градски (прид.) - дете (имн.)

Јас тогаш бев од село дојден, речиси со опинци на нозете па овие градските деца не ме дружеа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас сум градско дете.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Сакаше да рече, нешто заповеднички, но се воздржа, па Чанга продолжи: – Ги гледате ли, почитувани граѓани нашиве јадри чеда, со лица црвени како јаболко, наспроти вашите кревки, небаре недохранети градски деца.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Па да ги видат шумите, мислам, градските деца да ги видат шумите, богатството на Шумското стопанство Караџица.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Адаптирањето мислам дека веќе беше завршено, стравот дека не ќе можам да се носам со градските деца како никогаш и да го немало во мене, особено кога дознав дека еден добар дел во класот се исто така дојдени од други места, од внатрешноста на земјата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Шумата околу него, пак, крцкаше со некои свои звуци на невидливи ситни животинки што скокаа низ гранките на боровите и со повременото осамено цврчење на понекоја птица што не заминала на југ. („Ако сите тие приказни за птиците што масовно заминуваaт на југ се вистинити“, си помисли.) Како градско дете, се сети, тој секогаш со голема скепса слушаше за природните процеси, движења и појави.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Земанек се срамеше од своето селско потекло, а градските деца го исмеваа и се мајтапеа со него. Освен јас.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)