Крајната консеквенца на Картезијанството е метафората за духот како „внатрешен театар“ во кој се „одигруваат“ менталните настани, односно „дух во машина“, при што „машина“ е телото.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Декартовиот обид да го разреши интерактивниот однос на духот и телото добива форма на паралелизам.