на (предл.) - есен (имн.)

На есен, в година пак ќе јадиш ошче повеќе ќотек.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тие пак што немаа да платат, ниту пак имаше што да им се продаде „на телал", ги тераа гавазот и заптиите, што му ги ставаше на расположение витолишкиот мудур, со авалеџијата од село на село и им удираа секој ден по дваесет и пет стапови по голо месо дури можеа да мрдаат, да одат со нив, а откако ќе им ги искршеа ребрата, ги оставаа да преболат кај некој роднина или пријател, со строга наредба да си одат дома, да работат, да печалат и, на есен, кога ќе дојде авалеџијата, да платат на царот, ако не сакаат пак да јадат двојни ќотеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Раката на есента бавно и нежно се спушти над планината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Папратот почна да ја отфрла својата темно зелена боја, овошките покрај потокот се прошараа со жолти лисја, но највидливо беше присуството на есента во шумата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Со доаѓањето на есента сивило се вселува во нивните детски срца.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Во 1908 изложува во ‘Салонот на независните” и во ‘Салонот на есента” , каде неговиот помлад брат, чие уметничко име е Рејмон Дишан-Вилон, работи како потпретседател.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Црта карикатури за списанијата: “Le Rire”, “Le Sourire”, “Le Temoir”, “Le Courrier Francais”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Ех, ех, пустињо. Чекаш, арамијо, чекаш, а? И тебе ти мириса на есен, на орање.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Пријатно блести но тој сјај не е сигнал на есента.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа што ѝ недостигаше го купуваше на блискиот зелен пазар, а вишокот зарзават од градината им го даваше на блиските соседи со кои на есен подготвуваше туршија и друга зимница за зимскиот период.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во градината се ширеше миризбата на печеното од под сачот, на различните цвеќиња, на свежината која допираше од здивот на блиската река, од миризбата на печеното тесто со различни вметоци што се ослободуваше од подотворениот сач.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беше фатен во клопката на самиот себе, стиснат во црн преграб на својата крв, се повеќе исклештен во неверувањето дека навистина сака да отиде на една планина на чии рабови уште малку и ќе умре летото разјадено од ’рѓата на есента...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тие денови по друг повод со сопругата Гзиме престојував во Париз.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Крајот на есента во 2004 година го означуваше и крајот на животот на Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Станувам и во вазната турам вода на цвеќето со бои на есен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Последното твое доаѓање тука беше на почетокот на есента, без да помислиш дека ќе биде последно.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
И ете откаде Карабоја и коли, и продава, и на есен му се намножил булукот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А на есен? На есен му е осигурана работата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ниедно грло не ѕвони. Ни закланите грла на есента.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сивите копи на есента ги влажат крилјата на птиците.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Стани и упати се пополека по плодовите на есента што татни во земни длабини.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
А пред сѐ изгледа и од корисноста на својот храбар зафат, на есента да ѝ подари доволно жолтило.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А снегот никако да пристигне. Температурата се врати на претходната скала, како на почетокот на есента.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во жолтата пустина на есента го барам, она зазеленува.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
И не се измени ни со прелив мал на есента божилото.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Му се зарадуваа на сонцето, му се зарадуваа на синото небо, на облаците, на ветерот, се зарадуваа и почнаа да раснат. Ѝ се радуваа на пролетта, на летото, на есента, а кога ќе дојдеше зимата задоволно го сонуваа долгиот зимски сон.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Со доаѓањето на есента сивило се вселува во нивните детски срца.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)