на (предл.) - плоштад (имн.)

Да знаеше за враќањето на Чанга и собирот на плоштадот, сигурно ќе оставеше секаква друга работа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Што се случуваше на плоштадот? Ние, горе на Калето, не можевме да разбереме што се случуваше, но ни беше јасно дека се работи за нешто големо, повозрасните велеа историско, што требаше да ни се разјасни со текот на времето...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Додека ги бараше вистинските зборови, се разгласи сета маса на плоштадот и повеќе ништо не се слушаше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми не беше на плоштадот. Не беше дознал за настанот. Имаше некоја неодложна работа во судот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На плоштадот стигнуваа првите окупаторски маршеви, ослободителите ја објавуваа победата, се одржуваа големите дефилеа на трудбениците, големите митинзи... ***
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога погледите ни се избистрија и можеше јасно да се види што се случува на плоштадот, некој од нас извика: – Кози, илјадници кози и луѓе на плоштадот!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога го напуштив „Монмартр“, а со тоа и сликарската колонија на Драгана, Зорана, Лемо и на многу други, пред мене се разграна милионскиот Париз, со бучавата на моторите со лудостите на „Фоли Бержер“, на „Мулен Руж“, со секојдневието на плоштадот на сексот „Пигал“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А она за што треба да преговара - се фаќа Мертен за рачката на еврејската канцеларија местејќи ја срдечната, како што ја нарекува меѓу блиските, „филосемитска“ насмевка на лицето и молскавично рекапитулирајќи почна таа сабота на 11 јули 1942 на Плоштадот на слободата, во близината на пристаништето каде што од утринските часови се собраа над 9000 полнолетни мажи Евреи, а како часовите врвеа и еден сѐ поброен куп љубопитници, обични граѓани од сите возрасти, дами и госпоѓици и војници на отпуст, без задолжение во конкретниот зафат на кој тие 9000 души со часови, најнапред беа попишани, а потоа, терани да прават салта, да изведуваат глупави гиманстички вежби на врелото сонце, без заштита на главите, со бројни онесвестувања што на крајот го расипа првичниот весел впечаток и во присутните почна да создава непријатност и отпор...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
По два дена беше сторена вистинската работа: одново се свикани, попишан е остатокот, пристојно се третирани.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во книжарницата на плоштад се распрашав за една од книгите мои необјавени.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ама сепак, само во пената на кафето на плоштадот во Сиена наместо со цимет, со прав од отечени ѕвезди се нацртани разголени женски гради и само мермерот во црквата во Сиена е жежок – ем од трите разголени грации, ем од недобројните алчни зјапачи во уметнички дела, демек.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сите што поминале низ портата над која пишува дека Сиена ви го отвора своето големо срце знаат, сите без исклучок знаат, дека да одиш од град во град низ Тоскана е како да облекуваш различни костуми од еден ист кројач.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И пак долго ќе се мудрува, баш тука, на плоштадот во Сиена, колку минатото постои во сегашноста и колку иднината ќе постои во минатото?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ако се разбудев порано тоа утро во Венеција и ако го фатев првото вапорето, тогаш ѓоа ќе го видев Шекспир како окапува броејќи ги вековите на плоштадот Свети Марко – чекај да намине некој поасолен млетачки трговец, чекај да го отворат кафето Флориан, па чекај уште во него да намине Томас Ман, па заедно да го презираат оној Езра Паунд, ем да го презираат ем да го ценат, и најнакрај на Осја Бродски да му покажат како зиме целиот град може да се обвитка со едно ќебе, иако овој ги прашуваше нешто сосема трето – со кој брод тој, Бродски, може да стаса до островот Сан Микеле, оти беше чул од некој шерет Бродски, дека убавината е најтешка на Сан Микеле, потешка и од дождовите што севезден им ги стежнуваат соништата на стаклодувачите од Мурано.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И пак нема точно да се знае, како што не се знаело и не се знае – има ли и колкава е разликата помеѓу шуплоглавците и полноглавците?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Може и обратно, се разбира – секоја умирачка во Венеција да се смета за нов почеток.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Митра ја зеде сакмата, Толе торбите, се замешаа во народот и излегоа на плоштадот пред станицата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Утре – нов ден, нова нафака: на лаѓата за Венеција ќе протнам некоја ведра песна, преку девет мориња скришем ќе испратам и врзоп карипски насмевки - само црна мачка да не ми го пресече патот кога папсана се враќам дома и си мислам дека навистина сум продавачка на синолички на плоштадот Свети Марко во Венеција.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Се викам Дејзи и многу се радувам што сте од Европа - нѐ пречекува малолетното девојче кое ги опслужува гостите во ресторанот Хуан дел Мар на плоштадот Санто Доминго во Картагена.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Инспириран од случајот на првата официјална женска туча на плоштадот во Скопје каде неколку скопски шмизли се изџигерија меѓу себе со шамари и боксои поради богат момак кој се вратил од гурбет ме наведе на една анализа на овој феномен кој е сѐ поактуелен во нашата посткомунистичка транзиција.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Доволно беше да се посереш јавно на плоштад и да се закачиш на јутјуб па за 2 дена да станеш главен сурат у цела држава.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тоа му значеше дека со секого може да разговара, со секого му оди зборот: од чистачот на чевли, што го чекаше на плоштадот секое утро додека Миха му се приближуваше со бурек во устата, до последниот гостин - професор по покана - кој покрај предавањето ќе посака и да размени мислења со колегите, повеќе пренесувајќи ги одошто разменувајќи ги своите со нивните искуства.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тој ме втаса на плоштадот по кој ветрот си играше со расфрлани книвчиња.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Маријанти си отиде при крајот на септември и наредниот ден веќе не го слушнавме острото ѕвонење на парчето шина кое нѐ будеше во раните зори и трчаница, сѐ уште по мрак, носејќи го сонот во заспаните очи, моравме да се построиме на плоштадот и со строев чекор што побрзо да ја заземеме малата лединка лево од касарната на која секое утро, во пропишано време, припадниците на албанската воена морнарица истрчуваа на утринска гимнастика.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Арсо молчеше. Човекот се долепи до него и со леснина, како одамна да бил негов сосема близок пријател, го продолжуваше разговорот, како случајно прекинат: - Добро беше, но ... дуќанот ни беше на плоштадот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ова ми се сака и задоволно си продолжувам, знаејќи каде оди, за да дознам дали Луис Марија ќе ме одведе во Будимпешта, дали ќе се земеме, па да му побарам да ме одведе во Будимпешта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ги гледав поздравувањата на Елса Пијаџо меѓу еден Шопен и друг Шопен, сирота, а од мојата ложа отворено се излегуваше на плоштадот, со почетокот на мостот меѓу огромните столбови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Исчезнуваа имиња на улици заменувајќи се со нови, имиња на плоштади и градови, исчезнуваа фотографии и забелешки во енциклопедиите, исчезнуваа луѓе, исчезнуваше една митологија и се заменуваше со нова, исчезнуваше една земја и се заменуваше со нови, исчезнуваше едно време од педесет години...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но ова е вид негување, се замешав освоена од чудното криво и испукано стебло, помало од азалеата што пред тоа ја донесов од цвеќарницата на плоштадот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На плоштадот, меѓу сините гулаби, лежеа накострешени стаорци и ги мереа со крвави очи минувачите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Густа маса од луѓе веќе ја блокира јужната страна на плоштадот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Отшета полека до северната страна на плоштадот и почувствува млако задоволство кога ја распозна црквата Свети Мартин, чии ѕвона, кога имала ѕвона, отчукувале „Ти ми должиш фартинг“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Каде да се најдеме?“ „На Плоштадот Победа, кај споменикот.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Свети Мартин? Се наоѓа на плоштадот Победа, покрај уметничката галерија. Уште постои.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон стигна на Плоштадот Победа пред договореното време.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Шетам околу костените, ја кревам главата угоре, барам, ама нигде да ги здогледам оние што пеат – сака да ме зазбори Кадрија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На плоштадот, под дивиот костен, на влезот во уличката кон Главната пошта и амамот, чистачот на чевли Кадрија, откако ги напика кај глуждовите картончињата за да ми ги заштити од боја чорапите, ја крена кон мене шеретската насмевка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На плоштадот на револуцијата во Москва гладта доаѓа катаден кога е ручек време доаѓа како на волшебно килимче на лепче намачкано со маст и црвен пипер доаѓа и се клешти како гласник на светските промени се клешти и како седмоглав аждер го задева Свети Ѓорѓија.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Шест слики од неговата серија на Авто-портрети се изложени во павиљонот на САД на Експо 67, Монтреал.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
1966 Го посетува Сан Франциско. Летото - го прави филмот „Девојките од Челси“, кој во Декември станува првиот андерграунд филм што е прикажан во комерцијален театар.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Април - Организира и продуцира мултимедиа шоу со Велвет андерграунд и Нико, германска пејачка и глумица; во прво време бендот е познат под името Plastic Inevitable, а подоцна и како Exploding Plastik Inevitable; настапуваат во Дом, ноќен клуб на плоштадот Св. Марк. Во галеријата на Лео Кастели се изложени „Тапетот со крави“ и „Сребрените перници“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Среќен сум што среде метежот на плоштадот сум незабележлив како натписот на мојата блуза.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Влатко посака да остане на плоштадот и да го следи настапот на музичките групи: најавени беа познати имиња, а на полноќ голем огномет.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„На Плоштадот и строгиот центар градот има европски изглед - метропола!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Доцна попладне отидоа на Плоштадот Македонија.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И палатата на господин Ристиќ на плоштад, која ни се чини непроменлива, цврста и изградена за век и веков, еден ден ќе ја снема како никогаш да не била таму.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Јунските демонстрации од 1989 г. на плоштадот ТиенАнМен беа класично повторување на Чикаго 1968 и Кен Стеит 1970.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Моќта, рекол Мао, доаѓа од цевката на пиштолот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа може да биде вистина во индустриското минато, но во кибернетичките 90-ти, славниот поим на политичка “моќ” делува анахроно, извитоперено, бизарно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Втасувам на плоштадот пред театарот и пак се заринкувам, паѓам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)