потурит со шишето вода, за чоек да се сторит и оттука пеш да си одит дома.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Во својот длабок ум имаа всадено, којзнае од каде, дарба за комуникација со него, со сѐ што е природно и позитивно. Како е можно тоа?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Попот (да не остане со неспомнато име и презиме -Георги Тушев) не беше во Кукулино неколку дни и се врати, рекоа во дебарска бања, блед, со стуткана брада, првпат во својот четириесет годишен живот сличен на шумски посник што клечи на камен и со склопени очи се мачи да ги досогледа тајните на светот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Другарот Чапаев, убеден во својата моќ, го уверуваше Татко дека неговиот избор за судија може да се смета за завршена работа.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Уште првата вечер грифонот брзо се снајде во своето ново живеалиште; прво детално го истражи станот продушкувајќи го; го обиколи целиот стан, ги издушка сите агли онде-овде каде што сметаше дека треба, посветувајќи се на тоа сè до времето кога стариот професор вообичаено си легнуваше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Епа,“ вели другиот, „тоа е направа за лов на лавови во Шкотските висорамнини.“

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Што не чини, нека се растури и лек да му се најде! (Се внесува во своите мисли. Пауза)

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Земав такси за да се вратам во својот крај, по прв пат самиот во себе како во некоја неверојатна странска земја, повторувајќи во себе дека да, Мари-Клод, да Данфер-Рошро, стискајќи ги капаците за подобро да можам да ја сочувам нејзината црна коса, оној нејзин начин да ја изврти главата пред да прозбори, да се насмее.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Авторот помолчува внесувајќи се во своите „валкани“ фантазирања што несопирливо го обземаат.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тогаш тој ќе ја скриеше зацрвенетата мама во своите цврсти гради.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Кадијата ги испрати малите идни јаничари во Истанбул и се отстрами од својот голем покровител Сулејмана, a Мариовците за првпат ја сетија грубата турска сила на својот грб и се затворија во својата непристапна дива област, решени да немаат никакви врски со лошите прилепски Турци.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кога заврши со продажбата на билетите за последната проекција, убаво си ја спакува бундата во својата кеса.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Златко гледа во нив, потоа кришум погледнува во своите меки, нежни рачиња. Гледа и не може да издржи.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

И потаму со чадор над глава, човекот со два гласа се спровре меѓу луѓето и застана крај говорникот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

„Експлозивниот материјал“ со кој се разубавија повторно го вратија во своите чанти.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Воздивнувајќи, баба Цвета тешко и тивко поаѓа од салонот во својата соба.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

КАБИНИ

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Вечерта во своите домови, актерите на дружбата ги средуваа своите впечатоци.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сметаше дека доволно прочитал и доволно видел во својот живот за да умее тероризмот да го смести кај поединци и нивните криминални групи наместо кај цели народи или пак држави.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ќе го отвореше парчето хартија од весник во кое ги чуваше апчињата набавени од аптеката “Здравје” на неговиот пријател Ласте Думбаровски, ќе ставеше едно апче во својата уста, а едно ќе му турнеше во устата на песот Мурго.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

На волците не им требаше многу време и за да наскокаат и за да се вплетат еден во друг, насобирајќи се во својата жилава топка, што отскокнуваше, прштеше, цвичеше и крцкаше со забите, неразделно вчекнати околу голите коски на смртта, како во својата единствена и неизбежна патека кон сите идни вакви ноќи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Значи (за разлика од нивната уметност - овде сосема несвесно), Динос и Џејк Чепмен, со карактеристичен недостиг на став (што е една од главните забелешки кон популарната култура) упатуваат на вкоренетоста на насилството и смртта во јазичките структури.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ататурк во своите историски дилеми сакаше бекташизмот да го прогласи за религија на државата, но подоцна се премисли.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Овие интелектуалци, најдени среде ужасите на војната, вкопани со месеци во рововите на смртта, во интервалите кога биле поштедени од смртта, го следеле животот на луѓето крај нив, нивната природа, песни и јазик, носии и обичаи, во надеж дека заедно ќе преживеат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во првите 15 минути од филмот Гринавеј се покажува во својата најтипична 48 Margina #8-9 [1994] | okno.mk варијанта.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Така фрли, и уште веднаш знаеше дека во своите раце држи една таква ужасна направа, пред која ќе отстапи сѐ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа желба за целина на нацијата е само желба за моќ, како што пишуваше Клаус Тевелајт во својата студија за фашизмот Машки фантазии.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Старчето ѕиркаше преку работ на масата, зафрлен во своето старо свечено одело кое сега изгледаше како туѓо.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Како дете, во своите соништа јас сум го позајмувал коњот на Марко Крале, волшебниот Шарец и сум прерипувал со него полиња, ридови, планини...

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Беше само еден миг, во кој беше сѐ загубено, наеднаш чиниш беше замрзнато, а Језекил можеше добро да го види она, што го имаше момчето во своите очи; беше еден толку кус миг, само колку тоа скочането момче да може да погледне во Језекила, но старецот можеше многу добро и во истиот миг да го препознае во тој поглед она, што го измачуваше самиот него целото тоа лето, и само додека зина да му свика на тоа момче, речиси со бела коса од сонцето, да ја пушти копанката, момчето се отпушти од талпата и потона надолу; провалијата меѓу ѕидот и скелињата просто го проголтна неговото тело и го понесе низ оној тесен процеп меѓу скелињата и ѕидовите, што се стрмоглавуваше сѐ до подножието на зданието, а по него и неговата полна копанка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

— Направи забелешка Шаќир кога Толе почна често да се одделува од четниците само со Ќосото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе останат во моето сеќавање, но ќе оживуваат кога немирните бранови на историјата ќе ја носат судбината на Арафат и Палестинците до бреговите на надежта...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во нашиот избор, Гогољ, Н. В. е застапен со извадок од “Повеста за тоа, како се скараа Иван Иванович и Иван Никифорович” од својата збирка “Миргород”, повест вредна за спомен со својата ведрина, квалитети и со влијанието што го имаше врз (најмалку) В.В. Проп, кој ја одбра токму неа за приказ и разработка на проблемот на комиката на сличности и на разлики во своите “Проблеми на комиката и на смеата”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На почетокот на тие неугледни скали кои портокаловото осветлување нежно ги простираше угоре, кон ликот на Мари-Клод во својот стан, опкружена со својот мебел, гола и заспана, ја бакнав во косата, ѝ ги погалив рацете; таа не ја побара мојата уста, постепено се одвојуваше и од грб видов како се качува низ уште едни од безбројните скалила што најпосле сите ги одведуваат а јас не можам да ги следам; дома се вратив пеш, без пајаците, празен и испран за ново исчекување; сега тие не ми можат ништо, играта уште еднаш ќе почне како толку пати порано но само за Мари-Клод, во понеделник - симнување кај станицата Курон наутро, излегување на Макс-Дормоа среде ноќта, во вторник влегување на Криме, во среда на Филип Огист, прецизно правило на играта: петнаесет станици од кои четири се спојуваат со други врски, а тогаш, на првата од тие четири, знаејќи дека ми претстои линијата Севр-Монтреј како што на другата ќе морам да ја земам врската Клиши-Порт Дофин, секој итинерер е одбран без посебна причина бидејќи никакви причини и немаше, Мари-Клод можеби ќе се качи блиску до својата куќа, кај Данфер-Рошро или на Корвизар, можеби токму ќе преседи на Пастер за да продолжи кон Фалгиер - мондријановско дрво со исушени гранки, случајноста на црвеното, плавото, белото, точкастото искушение; четврток, петок, сабота.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сама! Сама, меѓу толку луѓе кои споделуваат иста судбина.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Надвор беше сач. Августовското сонце беше во својот зенит и сипеше жар од небото.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Седеа згрбавени, чиниш во своите пазуви кријат нешто што само тие го имаат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Својата книга за Историјата на Балканот низ падовите на империите ,ја пишуваше Татко со својот живот, до неговите последни дни, како дел од својата постојана стратегија во својот живот - како да се спаси семејството, децата, во меандрите на непредвидливата балканска историја, како еден вид отворен аманет како и каде да се продолжи неговата историја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ги прибираше сите светски книги во својата библиотека!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

„Јужна Америка“, прошепоте таа, а очите ѝ поигруваа од возбуденост.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„А кој спомена излекување? Па овде никој не е болен, овде само секој си живее во свој свет,“ и му ги поднаместив наочарите на носот кој малку му се беше вцрвил од алкохолот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека со „тикото“ се враќавме по „Партизанска“, си мислев на сегашната кастрирана еснафска фела, туку во „метрополата“ Скопје и во другите македонски градови со долга еснафска традиција, значи – на лекарите, инженерите, новинарите, научниците, уметниците, т.н. „факултетски образован“ кадар, кој, со мали исклучоци, е минимизиран, преку економска присилба, во своите професионални и креативни можности.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Кога сѐ ќе биде готово, ние со полковникот ќе излеземе на мократа зелена ливада, ќе ги собереме од тревата шаховските фигури и ќе ги распоредиме врз таблата. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 81 илустрација: VALERO DOVAL “)))ƚ))ƚ ƥƪƟ)ƚ” 82 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Јасна во своите постапки и оправдани принципи.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

ИВАН: (Во првите мигови тој им се предава на тие бакнежи, дури се обидува и да се поигра со нив, но набрзо станува свесен дека со Неда нешто нечекано се случува и затоа ја зема нејзината глава во своите раце, се обидува да ѝ погледне во очите.) Ти плачеш?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

„Ако ја споменуваш покојницата, со која во свое време те венча Одборот не им чита на мртвите брошури.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А Манасија беше госпоѓа и згора на тоа вработена во банката, па секој што ќе влезеше да си го наплати долгот можеше да види со какви извалкани зборови Бундев се служи кога настојуваше и вујна си да ја замеша во своите грди фантазии.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Затворениците што ги ослободувале исто така ги терале да се вратат во своите, често, одамна напуштени родни краеви.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Или можеби времето застанало и песокта во часовникот ќе застане, ни ваму ни таму, а тасовите на вагата во својата рамнотежа покажуваат дека веќе сѐ е сеедно и нема значење, а ѕвоното нема зошто да удри.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со еден единствен потег го заобиколи литературниот процес со цел да ја спроведе Флоберовата дефиниција за писателот кој треба да биде “како бог во својот универзум, невидлив, но секаде-присутен”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во својата медитеранска екстаза, како некогаш Албер Ками, Дарвиш ќе потврди дека јазикот и метафората не се доволни на пределот да му се наложи друг предел.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога стадото замечтано од ливадата зачудено ќе ме погледне а малото овчарче ми мавне со раката Таго на детството напуштено Тоа ти ме викаш назад во своите сонливи длабочини.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Да, јас сум и понатаму во своето тело, а слишатели ми се не само овие што се дојдени по повод моето умирање.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Беше очигледно дека тој не можеше да ги опфати сите, да ги зароби главните водачи во својот жолт нотес.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Пекај по тоа за што се радуваш за сенката на убавата измама што те мами во својата самотија.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Но претчувствувајќи дека Бахтијар ќе ги насочи потерите по побегнатите кон север чети, тие не се задржаа во Крушевица; ниту Толе се раздели од Андона да прејде во својот „пашалук" преку Црна, бидејќи пред два-три дена таму го бркаа; но заедно со Андона се истави до селцето Вепрчани, на границата меѓу мариовските и дренско радобилските планини, та ако дојде некој зорт, да ги фаќаат нив, бидејќи тие не беа уште газени од потери.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

“337 Членовите на британските воени мисии исто така во своите извештаи известувале и за формацискиот и борбениот поредок на партизанските единици.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Тој тоа го кажа во својот говор, а јас од лутина експлодирав, и тогаш реков, Тоа е сурово.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Татко молчеше. Тонеше во својата тишина. Ништо не коментираше.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Со време Татко и неа ја премести, а на неговото место ја постави сликата на својот вујко која долго време успешно ја криеше во својата библиотека.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И сега, кога во својата прегратка јa држи и ќерка си, се потсети на тој разговор.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Најпосле јас сакам да мислам на своето утре.“ Брат му беше изненаден. „Секако, не си песок“, рече како да го заборавил нивниот последен разговор. „Седи.“ Седна и ја впи канцеларијата во својата свест еднаш за секогаш наслутувајќи зад студените ѕидови строги и непознати дамари.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тој од своја страна направи сѐ што можеше да направи, ама ортаците го изневерија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И кога во еден период Татко конечно согледа дека ќе мора да ја одложи за други времиња работата врз својот проект на животот, пишувањето на книгата Историјата на Балканот Балканот низ падовите на империите, реши да изврши нова значајна реформа во својата библиотека, да го промени распоредот на читањето на книгите, во потрага по нови идеи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

По малку, дојден на себеси, тој се накашлува како што прави секој домаќин во својот двор.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во своите спомени П.Шатев накратко кажува за мачењата и другите жестокости на кои биле изложени затворениците, меѓутоа, за тоа каков бил односот на затворските власти кон гемиџиите, речиси ништо не пишува.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Но тоа ќе биде трагичното враќање од егзил на десетици илјади Палестинци на чело со Арафат. Но дали постои враќање од егзил?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Првин бараше зборови кои можеа да се најдат во толковна низа според сличност и дополнување на претходните, но, сепак, најпосле запре на зборовите: инает, севап, атер, рушвет и калауз.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Неочекувано, со чемерна шегобијност но зајакната со калапот на привидната осаменост, го прашала ја сака ли за жена и дали не ќе зажали што не се вратил во своето село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Татко по малку си се замислуваше себеси со донкихотовска судбина во својот балкански егзил, сметајќи ја својата библиотека како излез кон светот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И немилосрдно заклучи: „Оваа беше краткотрајна.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бледилото на лицето почна да му се заменува со црвенило, срцето посилно да му чука од напливот на крвта и од возбудата што еве најпосле по толку години пак е во своите мили предели откривајќи си го во нив својот некогашен изгубен лик.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Севишниот како да ги внел и во својот благослов кога нѐ создавал. Дедо ти имаше право.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

По добивањето на Меклиновата информација за заседанието, експертите на Форин офис можеле да "здивнат", бидејќи било "заобиколено контроверзното македонско прашање", особено што Кардељ во својот говор не се осврнал на идејата за формирање јужнословенска федерација и уште повеќе што на заседанието било јасно речено дека "Македонија дефенитивно ќе остане дел од Југославија".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Во првиот момент се осети потчинет, ограничен во своето самовластие, но веднаш се успокои, и како да му се симна некаков товар од грбот, па му вели на Стојчета: — Шо има ново? Шо ќе правиме сега?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Следниот ден тој се појави сиот блед и во својата стара риза, која стана уште победна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ми велеше дека целиот живот ќе бидам сама, ќе тонам во својата самотија, ќе останам немажена и така ќе бидам срам за целото семејство.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како да е заљубен во својата несреќа и не се помрднува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но Палестинците, како и самиот Арафат најмногу, ја имаат вродената моќ да создаваат симболи за да ја поднесат трагичната реалност: седиштето на претседателот Арафат стануваше симбол на мачното опкружување, на страдањето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кој како се враќаше во својот брлог, потиснат од свои проблеми, ги забораваа внужињата на баба Петра и на дедо Костадин, само Пелагија која нивното враќање во срцето го носеше како неискажан аманет од стаклестиот поглед на бабата Петра, се чувствуваше среќна и радосна!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Никола Вулич побесне в својата археологија Во „Зора“ Бадев подиве, Софија не го собира, лута го змија жегнала.

„Робии“ од Венко Марковски (1942)

Речиси никогаш не се мешаше во промените кои Татко ги правеше во својата библиотека, колку и да беа за неа напати чудни, неприфатливи, имагинарни.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Тоа го рече твојата вечерашна познајничка, со очекувано иронично, пијавично крајче на усните во својата насмевка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Погледот на Самуел Ароести, мојот дедо по мајка, покрај кого натерани во трк одат неговата жена, мојата баба, нивните две ќерки, никогаш незапознаените тетки и други, непознати луѓе претворени во вечно живи филмски сенки. Поручникот со презир погледнува во Хана Голдблум, која меѓу униформите стои исправена, и на ќерка ѝ, ѝ се чини, ненадејно и силно извишена, облечена во својата долга домашна наметка, вита и издолжена како во најубавите години од нејзиниот живот. „...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И Мишко и Бојко брзо истрчаа па и тие се извалкаа во својот двор. Покрај оградата тие наредија десетина човеци.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Злите јазици ќе речат, ние тоа залудно го правиме, дека за нас не е лошо самите таму да си останеме.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Одамна не се трпиме, Немој, Аце, ја сам рокенрол цар. добро се знаеме, *рефрен, 2X Ти си ангел-дете, ко кучиња на ланец Без мозак си бе келчо, кажа ми Аце еден на друг лаеме. пред секој твој чекор ти ли ќе удараш европскога шампиона мајки ти прашина мете, главу ќе ти набутам у клозетску шољу Ангели без гаќи, тањирите два пати ги среќан си што си жив, да те ебу коња. секој во свое, брише, Мое рокерско срце престана да тропа не даваш ништо, пиеш само од кристални онесвести се, падна на његови руке не гибај што е мое. чаши, раја плашљиво ѕиркаше унутра никако од шише. само чу: “бреј, почнава и педери да ми Секој од нас Ти добро си дете, задавав муке”. сонува ист сон, еден чичко на тебе пази, тој сам во куќата, ако некој само те чепне, рефрен, па соло. другите под бетон. тој скокнува и го гази. okno.mk | Margina #10 [1995] 87

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Токму таа загуба на идентитетот на уметничките стратегии им допушта еден специфичен рез во телото и една специфична структура која сака што повеќе да се оддалечи од традиционалната физикалност на телесните ограничувања, како што се просторот и времето, која сака да се оддалечи од причинската или непричинската логика на прикажување и наместо тоа да обликува некоја нова структура: структура во која ќе биде можно учествување на далечина, која ќе биде од информатички материјал и умножена на безброј нивоа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Наместо тоа, накусо ќе се задржам на едно дело, Anemic-cinema, во кое пронајдов нови битни елементи кои ги потврдуваат и понатаму ги развиваат претпоставките кои веќе ги наведов во својата книга, и за кои, ми се чини, дека ја појаснуваат (а како полезен извор им послужи делото на Атанасиус Кирхер /Kircher/) уметничката постапка на Дишан, кој е слободно инвентивен, но често е и строго насочен кон истовремено забавните и “длабокоумни” принципи на езотеријата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Гледаше во својот син, и како да гледаше во лице подеднакво живо какво што беше нејзиното.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имаше и многу мисли на Мајка Тереза за добрината и за сиромаштијата според кои Мајка се раководеше во своето маало, без да биде во некој од редовите на Мајка Тереза.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Зарем не беше и самата Палестина во својата неколкуилјадна и понова историја една постојано разурнувана Картагина!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Оттука извира светлината, распрнувајќи се во широк сноп кој се стеснува во своето сопствено прекршување, за да ја отслика стварноста на светот кој не опкружува – така зборуваше старецот, со восхит кон животот, со почит кон човечноста.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Геј-идентитетот е само „еден вид талог што самиот по себе не може да укаже колку разновидно таквата желба и натаму ги одредува густината, бојата и вкусот на целиот богато измешан раствор од кој, во таква сталожена состојба, спаднало само мало количество“. (132) Геј-идентитетот, затоа, е недораснат на задачата да ја долови и да ја изрази геј-желбата, која во своите преобразувачки стремежи за менување на светот и во своите задоволства што не може да се категоризираат ги надминува релативно едноличните лица и теми што поимот „геј“ само ги именува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Затоа го замоли Ацева да го префрли пак во Мариово, толку повеќе што Бахтијар ги истегна војските од старо Мариово и ги префрли по Селечка и Бабуна, та Толе пак остана слободно да „пашува“ во својот „пашалук“ и му ја исполни Петре желбата на Ѓорчета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Оние другите, кои не посакуваа да бидат нешто друго во овој свет, туку сакаа да бидат она што се во еден поинаков свет, си подготвуваа облека која требаше да ги заштити во овој свет овде – си правеа оклопи, или наметки од жица кои изгледаа како кафези; си подготвуваа костими кои требаше да им помогнат да се изборат со овој свет, и во нив се престоруваа во опасни животни, или во ѕверови од некоја фантазмагорија; си подготвуваа облека која можеше да им овозможи да побегнат од овој свет, па си правеа крилја за да одлетаат, или си кроеја облека што не беше облека, туку ткаенина која обликуваше подвижен ѕид, ковчег, камен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дури и не сакаше да се мрдне за да погледне во својот рачен часовник и да види колку е часот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сети како по лицето му се прелеа една насмевка, која што не беше во состојба да си ја исчисти ни во своите очи од таа притаеност, кога го здогледа своето срнче, исправено на оние свои ноженца до самото негово зглавје, сигурно веќе одамна очекувајќи го неговото будење.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На сите нив, од друга страна не им беа доволни зафати, зафатите врзани за подобрувањето на политичкиот статус на еврејската заедница, ниту неговата прва, а така благородна иницијатива, за обезбедување домови за сиромашните членови на солунската заедница.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мора нешто да се стори, за подобрување на состојбите. –упорно сакав да наметнам разговор за иницијативи за промени, но не ми успеваше, секој беше навлезен во својата лична приказна...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Исхак бег, како што си беше срчен и умен, си натрупа не само богатство, туку и подигна во своја слава колку верски градби, толку и неверски.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Оптичката појава ја соблекува сивата наметка, се открива во својата пулсирачка полифоничност.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

За да се ослободи од нив, од сликата за нив, барем во својата свест, тој едноставно ги игнорираше - тие како да не постоеја за него.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Та тој никогаш во својот живот не легнал на толку убаво легло!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Во културна смисла тоа беше триумфален експеримент.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

— На кого?... На тој што го имаше и досега, — на султанот, — потфрли и не сакајќи Сарафов, кој веќе беше решен да се прибере во своето гнездо во Софија, каде што го чекаше пријатен пречек на неговите работодатели и награди за успешно свршената работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Сѐ уште не, принцезо“, ѝ рече, плескајќи ја по образот со најголема нежност која некогаш ја почувствувала. „Сѐ во свое време“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Берлинските лиричари од предвоената фаза (Георг Хајм, Готфрид Бен, Пол Цех, Јакоб ван Ходис) во своите вртоглави експерименти со зборови токму го проколнувале сломот на бивствувањето, хаосот и распаѓањето.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Католичката црква во таа смисла е на раскрсница: или во своите манифестации, на пример, и пред литургискиот простор, ќе го преземе поедноставениот, масовно-психолошки там-там на тоталитарноста, под-класицистичкиот стил на мравки, или пак и во таа смисла ќе се идентификува со она неподобното, со она што предизвикува.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Централниот наратив му припаѓа на педесетгодишниот Симон Поцо, писателот кој се враќа во своето родно село Маказар со намера да напише хроника, „повест“, посветена на сопственото семејство и на селото од каде што потекнува.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Секој во својата единица. Постројте се и тргнете по оној човек!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Истото важи и за јуначкиот вид на мажественост во писмото на трагедијата: штом достоинството ќе му излезе претерано и ненужно, статусот неповратно му се снижува и се сведува на високопарна поза, на празен блеф, на претерана глума, на песна и танц.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се вљубила во свој врсник веднаш по завршувањето на гимназијата, се венчале неколку години подоцна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Французинот го запиша ова во својот нотес.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И додека слободарскиот Лос Анџелес тоне во својот мирен сон за којшто животот го положија најдобрите синови на неговите народи и народности, месечевите зраци нежно паѓаат на камените плочи на холивудските гробишта, откривајќи ги имињата на некогаш живите луѓе што тој сон го создале: Рудолф Валентино, Џејн Мејнсфилд, Даглас Фербанкс, Мел Бланк, Питер Лоре, Сесил Б. де Мил...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

А продолженијата ги сечеше, грижливо ги сортираше и чуваше во едно долапче во својата соба, криејќи ги од родителите.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Оваа состојба почнува ненајавено и ненадејно во вид на восхитеност, блаженство и екстаза од животот на обичните луѓе, преплавено со блесоци на убавина, љубов, духовно - сексуално искуство, совршенство, стравопочитување, естетско или креативно чудење, увид или визионерско доживување, како што во своето творештво го соопштува, да кажеме, Вилијам Блејк (William Blake).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Почувствував како цел еден свет што го исполнуваше моето детство – часовите во кои брат ми учеше во својата собичка а јас седев во аголот и го набљудував како бесшумно ги придвижува усните додека чита, часовите во кои ми ги пренесуваше знаењата, нашите лежења на креветот додека чувствувавме дека никогаш нема да се раздвоиме – се изгасна засекогаш.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Животот, личноста и борбата на Јасер Арафат не можеше да се сведат на никакви шеми на владетелите кои успеале да го оттргнат својот народ од колонијалната зависност и до крајот на животот, да се сметаат како пратеници на Бога во доживотното владеење.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во водурникавите очи на оној Адам Лесновец тивко живеела болест на вечно настинат човек - гледаш во него и не дишеш со мачен страв исчекувајќи да се распрсне и да остави на своето место жолта лочка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пролетта, илјада деветстотини и триесет и деветтата мy одрамија пушка, му ја пресоблекоа униформата и во своите селски излитени алишта стаса в село, дома.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Напротив, „означителот на означителот“ го опишува движењето на говорот: се разбира, во неговиот искон, но денес се претчувствува дека еден искон чија структура се спелува на тој начин - означител на означителот- самиот се разнесува и брише во своето сопствено продуцирање.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

1 Во својот поговор 1 раскажувачкото творештво на Живко Чинго (поговор) стр.138 кон избраните раскази на Чинго, Петар Бошковски, доаѓајќи кон поентата на своето разгледување, го истакнува тој квалитет на прозата на Чинго: „Не знам колку може да важи за општо правило дека литературата треба да се чита на глас, но во случајот на прозата на Чинго таквиот начин на контактирање може да се земе како пример на совпадливост.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Тоа е, дошло, ќе се трае", си велеше Стале и гледаше како над сите момци стои отец Арсенија и само да трепне со левото око сите на нога се наоѓаа, Ништо не работи тој отец, им заповеда на сите и крка ли крка одделно од момците, во своето одајче.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога го виде кроткиот изглед на Акакиј Акакиевич во неговото старо виц-мундирче, тој наеднаш се сврте накај него и му рече: „Што сакате? “ – со отсечен и цврст глас, за којшто имаше вежбано намерно во својата соба, сам и пред огледало, една недела пред да го добие своето сегашно место и генералскиот чин.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ама умееше да ме слуша, додека сите мои приказни ги сместуваше во своите „фајлови“ и ги редеше по датуми за да може да ги препрочитува.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се стресе оти дотогаш мајка му беше онаа што секогаш допираше секого во својата весела намисла нешто да каже, да покаже или да праша, но никогаш не беше видел некој маж неа да ја допира, а најмалку од сè да ја допира на таков начин.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во сета своја љубов кон нив како кон ближни свои, тој сепак ги гледаше такви какви што беа – неписмени селанчишта, мрзливи рибари, превртливи и дволични во своето однесување како Петар со кого тогаш во Антиохија толку многу се испокара.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Климент Камилски внесен слушаше. Првин ја стави Книгата за воспитувањето во својата излитена професорска чанта во првата преграда која ја затвори со металното синџирче, а потоа слушајќи го внимателно Татко, погледот го упати врз неколкуте отворени книги и списи за лавиринтите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И, додека ѝ шепотеше на мајка си дека тој можеби ќе ја напушти затоа што не може да го задржи плодот во својата утроба и покрај сите напори, и покрај тоа што ги почитува советите од сите лекари, двете плачеа заедно.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Токму така се изрази, мојот пријател Раде. во својата вообичаена занесеност.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А, сепак, тоа е сосема оригинално дело од современата геј-книжевност, чија цел е да вообличи еден конкретно геј-начин на живеење.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Почекај, стрпи се, сè во свое време, - ме смири дедо ми.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Се молеше Бојана и се заколнуваше со тешки мајчини солзи, неумолива во својата преголема болка за толку рано однесениот маж и непоколеблива во своето решение да го запази синот, својата радост, својот нов живот, да го запази од сите патила што ги носи печалбарскиот живот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Го поведе во својот дом, веднаш поминаа во лабораторијата - работилница, во која Игор Лозински ја создаваше својата единствена музејска колекција на највидните претставници на флората и фауната на Езерото, почнувајќи од невидливите микроорганизми па сѐ до препарираните птици, риби и цицачи кои живееја во Езерото и околу него.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Му ја подадов назад, оти мачно ми беше на душата, и тој ја зеде; погледнав во своите раце и видов дека се извалкани од јаглен и саѓи; срам безмерна ме обзеде, и јас гледав тој да не види, па рацете незабележано ги истрив од црната риза, додека тој вљубено ја вртеше штичката во своите раце и гледаше во непознатите редови со ино писмо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Би се зачудил секогаш на таа своја постапка, но сега тоа беше токму тој, со она лебдење во својот поглед, и ја стори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И беше среќен, како во своите најубави денови од младоста.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Понекаде се палеше првата светилка, противставувајќи му се на почетниот сноп мрак, кој пак подмолно се вовлекуваше, легнувајќи врз градот како крадец, тивко и неосетно така што луѓето, венесени секој во својата грижа, тешко го забележуваа тоа приближување, се додека не ги сепна неговото непрјатно присуство врз погледите.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

„Покривањето е прикриен напад на нашите граѓански права“, тврди.428 Понекогаш овие напади не остануваат прикриени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Размислувам дали би изгледала посмешно со крваво око, но решавам да бидам врвна во својата мизерија и да прогласам дека повреда на носот е најлоша, бидејќи е централна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога небесните патници стасаа до прозорот, Снежана уште спиеше во својот кревет.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

„Ќерка ми е мојата гордост”. „Вашата гордост има чифутско потекло.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Додека другите ученици нашироко дискутираа за посетата на Ќеле Кула, за тоа колку било морбидно да се гради кула со човечки глави, за свирепото стрелање во Крагуевац, Рада и понатаму беше во својот филм како главен режисер и сценарист на нештата што ѝ се случија, на почетокот од патувањето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И, ни пет ни шест, поповиот зет Грбанџо стана општински стражар, а нашиот Крчо во своите четиринаесет петнаесет години — мал писар.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Како што вели (Rychlack 1991, стр. 11): „Значењата добро - лошо . . . интрисички навлегуваат едното во другото во своите значења.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Јули само што не навлегол во својата втора половина и јас тукушто се вратив од едно прекрасно патување.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Старецот со неверица гледаше во својот внук. Тие, учените, да учат од еден неук старец!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тој во својата задлабочена филозофска мисла го разбираше трагизмот на својот народ кој стануваше заробен во самиот себе, немоќен да се ослободи од другите, да се прелева во големи делови во нив.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Затоа и некој чудак, кој шета во близина, или пладнува во својата мирна чувствена градина при случај на отворена врата наеднаш ќе се вознемири и притоа неосновано ќе го оцени нашето однесување како недопустливо.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но, на крајот, и обајцата беа убедени, покрај постојните резерви, дека мора да одат напред, во својата потрага, барем да се пресметаат со стотина зборови, избирајќи ја гротеската, хуморот како најмоќно средство за нивниот наум, верувајќи дека само така ќе има некаква смисла нивниот проект и ќе остават некаква трага за идните времиња.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Понатаму во својот извештај известувачот се осврнува и на протестот на Димитар Влахов, заменик-претседател на АВНОЈ, објавен во весникот „Политика“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Дури и на врвот на својот книжевен успех, 1964-та, тој напиша: „Веќе нема да бидам среќен.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од мене се очекуваше да бидам писател”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Подоцна разбрав дека Пенчо успеваше во сѐ зашто не бараше ни пат ни начин во своите постапки, зашто до целта го водеше само јатката желба да го стори она што го сака.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Некои ќе му се спуштаат на рамената, некои ќе му се сместат на главата, а некои ќе му ги кубат влакната од ушите, или ќе му ги колват очилата, сè додека едно од нив не одлета, преправајќи се како да има нешто скапоцено во својот клун, а потоа дваесетина или повеќе наврат-нанос ќе се нафрлат за да му го грабнат тоа што му било во устата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Штом некоја шема не функционира, направете едно чистење во својот духовен живот, како што напролет со постите правиме чистење на своето тело од сѐ што се напластило како негативно во нашиот организам, во нашиот ум и во нашата душа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Откако ручаа Мими ги крена садовите и отиде во својата соба да пишува домашни задачи. Мама Злата свари кафе.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Имаше во своите раце таква моќ каква што немал никој пред него.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Седеше или лежеше во својата темна и мрачна одаја, уплакана и отепана од судбата, но не и скршена, беспомошно очајна.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Толе си дојде во својата чета во Полчишко и се замисли како да дојде до оружје.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Камилски со восхит ќе ги пренесе зборовите на Ромен Ролан за Октомвриската револуција обраќајќи ѝ се на Русија, слободна и ослободителка: Браќа наши од Русија, вашата Револуција нека ја разбуди од сон нашата заспана Европа, заспана во својот горделив спомен за своите некогашни револуции...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На крајот на краиштата, Џуди Гарланд баш и не ѝ беше некоја икона на мојата генерација.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тогаш ги затворала манастирските порти сестра Ангелина, ги затворала дверите на храмот и се прибирала во своето ќелијно одајче, ја свиткувала својата изморена снага, се вовлекувала во сонот за да се сретне и да го види своето ангелче, да му се порадува, да му се изнаслуша на гласот, иако зборовите не му ги разбирала.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Иако пропустливоста на меѓународната граница можеби е зголемена, таа сѐ уште е детерминирана од класата, националноста и другите општествени „скриптови“.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Ако ни го откриеја знамето, само Господ ќе знаеше каде и како ќе завршевме, си мислеше Татко, макар што никогаш, како Мајка, не го мешаше Бога во своите и во семејните работи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ова само ни говори дека да бидеш „вработен“ во РМ не е исто што и тоа да водиш „нормален“ живот, ослободен од стресот за тоа како ќе го преживееш месецот. 6 И додека нашите „научници“ и професори по трудово право, завиени во својот кабинетски конформизам, ги зафати некој чуден транзициско-зимски сон и, во таа нивна интелектуална хиберна- ција, се бавеа со прилично несуштински и чисто номиналистички правни прашања 7 – видни експерти во светот, наѕирајќи го овој лошотилак кој така отворено пропагира социјална неправда и економска нееднаквост меѓу населението, почнаа аргументирано, организирано и систематски, дел по дел, да го раскринкуваат не- олибералистичкиот новоговор во сферата на оваа научна област, кој под превезот на некаква „флексибилност на работната сила“ доведе до драстично кратење [намалување], проследено со пара- лелно кршење [непочитување] на работничките права.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ова и самиот повеќепати го искусив во својот живот, посебно во моите дипломатски години.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кои и на соне не се свртуваат назад бидејќи сосема се сигурни во својата видовитост.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

За миг беше чувство дека телот на Инес е толку етерично што би можел да го впие во своето тело така што на крајот да остане со нејзината облека во рацете.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Други показатели за тоа „како да се биде буч“ и за усовршувањето на „буч-движења“, „буч-звуци“, „буч-тело“ „буч-облекување“ и „буч-дроги“ во 1982 година даде Кларк Хенли во својот зајадлив и пресмешен, но навистина поучен водич, Буч-прирачник.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И додека над вас насилникот гази, — во својата мака избезумен, робот, тој светиот спомен зар ваш ќе го пази што заради него го најдовте гробот?

„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)

За да ги задоволи пак своите амбиции и да стане доживотен егумен, реши да се врати во своето родно место и да подигне „свој“ манастир. И го направи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Земјата се раскинува во својата внатрешност.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Машките геј-културни практики подобро и посистематски се разбираат кога ќе се вратат во своите првобитни, конкретни, прагматични дискурзивни и општествени ситуации отколку кога се апстрахираат од нив и се анализираат во смисла на естетска теорија, како што претпочиташе да прави Сузан Зонтаг, колку и да е тоа сјајно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Идеалната љубовна врска што во 1985 година ја опиша во својот роман Сината ѕвезда е врска во која еротската реципрочност создава толку едноставно, топло, природно пријателство меѓу еднаквите партнери што сексот ја добива игралитата дружевност на сеамериканскиот спорт бејзбол.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа на старост се мачи, ги израсна децата како арслани и еднаш во својот живот ќе прави радост и ќе ја прави сите да ја видат, некои да ѝ заблазат, други да ја оговараат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Никој ништо не му одговори, во кујната остана истиот молк, но во својата соба Ване се почувствува послободно, иако таа веќе беше издадена на друг, некој незнајник а сепак врсник.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Оваа е моја и овде јас сум главна, а ти си само случајно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во тој момент жестоко се сепна во своите размислувања.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се сети дека Татко, кога дојде на планираното поглавје за јаничарството во својата Историја на Балканот низ падовите на империите, не можејќи со години да го заврши овој дел, го напушти овој проект засекогаш.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Постоеше опасност Камилски да забразди во својата бесцелна реторика, да ја заборави првичната мисла за што беше, впрочем, и посветен ручекот: да се проверат на маса најзадржаните османскотурски заемки од областа на кулинарството, односно гастрономијата, како што тој претпочиташе да рече.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Таа го чекаше докторот како господа и во својата преголема болка за единственото дете ветуваше сè, само да стигне навреме и да го спаси.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Мајмуните на високите дрвја исплашено и пискливо закрескале.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Не можеше да протпостави: белата кожа на Јана се морничави и прска под туѓи прсти, под раширени и подвижни краци на мал полип, прсти - слух во своите врвови за таинствениот шум на секој зглоб и секој мускул. ...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Од друга пак страна, обвинувањето на Шегвиќ за заразниот материјализам и марксизам Крлежа спремно го прифатил, уште повеќе, го искористил за отворено да се легитимира во својот материјалистичко-марксистички светоглед.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

„Жртвата, му светнува во главата, е поим и збор во кој се состои целата историја на Јудејците”. Пред очите му се појавува хоризонтот на Канаан, ветената земја на која по изгонот од Египет, гледа како и толкупати во својата фантазија, како пристигаат најнапред неколкумина, по нив десетици, потоа и илјадници луѓе.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој веруваше во прогрес кога се совладуваа границите, наложени од морално поделеното човештво, само хармонизирањето на разликите може да ја оправда човековата егзистенција...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Од малку нешто прочитаното за историјата на работничкото движење, од малкуте книги во својот кабинет, се обидуваше малку од малку да разбере како можат селаните веднаш да станат работничка класа, и тоа од обични козари, овчари.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во својата работилница, која ги опфаќаше двете простории во визбата, Парацелзус го замоли својот Бог, својот неопределен Бог, кој било Бог, да му прати ученик.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од своја страна, А/Д1 во својата кореспонденција со Ц/Д се осврнува и на Меморандумот доставен до нив од британскиот конзул во Скопје, Томас, а во кој, меѓу другото, бил даден и осврт за македонското прашање.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Го топореше пред нив мајката Перса своето насмеано лице во исто време збунувајќи ги со зборовите дека по многу години пак ѝ даруваат ќерка, нешто што не му одмина на Атанаса, нешто што ќе го прибележи во својата тетратка за подоцна да бара одговор.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Мајката не може да го види неспокојот на детето, а можеби сепак го претчувствува, можеби и таа знае што ќе биде, но знае дека мора да биде така, знае дека така треба да биде, и спокојна е во својата помирливост.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дубровчанецот уште не доврши, а веќе вадеше од кожената торба на колкот помалечко книжуле, нешто поскромно украсено, но миловидно во своите метални рабови.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Си беше речиси стуткана во своето ќоше во проширената кујна со трпезарија, каде што, со години, нè имаше нас, пред своите очи, во прегратката на својата душа, сите нејзини љубени чеда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Климент Камилски, кога се врати од Шпанија, останувајќи во Париз, во градот крај реката настапи со голем авторитет и се очекуваше да има челни позиции во новата југословенска Народна Република Македонија, и по неговото учество во антифашистичката борба во својата земја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Нема што! си вели Чана во себе, се свртува, се враќа во својот вагон.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Одговарајќи на ова, Еми ги оцени овие правци на развој како најпосакувани во својот живот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И го спаси. Го испрати со Ивана од Гудјаково за Прилеп и во својот стан го криеше два месеца, дури да „се разбере" со другарите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

-Во својот бес тие ги принудија мирољубивите млади против нивна волја да се вклучат во нивните армии и да извршуваат убиства против младите на други земји.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Татко, во своите песимистички варијанти за Балканот, во својата незавршена Историја низ падовите на империите, тврдеше дека митот на балканските граници ќе живее најдолго, а причина ќе биде синдромот на асмата, на изолираноста, кои остануваа најсилно изразени кај неговиот албански народ.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Беше рано попладне, бевме во слаткарницата „Кај Хелмут“ во Маморенек, сонцето се пробиваше низ заледените прозорци и просторијата ја осветлуваше како опоравилиште. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 151

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но кога смртта веќе беше блиску на 29 октомври 2004-та, тој е пренесен во една воена болница во Париз со помош на францускиот претседател Жак Ширак.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Секогаш во својот живот ги избегнувал колку што можел тие притаени чекања, а тука, кога не ќе можел да работи тој секогаш ја пуштал барем водата, барем таа да се плиска, да прска, да се разбива во бела пена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во својот познат одговор на критиката за своите преводи на Хомер, Френсис Њуман изјави: „Научниците се трибуналот на Ерудицијата, но кога се работи за Вкусот, обичната, но сепак образувана публика е единствениот вистински судија, и токму нејзе ѝ се обраќам.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

На широката минсофа, послана со меки шилтиња и со долги извезени перници потпрени до ѕидот под прозорците од големата одаја што гледаше накај езерото, седеше Аспасија, мајка ѝ на Викторија, и тапо, беспомошно гледаше во стројничката излегната на перниците, како во своја куќа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Деструкциската уметност обврзува на критички согледби за прашањето на исчезнувањето. Jean-Francois Lyotard се бави со проблемот на исчезнување во својата книга Хајдегер и ‘евреите’, во којашто ја скова фразата „Заборавени“ за да ги означи оние услови што не се ниту „концепт ниту претставување, туку ‘факти’ како Factum (Кант)“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Покрај слухот Hegel во своите Предавања за естетиката го воспоставува и видот како еминентно сетило-теоретичар.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но, тој со ништо не го прикриваше во својот глас оној површен трепет, што мораше да значи или подсмев или голема жал. Или обете. Најверно обете.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Назад во својот стан тој брзо помина покрај телекранот и седна повторно покрај масата, и понатаму триејќи си го вратот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Татко, за миг, свесен дека уште еднаш се разминал со смртта во својот и во семејниот долговечен балкански егзил, смирено ја запраша Мајка што прави со сликата на Сталин, додека луѓето од полицијата излегуваа низ портата со сознанието дека во нашата куќа ја има само сликата на непобедливиот Тито.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Потем даде знак и секој ги повлече конците во своите раце.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како да гаснеше, но неговата жилавост беше сигурна во својот живот, а тие Мануш и Авел, долгоноси и бели, се намалуваа очајни од едно невидено и нечуено пиење.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Те затворив во молк, во својот молк, а еве пак си ми тука како студен кладенец како свежа капачка в треви.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Настојуваше работите да ги промени во своја корист.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И потем се сврте, ја зеде штичката од масата, дувна во својата свеќа на масата за препишување и ме остави мене само со светилото што отец Стефан го држеше во своја рака.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа гледање и уживање во својата убавина, таа нарцисоидност кај неа, се роди уште од младите години, во пубертетот: убавината што ѝ ја дала природата, настојуваше уште повеќе да ја разубави по вештачки пат дообликувајќи го телото со разни стегачи, градници и масажи, со негување на градите, со употреба на разни козметики, со одење кај козметичари и педикири, со одбрана исхрана, со следење на модна литература, со трошење на имотот на нејзиниот богат татко, а подоцна и со манекенство и позирање како фотомодел.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ги позна. Тоа беа жителите број 9 и број 7, првите негови соседи, едниот дискретен адвентист, другиот ситен чиновник, вљубен во својата мандолина.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Андон ги догоре чифличките кули и кошарки во Крушевица, што останаа лани лето недогорени; Петко и Стојо — тие во Маково и Рапеш, такашто Мариово го очистија од турчовина во сите села, освен Витолиште, та му удрија едно своеволие секој во својот реон, а Толе во цело Мариово како врховен заповедник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Трајче јаваше на коњчето Дорчо и беше многу весел, како да сакаше сета таа природа и планинска убавина да ја загрне во своите детски гради.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Таа седеше мирно, чиниш заталкана во своите спокојни и тивки простори. Во душата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Направи движење кое го сфатив како: сѐ е во ред.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Потоа се сретна со Комисијата, и им ја кажа целта на своето доаѓање; им кажа дека е испратен од Владата за да ги пренесе нејзините ставови со кои се инсистира Комисијата во својата работа да ги има предвид историските, националните, етничките, културните, верските и јазичните карактеристики на Подрачјето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тоа беше нешто земано здраво за готово.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Татко, во својата стратегија за опстанокот на семејството, помислуваше, тоа не го скри и ни го кажа во една пригода, дека можеби беше и добро што Мајка го загуби каталогот, зашто времето на повоените години донесе уште поголем контраст помеѓу хроничната немаштија и сликите на облеките и на предметите од Ла Ринашенте.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

-Во својата алчност тие спонзорираат потрошувачка на смртоносен шеќер а сурово казнуваат за поседување на алкалоиди и киселини што даваат живот. -Тие никогаш не признаваат грешка. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 63

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И со векови, чекор по чекор човекот растел во своите знаења.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Можеби уште од Лукрециј поетот толку неотповикливо не ги чувствувал луѓето како случајности во просторот”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И Камилски и Татко се бореа, секој на свој начин, во нивната необична мисија како да се скроти и конечно да се победи зборот од којшто луѓето сакаа конечно да се ослободат или да го скротат, конечно да го победат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Постепено, стравот за неговиот гробен живот - единственото нему достапно полуживо чувство, иако сепак помешано со непостоењето - го напушти.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Зјапаше во своето напнато лице, во стеснетите очи, во огледалото го гледаше тлеењето на своето битие.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Деструкциската уметност во својата прва манифестација низ Авто-Деструкциска уметност е постојан општествен и јавен потсетник на деструкцијата, на нејзините агенди, процеси и резултати.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Нема што, тој имаше нешто константно во својот карактер.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Треба да му е време да се оддели од своето полуизгаснато огниште и невратно да оди кај својот светец. еве, дојдов, со своите гревови, а вие златни, судете! во својата израснатост планините останаа вкочанети, бессилни да ги стресат од себе отровните магли, тие бели чалми околу голите врвови.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Пред влезот на арената нè пречекува водичот – конзерватор З.З., претставен од Х.Х. како археолог и поет, инспириран во своите песни од морето и античкото минато.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Со рој разбистрени мисли во својата глава, пред зори ја совлада сонот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Некои луѓе останаа во текот на целиот филм, некои станаа и си отидоа, некои заспаа во своите седишта, некои заспаа во предворјето, а некои беа како мене - не можеа да го тргнат погледот од платното ниту за момент.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

А во своето сведочење овој сведок изјави дека работниците работеле „на своја рака“, неприсилувани и без наредби од никого и дека тој не им бил претпоставен на Јакшиќ и неговиот колега!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Камилски беше сигурен дека оваа заемка ќе добие посебно место во листата на (без)опасните османизми...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Орото го играа претставници на народите и народностите на Југославија, облечени во своите народни носии.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тие Македонци што покажаа таква способност во своето национално-политичко организирање, што покажаа такво примерно жртвување на своите интереси во полза на интересите на својата татковина, не со помалечок успех ќе можат да им организираат секакви пречки на националните и религиозните пропаганди што го цепат денеска нашиот народ на делови непријателски еден кон друг.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мораше во својата врска, во својата свест да има врска со повеќе клучеви јазици.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Луѓето кои користат кибертехнологија за да донесуваат брзи одлуки во својата работа, нема да си отидат после работа дома за пасивно да им дозволат на постарите okno.mk | Margina #32-33 [1996] 58 политичари, менопаузни мажи, со затворени умови, да донесуваат одлуки наместо нив.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Калето под западната страна е засечен со голем нож земјата е жолта и врз неа ништо не расте ама под тој засек во пеесетипрвата бегалците кои нагрвалија од Војводина најдоа една голема куќа што ги заплашуваше со својата грмадност ама имаше ѕидови од тули една или две бетонски плочи што не одеа од крај накрај и тие што успеаја да се напикаат во неа беа спастрени од ветровите што дуваа од кај француските гробишта оти удираа во калето поминуваа врз куќата долу во засекот поминуваа преку реката и им ги мрсеа косите на луѓето во уличките околу плоштадот оти тие во своите влакнести гради донесоа други ветрови и јас кога прв пат дојдов да го барам братучедот кој садеше дрвца по падините на водно со страв влегов во отскриените делови на куќата низ отворот од источната страна се обидов да влезам и ги видов диреците бетонските диреци се губеа во темницата и којзнае дали таму потпираа нешто и освен што слушнав многу гласови не успеав никого да видам само претчувстував како срцето сака да ми избега па избегав јас назад по патчето што го следеше насипот од песок од врби од магарешки трн крпи гуми стари опинци и вјасајќи така во песокот завидов тројца за кои не знам дали беа запретани во неа или таа поминуваше преку нив преку старецот со долга коса и брада виткана во тркалца реку буштравата туфка за која во истиот миг сфатив дека е дете кое му лежеше преку нозете и преку младичот за кој не знам дали му седеше на раката на старецот дали само главата му беше ставена врз неа како врз перница или пак навистина само горниот дел му се подаваше од песокот и незаинтересирано фрлаше камчиња во водата и којзнае зошто јас потрчав по насипот не обѕрнувајќи се и кај театарот ја скокнав реката по дрвеното мовче нурнав во уличињата околу офицерскиот и после не знам што стана се задржав негде низ град или се вратив во предградието на насипот okno.mk 59

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Посака и тој да има во својот стан такво легло, но бидејќи беше мрзлив не можеше сам да си изгради.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Утредента, тој ја повика во својот кабинет.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кога си замина Камилски со жолтото куферче и неколкуте книги, Татко побрза, да провери некои книги за јаничарството во својата библиотека, потоа седна на синиот миндер на чардакот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И во тие мигови кога Татко беше силно возбуден, се прикрадуваше несетум во својата библиотека. Се смируваше крај своите книги.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

По три дена, преговорите се финализираат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Иако сега беше свесен дека биле привид, сепак, тие денови тој ги имаше како најсреќни во својот живот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Истрча низ вратничката и се закопа до натколениците во снегот, а со секој дел од своето тело просто како да го впиваше во себе дишењето на таа единствено вистинска, топла и миризлива југовина, што го поземаше во своите заплиснувања и го омекнуваше сиот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Меѓутоа, одредени шефови на мисиите во своите извештаи не можеле да не се осврнат и на размислувањата на партизанските лидери за иднината на Македонија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

А ваквите промени во животот, со кој тој изградил колку-толку стабилен однос, игра со точно одредени правила од кои како сега, може да се отстапи, како да го заплиснуваа и несакајќи го тоа, со мириси и сеќавања на уште понови и поизненадувачки во својот настап, запознавања, улоги и драматични разоткривања - скали кои го водеа по неосветлени и меѓусебно испреплетени различни покажувања на истото нешто во кое мислеше дека не по своја волја влегува, таму кадешто не бил дотогаш. Но зошто?

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Доктор Миха излезе од тие институции на системот, без секаков систем во својот организам и без никакво владеење ни со својата снага ни со својата памет.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тука има само една единствена мечта: да стигне под темелите на одвратниот молох што го крие злото во својот железен стомак.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој никако не се приспособи во својот живот на ниту една идеолошка линија, ниту на времето на национал-фашистичката, од која бегајќи со семејството спаси глава, ниту на комунистичката линија на земјата, каде што го продолжи животот!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се вели дека никој не станал пророк во своето село. Не разбирам зошто да не е тоа можно! Јас, навистина, еве не разбирам. И велам: можно е!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дури веруваше дека веќе не е исправен во своето сопствено бунило пред обични и јасни прашања: Дали човекот може да слегува од врвот ако веќе не се качил на него?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Важно е да се каже дека поголемиот дел од претставените дела се наоѓаат во колекцијата на Чарлс Сачи, рекламниот магнат кој и самиот ја збогати комерцијалната поп-иконографија во своите реклами.15 Уметноста од рекламата ги позајми моќта за комуникација и манипулација, но и увидот во организацијата на економскиот систем.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дишан симултаната рефлексија ја замислил како пример за бесконечноста и често, за да ја реализира таа идеја, во својата работа користел стакла или огледала.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Она што посебно го привлекло вниманието на разузнавачот било "македонското прашање", кое на Конгресот било поставено "третиот ден", од страна на бугарската делегација.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ова место нашето им беше слободна територија, како што велеа тие и власта партизаните ја имаа земено во свои раце.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Цела година откако е во гимназија, јас од ум не ја симнувам мојата најважна задача.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Старецот молкна. Гледаше замислен пред себеси и на Бојана му се чинеше дека во себе тој уште разговара, дека нурка во своите сеќавања длабоки повеќе од седумдесет години.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од вакви села беа оние што носеа во своите тупаници бунт, што прашуваа каков живот ќе бранат.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се приближуваше полека и еве веќе почна да го опфаќа во своите пипала она кревко, тенкото, исправено срнче, што стоеше на виделината на зората во некакво сиво, свилено просребнување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ова се совршено јасни редови во кои се анализира движењето на телото, како што рече Erњin Panofsky во својата студија за Codex Huyghens, како еден делив процес што може да се менува до бескрај.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Врежување, прободување, саморанување и исцрпување на телото во секаква форма го прават основниот репертоар на постапки со коишто овој модерен примитивец од Лос Ангелос се служи во своите театарски остварувања.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

V Другарот Чапаев се врати замислен во својот кабинет. Секретарката го потсети на другите обврски.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Со тоа модерното општество го продолжува тоа чувство на зависност до возрасното доба, се појавува кај луѓето кои во други околности би морале секако да ги ограничат своите слободи во своите лични области - ограничувања што се иманентни на самата човекова положба - со развивањето на своите раководни и деловни компетенции, со развивањето на скалесто поставените нарцистички состојби.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Немаа време ниту да седнат. Задушувајќи се во солзи, Марија му раскажа за бедата во болницата, за варваризмот на болничарките, за храната која како да е за кучиња, за бескрајните ноќи во кои не можеше да заспие од ужас.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Манастир и ти носиш во своето срце.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Се сети: кога еднаш на еден свој пријател му рече дека науката не го занима, не знаеше - еднаш (во овој ден) тој ќе ја презира таа наука, еднаш (денес) стегнат во избледена кошула за опасни лудаци ќе почне да се плаши од затемнување на сонцето во својот мозок.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Можеби модерноста е она систематското, било во својата совршена форма, било во својата фрагментарна форма на пропаѓање или руина.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Бил отсекогаш еден човек, којшто си бил достатен на самиот себе, и кој ниеднаш не бил свикнат да бара од другите нешто повеќе, освен да бидат некаде тука, крај него, секој за себе зафатени во своите грижи, многу често други и незабележувани од него, а тој ниеднаш немал потреба да ги побара, или пак да помисли на себе си вака, како сега: Сам...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ниту пак нашата среќа е поголема од вашата.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Увото се опушти, големите вентили на ноздрите се затворија, улиците веќе не ја мереа тежината, а скриениот механизам престана да работи во своето лежиште.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ти во товојата соба, а ти Брезо, во својата?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Тој рече да почекам и се упати кон жената- пајак, која по вторпат беше паднала во својата мрежа и во неа се прпелкаше обидувајќи се да застане на нозе и да излезе од густата преѓа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Некои се изјаснуваа и како анархисти, а во своите дневни соби имаа гарнитури од Луј 14.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Едновремено, технолошкиот развиток сè повеќе ги приближува световите еден кон друг и сите земји во светот ги стави во меѓузависна положба.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Да не претерал во своето владеење со водите и луѓето?

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ова размисла Рада ја немаше ставено во своите планови.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Мило ми е, - рече старецот, а во своите мисли продолжи: „ А што знаеш ти, градски човеку, за жетвите, за жржта, за српот, за лукот и оцетот, најубавата жетварска храна“.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Згора на сѐ, и записникот за извршената контрола, кој беше без печат и без деловоден број, имаше датум кој не одговара со критичниот датум кога се вршел утоварот; тужениот работода- вач не го пријави случајот во МВР како кражба, ниту пак поднесе било какво барање за утрврдување и надомест на материјална штета од избрканите работници – меѓу кои имаше и вработен кој порано, поради својата чесност и посветеност, беше и парично наградуван како најдобар работник во претпријатието.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Посатката е празна и Перса сега му посакува убаво да спие во својата куќичка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Додека пушеа, Марија ѝ се препушти на желбата да се довери некому и нејзиниот глас одѕвонуваше погласно од дождот и од тресењето на автобусот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Била бремена кога таа и сопругот добиле известување дека ќе бидат транспортирани.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Насетував како А.А. се двоумеше: од една страна сакаше да го продолжиме дијалогот, а од друга страна беше притиснат, заплашен од Х.Х. да не оди предалеку во своите претпоставки па да ги испомеша работите, да ја збуни Централата и да ја принуди на радикален потег.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Откако тој се врати од болницата во својот виенски дом на улицата Шонлатерн, секое утро излегував од дома велејќи дека одам да читам во библиотеката, оставајќи го зад себе префрлувањето на мајка ми дека моите врснички по цел ден остануваат дома а излегуваат само со своите мајки, или некој друг повозрасен член од семејството, за да не си го нарушат угледот кај договарачите на бракови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со својот провокативен тон, Хундертвасер уште 1958 г. во својот „Мувлосан манифест...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

А освоените награди му даваа за право да верува во своите писателски вредности.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Би можеле со своето жалење да ме подмамат кон приврзување што значи дека би посакал да се вратам во својата мрша, што фала богу е невозможно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Оттаму тој се прибрал во својот стан што се наоѓал зад католичката црква во куќата на Италијанецот Антонио Пете106.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Овој створ ни на тој што му припаѓа, не го сака, сепак, го зема во своја рака.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Во однос на прашањето за границите на Балканот, Адамиќ во својата дискусија истакнал дека тоа прашање Југославија го има со Италија и со Австрија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Третиот предуслов за третирањето на ликовниот живот во Македонија како сцена е постоењето на меѓународни „ѕвезди”, уметници кои би биле исто толку познати надвор од нашите граници колку и во својата локална средина, кои би биле поканувани од организаторите на големите светски изложби на сметка на организаторот (а не на државата) и за кои би пишувале странските списанија (не по нарачка).

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

А за да им помогнат на старите во терањето на стоката, тие беа повеле со нив и по некое дете од осум до десет години, оти пак за младите беше опасно да слегуваат в град да не ги собере некој од поблиските бегови за работа во својот чифлиг, бидејќи полските работи беа во полн ек, та на беговите им беше потребна работна рака, и тие ја наоѓаа со својата сила кај рајата – христијаните – која не беше уште сопственост на некој од нивните колеги, како што беше овде случајот со слободните Мариовци.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Додека во своите рани дела илузиски си поигруваше со евтиниот сензационализам, The loves of Ondine содржи, пак, оргијашка гозба слична на онаа од „Слаткиот филм” на Макавеев.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Имам ниски рамења и обемот на градите приближно ми е еднаков на обемот на струкот...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Едно дете зема неколку камчиња, се наведнува меѓу раширените нозе на еден од чуварите, и замавнува со камчињата по лудите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вие секогаш им бевте многу побитен на луѓето од мојата генерација отколку на колекционерите во своите пеесети и шеесети години. okno.mk | Margina #10 [1995] 13

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ако кажеш дека некој е „мелодраматичен“ или дека нешто е „мелодраматично“, ти одбиваш да му ги удостоиш страдањата со достоинственоста што ѝ прилегаат на трагедијата, која општествено повластените луѓе или оние што се стремат да заземат положба на општествена повластеност, се стремат да си ја чуваат за себе. ‌Страдањето што не може да тврди дека е трагично мора да излезе патетично.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Затоа, во својата ни најмалку декларативна поетика, авторот е толку самосвесен за творештвото како свест за оние предели за кои веруваме дека се вечни: „Со моето сведочење во вид на писание дека некогаш сум бил, всушност, јас и посведочувам дека сѐ уште сум жив, но дали на овој или на некој друг свет, не знам“ (Писание за ѕвероглавите и мојата смрт).

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

За Мисирков, којшто ги имаше предвид конкретните услови во својата татковина и можеше да го согледа развитокот на својот народ во блиска перспектива, таквиот став беше наполно неприфатлив и историски анахрон, особено кога и лично добро ги познаваше националистичките методи и средства во воспитувањето и во српските, и во грчките и во бугарските училишта.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Откако добро се најаде, си се врати во своето дувло и го посматраше од зад една грмушка лесноумното кутре како талка и пати осамено.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Таа не знаеше дека оригиналното презиме било Адамовиќ и дека Милан, во своите први денови во Америка, од ова презиме ја изоставил наставката ”овиќ” и од незнаење ја испуштил буквата „с“.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Татко остануваше радикален во своите намери, Мајка се обидуваше да внесе спокој.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сите тие херои на митологијата на моќта на спокојно си се прибираат во своите гробови, секој во својот, внимателно навлекувајќи си ги одоздола над себе тешките црни мермерни плочи на кои имињата им се испишани со златни букви.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Налутен како рис прв дотрча кај војводите и уште од педесет метра почна да вика и псуе: — Ами вака ли, море коркари, ќе го падеме Турчинот, слепци да водите што го зедоте на душа народот, аир да не сторите во очите да рече господ златен!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тогаш тој, во својата душа, знаеше дека таа беше во собата, и тогаш во темната месечева светлина, што се процедуваше низ пердињата, ја виде неа како жива слика, го виде нејзиното убаво бледо лице, дебелиот кок руса коса, и начинот на кој го движеше своето вито тело.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Според Косановиќ, реакционерните влади или диктатурата во Југославија во целост била против Хитлер, но исто така тие биле и против демократијата во својата земја.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

До крајот на својот живот веруваше во својата варијанта на историјата, означена од немоќта и проклетството на владеењето, последица на човековата непотполност и несовршеност.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И на жена со раширени раце и нозе, подготвена да те голтне во својата мрежа, вселена мала што е.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми се чинеше дека лутината ми е иста како онаа божјата кон народот Израелски, та помислив: ’По цел ден ги ширев рацете кон вас, непослушен и инаетлив народе!‘, и во својата горчина, тогаш за миг ве напуштив.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Имаше место во последната клупа и изгледа дека беше задоволен со тоа, зашто таму, во аголот, другите деца викаа, се префрлуваа преку клупите, се маваа со сунѓерот, ги влечеа девојчињата за прцлињата и изведуваа стотици други ѓаволштини, тој седеше стуткан во својот агол, отсутен, со мислите далеку од она што се случуваше околу него.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Одеше што одеше, нозете му окапаа на Исус Христос, рскавицата му се сотре во колената дури од првата влезе во својата втора Пиета.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

За прв пат јасно како острица на нож блесна во неговата глава - жив закопан, и се виде во тој блесок како се задушува, како попусто завива за помош, како по неколку дни, избезумен и гладен, ги забуцна забите во својата измршавеност и се кине залак по залак.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ти истото тоа го правеше во своите детства.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Таа знаеше, во животот тоа повеќе пати ѝ се потврди: Татко исчезнуваше во својата библиотека и се враќаше со необични откритија само кога ќе го навасаше мисла за нова преселба.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Се чинеше дека Татко, како никогаш дотогаш се справуваше со распоредот на книгите во својата библиотека, барајќи излези од балканскиот лавиринт.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Таткото на нацијата долго време живееше во својата палата во лажен сојуз со вечноста, меѓу животот кој беше подреден на неговото продолжување во смртта, далеку од верноста кон некаква трансцендентна илузија, туку повеќе свртена кон последните трошки од животот, како да ја доврши својата фараонска пирамида, искачен на нејзиниот врв.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Постојано мислев на дедо ми, кој, како што рече татко ми, „се враќа во своето детство“.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Но тој е вдаден во своето умислено задоволство.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се обидуваат да избегаат од тој свет, но длабоко во себе, во својата свест и паметење ги чуваат сликите од тој свет што како неизлечива рана го носат во себе...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во намачената улица настапува штама, опасна и зла во својата неизвесност.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Неотпорот понекогаш и мене ме зафаќаше, ме тркалаше по кривата нерамна калдрма кон широчината, чиниш ќе ме искрши од слепиот ѕид ишаран од раката на инспекторовиот син со зборови што не требаше да ги знае во своите години.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

За нас, кои литературата нè грабнала во свои раце, стартот е важен, но финишот, Сашо мој, е многу поважен.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Јас, кој ја гледав смртта на праведникот Стефан, држејќи и во својата рака камен на омразата и на стравот, потем во Ерусалим, преобратен и покорен, ги крстив неговите најблиски, смртните му родители, браќа и сестри.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ете! Да не се случеше таа случајна средба помеѓу мене и тој стрип, можеби јас денес ќе бев некаков успешен банкар, или еминентен политички коментатор, или флексибилен деловен човек, па дури и ептен угледен правник (за каков што ме мечтаеше татко ми во своите родителски сништа)...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Еден од италијанските писатели на програмата на тогашниот маниризам, Матео Перегрини, во својата книга Fonti del Ingegno (1650) пишува дека "идеите се нешта во okno.mk | Margina #22 [1995] 17 нашите гради".

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Пелагија, откако ги рашири работите над капакот од големиот сандак што не ѝ служеше за спиење, седна до Чана, а оваа во истиот миг ја пикна во својата прегратка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Татко остануваше доследен во својот наум добро да се исконтролира минатото на семејството, нашиот дел од балканската историја, за да ни биде подобро нам, на децата, и поуспешно да се соочиме со иднината, кога нив ќе ги нема.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Како што Мајка ги задржуваше и ги смируваше пресилните зборови во својата градина и во тврдина на молскот, така во задржаните солзи ги задржуваше пресилните удари на балканската судбина и на балканската историја.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Маркос во својата лична архива се уште чува исечок од весникот „Махи“.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога ќе пресмета дека човекот и е грешка, ќе го повлече во своите бездни и ќе ослободи место за посилни.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Откако ќе го примеше одредениот број нови болни и ќе ги одбиеше во амбулантата веќе примените, се затвораше во својот кабинет со што на вратата ќе ја обесеше таблата дека докторот е зафатен со научна работа; таблата испишана со негов ракопис, односно ногопис, а каква научна работа - тоа ни ректоратот не знаеше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во својот познат есеј „Поетот за критиката“, Марина Цветаева, ќе рече: „ Сè вслушнувам во секој голем глас, кому и да му припаѓа тој.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Тој ја зеде раката на својата невеста во своите раце и ја стисна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

За тоа време со помош на една програмирана направа спијачот после точно одредени дози на RЕМ (се користат фотички и/или електрични надразби) се буди за да извести за своето искуство. (...) Будните имаат еден и заеднички свет, а секој поединечно од оние што спијат се превртува во својот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во своите полубудни мисли го нарекуваше Златната земја.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знаеле ли тие зошто не се плаши оној кој љуби?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Видови на преведување Во својата статија „За лингвистичките аспекти на преведувањето“, Роман Јакобсон разликува три вида преведување: (1) интралингвално преведување, или преизразување (интерпретација на вербални знаци со помош на други знаци во истиот јазик). (2) интерлингвално преведување или прописно преведување (интерпретација на вербални знаци со помош на некој друг јазик). (3) интерсемиотичко преведување или трансмутирање (интерпретација на вербални знаци со помош на знаци на невербален знаковен систем). okno.mk | Margina #8-9 [1994] 21

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Кога ќе се случи такво нешто, иако се заштитени од гревовите на овој свет, во своите црковни одаи, тие се казнуваат телесно и душевно.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Само имиња како што се Норман Роквел и Ендрју Вајат можат да обезбедат некаква конкуренција, додека на интернационалната сцена неговата аура наоѓа достоен ривал во Салвадор Дали.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Меѓувремено Кога се најде пак во својата работан соба во Скопје, Едо прво се ослободи од телефонскиот именик на Сан Диего.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

За несреќа, тој во ова не гледа никакво ограничување во својот авторитет за да ни каже што се, а што не се компјутерите во состојба да направат.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Си заминавме: секој во својот град, секој во своето училиште, кај своите другари.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

(Клаус во својата хотелска соба.) КЛАУС: Кој е? (Тишина. Тропање на вратата. Пауза.) Кој е? (Посилно тропање.) Кој е таму?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Таква е човековата судбина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Хуните нападнаа со големи сили од три правци Извор- Дебар- Кичево“.196 Во својот извештај Мекдоналд се задржува и на политичката ситуација во делот на Македонија под Југославија.197

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Тогаш неговиот весел и полетен пев прострујуваше во куќата и тоа беше сигнал дека Камилски сретнал добар автор меѓу многуте книги во својата библиотека.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сега се чувствувам како птица која се вратила во своето јато.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ворхоловите ко-автори, тие не беа толку чираци на големиот волшебник колку вистински алхемичари кои успеаја да ја синтетизираат нефатливата аура на Ворхол во литературен стил што ќе беше од огромен значај и во случај Ворхол никогаш да не фатеше сликарска четка во својата рака.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Можеме да ја заклучиме студијата за ПОСТУТОПИСКАТА ФАЗА во МОДЕРНАТА УМЕТНОСТ со тврдењето дека двата различни контексти во кои беа изведувани ЗАПАДНИТЕ и ИСТОЧНИТЕ експерименти ја лишија МОДЕРНАТА УМЕТНОСТ од нејзиниот интернационален карактер, секој во својот сопствен домен ОТУЃУВАЈЌИ ја од религиозно-УТОПИСКАТА функција.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Изложбата почнува од една просторија со натпис „убавината на рамнодушноста“ - Дишанов израз за однесувањето за кое тој тврдеше дека го прифатил одбирајќи ги „редимејдите“, секојдневни предмети подигнати на ниво на уметнички дела само со моќта и вредноста на уметниковиот избор.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И потоа како да задрема во чекор...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Нели се договоривме во својата тетратка да запишувам сè што ќе ми се случува и што ми се чини интересно? Докрај ја имам испишано, Еве, види!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И уште ова: понекогаш господинот Призрак упаѓа во таква специфична состојба што не може да изусти ниту збор; при таквите случаи, кога состанокот на Силите на Доброто веќе е закажан или неопходен, господинот Призрак, во својот замок-музеј, наредбите ги пренесува или со помош на со сенки испишаните букви по ѕидовите, или уште понеобично: со помош на низови од слики (скоро како стрип!) кои доволно јасно (иако понекогаш потполно нејасно, па доаѓа до хаос!) објаснуваат што всушност (Бедмен, Мики Хаос и Јанус) треба да направат.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во својата расправа Светот на видеото и фракталниот субјект Jean Baudrillard ја дефинираше виртуелноста како она, кое ‘не е ниту реално нити иреално, не е иманентно ниту пак трансцедентно, ниту внатрешно ниту надворешно’, бидејќи им бега на сите одредби.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Католичката милосрдна сестра, Французинката Писи, која во Солун работела во француската болница и поради тоа контактирала со наши луѓе и ја познавала доста добро неиздржливата положба во која се наоѓало македонското население, во својот „Дневник“ се прашува: „До кога ќе оди така? Нема ли да се преполни чашата на горчината?

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ментално заболената личност не би требало да се соочува со преголем број избори во својот секојдневен живот, посебно со изборот на пријатели од големиот број на странци.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Во лудава ноќ песот излезе на песокта Слепецот заскитан во својот неповторлив свет Мирно ја прелистуваше книгата на темнината.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Во годината што измина, барем така велат познавачите, театарите во својот креативен сон влегувале со откриени задници.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Со своите терасасти објекти, пример е вилата на Шен (Schen) од 1912-та г., Адолф Лоос (Adolf Loos) бил претходник на Ле Корбизие (Le Corbusier), кој во својот втор закон за нова архитектонска доктрина предлагал кровни градини.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Толку од срце се смеат што едни се држат за стомаците а други толку се завалуваат во своите столици наназад што се изложуваат на опасноста да паднат на теме.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во својот „Мувлосан манифест“ Хундертвасер ја анализира конвенционалната архитектура и заклучува дека ниту архитектот, ниту ѕидарот, ниту станарите немаат никаков однос кон градбата.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

На секој начин би сакал Gates и Sculley и сите тие луѓе да станат подобри во својата работа, и да почнат да соработуваат со Јапонците за таков вид софтвер што ќе нѐ одведе во иднината.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Најголемиот дел од она што сум го напишал се означува како ексцентрично, бидејќи никогаш не правев јасни разграничувања помеѓу живеењето и пишувањето; иако живеејќи успевам да го прикријам непотполното учество во сопственото опстојување, сепак не можам да го изнегирам во своето пишување, затоа што пишувам токму за да не постојам или за да не постојам половично.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„Ти реков дека е маѓепсан од неа“, беше сигурна тетка им Роска во својата интуиција за намерите на негувателката и веќе правеше нови договори на адвокат за наследници.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Бидејќи доктор Ауербах верувал дека блискоста со другите деца ќе му помогне на Рајнер, тој во својот дом му овозможил на Фридрих Рихтер да им држи часови по цртање на децата на професорите на Медицинскиот факултет, кои биле на возраст на неговиот син.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Задуман во своите семејни проблеми, Томо трагаше по мисла која ќе ги потисне овие проблеми.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

На Махмуд Дарвиш таа година народот на Македонија во својот свет храм му го подари најсветото што можело да му се подари на еден поет - неговата тиха сина светост и тишината на истрајбата во времето, како пристан во враќањето од егзил на поетот во прегратката на човештвото...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Господе златен, и во своја земја да не можеш да си го видиш детето што умира!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Некои копии приватно циркулирале во тоа време, а се објавени дури 1958 година, со наслов „Сина и кафеава книга”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но сега, кога се најде во својата соба како во туѓа, од сето тоа лето немаше ништо.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Една од тие воени зими беше најстудената што ја помнам; студот не ни дозволуваше да заспиеме навечер, па останувавме со мајка будни во мракот на приемната соба, тропавме со нозете по подот и триевме дланка од дланка да се згрееме, проговорувавме по некој збор, а потоа, кога ќе изминеше ноќта, кога ќе минеше утрото а ближењето на пладнето малку го ублажуваше студот, одевме секоја во својата соба и заспивавме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Месечината не ги видела, во својот одраз се вргалела.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ако уметноста - според Ваисхедел - ја има смислата на откривање на метафизичкото, овие егзистенцијални одредувања покажуваат дека класиката и маниризмот навистина во една „двократна“ смисла ја прават видлива реалноста.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Здодевноста е главната пречка поради која човекот е непостојан во своите ставови и желби – одоговори старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

И Татко до доцна во ноќта патуваше во својата библиотека, обземен од својот дел на обврската да реферира утредента за зборовите кои не ги сметаше апсолутно за опасни, туку како зборови- институции, кој кои на најдобар начин во текот на вековите ја задржале речиси непроменлива својата иницијална конотација.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Проклет да бидам, тој ја виде, веќе ја имаше во своите очи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Мелвил и го антиципира и го обратува Вајлда: Секој човек можеби го убива она што го љуби, но и секој човек го љуби она што го убива: Нека им биде ова предупреда на приврзаниците на мажественоста, на оние што претпочитаат геј-еротичност повеќе од геј-култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не е никакво чудо што геј-мажите ги бие глас дека се склони кон мелодраматичност во своите стилови на емоционално изразување.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој сметал дека тоа прашање можеби веќе било разгледувано меѓу НОД и Италијанците.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Неговиот ранч се состоеше од мала двособна куќа опкружена со грмушки, лоцирана во најосамениот дел на овчарскиот предел.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Одвај павташе со крилјата, се влечкаше по небеса. Доаѓаше некаде од дамнините и којзнае по колку века Одново ќе грачи во својот дом.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Покажаното насилство ќе биде плод на немоќта на тиранинот кој ќе бара во својот наум соучесници меѓу слабите од секаков вид.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ги затвори очите во целосното сраснување, избегнувајќи ги надворешните впечатоци, самрачната светлина; одненадеж толку уморна, но сигурна во својата победа, без да ја слави како толку нејзина и толку чекана. Ѝ се пристори дека една од двете слатко плачеше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- „Што можеме да промениме?“ Со едната рака ги зграпчуваме своите спомени, а со другата ги пакуваме своите куфери.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Страста кон пишувањето ја пројавува уште од мали нозе во своите споменарки и детски песнички, меѓутоа, официјално и посериозно својата писателска кариера ја започнува во 2005 година на свои дваесет години кога го напиша својот прв роман со наслов „Читај ми ги мислите“ кој го објавува неколку години подоцна.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Еден пример е новиот јапонски закон за емиграција од 1990 година, кој им ја отвори границата на неколку категории на високо квалификувани професионалци (на пр. експерти за меѓународни финансии, сметководство, медицински персонал, итн.), 64 Ibid. 49 додека во исто време влезот на „простата работна сила“ го направи илегален.65 Сето ова води до заклучок дека глобализацијата резултираше со парадоксални гранични политики: границите стануваат попропустливи за стоките и капиталот (преку договори за слободна трговија), но помалку пропустливи за протокот на луѓе (емигранти).

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Тоа диво време го опишува во својата неодамна издадена автобиографија “Flashback”.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Мајка си живееше со реликвиите на својата мала балканска митологија којашто Татко, на еден друг начин, ја бараше во своите книги.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Уметникот во новата, комуникациска ера веќе не си е, како некогаш, доволен самиот себеси затворен во својот микро-свет, туку сега е граѓанин на светот, отворен кон сите култури, традиции и индивидуалности во интеракција. (што не значи дека „изолираниот уметник” е мртов - бидејќи уметноста сепак е осаменичка работа, а мејл-артот само разгорува некои стари жарчиња за односот меѓу уметникот и светот - туку само зборуваме за доминантни модели, како во животот така и во уметноста, како во комуникацијата така и во творештвото, сè повеќе разбирајќи дека сето тоа е исто и дека она страшно осамено, тогаш, Life = Art на Дишан, денес е толку секаде-присутно што, веројатно, за некоја година, како реакција на „промискуитет носта на информацијата и уметноста” ќе се појават „Новите езотеричари” кои, како некогаш алхемичарите, ќе се обидат да сокријат, да сакрифицираат одредени зони од знаењето, иако процесот е толку залауфан што...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

За тоа впрочем Фројд и пишуваше во своето познато дело Идината на една илузија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ги слушаше како завиваат од двете нивни волчешки посоки, останат сам и увиснат, загледан во својата падната пушка во снегот под себе, токму на она место, каде што само до неодамна стоеше неговиот мршар, сега сосема сам, и сега дури и без него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Меѓутоа, двајца од гемиџиите, не успеале да се вратат во својата тактовина.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Во својот долг страдалнички живот на Балканот, минувајќи низ круговите на егзилот, покрај чувството на помирувањето со текот на судбината и природниот крај, Татко беше најмногу од сите нас начисто и со невозможноста на враќањето во родната земја.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не ми требаше многу време за да ја грабнам облеката, бундата и чантата; не сакав да потрошам премногу време на облекување; ако коњите побрзаат како на патот за ваму, ќе скокнам, така да се каже, од оваа постела во својата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Старова и дава несомнен придонес на литературата во тој правец, не само во својата земја туку и во европските литератури.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И потекоа како врела течност, кошмарно и изгубено, мали во својата неотпорност пред ноќните тајни.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Затоа и не забележа. Колоната полека заостануваше, се разредуваше и нескладно се збираше а во својата безгласност на стара хармоника со закана шушкаше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тој знаеше, како што пишува Жари во Мажјачиштето, дека „се разбира нема причина луѓето да градат трајни дела ако тие немаат барем јасна замисла дека овие дела треба да чекаат на додатна убавина... која иднината ја чува во своите одаи.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

И тука - среде целосната тишина во својата душа - мртовецот одеднаш почувствува ужасен страв за својот мртовечки живот; дури почувствува удар на своето умрено срце.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ништо не рече, само уште повеќе се завитка во својата тага.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Конечно 1910-1911 г. Берлин станува сцена на којашто експресионизмот во својата разновидност можел да се развива и спроведува пред космополитска публика.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Малата уста се развлекуваше како ластик, а очите, место да се стиснат во своите мускули, бабреа, се полнеа со солзи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога човек се збогува со близок во својата душевна длабина алхемиски се бори, да ги оживее блиските и далечни спомени, да го поврати изминатото време со саканиот исчезнат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И потем раскажа случка дека во некое ино време, некој бедник, што украл скапоцености од палатата на Царот, не ги сокрил во својата бедна колиба, туку под престолот на Царот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Политиката на Хенри Кисинџер, чекор по чекор во решавањето на палестинското прашање, која беше наложена Мировната конференција во Женева, многумина ја сметаа за совршено промислена стратегиска стапица, која Јасер Арафат не ја разбра или не сакал да ја разбере и во која на крајот ќе се најде во лажниот излез од лавиринтот, во својата Палестина, како претседател, но всушност тоа ќе биде неговиот кафез во Рамалах кој ќе го напушти неколку дена пред својата смрт, се разбира со дозвола на израелскиот водач Ариел Шарон.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Одговор на прашањето “зошто”, може да се изведе директно од филмот на Оливер Стоун.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа се извишува на неколку ката. Во свое време, таа била најмодерната и најзабележлива зграда во градот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Невенче ја стави тетратката во чантата и отиде во својата соба.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

На оној друг брег секое човечко суштество живее во свој сопствен свет, затоа што лудилото настапува кога Јас се откинува од реалноста, раскинувајќи се во себе, и создава своја сопствена не-реалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Многу романи го содржат “дом” во својот наслов: “Куќа на смеата”, “Проблемите на една куќа”..., но ниту еден не е толку исполнет со емоции како насловот што Suzan Cheeve ѝ го даде на својата книга мемоари “Дом пред мрак”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Како да ги жалеше книгите коишто сакаше да ги премести, да им даде маргинална позиција во својата библиотека.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ја погледнува прекорно мајка си и заминува во својата соба.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тврдата вода во своето корито созава камења кои и пречат во нејзиниот тек.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Има луѓе кои не можат да ја поднесат болната реалност, и се вовираат во еден потполно измислен свет, се губат во својот внатрешен сон во кој острицата на сечилото на болката не само што е затапена, туку сечилото е во потполност стопено; се губат во внатрешен сон во кој трепери остварувањето на секоја желба, а и желбите се разлеваат, или се стеснуваат до една единствена точка – да бидат во блажено мирување.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше еден сосема тих глас, а по него еден длабок одглас на нешто како далечен истрел, кој потоа како да се повтори од поблиску, а низ сето тоа, едвај дофатливо за слухот, се носеа последните одзвуци од нешто, што не беше ни писок ни волчешко завивање, а тој во таа своја потонатост можеше уште да помисли дека вака може да се разреси во своите последни одзиви само човечкиот вик.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Како што поминувала Револуцијата така и ги збирала во својот облак.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

157. Ние гледаме сега оти три национални и религиозни пропаганди во нашата татковина се борат една против друга и сите заедно се борат против нас и нашите интереси, сакајќи да им нанесат смртен удар и да си ги потчинат под себе, земајќи го со таа цел религиозното и училишното работење кај нас во свои раце преку црквата и училиштето за да ѝ нанесат смртен удар на нашата народност, ни го налагаат нам нивниот наместо нашиот јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Конечно, по две недели од патешествието во Рајнбек, таа ме повика во својот стан. На пијалок, рече.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Татко откриваше во своите книги во кои Мајка не можеше да проникне, дека лавиринтот го симболизира светиот пат преземен од душата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Широки димензии на една поетска сфера која во својата содржина вметнала шаренолик спектар на интересности.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Тој одговори: - Арафат со мировните преговори и договори во Осло, со избраните израелски миротворци, од тој период беше свесен дека тој го правеше само првиот чекор во своето враќање во Палестина. Другите чекори беа препуштени на судбината...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И навистина, старецот во своето долго живеење в планина, во својата постојана врска со природата, беше свикнат на еден неверојатно точен ритам на живеење, во него постоеше истенчено чувство за течењето на времето и затоа појавата на некаква умна временска направа само би го нарушувала тој ритам на установено живеење.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Иако Шенбергов ученик, Кејџ своите музички ставови ги изгради врз критиката на некои основни поставки на својот учител, потпирајќи се пред се на оние новини кои во своите дела ги воведоа Веберн и Сати.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Оној што му објавува војна на она што е „природно“ не е во позиција да ги оплакува неприродните „општествено прифатени стандарди за убавина“; ако телото е само РАМКА што чека да биде наполнета со нови податоци“, кој било сет е еднакво добар.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сѐ додека не надојдоа сосема блиску прерд него, така за да можат да им бидат видени и нивните остри муцки, и нивните опашки, издолжени зад нив и секоја од нив како прекршена во својата средина од гладот и од мршавоста.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но секогаш кога се приближуваше со чунот полн риба до контролорите кои требаше да му го земат десетокот за еминот, нему му доаѓаа пред очи некакви чудни слики на непознати места, некакви други рибници каде што тој ловеше сам во свој далјан, некакви други брегови и весла што со леснотија на крилја го цепеа среброто на водата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Колку поапсурдно во својата доследност, толку подобро.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Или сме оставени трајно секој во својата колибка.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Бојан лежеше со отворени очи, долго лежеше така и се чувствуваше како повратник кој долго време бил во некој далечен, туѓ предел, па сега, враќајќи се во својот сакан, познат крај го доживува како ново откритие и влегува во него со извесна претпазливост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Откоа се починале и се понајале, си латнале пак и си дошле во тие земји кај што си имале седела, та секој си тргнал во својот виљает, а Силјан со аџијата и друзи се упатиле за кај Прилеп.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Да се расцепиш себеси, пишуваат Делез и Гатари во својот Анти Едип, би бил еден внатрешен процес на доживување за којшто фашистот-националистот се покажува неспособен; затоа тој ги расцепува другите, а тоа веќе не е внатрешен процес на доживување, туку „државничка” работа на убивање луѓе и воени разорувања.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Капетанот за првпат во својот живот имаше сила само да процеди два збора:Имало Господ!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ајде, нека има и кај нас еден маж без мустаќи, само срцето нека е машко, та мустаќите ни помагаат, ни пречат, — се нашакува задоволен Толе и ја зачисли својата светијованка Митра во својата чета како Мише Ќосото и го продолжи комитскиот живот во нејзина близина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тука одигра важна улога и филмот, за што размислуваше Gilles De 36 Margina #15-16 [1995] | okno.mk leuze во своето дело Слика - движење.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Особено малечката ужива во својата работа како што и самиот тој ужива во она што се занимава.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Лери Меккафери (Larry McCaffery), кој предава во Јужна Калифорнија, пишуваше за многумина од нив во своето дело „Јуриш кон студиото на реалноста, Досие на киберпанкерската и постмодерна СФ”. (Storming the Reality Studio) Многу од теоретичарите не читале баш многу научна фантастика; Тие се хард-носед хип.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Снимателот немаше доверба во својот асистент да му ги даде инструментите што си ги задржа на вратот како амајлија, иако во штабната барака не го очекуваше некоја неизвесна судбина освен да пие ладно кафе, да трга цигара по цигара и одвај да чека да му понудат од шишето што се криеше во бирото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ако некоја фирма избие напред таа со тоа ќе добие дополнителна 86 okno.mk предност па разумно водена стратегија или среќа можат да решат дали компанијата ќе стане предводник во својата област.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Поголемиот број од луѓето што ги снимавме навистина живееја во челзи okno.mk | Margina #15-16 [1995] 117 хотелот, па затоа и поголемиот дел од времето го поминувавме таму. често вечеравме и пиевме во Ел Кихот, ресторан во приземјето и луѓето едноставно доаѓаа и си одеа во своите или туѓите соби.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

А и да смогнат, не се нужни, зашто жената не може да ги прифати и искористи: таа во најдобар случај во својот живот може да се оплоди најмногу дваесет пати.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Парадоксите на самореферентноста Што треба да се прави во оваа ситуација?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тогаш собирот се поколеба во своето истечување натаму.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Дали е права Русија во своите тврдења?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Го следеше смртта на секој чекор. Неколкупати речиси митски ја избегнуваше. Веруваше дека го штитат таинствени сили. Беше постојано во својот транс.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За жал, тој тоа не го прави, туку се крие зад купиштата пивски конзерви во своето дувло во Тафталиџе и накнадно го цензурира разговоров.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Работејќи на ова редефинирање на преведувањето во својот есеј од 1985 година “Des Tours de Babel” (“Вавилонските кули”), Дерида го усвојува Бенјаминовиот концепт на Überleben, “преживувањето” на јазикот, за да објасни на кој начин преводот го модификува или надополнува оригиналот.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Така сега гледам: предмет, страотно остар, речиси опасен во својата прецизност, кој го дофаќам со својата долга рака.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

А волшебно е да се патува низ неа како низ едно примитивно општество на утрешнината, сложено, измешано во неизмерен промискуитет, општество на свирепи ритуали, но полни со убавина во својата површна разноликост, општество на една тотална метасоцијалност со непредвидливи последици чијашто пак неизбежност нѐ опчинува, но општество без минато низ кое би се одразило, и коешто оттаму суштински е примитивно...

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Откако Матвеј Николаевич умре, си дојде на себе во својот гроб, под влажната и тешка земја.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Повеќе отколку да информира во склад со историските критериуми, неговата намера е психички да ги привлече посетителите и од гледањето да направи прилика за соочување и освестување, ако не на сопствениот расизам, тогаш скоро сигурно за рамнодушноста кон драмата на другиот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Татко најмалку очекуваше дека оваа турска неодредена заменка, од арапско потекло (на турски falan, на арапски fulan), но набргу, откако Камилски реферира за нејзината генеза и значење (некој, тој и тој) и посебно за фактот што големиот француски славист Андре Мазон ја анализирал и ѝ посветил посебно место во своите Документи, познати како Словенски прикаски и песни од Југозападна Македонија (1923), забележани за време на Првата светска војна, кога како резервен офицер на француската Источна армија, со други илјадници француски резервни офицери, голем број интелектуалци од најразлични професии, ќе се најде на Балканот, посебно во Македонија и во Албанија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сите бележани со истиот знак на среќа, загледани и заслушани во себе, во кафезите со глувчиња во своите глави, и што е најинтересно: помалку или воопшто не јаделе.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таму треба да седнете на сонце околу пладне и да порачате чај.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пејотл копчињата (пејотл е мескалин во својата природна форма) можат да се сомелат, а потоа да се изџвакаат или пушат.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Офицерскиот кор исто така покажа примерна дисциплина и ладнокрвност, и тој не може да се смета за одговорен, во својата целина, за ексцесите, коишто во вакви околности се неизбежни“131.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Понекогаш по некоја вест ќе нѐ израдуваше, како кога стигна телеграма дека Софи, која три години пред тоа се беше омажила за фотографот Макс Халберштат и имаше заминато да живее со него во Хамбург, родила син.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Заглибувајќи во својот идеал човекот се изгубил во сопствената игра, па сакајќи да се надмине се скаменува во недвижење.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јасер Арафат, како ретко кој владетел во светот, требаше да најде свој пат за својот народ во историјата, да го врати од светскиот егзил во својата татковина Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога го забележа Татко, се крена од книжната барикада, се извиши како господар на книгите, небаре наредувајќи им да му се поклонат на драгиот гостин.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Со него, паралелно во ист ритам, одеше и неговиот бик Чако, разјарен, лаком во своите потреби, кој подгонет од неудобноста на студот, веднаш јурна низ угорницата, без да го почитува својот стопан.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

”Не бев сигурна дека е вистинска змија. Мислев дека е играчка, онаква какви што луѓето ставаат во своите тревници.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кон крајот на декември минатата година се вселив во својот привремен мидлтаунски стан и веднаш нарачав cable.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

На 27. XI 1943 година во својата телеграма до претседателот на Југословенскат влада во емиграција, ќе истакне: Во Њујорк друштвото „Слободен свет“ одржало слободна дискусија меѓу Адамиќ, Косановиќ, Радиша, Дел Вајо, Салвемини и уште некои, за проблемите на Балканот.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Сега. Во својата куќа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Читав: „Следната ноќ Мигуел лежеше без сон во својата постела; му се пристори како да слушнал нешто.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Со ова прашање ќе се справи во студијата Неологизмите и законитостите на фонетската еволуција на албанскиот јазик во своето списание Albania.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Таа умееше, во својата голема и намачена душа, да најде простор за соседите, за повеќедетните семејства, кои тешко врзуваа крај со крај, со скудните средства.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка, во својата тивка и ненаметлива набожност, си веруваше дека и овој пат Бог ѝ помогнал испраќајќи ги козите да си ги спаси чедата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Видов како онаа меѓу вас која прва ме прими во својот дом си ги прегриза усните од жал и подавајќи ми леб и вода, со својата топла и мека рака ја допре мојата, жилаво старечка и растреперена. ’Татко, до кога ќе луташ?‘ ми прозборе. ’Немаш свој дом, главата и брадата сосема ти побелеле од последниот пат кога те видов, а телото ти се смалило под товарот на годините!‘ Трогнат од милоста во нејзините зборови, тогаш ѝ реков: ’Вистина е, единствена ќерко моја, јас страдам, но се радувам!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не му беше лесно да го преземе овој пресуден чекор во својот живот, верувајќи дека неговото перо може да биде попрецизно од мечот, со кој се црташе картата на палестинската држава, во забрзаните постапки на Јасер Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И покрај фрустрацијата и самосожалувањето, кои му ја замаглија визијата, тој забележа дека таа сè уште е бледа, но дека во неа има свежина и блесок кои сигурно доаѓаа од тоа што беше среќна во својата љубов.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој во својот занес продолжи да п е е.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И најголемите трупци питомо се наместуваа во своите лежишта, во милиметар токму онде, каде што беше неговата желба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сѐ, што можеше да донесе во својата собичка, беше една китка брст, што ја накрши кога сети на своето срнче, и една лута болка во сите зглобови, во сите глуждови, од која што колениците се превиткуваа сами.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така и читаше: ги покануваше зборовите во својот двор, ширум отворајќи им ја капијата, потоа ги кажуваше полни со жубор. ***

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но ако ти толку страсно веруваш во својата правда... Well, then... Fight, my friend! Fight for your country!“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Освен тоа, Гарсиласо својот текст не го напиша на мајчиниот јазик (кечуа), кој токму дословно му е мајчин, туку на јазикот на татка си, односно на шпански.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

— Ех! — издивна длабоко та ја забележаа дури и дедовците а Илко веќе и онака со неа разговараше во своите мисли.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И колку поблиску сме до позарот, толку почесто го слушаме македонскиот говор и изненадени сме затоа што леринскиот пазар многу личи на битолскиот, а и кафеаните и кафулињата и малите ресторанчиња личат на битолските, но со таа разлика што во Битола се зборува гласно, а тука, во Лерин, тивко и внимателно и само во свое друштво.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Неговата неприкосновена искреност, за добро и за зло, го покрива целото негово дело и ги прави достоинствени дури и неговите најголеми гафови. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 235 Риверс никогаш не е помалку од потполно вклучен во задачата што си ја поставил: да го украси своето доделено место во историјата на уметноста со толку многу незауздано изобилство колку што самиот може да поднесе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Учителот Коста ме повика, во својата соба и ми рече дека сме многу далеку од дома и да не правам такви глупости другпат.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Тој е просто луд.“ Нојо треба да биде сменет од високата долѓност заради лош избор на овој ковчег, мислеше Отец Симеон кога се затвори во својата соба.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Некогаш, во далечното детство, како што му се чинело на Лозан Перуника, неговиот дедо со благо лице на старински јунак го завиткувал во својот дебел и секогаш чист кожув, го држел на скут и го упатувал в живот преку прикаски во кои победувала храброста и чесноста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Златко гледа во нив, потоа кришум погледнува во своите меки, нежни рачиња. Гледа и не може да издржи.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Таа си постави за цел да ја спаси, да ја осмисли нејзината егзистенција, да ги хармонизира разликите кои ја обележуваа во животот, барајќи излез од нив, барајќи, во истовреме, смисла за сопствената судбина на Балканот, во своето мешано семејство.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Еден ист изворен гест на човештвото може да проистекне од ист импулс, да има мошне сличен ритам, па сепак во својот дуктус тој може да биде закочен и сопрен на сосема различни начини. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 196 Margina #26-28 [1995] | okno.mk 197 КОНСТРУКТИВИЗМОТ НЕКОГАШ И СЕГА Уметноста на надоместувањето Во 17-иот век “анаморфозата” станува мода.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

За лисицата и за гавранот што држел во својот клун парченце сирење?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Целата идеја да ги испразни сите институции во Америка - затворите, приватните училишта и клубовите од внатрешноста - и да ги пренесе во своето студио учејќи да зборува преку медиумот на оваа бука, на нов народски јазик, сѐ уште вчудоневидува. (...) Сепак, на крајот Фектори беше осудена на пропаст поради сопствениот успех, поради светлината што ја фрли и поради контрадикциите на Ворхоловата личност што тој така извонредно ги отелотвори во Фектори како своја фикција - големата американска сказна: Неговата храброст и софистицираност, неговата не виност и несигурност -Дракула и Пепелашка-Дрела (Dracula and Cindarella - Drella), како што сите го знаеа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кети ми раскажа една приказна од Стариот крај, за еден славеј, кој бил многу вљубен во својата сопствена песна, и тој пеел со толку силна желба така што неговото мало срце препукнало од песната.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Стана и си отиде во својата одаја, во јужното крило на господарската куќа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Пак останав сам, пак... - си шепотеше и уште потажен од вчера, се завитка во својата осаменост.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Тука се правеше првиот од многуте мали чекори замислени од Кисинџер во Женева и прифатени од Арафат...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Поради тоа, во текот на деветнаесетиот и во почетокот на дваесетиот век, масите ја преземаат контролата над сите сфери на социјалната структура на општеството.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Климент Камилски до доцна во ноќта пребаруваше во своите речници и енциклопедии, книги и поранешни записи, за да ги одреди петте навистина опасни зборови, во продолжение на петте третирани, во утрешната средба со Татко која беше закажана кај него.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кутриот Камилски, некогашен јуришник од шпанските барикади, аулите на париската Сорбона, прекален борец во борбата против фашизмот во Македонија, еден од основачите на Универзитетот во Скопје, на крајот заробеник во проклетата тврдина островот Голи Оток, како да одеше на последната битка во својот живот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А ти сакаш да ги намачкаат лицата со боја и да играат ритуални игри секој во својата скривница.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Воздивна, повика. како да следи друг во својата кожа очекуваше дека ќе ревне.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Така како што замислува секое девојченце во своите невини мечти.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

На пример, според „ Тајмс“ од седумнаесетти март произлегуваше дека Големиот Брат, во својот говор од претходниот ден, претскажал дека фронтот во Јужна Индија ќе остане мирен, но дека наскоро ќе почне евразиска офанзива во Северна Африка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас, сепак, не верувам дека уште долго ќе го бранат од доказите што ги даде Селин. (фрагменти од текстот “Селин кормилар” на Жан Дибифе) елементи на самосвест okno.mk | Margina #32-33 [1996] МАРГИНА

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ирена во својот свет Денот во градот беше сончев.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ама што ќе се снајдам кога јас еве лежам во својот мртовечки сандак под земјат и сега останува да дојдат тие претставниците на оној свет, на Бога или на подземјето и да прават што ќе прават со мене.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Британските експерти не можеле да не го прокоментираат присуството на Едвард Кардељ на заседанието.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тоа барање за конструктивност одамна е препознаено во својата компензациска функција: „Од филозофијата се бара, откако религијата е изгубена, да се фрли на изградба и да го замени свештеникот.“ (Хегел)

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ирвинг Хоу (Howe) и Хари Лавин констатираа 1959, односно 1960 г. во своите статии Mass-society and post- modern fiction, односно What was Modernism? дека современата литература, за разлика од големата литература на Модерната - литературата на Јејтс, Елиот, Паунд и Џојс - е окарактеризирана со слабеењето, односно опаѓањето на иноваторската потенција и продорност.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Со овие неизбежни мисли за сјајот и бедата на владеењето во нова Картагина, во која стариот Југурта ги завршуваше своите последни години во својот златен кафез, се доближувавме кон Добриот `рт, на долго очекуваната матанѕа...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Книгите сè уште седеа наредени по полиците во неговата соба, во куќата, во градот, и сеќавајќи се на нивното невидливо, заборавено присуство во својот живот, тој си вети дека кога ќе се врати дома, ќе ги препрочита сите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во тоа време од денот, единственото нешто што можеше да ме заинтересира беше да мислам на Игбал.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Претпоставувам, сите се укотвени во своите топли домови, а јас сама.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

За сето време, додека го мислеше тоа, остануваше свесен и за својата глад, а мислеше и на следните некоку дена, што мораше да ги помине долу, во својата пилана на Белата Долина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

153. И во овој поглед Мисирков ја антиципира блиската реалност: професорот Ј. Цвииќ токму таа теорија ја разви во своите „научни” трудови /1904-1906/, докажувајќи дека Македонците се „флотантна маса” од која може да се измесат и „Срби“ и „Бугари“ – во зависност од тоа кој ќе ги завладее.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Рада ја прекина нејзината мисла. - Сѐ во свое време.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како да е вторпат Соколе во својот живот младоженец.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Вистина е,” рече санџак-бегот, „многу владетели на овие краишта покажале покрај бесот, и мудрост во своето владеење.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во неа Минотаур избира да остане во лавиринтот во кој е затворен: „Едно попладне“, признава тој, „излегов на улица; ако се вратив пред мрак, тоа го направив поради стравот што лицата од обичниот свет го предизвикуваа во мене“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој беше толку длабок во својата генијалност што гледаше напред, беше свесен за моќните промени што ќе се случат по неговиот живот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Се разбира, од суштинско значење беше да се обезбеди соработка со Филаделфискиот музеј на уметноста, кој ја позајми, покрај многуте други и прославената „Стриптизета која слегува по скали“ (1912).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Според Бојс, виталната топлина, инхерентно духовна, била извор на полноти јата на телесното и духовното постоење.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Често во својот кабинет на разговор ја повикуваше Азра, курвица со широк радиус на дејствување.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Од страв дека во својата жед по знаење, како изгубен патник во пустина, се затрчал кон некоја фатаморгана за да се напие од изворот што, всушност, не постоел.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се обидов со нејзиниот час и да се пошегувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ФЕЗЛИЕВ: Госпоѓа Христова спие во својата соба.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Но таа се наведна и, пребрза во својата нечујност, излезе од собата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Откако ја прогласи за ништовна повелбата на Палестинската ослободителна организација, со која потврдуваше дека оружената борба е единствениот пат на ослободувањето на Палестина Арафат сакаше на крилјата на мирот еднаш засекогаш да долета во слободната држава Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Низ овие две категории Татко не гледаше само приказ за вечната борба помеѓу доброто и злото, кое го обележува човековото постоење, туку гледаше вистинска ментална формула како најдобро да го протолкува во својата Историја на Балканот низ падовите на империите, периодот на Османската Империја, која имаше, впрочем, извршено најсилно влијание врз менталниот склоп на Балканците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Таа знаеше дека не е во ред човек да биде токку многу маретијален, ограничен во своите сфаќања за животот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Не палјачовци. Зашто тие имаат смеа само за себе и ја носат во своите катници како змијата што го носи својот отров.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Климент Камилски на Татко му се исповедаше во својата необична библиотека, како дете пред своите скапоцени играчки.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во крвта ни една граница за сонцето Бадемите ги врзале во своите глуждови сите твои времиња.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Повоената генерација сега ја презема работата.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тврдењата како она на Новалис, “животот е болест на духот”, би се трупале во канонските книги”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Професорите од жолтата гимназија, луѓе сиви и без разбирање за сиот живот околу себе, и жителите на безизлезната улица, ситни во своите страсти за кои најголем настан по некоја светска војна беше апсењето на стариот Адам, не ми беа разбирливи, во нив не го видов она што е спротивно на злото иако многуте не беа зли.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А зар пак да е тука некаде ќе ги оставеше сами да го испратат старецот во својот вечен дом, не ќе ја донесеше својата гола глава, не ќе пуштеше две три солзи од прозорците на својот живот, не ќе кажеше неколку лафа, не ќе го охрабреше дедо Костадина гласно и јавно дека нема да биде заборавен во рамната земја, а не како неа сето тоа молчејќи да му го кажува?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Само еден екстремен скептицизам во однос на науката - и отвореност кон другите модуси на знаење и начини на живот, колку и да ни се туѓи - можат да 96 Margina #4-5 [1994] | okno.mk ни помогнат да ја избегнеме оваа опасност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Своите импресии од Февруарскиот поход, шефот на британската воена мисија Brasenose Доналд Мекдоналд, ги изнел во својот извештај до својот штаб во Каиро.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Така кажано, добивка во своја корист и на најмалку уште двајца.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тој ја зеде критичната ситуација во свои раце.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ние сме глупави ( а толку се глупави и Гилфердинг, и Каниц и Григорович и Липарди и многу други етнографи) дека е Велес бугарски град и дека се најдува во Македонија; следствено не треба вие да се лутите дека владиката Дамаскин го затворил училиштето туку не дека вашата пропаганда си го пикнала носот не во својот чорап...“

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

К.К., охрабрен продолжуваше живо да се внесува во својата лекција.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Заедно со трупотењето на тркалата на возот по шините, ги пуштив моите мисли да едрат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Млитавиот и сив општински писар трипати дневно ги ласкаше жолтите чевли, ги дуваше напудрените образи и уживаше во својата државна служба со каква во улицата можеа само тројца да се пофалат - тој, кусогледиот инспектор со несовитливи коленици и ќосавиот полн послужител во основното училиште „Вук Караџиќ“.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

“Не љубете лесно и не верувајте лесно”, препорачува во својот Прирачен оракл Грасиан, роден истата година кога и Кирхер.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Бездруго, кога ѝ го избрале името Ервехе кое, на персиски, значи цвет, надвладеал некој персиски ген, со кој биле дојдени отоманските освојувачи и го накалемиле исламот во својот идентитет и, потоа, низ нивните походи во Азија, на Арабискиот Полуостров, низ Медитеранот, го пренеле и на Балканот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во својата Историја го беше потцртал мислењето дека револуциите не се пресадуваат, а доколку тоа се стори е неизбежен незапирливиот процес на жртвувањето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За прошетките на Буле и Андриќ пишува Мирко Ковач во своите „Антимемоари“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И еднаш тој можеше многу добро да го сети во своите прсти здивот на тоа живинче.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, во својата долга историја, градот го менувал името и се викал: Филипол, Флавија, Тримонциум, Метропол, Неокор и на крајот го добил своето денешно име - Пловдив.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Гледајќи ја дршката во своите раце, остаток на сила и нејасна омраза, споулавеникот седнал на камен и го потпрел челото на поткренатите коленици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ноќта нѐ зграпчи во своите раскошни постели...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Винстон остана седејќи една минута, загледан во својата празна чаша, и одвај забележа кога неговите нозе го изнесоа повторно на улицата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дали можеби таа, во својот, за мене долг и непознат живот, доживеа неубаво искуство со маж, кој поради друга жена ја оставил без збор?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Поправо таа се чувствуваше но за постарите и поискусните, што имаа дочекано во својот живот повеќе зими.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Бидејќи, можам добро да замислам како, почнувајќи од тој момент, почнувајќи од тој пораз објавен од постарите браќа, младиот Marcel не можеше а да не ги набљудува со сосем други очи оние на кои до вчера им се восхитувал и чии што теории ги слушал, т.е. да не види во Jacљues Villon, вечно облечен во својата аптекарска јакничка, уметник чесен но здодевен, а во Raymond некој чија што мануелна вештина требаше да се презира од истите причини поради кои Leonardo го презирал Michelangelo, бидејќи, на крајот на краиштата, скулптурата „предизвикува потење и замор”, а оној што се занимава со неа „прекриен е со мермерна прашина како пекарски чирак” (8), додека Duchamp-овата амбиција веќе тогаш беше да воспостави некаква метода, или да спои три вида на делување: сликарот, но и интелектуалецот, и конечно, универзалниот уметник, политехничар, да стане најпосле, во својот век, она што Leonardo беше во својот, човек од одреден маниризам, церебрален и меланхоличен денди, на аристократско растојание од општеството и во самотијата на една соба која е поблиску до печката на филозофот отколку до работилницата на некаков си занаетчија.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Се вкочани како манекен, бркна во џебот, извади една десетдинарка и дури откако ја остави на масичката, сосем малку ја одзаврте главата колку за да види што ќе земе, ја подаде раката, го преви весникот што му беше подаден, го стави под мишката и продолжи да чекори исто онака студено и исправено загледан повеќе во својата далечна цел одошто каде и да било пред себе.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Кабаков успева во својата намера да ги провоцира сетилата на посетителот кои дефинитивно се наоѓаат во колективната меморија.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Секој чекор на Арафат беше следен од невидливи тајни сили кои беа навлезени дури и меѓу самиот раиз, во неговиот дом, во неговото опкружување.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Старецот ја остави ластегарката и барајќи нешто во својот широк појас почна бавно да раскажува: - Те најдов по орлите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

За него, Грк од Египет критиката вели - умеел да го оживее минатото во своите песни.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Во крвавиот траг на боиштето остана само едно од тие изребрени суви тела, што се превиваше во морничаво, жилаво умирање, продолжувајќи за сето време да замавнува во празнината со своите задни нозе, чиниш и во своите последни соништа продолжуваше да бега, некаде во некоја шума, некаде меѓу некои стебла, однесувајќи ја и од онаа страна на животот својата исконска глад.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мајката „вложува“ во своето дете.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Слично така, во Летот на една стрела (An Arrow’s Flight, 1998), Марк Мерлис нуди геј-прераскажување на Падот на Троја и приказната за грчкиот јунак Филоктет – иако може и да се разбере дека создава хомерски мит за Виетнамската војна, за геј-ослободувањето и за почетокот на епидемијата на ХИВ/сидата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога ја втераа колата во дворот тој немаше друго објаснување освен она, дека сето ова што сега го прави го сонувал повеќе години, дури имал намера тој да засади бостан за да може еден ден и во својот двор да втера полна кола лубеници.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Смислете нешто. Обидете се со некој арабаџија.“ Боже, биди милозлив како што си мудар, мислеа тие и беа покорни во својата нејакост, свесни дека сѐ се само не и ум.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

На местото од сето она, што царуваше по Белата Долина, тој имаше само една пушка, со уште два фишека, кои не се решаваше да ги загуби вака попусто, а тоа беше една многу несправедлива и лоша замена, невозможна замена, за сѐ друго, што чуваше секоја единка од тој живот околу него, за секое дебнење и секое предухитрување, за секое сурово наскокнување и секакво столкнување очи в очи, што го носеше во своето тело, во сплетот од своите мускули, секој жител на таа бела, диво ризискрена ноќ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Да резимираме: класичните мајстори на перспективата во своите трактати јасно ги раздвоија, од едната и другата страна на трите хоризонтали - од кои најниската ја претставуваше линијата на хоризонтот од долен домен, а највиосоката линија го претставуваше челото на горниот домен - двата разнородни простори: просторот на геометриската проекција и просторот на проекцијата во перспектива, со други зборови дводимензионалниот простор и привидите на еден тродимензионален простор.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

- Сталин беше осуден и во својата земја! – не знам од каде црпев храброст да му одговорам.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Неодамна весниците пишуваа за некој скулптор кој долги години работел во својата вила, во близината на Кичево, кај кој ноќе, наводно, доаѓала монахиња, исто така со џип, но подоцна се утврдило дека под дулбенот со ширитче по рабовите и долгата црна носија на божемната искушеничка се криел поп, хомосексуалец.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Дилемата ја решив во своја корист. Без видување!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тој седеше сосем исправен во својот стол, додека неговите моќни гради се издигаа и потреперуваа како да му се противставуваат на удар на бран.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потем три дена се молеше Богу во својата пештера и на четвртиот ден тргна вода голема од карпата, од Папокот на светот: вода студена, изворска, кладенец студен среде врела пустина!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Убаво си е да се слави фактот дека „настраните кои имаат дваесетина и помалку години... гледаат дека се горе-долу прифатени каде и да одат“, барем во Њујорк, а најмалку од сѐ сакам да ја обезвреднам таа добра вест.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа не се вклопува во ниедно правило. Дури ни во своите.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Малку подоцна ми се јави Хенри Гелдзалер и ми кажа дека ја чул веста во некој ресторан додека ручал. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 165

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во откраднатата крбла за млеко гмечел со боси нозе туѓо грозје, се опивал, ревел споулавено.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Суптилни креации кои ги поттикнуваат луѓето да проникнат во своите лични и најдлабоки емоции на себеспознавање и будење без страв да ја покажат љубовта, почитта што ја чувствуваат за себе и за светот околу себе.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Татка и го препозна од нападот кога ја извадија неа од кај него, а и самиот Трајко не си го мени името како аџи Јане ги прочита сите имиња што ги запиша во својот тефтер на Богородица во Старавина.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Користејќи ја уметноста за да се ослободи од животно-порекнувачките трауми што ги претрпел, но не одречувајќи ја нивната вистинитост (овој тип на активност го прави таканареченото уметничко „одуховување на животот“, што е една фундаментално репаративна задача на уметноста), Бојс се враќал кон праисконските извори на топлина, то ест, кон топлината на почетокот, топлина која во формативните фази на животот, го охрабрува здравото растење. 98 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Монашки нишан: сведоштвото на Лука Блажениот 29 „Има нишани што ги следиш од рано детство без да знаеш зошто: - се будиш предзори додека сосема не се повлекла глувата сенка на ноќта кога сѐ е разбиено на безброј дробни честички сетен ситнеж кој подоцна ќе се склопи во запрепастувачки складен и топол мозаик, во фрески по ѕидовите, по подот, на сводот и сеќаваш кревкото, кршливото порозното, обезличеното се преобразува во својата виша смисла и ти се обзнанува: ни еден слом не е алогичен!; - тукушто си пркнал уште дете, стануваш аскет и заминуваш незнајно каде само (посакуваш!) да биде тивко, молебно створено и од природата, и од човека за деноноќно бдение за созерцание, вертикално понирање на веда - од небеса до подземи за живеење со жиг и жедба на монах ни горе-ни долу повеќе таму, одошто овде

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Интерактивниот видеогаме, на пример, на посетителот му го доверува управувањето со црнечката побуна во Лос Ангелес во 1992 година и му овозможува неговиот избор да го споредува со вистинскиот тек на тогашните случувања и со мислењата на другите посетители. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 113 Јадрото на изложбениот проект е Куќата на холокаустот, што се протега во повеќе сали и со степенувањето на драматичната напнатост ги буди најлошите прогони со коишто се зафатило човештвото во својата историја.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сигурно се наоѓаше пред најголемото искушение во својот егзил.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Дом е метафора со бескрајно голем потенцијал: Во некои религии се употребува за смрт („човекот заминува во својот вечен дом“); кај Тукидид за вечната слава по смртта („дом во мислите на луѓето“).

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

16. СТАРО КУПУВА, ПРОДАВА НОВО - што ли тој трговец има во својот шарен дуќан?

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Тогаш секогаш погледнувам во часовникот. Ама тоа не е страшно.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се гледавме уште извесно време во молк и, додека траеше таа неизвесност, нежно ми ја зеде раката во својата дланка и си ја стави на коленото.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Исус ги успива Света Елена и Мајка Тереза, Носи жолта кошула и самотник Во своето дрво создава зелена светлина, Северници и секавици.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Во своите поговорки, таа ја прелетуваше историјата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Инаку, велат дека не е во интерес на владетелот во својата држава да трпи повеќе вери: ако во неа се соберат сите секти на светот, тоа не би предизвикало никаква штета, бидејќи не постои ниедна секта којашто не заповеда послушност и не повикува на подредување. Монтескје (Montisquieu), Персиски писма, 1721 okno.mk | Margina #32-33 [1996] 90

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во својот сонет „Грижа на совест“ (1976), запиша: „Го сторив гревот потешко простлив / од сите гревови. Среќен не бев...“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа се две: онаа која бесконечно чека и онаа која влегува во своето чекање.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Се огласил Орце, забарикадиран во својот стан, кој, видовме, се наоѓал во главниот дел од градот во близина на Отоманската банка и француската болница.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Таа ноќ Карамба-Барамба заспал во својата колиба со широка насмевка.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

По завршувањето на војната тој се враќа таму и го обновува односот со своите родители кој, како што и тој самиот вели, “не би можело да се окарактеризира како посебно близок.”

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Покрај куќарката, на горната страна, имаше едно фурниште колку половина од куќарката, со покривот пропаднат внатре, целото обраснато во скреби во коишто живееше најдолгиот и најдебел смок што воопшто некој брезничанец во својот живот го имаше видено.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Додека спиеше, тој беше како уловено животно кое се бори повторно да ја добие својата безбедност во своето животинско легло.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

во (предл.) - свој (прид.)