Жената, за да ги избегнат барите, го поведува девојченцето по мократа асфалтна патека, испруженото тело на водената змија. – Ќе задоцниме – ја забрзува внучката, и себе си.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Пак сме на асфалтната патека. Се ближиме кон Платомон, не случајно.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)