Некои урнатини, обраснато камење, оброчиште и еден темен напев што се издига во залезот: три жолти цветови, наведнати над каменот, секое нивно потреперување – некој потаен збор, се нишаат и се молат во летниот припек.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
И во летен припек тревата таму била росна, зашто тоа било с а м о в и л с к а л и в а д а.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
- Јас еднаш сум се родил, вели војводата, и еднаш можам да простам, вели, а ножот уште му игра во рацете, ко сок на летен припек му игра, ко змијско око му светка седефот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)