до (предл.) - стар (прид.)

Така беше адет тогаш: кога се прави нов поп, сите пријатели да го поткрепат за да се приближи и тој до старите попови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во уводот, на една прошетка по старо Скопје, до Старото кале на кое се наоѓа црквата „Свети Спас“, писателот ја открива својата намера: „Тука, среде црквата, во ореов сандак, нарежан на шари, лежи еден војвода“.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Жена ми е пушката малихерка, а деца ми се дробните фишеци...“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ќе ги нас`скаше едни спроти други, а таа ќе се измиголеше и ќе се вртеше во дворот, ќе легнеше во собата од куќата на стопанот и до стариот кревет, ќе заспиеше во длабок сон.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Молам? - Ду театаро. - А, до театарот. До стариот или до новиот? - Ду старио. Кај кафаната „Театарче“. Знааш дека?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Весел човек. („Забега овој“, го притисна гласот, ама за инает, црвеното на семафорот му се запали пред нос).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Орце зел под кирија друго дуќанче веднаш до старата берберница. „Бакалин“ и „стопан“ на бакалницата станал Марко Бошнаков од Охрид.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Двете деца, меко газејќи по изгниените прагови, со неизбежните вреќи на грб, се доближија до стариот вагон.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)