Беше толку изнервиран што ја слече топлата волнена блуза, ја фрли, и гол, само во маица, стоеше на сред студената соба и викаше со висок глас, речиси фалсет. Беше ужасно!
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Допирот се претвори во прегратка и се случи експлозија од блажена топлина сред студените ѕидови, дамарен трепет кој заврши со спој на две врели усни.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)