ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Во оваа програма ќе бидат вклучени разни изворни матери­јали, подготвителни цртежи, меморабилии, и други материјали што го одредуваат делото во фор­мален и културен контекст.

Филмовите ќе можат да се видат не само во специјалната сала туку и во самите галерии.

Но каде се зборува за Ворхол како филммејкер, Ворхол како уметник на инсталации, Ворхол како музички продуцент, Ворхол како писател, Ворхол како издавач, Ворхол како фотограф, Ворхол како филозоф, Ворхол како дворска будала, Ворхол како колекционер - Ворхол како тота­лен уметник. (...)Под кураторското водство на Марк Франсис, музејот ветува еден профил како резултат на умет­­ничко и историско истражу­вање, нудејќи досега најразработен и комплексен портрет на Енди Ворхол.

Како и да е, сите студии за минатите преведувачи и преводи се главно фокусирани на прашањето за влијанието: за последиците што продуктот, текстот на ЈЦ ги трпи во одреден културен контекст, многу повеќе отколку на самиот процес на креацијата и на теоријата на сѐ она што лежи зад процесот на креирање.

Актуелни активности како писател: Претседател на Собранието на Друштвото на писателите на Македонија; Уредник во Издавачката куќа „Дијалог“ од Скопје; Главен и одговорен уредник на Македонски книжевен гласник „Синтези“; Член на Уредувачкиот одбор на едицијата „Македонска книжевност 130 тома“, на македонски и англиски јазик и на антологиски избори на македонската литература на седум јазици; Раководител на проектот „Македонски книжевен лексикон“ (од Св. Климент Охридски до денес), Институт за македонска литература; Член на Организациониот одбор на Меѓународната манифестација „Рацинови средби“ во Велес; Бил: Претседател на Советот на Струшките вечери на поезијата (1979); Претседател на Друштвото на писателите на Македонија во два мандата (2000 – 2002) и (2002 – 2004);

Бил учесник на повеќе научни собири од меѓународен карактер, одржани во Македонија и во странство: Македонско-руска научна конференција (Охрид 1995), Македонско-чешка научна конференција (Охрид 1996), Руската литература во контекстот на светските литератури (Москва 1993), Литературата на руската емиграција во културниот контекст на Европа во ХХ век (Софија, 1993).

Тој го манифестира својот вкус и како способност за јавен интелектуален став со кој од еден социо-историски и културен контекст може да се проценува и оценува убавото и вредното во уметноста, нагласувајќи постојано дека „сомнежот и рационалноста секогаш треба да ги држиме будни зашто можеме лесно да бидеме заведени од вербата дека токму ние сме појавата која со својата творечка моќ може да му помогне на театарот да ги надмине кризните моменти“.

Откако, заедно со умирањето на институциите исчезна и културниот контекст, политиката стана единствениот вистински контекст со оглед дека приватизираниот имот се распределува под нејзината сила, Куликовата уметност преоѓа во политички чин.

Родовата ориентација е ориентација кон културни практики, културни облици и кон нивните значења; таа не е едноставно ополовен и оброден субјективитет издвоен од некој културен контекст.

Таа најпосле ја промовира визијата за љубов што ја крепи секој облик на посредство што таквата љубов може да го најде во кинематографијата (било како уметност, било како стока), во пријателството и во мелодрамата како емоционален и прагматичен жанр – иако не настојува дека една таква визија е остварлива.

Настраниот свет на припадноста кој го замислува, попрво, е проекција на геј-желбата. ‌„Мелодрамата“ и „трагедијата“, тогаш, не се однесуваат само на разни видови драма туку и на разни прагматични жанрови на дискурс, на разни начини на чувствување и на разни стилови на емоционално изразување, како и на диференцијални степени на општествена достојност и на различно вреднувани општествени изведби – а сите тие, пак, корелираат со разликата меѓу женственоста и мажественоста.

Средишниот дел на книгава му се посвети на исцртувањето на логичните врски меѓу неколку меѓусебно поврзани вредности што ги создаваат тие констелации и на показот како тие внесуваат обродени и сексуални значења во голем број елементи од културното поле – како тие структурираат една поширока поетика на културата во смисла на родот и на сексуалноста.

Бидејќи систематската меѓусебна поврзаност и хиерархиска распределеност на општествените вредности што придонесуваат кон утврдувањето на тие генерички разлики се формативни за човечкиот субјективитет кога тој се обликува во рамките на некои конкретни културни контексти, не е изненадување тоа што дури и мошне младите деца се ориентираат, и однатре и нанадвор, во однос на таа основна културна поетика – на конвенциите на дискурсот, на чувствувањето и на изразувањето што тие жанрови ги претставуваат. ‌Со други зборови, долго пред воопшто да имаат секс, младите имаат жанр.

Геј-женственоста, значи, е културно обликување, а не само психосексуално.

Што, можеби, е сѐ што им треба за да изградат одредени нестандардни односи кон нормативните сексуални и родови идентитети.

Затоа, не треба да ја толкуваме женствената позиција на машкиот геј-субјект во тесно сексуална и обродена смисла, небаре е само психосексуална состојба, неминовна последица од некое механичко распознавање на некоја крута сексуална геометрија, на менлив едиповски склоп на предопределени зададени анатомски и психолошки вредности.

Легради: Она што го правам е земање на случајни нумерички податоци генерирани преку математички алгоритми и нивно вообличување, поставување во рамки на културниот контекст, така што добиваат значење.