од (предл.) - твој (прид.)

Дотепан со камења и тоа од твоите предци?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Еве, за да те разубедам и одвлечам од твоите црни мисли, ќе ти кажам што е наредниот симбол што го гледам овде ... па тоа се ... не друго, туку - чевли! Елегантни, салонски, женски чевли. - Лелеееееее!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- „Пусто добро, не гледаш, Миќо има поголема нога од тебе, а чевлите му се помали од твоите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
МАНОИЛ: (Ја испушта пушката и паѓа изнемоштен) Оди си, ќе ослепам од твојот блесок!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
ТЕМЈАНА: (Се обидува да излезе) Пушти ме, пушти ме! Или откажи се од твојата намера!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Ги издржа твојот штафелај тешките теретни бродови на едно ирско пристаниште видено од твојата беспрозорна мансарда.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ах, тој молив, човек во човека На Јован Павловски Кога ќе докрајчи моливот, кога ќе снема сили никакви траги да остави зад себеси, човек не треба ништо да му зборува, ништо да му доверува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Дури беше силен моливот - тој и душата своја ја пресоздаваше во значења и знаци и тој тоа го правеше со големи пориви, со голема жар: уште недозапишан претходниот - тој од твоите усни го читаше и поземаше веќе наредниот збор, го обликуваше покрај другите и им го оставаше во наследство на времињата и незнајното.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Започнувате глупав разговор, глупав како во дијалозите од твоите раскази, што досега сум ги преживал.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Неколку луѓе ми рекоа дека тој расказ од каталогот ги допрел повеќе од твоите слики.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Што ти е тоа во ракавот? - му забележуваш во шинелската манжетна: тоа е уште на линијата од твојата размисла, зашто се работи за книга, а од друга страна го прекинува неговиот монолог за мезето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Еј, тоа е Достоевски. Класика, а не некој домашен автор, од твое маало.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Песната е затворено пространство во еден цвет на гранката од твојот сон.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
2. Малку од твојата јасност Белезице на јасната душа на полето Седало на летните сенки.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Млекарки со полни ведра кога се враќаат од молзење и разбој и на него мајка ти врз бесконечната ливада на веленцето што го ткае спроти Велигден да гледаш постапно како никнуваат на милиони цвеќиња, тревки, плодови и незаборавна, точно во тие години, во пределот на првиот допир, да почне една војна, постапно да го изумуваш својот татко, тој да исчезнува низ времето, да потече и крв од твојата нога за да сфатиш дека твоето детство стои допрено како божјак до војна и молчи...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Да потпораснеш, да се напласти снег повисок од твојот бој, утринум рано со бадник и со торбуле да чукнеш на вратата на дета ти, тетка ти, да ги затечеш покрај огниште, да им бакнеш рака, да те благословат; нешто потоа, како во сон да видиш една огромна смрзната река во која се фрла крстот и по него се фрлаат и неколкумина за да и на овие свои години пак да не можеш да сфатиш дека сето тоа било една обична рекичка, мал јаз, еден поп и еден огромен крст и молитви што се издигаат до небесата...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Логотетот сѐ така еднакво се смееше, и веќе стануваше непријатно; тоа го почуствува и Филозофот и продолжи: „Оче Стефане; ако секој ден чиниш чтение, од утро до мрак, и така правиш шеесет години, колку чекори книги од твојата библиотека можеш да прочиташ? Не повеќе од еден до два чекора.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Читај што пишува на последната страница (единствена што остана неискината) од твојот есеј.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Можеби таа сила што ме поттурнуваше не беа прсти или рака туку желбата или потребата над која немав контрола.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност некои прсти ме имаа фатено за рамото и ме туркаа кон собата во која ти го беше поминала сосема сама поголемиот дел од твојата последна ноќ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Човекот го нема на ниедно друго место: тој е внатре во луѓето, скриен, осмислен но оддалечен од твоите очи! - мудро одговори старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Секавиците на студот, како остри мразулци, ѕиркаат од твоите очи, покажувајќи го разочувањето пред јавниот поглед на луѓето – му објасни старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тагата треба да ја потиснеш, да исчезне од твоето небо, да пропадне во длабочина, во дамарите на твоето битие.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ќе го бараш Сетворителот и Седржителот за да му заблагодариш што ти помогнал да изградиш куќа и во куќата Ангелот од Курбиново, и стиховите-пеперуги кои излетуваат од твојата уста и ја осветлуваат шумата од костени, во која пладнуваат елени со златни рогови и со сребрен ѕвон ги веселат темелите на куќата и ги озвучуваат ѕидовите, та кој ќе помине крај неа застанува да се наслуша и подмладен да го фати Патот на Апостолите, пресреќен што се упатил кон Бога, како што си се упатил и ти самиот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Ќе те најдеме подуен. Ќе пукне јажето ако се обесиш. Или ќе се обесиш како што беселе јаничарите - на кука.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе се обесам на камбана за да заборавам дека од твојот мозок жугнува пиревина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ти многу убаво знаеш дека јас се плашам од секој друг пиштол, само не од твојов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас не можам да прочитам, во плимата од твоите мисли со широк опсег на творечка фантазија...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Јас сум твојот ангел чувар Заминав од твоите очи, но не и од твоето срце и глава...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Би сакала да сум цвеќе, и во милувки да те галам да бидам ноќна птица, и кога телото твое жар ќе жари ко змија со јазикот оштро, да пијам сок од твоите жили, и така в бессоница, да те милувам тебе мојот најсакан цвет, што рози и ме мори...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во предигра од обмислена бајка, Сакам да навлезам во сплет од твојата креативност...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Фасциниран од твојата креативност и затворот ќе го крстам замок доколку твојот поглед не одговори на импулсите на менталните бранувања.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Па тоа би било месото од твојот другар, човече.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше добро и што отиде кај Претседателот, што виде дека тој со таа вар, што ја чекавте вие цела утрина, и што ја штедевте, бидејќи ви беше пред крај, ги дотеруваше ѕидовите, и дека неколку мајстори од твојата бригада работе тука, без да ти го знаеш тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Доста ми е од твоите закани, цел живот ти робувам како робинка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе ме боли срцето ако тој збор пречесто излегува од твоите усни, ако како флаер го делиш по сокаците, сквернавејќи го неговото вистинско значење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На тој збор и таа сигурно паѓа и бестелесно плови во твоите небесни очи, пиејќи ја со сласт амброзијата од твоите усни.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Гледам! Гледам! Солзите сѐ уште не испариле од твоите образи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Значи, одиш по патеката на желбите од твоето детство.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе живееш сѐ додека глутницата од силници има потреба од твоето живеење. Живеј за себе!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Им робуваш на оние коишто имаат корист од твоето робување.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Од твоите очи иде нешто што ми ја ублажува болката...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мала ништовна смисла што може да те оттргне од твоите тешки и болни бладања.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Дај од твојот! - му рече откако го разбуди. - Нарачав, ќе донесат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога ти, Арсо, ќе се ослободиш од твојата фатална хуманост?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Од твоја уста во господој уши, Никола, велат главите на сојовите, а Цветан Велјаноски додава: Само да не се случи одмаздата да се изврши на наш синор, туку на ничиј.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дали тоа го знае Сфингата, или пак Ескимот?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не! Нема движење горе-доле, нема скандал. Подај ми ја Пирамидата од твојот меѓучекор!
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Очите твои ме гледаат со чудна боја... а јас само са плашам од смртта на мојата душа зошто љубовта не може да те рани и да ја убие душата на почеток, туку тивко, полека. дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку.... дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Еднаш јас љубев еден ТИ... Љубев и еден друг во аголот од твојата соба...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Измамена од твојот поглед, кој буди глад во мене за тебе...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
И позанимливи се од твоите списоци и печати.“ Очите на високата службеничка сонливо го гледаа кога мина крај неа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Откажи се навреме. Мојата ноќ е подолга од твојот сон.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Верувањето дека ништо не постои надвор од твојот сопствен ум - мора да постои некаков начин за да се докаже дека тоа е погрешно ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имам прочитано некои од твоите написи што ги пишуваш за „Тајмс“ повремено. Сосем се добри, но тие се само преводи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А чумата усвет нека фати да даде господ, усвет од твоето маало, ама и од градов, оти гробиштана навистина станаа поголеми и од Скопје.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Варуна е твојот спасител сега Нека не бега самосвеста од твоето измачено тело Не е нова веста дека ништо не е сосема бело Митра ти што правдини делиш за секого исто Биди ми водич на моето несвесно Јас Ти кој ја познаваш магијата на духот Во дослух со мојот ум Всади ми почит Во очи со вистината
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Така и Ангеле стана јаничарски ага на дворот од Мехмеда и не еднаш си разговараа со својот господар. – Паметиш ли нешто Арслане, од твојот вилает?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мила Пелагијо, не е важно дали се фрла црно или бело семе, од твојата нива не може друго да се појави, туку китка како тебе!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Просто морници ми одат од твоите зборови.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Врз сите неба небо Од твојата маштина направи На него Непокор да израсне.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Второ распаќе: Овој пат води Од твоето небидие До тебе.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Нема што, нели е мерак, согласен сум... Само, сите свадбински редови и адети да се исполнат...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: Во сојот не чепкај, зашто ќе се испечеш! Не ти се допаѓа? Подобар е од твојот и почесен!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Татко, со разлеана тага во своите сини очи, бездруго од задржаните солзи, ја прегрна Мајка и тивко ѝ рече: – Мила, задржи ги тие спомени од твоите родители.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дури ноќта, несоницата со цвилежот на запалената кучка те тера да ги протеруваш нечесните демони од себе, да се тресеш од лазењето на инсектите по жилите, да завиваш под јорганот, додека на стотина метри од твојот кревет, гледачите пред провинцискиот театар, уредно наредени во семејни кругови, чекаат да ги подадат билетите за вечерашната премиера.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
„Фрлив два пара од твоите панталони”, рече таа.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Не можам да го запрам како што не можам да го запрам ни ликот што ми заоѓа зад работ од твоите трепки по кои вјаса брзакот на ноќта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Зајдисонцето ме гледа од твоите очи на твојот лик продолжува да зрачи и в мракот што надоаѓа.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
За разлика од Твојата вина, почитуван Леко, јас бев осуден само заради грешна проценка во остварувањето на животните цели.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Амам: промена на смислата Не кога ќе влезеш и кога ќе те заплисне врел и непроѕирен воздух не кога ќе те поклопат капките разлеани по ѕидовите реата, мермерот, мрморењето не кога ќе те обземе вртоглавица зашеметеност од празнината на амамот, полна пот, плот и пареа не кога ќе те погоди како отсјај во сон светлината подадена низ розетата дозирано, од високо не додека студеното сонце-иње од карши ги облагородува дрвјата, релјефите, порталите, фасадите на сараите туку кога ќе потонеш гола во гротлото ко крвава рожба во исцедокот од водолијата тукушто прсната, за да може да се слизне низ пенџерето на животот (на)право во царството на немилосрдноста кога збунетото тело ќе помисли дека секое друго место е подобро ама ќе остане и понатаму - таму без да се помести кога ќе ја осетиш жешката вода како оддалечување од секојдневието, од агонијата на распадот (целото е мислена именка, далечно минато) кога ќе се престориш течен заборав божји благослов и ќе му се предадеш на телото мислејќи си ѝ се предал на психата егзотичното прелевање на смислата сѐ додека не се претвориш во прелив како таков кога ќе се испреплетат значењата едни со други и ќе се испретурат во кошницата на светогледот а ти ќе тргнеш во потрага по почетокот кога ќе сфатиш - Бизант е капија во темните агли на памтењето цела епоха е втисната како анатолиска крпенка во обичните зборови од твојот мајчин јазик во интимата на јазикот и се спровира низ капијата кон одаите и спалните дома кајшто по извесно време по извесна стварност потеклото се заташкува сродството се изобличува јазикот има свои потреби како и телото сфаќаш и тонеш во без-сознание зад јазикот, отаде нека почека ако те чека ... Истанбул, декември 2003
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Затоа тој им велеше: - До зајдисонце една лира од твојата куќа да донесеш.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Затоа ќе ми кажеш кое од твоите прстиња е најнемирно.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Одлично! – вели чичкото. – Сега, Зоки, малку ќе те боцнеме со оваа игличка во некое од твоите прстиња.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Како ќе поминам низ град ваков...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Мустаќите... Бетер ќе се од твоите... (Го свива погледот надолу, а ја крева горната усна нагоре, да ги види.) Бетер!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И така по некој месец од твоето раѓање, те донесе Профим скришно од Албанија и ти стана чедо на ќерка ми и на оваа куќа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ех, не знам како да се одбранам од твојата убавина која е неповторлива! - Благодарам, благодарам.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Зар овде со нас не се подароците од твојот татко Добре, најдобриот човек на светот?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ќе Те потсетам госпоѓа Лејбовиц неа ја дефинира како литература која и не се занимава со друго освен со длабините на душата (Старова, 2008: 10).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
На Твојата машка натура навистина $ требаше многу време (неколку години!) сосема да го разбере, а потоа и да го прифати она што Твојата луцидна пријателка постојано го преповторува: Посебните врски што јас ги одржувам со вашите книги ме водат до мисла дека за тоа што ме учат за вас е бескрајно подлабоко и побитно отколку с што би можеле вие да ми раскажете.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Те нема дури ни формално: доколку внимателно ги препрочиташ сите 64 нејзини писма, коишто (впрочем!) го претставуваат најдобриот и најинтересен дел од Твојот епистоларен роман, лесно ќе забележиш дека Елен Лејбовиц Тебе секогаш Ти се обраќа со неутрална формулација Господине, а безмалку во секое обраќање нагласува дека информациите (за Тебе и за Твоите книжевни и други планови) воопшто не ја интересираат.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
СОЊА: Тоа ти останало од твое време. Уште мислиш цигарите се динар и пол.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ти си само еден, и дури и со помош од твоите пријатели, степенот на штета што можат да го направат индивидуи е незначителен во споредба со колективната штета.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Освен тоа, вие сте деца на 60-тите и на 90-тите. Во вас е всадено да сакате мирољубив, толерантен, забавен свет.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Дај ми половина од твојата муниција. Ќе ја ставам во џебовите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тие мрсници се способни на сѐ. Тие, како што може да се види од твојот случај ви ги менуваат имињата за доказ дека вие божем сте Бугари...
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Ова е важно“, додаде претседателот, „бидејќи од твојот бранител немаме добиено барање за одлагање на оваа расправа на Дисциплинската комисија, како што се произнесе обвинетиот работник Маленко!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Само да најдам куче поголемо и полошо од твоето!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Знам и дека си простивте една на друга засекогаш оти кога ја крена главата и пред да ги спуштиш твоите усни врз нејзините, целата икона на Богородица се осветли од светлината што извираше од твоите очи! Сите жени се потргнаа, а и јас со Пеличка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Која болка боли помалку од твојата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)