Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во далечината се гледа само како се извива чадот од оџакот на куќата на Сеген.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Бев зачуден, дури и исплашен, кога видов дека околу многу куќи беа ископани нови парцели, мали навистина, колку што дозволува земјата во дворот или до дворот на куќата, но ги имаше многу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сега кофите ги имав засолнето во потонот на куќата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

После сето она што го минавме на претходното место воопшто немавме примедби на куќава, но набрзо по вселувањето секое утро почнав да забележувам траги од тела на некои крупни бубачки по тепихот на долниот кат; случајни, како мртви глисти на улица после дожд; а кога прв пат ги здогледав, личеа на топченца волна или парченца кал од детски чевли, или, понекогаш, ако завесите се навлечени, толку потсетуваа на дамки од мастило или темни изгореници што се ужаснував, бидејќи, уште на самиот почеток, тој дебел тепих ме беше престрашил, па првата недела чекорев по него посакувајќи чевлите да ги прождерат моите боси стапала.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Знаеја и младите дека ашик нашата заедница не поднесува, дека срам од љубов во неа не бидува.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Девојчињата седеа дома, а пред портите на куќите излегуваа само постарите Еврејки и во топлите летни ноќи, додека ветрецот го носи мирисот на Дунав, џагорот на бродарите и јазици допловени од далечини, пееја романси донесени речиси пред пет века од Шпанија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Стариот мина со крупни чекори преку бавчата, не гледајќи каде гази, но сепак, тихо, како да ѝ се прикрадува со зла намера на куќата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И решија да свршат работа со време — дури не е разденето. И ѝ го дадоа огнот на куќата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бабата Цвета писна да таже и со една бовчичка в раце истрча преку дворот и падна до самата порта, молејќи за милост.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Долу под гредата на која висеше железото, со кое се објавуваше крајот на работата - стоеше сопственикот на куќата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Откако сѐ извадија од ковчезите и купија од дуќаните уште дарови не само за зетот и за неговите роднини, туку и за сите што беа поканети на стројот, и се послаа простирките и по должината на целиот двор, пред лицето на куќата, од каде што ќе доаѓаат гостите, таткото нареди да се запалат фенерите на улицата и ламбите во одаите во чардаците, макар што не беше стемнето и се гледаше добро од дневната светлина...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дотраеноста на куќата како да му ја зголеми измореноста: точи во него млако, беспомошно сознание за една видлива, опиплива и убиствено присутна непостојаност.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„До зимата да биде готова“, ми вели газдата на куќата. „И побргу“, му ветувам јас.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Што вика од покривот на куќата?“ „Кажува кој што донел.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И тој како ѕидар учествуваше во развојот на овој предел, одејќи во чекор со најновите усовршувања и иновации во трговијата, употребувајќи најнови и различни материјали, менувајќи ги стиловите на куќите, што ги градеше, од стари конвенционални модели до најнови типови на ранчови, и подредените викендички кои сега се протегаа во бескрајни редици на обете страни од сообраќајната артерија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа успеа да стане чувар на куќата во која тој беше роден и го чуваше стариот гуштер во бавчата, кој имаше обичај да си го влече огромното тело низ дворот и крај пчеларникот, или со часови да лежи на сонце.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Маѓепсана од птицата, која сѐ уште леташе над неа, таа полека зачекори кон западната страна на куќата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Сега замисли ме како стојам на гредата од покривот на куќата,“ рече Даниел.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И ова нешто му се случи нему, на ѕидарот, на градителот на куќи, и тоа му се случи во светот во кој живееше, надвор, на периферијата од индустрискиот гигант, во рамното и еднолично село, обележано со вкрстени автопатишта и селски патишта, со бензински пумпи, што беа стратешки сместени на аглите на раскрсниците и трговските центри, таму каде што куќи никнуваа како печурки, оддалечени од нивите за компири.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И неговите пријатели, кои го сочинуваат неговиот свет, исто така се луѓе како него, водоводџии, малтерџии, молери, дрводелци, електричари, мајстори за покриви на куќи, и луѓе што го снабдуваа со тули, цемент, вар, песок, дробен камен, тер-хартија, железарија и дрвена граѓа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Покривите на куќите и на амбарите попуштиле; стадата се задушиле во трлата; овчарите умреле обидувајќи да се откопаат од снежните наноси.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

ЛЕТНИК 1977 Полноќта одненадеж задуваа оние улави пролетни ветришта од кои крцкаа гредите на куќите.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Дете на градите на мајката Загледано во ѕидот на куќата, Девојки скриени во житата со небесни цветови во косите, Црвена светлина што се слуша отаде петровденските камбани, Светулка скаменета на отворена книга во дворот, Коњ што фрчи низ ветерот над реката, Стар часовник што бие меѓу прозорецот и ноќта, Име врежано во каменот на соседот, Бела пеперутка што се буди во тревата, Жнеачка што му шепоти на плодот во неа, Девојка што се крие во душата на темјанушката, Старец што оре со погледот по мапата на татковината, Буква скриена меѓу црешите За да не може да се соопшти зборот што е неопходен, Победници што се плашат од пепелта на поразените, Денот на нејзиното раѓање – меѓу два глужда на црешата, Непрепознатлив глас што шета низ темнината, Младичи што којзнае Од која страна на времето заминаа, Пролетен ветер што тропа врз твојата песна И ти Што сакаш да ме прашаш Уште ли живееш спроти нас, Во пустиот дом на старичката?

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Крушата гордо се креваше над црвените покриви на куќите и над многубројните дрвја околу неа.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Пред да му одговорам, стаклената врата на куќата се отвори а низ неа истрча грамадан жена.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- И јас три дни не одам веќе. Ме тепаше класниот со прачка, и јас со кеман му го искршив прозорецот на куќата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На прагот - домаќинката. И таа нѐ изгушка и откако собувме чевли и искажавме топли и убави зборови за убавината на куќата ѝ пожеливме мир и среќа, нѐ седна на миндер покриен со рачно исткаени килимчиња.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А и татко ми не ретко ѝ помагаше во тоа чистење и уредување на куќата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Едноставно чувствував со целото свое битие и сега, дека не би можело да биде поинаку, па макар и двете да останевме под урнатините на куќата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Овојпат кучката само ја отворила влезната врата на куќата, ја отворила вратата на ладилникот и сѐ послала по душемето, по килимот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе го бараш Сетворителот и Седржителот за да му заблагодариш што ти помогнал да изградиш куќа и во куќата Ангелот од Курбиново, и стиховите-пеперуги кои излетуваат од твојата уста и ја осветлуваат шумата од костени, во која пладнуваат елени со златни рогови и со сребрен ѕвон ги веселат темелите на куќата и ги озвучуваат ѕидовите, та кој ќе помине крај неа застанува да се наслуша и подмладен да го фати Патот на Апостолите, пресреќен што се упатил кон Бога, како што си се упатил и ти самиот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На куќата - во - себе како да си отворил девет џама низ нив да и влегуваат другите куќи, парче небо, една црква со осум кубиња и со еден крст, две трепетлики, една остарена слива, еден орев што сам си го засадил, неколку џунџулиња од градината, со нив неколку полжавчиња, три-четири пеперуги, две кошници пчели и осум осилници со оси, стршлен некој и една полна месечина од која ќе се плашиш и ќе стреперуваш, зашто преку џамот и преку очите, таа влегува во тебе, заедно со едно море кое ќе ти бранува во мислата и ќе те обеспокојува и ќе те полудува.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Паметам оти по сокаците таа вечер, речиси секоја година, имаше крцкав снег. по стреите на куќите висеа долги мразулци, а сињакот ми ги боцкаше ушите и ноздрите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Онисифор Проказник не поднесуваше подбивање.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но и дојденците и староседелците со очи си го пиеле здивот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Проказник праша: „Ти си домаќин на куќава?“ а човекот со блесок на заби во брадата рече дека е така.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бил и останал таков: млади жени поучувал, постарите ги обогатувал со сеќавања за младоста, на ваквите каква што била Фиданка Кукникова им се предавал в раце како штотуку да ги одвоил усните од млечна дојка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Другите гласно се смееле. Од мракот на куќата или кулата им се придружил истрел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Помеѓу сламените покриви на куќите и притаените ридишта се протегала пржелика, дива неродница со мравулници, запрена со запрложен џанкарник без цут на гранките - таквите суви почви не држат на себе ни човек ни тревка. Негде со очај се гласела ветрушка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некој од стрелците со свои стихови му рекол дека познава измирски крмнак со име Селџик-бег; на тој крмнак кучиња ќе му ги кинат дробовите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Го најдов и го доведов. Ќе го нахраниме и ќе го облечеме. Ќе се моли за нашите души.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не го гледам стопанов на куќава, ора?“ „Ора, сее - кој ќе знае“ се протегна Орлен Шумков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го зел товарот претежок за жена и го донел на плешки до прагот на куќата со еден прозорец и со напукнат оџак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На ѕидот, прострен од прозор до прозор, висеше парола, напишана со бели букви на парче тоалденор со боја на глушец: „Дувачкиот оркестар е пат до колективното творештво“ - Многу добро, - рече Остап, - собата за кружоци не претставува никаква опасност во поглед на противпожарната заштита. Да одиме натаму.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Минувајќи ги фасадните соби на куќата во брз алир, Остап никаде не ја забележа столицата од ореово дрво со виткани ногарки, поставена со светла англиска свила со цветчиња.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кога ќе се појавите на прагот на куќата на некој англиски благородник мошне веројатно е дека слугата ќе ви каже, Почитуваната Госпоѓа се извинува, таа не е дома и ќе морате да чекате да добиете една убава картичка Г-дин и Г-ѓа John Miller дома во Сабота, 5-ти Ноември од 16 часот - не сте повикани лично - кажано ви е дека г-дин и г-ѓа Милер ќе бидат дома и дека ќе очекуваат (можеби со задоволство) да ве видат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Оставија само расфрлани книги по подот, оставија неколку откорнати штици, под кои не пронајдоа ништо, ја оставија вратата отворена; вратата чкрташе како ѓаволот сето време потоа, а онаа стара жена, стопанката на куќата, што живееше во собата веднаш спроти онаа отворената, неколку дена немаше смелост ни да ја затвори и по цели денови одеше изврзана со крпа преку ушите за да не ја слуша како чкрта и при најлесно ветре.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се движеа по камената патека кон влезот на куќата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Расфрланиот песок, мешалката за бетон и друг градежен материјал, сведочеа за градбата на куќата која однадвор сѐ уште не беше завршена.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сето тоа во душата на човека налева радосни чувства, но тишината, ох, таа, дебела и напластена, без луѓе, без овчарски свирки и довикувања во гората, без момински одзив преку песни и смеа од градините, од бунарите и чешмите, без думани прав од гојда кои се враќаат од паша по Голем Пат, разбудува помисла за тоа колку многу човек е поводлив, кревок и неотпорен спрема сè она, убаво, што се случува надвор од него, во природата, додека останува беспомошен да влијае на својот сопствен живот - не успева, или не му е дадено, или не му даваат, само да го одреди неговиот ток, па се џари во празно со насолзени очи низ самракот, и му се причинува дека тука некаде, над него и околу него, во воздухот, притаено чукаат срцата на отидените ближни, на самовилите, на легендите и преданијата, на војните и војводите, срцето на животот што беше, што се закоренил некогаш одамна тука и се ископачи, па му иде да отрча на Молитвена Вода, да се плесне пред кладенецот и да нададе глас, не против непревдите што му се сторени лично нему, туку против неправдите што му се сторени и што му се прават воопшто на животот... ...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се поздравуваат со Дај Бог, често се крстуваат со Перун и Митра, во нивна чест, во чест на овие старославјански божества, садат перуника и ги виткаат портите, вратите и прозорците на куќите со зеленило.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Птиците, по дневните жештини, ги напуштаат седелките и сенките, првнуваат од житјата, од тревите, од короните на дрвјата, и гласејќи се една на друга, почнуваат да го надлетуваат просторот над Потковицата, вршките на дрвјата, покривите на куќите; жабите се огласуваат од ендеците, вировите и блатата, некоја осамена ѕвезда заискрува на небото, и гората зашумува и ветар повејува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе погледам така во снегот, како се качува крај куќите и на куќите, и пак ќе се вратам дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ама од едно уво влегува, од друго излегува копнеж е тоа, еј, кај стои снег на летно сонце, а и нам не ни се стои оти таму никој на ништо не ти завидува, ни на куќа, ни на обушје, ни на облека, и си ги собираме пљачките, покупките, трчаме да фатиме брод,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мислам на куќата и сите домашни ми излегуваат пред очи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го фрламе забот на куќа, Горица уште плаче, а ние со Уља се смееме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некои што можат се качуваат на куќите и со дрвени лопати го ринат снегот од покривите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- И дојде еден бугарски офицер од селото и ни рече да собереме пари, по три златни лири на куќа да му собереме за да нѐ води во Бугарија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Повторно да извршите темелен претрес на куќата.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Вратите на куќите се затворија пребрзо. Овде онде удираше резе. Сѐ живо како да се плашеше од темнината.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Наоколу звучниците повторуваа од покривите сѐ едно исто: Мракот и сенките денот го сменија, ова е миг на алчната Мортенија.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

А кога таа повремено ќе направеше обид да се помрдне кон едниот ѕид на куќата или плевната за да шмугне крај него, и тоа се помрднуваше на таа страна за да ја спречи да му избега и за полесно да ја зграпчи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Шандор на главата има паларија со извиткан обод на кој не му се знае предна и задна страна; под раштрканите мустаќи му се гледа малечкото луле провиснато на крајот од устата; мевот му е испакнат и напиња на елекот што го стега; на елекот му се гледа синџирче од часовник што му завршува во џепчето каде што му е ставен палецот од едната рака; погледот му е сериозен, па дури и малку свечен од важноста што ја придава на сликањето, на чинот со кој ќе се овековечи градењето на куќата, на која е завршен првиот кат, а започнува вториот со оставени отвори за врати и прозорци.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Мирисите не се мешаат, ами секој посебно му иде од кај улицата во која навлегува и спрема цвеќињата што растат во дворовите на куќите.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Мајка, како што велеше, бргу го фати редот на куќата, која имаше приземје и два ката, со авлија која завршуваше во убаво средена градина, со летна кујна.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тука имаше и сач (вршник), неколку бакарни тепсии, тави, ѓумови...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко на заминување запре на прагот на куќата која беше под сенката на лисјето од голем даб, која набргу стануваше светлина, светлина на неговата цариградска младост.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Од сето тоа останаа старите клучеви на куќата и пустата надеж на враќањето, кое, беа уверени Татко и Мајка, никогаш не ќе можеа да го стигнат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој ги продолжи своите правни студии на Правниот факултет на Цариградскиот универзитет на големо задоволство и на Фети Окјар, кој и покрај големите државнички функции и презафатеност, секогаш наоѓаше време да се сретне со Татко, да го следи текот на неговите студии, но повеќе никогаш не го прашуваше за неговото конечно останување во Цариград.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Модрата челуст на мракот е безгласна, под влажните покриви на куќите болуваа од жед по него многу девојки со топла кожа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Погодувате, тоа беше улица во едно сиромашно квартче, со накриво протегнати рушевини, со тела на куќи на кои пишуваше „куљар“ или „лимар“ на излижана и продупчена ламарина која ветерот може секој миг да ја подбутне.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Се стемни додека ги исшета само неколку од четириесетте, појде од Тахта-кале маалото, па по Капан-џаде и Гази-Лала, слезе на Карадак и Кебир Челеби, а додека севезден се ѕвереше нагоре, небаре од ова или она ќоше на сокаците ќе го види туљбето на Гази Баба, снегот редеше и редеше, и врз неговите опинци и опутите, и врз клепките, ушите завиткани во шал, така и врз керамидите на куќите што му се бендисаа, убави куќи, ниски и двокатни, градени цврсто од тврд керпич, од чии пенџериња го гледаа вцрвенети детски обравчиња што крцкаат оревчиња, а лушпите не ги фрлаат надвор, преку џамот, туку ги собираат и метат како што е редот на чистотата и како што игуменот ги подучуваше во манастирот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во таквите моменти се оддавав на средување на куќата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Документирањето на еден настан е како градење на куќа од тули кои не знаеш каде се расфрлани низ историјата. Не знаеш каде се, а треба да ги најдеш.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тогаш ја направив фотографијата од внатрешноста на куќата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во устата му стави сребрена пара што му ја даде жена му на Оруш за среќа и долговечност на куќата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ми треба некоја пара за мастраф на куќата; нема од друго место од каде да се фати – им велеше Даут на колегите и ги фалеше воловите: – Не се волови – ангели, што ги викаат каурите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Обрачот се приближи и до црквата каде што ги затече сите млади луѓе, жени и деца и добро му дојдоа сите на куп да не ги собираат од куќа на куќа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Всушност бараката ја користи бај Никола, татко му на Евтим, кој е и чувар и надзорник на куќата што се прави за Оче.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

ВЕРА: Кога пак тато умре и беше продадена нашата куќа и бавчата, мене ми беше страшно навредливо, што некако како додатно се продава и сѐ, сѐ што беше во аглите на куќата и на бавчата потшепнато, на шега кажано и проплакано.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Правеа со брата му Јована во турско време ќерамиди во Витолишча и добија пријатели. Каков поголем пријател можеше да има селанец од оној што го спаси да не ја менува секоја година сламата или 'ржањето на куќата и пак зиме да седи во виришта и мразурки на сред куќи?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Скоро сите нови попови одеа со магарето (за да изгледаат сиромаси) по селата и од куќа на куќа прошетуваа — за нов поп, а селанките ги даруваа што имаа: брашно, волна, јајца, кокошки, некој побожовен чорбаџија им аризуваше по некое јагне или jape, од кои на попчето после му се правеа булучка, ако немаше и свои по стотинадвесте глави, та со испросените се намножуваа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Секој домаќин си остава наследник на куќата, та и ти така треба да направиш, да си одредиш наследник на твоето место.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако ѝ се роди женско — туѓа челад е, што се вели, нека крни глава, нека го ќердоса Митра; ама ако ѝ се роди машко, ќе и се обиде ако може да ѝ го дрпне, та така нејзиното што ѝ паѓа од Илка да ѝ се најде за Нешка, да си ја удоми на куќи, а Трајковото да си го остави на синчето што ќе дојде.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Троа мака, троа зорт долни крај, ќе си постенкам, ама баре дирек на куќата ќе си остава.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

По ѕидот на долни крај наколкани се колје, со куки и без куки, на кои се обесуваат секирите; направени се по две три камари во кои кокошките несат јајца, а на гредите во овој дел на куќата се фрлени разни алати: рала, јареми, косила, дршки за мотики, лопати, казми и ред други дрвени остени, ластагарки, стапови, кои чекаат да ги заменат тие што се во употреба.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Слагалицата на Торонто е составена од непрегледни пространства на куќи, прошарани со илјадници паркови, голф клубови, илјада покриени базени, безброј тениски терени, рекреативни центри... На долго и широко. Чисто.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Ми се виде млада, достоинствена, цврста, како во некогашните времиња, кога беше вистинскиот столб на куќата, врз која сега беше нападнал најголемиот снег во градот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Дарителот им дава бакшиш на свирачите, и влегува во црквата да запали свеќа и да му се помоли на светецот да му го возврати дарот со здравје и живот и напредок на куќата и семејството.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Пукнатините на куќата зафатија сѐ повеќе да се шират и секој момент се закануваше опасност куќата да се урне.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А како доказ го истакна претходното решение на второстепениот суд во кое се вели дека увидот, испитувањето на тлото на куќата, треба да го извршат стручни лица или установа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Китан кога ја виде сумата, како змија да го касна: изнесуваше двојно повеќе од вредноста на куќата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Разбирање немаше, зашто одново заживеа злата крв што во нивната фамилија влечеше корен од порано: нивните дедовци (браќата Видан и Блашко) при делењето на куќата и дворното место, зафатија кавга околу орешката што беше на меѓата: и едниот тврдеше дека му припаѓа нему, и другиот; започна жолчна караница во која обајцата се избодија со ножеви и обајцата подлегнаа на раните; ги закопаа во гробиштата еден крај друг во семејната парцела - како браќа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Камењата туженото лице ги вади со експлозивот; видот на експлозивот, количината и начинот на употребата не ми се познати; не можам да се произнесам дали пукнатините на куќата што се предмет на оваа расправа, се произлезени од потресите на експлозиите на мините при вадењето на каменот или се од нешто друго зашто тоа не спаѓа во доменот на мојата струка”.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во жалбата наведе дека вештото лице кое изврши увид, дава свое мислење само околу тоа колку е оштетена куќата а не и кои се причините што довеле до оштетување на куќата; дека вештото лице самото наведува дека не е стручњак по ова прашање; па спрема тоа, треба стручно лице да даде свое мислење за причините што довеле до пукање на куќата, зашто има и други куќи во селото што се на иста или приближна оддалеченост од каменоломот, а не се оштетени; што се однесува до сведоците: тие тврдат дека пред употребата на експлозивот, куќата не била напукната, но не можат да тврдат дека тие пукнатини настанале токму од експлозиите или од нешто друго.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

По овие наводи на пиротехничарот, првостепениот суд на повторното судење, реши Танаил да му плати на Китан 25% од вкупната штета на куќата - колку што експлозиите влијаеле на оштетувањето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Од пукотите, од детонацијата, почнаа да му се јавуваат пукнатини на куќата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А Танаил пак, наведе дека не се согласува да ги плати тие 25% додека не се утврдат и другите причини бидејќи тие се основните што довеле до распукување на куќата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Од мака и јад се пропи: постојано беше пијан и веќе не мислеше ни на куќата, ни на судот, ни на семејството.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Зарем јас ни крив, ни должен да си давам пари за поправка на куќата која Танаил со експлозиите ми ја оштети...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мајка знаеше што да прави со цвеќето. Имаше сина вазна, донесена од Италија, при нејзиното единствено патување во животот со мажа си, спасена при напуштањето на куќата крај Езерото.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Донесе Кољо и вино правено од своето лозје, со години чувано во кералот на куќата, во очекување на некој посебен ден, ден на слободата, или ден на свршувачката на Марија.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Мигум се сторивме сите пред куќи. Ни оживеа прагот на куќата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Откога си поплакал Силјан на куќа на деветти марта за домашните, кога ги гледал и не можел со нив да зборува, на жалта згора си летнал од куќа и си ошол в поле да си ги види нивјето, ливаѓето, лозјата и чаирите кај што паселе говедата.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Стоејќи еднаш на куќа, ја видел жената му кај ги молзе кравите и од милост на убавите телиња слегол во двор и отишол до телињата да ги помилува ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штркот Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце, и видело оти телињата ги милувал Силјан со клунот, та и свикало на мајка си: „Мајко мори, види го штркот ќе ги јаде со клунот телињата!“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Од тие зборови што му ги рече на Велета, беше го пуштил штркот Силјан и си одлетал Силјан на куќа.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Силјане, му рекол Аџијата, при сѐ што те милувам многу, атер нема да ти остане, нема да седиш во моево седело, ами ќе си седиш на другиот крај на куќата, чунки нам ни е седелото домаќинска постела.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „А бре татко и ти мајко, што не ме верувате оти бев штрк и ви седев на куќава на другиот крај; имаше летово еден штрк али немаше?“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Така беше, така Силјане, вистина штркот што беше сам летоска на куќава, ќе го испердушеше Лиса.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Му текнало на Силјана оти така е како што му рекол Аџијата и си отишол на другиот крај на куќата да седи.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

На часот на Силјана му текнало та слегол во двор и го зел ѓерданчето и го качил на куќа та го скрил во сламата.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Станала Неда да си земе нешто дома и Силјан слегол од куќа, та ѝ го зел клопчето што везела сосемати игла и го качил на куќа, та го скрил во сламата за ич да не се сеќава.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Еве зошто ние знаеме сѐ што имате дома, Силјане, му рекле, оти ви седиме на куќите; ние се правиме штркови, Силјане, и ви идеме во вашето село и во сиот вилает ваш“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ете јас бев, татко, тој штрк, што си седев на куќа; мајко мори, и ти Недо, знаете кога ги молзевте кравите и ме удри Велко со стапчето, оти си ги милував телињата?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Од големата болештина Силјан летнал како некој стршен и отишол на куќа, та си застанал на левата нога да ја плаче лошата болештина од скршената нога.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ете јас бев, мајко, што ги зедов, ѝ рекол, ја качи се, бре Смиле, на куќа кај што стоев јас, побарај во сламата, ќе ги најдеш, земи ги вамо да ги видат за да поверуваат“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Тој гајтан од чад вистински личеше на појас од огромен џин и имав впечаток дека наближува моментот кога ќе се завитка околу вратот на забрзаниот облак.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ми го беше привлекол вниманието облакот кој откако ги пречекори црвените покриви на куќите на Водно веќе наближуваше кон црниот гајтан што се размотуваше од високиот оџак на „Турист“.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Стокмија удобен дом користејќи ги широките цврсто градени темели на куќава, што ја кренал некој од прадедовците на Томислав во времињата пред да си заминат Турците.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Капетане, прозорците!“ „Што?“ „Оние прозорци на куќите, ене таму! Ги видов како се движат!“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кога застанаа пред влезот на куќата во која живееше баба му, Илчо, иако премрзнат, направи неколку топки од снегот и смеејќи се гласно ги фрли на татко си.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Во тие ноќи, додека ги раскопувавте ѕидовите на куќите во Еврејско маало, воопшто не заспивав.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Постојано бев во дослух со гласовите што идеа однадвор.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дури во последниот миг, пред да влезе, се сети да го извлече змиулчето од џебот; тоа молскавично се измолкна низ тротоарот и се вовлече во ѕидот на куќата.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Со изградувањето на куќата, се стесни патот и низ него не можеше да се помине со кола; луѓето ги запираа колите пред неговата куќа и оттука понатаму товарот мораа да го префрлуваат на добици или на раце; тоа им дојде до нос на луѓето и бараа сокакот да го рашират, односно Бандо да си ја потсобере куќата, да ја зделне до некаде.