кон (предл.) - град (имн.)

Соколе слегува полека по патчето кон градот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Колку повеќе наближуваше кон градот, се потопло му беше околу срцето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И тој, избезумен, пак се фрли на косот и со дива брзина јурна кон градот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кругот е завршен – црномурестиот витез со жолтата наметка поаѓа кон Градот, а идната хранителка на змиското семе копнежот незадржливо ја води од Градот, кон прегратката на блискиот незнаенец.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тогаш крикнаа и жените и како да ги подзеде чудна сила, исплашено ги фрлија цвеќињата и прснаа назад кон градот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ти одам така јас, нога за нога, кон градот, а градот како да го нема, како да се преселил некаде другде.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми се стопи студот во градите, коњот се смири, се успокои и крена кроткум кон градот...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Потоа, со возбуда и трепет, влегоа во џипот и џипот тргна по беспатјето, кон градот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сонцето им ги отвори очите на верниците, светлината им го подозеде стравот и уплавот и сите прснаа бегум кон градот, кон своите домови.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Погледнувам нагоре... Се чини облачно. – Ќе врне – си велам, и побрзувам назад кон градот.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Гледам, се завил над него еден облак... Голем, голем, темен, градобитен...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (Не знае што да прави, станува, гледа кон градот.) Па... ќе ја свршиме, чорбаџи Теодосе.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Но в утрини мошне рано Тргнуваќи пеш кон градот Чувство мрачно во мене се збрало Лажен призрак вчерашното било Сето волшепство од вчера се скрило Нигде човек, толпа на плоштадот Никому ни добро утро, ни здраво Нигде луѓе со марионети Нигде сликари, ниту портрети Ниту какви било други марифети Само тажен, тажен изглед на градот. 2005
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Појдовме кон градот задоволувајќи се со мали пакости: на кепецот костенџија му ја изгаснавме карбитената ламба, во отворениот прозорец на писарот и бабицата фрливме мртво глувче, на еден поп му рековме баксуз.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А пак тогаш: Сивокрилите ангели полека фатија да се источуваат пафтајќи со крилјата и упатувајќи се на запад, и наскоро одново се покажа сводот небесен што сега ја немаше својата, туку бојата на проклетството, а од силната војска се издвои само еден одред од Силата што го препокри градот во кој згаснуваше сѐ: и криците, и довикувањата, и трчаниците, и стравот на луѓето, та носејќи факли со сумпорен пламен се одвоија од јатотото и фатија да се спуштаат полека кон Градот...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога ја доби веста, имаше чувство дека таа е во врска со настанот што го исчекуваше, за кој првите навестувања ги доби не само во Виена, туку и во шепотливо пренесуваните вести за спорадичните депортации на Евреи надвор, додуша надвор од неговата диецеза, но со една иста дестинација: Аушвиц, Полска.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога нејзиниот поглед се устреми кон градот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Околината пред Тирана расте во голема индустриска зона и заедно со новите патишта кои водат кон градовите што лежат покрај морските брегови, Албанија ја живее својата сегашнина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А долу, во приодите кон градот, сѐ што беше останато рането и убиено во минските полиња, пред пушкарниците на бункерите, со бодликава жица врзана за врат ги влечеа до местата каде чекаа војничките камиони.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кој заборавен остров, кое езеро, кој брег и бран што го носи небото кон градот?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
На самиот врв се наоѓа планинарскиот дом изграден во вид на кула, со прекрасна глетка кон градот Скопје - како што вели - од птичја перспектива!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Козите чекореа кон градот. Сега прчовите одеа зад нив.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога блесна ѕвездата Вечерница, Чанга се упати кон градот со задоволните, најадени кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И јас кога еднаш одамна , во мојот поранешен живот, се качив на Водно и погледнав долу кон градот, не можев да здогледам ниту една од моите грижи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Додека чекореше гледаше кон градот и започна да ја потпевнува „Школските дни“, тивко, за себе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)