ваш (прид.) - светост (имн.)

- Дозволете да забележам, ваша светост, кај суптилните природи постои исклучителна нишка, дури женска би рекол. Секако под наводници.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Го распорува стомакот, го вади џигерот: - Повелете, ваша светост.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
- Можеби јас сум тој, ваша светост!
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Престанете!- молезливо - Ве молам интервенирајте, ваша светост -повторно избезумен - Мајчето да ви го ебам!
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
- Не возбудувајте се за тоа, ваша светост, ако ми дозволувате така да ве наречам.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Ја вшмукува водата и ја пренесува, на четири нозе, до С.: - Повелете, ваша светост.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Сега му е мајката, си вели Џ.: - Сè повеќе гледам дека вие сте оној што долго го барав – па додава милно - Го барав, ваша светост, по целата земјина топка.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
- Веднаш, ваша светост.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)