Во секој случај", таа малку подоцна додаде "зарем не е најдобро, во случаите како мојов, да го заборавиш она што се случило и да се помириш со фактот дека раѓањето на синот било лична желба на мајката а не обврска на некој друг!
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Но, во политиката, а особено во администрацијата ништо не е подложено на личните желби и мерки на бирократите, особено во вакви вознемирени, диви времиња.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Значи, можеби растечкиот куп книги и часописи крај мојот кревет е добар знак; можеби сигнализира смрт на идејата за културно владеење (кое често е во дослух со економското и политичкото владеење); слично како и менувањето канали, можеби и тој имплицира обновено почитување на личното искуство и личните желби, наспроти „мудроста“ на културните гуруи.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Зар ваквиот пристап не е најдобриот начин кругов да се затвори?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)