мој (прид.) - име (имн.)

Утешно е тоа што тие не се сеќаваат на моето име, но нивните служби веќе прекопуваат по картотеките и кај да е доушниците ќе им го шепнат моето име.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Едниот ја добликува хумката врз гробот а другиот го закачува крстот со моето име и околу него реди неколку ефтини венчиња.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Признавам, дека во таа силина на поривот, помислив дека, најпосле, можеби на главниот резервоар ќе се стави некоја спомен табла со моето име. Би било ред.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се надевав, дека престојот во С. не ќе биде долг, дека брзо ќе се види дали ќе успее мојата мисија, дали моето име на главен коментатор и уредник во „Време“, со години на ред и главен аниматор и учесник во некои важни кадровски консултации, ќе биде гаранција дека брзо ќе ги завршам работите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така, утре, после, мноооогу години, таа болест ќе биде позната по моето име. И така бидна.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Пред цитатот уште само толку дека во овие одломки што ги наведувам за самиот себеси зборува „Евреинот-скитник” или „Вечниот Евреин”: “О, сиве овие имиња се мои имиња... и уште колку многу други, боже мил!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Печат врз него нека биде оваа париска светлина која ги заменува и моето име и моите копнежи до оној миг кога Ти се симна на земјата за да го спасиш Адама. Но, тоа не се случи.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На оваа месечина уште него кога би го видел како му ја бакнува раката на Исус на брегот на морето, преповторувајќи ја во тишина својата молитва: Господи, Исусе, сета смрт кога би окончала со мене и со моето име...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Оти пак моето име да не се слушне?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Рафал: Крадецу, го украде дури и моето име.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Везден ја прелистував книгата на родените сѐ дури не го пронајдов и оној ред во кој се препознаваа и буквите на моето име – синџирче од глуварчиња што го плетат децата пролети.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Мачорот убаво се намести а Бошко почна да му раскажува: - Ги крева учителката децата едно по едно и им вели: „Васка Петрова, слаба си, вели, Митко Пешевски, подобро да учиш, Димко Арсовски добар си но можеш и подобар да бидеш, и ги крева така учителката сите деца и на сите по нешто им вели. Најпосле го изговори и моето име: „Бошко Стојчески, вели, - одличен.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Јас замолив да разговарам со Луција; мајка ѝ рече: „Почекајте Лудвик“ и ја остави слушалката отворена; и јас наслушнував како се отвора вратата од другата соба, како мајка ѝ го кажува моето име, како вели дека мора да сам некое чудно дете и како Луција вели нервозно: „Не сакам никого да слушнам!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А по можност и да ги избегнува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А беше таква темнина што можело да се случи мангупот да се послужи дури и со моето име?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имало, веројатно и повеќе такви случувања, посебно во оние мрачни ноќи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до можните манипулации со моето име, го замолив да внимава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па потоа повикај го и тој Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И прашај го, му реков на Кожинката, прашај го детето дали мајка му барем еднаш го спомнала моето име!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И на такви случувања мракот им е сводник!?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Побарај и од него изјава".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Инаку јас верувам“ му реков на Кожинката „дека ќе умееш да ја разбистриш оваа матежина“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Најпосле го изговори и моето име: “Бошко Стојчески, вели, - одличен.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
„И моето име - ѝ се насмевнуваше, но сè уште млад маж, со црни, густи кадри, разиграни над челото – е убава игра на фикцијата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ме погали по глава, нешто рече на албански, стави рака на моето рамо и ме поведе пред масата каде во голем тефтер го запишаа моето име и нејзиното име, презиме и адресата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Во кој шатор велиш дека живее Христина Петровска? - чув едно утро како некој го изговара моето име и презиме покрај шаторот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Си можел да ме напишеш и под кученцето, и тоа би било доволно за да успеам да заминам од Виена, и да се сретнам со Беатриса.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Си можел да го ставиш моето име таму, помеѓу името на сестрата на жена ти, и името на кученцето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
ЛУКОВ: Да, ќе заборавев. Моето име ќе биде Рилски.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Види, види! Значи го знаете и моето име.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И, со стисокот на твојата рака, ќе се обидеш да го пренесеш и да го прикажеш твојот голем „успех“, долго држејќи ја мојата нежна рака во твојата дланка, обидувајќи се да се сетиш на моето име...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А, на моето име нема да се сетиш!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Младиот човек, со долга коса и брадичка, со лик на испосник, се лечеше на истиот кат, во истата болница, а во белешките на татко му го нашол моето име.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога ја отворив вратата, ме пречека насмевка, отсонувана, посакувана, а малото мое се пикна во мене гледајќи во тој убав човек што го изговори моето име со глас на рецепционер од хотел „Белви“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И си го испишав моето име. Многу било убаво кога си сакана.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Со моето име во неа!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И додади во мое име уште нешто. - И во мое. - И во мое.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Земјава ќе се прочуе по мене. ќе го носи гордо моето име.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Гласовите се престорија во хор во кој водечки алт го врескаше моето име – тоа гласот од шалтерот упорно ја истураше својата еднолична содржина.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Првин се одделуваше од другите писма по зелениот, обичен плик, кој со години кај нас беше ист, среде белите пликови од луксузна хартија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Лесно го препознав и нејзиниот ракопис на пликот со кој беше испишано моето име и презиме, адресата. Се гледаше напорот да биде ракописот што поубав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ние му кажавме на Лазо, а тој продолжи: Ќе ми го поздравите многу, но не му го кажувајте моето име, само ќе му кажете од каде се знаеме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Што беше добро“, рече Џулија, „инаку тие ќе го дознаеја моето име од него кога ќе признаеше.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ќе скапуваат во Дијар-Бекир и моево име на уста ќе им биде!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Видов дека на ковертот е напишано моето име, и го отворив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Јас тебе ќе бидам нов нунко и ќе крстам на моето име – Арслане.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мене оваа каменеста родница ме родила и овие стебла веќе што се веднат во кората моето име го чуваат.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Покрите ги со моето име раните на мојот камен и не оплакувајте го: најдолга е ноќта пред воскресение*!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
И знам. Не ќе најдам никојпат збор за да ти кажам што си ми, колку Не ќе разберам никојпат што сум - се привиѓам човек и земја И не ќе ми одгатне никој кое е твоето и кое моето име Зашто бегај, бегај чинам Во некоја корија легни На некој камен седни На некое стебло потпри се па здогледај те, прегрни те Израсната по распаќињата вишнееш низ вековите - За твоите корени сите неба се ниски!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
VI Повеќе рани од Христоса носи мојов камен. Му ги покрив со моето име помалку да го печат.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Мајка, охрабрена од смирувањето на Татко, стана, го засили гласот на радиото во форма на паун, од кое се ширеше тивка музика, па продолжи со нежен, ведар глас: – Се сеќаваш ли, мили, се навестуваше крајот на зимата на 1939 година, беше чинам крајот на февруари, пролетта се насетуваше во воздухот кога дојде дома, еден ден, со писмо од градоначалството, испратено за нас, од Тирана, упатено на мое име? – Се сеќавам, како да не се сеќавам. Писмото беше адресирано од Рим.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа траеше сѐ додека професорката, гледајќи во дневникот, не стигна до моето име. Нѐ прозва.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Според тврдењето на Господ на Службите сè им било познато до последна ситница, затоа требало да настапам искрено и да бидам кооперативен со нив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Господ морал потврдно да одговори на прашањево и притоа да го спомене и моето име а притоа сфатил дека е негова должност да ги спомене и разговорите што ги имавме водено ние двајцата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наместо да го заборавиш моето име Ти го вглоби во секој камен, го запиша на сите гранки Па најтивок повеј низ времето ме ниша - Така ме раздаде. Така ме уништи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Всушност, ако се проследат внимателно сите околности, јас го ставив во служба на поробувачите моето име, но не и совеста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
МАЛИОТ: Да им кажеме и моето име малку да го викнат!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Моето име? Џедадаја Прентис, роден 1938, дипломирал 1959, станал пилот 1965.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Каков вид на шок?“ прашувам, и моето име е Сејшнс и моите усни се придвижуваат шепотливо, и јас сум капетанот на овие луѓе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мајорот погледна во хартијата и, откако го прочита моето име и презиме, со заповеднички глас викна: - Војнику Харилае, врати се во стројот и верно служи и на татковината!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ми доаѓаат од сите, особено удари по јајцата...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не можам веќе ништо да одговорам...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го слушам моето име...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
За некои од нас, многу, јас засекогаш ќе бидам негов должник, сепак ослободен од секаква грижа на совест, бидејќи Ворхол ниту живееше, ниту работеше, ниту страдаше, ниту умре за мене.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Беше тоа само момент, се раз­бира, но беше прекрасно да се знае дека еден хомосексуалец со работничко по­текло од Питсбург може да го измени светот според неговата визија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Всушност, колку што се сеќавам, тоа беа Ендиевите непријатели, целата P.T.I. of American Culture, што егзистираа, работеа и страдаа и умреа во мое име.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не можеш да ме оставиш, земи ме, спаси ме, изговори го моето име.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Таа ми раскажува, а јас запишувам: намуртено збрчкано чело значи дека сонувала песочна бура што затрупува нечија колиба; изговарање на моето име значи дека сонувала пожар во сончогледово поле; помрднување на левото крајче од усните во вид на блага насмевка значи дека сонувала глутница волци што ѝ пее приспивна песна...
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Но, послужувањето, за жал, не се состоеше од некое слатко и кафе, како што се надевав, туку од цела една гигантска кокошка, која, како што ми се пофали другата тетка, специјално ја заклале во мое име тој ден.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Почна да притиска и да стенка, да офка, како од некаде да се обидува да извлечка огромен товар.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Така ме викаат другите, ама јас не се согласувам со додавката на моето име, оти мислам не сум толку добар и не ќе бидам добар до колку не им угодам на прекрасниве суштества, што сум ги создал, а нема со кого да играат...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ги слушав законите кои се постари од вашите кои ги заповедате денес: го закопав синот на мојата мајка и посрамотено ли е моето име поради тоа?
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
БОЖО: (Го чита насловот.) „Дупло дно”. Театарска пасија во два става. (Пауза.) Што и да кажам ќе личи на она што овде веќе го кажа твојот лик со мое име. (Пауза.) Ти си уметник или лудак?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
„Ана” наопаку е исто „Ана” Ана, Ана. (Пауза. Размислува.) „Сироб”. Моето име наопаку гласи „сироб”. Борис, сироб. Не значи ништо. МАТЕЈ: Јас сум роб, таа е роб, ти сироб.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Одеднаш едно ЗДРАВО ме пробуди. Слушнав некој познат глас како го изговара моето име... .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Го слушнав како со топлина во гласот го изговори моето име и истовремено ми ја пружи раката за поздрав.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ме лути тоа кога други луѓе се потпишуваат со моето име на сликите. DD ПТ: Што мислите за тоа? DD ЕВ: Ме нервира потписот со мое име, инаку за другото не ми е гајле. DD ПТ: Целата оваа епидемија на присвојување нѐ доведува до прашањето за тоа кој е одговорен за уметноста.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Напати слушав како го изговараат моето име, имињата на моите најблиски, блиски од двете страни на границата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Повторно го спомнуваа моето име, имињата на моите блиски од двете страни на границата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Откако дедо ми ми го објасни сето тоа, јас моето име, кое сè дотогаш го мразев (зашто никој не може да го запамти од прв пат и никој не се вика така), почнав дури и да го сакам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Можеби мислите на моето име:“ рече Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Моето име во телефонски именик на Сан Диего во Калифорнија!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И така го пишуваа: Небеска-Ксантос. Мое име, а негово презиме... Нејсе...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А им дојде така зашто моето име се споменуваше заедно со неговото презиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури и разговарањето е полесно, иако јас знам многу послабо од него англиски, а тој македонски не разбира ни збор, освен да го изговара моето име.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не се бунам само јас против честите одења во Маврово.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се допадна што некој се вика Огледало и тогаш, во тој момент, ми стана многу драго што и моето име не е од оние обичните, туку дека значи нешто повеќе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сосема се одзедов. Мора да сонувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не можев да верувам. Некој машки глас од темнината го извикуваше моето име.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Меѓу многубројните растенија претставени на килимот, едно дрво ми заличе на бреза и јас тогаш му кажав дека моето име е всушност име на дрво и, не знам зошто, но прв пат се осмелив некому отворено да му се пожалам дека таквото име многу ми пречи и ми носи големи неволји.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како можат да бидат толку глупави и да носат одлуки во мое име што е важно за мене, а што не?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)