Наредено им е да се качат на воз и да заминат од дофатот на сојузничката слобода.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
На почетокот, собата на Даниел носи траги од еден вообичаен детски живот исполент со училишни обврски и детски радости.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Бугарските полицајци се растрчуваат. Викаат по некого. Жена му го погледнува.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Наспроти калифорнискиот Дизниленд на овосветовната радост, ова е дом на знаците, сенките и сеќавањата на еден непостоен, бивш живот кој стега во грлото и пече на работ од очите. Самуел Ароести гледа преку оградата на Монополот.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
На јаве му се случува страшниот сон во кој ветрот и тој блудат низ испразнетиот град и се печат на тивкиот оган на неодамнешното живо присуство и сеќавање, на довчерашниот, додуша сè помалуброен, но сепак постоен џагор на живиот град, на Солун, што сега исполнет само со бивш живот некој еднаш го нарекол Втор Ерусалим. Кој сега е нов Гехином.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Тоа во овој тематски парк на холокаустот се прави на еден особен начин, потсетувајќи на бившиот живот.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)