Крсте се сврте ничкум, ја кладе главата на голата земја и долго, долго се мисли, додека најпосле заспа за да се разбуди кај ужина.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Влезниот ходник не беше послан туку беше гола земја врз којашто право кон катот се креваа дрвените скали со подјадени скалила.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
— Сигурно сум настинала, велам, спиеме на гола земја.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Таква трага оставаат на гола земја пролетни полжави.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Гривест ат! Навистина ли видов бел коњ во тоа благо утро во кое и каменот се рассонуваше или пред моите усвитени црнки трепетеше павлака на треска загнездена во мене на овој пат?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Зад мене во соништата остануваше провидно сребро.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Го прерипав потокот и продолжив да чекорам со наводенети петици. Од голата земја пред моите нозе пркнаа неколку еребици оставајќи зад себе скомињав цвркот. Ги снема зад забелот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Веројатно во него на прво место била веста за да се израдува татко - дека веќе ги посетувам часовите во машката гимназија Цветан Димов , а потоа за тоа дека парите што ги носев со себе веќе ми се при крај, дека повеќе сум гладен отколку сит ( леблебија за 20 динари), дека кај Нанчо спијам на гола земја откако ја сметувам косата што ја стрижи преку ден, ама дека и тоа во последно време сака да ми го откаже оти не му е пријатно да бидам сведок на она што го прави со некои прибрани жени од железничката станица во заградениот дел со обична хартија за завиткување!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Тие таму со денови, со недели беа под голо небо и гола земја.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
На гола земја, засмрдена од нечистотиите што тука ги исфрлуваа морските бранови.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Илјадит народ, човек до човек на голата земја таму крај морето, во засмрденото мочуриште.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Така полето, во Дрмине, си отвора нова врата кон небото и сонцето којзнае по колку години, а може и векови, одново згазува на земјата. На голата земја, покриена само со сенки, со темница и со влага.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)