вистински (прид.) - писател (имн.)

Малкумина, ете, знаат дека и Твојата прва авторска фаза, којашто јас милувам да ја именувам како професорска, суверено ја одбележуваат неколкуте сјајни книги, не само исклучително компетентни, но и мошне искрени, суптилни, на мигови дури и трогателни.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ја прегрнав и додека така едно време прегрнати седевме на работ од креветот, си мислев во себе: Ги прегрнуваат ли вистинските писатели своите деца?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тешко дека овие музи со очила како што некогаш (одамна) ги нарекол луцидниот Ролан Барт (Roland Barthes), би можеле да се споредуваат со вистинските писатели оние што ја пишуваат таканаречената убава литература (belles-lettres).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Можам да се обложам дека никој нема да се повика на капиталните семиолошки студии на Еко (Отворено дело, Шесте прошетки низ наративната шума...) или на неговата откачена фељтонистика (Diario minimo, на пример...), туку сите најпрвин ќе с закачат за Името на розата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ако си вистински писател, сам ќе го пронајдеш клучот на тајната што води кон дворецот на подводието, како што самиот го нарече, и – загатката е решена во интерес на заемното задоволство.“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)