мој (прид.) - зеница (имн.)

Моите зеници се покриени со мраз. Јас сум месечар.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Молскавичен отсјај, на златни искршени прачки пред залезот... се бркаат со разиграните бранови од немирните води... слични сме: во моите зеници искрат светулки, во пазувите на езерото пламени јазици нежен допир со сласт даруваат.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
И што видоа моите очи о, Боже? Од што се раширија моите зеници?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го чекавме оној ден кога таа невидлива и недопирлива топлина и мекост ќе ја почувствуваме и преку соединувањето на скриените делови на нашите тела.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми го чувствуваше тоа, и сега нејзиниот поглед понекогаш ја губеше сигурноста, оној отров кој беше влегол во нишката помеѓу неа и мене веќе не го делевме подеднакво, туку одеше само кон неа, и беше пресилен само за неа, ја задушуваше во нејзината немоќ, ја задушуваше оној зрак среќа кој сѐ почесто ми го огреваше лицето, онаа нијанса на радост што ми го боеше гласот, секогаш кога заедно со брат ми ќе се вратевме дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќе ни се сретнеа погледите, моите зеници се вовираа во неговите зеници и одеа понатаму, отаде; неговите зеници се вовираа зад моите зеници, и така зад телата баравме и наоѓавме нешто топло и меко, она што некои го нарекуваат душа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но часовите минати покрај брат ми во читалната, додека тој гледаше во своите, а јас во моите книги, часовите минати во разговор, ме правеа некако силна, и нејзините зборови сѐ повеќе се одбиваа од мене, тие не влегуваа во мене, не ме колвнуваа во градите, студенилото на нејзиниот поглед не пробиваше во моите зеници.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)