Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во филмот My hustler од разговорот на учесниците (кој во најголемиот дел од филмот се одвива off- screen) дознаваме дека Пол Америка, предметот на нивното упорно набљудување (и желба) се занимава со проституција со машки; најинтересен момент е кога во купатилото ќе му падне пешкирот што му стои околу половината.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во прилог на фактот што многу Ворхолови грешки произлегле од вистинското, а не од симулираното незнаење, говори и неговото постепено напредување во филмската техника.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тој никогаш не губеше време за релативизирање или пак за рушење на холивудските митови (во митологијата на американскиот филм, не постои вредност која не е успешно пародирана), и од неговите изјави, и уште попрво, од неговиот однос кон протагонистите, можеме да го видиме респектот кон холивудската традиција, особено кон системот на ѕвездите.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Нивниот воајеризам е воајеризам и на авторот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ако кај Вертов и Годар е забележливо присуството на авторот, тогаш кај Ворхол е забележливо присуството на машината (камерата) и отсуството на авторот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Често користената тематика на сензационалното, несекојдневното, граничното, бизарното кај него е презентирана без никаков обид за морализаторство, па дури и став; режиски, јунаците се прифатени такви какви што се, без интервенција и интерпретација од страна на авторот (звучен и доцен период). okno.mk | Margina #15-16 [1995] 95

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во таа цел, Hence Dante Gabriel Rosseti 1861. година изјави дека работата на преведувачот во себе носи стремеж на себелишување и задушување на сопствените креативни импулси,сугерирајќи дека често преведувачот ќе се послужеше со идиоми на својата епоха и со свои сопствени, за да го разубави текстот, но само кога неговото би му припаѓало нему; често по некоја каденца ќе му послужеше, но за структурата на авторот - и по некоја структура, но за авторовата каденца... okno.mk | Margina #8-9 [1994] 27

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Имињата на авторите не ги препознавам.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тогаш Христов на Колишевски, со помош на авторот на овој текст, даде писмена изјава одобрение до сите македонски издавачи на сите оние места каде што во неговите дела стои „Бугарин“ и „бугарски“ да бидат коригирани изменети во „Македонец“ и „македонски“.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На тој начин Христов ја пронаоѓа својата еурека, ја реализира својата вродена и природна творечка дарба што на авторот му овозможуваат од секојдневното, обичното, локалното и специфичното да изгради сеопшти уметнички квалитети и симболи а при тоа да не ја наруши или загрози нивната реалност.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Мојот став е дека невклученоста во академскиот свет допушта одредена слобода, вклучувајќи ја слободата да се прекршат некои правила - на пример, да се употребува терминот деконструкција на начин којшто можеби нема да биде во согласност со неговото точно Деридијанско значење, - и да се повикам на автори за кои не може воопштено да се смета дека ја застапуваат деконструктивистичката метода.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Срцето ќе покаже објаснението на авторот, е самата Книга (Палмите).

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Иако е дело на автор кој по професија е правник, актер и театролог, Календар е резултат на едно културолошко промислување кое открива личност со критичко-есеистички талент и препознатлив уметнички израз.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мора да му веруваме на авторот чии дела се полни искреност, чувства и мудрост.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Решија веднаш да дадат прилози за него, но успеаја да соберат сосема незначителна сума, зашто чиновниците без тоа веќе се беа истрошиле вложувајќи за портретот на директорот и претплатувајќи се за некоја книга, што им ја предложил началникот на одделението, кој му бил пријател на авторот, и така, сумата излезе сосема безвредна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од друга страна, оваа книга, како едно философско испитување кое поаѓа од максимата дека „Задачата на философијата е да се занимава со она што е дел од животот на оној што ја употребува“, не може да се апстрахира од ‘формата на животот’ на авторот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Иако настаната во периодот од 1989-1992 год, - во, како што самиот автор вели, „време на идеолошки превирања и превреднувања“, „време на ‘пораз’ на марксизмот - идеологија која ги обележи последниве сто години, - книгата нема намера да понуди содржинска анализа на марксистичката или на некоја друга идеологија.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Целта на авторот е да се укаже на „проблематичноста на потрагата по определбата на ‘идеологијата воопшто’ “; на различните значења и употреби на поимот „идеологија“ и неговата преголема едноставност; да се претстави „многустраноста и комплексноста на односот на субјективитетот спрема идеологијата и неопределивоста на идеолошката акција на субјективитетот; односно, да се истражи (проблематизира) валидноста на повикувањето на идеологијата во објаснувањето на акциите на поединецот“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Камилски не рече ништо, туку само, пред да му ја подаде книгата на Татко, држејќи ја од двете страни, му ја покажа за да може да го прочита името на авторот и насловот: Neuman Weissman, Les Janissaires, Fасult des letters, Paris, 1938 прочита Татко гласно.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Така сфатен, хуманизмот на авторот на двете Пасквелии звучи како несвесен одбранбен гест што уметникот го отправува кон сите стравои со кои новото време во својата бурна надојденост одново како да го загрозува неговиот идеал.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

• Ништо во оваа лиценца не ги нарушува или ограничува моралните права на авторите. CIP – Каталогизација во публикација Национална и универзитетска библиотека „Св. Климент Охридски“, Скопје 349.2:340.13(497.7)”1990-2010“

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Затоа мора да се бара државата да биде одговорна, не за издржување на авторите, туку за јавната инфраструктура на читање.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Владислав Ходасеевич го објаснил тоа со конгенијалноста на авторот кон очекувањата на публиката; Набоков како да извршил некоја “социјална порачка”: “Ако само нему (на гледачот - Иван Толстој) му предложите драма, која не бара толку голем напор и во исто време е уметнички квалитетна, кај гледачот ќе постигнете несомнен успех”.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Постои извонредна кратка СФ приказна, за жал не се сеќавам на името на авторот, во која е пронајдена камера која може да биде поставена на снегулка.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Смислата на оваа добро организирана хибридна прозна белетристика се потпира и врз наклонетоста на авторот кон сентенциозности.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Најсетне доаѓа и она моделирање на колачот. А и тоа му припаѓа нему. На авторот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На авторот му е оставено да ја состави таа материја, да ја исполни со богатствата и чудесиите на безбројните мирудии со кои животот штедро нѐ дарувал.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во таа фуснота беше цитирана завршната реченица од некој расказ на Кафка, која според тврдењето на авторот дословно гласела: Заради сето тоа ние ќе пропаднеме!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Иако не сум толку пристрасен целосно да ја поддржам изјавата на Филип Рот дека „писателот треба да си пишува приватни писма до себе“, можеби затоа сум убеден дека првичниот, најситен, фрактален импулс за создавање книжевен текст поаѓа од едно определено интимно чувство на авторот (понекогаш запишано во неколку брзи реченици на некое истргнато ливче), дури и кога тоа се формулира во онаа почетна толстоевска максима: Сите среќни семејства личат едно на друго, секое несреќно семејство е несреќно на свој начин.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Во неговата најнова книга, најпарадигматични во тој поглед се расказите „Утрото во ‘Ексцелзиор’“, „За малечките сложувалки“ и „Мравки“; во првиот, раскажувањето е во функција на самото сиже, вториот расказ е автопоетички (се работи за поетика на обичното, секојдневното, миговното), а третиот ги проникнува и поетиката на авторот и конкретното вообликување на сижето, нешто како созвучје меѓу теоријата и креацијата (со конкретна демонстрација на творечкиот чин, кој се раѓа од сосема случајно слушнат разговор).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

3. Градови Она што му дава препознатлив белег на творечкиот профил на Александар Прокопиев во целокупниот негов раскажувачки опус, тоа е своевидната опседнатост и безрезервната приврзаност за урбаниот сензибилитет.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Овој роман, кој ја опишува петдневната рашомонијада на авторот во родната земја во пролетта на 1979 (кога овде се слави стогодишнината од раѓањето на Сталин), доживеа во Франција значајно толкување на своите внатрешни слоеви и пошироки значења од бележити француски писатели и книжевни критичари.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Списокот на авторите кои со оваа тема отворија ново поглавје во уметноста е голем, но просторот што овде го имаме е премал за да може да ги опфати баш сите значајни имиња (а и ги има многу).

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Но, не е помала уште една заслуга на авторот, радо би рекле писателот (текстот обилува со волшепства), успешно и наизменично да се проигрува со неизбришливите емоции од детството, како со провоцирана индигнација на тоталитарната отуѓеност на извесен политички режим.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Исто така, тој, раскажувачот, не си допушта себеси празнините останати внатре ваквото толкување од страна на ликовите, да ги надополни со упади на авторот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

На авторот местово му се виде доста чисто и уредно.