Ете зошто некое општествено движење втемелено врз геј-идентитет дефиниран преку исклучиво упатување на геј-луѓето – со неговите центри и организации на ЛГБТК заедницата, со неговите лезбијски списанија и романи и филмови и популарна музика и телевизиски емисии и кабелски канали, со неговите маала, барови, клубови, одморалишта и цркви, со неговите политички претставници, водачи, гласноговорници и лобисти за човекови права и улични маршови и демонстрации, со неговите теориски и академски пресврти, историски откритија, универзитетски предмети, истражувачки полиња – ете зошто, велам, сета таа комерцијална, политичка и културна инфраструктура на геј-идентитетот е вечно разочарување и прави многумина припадници на неговото тело да бидат трајно незадоволни.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Овој контекст и развиената субјективност се вистинскиот темел на нашиот нов идентитет, кој јасно се обликуваше (исто така во форма на нови општествени, политички и културни инфраструктури) во последните десетлетија на ова столетие.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Карикатуристот на Сандеј стар обзервер дејствувал во видокруговите на еден комплексен геј- општествен свет чија сложено развиена културна инфраструктура – сосе сите мрежи од пријатели и љубовници, а и со популарни и богато снабдени видеотеки во геј- маалата – изгледа дејствувала активно, па дури и работела прекувремено.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)