Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Охрабрени и ние, децата излеговме од куќи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми во мигот ништо не рече, но неговиот поглед што спокојно зрачеше од неговите сини очи и овој пат нѐ смируваше, макар што смртта веќе тропаше на вратите од куќите во Козар маало.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сега станавме една мала работна задруга. Луѓето ги сместив во старите простории во долниот дел од куќата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој ми велеше, на секој предмет од куќава се гледа твојата љубов, твоето спокојство и твојата душевна шир. Јас летав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Според разговорите што ги водев подоцна со старите жители на селото, во Маказар немало семејство Боте, та заклучив, што набрзо од хартиите и ми се потврди, дека учителот веројатно бил од друго место, донесен можеби специјално од Никола Поцо за да држи училиште на народен јазик и, во тој случај, можеби и живеел во еден дел од куќата на трговецот, та тука останал и неговиот ракопис, спастрен подоцна од семејството Поцо во лимената кутија која, очигледно заборавена, стоела во дупката на ѕидот од потонот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Постелата му мириса на излачениот страв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили... Доктор Корец ги отвора очите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Еден ден враќајќи се од куќата на своите родители, Рашела донесе жолта шестокрака ѕвезда.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Аха, стигнал тој кај нив, па од куќа во куќа: Шушушу... шушушу...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На прозорецот од куќата вознемирено се меткаше и трепереше сенката од мајка ми.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Гредите од куќата почнаа да пукаат, ќерамидите да паѓаат на таванот, но овој не се потпали наеднаш, бидејќи Јордан беше го засипал со земја за да му држи топло зиме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Меѓутоа, Хундертвасер „Fensterrecht“ не го предложува како свој уметнички каприц, туку со тоа начело мисли многу сериозно - целта на неговата акционистичка архитектура е секој, кој ќе осети потреба нешто да промени, не само во внатрешноста на својот стан, туку и врз фасадата од куќата во која живее, за на тој начин да го пласира својот идентитет и надвор од просторот на живеење, тоа може непречено да го направи, и тоа само до онаа точка до која допира неговата рака.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Таа го поткрева фустанот и гази во водата така сосе налани.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Брза накај песочето. Тоа е тука, веднаш, на неколку чекори од куќата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Побргу, побргу... - нервно им свика на чунарите, гневно откинувајќи го погледот од куќата на Попставревци.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во Идн Парк, во кој се пресели и во кој, наспроти неговиот феноменален раст сѐ уште се чувствуваше воздухот на природата околу него бидејќи овде-онде имаше рамни ниви, среде блоковите од куќи што беа од ранчерски вид, канцеларијата на доктор Станеф беше еден кат погоре, но во сосем нова зграда од тули во која на целиот кат беше сместен супермаркет со стаклени врати, кои сами се отвораа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Одвреме-навреме ја свртуваше главата назад и го гледаше бесконечниот тек на сообраќајот, а уште подалеку ги гледаше гроздовите од куќи што беа мали како кутии и беа раштркани над рамното земјиште.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Дека сигурно знаеле оти војникот што ја донел на коњ во деновите на априлската војна бил отсутен од куќата од под Сина Скала повеќе од година и половина а можеби и нешто повеќе кога почнало да се шепоти оти осаменичката, горе, во планината, не е повеќе сама, туку е носечка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Познато било дека нејзиниот војник исчезнал уште во почетокот на 42-та а моето раѓање се случило токму девет месеци по борбите од другата страна на Сина Скала што се воделе дури при крајот на 43 та.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Гајлето од куќата јас ќе го земам на глава.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: Ќе го пуштам, се разбира. Зошто? — си знам дека ми е прокопсано чедото — ќе спечали и ќе ми пушти. Не го одделив од куќи за уште да гладувам и да стегам!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ФРОСА: Вистина, вистина, останало од старите - адет кога излегува некој од куќи за на печалба да се стави софра. Велат за пак да си се врати на софрата — дома.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

- И продолжив гласно да ме чуе и Ана: - Ти си крадец, го дигна и зелениот автомат, и вазата од куќата на докторот, и -сѐ.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Од куќата на Димка слепо гледаа прозорците излепени со хартија.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се обидов да станам и да се изгубам од куќата но болката во зглобот ме залепи за тревата. Одново паднав.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Секако го пренесуваше од куќата на својот мајстор во слаткарската работилница, недалеку оттука.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Нема куќи, дури и остатоци од куќи нема.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

За мародерство и најмал белег на недисциплина, за обид да се земе парче леб од куќа на селанец, за недостаток на дури и на една порција за некој од борците се одеше под ѕид.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Како дива и пеколна фурија, како нагла градобијна бура, како надојдена матна река и облак од пламен - од куќа до куќа, од уста во уста се пренесуваше страшната и лошата вест.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Само што избегала од куќата, таа жена истрчала колку што можела и не можела кон куќата каде што живеел нејзиниот поранешен маж со жената и детето.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во тие денови сакав да побегнам некаде од куќата, сакав да отпатувам некаде.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во истиот момент тетка ми, со патната торба во рацете, истрча налутено од куќата и, без да се поздрави со мене и со Ели, излезе низ дворната врата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ќе ги нас`скаше едни спроти други, а таа ќе се измиголеше и ќе се вртеше во дворот, ќе легнеше во собата од куќата на стопанот и до стариот кревет, ќе заспиеше во длабок сон.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Вечер, шепотел со треска во грлото и ќе стоел до стемнување неподвижен ако од куќата не излегло потпирајќи се на крив стап старчуле што можело да се собере во чобански тагарџик: жива играчка за деца, ништо друго.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но и под антерија и под кожув крастите се ширеле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но тој видел дека сепак му кажува нешто со брз поглед. Што? Она во што верувал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од неговата прикаска исто така можеше ноќе вжештено да се размислува за светците и грешниците на минатото и за темните вртежи околу нив, за времето во кое, повеќе од кога и да било, смртта и стравот од смртта господареле и над билје и над луѓе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како да бев во една од куќите на Кукулино: од огниште на кое виси поцрнет котел се шири црвеникава топлина, удира во луѓето и им ги брише од лицата грижите и годините: светлоста се мрешка по земјениот под, мислиш вода е над кој минува здив на ветар: чкрта стара маса на долги нозе, на неа е дрвена карта со ракија, зад луѓето плашливо трепка око на кандило и потсетува на заборавена ѕвезда под проѕирни партали на пајажина: топло е, животот е далеку од светот на домаќините и гостите, обесената низа лук на ѕидот брани од урокливите очи на темницата зад прозорците. ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа живите рани го начнале месото и на другите од куќата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

БАБА АНЧА: (се крсти). Да е скраја од куќава моја!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ИЛИЈА: (ѝ дава клуч). Еве ти го клучот од куќата моја, земи го, кај тебе нека стои. Куќата моја — твоја.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Иташе да го "фати последниот воз" за да ја фрли пченицата во нивата, која се протегаше и завршуваше далеку со салашот на спротивната страна од куќата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Рада и Томо се одвоија и продолжија да живеат во еден посебен дел од куќата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Утредента по добро двочасовно возење стоеја пред една широка капија од ковано железо, зад која од внатрешната страна чавкаше пикинезер. Од куќата се слушна глас: - Леа! Доаѓај ваму! - по што послушното кутре престана да лае.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Луѓето жестоко се туркаа и се задушуваа меѓу работ на тротоарот (каде што во стегнат шпалир чекореа војниците) и ѕидовите од куќите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На вториот кат од куќата само една соба е направена, а другите зјаат без прозорци.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Некои ги варосуваат и покривите од куќите и гумната и плотовите и мовчињата на реката, на јазовите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас одам на плевна, бегам од куќата. Се кријам ко мачка, ко кучка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потоа почна да ги поткопува темелите и диреците од куќата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Брчат ко оси куршумите и удираат во ѕидот од куќата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И од куќата, велат, и од нивите, од сѐ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Штом не се разбираш, велат, да ги донесеш тапиите од куќата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А паѓаат и над селото, по покривите од куќите, по гумната, по плотовите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И за зарек ѝ кажав да тури војца во пајнца и во пајнцата уште три лајчиња и три жарчиња и да измие три прага од куќата со таа вода и со таа вода да му ги измие градињата на детето, и да му тури малку во устето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од куќите излегуваат здрави и болни, се извираат од под чардаците, се пореваат меѓу јалиците, како да излегуваат од земја, од никаде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И собата цела ми се свртува. Од куќа, надвор, ќе ми избега собата... 226

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вистина куќата е здрава, сета е со камен ѕидана, ама од куќа кон никаде не се излегува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега ми се чини дека не ја пишував јас туку некоја возрасна Alice на која зборовите ѝ се расеале, која не знаела која е: ту ѝ се чинело дека е поголема од куќа, ту дека би можела да се удави во баричка од солзи.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тетеравејќи се под тежина на она што го кажаа таванот и подот, излегов од куќата што воздивнува.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Човекот со голо теме седеше на ниско столче. Личеше на кип.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Го среди и исчисти секој предмет од куќата давајќи му нов сјај и живот, сврзувајќи се со него како со нешто живо и спасувајќи го од зафрленоста, заборавеноста и исчезнувањето: Масата. Столчињата. Печката. Креветот. Ковчегот. Ламбата. Часовникот. Водарникот. Ѓумот. Тепсијата. Леѓенот. Огледалото.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Викнаа поп, но тој одби и еден од луѓето му отпеа молитва, го исчади со темјан, го кренаа луѓето ковчегот од куќата, го извадија надвор и тргнаа кон гробиштата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Богдан, поминувајќи ги сите денови затворен во собата, излезе од куќата како Ное од ковчегот и влезе во градината без која не можеше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Навечер покривите од куќите горат од сончевиот залез.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но пред самата врата од куќата се предомисли.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Часовникот како да претчувствувал дека нешто ќе се случи со него, та затоа цела ноќ така силно и возбудено чукаше простувајќи се и од куќата и од своето работење.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Камилски брзо се оттргна од мислата за тврдината и поранешните дискусии со Татко за неа и се врати кон преостанатите зборови како: диван, диванхане, претсобје, ходник, но и голема приемна просторија со убав изглед, обично на горниот кат од куќата (од персиски divanhane), пармак, пармаци, дрвена ограда, на чардакот или на басамаците, направена од тенки летви (од турски parmak, paramaklik); басамак, басамаци (од турски basamak); мердивен, подвижна скала (од персиски merdiven); сандак, порано овој збор бил употребуван за означување вид сандак во кој се чувале алишта и особено невестинското руво, обично се изработувале и украсувале во разни шари, а денес со овој збор се означуваат сандаци направени за разна намена, особено како војнички сандак (турски sandik) и перваз (персиски pervaz), означуваат дрвена конструкција на прозорците и вратите; dolap (од персиски dolap); серген (од турски sergen); мусандра (од турски musandira).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Триве последни заемки најчесто се употребувале за означување вид денешни плакари, вѕидани долапи, рафтови слично, а дел од нив се и во денешна употреба.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Знам и за кучињата и за кравите, знам зошто вујна понекогаш ме мазни по глава, ми дава лепче со сиренце само за да излезам надвор од куќи; знам и колку го налутува тоа мое влечкање по скали добриот вујко, него место не го земаше чекајќи да излезам од куќи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Прозорците беа отворени и надвор се слушаше музика од куќата.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Нашата куќа беше на самиот крај на селото, имавме плевна и гумно на педесет метри далеку од куќата.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Додека образот почнуваше да му се осветлува, и однатре, како од некое чудесно ламбиче, тој ги гушкаше како деца што ги задржува уште малку, уште малку, пред да му избегаат од куќи.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Папуџијата го испрска со ѓулсуи и откако го распраша за ова и за она, ја повика ќерка си Тодора од куќата внатре.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ќе му избега божем нешто важно од куќата и од дворот, пред ѕидот да биде доволно издигнат.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ми се стори дека некоја сенка се префрла од едно место на друго кај задниот агол од куќата, но можно е да беше тоа сенка од гранка на вишната.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Баба Добрица со Добрета ме крепеа да се довлечкам до гробиштана... леунка до четириесет дена не бидувало од куќи да излезе - ама душава не ми додржала.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Кога заминуваше, Марија го испрати до колата, која беше паркирана недалеку од куќата.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

I Дождовите деноноќно врнеа; туриваа силно, поројно; не се знаеше што е небо, што е земја: споени беа, измешани, каша; урликаа реките, потоците, трапиштата, суводолиците; влечкаа од планините чакал, гнилеж, дрвја; се разлеваше водата низ селото ги поплавуваше дворовите, куќите, плевните, ќералите, кошарите, гаждарињата, бавчите, гумната, нивјето, трлата, елиците, стоговите, листовниците - поплавуваше сѐ; туфкаа луѓето не можејќи да излезат надвор, рикаше добитокот гладен, гракчеа кокошките бегајќи сѐ повисоко на кокошарниците и плевните за да не ги зафати водата што растеше; прегладнети удираа со клуновите по гредите и ќерамидите; кучињата пливаа низ водата влечкајќи удавени животинчиња за да се нахранат; гледаа тажно луѓето од куќите, од прозорците, гледаа во водата што растеше, во дождот што непрестајно паѓаше како да се истуриваше од некои небесни мориња; овошките во градините и дворовите стрчеа со ветките над водата како давеници што бараат помош; полесните предмети: сандаци, кошови, канти, каци и разно овошје, пливаа по водата, одеа каде што ги носеа брзаците.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Понекогаш Мил низ прозорците ја гледа борбата на ветровите што често се собираат над селото да се бијат; се бијат, Северецот и Југот, Источникот и Западецот, а во таа борба понекогаш се замешуваат и помалите ветрови и почнува еден општ метеж, хаос; час еден ветер зема превласт, час друг; во таа жолчност се кршат дрвјата, паѓаат ќерамиди од куќите, се рушат оџаци, пукаат прозорците, летаат снопови 'ржаница, паперка; се откорнуваат фиданки, младици се витлаат, лисја сламки, пеплишта; фиукат ветровите, урликаат како дивина, се витлаат по земјата, се креваат нагоре, фаќаат широк простор кон небото, и пак се спуштаат над селото и над брегот раскинувајќи го и чадот од дувалото во таа нивна борба.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Веста бргу се рашири, дојдоа од градот, од власта, се собираа луѓе и од други села и веселбата сѐ повеќе и повеќе се зголемуваше: се пиеше, се јадеше, се колеа јагниња, прасиња, се влечкаа бинлаци со пијалок од куќите, се тркалаа бочви со вино по сокаците; ечеа свирки и песни, клокотеше селото.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога го видоа луѓето се возбудија и започна хајка по него: истрчуваа луѓето од куќите, со вили, со секири, со пушки, го бркаа, пукаа на него, но куршумот никако да го фати; скокаше тоа преку плотовите, ендеците, се вовираше низ грмушките и пак шмугнуваше в шума.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Питропот Андреа вадеше од огништето запалени гламни, излегуваше на чардакот од куќата и ги фрлаше во водата за да запре дождот; цврчеше жарта, пиштеше пареа; го превртуваше ничкум секој сад што го имаше во куќата за да не зјапи по вода; ја земаше иконата на Св.Илија и ја вадеше на чардакот молејќи го светецот да му нареди на дождот да запре.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

XV Зимата го измени вообичаениот тек на времето: не се знаеше ни како се разденува, ни кога се стемнува; стануваа луѓето наутро изнаспани, излегуваа од куќите, шетаа по чардаците, кашлаа, се миеја шетаа по дворовите, влегуваа во плевните и земаа сено за ајваните, шетаа по сокаците и улиците, гледаа нагоре кон небото но никако да се раздени; зората никако да пукне, виделина да се запокаже; петлите кукурикаа, ја најавуваа зората, но попусто: или тие грешеа или таа доцнеше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Обрачот се приближи и до црквата каде што ги затече сите млади луѓе, жени и деца и добро му дојдоа сите на куп да не ги собираат од куќа на куќа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

На Митровден таа година пак се собраа по еден од куќа во малото селце Бзовиќ и едногласно пак го избраа за земски коџобашија Димитрија Сатле од Сатока.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Така е адет. Не се седнува на трпеза немиен никогаш, оти лебот ќе избега од куќата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Скоро сите нови попови одеа со магарето (за да изгледаат сиромаси) по селата и од куќа на куќа прошетуваа — за нов поп, а селанките ги даруваа што имаа: брашно, волна, јајца, кокошки, некој побожовен чорбаџија им аризуваше по некое јагне или jape, од кои на попчето после му се правеа булучка, ако немаше и свои по стотинадвесте глави, та со испросените се намножуваа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Многу ми го фалат бабо курвичето твое курвичето твое бабо ептен малолетно целиот град бабо слушам бил со него со твоето курвиче бабо малолетно Ај што е малолетно не е толку штетно курвичето било бабо куриозитетно паметно ти било бабо и премногу спретно директори и господа ги служело дискретно Ајде дали знаеш бабо кого чуваш в куќа техничарче право бабо била твојта внука од куќа во куќа бабо внука ти е блудна по неколку абортуса и еве пак е трудна

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Нам ни остана само клучот од куќата, во врската со другите клучеви од напуштените куќи, при преселбите, со пустата надеж оти ќе се вратиме во нив пред да ’рѓоса бравата на заборавот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Свекрвата, уште на врати, ми рече: „Имаш ли ум снао, црна ти, зар се излегувало од куќи со децата по овој кијамет...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога се случи, со клуч од една од одамна напуштените куќи на семејството, да ја отвори вратата од куќата крај реката, Татко, барајќи го постојано вистинскиот клуч на животот во новите предизвици на егзилот, започна да верува во Мајкината метафизика на враќањето, во нејзината поврзаност со Севишниот...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во далечината трепереше само светлината од куќата на баба, тоа беше сигурно последната светлина што ни беше упатена.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Луѓето од Езерец уште од зори се приготвуваа да одат во манастирот, да му запалат свеќа на светецот, да му се помолат и да купат нешто на панаѓурот; во селото врвулица: излегуваа луѓето од куќите, се меткаа по дворовите, се собираа и тргнуваа; секој носеше по некој дар за манастирот: овца, коза, теле; тие што немаа добиток, плачки: кошула, риза, чорапи, бовча, шамија; рикаше добитокот по патот, луѓето се довикуваа, се причекуваа да одат заедно; помладите одеа пеш, а постарите и децата качени на коњи или магариња; некои одеа со чунови по езерото во кои имаа изнаредено плачки за спиење и храна - сето личеше на некоја преселба, збег.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

По извесно време дојде комисија од двајца инженери, ја прегледа куќата, го проверија земјиштето на кое лежи и констатираа дека куќата лежи на растресито земјиште, дека во нејзината близина тече река која е суводолица и во време на буици го подлокува коритото накај куќата; во дворот од куќата има бунар длабок 6 метри, чија вода е матна од пробивањето на реката или од подземните води кои тлото под куќата го прават нестабилно.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Од викањето се разбудија и другите селани, дотрчаа со садови, се предаваше водата од рака на рака, се правеа синџири од луѓе и се фрлаше водата; но нејзиното мало количество како да го потсилуваше огнот; некои од луѓето што беа похрабри, потпреа скала на ѕидот од куќата и се искачија на чардакот фрлајќи вода за да не се зафатат одаите и чатијата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Дождот сѐ посилно туриваше, а луѓето, како за инает, не бегаа; колку тој посилно заплускуваше - толку тие сѐ повеќе излегуваа од куќите.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И ова утро полковниците се искачуваат со коњите по падините на планината над селото, додека селаните празнично облечени излегуваат од куќите и се упатуваат кон црквата Св.Ѓорѓија на утринска молитва да му се помолат на светецот за живот и здравје и да им помогне во спортот...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мир нема селово од него... Постојано му идат пред очи борбите на фронтот и вика, се тркала или со стап удира по вратите од куќите и прозорците и ги крши...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Што е, синко! - се огласи мајка му од куќата. - Дај ми го торбичето со леб!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Откога си поплакал Силјан на куќа на деветти марта за домашните, кога ги гледал и не можел со нив да зборува, на жалта згора си летнал од куќа и си ошол в поле да си ги види нивјето, ливаѓето, лозјата и чаирите кај што паселе говедата.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Пилци да се сторите и од куќава наша да одлетате, да в поле да појдете по трњето да стоите и еден-друзи да се барате, та да не можете никогаш да се најдете.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Станала Неда да си земе нешто дома и Силјан слегол од куќа, та ѝ го зел клопчето што везела сосемати игла и го качил на куќа, та го скрил во сламата за ич да не се сеќава.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

По малце време беа растанале сите од куќа и секој по нешто работа работел: мајка му фатила кравите да ги молзи, невестата му овците ошла да ги молзи, син му свињите и телците, прлињата ги испуштило за в говеда да одат, сестра му куќата фатила да ја мете и гнојот да го фрла.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Но ѕвонењето го дочекуваше од куќите покрај кои трчаше! Јуреше и натаму.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Екпериментирав со мириси. Кога одев по празните улици од куќите допираше мирисот на пржена шунка со јајца, филети од пржена риба. И сето тоа го постигнав со машини.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се верува дека е познат, но не е сигурно дали доаѓа од куќата на Лордовите . . . . (Леон-Мартин“ – Еден ден во животот“, препев В.Божиновски).

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Баба му истрча од станот, надвор од куќата, налево, надесно. Од санката ни трага...

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Ете така Луман се распаша по Битолското и сега префрли и во Брзница, го натера деда Бошка да му биде јатак и прво што му нарача беше овој по село да му собере по лира од куќа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тој оди зад аголот од куќата и по малку се враќа со полни раце смрзнати дрвца и ситни камчиња.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Татко ми, како секогаш откога се разболе, молкум читаше во фотелјата, со грб кон вратата, далеку од куќата, во ужасната осама со која се мачеше себе си и другите, во која тонеше упорно, тврдоглаво, обземен од сопствената слабост.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Кога на мајка му (која сѐ поосамена, поизгубена исчезнуваше меѓу фотографиите, мебелот) ѝ соопшти дека долниот кат од куќата ќе го преуреди во Гостилница, веќе одамна го имаше изодено својот пат.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Од ова место, од овој брег, Профим наутро прв узнава каков ќе е денот; прв наутро со очите шета по езерото, и по неговата мирна или разбранета површина, заклучува каков ќе е денот: убав или лош; одовде тој прв го здогледува и раѓањето и умирањето на денот; одовде прв на дланка ги дочекува дождовните капки, првите снегулки, ветровите, маглите; по сите пролетни и есенски поплави што го зафаќаат селото, тој прв излегува од куќата како дедо Ное од ковчегот, и проверува што сторил господ; што однесле суводолиците од селото, а што оставиле; одовде тој секое утро се прекрстува кон манастирчето Св. Арангел, молејќи го за здравје и долг живот.