Дали маниристот воопшто може да се спаси од демонскиот порив на постојано интензивирање сѐ до лудило, за еднаш себе си да може да се види во огледало, а не огледалото да го репродуцира во неговата самобендисаност и изворен грев, да го покаже ненашминкан? (...)
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Не ли е човекот едновремено и најлогичната и најмалку логичната метафора за Бога?
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)