од (предл.) - нас (зам.)

Крај, си реков, ова мора да е крај, сега ќе излезе од зад некое дрво манијакот, убиецот, и ни парче од нас нема да остави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дома фрижидерот беше полн со разни јадења и кока-коли, каков што е само кога некој од нас се враќа од пат, кој било, само не мајка ми. Тогаш е најпразен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Никој од нас не помни кога последен пат логотетот рекол некому да седне во негово присуство, а уште помалку – да седне до него.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Лесно му било да го каже тоа, зашто потајно ја мразел својата млада жена и сакал да ја симне од врат за да може на нејзино место да донесе една млада Гркинка со руса коса.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секој ден треба да се обидеме да ги инспирираме другите, можеби не сме совршени, но во сите од нас постои светлина, харизма, шарм, глас кој ги инспирира другите околу нас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Подоцна некои од нас тоа и го доживееја кога по години, во една друга прикаска, го кренавме тоа знаме да ни биде челник во Илинденското востание.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А мислам, одамна се знае, дека жената кога ќе ја поведе срцето, сосема го губи умот".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
По градот - можеби на два чекора од нас - шета слободно подлецот, кој се заколнал дека ќе ја убие вашата ќерка, а кај нас во семејството владее такво спокојство, кај нас се пишува за лебеди, кај нас машината за пишување чука ли чука...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
По нивното купчење ни ја толкуваше судбината на секој од нас.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Ова што сега го реков мора многу да им се допаѓа на грчките несреќни „левучари“, меѓувремено си рече авторот и продолжи: Ова е миг во кој ве повикувам секој во себе да си признаеме: Секој од нас, секој ден, од девет до пет е на работа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Има многу посиромашни од нас, грев е да се поплакувме. Не живееме лошо, нели?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Барем малку од малку да е понанога од нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Понекои од нас толку многу ги имаат што без престан ги расфрлаат околу себе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Потоа се забришавме со ќебињата и чаршафите, па се облековме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во тоа време секој кој се интересираше за оваа област внимателно веќе ги беше воочил приказните како што се „Xони Мнемоник” и „Burning chrome” и некои од нас веќе тогаш мислеа дека Гибсон ги пишува најинтересните нови „ствари”, но, никој од тие - најмалку Гибсон - беа подготвени за тоа што се случи.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Си слушнала за таквите предавства? Тоа беше затоа зашто жените повеќе го ценат животот од нас, мажите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Човештината бара од нас да се искорени во нашата татковина таа ненормална состојба и да се примират брат со брат, татко и деца.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
МИТРЕ: За тие работи пошерети се од нас...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ако ги земат нека ги земат од нас, со нас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- И полжавот е побрз од нас, доколку сакаш да знаеш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На татко ми не му текнува да го наполни за да ја изненади, а нејзе да: и тоа со храна што тој најмногу ја сака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
СУЛТАНА: Симни се од нас жено божја. Оди кај својата мака. (Пауза) Чекав да дојдете. За да си одам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Волјата на двете сојузни држави: Русија и Австро-Унгарија може да сретне противдејство само од Турција и од нас, но најповеќе од нас, зашто со реформите се бараат, не од нас, а од Турција, задолженија и ако ние со нашите работи покажеме оти тие задолженија што се бараат од Турција не нѐ задоволуваат, тогаш ние само ќе ѝ помогнеме на Турција ништо да не воведе од реформите што се бараат од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Никој друг нема да ни помогне. Сами треба да си помогнеме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Секој од нас е на пат кон својата голгота. Никому не му гине распетие.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Како козарите што бегаа од нас, кога влеговме во шумата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но таа опшност не е нешто што почива врз некакви заеднички спомени и заеднички историски задачи што да се сознаваат и да се имаат сознавано од нас и од Бугарите еднакво.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Впрочем, раскажи ни на каков пазар ја купи таа огњарка.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе видиш дека ќе ти се допадне.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не знаете дека пред многу години, Граматик Граматик влегол во одајата со тајниот запис, за да го растолкува и проклетството да го укине, да го симне печатот на судбината од нас.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Понекогаш просветлувачката промена на состојбата на свеста може да се јави на начин каков што опишува Абрахам Маслов (Abraham Maslow) кога зборува за „врвното доживување“ (“peak experiance”), состојба која не е толку ретка и којашто секој од нас може да ја доживее барем еднаш во животот, што остава неизбришлива трага и нѐ насочува во понатамошниот тек на животот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А за да биде такво, треба со општа согласност да се избере едно наречје за општ македонски литературен јазик. 158 Согласност ќе има, ми се чини, само ако секој од нас прави избор не по некакви естетски мерила и не по чисто месни причини, ами од гледиште на општите интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Да бидеме праведни, почитуваниот судија кого си го замислувам во овој момент како објективен застапник на својата професија можел да ѝ се обрати на поротата и со овие зборови: кажете ми почитувани браќа, кој од нас е спремен да се откаже од привлечната понуда на некоја убавица?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Над креветот во мојата соба имаше една празна полица каде што ги сместив речниците, учебниците, некои други дрангулии и се разбира фотографија од нас четворицата - мајка ми, татко ми, брат ми и ние двете девојчиња со плисирани сукњички кои сме ги фатиле за краевите и сме ги рашириле што е можно повеќе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
За разлика од нас, Балканците, Американците генерално се оптимисти.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ќе ми простиш, нели? Секој од нас е понекогаш луд... па и ти можеби?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И ги криеше солзливите очи од нас. Зад него, сиот покриен со маслени крпи, офкаше во својата двоколка Круме Арсов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Па дури и ако решиме да те оставиме да го одживееш својот природен живот, од нас сепак не ќе можеш да се спасиш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се чини дека нашите „префинети“ правници се нечувствителни за социјалните димензии на овој специфичен тип работен договор и, повеќе од сигурно е дека, не прават никакви посебни напори да им олеснат на очајните работници кои се напикани в ќош.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Одеднаш Дејко со глава нишна накај копчињата на тезгата за галантерија.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ни се чинеше оти со секое завеслување Гури Порадеци го удира по главата езерскиот змеј за да го оддалечи од нас и за да не го преврти чунот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Задолжителната и работа ет в три нешта. 1-во: да устроит црква, во која си сакаме да си слушаме молитвите и словото божие на јазикот ни като сичките ни брајќа Бугари по царштината. 2-ро: да устроит училиште в кое сакаме да ет мајчиниот ни јазик и право на него да се воспитуваат челадата ни наша, сетне на турцки и најсетне, ако имат време и на други. 3-то: затова и основјавме народната ни црковнообштествена општина, да се устроит, а која колку за управлението има да си устрои устав и правилник, кое нешто да бидит основа на дејствијата и, сообразно со приличните за то правителствени закони и да го претставјава народот пред секое званично место, за кое нешто ќе држит редовни преписи на дејствијата си по наша за това запечатена кондика, а решенијата и ќе идат приети од нас като општо.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Цвеќиња, маргаритки повисоки од нас. Ги собиравме белите листенца и полневме цели кошови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сака уште да рече Можеше да се случи секој од нас да биде убиен, но се премислува: Само стрика Анѓела не го одмина кутриот, вели.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ние работиме, се мачиме: пот од нас тече, сонце врело нѐ пече, а Салим-бег го збира бериќетот. Тој коли, тој беси.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Секој од нас се гледа само себеси и ретко некој погледнува подалеку да ги види своите другари како напрегаат сили низ целата земја работејќи на големото дело на народната просвета.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Подредени според големина и различни бои - небаре некаков прекрасен мозаик.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Што уште се случи? Вообичаени работи: ги пресушивме резервоарите на вода; демек првпат вистински ја разбравме музиката; расположението ни зависеше од тоа дали патките се движеа кон нас (радост) или од нас (разочарување).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Чекам да ми се сврти оној што е поинаку облечен од мене, од нас: чекам да ми се намести со тилот. 67
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Цврсто ги затворив очите и ги стиснав ушите со дланки, за да не видам и да не чујам што натаму ќе се случува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Па сепак, мислев и сѐ уште мислам дека ти го стори тоа прекутрупа. Разбираш?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од сите преброени факти се гледа големата штета за нас Македонците од тоа што ние, или барем мнозина од нас, ги изедначуваме досега нашите интереси со општобугарските.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Арно ама, секој од нас има бујна и млада невеста, чиишто плеќи и раменици се свикнати на тежок товар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ги познаваше птиците и птичјите гнезда Моне Хенџов-Даров како никој од нас.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Измислувавме прекари за луѓето - општинскиот писар го крстивме Скандалија: некој од нас чул, за нашето ноќно викање рекол дека е скандал, мајка му на Бата Жаба, Бата - Жабурче, татка му - Бастум.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Низ прозорецот се слушаше налутен глас: тоа дедо Коле пак викаше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Море, бре браќа, ние сме си патници луѓе, ич не плашете се од нас. Ќе преноќеваме и ќе си одиме.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Значи, вели Цветан Велјаноски, на Мустафа ефенди не му е доста што тој нѐ одбира, туку нѐ потклава и пред валијата и пред владиката, за и тиа да можат да дрпнат некоја пара од нас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Доволен број од нас се враќаа со вести „од прва рака“ охрабрувајќи ги и другите да се обидат во истото - увод во масовното излегување на студентите на улиците во шеесеттите години.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ама, може ли он да е поербап од нас? Нема шанси!
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Ми се пристори дека не само што е многу изморена, туку и дека нешто лошо ѝ се случило, ама крие од нас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
62. Други нѐ разделија и создадоа од нас и Бугарите различен живот, разни потребности, нерамна положба. Други и не ни даваат да се соединиме.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Целта да се добијат позитивни податоци од сите оддели на науката, не само за нас лично, а како народни членови, ќе треба да го натера секого од нас да ги посвети своите сили, сето свое слободно време за изучување на сите тие науки што се најнужни за нашиот народ и што бараат најмногу работа, зашто за полесните секојпат ќе се најдат доста доброволци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Понекогаш Клара го земаше в раце цртежот што стоеше на масичката покрај нејзиниот кревет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И колку секој од нас погрешно го разбира тоа не е наша вина - ако тука воопшто има вина, таа е само во начинот на кој јазикот функционира. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 25
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ништо не го загадува воздухот повеќе од нас. Токсични сме бре гнасо една.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Другиот прифатува: - И кажи му на кметот од нашето село да не се грижи за нас оти знаеме ни пцуел мајка партизанска и потскажувал па Тодора и Јована ги тепале ги ставиле во окови а со нив и мојот старец прашај ги твоите војничиња мајмунчиња како ги дочекавме на Момино Брдо и како бегаа од нас...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Круме Арсов гореше, сега умира далеку и од нас и од Кукулино. Кажи кој го запали.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Козарите ги забираат козите и ги бркаат подалеку од нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако некој од нас двајцата користољубив, тоа си ти.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И сето тоа не траеше повеќе од неколку минути, толку имаше вода, колку да ја натера нечистотијата да потече од нас, но не и сета да ја однесе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стануваме, се собираме и со крупни чекори доаѓаме до колата, застануваме и играме на Big Time Sensuality и имаме сериозна дискусија околу These Animal Men, двапати го пуштаме синглот, многу гласно и во 19.40 бришеме од паркот, нурнувајќи се во блескавата и бескрајна 1001 ноќ.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Почекајте! Веднаш слегувам!“ викнав. Брзаница се облекував.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Прости ми, татко! Прости ми, мајко! Ако нешто сум ви згрешила. - нежно им ги целиваше рацете на своите родители. - Простено нека ти е чедо и од нас и од бога!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ниеден од нас двајцата нема дури ни да знае дали оној другиот е жив или мртов.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако нѐ стигнат планини од нас направете.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Најпрвин изнудувајќи од нас признание за покаеното и невешто промашување, како да знаел за нашата несовршена природа, наклонета кон грешки.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Патем, се разбира, паѓа и по некоја филозофска сентенца за старите мостови. Тоа и пивцето збори од нас.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Дури, еднаш, на коридорот, еден мој другар ме прашуваше како сме си поминале на тренингот и дали навистина можам пет минути да возам на едно тркало; Луција стоеше само на метар од нас, сама, замислена, и гледаше низ прозорецот; надвор врнеше, таа гледаше во дождот, а долгата, црна коса, собрана во опашка ѝ паѓаше по грбот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На секој од нас знаеше што ќе му се случи.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сѐ уште бакнувајќи се, му го искинав сплесканиот, исушен омот и тогаш тој ми отскокна низ прстите како федер од часовник и падна во песокта меѓу нашите нозе. Ми се тресеа рацете.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но тој ден не доаѓаше, беше далеку, многу далеку од нас.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го сакавме сите, зашто беше по многу нешта поразличен од нас. Некако невообичаен. Чуден.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ние правиме од него еден од нас пред да го убиеме.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зар не е јасно како бел ден оти претставници од нас нема да има, оти ќе ги решаваат нашите судбини без да нѐ прашаат нас што бараме ние, а затоа ќе ги прашаат нашите непријатели што имаат свои држави и свои дипломати и кои ќе ја извлечат сета полза од нашата пролеана крв?!
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Еднаш, кога беше ти уште малечок, татко ти ја крена на раце печката и ја изнесе од собата во тремот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А со умот си велеше: „Чекај, агачко, да видиш како се кршат остените од нашите грбови. Не ќе ти текне уште еднаш да ги погледаш, а не да ги кршиш од нас".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ретко кој од нас, сите синови и ќерката, можеше да ја разбере моќта на Мајкината самота.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Некои од седнувањето до станувањето не вртеа лист, гледаа во некоја буква или точка, запирка, извичник или прашалник. Некои од нас читаа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Првото нешто што се бара од нас е: да ги знаеме нуждите наши и на нашиот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Некој од нас може наивно ќе забележи:
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А се победува Турција не од нас и не од Бугарија, ами или од голема сила или од нас, Бугарија, Србија и Црна Гора заедно, при неутралноста на другите држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Барем во тие денови верував дека на сличен начин се изневеруваме себеси кога ја прикриваме вистината но и тогаш кога невистината ја прогласуваме за вистина само затоа зашто тоа го бараат од нас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сигурно требаше да си кажат нешто насамо, па не можеа од нас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Малку понастрана од нас другарите пувкаат од устите, си го тераат сонот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
-Сите го добиваме тоа што го бараме. Не постои виновник надвор од нас.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
„Ја купив кога го бодев со кол Турчинот што нè стрелаше кога го закопувавме Дмитар-Пејко, кога ти ја пикаше главата во камења. А ако некој од нас ја зел...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Обиди се и ти, седната на твојот кашмирски килим, оној што твоите го купија од нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се собиравме само ние кои, постојано или повремено, се чувствувавме приморани од лудилото да дискутираме на философски теми; на тие средби изгледавме како луѓе жедни за разговори, и истовремено како присилени на разговори, како некоја измачувачка сила во нас да не ни даваше мир а ние сакавме да ја исфрлиме од нас со зборовите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Што сакаш од нас? Да правиме театар овде, да се однесуваме како неврастеници?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Што и да смисли кој од нас, треба двајцата да се согласивме. И замолкнаа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Колку за пример, Бугарија, која е членка на ЕУ и е четирипати поголема од нас по бројот на жители, има вкупно 500 судии.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Нашите зборови не вредат потаму од нас, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Денеска никој од нас не плаче.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Свиркајќи тивко од нас се одвои Петко, пристапи до платнениот ѕид и од брз замав го расцепи со нож.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тројца од нас братучедите, односно јас, мојот брат Тома и братучетката Целе смисливме начин како да дојдеме до вкусниот локум.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А.А., пред заминување, разговара со секој од нас, сака сепак да го провери ефектот на своите воведни зборови.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ние бегаме од болеста, а козарите бегаат од нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Енценсбергер невидливото го заменува со „непронајдливо“: „Секој од нас, некогаш, имал способност на игра, а една од најстарите игри е криенката.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тоа беше голема глупост; прво, затоа што ние бевме извонредно подготвени за работење на височина; а згора на тоа, дури и во случај на вртоглавица, не можеше да дојде до катастрофа, зашто секој од нас беше врзан со цврст кожен ремен кој, со јаже, беше прицврстен за костурот на градбата. Двесте и педесет, двесте и осумдесет, триста метри.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„ Но целиот универзум е надвор од нас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога погледите ни се избистрија и можеше јасно да се види што се случува на плоштадот, некој од нас извика: – Кози, илјадници кози и луѓе на плоштадот!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Со купаќи околу зглобовите, претавме како пливачи за да си ги ослободиме нозете, скоро како да очекувавме плимата да не облие исто како Берт Ланкастер и Дебора Кар во нивната славна љубовна сцена на плажата во филмот „Од овде до вечноста“ - сцена која е толку славна што иако ниту еден од нас го немаше видено филмот, нашите тела ја заземаа истата положба како филмските ѕвезди на песокта и ти нежно ми шепотеше, „Се плашам да не останам трудна,“ а јас тивко ти одговарав, „Не грижи се, имам заштита,“ и продолжувајќи да те бакнувам, ги напипав соблечените кратки пантолони и паричникот во кој со месеци го носев Вулканот како да беше амајлија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Божем од нас никогаш нема спокојство; сме се развикале во ниедно време; сме биле зинати усти -како раскракани чавки.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дали сме доволно очајни, луди, изопачени зависно од точката на гледање кога ќе не надвладее потребата дали од безделничење или од чиста пакост, злоба и алчност да имаме храброст да ја реконструираме вистината, за секој од нас да си има по една вистина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ристо Коларов фати да бега од нас, а Апостол Макаровски се затвори во себе и, главно, молчи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка во годините на немаштија и сиромаштија, сѐ што имавме, облеки, храна, лекови, делеше со посиромашните од нас.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Значи, Турците од нас направија народ „каурски” и „рајатски”, термини засновани врз нашата пониженост пред Турците, врз религиозната разлика помеѓу нас и нив и врз нашата општествена положба.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Некои од нас не можеа да му одолеат на искушението да излезат и да видат што се случува.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
- Тогаш ќе му го однесиш право кај чичко Талета. Поздрави го и од нас! - рече Огнен.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Стануваше сѐ потешко да се излаже за трагичната вистина, која секој од нас се обидуваше, не да ја заборави, ами барем да не мисли постојано на неа и да не боледува.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Добрите односи помеѓу Грците и нас Македонците /Словените/ пак повеќе зависат од првите отколку од нас.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Земена од некој од нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Џоџо беше каде, каде постар од нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
3. ОД ЗБОРОВИ ПРЕКУ ГЛАВА КАПАТА МИ СЕ СКИНА - секој од нас, мили брату, те разбира сосем, но штом капа си носел ти и лесно си минал што да речат, пак, повеќето гологлави што се...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
А сега едни од нас гледаат на себе како на Бугари и ги соединуваат нашите интереси со бугарските и наместо да ја изучуваат Македонија во секаков однос, наместо да ја изучуваат историјата на Македонија во сите времиња, ги изучуваат бугарските интереси и бугарската историја и не честопати оние периоди од неа што немаат никаков однос кон Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој копнеж по најмалото, но сопствено парче простор, вроден кај секој од нас!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Но бидејќи сме измамени, и со измама самите себе сме се измамиле од сопствената свест, те. од личниот свет на доживување - таа единствена смисла со која би можеле да го даруваме надворешниот свет - резултат на тоа прилагодување на општеството, е тоа што истовремено сме намамени во илузијата дека секој од нас е издвоено, „со кожа обвиткано его”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ја закопавме како што повеќето од нас ги закопуваат – не во гроб, туку во јамата за бездомниците и најбедните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За нашите односи кон Турците јас можам да речам само едно: ние сме задолжени да направиме сѐ што се бара од нас за да ѝ докажеме на Турција оти нејзиното останување како европска држава среќава во нас полно сочувство.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Да научиме да гледаме, слушаме, мирисаме, да ги вкусиме најмиризливите зачини на животот, да бидеме шармантни, харизматични, лесни како воздухот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Напати играа и со нас, ги токмеа невешто своите чекори додека да ги дотокмат со нашите, а потоа наеднаш ќе се впуштеа во вијорот на својата игра што не можеше никој од нас дури ни со поглед да ја следи а камоли да и се придружи во чекорот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таа природа пак нежно, без напор и принуда од нас ја извлекува скриената дарба, дозволувајќи ни сами да си го размотаме јазолот, во кој поради незнаење сме се уплеткале...за потоа да ни прости, тој учител, на кого целта му била да не прочисти, па дури потоа сфаќаме: дека затоа тој воопшто и не се појавил во нас!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Не му се дели од нас, му навираат солзи, ама ги голта. Не ги пушта на земја, не остава да му се видат... 222
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Исто така, тие немаат ништо патено од нас.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А Катерина и Јана без сомнение се привлечни а притоа и убавици!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Многу често дискутиравме за тоа зошто нормалноста и лудилото се како два различни света.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ете, тоа, најкусо, го прави секој од нас, секој ден. Од девет до пет. Спрема примерните западни стандарди.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа ќе бара од нас во воспоставување добри односи кон сите народности што ја населуваат Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И сето што е надвор од нас и разграничено од нас, и со сето останато што се разликува од нас и од него (од она, за кое говориме во дадениов момент) со просторот, макар и исполнет со воздух, ние тоа го нарекуваме предмет.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тоа ќе сме и пак, јасно да ни е, никој од нас не ќе наврти кула кон небото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Љупчо како нешто да криеше од нас. На одморите одвај прозборуваше по некој збор.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во овој наш век нема ништо полековито од времето, од неговото минување, чиј што тек, со една прекрасна точност, длаби корито за секого од нас.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Разменуваше малку зборови со мама, прашуваше дали е сѐ во ред со нас децата, со домот, а потоа ќе го земеше „Талмудот“ и, седнувајќи што подалеку од другите, тивко почнуваше да чита на хебрејски, јазикот кој за него беше свет, а кој никој од нас, неговите деца, не го научи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Притоа несфатливо грд ми се чинеше и навидум соблазнителниот предлог на Грофот, дека разбраниот и истинољубив автор, ќе си обезбеди ослободување од евентуалните обвиненија ако пројави спремност да соработува во расчистувањето на проблемите што се обидува иследникот да ги разреши.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Рацете ми се полнат со пареа. „Сѐ треба од овдека да почне, од кај нас и од нас да почне“ , се сеќавам на Лазора Ночески, а еве кај нас сѐ се завршува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
-Далечината ги голта луѓето, кога кога тие се оддалечуваат од нас.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Не сакам нефер борба, тие се послаби од нас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се разголуваме така, сѐ од нас фрламе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стои Толе над посатките и сеедно зборува: - Стомниња, бардиња, грниња, вика, не ќе оди ова за многу и мечката од Москва ќе се опсени и за нас, стомниња, бардиња, грниња и ќе видите, вели, како што слушам јас, стомниња, бардиња, грниња ќе прави војна и за нас, вели, па уште ние останавме без држава, вели, стомниња, бардиња, грниња, на сите околу нас им даде, вели, стомниња, бардиња, грниња, зар другите ѝ се породнини од нас, вели и ги крева стомнињата едно по едно, го чука со претите и после дува во нив да видат луѓето дека никое не тиши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На татко ми му помагаше во средувањето на сметките од дуќанот и во пополнувањето на даночните формулари, што нему му создаваа нервози и нерасположенија.  Рашела едноставно стана дел од нас, тивка и ненаметлива, ни се наоѓаше на сите, а најмногу на мајка ми.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Ти си човек од бога, му велиме, и ако ти се откажеш од нас, ќе мислиме дека и господ се откажува од нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И дали била и порано тука, се прашуваме, или некој од нас ја донесол, ја внесол. Со опинците, со алиштата или со дишењето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само како ги отвораме очите, како ги кривиме устите и колку пот се одлева од нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Не биди ломбак, честит стрико Дмитре, со стежнат јазик рекол Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така, односите на нашиот народ кон Турците и муслиманите воопшто повеќе зависеше од последниве отколку од нас: ако муслиманите гледаа на христијаните како на луѓе рамни на нив, тогаш нема сомнение оти не само ќе беа најарни односите меѓу христијаните и муслиманите, ами може и да немаше востание.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Добро беше, кога излегоа по тебе во дворот што му рече нему: „Слушај, бреј, копилјаку мајчин. Зарем ќе продолжиш и од нас да крадеш...“
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ете зошто час поскоро треба да си ги одделиме нашите интереси од бугарските. Тоа го бара од нас благоразумноста.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во твоите празни очи го гледам сето кое било: од нас пропуштена приказна за двајца со верба.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Уште кога чу дека Луман излегол од оваа страна на планината, прв меѓу селаните се крстеше и се молеше вака: „Само, луѓе, речете тоа зло од нас далеку да биде“.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Учителката нѐ прегледува секој ден и секојпат е доволна од нас: од мене и од моето девојче што навистина грижливо ме чува.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Нашите родители, доаѓајќи во Виена, имаа решено, како и многу други Евреи во градот, да им го пренесат еврејството на своите деца само преку крвта, но не и преку религијата; се надеваа дека тивката асимилација и сочувувањето само на невидливите белези на нашето потекло – оние кои се во крвта - ќе направи да бидеме рамноправни со останатите граѓани, а самите тие остануваа во својата вера онака бесшумно како што татко ги изговараше зборовите додека гледаше во „Талмудот“.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тенковите околу границата ја чекаа Неговата команда додека тие, со муницијата што ја имаа во складовите, не ќе издржеа ни толку колку што и е нужно време на капка алдехид да се испари, на тоа соединение чии биолошки молекули еднаш, по не знам колку илјади светлосни години, ќе попаѓаат од галаксиите врз нашава планета, од да се развијат нови суштества, сеедно какви и до колкава мера поинакви од нас, да се вклопат во ритамот на животот според Неговите формули - класно изедначување на расите и ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тие држави се покултурни од нас, а како такви само тие ќе имаат полза од присоединувањето на Македонија кон нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Овие разговори секогаш се криеја од нас децата, а сега тие ни се откриваат од овој покер на животот на постарите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Од нас ќе остане нашиот изопштен и притаен одливок мал како хаику, како врв мал од што е далеку - како сонце тој жив талог во којшто со време сме се претопувале грч по грч, капка по капка крводарителски.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Вистина, тоа си подврнува, ама онака одоколу, подалеку од нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога еднаш ќе нѐ фатат, ќе нема ништо, буквално ништо што кој било од нас ќе може да го стори за другиот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Немој, бре чедо, не оди по умиштата од тие другари; слушај ме, синко, јас што те учам и мајка ти, оти ќе те фати некоја клетва од нас, бре синче Силјане!
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Не сум виновен, се колнам. Онисифор Мечкојад ми скрши ребро.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа ќе се испули окол-наокол во собата, Којзнае дали познава некој од нас, ама не гледа небаре качен на високо дрво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Страва не минеше од нас. Од смртта исплашени тогај зедовме оружје в рака. Чувствувавме дека ни мрзнеше крвта..
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Го владееја, а го криеја од нас... ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние сме свикнале да го гледаме просторот поаѓајќи од нас самите, од нашиот внатрешен свет, од нашата невистинита длабочина; ние сокриваме, ние маскираме, ние лажеме затоа што сакаме да ги притаиме нашите чувства, сокривајќи се во аголот на итрата непристапност; сето она што е прифатено да се нарекува психологија, сето она што „нема место да постои“ во социјалниот свет, околу што се кодира и се формира нашето „јас“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Робот има само едно право, - реков. – Да се бори за својата слобода. - не занесувај се, - подзастана изненаден црвеноокиот. – Од нас досега никој не избегал.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„А вие изедете го моево добиче и запалете го копитото, грејте се и раскажувајте за царски синови.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Запреа и повеќегодишните, чиниш катадневни, молби и убедувања од сите, преостанатите синови и ќерката, таа да живее со еден од нас, или кај сите тројца, повремено.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
 5 Но, ако се има на ум дека барањата на македонските пауперизи- рани работници од средната и ниска класа [пролетери/надничари/ платеници/аргати] очигледно, не го привлекуваат вниманието на правниците во поголем број – прилично површното трети- рање на овој, закоравен и дехуманизиран, правен сегмент и не е нешто толку необично, што би требало посебно да нè зачудува, барем во македонски прилики.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Работиме за да ги поправиме грешките на некои од нас. Нема корист да истражуваме кој е крив...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И оште: Ние се обврзјавме самоволно да ги подржаваме и поткрепјавме со слово, сос дело, сос помоштна рака и заплата речените ни Костадин Блаже Дамчев, претседателја на општината, Јосиф Оносим Акинов, учител ни, Хаџи Ташку, свештеник ни, за това и за сичко горереченото потврждавме като се потписавме сос своја рака.“
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Некој е вишок тензијата е последица од премногу сакање ниски страсти, совпаѓања а предметот на желбата еден и неделив мистичниот копнеж по неделивоста нѐ поврзува да учествуваме во с-подвижната драма на свеста (coitus interruptus) во одложувањето на кулминацијата секој од нас цел го сака цела ја сака колку повеќе ја одлагаме драмата толку повеќе е тука приклештена габаритно еуфорично распиштолена по меките, лимфни, срамни и кршливи пасажи на твојата, мојата или на неговата психа, навидум силна налик на лунатик хистеричен порив да се биде роден да се осети на свој грб животот сѐ недостатен, сѐ пожелуван сѐ отповеќе, сѐ отпосле сѐ притеснет испустен или пренаселен сѐ загрозен, заплашен, изнемоштен од перипетии, пресврти и стресови од иселеништва, делби и егзили сѐ лишен од разврски создава лажна, мелодраматична слика - нема друг и никој не е сам - - целоста е устрем обичен, а врховен!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
46. Другото нешто што се бара од нас е да се обрнеме кон нашите браќа што војуваат во татковината наша да го положат оружјето за да им се даде возможност на Русија и на другите сили да ги преземат сите мерки што зависат од нив за да се задоволат сите наши религиозни, национални и економски интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Идат пак лиферантите, проматарите: - Го искачиле уште десет метри топот, велат, Германците го искачиле уште десет метри, погоре, топот. Ако го искачат до врвот, ништо не ќе се види, велат, ни од вас ни од нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Долу, под насипот по кој врвеше пругата, десно од нас, под еден орев, беше паркиран џипот на Фискултурецот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Некои од нас сонуваат необични животни со гриви возвратени околу вратот со набрекнати и за кас спремни бедра како млади гиздави девојчиња со копита за долги копкања суштества што ’ржат и се пенат од милост што се топат суштества на јаве невидени невјавнати, на лов неоднесени би рекол и незауздани, неоседлани неразждребени а не знам од каде ми навираат зборовиве непознати како животните и бистрооки.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Секој од нас ќе забележи оти тие луѓе, за кои ние знаевме само од книга и ги знаевме како луѓе што сакаат да ни поможат да се ослободиме, ни се покажуваат нам за пријатели и сонародници и ни се присторуваат за наши покровители, не затоа што сме ние Грци, или Бугари или Срби, не зашто се грижат за некакви општонародни интереси во кои влегуваат и нашите, не зашто сакаат да поможат и да нѐ избават нас, а само со чисто егоистички цели, т.е. тие го експлоатираат тоа што ние се викаме со нивните народни имиња и сакаат, врз основа на постоењето на тие народни имиња во нашата татковина, да ја зголемат својата татковина, да ги обезбедат своите интереси со завладувањето ако не на цела Македонија, тоа барем на голем дел од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бидејќи едновремено го губиме сопственото јас и ја прифаќаме лажгата дека имаме автономно его, од нас се очекува во себе да ги почитуваме надворешните ограничувања, и тоа речиси до неверојатни размери.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Извини но секој од нас на свој начин си го замислува тоа принудно заминување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Божем секој од нас е дете на некој возрасен купувач.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Јас не те пратив кај неа... (Покажува со глава кон кујната каде што се наоѓа Неда.) ... јас не те пратив кај неа да изигруваш некаков сентиментален глупак, туку да ја направиш зависна од нас и од нашето молчење. И не играј си со главата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Кој сака, може да си оди дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од нас, пак, потече жешко крвта пролеана бедно.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Да продолжиме да патуваме низ животот, да го исчистиме минатото од нечистотијата односно да го разбереме, да си простиме себе си и на другите за недостатоците, мааните, несовршеностите, да си створиме мир, конкордија, согласност, урамнотеженост и да дозволиме да бидеме водени од страна на големата сила што се наоѓа во нас, поголема од секоја надворешност, поголема од нас самите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Хаџи Ташку не моли само кај властите за да го заштитат од смрт од нас, тој и нѐ клевети и потплаќа злоден против нас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Секој од нас ова го чита на различен начин, па така и различно му значи на секој од нас.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ако себе си се признаеме како функција од сите други луѓе а сите други како функции од нас тогаш „одговорноста“ ќе мора да ја заземе местоположбата што сега ја зазема „индивидуалната слобода“.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Црвените очи на другиот изгледаа како две жарчиња. Кога ќе трепнеше, жарчињата се гаснеа. И пак изнурнуваа под клепките.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Други од нас се во Грција и ги проучуваат грчките интереси и грчката историја.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)