на (предл.) - актер (имн.)

Дури со својот избор на актерите за СТОМАКОТ... Гринавеј не ја следи ембрионалната симболика на американскиот филм, кадешто секој негативен лик мора да биде грд.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Напати и самите музеи ни личат на театарски сцени во кои водичите - конзерватори ја презеле улогата на актери, а од самите музеи не може да има подобри театарски сцени, со беспрекорна сценографија и декор.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
При изборот на гледиштето кое поживо ни ја реституира реалноста на фактите и нивната при­марна вредност се поставува прашањето: дали би било поупатно да се потпреме на актерот или на сведокот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Многупати сум бил сведок на челни луѓе (и на аспиранти за челна позиција) во театарот, како и на актери, режисери и други кои, благодарејќи на вроден недостаток, не можат да кажат кога жанрот е чист, а кога е меланж.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Замислете сега, како протекува работниот ден на актер од ваков маштаб?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Воопшто не ни е важно дали актерот го знае методот на Меерхолд, познат како биомеханика, методот на Брехт што се огледа во подготовката на актерот за епскиот театар, визијата на Гротовски за театарот како уметност на актерот, антропологиските истражувања на Барба, обидите на Брук да го направи невидливото видливо и тоа преку актерот...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во животот сѐ уште не сум слушнал човек што ќе каже: „Леле луѓеее, да можевте да видите, поточно, да можевте да слушнете, каков аплауз сум упатил на актерите на сценскиот живот“, затоа, пак, многупати сум слушал како некои чинители на духовните добра се фалат токму со гласноста и времетраењето на аплаузот што им бил упатен.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На неодамнешната промоција на програмата на Скопскиот летен фестивал во фоајето на Македонскиот народен театар, познат македонски актер, се обиде на една средовечна директорка на библиотека да ѝ ја објасни специфичната позиција на актерите во уметничкиот свет.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Љубоморен сум на актерите преку кои таа доживува некој свој свет, нешто што ѝ недостасува.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се мислеше дали да потпраша некој од домаќините за пита пастрмајлија или барем за скара, но веднаш се предупреди дека веројатно во гратчево питите ги прават само наутро додека работат фурните, а скара секако има во некој ресторан, но недостапен за плитките џебови на актерите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Единствена работа која им недостасуваше на немите филмови беше звукот, кој би излегувал од устата на актерите, и шумовите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)