Тој го препородува идеалот на можниот универзитет, фикцијата на сечииот пристап до извесна култура (која е непронајдлива и нема повеќе смисла), тој го заменува фунционирањето на универзитетот како негова алтернативна критика, како негова терапевтика.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Оној момент кога државата ќе финансира извесна култура, тоа е државна култура.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Па, тоа е благо речено наивна варијанта на симплифицирање на проблемите.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)