на (предл.) - пролет (имн.)

Скоро во секој од овие вечерни разговори се повторува, покрај другото, и оваа реплика: - Стојче, здравје боже - вели стариот - на пролет ќе ми го калемиш крувчено.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во присојот, над Заветна се огласуваше кукавицата, низ папратот, низ грмушките чуруликаа невидливи пилци, радувајќи ѝ се на пролетта, разлазени, растрчани по падината блееја јагнињата, а над сето тоа како пленувачка музика, изведувана од огромен оркестар, трепереа ѕвонците, клапките, прапорците. Убавина!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Жеравите што прелетуваат од југ кон север носат убаво време, носат први вести за враќањето на пролетта.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Овците почнуваа да ги молзат дури на пролет, а кравите во ова време, обично пред телење, немаа млеко, па сувиот леб обично се јадеше потпечен или издробен, па со малку масло, малку сирење низ него, се пржеше на огнот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Па сепак, затвори ги очите, помисли си, со таа скришна мисла исправен тргни, Поету, ти најдобар војник на пролетта, на април, весник, или само бдеалко голем.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ѕидниот часовник – предел во кој да ги откриеш тајните лузни на душата; песокта што ги покрива невратените; првата насмевка што се раѓа во крошните; полноќната птица што избега од библијата; прекрасните дождови што патуваат од праискони и чекаат пред портите на пролетта; пеперутките што во својот лет го пишуваат името на мојата татковина; `рѓосаниот меч на воинот; исчезнувањето на зборот; тревата весела како детенце пред да му облечеш кошулка по бањање; ноќта во која исчезнаа светулките и се скрија меѓу цветовите на сината вазна; бесконечните надоаѓања на болката и на огнот,
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Навистина, тој му се радуваше на топлиот ветер и на пролетта, но сега беше тажен зашто знаеше дека ќе се вратат ластовиците.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Знаеше дека јужниот ветер е предвесник на пролетта.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога некој ти зборува за борба, за победа, за јунаштво, а не си го видел на прва линија, во долгите ноќни и истоштувачки маршеви под дожд и големи студои, кога никогаш не влегол и не останал заедно со тебе да преспие во влажните и мувлосани земјанки, не зачекорил во калливите ровови, не му посинало рамото од носење на митралезот, минофрлачот, сандакот со муниција, носилката со ранетиот, не те посетил во болница кога си бил ранет, никогаш не каснал мувлосан леб, не пиел вода од матна и каллива локва, никогаш не сркнал од булумачот – изматеното брашно во млака вода, не пасел трева и на пролет не јадел набабрени пупки и младо лисје, никогаш не ти ги видел раните преврзани со валкани партали, загноени, црвјосани, – таквиот не ти е мил...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Наеднаш навистина како да ја поклопила магија на пролетта што не можела да биде далеку од нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак слушав: Кога дете ќе ми плаче ќе ми плаче за лелјане полегни го врз стреине ќе повеам тиок ветар ќе залејлам машко дете...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И сенките во собата како да ми се забуцуваа в месо, како да беа запци на стапици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Свртен кон неа, со стапалки до распаѓање на колениците стиснати на ѕидот зад мене, ја држев во мрежата на недоспуштените клепки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Зошто тртката, мајче. - Зашто ни тогаш немало светци. Станувајте и патувајте.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со почетокот на пролетта дојде и почетокот на мојата младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го потпрев челото на тупаница: ноќ е, месечината се спушта ниско и со ергенски занес се мушка меѓу трски и грмушки не чувствувајќи ги гребениците, дишат дрвјата од надојдено зелено млеко на пролетта и се поткреваат водите на прсти да ги наслушнат тишините на далечините до кои ќе стасаат по дождовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не знаеше дека пред тоа треснав со плешки на земја заради истоштеност што почнува кога ќе ти се стори дека колениците ти се испразнуваат и стануваат клобуци од коска ненадејно истанчени пред некое распрснување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мислеше дека ме опива првото доброутро на пролетта во таа крастава година да лежам со тил на камен и без трепкање да го гледам движењето на орлите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во оној час кога таа се доближи навистина без видливи движења и само малку се надви над моите очи, во оној час кога во возбудата и во душникот почувствував скокоткање на мравји разбудувања, невидлива чучурлига го прогласи денот за почеток на пролетта: ливадите ги покриваат белокруни колениши, се разбудува меѓу шаренолисни крвариги желурок и со пренежен писок бара во капинова грмушка оклопена невеста, и се дуе во стоплена бара жерав пред бели птици со смирени крилја, почнува, мислев, зашто сега и водите и небото се сини и дарежливи со светлост, а на прагот на собата падна парче сонце и се разлеа стопено од своја топлина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не можеа да му го одземат тоа ни додека го водеа пред себе по долгата спружена улица во ветривото претпладне на пролетта.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Густ цут - весник на пролет, на племенитост, на живот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Како изгледа таа!? Како свенато кокиче на пролет.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Никој не знаеше каде отиде пријателството, погледите, човечката убавина, добрината, Големата вода, сонот, желбите. Сентерлевиот рид, птиците, сонцето, какво е ова време без ветар, без дожд, што не зашумат светлите води на пролетта, какво е ова суво, јалово време, овој голем снег што ни ги затвори патиштата, оваа темница низ која миневме како сенки, непознати, оваа отровна прав во очите, каде отиде таа златна светлост од окото на Кејтеновиот син, каква е оваа лага што нѐ покорува, што нѐ разделува?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не давајќи ми веќе да зинам, колку што можеше посилно со своето тешко касапско рачиште ме кутна наземи, во новата прав на пролетта што како пламен никнеше од земјата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Војната, окупацијата, крвниците, исчекувањето на Пролетта - Револуцијата, борбата, колективизацијата, бесмислените селски конференции, напорите на селскиот секретар Тацко Настејчин - цел еден спектар од историско социолошки премиси што го одредуваат животот и промените на нашето село во последниве дваесетина години е вткаен во лирско проѕирното ткиво на Чинговите прозни кажувања.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Иако по улицата минуваа пајтони, чези и по некој автомобил, отсекаде доаѓаа цветни мириси, се допираа, вмешуваа, ширеа, опиваа и продолжуваа, а појот на птиците ги следеше и го украсуваше тоа славје на природата кое насекаде силно тропотеше – славјето на пролетта.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се пренесов во мислите на средбата на амбасадорите која кон крајот на пролетта на 1987 година, неколку месеци пред падот на Бургиба, се одржа во Белград во зградата на Сојузниот извршен совет.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Есен е, а беше крај на пролетта кога го закопав Борко на гробиштата во Долнец. Беа шест гроба над водата од езерото, нашиот седми.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се спуштаат тие по трње низ гранки камењари со товарот тежок на зграгореното време по сенката дур им се влечат со чекор премален и сончевото пладне и дождот на неверната пролет Патот негов е долг со пробудените гори во згаснатите очи низ мракот устремени кон солзите на таа што пазувата за навек му ја дари Се враќа сега поетот од домот негов пресен кон старата стреа на ридот во забрзаните води ликата што му ја бара и сенката сал му ја помни И на тој дален пат го придружуваат сите со замолкнатата песна што не знае да молчи и што кон биднината сонувана го води Недооден пат на тагата Воздишката на пролетта го следи кон хоризонтот на незгасливиот збор Се развева тој во замав нов како семе упатено кон отворените предели на надежта Враќање сега е тоа по свршената работа на смртта во часот глув Попусто на ништото таа песната да му ја предаде сака со процесијата тажна на прагот на муграта што огрева
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Луѓето, како што тешко се привикнуваа на зимата кога долгите ноќи мораа да ги проведуваат во лежење, во здодевност, кога кусиот ден им светнуваше како бубачка и се губеше - така сега тешко се привикнуваа и на пролетта; свикнати на долго спиење, сега кога ќе станеа, се лутеа што многу порано пред да станат - веќе се разденило, сонцето се покажало, а тие не се фатиле за работа, не отишле по нивјето, не отишле во планината, не го спотерале добитокот на пасење.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
– Тогаш нека вршат агите наоколу – со извесна иронија проговори поп Јаков. – Ние ќе си седиме, ќе си јадеме, ќе си пиеме цело лето, а назиме, ќе даде господ студ, ќе видат невидат, ќе го напуштат нашето златно Мариово и ние ќе си излеземе на пролет како гуштеричките.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сезонска работа дури на пролет, им рекоа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ако воопшто не си дојде?... (Паѓа плачејќи скршена од болка).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Кога на пролет благиот југ ќе запее и јас со него заедно гласот си го здружувам: белки Костадин ќе чуе, скоро да ми дојде...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Попот велеше: — „Коа ќе си дојде на годините, ќе истера наеднаш како видан на пролет".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И тогаш почнувам ново семе да фрлам пред очајот на пролетта зашто ќе остане сепак нешто на веков да се изврши над смртта дури да ѝ за 'рти в срце.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И дури татнежот и чадот на градот сонцето го покриваат еден усамен глас на птица како далечно поточе како детско ѕвонче како утринско огледалце ја крепне кревката илузија на пролетта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И само шушлакот шуми во тишината на зимата шушти легајќи по сувите лисја како да иде од некое друго време што повторно ќе попаѓа по тревата пресушена по виделото што се повлекува зад прозорците во топлината на пролетта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Но пените на пролетта од светлоста навеани се топат и гинат во тревата под која земјата расте и над нив сега се вее зелената џбунка на небото што го навестува родот донесен во сведенот на ветрот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Ниски исушени џбунки високи голи гранки и меѓу нив ситното лисје на зелениката како детски прсти очи на пролетта што истрајува на горскиот студ.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Човекот продолжи да зборува, неврзано, но спонтано – за будењето на пролетта, за загаденоста во Градовите, за неможноста од вистинска комуникација.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Со времето ќе никне гороцвет и синчец во пресни зори ќе тагува над нив: ќе израснат млади фиданки на бели брези со гранки спуштени ко долги плетенки со одблесок на сребро... лете роса од пресна зора да ги лади, зиме со златно лисје да ги тажи и на пролет јата славеи да се збираат во нив и на сето грленце песни да им квилат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А со првите знаци на пролетта, кога се топеа големите снегови и жолтиот гороцвет ги прекриваше селските ливади, селото повеќе не беше отсечено од цивилизацијата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Долго, долго леташе Ластовицата. Сакаше на децата што живеат далеку на север, преку морињата и планините, прва да им однесе вест за скорото враќање на пролетта.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Му се зарадуваа на сонцето, му се зарадуваа на синото небо, на облаците, на ветерот, се зарадуваа и почнаа да раснат. Ѝ се радуваа на пролетта, на летото, на есента, а кога ќе дојдеше зимата задоволно го сонуваа долгиот зимски сон.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)