И покрај врската со авангардата, Ворхол, како и другите автори во рамките на американскиот андерграунд, најзначајна врска воспостави токму со Холивуд, и тоа во негација на неговата естетика.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Во филмовите на американската авангарда имаме наметливо отфрлање и разбивање на сите закони врзани за комерцијалниот филм, не само во однос на естетиката, туку и во однос на чистата техника.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Улогите всушност се свртуваат: бидејќи авторот само ја вклучува (речиси во сите Ворхолови филмови камерата е фиксна за време на снимањето), тој станува објективен и на самата машина (низ грешки) како и на учесниците (низ инциденти) им дозволува одредена субјективност. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 99
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Она што би можеле да го сметаме како техничка некомпетенција, првиот теоретичар на американската авангарда, Јонас Мекас, го прогласува за интегрален дел од нивната естетика: „... дури и грешките како што се неострите кадри, камерата која се мрда, несигурните чекори и движења, преекспонираните и неекспонираните секвенци - сето тоа станува дел од новиот филмски речник, неразделна компонента на психолошката и визуелната реалност на модерниот човек”.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Ако кај Вертов и Годар е забележливо присуството на авторот, тогаш кај Ворхол е забележливо присуството на машината (камерата) и отсуството на авторот.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Ме прашаа Белгијанците и дали американската авангарда оди во правец на европската авангарда и еве што им реков: “Американската авангарда го сфати карактерот на некои европски дела, остварувањата на Пјер Булез, Карлхајнц Штокхаузен, Анри Пусер, Бо Нилсон, Бенгт Амбро, и ги претстави концертите како што тоа го направи пијанистот Дејвид Тјудор.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Побуната на американската авангарда против Холивуд, започната во четириесеттите со Маја Дерен, се разви во шеесеттите на врвот од колизијата помеѓу промените во духот на времето и холивудската догматика.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)