див (прид.) - народ (имн.)

Сликањето на предметите им соодветствува на дивите народи; знаците за зборови и за реченици на варварските народи; а алфабетот на цивилизираните народи. Жан-Жак Русо, Essai sur l’origine des langues
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Пецалката“ полека се повлекува. Див народ!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
2. историјата на метафизиката, која, и покрај сите разлики, не само од Платон до Хегел (дури и преку Лајбниц), туку и вон овие привидни граници, од претсократовците до Хајдегер, на логосот секогаш му го припишувала потеклото на вистината воопшто: историјата на вистината, на вистината за вистината, секогаш била, за разлика од една речиси метафоричка диверзија за која ќе треба да водиме сметка, омаловажување на писмото и негово отстранување вон “полниот” /pleine/ збор; 48 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)