ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Ајде, тогаш, да му се навратиме на нашено испитување на машката геј-женственост и да разгледаме некои културни практики и жанрови на дискурс кои не се толку сложени колку што е сложен цел еден холивудски филм, но чиј стил слично кодира својствен склоп од родови и сексуални значења.

Иако Зонтаг навистина повикувала на опис и на анализа на формата, таа претпочитала да го обрати тој критички протокол и да ја нагласи потребата „подробно да се испитува формалната функција на предметното прашање“388 Но нејзината приврзаност кон формата и кон стилот требало да ја натера да ја види нужноста на еден поинаков потфат, на една херменевтика на стилот – херменевтика на „површините“ што не би била сомничава, туку описна – и да ја согледа можната важност на едно испитување на содржината на формата што би ја нагласило тематиката, односно настраната противтематика, на самиот стил.

Веќе видовме еден пример: нема ништо неутрално (или среднородно), изгледа, во „златни тацнички со куп шарени топчиња сапун“.

Како дете од стоунволската ера, сакам да му се опрам на отсексувањето на машката геј-култура, дури и ако еден од резултатите на мојата пристрасност биде тоа што можеби нема праведно да се осврнам на страсниот, бессексен, неироничен обожавателски жар што оди со речиси религиозната посветеност на некои геј-мажи кон предмети со несексуална убавина и кој таквата посветеност ја озарува со аура на несебичност, аскетство и духовност.363 Буквалниот, искрен, некампски и дееротизирачки напор да се загуби себството во естетскиот предмет и да се надмине сопственото гејство во тој процес јасно е важна димензија на културните практики на некои геј-мажи. (Други геј-мажи можеби чувствуваат дека таквите искуства на опојна занесеност во несексуалните предмети, всушност, ги прави понастрани.) Во секој случај, ваквиот бессексен естетизам не е нешто што сум го нагласувал, бидејќи мене ми изгледа дека укажува на одредено отфрлање на гејството, одбивање на хомосексуалната особеност, бегство и од геј-идентитетот и од геј-сексуалноста.364 Повеќе сакам да ги разгледувам оние културни практики што свесно упатуваат на хомосексуалноста, исто како што повеќе сакам да ги истражувам оние машки геј-изрази на страсна посветеност на културен предмет и оние искуства на занесна восхитеност од неа што откриваат некаква иронична самосвест и што себе не се доживуваат сосема направо.

Она што воопшто не е јасно е како културниот отпор или настраната противакултурација се одвива во рамките на еден хетеронормативен контекст.

Ако не ги разгледаме сите тие стилски елементи, ако не им го изведеме точното значење – или точниот афект – и неговиот однос кон премрежињата на машкото геј-постоење, никако нема да можеме сосема да ја објасниме геј-привлечноста на конкретните културни предмети, како што е Милдред Пирс, а ниту изборот на културни предмети што го прват геј-мажите.

Во секој случај, тие изразуваат настрани начини на чувствување така што изнаоѓаат сопствени (дисидентски, девијантни) начини на поврзување со главнотековните културни предмети на кои им се изложени и така што се идентификуваат со особените аспекти на тие предмети кои се или нехетеронормативни или сеотворени за нехетеронормативно чувствување.372 Ова може да објасни зошто некои геј- или протогеј-машки субјекти гравитираат, уште рано, кон конкретни жанрови на дискурот и на чувствувањето, сосе нивните сродни културни облици (како што се холивудските мелодрами и бродвејските мјузикли).

Спотот на СЈ го фетишизира самиот камп и го втемелува сопствениот културен идентитет, или антиидентитет, така што се угледува на кампот барајќи автентичност, се повикува на него како автентична контракултурна естетска практика, со која потоа хипстерите можат да иронизираат и на тој начин да ја деавтентизираат.

Планот ми е да ги разгледам фигуративните и формалните димензии на некои од главнотековните културни предмети што машката геј- култура ги присвојува и на кои им внесува настрана вредност.

Здраво посрамен и понижен, како и со чувство на разголеност и на непријатност, ќе се обидев да се извадам од глибот, ќе си го повлечев предлогот и ќе го уверев дека не сум мислел и не сум гледал како што треба кога сум го пофалил предметон – макар што не сум сигурен дека воопшто можев да се извадам од толку упадливо откривателна грешка, откако веќе ја направив.

Когнитивната наука, која исто така ги сместува причините за сексуалниот идентитет во нашите мозоци, а не во нашите општества, е привлечна на сличен начин бидејќи нуди физиолошки одговори на комплицираните општествени прашања. ‌Не се обидов да објаснам како некои машки геј-субјекти стануваат геј, туку се обидов да објаснам како геј-субјектите (или некои стрејт-субјекти) може постепено да се здобијат со геј-култура, во смисла на поврзување со културни предмети и облици – со бродвејски мјузикли, со стари куќи, со мелодрамата, со Џоан Крафорд, со изведбените уметности или со естетското совршенство, меѓу другото – на особени начини што им ги имплицираат и сексуалниот субјективитет и родовата ориентација.

За среќа, не треба за сите културни предмети и активности што ги прифатиле геј-мажите да се прави толку опширна стилска анализа.

Она што се обидов да го направам, накратко, е да понудам концепциски модел за разбирање на комплексниот сооднос на сексуалната ориентација, родовиот идентитет и културните практики и за реконституирање на општествената логика што го проткајува. 17 ЗНАЧЕЊЕТО НА СТИЛОТ Не е некое изненадување што жанровите на дискурсот и чувствувањето, како и стиловите на личното изразување, излегуваат кодирани за род и сексуалност, кога речиси сите културни предмети се интонирани со слични видови значење.

Во целосната, несебична задлабоченост во бочно прилепените куќи од осумнаесеттиот век или во музичкиот театар или во сувенирите од Џоан Крафорд – во сите тие „исечоци, кутии цигари, ретки стари фотографии, писма, филмски ролни и колажни споменари“ во збирката на Нил Мачијевски (како што е опишана во списанието Аут травелер) – некои геј-мажи можеби гледаат можности за доживување силен занес каков што самата сексуалност, од која и да е причина, не им го овозможува и не може да им го овозможи.

На крајот на краиштата, предметите од главнотековната култура (како што е бродвејскиот мјузикл) се единствените културни предмети што хетеронормативните општествени институции веднаш му ги ставаат на располагање на протогеј-детето.

Третирајќи го кампот како свој стрејт-маж, како топовско месо за својата иронија – обидувајќи се да произведе кампска верзија на кампот, така што ја презапоседнува запоседнатоста на Милдред Пирс од страна на машката геј-култура – стрејтерската хипстерска култура ја претвора геј-културната практика во средство за афирмирање на сопствениот идентитет, односно антиидентитет.

А она што се обидувала да го конкретизира е точното значење на тој стил.

И токму таа претераност го издвојува стилот на филмот, го прави толку впечатлив и толку привлечен.

Или ќе треба да измислат перверзни односи кон таквите облици или ќе треба да најдат во таквите облици можности или пригоди или дозволи за одредени нестандардни начини на чувствување.

Психолозите и психоаналитичарите немаат да додадат ништо помудро на оваа тема од кој било друг, па затоа и теориите за третиот пол наеднаш се одново популарни: ако хомосексуалноста и хетеросексуалноста, всушност, ни се програмирани во телата, тогаш веќе нема што да откриваме од каде ни се ниту, пак, има што да изнаоѓаме левтерни објаснувања зошто некои поединци излегуваат стрејт, а други испаѓаат геј.

Дај немој да ми кажеш дека сум се омажил за некој што мисли дека ова е убава санитарија“.

Она што можев да го понудам во книгава е само мал капар за тој грамаден проект.

Целта, попрво, беше да се покаже каде човек би можел да тргне да бара објаснувања – имено, во начините на кои меѓусебно испреплетените констелации на општествените вредности поврзани со културните облици општествено се кодираат за родот и за сексуалноста и во начините на кои човечкиот субјективитет, вклучително и сексуалниот субјективитет, се конституира во однос на тие веќе постојни констелации на сексуално интонираните вредности.

Фелоус прекрасно го доловува оној вид неиронична, религиозна посветеност што е карактеристична за некои машки геј-културни практики – посветеност што не е ни отворено кампеста ниту имплицитно сексуална, што никако не упатува на гејството и што повеќе има врска со целосната, сериозна, духовна внесеност во естетскиот предмет, кој се почитува и самиот по себе како апсолутна вредност и како бегство од сопственото јас, вклучително и од сопствениот сексуален субјективитет.

Затоа и неминовно подразбира присвојување и настранување на предмети од главнотековната култура.

Наместо да присвојува и да настранува главнотековни културни предмети, стрејтерското хипстерство ужива да презапоседнува малцински културни облици, заземајќи некои автентично настрани или дисидентски „симболи и икони“ и служејќи се со нив за да си го консолидира сопствениот идентитет, истовремено изземајќи се – благодарение на својата хетеросексуална повластеност и на својата шизичка свесност – од општествените дисквалификации што, како прво, воопшто и ги побудиле тие антисоцијални облици.

На пример, ги претставува своите „Белешки за ‘кампот’“ како опис на „сензибилитетот или вкусот“.389 Но она што навистина го опишувала во тој есеј е стилот на однос кон разни културни предмети.

Сите тие елементи се дел од стилот на Милдред Пирс; заедно тие успеваат да му вдахнат на филмот сопствен особен стил кој изгледа совршен, а, сепак, и некако екстравагантен.

Па тие деца што ќе се здобијат со нестандарден или со дисидентски родов или сексуален идентитет нужно си го градат тој идентитет во однос на главнотековните културни облици.

Наместо тоа, опширно ќе се разгледуваат мошне мал број културни предмети.

Но потребниот потфат, иако нужен и неминовен, би бил речиси бескраен.

Доволно е тешко да се расветли привлечноста што за геј-мажите ја има една сцена во еден филм со Џоан Крафорд.

Фактот дека ти се допаѓа некоја славинска рачка многу открива што е за тебе господско, елегантно, отмено или шизичко, а тоа значи дека многу кажува и за твоите општествени стремежи, како и за општествениот сталеж од кој потекнуваш.379 Но не е тоа сѐ што кажува.

А општествената репродукција на машката геј-култура не се врши ниту од страна на машките геј-општествени институции – барем не отпрвин: таа се одвива во хетеронормативен (семеен) контекст.

Таа постапка е чиста спротивност на машката геј-културна практика што ја изучувавме.

Во најдобар случај, токму тоа е она што успеала да го постигне Зонтаг, иако склона да го помати.

Во целава книга согледбите за машката геј-култура си ги врзував со разни теми од машката геј-еротичност и со околностите во кои геј-мажите се издигнуваат до субјективните искуства на желбата и на љубовта.

Дека геј- мажите имаат посебна, нестандардна приврзаност кон одредени културни предмети и културни облици е онаа распространета, неоспорувана претпоставка што е во основата на голем дел од американскиот популарен хумор.5

Една таква анализа би била возможна – има модели за неа, почнувајќи од С/З на Ролан Барт и од Д. А. Милеровото прустовско читање на Циганка – а и пожелно би било.

Згодно би било подробно да се знае како работи тој систем и како масовно ги произведува и ги распределува тие релативно нови марки на сексуалниот субјективитет – но, додека не дознаеме, бесцелно е да се шпекулира за процесот.

Извесен мој геј-студент се сети дека еднаш, некој летен ден, кога бил многу помалечок (изгледа кога имал околу седум годинки), го заглавил целото свое запрепастено семејство на паркиралиштето пред некој супермаркет, каде што се изначекале додека да им ги изглуми сите улоги од Звукот на музиката или барем да им ги испее сите песни од филмот.

Целта не беше да се објасни логиката што е во основата на секоја машка геј-културна практика со сета нејзина особеност.

Зашто, не само што сум му се огрешил на вкусот; сум открил таму и нешто срамно за целата своја личност, вклучително и за својот сексуален субјективитет – нешто што дотогаш не го насетувал дури ни мажот со кого живеев и спиев веќе некое време. (Добро, можеби потајно цело време се имал сомневано, но, ене, сега имаше несоборлива, гадна потврда.) Ако тоа што ни се допаѓаат некои културни предмети и артефакти може да ни ги открива не само вкусовите туку и идентитетите, така е зашто нивниот естетски стил го прoбликнува цел симболизам, кој досегнува до родот и сексуалноста – симболизам што е и опиплив и мошне тешко објаснив.