на (предл.) - традиција (имн.)

Кој вака прашува не ја ни насетува „творечката“ сила на традицијата (во една ничеовска смисла), колку и денес да паѓа курсната листа на образовните вредности. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 228
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кој прашува на овој начин тој ја потценува силата на традицијата, тнр.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
1. Првото обележје на прафашизмот е култот на традицијата.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Со докторската диплома во пазува и кабинетот под клуч во џеб, со младата мајка и идната аптекарка дома, со стариот татко во родниот град и сиот товар од авторитетот на традицијата во лекарската професија - се впушти Миха во оној метеж од брзак што се вика општествена афирмација.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Зашто напорот да се одделат од традицијата ги доведувал до едно усвитено место од кое, ако ништо повеќе, можеле да го редуцираат товарот на формалните, манирските и рутинските, наследства и да дојдат, како до сопствено откровение, пак до јадрото и сублиматот на традицијата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Историјата е еден вид пиперевка на традицијата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Хуманистичко стојалиште каде се негува спојот на традицијата и напредокот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во XX век, во нивниот бес да се пресметаат со природата поради наводната индустридолатрија, капиталистичкиот, фашистичкиот и комунистичкиот систем ќе настојуваат дефинитивно да ја победат козата, зашто таа претставувала продолжување на традицијата и носталгијата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така, како што, во духот на традицијата во семејството, на рожбите им дававме неутрални имиња, немаше причини сега така да не биде и со козата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние просто избираме еден поинаков, некому неразбирлив заеднички идентитет, кој ниту индивидуалното ниту националното не ги признава како ултимативност, кој им се спротивставува на патолошките еготрипови на поединци, кој впрочем лежи врз трагата на постмодерните промислувања за отуѓеноста и немоќта на поединецот да влијае на процесите околу него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Веќе никој не е врзан за физичките карактеристики доделени од природата, никој не мора да биде врзан со јажињата на традицијата - оваа комуникација не ги познава границите наметнати со културната и политичка хегемонија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)