И, како изболедувана болест, од неговото знаење, сега, пред него, во една густа и опорита грутка, понесена уште со крвта од детството, една единствена молитва од едно единствено верување, тој сега ја исфрлаше, просто прикажувајќи си ја себе си гласно, отфрлајќи ѝ секој збор, што го чул, секоја слика, што ја понел... ...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)